Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 09 May, 2017, 19:46:45

Title: Σοφία Πόταρη
Post by: wings on 09 May, 2017, 19:46:45
Σοφία Πόταρη

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2017/05/potari_1.jpg)

[Πηγή για τη φωτογραφία: η σελίδα της ποιήτριας στο Facebook (https://www.facebook.com/mymagicalblue.aegeansea)]

Γεννήθηκε το 1968 στην Καλαμάτα. Έζησε τα παιδιά και νεανικά της χρόνια στη Μεσσηνία «στην αγκαλιά της φύσης, ανάμεσα σε ελιές, πορτοκαλιές και λεμονιές, δίπλα σε ένα όμορφο ποτάμι», όπως λέει η ίδια στο εσώφυλλο του πρώτου της ποιητικού βιβλίου. Σπούδασε Παιδαγωγικά και Θεολογία στο ΑΠΘ και έκτοτε ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη.

Το ιστολόγιο της ποιήτριας: Φίλτρα μοι θελκτήρια έρωτος (http://sofiapotari.blogspot.gr)

Ποιητικές συλλογές:
«Δηλητήριο σε μέλι», εκδ. Νησίδες, Θεσσαλονίκη, 2016
«Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (ποιήματα και θρήνοι)», εκδ. Όστρια, Αθήνα, 2017

Ανθολογημένα ποιήματα:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Σοφία Πόταρη, Αγάπη
Post by: wings on 09 May, 2017, 20:10:23
Σοφία Πόταρη, Αγάπη

Θεέ μου πόσο δυνατή έφτιασες την αγάπη!

Που κι όταν από τις βουνοκορφές κατρακυλά
Όπου δερνόταν μοναχιά στα κοφτερά της προσδοκίας της βράχια
Κι απιθώνεται προσεχτικά στην αγκαλιά γαλήνιου λιβαδιού
Και τότε ακόμη άγρια την προίκισες λαχτάρα να ’χει
Το ουρλιαχτό της βροντερής σιωπής
Να κουβαλάει μέσα της, το σκούξιμο του ανέμου
Και την τυράννια των ετοιμοθάνατων πουλιών
Που το γιατί ρωτάνε

Πόσο δυνατή έφτιασες Θεέ μου την αγάπη!

Κι όταν από τη μάνητα της θάλασσας ξεβράζεται
Κι όταν η άγρια φουρτούνα της την έχει εγκαταλείψει
Κι έχει χυθεί χλωμή στην αμμουδιά με μαύρα φύκια σταυρωμένη
Και τότε ακόμα το άγριο κύμα την ψυχώνει
Σαν τ’ αδειανό και θλιβερό κοχύλι
Που εμείς θαρρούμε λείψανο πως στέκεται
Μα εκείνο, μούγκρισμα του ωκεανού αιμορραγεί
Του τέρατος τον σπαραγμό γι’ αγάπη

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Ο Ορφέας στον Άδη
Post by: wings on 09 May, 2017, 20:47:42
Νάνα Μούσχουρη: Το τραγούδι της Ευριδίκης - Nana Mouskouri: To tragoudi tis Evrydikis - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=dbrFisjo8Gg)

Μάνος Χατζιδάκις, Το τραγούδι της Ευρυδίκης (με τη Νάνα Μούσχουρη, 1960)

Σοφία Πόταρη, Ο Ορφέας στον Άδη

Στης Ευρυδίκης την αγαπημένη αγκαλιά ποθείς αναπαμό 
Θεόμορφη ματιά σου δόθηκε εκείνη πάλι ν’ αντικρίσει
Η λύρα σου, γλυκόλαλη, τον τρομερό ημερώνει πηγαιμό 
Πλανεύοντας γαλήνια τη λήθη, εσέ που θέλει να τυλίξει

Πίνεις αργά θρηνώντας το αίμα της δικής σου της καρδιάς
Που σ’ επιστρέφει αγωνία φρικτή στης Περσεφόνης το βασίλειο
Ω Ευρυδίκη, Ευρυδίκη εσύ, στης μαγεμένης τ’ όνειρο ματιάς 
Με τι ψυχή ν’ αντιπαλέψεις του Άδη το φριχτό μυστήριο;

Θλιμμένα ηχεί στο σκότος  του αηδονιού η γλυκύτατη επωδός
Τα δένδρα, πεθαμένα στέκουνε κορμιά, σε μαύρο αίμα πλένε
Ορφέα! Ορφέα! Δύστυχε, στη φρίκη, πώς βαδίζεις μοναχός!
Ορφέα, Ορφέα, φύγε, πέτα, πίσω γύρνα με λύπη όλα σου λένε

Ανατριχιούν τα ζοφερά να πουν και τ’ αφανέρωτα τα χείλη
Χλωμά τα μάτια κι άδεια τώρα στέκονται βουβά να κλαίνε
Κι η λύρα σου, Ορφέα δύσμοιρε, αδίκως δέρνεται στο κρύο δείλι
Ορφέα, η μοίρα την κλωστή δεν ξαναδένει, όλα σκληρά σου λένε

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη: Ερωτικό [Τι όμορφη που ήταν η αγάπη μου!]
Post by: wings on 09 May, 2017, 20:53:49
Σοφία Πόταρη: Ερωτικό [Τι όμορφη που ήταν η αγάπη μου!]

Τι όμορφη που ήταν η αγάπη μου!
Έτσι όπως ξάπλωνε γυμνή και αφημένη
Στα μάτια της o πόθος έκρωζε βαθύς
Και η επιθυμία πύρωνε τα χείλη της
Που στάλες βαθυκόκκινες κυλούσανε
Πάνω στα κάτασπρα σεντόνια

Τι όμορφη! Πιο όμορφη από ποτέ!
Έτσι όπως παιχνιδίζανε τα μάτια της
Αναψοκοκκινισμένη γλυκομάτωνε
Κι άνοιγε σαν τριαντάφυλλο φλογάτο
Δυο πεινασμένες μέλισσες τα χείλη μου
Ήρθαν και ρούφηξαν το θαύμα…

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Δεν μ' αγαπάς
Post by: wings on 10 May, 2017, 19:17:56
Σοφία Πόταρη, Δεν μ’ αγαπάς

Πιο δυστυχής εγώ κι απ’ τους κακότυχους θνητούς
Που παίρνει ο θάνατος κάθε που κόβει τη ζωή τους
Αφήνουν πίσω τους λαμπρό το φως και αγλαούς καιρούς
Καθώς βουτούν στο σκοτεινό πηγάδι της σιωπής τους

Πιο δυστυχής κι από αυτούς!

Πια στερημένη απ’ τον ήλιο των δικών σου των ματιών
Λουλούδι αναιμικό και θλιβερά βαλσαμωμένο
Παρασυρμένο απ’ την πλημμύρα σκοτεινών γητειών
Με μοίρα του να ζει από το κλαδί αποκομμένο

Εσύ δεν μ’ αγαπάς κι αγιάτρευτες του πόνου οι πληγές
Ελπίδας μάταιης σαν με τρυπά το σουβλερό αγκίστρι
Εσύ δεν μ’ αγαπάς κι αμέτρητες πια είναι οι φορές
Που άτι σέρνομαι από θάνατου σφιχτό καπίστρι

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Εσένα θέλω
Post by: wings on 10 May, 2017, 19:27:56
Σοφία Πόταρη, Εσένα θέλω

Αδιάφορη μ’ αφήνουν πλέον των ανθρώπων οι μορφές
Το γέλιο τους, τα μάτια, οι προθέσεις
Ξένα μου είναι αυτά που άλλοτε με συγκινούσαν
Δεν τα επιθυμώ

Άλλα ποθεί ο ουρανός μου
Γι’ άλλα φλέγεται η καρδιά

Η δική σου υπερήφανη ματιά απάνω μου να πέφτει θέλω
Σε μένανε στραμμένη πάντα να ’ναι
Να μ’ ανατέμνει κρυφά και φανερά, εξονυχιστικά να μ’ αναλύει
Να με γυμνώνει

Τη θέλω πάνω μου στραμμένη
Να τη ρουφάει το είναι μου να ζει

Των δικών σου των χειλιών τη λυσσώδη αναίδεια ζητώ
Μόνη εγώ να εξάπτω
Πονάω σαν σκέφτομαι τα χείλη σου, ριγώ, τα θέλω, τα ποθώ
Πάνω μου να ’ναι

Και των χεριών σου το αδιάντροπο αγκάλιασμα γυρεύω
Το πυρωμένο σφίξιμο, το χάιδεμα
Σκληρά το θέλω τ’ αγαπημένα χέρια σου να μ’ ανακρίνουν
Τ’ αποζητώ

Του κορμιού σου το ξέφρενο σπαρτάρισμα θέλω εγώ να προκαλώ
Κι εγώ να το καταλαγιάζω
Της σάρκας σου τη θεριεμένη πείνα μέχρι θανάτου να χορταίνω
Εκστασιασμένη εγώ

Εγώ να ’μαι για σένα θέλω ζωή και θάνατος και πείνα και τροφή
Στο νου σου μέσα και στα βάθια σου
Στην πιο κρυφή σου απαντοχή να κατοικώ, να σε δοξάζω
Μονάχα εγώ

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Ραστώνη
Post by: wings on 10 May, 2017, 19:32:31
Σοφία Πόταρη, Ραστώνη

Μια φλόγα κατακόκκινη μπροστά
Με τους αιώνες θρέφεται ελίσιων ξύλων
Η σκέψη μου αναπαμένη κείται
Στης ζεστασιάς της τη γλυκιά σοφία

Το σώμα σιωπηλό ακολουθεί
Της σιγαλιάς την ήσυχη αιώρηση
Παλλόμενο, ζεστό, ρευστό υλικό
Παραδομένο στη γλυκιά ραστώνη

Και στην ωραία αίσθηση
Της βασανιστικής επιθυμίας

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Γυναίκα
Post by: wings on 10 May, 2017, 20:30:03
Σοφία Πόταρη, Γυναίκα

