Wintertime nighs; But my bereavement-pain It cannot bring again: Twice no one dies. Flower-petals flee; But since it once hath been, No more that severing scene Can harrow me. Birds faint in dread: I shall not lose old strength In the lone frost's black length: Strength long since fled! Leaves freeze to dun; But friends cannot turn cold This season as of old For him with none. Tempests may scath; But love cannot make smart Again this year his heart Who no heart hath. Black is night's cope; But death will not appal One, who past doubtings all, Waits in unhope. | Ο χειμώνας κοντοζυγώνει Αλλά της απώλειας τους πόνους Δεν μου τους ξαναφέρνει Δύο φορές ποιος αφήνει χρόνους; Πέφτουν τα πέταλα των ανθών Αλλά μιας και έχει ξαναγίνει Αυτή η σκηνή των αποχωρισμών Ασυγκίνητο με αφήνει. Τα πουλιά σβήνουν απ' τον τρόμο Οι παλιές δυνάμεις δεν θα απολεσθούν Μες της παγωνιάς το μαύρο κλώνο Μιας και από καιρό θε να χαθούν Τα φύλλα ολόγκριζα παγώνουν Μα οι φίλοι δεν ξαναπληγώνουν Τώρα, όπως στα παλιά Εκείνον δίχως φίλους πια. Ο βοριάς ίσως τα πάντα σαρώσει Μα η αγάπη δεν μπορεί ξανά Την καρδιά του φέτος να λαβώσει Μιας και δεν έχει καρδιά. Μαύρ' είν' της νύχτας η θωριά Μα ο Χάρος δεν τρομάζει πια Κείνον που πέρα από κάθε αμφιβολία Περιμένει δίχως ελπίδα καμία |