Εντάξει, δεν είναι και απο τις αγαπημένες μου ταινίες, επειδή όμως είχα πολλά χρόνια να δω ταινία του Γκοντάρ, σχεδόν συγκινήθηκα. Η ταινία εκτυλίσσεται το 1967, ένα χρόνο πριν από τα γεγονότα του Μάη και τη χρονιά της πολιτιστικής επανάστασης στην Κίνα. Το πρώτο δεν έχει σημασία για τη πλοκή της ταινίας αλλά για την ιστορική σημασία της εφόσον αποδεικνύεται ανατρχιαστικά προφητική. Το δεύτερο γεγονός είναι ουσιαστικό συστατικό της, καθώς βρισκόμαστε στην περίοδο που το τρομερό παιδί της Νουβέλ Βαγκ έχει ασπαστεί πλήρως τις ιδέες του μαοϊσμού.
Τόπος εξέλιξης της ταινίας είναι το Παρίσι και πρωταγωνιστές είναι μια ομάδα αριστερών φοιτητών. Η ταινία θυσιάζει τη γραμμική αφήγηση - τι περίεργο για ταινία του Γκοντάρ - για χάρη ενός αμαλγάματος, ενός κολάζ συνεντεύξεων, διαλόγων, τσιτάτων κλπ. Περίοδος ζύμωσης του φοιτητικού κινήματος και γενικής απογοήτευσης από το γαλλικό κομμουμιστικό κόμμα, το Μιτεράν αλλά και από τη μαμά Ρωσία του φοβερού Μπρέζνιεφ. Η Κίνα φαντάζει ως η μόνη λύση για τη συνέχιση του οράματος.
Η ταινία δεν είναι μια σύμμιξη από επαναστατικές φανφάρες και αντιιπεριαλιστικά σλόγκαν, τουναντίον πραγματεύεται φιλοσοφικά το θέμα της βίας και της ένοπλης εξέγερσης, εξετάζει νηφάλια και πολλές φορές με χιούμορ τη διαλεκτική της επανάστασης, το ρόλο των φοιτητών και των εργατών κλπ. Τέλος αναφέρονται τεχνικές επαναστατικής δράσης πρωτόγνωρες για την εποχή, όπως το θεάτρο - όχι μόνο το μπρεχτικό, αλλά και ο Αρτό και γενικά το θέατρο ως όχημα δημιουργίας συνείδησης, ως αγκίτ προπ - τεχνικές που είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες στα σημερινά κοινωνικά κινήματα.
Το χρώμα και τα μαεστρικά κάδρα του Γκοντάρ δεν θα μπορούσαν ν' απουσιάζουν από την ταινία, η μουσική είναι του Στοκχάουζεν και ανάμεσα στους πρωταγωνιστές είναι η τότε γυναίκα του Γκοντάρ, Αν Βιαζέμσκι και ο αγαπημένος του Τριφό, Ζαν Πιερ Λεό. Η ταινία είναι βραβευμένη με το ειδκό βραβείο της επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 1967.
Για φίλους του Γκοντάρ κι όχι μόνο καθώς είναι μια από τις πιο προσβάσιμες ταινίες του. Ψυχαγωγεί, προβληματίζει και σίγουρα (απο)γοητεύει.
I can live everywhere in the world, but it must be near an airport -and a pharmacy, I would add.
Δεν είναι ο ύπνος της λογικής που γεννάει τέρατα, αλλά ο άγρυπνος ορθολογισμός που πάσχει από αϋπνίες.