Κι όπως το σούρουπο αργοσέρνεται στα πορφυρά μετάξια του ντυμένο
Νυχοπατώντας σε ακολουθώ
του σύννεφου την ήσυχη να μην ταράξω ανάσα
Τα ρόδα που απ’ τον κόρφο σου ολοκόκκινα γλιστρούν
αναριγούν στο άγγιγμά σου…
Τί όμορφη που είσαι, αρχαία μου γυναίκα!
Τι όμορφη και ποθητή, καθώς ξεχύνονται από μέσα σου
του δειλινού τα χρώματα τα πλέρια!
Σε πιάνω και μου φεύγεις αεράκι μου
και κρύβεσαι μέσα στα διάφανά σου πέπλα
Τυλίγεσαι στις ευωδιές και μουσκεμένα πέταλα φοράς πλεγμένα
στα μακριά σου τα μαλλιά…
Λατρεία μου, αρχαία μου γυναίκα!
Πιάνω και δένω σύννεφα μακρύ σκοινί, να σε τυλίξω πάνω μου
σφιχτά να σε κρατήσω
Μα ξεγλιστράς ανθί μου εσύ σαν το ψαράκι στο νερό
μου φεύγεις άγγελέ μου, πώς, γιατί, γιατί;
Μονάχος κάθομαι και δίχτυα ράβω, μ΄ ανεμώνες τα στολίζω
και κοράλλια του βυθού για να σε θέλξω…
Τι ποθητή και όμορφη που είσαι!
Τόσο πολύ που θέλω για να σ΄ ανασαίνω
να σε μυρίζω τόσο, που λιγοθυμώ
Πέφτω νεκρός στ’ ολόγλυκό σου σώμα πάνω, ξέπνοος
να σε κοιτώ μες στα βαθιά σου μάτια
Αυτά τα μάτια τα μεγάλα που σαν σπαθιά με κόβουνε
και που αναλύονται σε χρώματα
Αρχαία μου, ροδόπεπλη γυναίκα!
Σε αγαπώ έτσι όπως με κοιτάς με κείνη τη θολή ανάμνηση στο βλέμμα σου
όπως της λίμνης ο βυθός
Που όλα εκεί μέσα χάνονται, μαύρα και πράσινα
θαμπά χαμόγελα και θύμησες παλιές

Και φτιάχνουν έναν κόσμο όμορφο κι απλό
που όλα χωράνε κι όλα ήσυχα υπάρχουν
Γυναίκα μου αρχαία…
Χορεύεις τις μικρές τις ώρες με τα πόδια σου γυμνά βελούδα
να χαϊδεύουνε τη γη
Κι είναι τα πόδια σου αερικά και τ΄ απαλά τους δάχτυλα
κόβουν το σώμα μου λεπτά φεγγάρια
Που με τα χέρια σου μαζεύεις και απ’ την αρχή με ξαναπλάθεις
γιατί μπροστά σου λαχταράω να πεθαίνω
Στην προσταγή σου αρχαία μου γυναίκα
Κι είναι ο κόσμος όμορφος απ’ την ανάσα των πελμάτων σου
χρυσή μου εσύ
Και τα ποτάμια χαμηλώνουν τη βοή
και με ζεστό λούζουνε γάλα το γλυκό κορμί σου
Γιατί είσαι συ Νύμφη θεόσταλτη
που ξέρεις να ημερώνεις με αγάπη την αντάρα
Χρυσή μου εσύ γυναίκα!
Σε βλέπω, ο άνεμος καθώς ριζώνει το τραγούδι του
μες στις μακριές πλεξούδες σου
Κι εσύ τα μάτια κλείνεις και το στήθος σου φουσκώνεις
με χαρά που ανασαίνεις
Κι όλος ο κόσμος μου η ανάσα σου που τ’ άσπρο δέρμα σου τεντώνει
και τη φλέβα σου μου δίνει
Η φλέβα σου μου δίνει τη ζωή
Για σένα όνειρα υφαίνω ολόχρυσα
και κλαίω μέσα απ’ τα όνειρα για σένα και οδύρομαι
Και πέφτω και φιλώ τα χνάρια σου πάνω στη γη τη δροσερή
που λάμπει απ’ τα μαλλιά σου
Χυμένα είναι σαν λεμονανθοί που ευωδιάζουνε κι ανατριχιούν
τα σωθικά των βλαστημάτων
Αρχαία κόρη μου, γυναίκα μου!
Σ’ ακολουθάω σαν το πιστό σκυλί και αλυχτώ όταν χάνεσαι
και άλλο πια από σε δεν βλέπω

Ψάχνω τα μάτια σου, τη μυρωδιά σου, όλα σου
που από εκείνα τώρα είμ’ εγώ γεμάτος
Και από σένα μέσα υπάρχω εγώ κι υπάρχω πια για σένα
κι η ανάσα μου εσύ είσαι
Γυναίκα μου πονώ και θλίβομαι!
Φοβάμαι τη βαθύχρωμη αυγή με κείνους τους μαβιούς ωκεανούς
και το μεταξωτό της φως
Φοβάμαι πως θα σε κερδίσει η αυγή κι αλλού ιέρεια θα ταχτείς
κι αλλού θα πας
Κι όμως το ξέρω πως στο σούρουπο να σε κρατήσω
δεν το μπορώ πια για πολύ
Αρχαία μου πανέμορφη γυναίκα!
Γιατί είσαι της αυγής η φτερωτή δροσιά και συννεφάκι ηλιοστάλαχτο
και χνούδι απαλό
Κι εγώ να σε κρατήσω προσπαθώ μέσα στη χούφτα μου
πότε απαλά πότε σφιχτά
Κι όμως μου φεύγεις, χάνεσαι και ξαστοχώ και κλαίω
τη γη σαν βλέπω να σ’ απορροφά…
Αρχαία μου όμορφη ψυχή!
Τα μάτια σου στοιχειώνουνε το νου μου
που αυγάζει με τη θλίψη τους και γέμει
Κι αντιφεγγίζει η ψυχή μου στο λεπίδι τους το κοφτερό τ’ αστραφτερό εκείνο
Και κλαίω, γιατί σε αγαπώ σε παραλήρημα ανώφελο και κλαίω γιατί σε θέλω
Αρχαία μου γυναίκα ποθητή!
Το άσπρο στήθος σου φυτεύει μέσα μου φεγγάρια λαμπερά
που θάλασσες φουσκώνουνε
Και σβήνονται σαν έρθει το ξημέρωμα και χάνονται
και ήλιοι μυστικοί τ’ ακολουθούνε
Κι όλα τ’ αστέρια και οι γαλαξίες του άπειρου γεννιούνται
μες στο μικρό μου θώρακα ετούτο
Γυναίκα μου!
Σ’ ακολουθώ με του μικρού παιδιού το βήμα το αργό
που άλλο να βαδίσει δεν αντέχει

Με τους λεμονανθούς της άνοιξης στα χέρια
άφησέ με να στολίσω τα όμορφα μαλλιά σου!
Τα χείλη σου να βάψω μ’ αίμα κερασιού
να ζωγραφίσω τις παρειές σου μ’ ουρανό!
Αρχαία μου ζεστή γυναίκα
Σου δέομαι κι εκλιπαρώ για ένα νεύμα σου, ένα χαμόγελό σου
που γλυκά θα μ’ αναλήψει
Αιματωμένο τόσο που θα ρέει βυσσινί
κι απάνω μου χαλάζι θα κυλάει αλμυρό
Κι εγώ θα γλείφω τις πληγές σαν μου χαράζει το κορμί που πόθους τρέφεται
Αρχαία μου γυναίκα εσύ!
Η σάρκα σου η μελωδική με ηρεμεί και με φρενιάζει
στης απαλάμης μου το πέρασμα
Κι όμως, γιατί πονώ στης σάρκας σου το ρίγος
γιατί πεθαίνω σαν εσύ ακμάζεις;
Σε αγαπώ τόσο που θέλω να πονώ και να πεθαίνω
μες στων βλεφάρων σου το χάος
Αρχαία μου ψυχή, γυναίκα μου, για πάντα νέα!

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Θλίψη
Post by: wings on 10 May, 2017, 20:38:43
Σοφία Πόταρη, Θλίψη

H θάλασσα είναι τόσο ήσυχη τώρα
Γαλήνια τόσο
Σίγησε το γλυκό τραγούδι της για χάρη μου
Δεν παίζει ερωτεμένος πια ο σκοτεινός βυθός της
Δεν λιγώνουνται γλυκαμένα τ’ άσπρα κοχύλια της
Τώρα πικρή σέρνεται πίσω μου η θάλασσα
Τη θλίψη ακολουθώντας της καρδιάς μου
Θλίψη βαθιά κι ανείπωτη
Θλίψη πιο κοφτερή κι απ’ το σπαθί
Θλίψη που μου ’σκισε τα χείλη
Θλίψη που μου ’δωσε γι’ αναπαμό
Κλάμα γοερό
Κλάμα σπαρακτικό
Θλίψη που μ’ έριξε στα γόνατα
Ξαπλώνοντάς με άδειο κέλυφος
Στης υγρής αμμούδας το πικρό στρωσίδι

Τ’ άσπρα κοχύλια της θάλασσας
Δεν τραγουδάνε τώρα τη χαρά της
Η τρυφερή καρδιά τους
Δικό μου ξανασαίνει θρήνο

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Η Άνοιξη
Post by: wings on 10 May, 2017, 20:51:46
Σοφία Πόταρη, Η Άνοιξη

Γαλάζια η καινούρια μέρα ξημερώνει
πίσω από θάμνου μελανή σκιά
Δροσοσταλίδες φωτεινές
της κερασιάς τα ωραία ψηλαφούνε φύλλα
Λεμονανθοί κι αγριολούλουδα
φιλούνε τρυφερά τ’ αηδόνι στη φωλιά
Και βόμβος μέλισσας ηχεί χαρούμενα
σ’ ηδονική του πρωϊνού ανατριχίλα…

Της νύχτας σκούρο σέρνεται το σάβανο 
πάνω στα τσακισμένα κουκουνάρια
Με του χειμώνα ξέπνοα χνώτα υφασμένο
νεκροφιλεί τα μαραμένα βρύα
Απορημένο στέκεται το ελάφι
ν’ αφουγκράζεται του αποχωρισμού την άρια
Και το σκουλήκι μουδιασμένο ξεπροβάλλει
απ’ της γης την αγκαλιά την κρύα

Αστραποβόλα η ματιά της νύμφης
δραπετεύει ανάερα απ’ το μαύρο τάφο
Και η σκουριά, κλωστή που αδύναμη αποσώνεται
στης νιότης τη γλυκιά θωριά
Λεχώνας αίματα ολοτρόγυρα ξεχύνονται 
και στου βωμού το πορφυρό το βάθρο
Ο έρωτας με σπέρμα αρχαίο 
πνίγει αντίστασης την όποια αποθυμιά

Πανώρια ξεπροβάλλει η Άνοιξη
της Περσεφόνης και του Άδη η λατρεμένη κόρη
Ολόχρυσα έχει τα μακριά μαλλιά να σέρνονται στη γη
πανάκριβή της προίκα

Στο βλέμμα της ανοίγονται λαμπρές οι σκοτεινές σπηλιές
κι αστράφτουνε τα όρη
Κι η νια ζωή λιγοθυμάει γλυκά 
βυζαίνοντας εκστατικά τα λατρευτά της στήθια

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Το άρωμά σου
Post by: wings on 10 May, 2017, 20:58:13
Σοφία Πόταρη, Το άρωμά σου

Τόσο πολύ που μύρισα το δέρμα σου
Ώστε τ’ αρώματα των λουλουδιών
Μοιάζουν φτωχή αντιγραφή
Της γλυκύτατής του θέλξης!

Μα και η όσφρησή μου πια αναπνέει
Ένα άρωμα αισθαντικό, πρωτόγνωρο!
Κλειδώθηκε σφιχτά η όσφρησή μου
Μες στο γλυκό σου σώμα…

Τόσο, που πια δεν ξέρω για να πω
Αν είναι οι ευωδιές των λουλουδιών
Ή η δική σου η μυρωδιά η ποθητή
Που έφερε στον κήπο μου

Μιαν Άνοιξη εκστατική!

Να με τρώει και να με πίνει
Κόβοντας τα κομμάτια μου
Με τ’ αρωματισμένα της τα δάχτυλα!
Μασώντας με ηδονικά
Με τ’ ανείπωτα γλυκά
Τα κοφτερά του έρωτα τα δόντια…

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Νυχτερινό ταξίδι
Post by: wings on 10 May, 2017, 22:02:32
Σοφία Πόταρη, Νυχτερινό ταξίδι

Το πέλαο θέλω απόψε τ’ ουρανού να σου χαρίσω
Αστέρι εσύ να λάμπεις μες στο βύθος της νυχτιάς
Το στρογγυλό φεγγάρι θησαυρός που θ’ αυγατίσω
Φλουρί κι ανθί χρυσό να σ’ το περάσω στα μαλλιά

Τραγούδι, της καρδιάς μου ανθέ, απόψε θα σου ψάλω
Με το νυχτάηδονο να μας γλυκαίνει τα φιλιά
Σε άρμα με αερικά τρελά θε να σε βάλω
Διαμάντι θ’ αστραποβολάς σ’ αγγέλων τη φωλιά

Νέφη ζεστά θα μοσχοπλένουν το λευκό κορμό
Και σαν η πόρπη απ’ τον ώμο να γλιστράει θ’ αρχινά
Θα δουλωνόμαστε στου έρωτα τον φοβερό θυμό
Ξέπλεκα θα ’χεις αφημένα τα μαλλιά τα ζωντανά

Κι εγώ στα χείλη σου θα πλέω φυλλαράκι στο νερό
Ρετσίνι η σάρκα μας της νύχτας θα ταΐζει τη φωτιά
Στα στήθια μας κρασάκι ο πόθος θα κυλάει τρυφερό
Κι εμείς ήλιοι θα λάμπουμε στης νύχτας τη γητειά

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Το φεγγάρι
Post by: wings on 10 May, 2017, 22:08:18
Σοφία Πόταρη, Το φεγγάρι

Το παραθύρι ανοιχτό ήτανε χθες αργά το δείλι
Και μια κουρτίνα αραχνοΰφαντη ανατρίχιαζε απαλά
Το αεράκι της σιωπής γλυκά φιλούσε το καντήλι
Και το κρεβάτι, θάλασσα που μας ταξίδευε γλυκά…

Το φεγγάρι ωραία γελούσε χθες αργά το βράδυ
Το φως του σιγοσεργιανούσε μες στην κάμαρη αχνά
Όλο το σύμπαν νιο αστεροκεντημένο υφάδι
Π’ αρχίνησε να πλέκει τ’ ουρανού του η γλαυκή θεά

Το φεγγάρι αχνοπατούσε πάνω στα γυμνά κορμιά μας
Και οι μορφές μας όλο βάφονταν πανώρια ζωγραφιά
Μάγισσα νύχτα στόλιζε μ’ αστέρια τα μαλλιά μας
Κι άστραφτε ο έρωτας στου μπλε ουρανού την πινελιά

Ωραίο που ήταν το φεγγάρι μας εχθές αργά το βράδυ!
Βάφτιζε φως τον έρωτα σε κούπα με πεντάγλυκο κρασί
Γλιστρούσε αθόρυβα στης χαραμάδας το λαρό σκοτάδι
Στο πάτωμα ζεστό χυνόταν κι ολοκόκκινο χαλί

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Τα χέρια σου
Post by: wings on 10 May, 2017, 22:17:15
Σοφία Πόταρη, Τα χέρια σου

Επειδή τα χέρια σου τα τρυφερά με σκότωσαν το μεσημέρι
Μες στη νυχτιά την ανημέρευτη με γέννησαν γλυκόφωτο αστέρι
Επειδή της θέρμης τους το φως μου χάιδεψε απαλά τα κρύα μάτια
Και με πετρούλες ταπεινές μου χτίσανε ολόχρυσα παλάτια

Επειδή τα χείλη μου τ’ αμίλητα τα ακροδάχτυλά σου αγγίξαν
Χίλια ολόλευκα πουλιά τα παραθύρια τα κλειστά ανοίξαν
Επειδή τα κρίνα τους ανθίσαν στης καρδιάς την έρημο επάνω
Και στ’ ουρανού μου τ’ άφταστο στερέωμα με τράνεψαν ως πάνω

Επειδή τα δάχτυλά σου μπλέχτηκαν γλυκά μες στα δικά μου
Χίλια τριαντάφυλλα κατάλευκα μυρώσανε την άχρωμη καρδιά μου
Επειδή τα χέρια μου που τρέμανε μες στα δικά σου ημερωθήκαν
Κατακόκκινα πάνω στο είναι μου φιλιά το αίμα τους αφήκαν

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Ελληνικό Καλοκαίρι
Post by: wings on 10 May, 2017, 22:19:59
Σοφία Πόταρη, Ελληνικό Καλοκαίρι

Ο ήλιος
Στην πέτρα πάνω
Το σπέρμα του κοιλοπονά
Φαλλός σε πλέρια στύση
Κι εκείνη
Μήτρα που στάζει φως
Τον ιδρωμένο του σπασμό
Γαλάζια κάψα αχνίζει

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Άδωνις
Post by: wings on 10 May, 2017, 22:22:43
Σοφία Πόταρη, Άδωνις

Τα ωραία μάτια και τα χείλη
Ή το στήθος κι ο λαιμός σου
Γλυκό με ποτίζουνε αφιόνι;
Ή των φιλιών σου το πηγμένο μέλι;
Μα όχι!
Είναι η ευωδιά σου!
Η ευωδιά σου είναι
Που γεύση αποστάζεται
Στων βλεφαρίδων σου τους καταρράχτες

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον
Post by: wings on 10 May, 2017, 22:35:51
Σοφία Πόταρη, Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον*

Επιθυμώ να κατοικήσω κάτω από το δέρμα σου
Επίτρεψέ μου τώρα να διατρέξω το κορμί σου

Μέσα στις φλέβες σου να κολυμπήσω τις ζεστές
Στα σπλάχνα σου για ν’ ακουμπήσω την ψυχή μου
Γιατί έτσι έχει ανάγκη η καρδιά μου ν’ αγαπά
Σαν μια μικρή μα επίμονη βδέλλα του βάλτου
Τόσο σφιχτά που στέκει κολλημένη στο κορμί
Γλυκιά τροφή και θέρμη αγωνιώντας να κερδίσει
Για να μπορέσει να κρατήσει μέσα της ζωή

Στην κόρη της καρδιάς σου θέλω να εγκατασταθώ,
Να πυργωθώ και το υφάδι μου απ’ την αρχή να στήσω
Τα πάθια μου ακουμπώντας σου και αγαπώντας σε
Για να ξεκουραστώ και για να ζήσω

Γλυκό νανούρισμα το θρόισμα των φύλλων της
Κι ο χτύπος της θα τραγουδά μόνο για μένα
Με της αγάπης μου τη θέληση σφιχτά να την κρατώ
Και σαν το βρέφος να βυζαίνω το ζεστό της αίμα

Κι εσύ θα με κρατάς σφιχτά με τα πνευμόνια σου
Φυσώντας θεία πνοή στον εκστασιασμένο λάρυγγά μου
Και ως αγέννητη θα εισέρχομαι γλυκά στο είναι

Άφησε να κατοικήσω κάτω απο το δέρμα σου
Το θέλω για να ζήσω ανάμεσα στ’ αγγεία σου
Έχοντας φωλεύσει στα κύτταρα του είναι σου
Εκεί που πάλλει ο σφυγμός της πιο μικρής σου φλέβας

Θα ήθελα να ζήσω τρώγοντας και πίνοντας εσέ
Όχι ψωμί, μήτε κρασί, μήτε κι αέρα ν’ αναπνέω
Μόνο το αίμα και τη σάρκα σου να γεύομαι ποθώ
Και την πνοή που τον κρυφό σου γαλαξία ψυχώνει
Μόνο το αίμα και τη σάρκα σου ποθώ αγαπημένε
Και να γλυκαίνομαι μες στη δική μου ζηλευτή ζωή
Απ’ της εστίας σου το παφλάζον πυρ αιματωμένη…

Κοινωνία ακατάληπτη και μυστική
Ανοξείδωτη από φως
Αγαλάζωτη από ξένον ουρανό

Επίτρεψε να κατοικήσω μες στο στήθος σου
Αφοσιωμένη Κίρκη σου και μάγισσα δική σου
Ετούτη μόνο τη ζωή για να κερδίσω λαχταρώ

Εις τούτο τείνω και τούτο μόνο επιζητώ
«Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον»
Που μοίρα εκλεκτή ας με ευλογήσει να το ζήσω

* Αναφορά στο διήγημα του Γ. Βιζυηνού «Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον»

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Τα χείλη σου
Post by: wings on 10 May, 2017, 23:01:12
Σοφία Πόταρη, Τα χείλη σου

Τι ωραία χείλη που έχεις αγάπη μου!
Τα μάτια μου κατοικούνε πάνω τους
Δεύτερη επιδερμίδα τώρα πια
Τόσο που με μαγεύει η ομορφιά και το σαρκώδες τους
Όλο το είναι σου χυμένο πάνωθέ τους
Και η ψυχή σου σταλάζει το μέλι της
Μέσα από το φιλί τους
Τι όμορφα χείλη που έχεις αγάπη μου!
Λάμπουν γιατί είναι τα μάτια μου εκεί θυλακωμένα
Και από τα δικά μου χείλη
Κλεμμένο έχουν το φιλί και τη γλύκα
Τι ωραία που είναι τα χείλη σου αγάπη μου!
Κλέψανε το μέλι μου τα χείλη σου αγάπη μου
Καρδιοχτυπάω τώρα πάνωθέ τους
Να θρέφω και να θρέφομαι
Απείρως γλυκύτερη και ομορφότερη πια!

Τι ωραία που είναι να μας πίνω από τα χείλη σου αγάπη μου!

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Αίμα
Post by: wings on 10 May, 2017, 23:05:38
Σοφία Πόταρη, Αίμα

Το κύκνειο άσμα σου με βρήκε ήδη λαβωμένη
Η λάμψη της λεπίδας του ανοίγει κι άλλο την πληγή
Τι κι αν το αίμα μου ξεχύνεται με λαμπερή ορμή
Από μια φλέβα πια που τρύπα χάσκει ανοιχτή;

Τα κύτταρα δεν λησμονούν, βροντούν ζωντανεμένα
Ξέρουνε, ξέρουμε του αίματος το κρύφιο μυστικό
Ανταριασμένος δαίμονας, θεριό μέσα σε σένα
Μέσα στης κοίτης σου τον κατακόκκινο βυθό

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Ιερά Συνουσία
Post by: wings on 13 May, 2017, 12:59:29
Σοφία Πόταρη, Ιερά Συνουσία

Τα ματόκλαδά σου
Οι βολβοί σου
Οι κόρες σου
Η όρασή μου

Τα χείλη σου
Η γλώσσα σου
Το σάλιο σου
Το φιλί μου

Τα μαλλιά σου
Ο λαιμός σου
Ο κόρφος σου
Η θέρμη μου

Τα χέρια σου
Τα δάχτυλά σου
Τα νύχια σου
Το χάδι μου

Το στήθος σου
Οι ρώγες σου
Το ρίγος σου
Η έκστασή μου

Η κοιλιά σου
Το εφήβαιο
Τα λαγόνια σου
Η πλήρωσή μου

Τα πόδια σου
Η ρίζα σου
Το περπάτημά σου
Το λίκνισμά μου

Οι φλέβες σου
Οι ιστοί σου
Το αίμα σου
Το πυρ μου

Ποθητή αγάπη
Η μυσταγωγία σου
Η ποίησή μου

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Η πλάτη σου
Post by: wings on 13 May, 2017, 13:05:24
Σοφία Πόταρη, Η πλάτη σου

Στραμμένος θέλω να ’σαι με την πλάτη σου σε μένα
Όταν στην αγκαλιά μου σε κρατώ και όταν σε φιλάω
Σε μένα έκθετη, να την ιχνηλατώ με την ανάσα μου
Κι απάνω της καυτό να χύνομαι νερό θαλασσινό
Με απληστία στις ωραίες προσηλώνομαι γραμμές
Και στων μυώνων σου τις ανεπαίσθητες συσπάσεις
Στους ώμους τους στητούς και στον αδρό λαιμό
Που στιβαρά κρατεί τ’ ωραίο κεφάλι

Η ωραία σου πλάτη

Γοητευτικά, μ’ ευπρέπεια αγαλματώδη
Στενεύοντας σμιλεύει την ερωτική σου μέση
Που πύλη απαλή κι απέριττη ανοίγει
Και στους σφιχτούς απλώνεται γλουτούς
Για ν’ αγκυροβολήσει αρμονικά στα λαξεμένα πόδια
Που ως ακμαία κλαδιά βαστούν ακέραια
Την αίγλη των καρπών της ρώμης σου
Σ’ αυτάρεσκη πληρότητα

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Παράξενα τοπία
Post by: wings on 13 May, 2017, 13:13:32
Σοφία Πόταρη, Παράξενα τοπία

Παράξενα τοπία, θολά κι ανάερα, ζωγραφίζονται αθέλητα στο νου
Όταν γλυκόμορφο το σούρουπο την πλάση με υποσχέσεις αγκαλιάζει
Χρώματα αιθέρια και γλώσσες φλόγινες αλλόκοτα γεννούν πουλιά
Που το τρελό τους κρώξιμο περίεργα την ήσυχη ψυχή αλαφιάζει…
Ζωντανεμένα και ζεστά ανθρώπου χέρια στα δέντρα τα κλαδιά
Μυστηριακά και ανερώτητα μπερδεύονται στα κόκκινα μαλλιά μου
Πεταλούδες πολύχρωμες, παράξενες, σε χορό τρελό γύρω απ’ το φως
Κεφαλομάντηλο χρυσό πετούν, πρωτοχορεύτρας, στην καρδιά μου
Τα δάκρυα του σούρουπου απόκοσμες στις πέτρες σκαλίζουνε μορφές!
Ανάερα κι αβέβαια κλονίζονται και σπαρταρούν τα φύλλα…
Σε ονείρου ύπνο βαθύ, σαν θάνατο… να βυθιστεί ετοιμάζεται σιγά σιγά
Κάθε μικρή ζωή, κάθε ψυχή τρεμουλιαστή στης λήθης την ανατριχίλα

Όμως, σαν κάτι μέσα μου βαθύ κι αβέβαιο με κεντά και γλυκοψιθυρίζει
Τούτον το θελκτικό χορό στη ζάλη του δεν πρέπει για ν’ ακολουθήσω
Τούτον τον ύπνο το γλυκό σε μυστικής ζωής τον πηγαιμό ν’ απαρνηθώ
Κάλλιο στο σύννεφο της μέρας να πλεχτώ και στους απάνω κόσμους για να ζήσω…

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Ελληνικό Γαλάζιο
Post by: wings on 13 May, 2017, 13:18:20
Σοφία Πόταρη, Ελληνικό Γαλάζιο

Αυτές τις μέρες κολυμπώ σε ποταμίσια ρεύματα
Και ζω το βαθυγάλαζο ποτάμι
Να χύνεται γοργά μέσα στο αίμα μου
Ευωδιαστό θυμίαμα γλυκόηχης αγάπης
Η ανάμνηση του μπλε δακρύζει μέσα μου
Ποτάμι γαληνότατο
Σε αλμυρό βυθό

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Βάκχα
Post by: wings on 13 May, 2017, 13:23:21
Σοφία Πόταρη, Βάκχα

Στάζουν ρετσίνη μυρωδάτη τα πευκόδενδρα
Η Βάκχα σαν γοργοπερνά ανάμεσά τους
Το πέπλο της, του ανέμου λάφυρο ακριβό
Σκαλώνει σε χλωρόφυλλο μυρτιάς κλαδί
Πυρρόξανθο ροβόλησε της κεφαλής το φως
Ως κάτω στης ωραίας μέσης την καμπύλη
Τ’ αγκάθι της λυγιάς ’ρωτεύθη την εσθήτα της
Και χόρεψε τριγύρω της μέχρι να την αδράξει
Διαμιάς πανσέληνο τ’ ωραίο στήθος στράφτει
Γλυκά βελάζει η ελαφίνα στην πηγή
Στου έρωτα το θάμπος αφημένη

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Πόνος
Post by: wings on 13 May, 2017, 13:28:04
Σοφία Πόταρη, Πόνος

Εκεί που ο ήλιος χάνεται στο δείλι
Τ’ ολόξανθό του φως όπου σφαλά
Στο σύνορο που σβήνει το καντήλι
Και που η νυχτιά τη μέρα συναντά

Εκεί που το γαλάζιο φως της μέρας
Το σέρνουνε μελανοφτέρουγα πουλιά
Ετούτο είναι της νιότης μου το γέρας
Ν’ ακολουθήσω ονείρατα παλιά

Σ’ εκείνο το παράξενο δρομάκι
Που δένδρα τ’ αποσκιώνουν πορφυρά
Λαφριά η ψυχή σαν τρυφερό κλαδάκι

Στόμα ζεστό αίμα γλυκό που ρέει
Φιλί να νιώσει αιώνιο λαχταρά
Ώ! Πώς το θέλει η ψυχή που κλαίει!

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Το σώμα σου
Post by: wings on 13 May, 2017, 14:25:08
Σοφία Πόταρη, Το σώμα σου

To σώμα σου ποθώ γλυκέ μου έρωτα
Το σώμα σου
Απόψε μέθυσα από του καλοκαιριού τις μυρωδιές
Κι απ’ το μακρύ βαυκάλημα των τριζονιών
Που αγαπιούνται μέσα στα φυλλώματα
Έλα
Μπροστά στον αφρό μιας θάλασσας που εκρήγνυται
Πάνω στα βότσαλα που φίλαγαν τα πέλματά μας πριν
Που αγκαλιασμένοι κερνούσαμε ευφροσύνη τον άνεμο
Έλα
Θέλω να πλέξω τα μαλλιά μου γύρω από τη μέση σου
Και ν’ ανασάνω τη δροσιά που κολυμπάει στα μάτια σου
Έτσι καθώς θα στάζεις μέσα στην παλάμη μου
Έλα!
Στον ουρανίσκο σου επιθυμία να με στριφογυρίσεις
Kι αλμύρα ερεθιστική στης γεύσης σου την προσδοκία
Λησμονώντας γλυκά εσένα κι εμένα
Να θυμάσαι εμάς!
Όταν απειθάρχητα μέσα μου θα καρφώνεις
Πυρακτωμένη την υπόστασή σου
Στο ξύλο της ύπαρξής μου
Έλα
Και μείνε εκεί
Ρανίδα σφαλισμένη επάνω μου
Βαθιά χυμένη μες στους πόρους μου
Στης σάρκας φωλιασμένη τη λαχτάρα
Έλα!
Η νύχτα μας καλεί ηχώ μας
Κόκκινο να χυθούμ’ εμείς κρασί
Μες σε μια θάλασσα κατάμαυρη
Καθώς θ’ αποτεφρώνεται από πόθο

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Ξερολιθιά
Post by: wings on 13 May, 2017, 15:31:21
Σοφία Πόταρη, Ξερολιθιά

Απάνω στην ξερολιθιά
Με κάρφωσε η χαρά σου
Λουλούδι με ξερίζωσε
Μ’ απίθωσε στον βράχο

Χωρίς τροφή χωρίς νερό
Σ’ ανήλεο φως να γδέρνομαι
Ξερό ανθί κι εσύ βροχή
Σε άλλη γη μυσταγωγείς

Απάνω στην ξερολιθιά
Με κάρφωσε η χαρά σου
Μαυρίσανε τα φύλλα μου
Κάηκεν η καρδιά μου

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη: Ερωτικό [Ο Έρωτας δεν έχει λογική...]
Post by: wings on 13 May, 2017, 15:40:53
Σοφία Πόταρη: Ερωτικό [Ο Έρωτας δεν έχει λογική...]

Ο Έρωτας δεν έχει λογική
Γλυκό τραγούδι των Σειρήνων
Ολοταχώς στα βράχια μ’ εξωθεί
Μα εγώ τα βλέπω για φιλόξενο ακρογιάλι
Με το άρωμά σου με μεθάς
Το δέρμα σου, καυτός μανδύας της ερήμου
Και το γλυκό το χάδι σου
Ευλογημένη όαση
Μου παίρνει τη ζωή μου
Κι είναι τα χείλη σου
Οι φλέβες σου
Το χρώμα σου
Η λέξη σου
Η στιγμή
Είσαι εσύ!
Εσύ!
Κι εγώ
Αηδόνι αφτέρουγο
Που γλυκοκελαηδεί
Γλυκό μου φως και σκοτοδίνη
Η έμπνευσή μου κατοικεί
Στου στήθους σου το κόκκινο κρασί
Λιωμένος ώριμος λωτός
Σπονδή
Χυμένη πάνω σου η καρδιά
Δεν ξέρει άλλη γη
Δεν ψάχνει γι’ άλλον ουρανό
Μόνο τον πράσινο βυθό σου επιθυμεί
Την απαλή, ζεστή σου θάλασσα έρωτά μου

Μούσα γητεμένη
Της υπέροχης αγάπης σου

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Θηλυκή Ομορφιά
Post by: wings on 13 May, 2017, 15:47:07
Σοφία Πόταρη, Θηλυκή Ομορφιά

Στην αγαπημένη Ιωάννα Αβραμίδου

Ομορφιά αναδυομένη είναι η ζωή
Θεά μου, Αφροδίτη μου
Ουράνια έχει τη μορφή και μ’ έρωτα σφοδρό
Με μαγνητίζει
Ψυχή και χείλη τραγουδούν γλυκά
Την ύπαρξη
Που πεταλούδα ερωτευμένη πεταρίζει

Ω! πόσα θέλγητρα δολώνεις μου γλυκιά θεά!

Θεά γυναίκα, αρχαία και νια
Που τους αιώνες, το γαλάζιο σου
Στιγμή βαφτίζει
Στο αγέραστο αγκίστρι σου πιασμένη
Ηδονικά
Υμνώ τη λιγωμένη μου καρδιά
Που την ωραία μορφή σου καθρεφτίζει!

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Ταξίδι
Post by: wings on 13 May, 2017, 15:51:44
Σοφία Πόταρη, Ταξίδι

Τις νύχτες
Τα βλέφαρά μου ακολουθούνε ποταμούς
Κρουνούς σε μαγικά βουνά
Να γλύφουνε των βράχων τον αψύ θυμό
Και γελαστοί να χάνονται
Μες στων Κενταύρων τις καταπακτές
Ένα πουλί
Τα βλέφαρά μου παίρνει από το χέρι
Σε πράσινους τα οδηγεί βυθούς
Το φεγγάρι μ’ ερωτεύεται καθώς με τρώει
Έτσι σφιχτά σαν με κρατούν οι ποταμοί
Πετρούλα ήσυχη στης προίκας τους τη ζάλη

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Έρωτας
Post by: wings on 13 May, 2017, 16:02:12
Σοφία Πόταρη, Έρωτας

Δεν είναι ο έρωτας αβρό φιλί
Μάτια μου
Δεν είναι χάδι τρυφερό
Μήτε κι αδιόρατο χαμόγελο
Δεν είναι χέρι που απλώνεται διστακτικά
Είν’ αρπαγή και γδικιωμός ο έρωτας
Μάτια μου
Θάνατος κι αφανισμός μαυλιστικός
Και σκοτωμός με δίκοπο μαχαίρι

Μάτια είν’ ο έρωτας τρελά
Μάτια μου
Και χείλη δολοφόνοι
Ξεσκίζονται ζυγιάζοντας το είναι τους
Κι ορμούν καταβροχθίζοντας καρδιές
Μασχάλες, στήθια και ζεστούς μηρούς

Ακέφαλο κορμί είν’ ο έρωτας
Μάτια μου
Χωρίς μυαλό και μάτια, με δίχως ακοή
Που ζώο πληγωμένο ορμάει στα τυφλά
Και πιτσιλάει το αίμα του τις άσπρες μαργαρίτες

Δεν είν’ ο έρωτας αγνός μήτε και τίμιος
Μάτια μου
Πόλεμος είναι και σφαγή μες στα τυφλά του θέλω
Και άγρια θηροσύνη

Αίμα που ρέει αχνίζοντας ο έρωτας
Μάτια μου
Κατάρα
Που κοχλάζει ευλογημένη

Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)
Title: Σοφία Πόταρη, Η νύχτα
Post by: wings on 16 Nov, 2018, 22:34:10
Σοφία Πόταρη, Η νύχτα

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Κόκκινο το τριαντάφυλλο που άφησε στα χέρια σου
στα χέρια σου τα μαλακά, τ’ ασπριδερά σα χιόνι
κι εκείνο φλόγα σκοτεινή απλώθηκε στα στήθια σου
δόλιο σκουλήκι φώλιασε και την καρδιά σου λιώνει

κι εκείνη μαύρος άγγελος για σένα τραγουδάει
τριαντάφυλλο μ’ ασφόδελο στα λόγια της μπολιάζεις
πηγάδι ανοίγεται βαθύ και στ’ άπατα σε πάει
του ερέβους κόρη και φωτιά που λησμονιά προστάζεις

κι είναι θαυμάσια η στιγμή που το κρασί σου δίνεις
τα στήθια σου σαν τρέχουνε κι αχόρταγα κυλάνε
νύχτα, που πέπλο ανακινάς κι όλο το φως το πίνεις
μάγια και φίλτρα σκοτεινά τα βάθια σου πετάνε

κρύσταλλο κόκκινο  πηχτό, αίμα που ξημερώνεις
κοιλάδα, ήλιο εγκυμονείς κι αυγή φαρμακωμένη
γλυκό τον θάνατο γεννάς κι ανθό τον σαβανώνεις
σελήνη σκοτεινής γητειάς σε νέφια τυλιγμένη

το ρόδο εκείνο τ’ όμορφο και το γλυκό σαν αίμα
που άλικο τ’ απίθωσες απάνω στην καρδιά της
μαύρο βελούδο υφαίνεται στου δειλινού το γέρμα
λάμια και κόρη όμορφη που τρώει τα παιδιά της

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Το πουλί
Post by: wings on 16 Nov, 2018, 22:39:25
Σοφία Πόταρη, Το πουλί

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Όταν το σούρουπο γλυκά ψυχορραγεί
κι η νύχτα το βελούδο της απλώνει
ένα πουλί παράξενο σιμώνει
δεν ξέρω από πού έρχεται ή για πού κινεί

κομμάτι σίδερο τα μάτια του βαρύ
κι έτσι όπως ήσυχο κοντοζυγώνει
λύπη βαθιά το στήθος μου πληγώνει
μα κείνο μόνο με κοιτά και δεν μιλεί

ρούχο η σιωπή μου μαύρο, βολεμένη
στο γκρίζο δέντρο, με τρυπά σκληρή αγκαθιά   
με πνίγει, αγκαλιά φαρμακωμένη   
 
ένα παράξενο πουλί έχω συντροφιά
σαν από μένα κάτι να προσμένει
τώρα που τίποτα δεν περιμένω πια

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Θάνατος
Post by: wings on 16 Nov, 2018, 22:43:59
Σοφία Πόταρη, Θάνατος

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Τη συντροφιά του θέλω, τον προσμένω, τον επιθυμώ
το ζοφερό το γέρο, το λιπόσαρκο, τον άσχημο
εκείνο τον παράξενο τον ξένο θέλω να τιμώ
σαν με κοιτάζει με το κρύο μάτι του το βλάσφημο

ο διεστραμμένος μου εραστής, αυτός, ο μισερός
με στόμα μελανό με βεβηλώνει, με μασάει
γύρω μου καμπυλώνει, όφις σε σκοινί, σιχαμερός
καραδοκεί για τη στιγμή τα σπλάχνα μου που θα ρουφάει.

κι αν για να φύγει θέλει, πάνω μου τον σφίγγω, τον ποθώ!
εκείνος ξέρει, μέσα μου ξεσπάει κεντρί και μαύρο κρίνο
και σαν η αθανασία  του θρασεύει ξίφος σκοτεινό
ακόρεστος καρφώνεται και την ανάσα μου του δίνω

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Ο χορός
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 15:30:45
Σοφία Πόταρη, Ο χορός

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Αγαπημένε μου,

έξω κρουστό απλώνεται το χιόνι
και στροβιλίζονται αλαφρές νιφάδες
όπως το άχυρο λιχνίζεται στ’ αλώνι

πόσο η ψυχή φλογίζεται κι ωραία
που με τρυπάει σαν μακρύ βελόνι
της παγωνιάς η αψάδα κι η παρέα!

ο χρόνος μου ολοένα και τελειώνει
όπως τελειώνει των νιφάδων ο χορός
σαν το κεράκι εκείνο που αργολιώνει

τώρα η ψυχή σιγά σιγά σκαλώνει
κι η φλόγα λιγοθυμισμένη τρέμει
της αγωνίας η σκάλα δεν τελειώνει.

αγαπημένε μου

κοίτα με στων νιφάδων το χορό
πόσο ωραία η γη φιλεί το χιόνι!
μια λάμψη φευγαλέα, μια μελωδία κι εγώ

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Η οδύνη της Οφηλίας
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 15:37:13
Σοφία Πόταρη, Η οδύνη της Οφηλίας

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Οδύνη αργοσαλεύει στου βουνού τα σωθικά
λυγμό πηχτώνοντας, που σπαρταράει ψιχάλα
ποιος να θρηνεί; αγγέλοι ή κόλασης δαιμονικά;
στοιχειά ή του δυστυχισμένου η κρεμάλα;

οδύνη σκίζει τώρα των δενδρώνε την καρδιά
κορμιά παλιά που αιματώνουν μυστική θυσία
η πάχνη αργοστάζει στα κλαδιά σιωπή βαθιά
και η γη συσπάται σε φριχτή τελετουργία

δεν είναι του Ορφέα η λύρα που πικρά θρηνεί
η Ευρυδίκη στου Άδη τώρα κλαίει στρώμα
στου Πόντου την αρμύρα πια  ο Φρίξος δεν πονεί
της Έλλης που εγύρευε το εράσμιο σώμα

μια κόρη είναι, χλωμή ξωθιά, η Οφηλία
φλόγα στου δάσους της τη σκοτεινή λατρεία

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Σώμα
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 15:41:07
Σοφία Πόταρη, Σώμα

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Σώμα μου εσύ λατρευτό και δροσερό
πέτα με της χρυσής σου νιότης τα φτερά
το χέρι, το πόδι, το νύχι, το μυαλό
τροφή και τάμα στην αρχαία θεά
νύχτα ποθεί να σ’ αγκαλιάσει κρύα
και στη δροσούλα σου να θρέψει βρύα

χαίρου την ηδονή χυτό μου εσύ κορμί
στα σπλάχνα μέσα σπρώξε το μαχαίρι
άσε στις φλέβες σου ν’ αχνίσει το φιλί
του έρωτα να σ’ αφρατέψει το αγέρι
γοργά της άνοιξης τα ρόδα ξεφυλλούν
κι ο θάνατος δεν νιώθει που παρακαλούν

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Μήτρα
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 15:46:52
Σοφία Πόταρη, Μήτρα

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Κάποιες φορές ξυπνώ από ύπνου θάνατο βαθύ
κι ακούνητη στο στρώμα μου ν’ αφουγκραστώ γυρεύω
της νύχτας τη φωνή, που ωραίο τ’ ουρανού παιδί
παρακαλεί το θάνατο ζωή να τον πιστεύω

της πλάσης η φωτιά, νύχτα γλυκομαζεύεται 
και στην καρδιά της κουλουριάζεται έμβρυο τρυφερό
σαν τον σκαντζόχοιρο, που αγκαθωτός διπλώνεται
για να ξεφύγει απ’ του εχθρού το δόντι το σκληρό

νύχτα σοφή, συ που προστάζεις πλάσματα δικά σου
γεννήματά σου της στιγμής που πλέουν στον αιώνα
μητέρα τρυφερή που νανουρίζεις τα παιδιά σου
σαν μέσα μου αγέρωχη εισβάλλεις αμαζόνα

υπόσχεσαι νίκες γλυκές σ’ αλαργινά τοπία
κι άσμα στα χείλη μου κεντάς με ψιλοβελονιά
ω μήτρα δίκαιη συ, λυτρώνεις απ’ την αγωνία
μητέρα μου, πάνω μου δένεσαι μ’ αρχαία σχοινιά

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Έρωτας και θάνατος
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 15:52:42
Σοφία Πόταρη, Έρωτας και θάνατος

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Ετοιμοθάνατο θέλω εγώ του έρωτα το σώμα
φύλλο παραδαρμένο απ’ το μίσος του χειμώνα
να σπαρταράει  ελάφι τρυπημένο από βέλος
πουλί να χάνεται που κρύο σκιάζεται το τέλος

ετοιμοθάνατο θέλω εγώ του έρωτα το σώμα
ξεγέννημα βασιλικό που σήπεται στο χώμα
ήλιο ωριοπλούμιστο σ’ άγριο βυθό που οδεύει
νερό που λίγο σώνεται και η ζωή αγριεύει

έτσι το λαχταράω εγώ του έρωτα το σώμα
στου χρόνου τ’ αργαστήρι καταχρεωμένο, σώσμα
ψυχή αποσταμένη που απ’ το στόμα πριν να βγει
μεθοκοπάει μ’ έρωτα και ας φρικτά αιμορραγεί

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Ικεσία
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 16:05:32
Σοφία Πόταρη, Ικεσία

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Λυπήσου με Χάρε γλυκέ και άσε το παιδί μου
στην αγκαλιά μου να κρατώ, να χαίρεται η ψυχή μου
μην μου το παίρνεις, άσ’ το μου, μικρούλι είναι κι αγνό
αυγή του πρέπει γαλανή και όχι σκούρο δειλινό

κοίταξε τα ματάκια του πώς γλυκοπεταρίζουν!
άνθη κήπου απάτητου τη λάμψη τους σκορπίζουν
της μέρας το ωραίο φως πόσο γλυκά θωρούνε!
και τα στηθάκια του τα νια ζωής κραυγή ανθούνε

μην μου το παίρνεις, άσ’ το μου, λυπήσου την θωριά του
άγγελος και λαμποκοπά ο ήλιος στα μαλλιά του!
και χειλάκια του τα δυο, ρόδα, μοσχομυρίζουν
πώς θα τα κόψεις θάνατε, που νια ζωή θροΐζουν;

κοίταξε τα χεράκια του, κατάσπρα μας χαϊδεύουν
περιστεράκια είναι λευκά, σταράκι μας γυρεύουν
άκουσε την ψυχούλα του πόσο γλυκά στενάζει
θέλει τραγούδια να μας πει, χαρές να μας μοιράζει

είσαι καλός, πονετικός, ψυχούλες ξαποσταίνεις
από καημούς και βάσανα εσύ τις ξαλαφραίνεις
φανού καλός και τρυφερός στο τρυφερό βλαστάρι
κι άσε το νιόβγαλτο ανθί δώρο η ζωή να πάρει

μην μου το παίρνεις θάνατε το άγουρο παιδί μου
κι αν για ψυχή εσύ διψάς, να, πάρε την δική μου
άσ’ το να ζήσει, να χαρεί, να νιώσει, να αντριέψει
ζωή που δεν εζήθηκε, πώς η ζωή ν’ αντέξει;

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Μόνος Θεός ο θάνατος ή ο Αγέννητος θάνατος
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 16:40:51
Σοφία Πόταρη, Μόνος Θεός ο θάνατος ή ο Αγέννητος θάνατος

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Στο λαμπερό σου αίμα υπάρχω, κολυμπώ, χωρίς
να με αντιληφθείς και όπου εσύ κυριαρχείς
ανώτερός σου εγώ, κυρίαρχος του θέλω
των ιστών και των λευκών οστών σου
οι φλέβες, το μυαλό, το χρώμα των μαλλιών σου,
ο έρωτας, η λάμψη των ματιών σου
λες πως δικά σου είναι, μα ολάκερη για μένα ζεις
μου ανήκεις πριν ακόμα γεννηθείς

ακμάζω μέσα σου εισβολέας, ηγήτωρ των δικών σου
αγγέλων και δαιμόνων κι όλων σου των αγίων, μόνος
μάχη δεν κινώ κι όμως, σε όλες ο θριαμβευτής,
ο μόνος κουρσευτής! να παρακολουθώ
το αίμα σου το ζωντανό, σε με παραδομένο,
εγώ τα κάστρα του εκπορθώ,
ζει όπως  εγώ το επιθυμώ, να θάλλει κόκκινο
ή μαύρο να σαπίζει υγρό, ο μόνος

σε περίπλου συνεταίρος σου, που μέσα κολυμπώ,
στην επιφάνειά του και στον πλέον απόκρυφο βυθό,
συγκάτοικός σου σε καράβι με πορεία εν κρυπτώ,
μου ανήκει, καπετάνιος του εγώ
ξεφρενιασμένο να ξεφύγει θέλει κι όμως το τιμόνι του
σφιχτά κρατώ και πάει όπου εγώ του πω
ιεροφάντης είμαι, και Θεός όλων σου των Θεών
ο πιο τρανός! καραδοκώ

μέχρι την τελευταία σταγόνα γάλα να σε πιω εγώ μητρικό,
να σε ρουφήξω ως τον πιο μέσα σου τον σκελετό
και λάγνα το μεδούλι σου να γλείψω, ως την μήτρα σου
να εισχωρήσω, κι όχι, δεν με λυγάς
με παρακαλετά, τον χρόνο σου με κόλπα μην χαλάς,
πιο αρχαίος εγώ, μην πολεμάς
γιατί εντολή απ’ τον ανώτερό μου έχω εαυτό,
σε αφανέρωτο κι αρχαίο μυστικό

που για εμέ αργάζετ’ έρωτα, βλαστήματα θρεμμένα,
από την γέννα τους νεκρά υπάρχουνε και μιλημένα
τα χείλη τα φιλήδονα εμένα ξεγεννούν,
εμένα, κι ας γλυκόν υπόσχονται οργασμό
εμένα, τον αγέννητο Θεό, το γεγονός το βλαστερό,
το πιο φρικιαστικά ερωτικό
η μήτρα και οι όρχεις σου ζωή διαφεντεμένα
σε αργαστήρια υπόγεια και κρυμμένα

που η ωραία Ευρυάνθη και η Εκάβη των παθώ τους
κι ο πολυμήχανος Δυσσέας ο τρανός, δικό τους
υφαντό σε αργαλειό σάπιο υφαίνουν και θυσίες
σε αδύναμους θεούς προσφέρουν
και η γητεύτρα Μούσα που παραληρεί,
στην στάχτη μου τους οδηγεί, χωρίς να ξέρουν
πως είμ’ εγώ ο αργαλειός και το υφαντό τους,
και η θυσία και το σφάγιο κι ο Θεός τους

που φίδι μες στων σπλάχνων σου τ’ ανέγνωρα δρομάκια
επεκτείνω και τ’ αυγό μου αφήνω
μες στις κοιλάδες  που εσύ ευλογάς και τους καρπούς σου
που κοιλοπονάς εγώ ξεκοκαλίζω
μέχρι την τελευταία ικμάδα, και την φλούδα και την λάβρα
της σαρκός σου την λαμπράδα ξεψαχνίζω
σαν λήθη σε κερνά, μα τίποτα όμως δεν με προσπερνά,
σε καταπίνω και σε φτύνω

κι απ’ την αρχή ξανά, ν’ αγκομαχάς κι ανίδεη να γελάς,
ω θλιβερή, σ’ ένα κουκούλι μέσα
χρυσαλλίδα εγκλωβισμένη, ζουμερό το σώμα σου
αγαπημένη για εμέ να θρέφεις
όλα να μου τα δίνεις κι ας νομίζεις πως σ’ ορίζεις
κι ας ψάχνεις ελιξίρια για ν’ αντέχεις
αδίκως, για εμέ δουλεύεις, σαν την αράχνη στον ιστό της
ελλοχεύεις μα σε άλλονε ιστό είσαι μέσα

που θεριεμένος πλέκεται και μ’ εξυμνεί μόνο Θεό,
το ουρλιαχτό αντηχώντας της ψυχής
ω υποκλίσου μου ζωή, άλλο δεν είσαι απ’ ανάγκη ξοδιασμένη,
μια τυχαιότητα πια στερημένη
γέλα και το κρασί σου πιες και κάνε ό,τι άλλο θες,
ήσυχα εγώ να σε ρουφώ γλυκοθρεμμένη
μόνος Θεός ο Θάνατος! να η κραυγή πια της ζωής
νενικημένης στον αιώνα της σιωπής

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Χειμώνας
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 16:44:43
Σοφία Πόταρη, Χειμώνας

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Οι σπόροι της τριανταφυλλιάς νεκροί
στο παγωμένο χώμα
στα φύλλα η σιωπή βουρκώνει
και δίχτυα η ερημιά απλώνει

τα δένδρα, κοκαλιάρικα κορμιά
μακριά στο σκούρο λόφο
μια καπνοδόχος ανασαίνει
ό,τι από ουρανό απομένει

χιμάει η νύχτα στην κληματαριά
το αίμα ξεθωριάζει
σκληρά το φως χτικιάζει τώρα
του θάνατου είναι η ώρα.

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Οι νεκροί μας
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 17:43:53
Σοφία Πόταρη, Οι νεκροί μας

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Κάποτε τους νεκρούς μας βλέπουμε ορθούς
να φωσφορίζουν, όνειρα λευκά
διάφανα της νύχτας ξωτικά,
που γαληνεύουν σε γαλάζιους βυθούς

ακούμε να μας προσκαλούν με απαλή φωνή
στ’ αφτιά πνοή αέρα σιγανού
ή θρόισμα των δένδρων του βουνού
κι αναρωτιόμαστε αν είναι οιωνοί

τους βλέπουμε άλλοτε σ’ αστερινό ουρανό
τρεμουλιαστά ματάκια, να κοιτούν
ή τρελά πουλιά, που αναζητούν
ξερό κλαδί κι υπομονεύουν τον ανθό

κάποτε οι νεκροί έρχονται άγγελοι λευκοί
με βλέμμα άδολο, μικρού παιδιού
ή μ’ ουρλιαχτό ετοιμοθάνατου γατιού
δικοί τους είμαστε άγγελοι, οι σπλαχνικοί

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Το ονειροπούλι
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 17:49:09
Σοφία Πόταρη, Το ονειροπούλι

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Κάθε αυγή και σούρουπο, ανατολή και δείλι
ο ήλιος ολομέταξος στο βράχο σκαρφαλώνει
με τρυφεράδα περισσή την πέτρα του μαλώνει
που πάνω της ματώσανε της Παναγιώς τα χείλη

αφού αρνήθη ο έρωτας χαρές να την κεράσει
πήρε το δρόμο που ξεβγάζει απάνω στη ραχούλα
με ξαναμμένη την καρδιά η άγουρη παιδούλα
από το βράχο ρίχτηκε κι αγκάλιασε την πλάση

λαφριά την είπαν στο χωριό τη δύστυχη Πανάγιω
και πως αυτά παθαίνουνε οι άμυαλες κοπέλες
που κρίματα πληρώνουνε στου έρωτα τις τρέλες
ο έρωτας πως στον τρελό δίνει τρελό κουράγιο!

κανείς ποτέ δεν ένιωσε πως η φλογάτη κόρη
λαβώθηκε για να γενεί λευκό ονειροπούλι
που απλώνει τα φτεράκια του πιο έξω απ’ το κουκούλι
ο βράχος μόνο σπλαχνικός και τα θλιμμένα όρη

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Υπόσχεση
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 18:19:00
Σοφία Πόταρη, Υπόσχεση

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Η νύχτα, ιερή μητέρα, η νύχτα η σπλαχνική
τα βλέφαρά σου όπως ανάλαφρα αγγίζει
και τα κλείνει, ρόδο υπέρλαμπρο ανθίζει
σαν χαμογέλιο τρυφερό, σαν μουσική μεθυστική

άσμα ολόγλυκο σ’ άπειρες γλώσσες και φωνές
κι ανείπωτη εσέ αποκαλύπτει αλήθεια
χρησμόν αιώνιο που κρύβει εχεμύθεια
ποτέ δεν γνώριζες κι ούτε ένιωσες ποτές

της λύρας το βαθύ αναστεναγμό που τραγουδά
νεράκι δροσερό και την ψυχή ξεπλένει
με κυπαρίσσι αρμονική κι ερωτευμένη
αγέραστη θα ζει και σαν πουλί θα κελαηδά

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Φθινόπωρο
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 18:25:50
Σοφία Πόταρη, Φθινόπωρο

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Ριγούν τα φύλλα μες στου κήπου την εσπερινή δροσιά
στο νοτισμένο χόρτο της αγκάλης του ριγμένα
φεύγουνε όπως τα παιδιά, με απορία στην ματιά
κι ωχρά σιωπούν σ’ αγαπημένα χέρια αφημένα

αθώα κι όμορφα πολύ είναι τα φύλλα τα νεκρά
καθώς τα κλαίει το σιγηλό του δειλινού αγέρι
όπως της μάνας το φιλί στα χείλη πάνω τα χλωμά
του σπλάχνου της, που ξεψυχά, μικρούλι περιστέρι

γλυκά π’ αφήνονται να κοιμηθούν σε στολισμένο μνήμα!
κι αν η χαρά είν’ ο θάνατος κι ο θάνατος χαρά
της ωραιότητας πιασμένα ακολουθούν το νήμα
πεθαίνουν, σαν παιδιά, στου γαλανού την αγκαλιά

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Πόνος
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 18:34:02
Σοφία Πόταρη, Πόνος

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Κορμάκι ξυλιασμένο μες στου δρόμου τη στροφή
παρατημένο στέκει, ελεεινό και ματωμένο
κουφάρι ζώου ξέπνοου παραδίδει την ψυχή
μια γάτα είναι, πλασματάκι περιφρονημένο

χάρος το πρόλαβε τροφή όταν έψαχνε να βρει
φτωχό! άλλο δεν είχε απ’ το να ζει αλαφιασμένο
ο κόσμος γύρω βιαστικά περνά κι αδιάφορα θωρεί
κάποιοι το βλέμμα τους αλλού έχουν στραμμένο

κορίτσι ανέμελο τον φίλο του κρυφοφιλεί
κανείς στο άγριο δράμα της ψυχής μάτι δεν στρέφει
εκεί στην άσφαλτο που ο θάνατος ζωή συλεί
κάπου, γατάκια καρτερούν το στήθος που τα θρέφει

πλάσματα πόσα εδώ στην γη, κορμάκια τρυφερά
της μάνας την ζεστή αγκαλιά δεν λαχταρούνε;
πώς να τους πεις πως η αγάπη πέταξε μακριά
και πως τη θέρμη της ποτέ ξανά δεν θα τη βρούνε;

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Η κόρη του ανέμου
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 18:37:28
Σοφία Πόταρη, Η κόρη του ανέμου

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Κόρη του ανέμου στέκεσαι
στου ποταμού την άκρη
το σύννεφο ασπροντύνεσαι
και του νερού το δάκρυ

κλαδιά είναι τα χεράκια σου
και ρίζες τα μαλλιά σου
και το κορμάκι σου το νιο
στολίδι στα προικιά σου

κόρη του ανέμου αυγινή
λάμπεις ασπροντυμένη
η κρουσταλλένια σου ομορφιά
στον ποταμό δοσμένη

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Το ρολόι
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 18:43:37
Σοφία Πόταρη, Το ρολόι

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Το παλιό ρολόι στη λαβωμένη σάλα
στέκεται ακούνητο σαν τον φρουρό
που ανήσυχος με τούτα και με τ’ άλλα
φυλάει τα πάτρια από δόλιο εχθρό

το φτωχό! ξεχασμένο λες σε γυάλα
παλιάτσος τώρα διασκεδάζει τον καιρό
μ’ αποφόρια σκισμένα και μεγάλα
σκιάχτρο σε άκαρπο, έρημο αγρό

μάταιο είναι που γλυκοψιθυρίζει
«για φαΐ ελάτε» ή «ύπνο τα παιδιά»
λευκά οι άνθρωποι πετάξανε πουλιά

ο σακάτης φούρνος δεν καπνίζει
ο χρόνος μόνο θάνατο αβγατίζει
κι είναι ο χτύπος του θρήνος κι αποθυμιά

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Αποχωρώ
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 18:50:43
Σοφία Πόταρη, Αποχωρώ

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Η αίγλη της ημέρας θλιβερή
και το τραγούδι της σπασμένο κρίνο
σκουλήκι μαύρο στην καρδιά κερδοσκοπεί
χολή και ξίδι στάζει η σιωπή
η νύχτα αλείφει μέλι την πληγή
μα ω! με δηλητήριο με πληθύνω

το φως λεπίδι μες στου ήλιου το φιλί
και τα ουράνια μολυσμένο στόμα
δελφίνι από τα δίχτυα ψάχνει να κρυφτεί
κι η θάλασσα έχει ξοδευτεί
αλλόκοτο κλαδί ’ξεχάστη το κορμί
σε λασπερού βυθού το κρύο δώμα

αποχωρώ

δεν θέλω πια να ζω και σε νυχτιά πυκνή
λιγόπνοη δάδα ν’ αργοσβήνω
σήμαντρο άηχο και πνευμόνι που πονεί
στου χρόνου την πηχτή σιωπή
φύσημ’ αγέρα και σπιθίτσα μακρινή
σε κύκλο ατελείωτο θα μείνω

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Ηλιοβασίλεμα
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 18:55:51
Σοφία Πόταρη, Ηλιοβασίλεμα

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Είναι κάτι παλιά ξεθωριασμένα κεραμίδια
που στέκονται σαρακοφαγωμένα θαλασσόξυλα
ψημένα απ’ την αλμύρα, φαγωμένα απ’ τη βροχή
απ’ το λιοπύρι άγρια πυρπολημένα, σα δέρματα ξερά
το δειλινό ο ήλιος πάνω τους απλώνεται
τη σκόνη τους δειπνά και ξεψυχά ολόμαυρος
σαν αίμα ξεραμένο, που έχει πια λιμνάσει
πέρα μακριά η θάλασσα βουλιάζει κατακόκκινη
κι ένας ίσκιος απρόσκλητος τρυπώνει σε ιστορίες
πλεγμένες κάτω απ’ τα μισοσπασμένα κεραμίδια

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Του μικρού κοριτσιού
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 18:59:44
Σοφία Πόταρη, Του μικρού κοριτσιού

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Νυφούλα, νερατζούλα μου, μικρή τριανταφυλλίτσα
γαρδένια μοσχομύριστη και ηλιοχαϊδεμένη
άνοιξε τα ματάκια σου, μικρή μου περδικούλα
να σβήσουν τ’ άστρα τ’ ουρανού, να σβήσει το φεγγάρι
να βγει ο ήλιος γελαστός, ν’ απλώσει τη χαρά του
στης ομορφάδας σου το φως ν’ αλησμονάει τη δύση

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Βασιλικός
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 19:05:13
Σοφία Πόταρη, Βασιλικός

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

— Βασιλικέ μου τρίκλωνε και μοσχομυρισμένε
γιατί μαράθηκες και κλαις βασιλικέ καημένε;
— Είχα κυρά πεντάμορφη που ’χε χρυσό μαντίλι
με πότιζε τη χρυσαυγή, με σκάλιζε το δείλι
μα ψες αργά το σούρουπο πού ’σκυψε στο πηγάδι
ο μαυροχάρος ζήλεψε τα δροσερά της κάλλη
στ’ άπατα τηνε τράβηξε και στα βαθιά την πήγε
ήλιος να μην την ματαϊδεί και τη χαρά μου πήρε
τα φύλλα μου ξεράθηκαν και δεν μπορώ να γειάνω
χεράκι κρινοδάχτυλο δε με μυρώνει άλλο

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Της γιαγιάς
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 19:11:30
Σοφία Πόταρη, Της γιαγιάς

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Αχ γιαγιούλα μου καλή, ήρθες και φεύγεις μοναχή
με τ’ άσπρα τα μαλλάκια σου και τα χρυσά χεράκια σου
που ’χαν βελόνι και κλωστή και μου ’πλεκαν ζεστό σκουφί
και μου ’φαιναν την ομορφιά κι όλο τον κόσμο ζωγραφιά
αχ γιαγιούλα μου καλή, με την καρδούλα τη χρυσή
με τη γλυκιά σου τη φωνή, χάδι ως μέσα στην ψυχή
καθόσουν στη γωνίτσα σου, στα χέρια η δαντελίτσα σου
κι έπιανες με ψιλή φωνή παραμυθάκ’ απ’ την αρχή
καθόσουν στο σκαμνάκι σου κι εγώ το εγγονάκι σου
μάτια κι αυτιά είχ’ ανοιχτά, για δράκους και για ξωτικά
κι όταν το σούρουπο γλυκά κατέβαινε μια αγκαλιά
το καντηλάκι άναφτες και τον σταυρό σου έκανες
κι έπεφτες για να κοιμηθείς και να γλυκονειρευτείς
σύρε γιαγιά μου στο καλό, κι έχε μαζί σου φυλαχτό
τα γονικά σου τα καλά και των παιδιών σου την καρδιά
σύρε γιαγιούλα μου να δεις τ’ αποθαμένα σου να βρεις

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Της Λένης
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 19:46:57
Σοφία Πόταρη, Της Λένης

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Οι ουρανοί μαυρίζουνε, τα σύγνεφα στενάζουν
οι στέρνες ξεραθήκανε κι οι νερομάνες βράζουν
ο ήλιος εσκοτείνιασε και το φεγγάρι εκρύβη
τ’ άνθια εμαραθήκανε και το αηδόνι εθλίβη
η μαυρομάνα που θρηνεί και τα μαλλιά μαδάει
σα νύφη την Ελένη της στην εκκλησιά την πάει
— Λένη μου, μαυρολένη μου και μαυροθυγατέρα
για πού πααίνεις κόρη μου ετούτη την εσπέρα;
— Γω πάω στον αρρεβώνα μου, γω πάω στον καλό μου
στο σπίτι το νυφιάτικο να στρώσω το προικιό μου
ν’ αλλάξω τ’ άσπρο νυφικό, να στολιστώ στα μαύρα
ψωμί να βγάλω και κρασί σ’ αραχνιασμένη τάβλα
τα πανεθύρια μου κλειστά κι η πόρτα αμπαρωμένη
ήλιος να μη με ματαϊδεί, στη μαύρη γης χωμένη

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Χωρισμός
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 19:53:33
Σοφία Πόταρη, Χωρισμός

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Πώς κεραυνός ανίκητος και μαύρο αστροπελέκι
σπαθοκοπάν αλύπητα τους κλώνους και τις κλάρες
και μένει τ’ ώριο το δεντρί έρμο πελεκημένο
να ιστοράει τον πόνο του μερόνυχτα κι αιώνες;
έτσι κι εμέ η καρδούλα μου για πάντα ’φαρμακώθη
π’ απόμεινα μονάχη μου σαν το ξερό δεντράκι
σε πήρε μαύρος κεραυνός σ’ έκαψε αστροπελέκι
μαύρος της νύχτας άνεμος σε χώρισε από μένα
σε πάει καβάλα σ’ άλογο σε μαύρο ξεροτόπι
ν’ αλησμονάς το γάμο μας, ν’ αλησμονάς κι εμένα
να τραγουδάς τα νιάτα σου, να κλαίν τα μαυροπούλια

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Της μάνας
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 19:58:11
Σοφία Πόταρη, Της μάνας

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Εσύ πουλί, μικρό πουλί, μαύρο μου κοτσυφάκι
που κελαηδείς τ’ απόβραδο για τους αποθαμένους
και βάνεις τέχνη ζηλευτή και τη γλυκιά λαλιά σου
και σαν τραγούδι αρχινάς για τον καημό της ζήσης
κλαίνε ραχούλες και βουνά, γκρεμνοί και κορφοβούνια
σύρε σιγά και ταπεινά, μαύρο μου κοτσυφάκι
να ροβολήσεις το στρατί  που πάει στον κάτω κόσμο
και νά ’βρεις τη μανούλα μου μαυρομαντιλωμένη
δώσ’ της κλωνί βασιλικό και χώμα απ’ το περβόλι
στον κόρφο της να το κρατεί κι εμένα να θυμάται

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Του γιου
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 20:04:52
Σοφία Πόταρη, Του γιου

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

— Ελίτσα πικρολίτσα μου, του ήλιου θυγατέρα
εκεί στην πέτρα που ριζάς, πέρα που αγναντεύεις
μην είδες το λεβέντη μου, το φως των ομματιών μου;
— Τον είδα ψες  το σούρουπο καβάλα στο φαρί του
να πηαίνει στ’ αγριώματα, πέρα στα ξεροτόπια
κι είχε παρέα τα πουλιά και τ’ άγρια του λόγγου
— Πάαινε με το μαύρο του σε κυνηγιού λημέρια
βαράει τσίχλες και λαγούς και πλουμιστά ορτύκια
να τρώει να στηλώνεται τις αρμακιές σαν χτίζει
— Δεν πάαιν’ ο λεβέντης σου σε κυνηγιού λημέρια
μηδέ φαγί μηδέ κρασί έβανε να ετοιμάσει
καβάλα ήταν σ’ άλογο που ’σουρνε απ’ το καπίστρι
αμαξηλάτης άγριος στα μαύρα τυλιγμένος

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Του μικρού αγοριού
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 20:09:16
Σοφία Πόταρη, Του μικρού αγοριού

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Κοιμήθηκες γλυκό μου ανθί κι ωραίο μου βλαστάρι
φέγγει το προσωπάκι σου σαν ήλιος, σα φεγγάρι
κοιμήθηκες κι η ομορφιά του κρίνου σε μυρώνει
κι άρωμα ρόδου αμάραντου τη νύχτα σου μερώνει

κοιμήθηκες χρυσέ μου αϊτέ, λευκό μου συννεφάκι
όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού να τα ’χεις κρεβατάκι
τ’ αηδόνι να σου τραγουδά, να σε γλυκομαλώνει
και του Θεού ανασεμιά μέσα σου να ριζώνει

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Της κόρης
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 20:15:14
Σοφία Πόταρη, Της κόρης

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Ζήλεψε ο Χάρος μάτια μου τ’ ολόγλυκό σου στόμα
όρμησε αντάρα και φωτιά και σ’ έριξε στο στρώμα
είκοσι μέρες πολεμάει το φως σου για να σβήσει
και μια λαμπρή Παρασκευή δέησε να σ’ αφήσει
ανθίσαν τα ματάκια  σου και μύρωσε η πνοή σου
τ’ άστρα καθίσαν πλάι σου, τραγούδι και γιορτή σου
νυφούλα μας στολίστηκες σε κάτασπρη δαντέλα
κι έφεγγε η νύχτα πιότερο κι απ’ τη λαμπρή τη μέρα
μα ο Χάρος δεν σε ξέχασε πεντάμορφή μου κόρη
κι ήρθε καβάλα μιαν αυγή από τα πέρα όρη
δεν σ’ ελυπήθη μάτια μου, δεν σ’ εψυχοπονέσε
σίδερο μπήγει και καρφί και μ’ άλυσο σ’ εδέσε
σπαθιά τραβάει στο λαιμό και μαχαιριά στα στήθια
και μ’ αγκιστριά φαρμακερή γατζώνει σου τα βύθια
στ’ άλογο σε καβάλησε, μαυροκουκουλωμένη
νύφη πανώρια και κυρά απάνω του δεμένη

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Του πατέρα
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 20:21:01
Σοφία Πόταρη, Του πατέρα

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Σήκω πατέρα μου καλέ, σου ’χω ετοιμάσει τον καφέ
στο φλιτζανάκι π’ αγαπάς, κείνο απ’ την προίκα της μαμάς
σήκω και πλύσου κι άλλαξε κι ήλιος τη μέρα χάραξε
κι έλα να κάτσεις στην αυλή, που με κανάκευες παιδί
κι έλα ’πό κάτου απ’ τη μηλιά, που κελαηδούνε τα πουλιά
και στρίψε το μουστάκι σου και πιες το καφεδάκι σου
σήκω να πιάσεις με καημό, εκείνον τον παλιό σκοπό
και να μου δώσεις προσταγή με τη γλυκιά σου τη φωνή
«κόρη μου, σύρε να χαρείς, φαγί να φτιάσεις, μην αργείς»
σήκω πατέρα μου καλέ, κι έλα να πιεις γλυκό καφέ

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη, Του Μανιάτη
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 20:29:00
Σοφία Πόταρη, Του Μανιάτη

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Απόκαμες κορόνα μου και κίνησες να φύγεις
κουράστηκε η ψυχούλα σου κι άλλο δε θες να μείνεις
και φεύγεις μέρα Κυριακή, μέρα ευλογημένη
που ’χει του ήλιου η φωτιά τη γη μας γλυκαμένη
πού πάεις άντρα μου καλέ, πού πάεις αετέ μου;
πώς θ’ απομείνω μοναχιά χωρίς εσέ καλέ μου;
κορόνα μου, πορφύρα μου, σγουρέ βασιλικέ μου
άστρο μου και φεγγάρι μου και γαλανέ ουρανέ μου
στον κάτω κόσμο που θα πας να μη με λησμονήσεις
ταίρι σου είμαι και θα ζω όσο εσύ μ’ ορίσεις
ήσουνα υπερήφανος, κι ο λόγος σου περνούσε
όλοι σε λογαριάζανε, το μπόι σου μετρούσε
πρώτος ερχόσουν στη βολή πρώτος και στο ζευγάρι
μα πάνω απ’ όλα δίκαιος και άξιο παλικάρι
το σπίτι μας το τίμησες με της αντρειάς τη μπέσα
ήξερες σ’ όλα να σταθείς και σ’ όλα να ’σαι μέσα
ώρα καλή σου άντρα μου, τον πύργο κατεβαίνεις
και τ’ άρματά σου τα χρυσά απάνω σου τα δένεις
λεβέντη μου περήφανε, λιοντάρι της γενιάς σου
σε χαιρετάν η μάνα σου και τα χρυσά παιδιά σου
κι εγώ το μαυροταίρι σου στη θέση σου θα μείνω
κι εσύ να είσαι ήσυχος κι υπόσχεση σου δίνω
πως όπως όλα τ’ άφηκες έτσι και θα απομένουν
κι εκειός που λόγο δεν κρατά τα χρόνια του να φτένουν
ώρα καλή σου άντρα μου κι αφέντη του σπιτιού μας
περήφανος κι εκεί που πας, καμάρι του σογιού μας

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)
Title: Σοφία Πόταρη: Της Πόλης – Εάλω η Πόλις
Post by: wings on 20 Nov, 2018, 20:36:19
Σοφία Πόταρη: Της Πόλης – Εάλω η Πόλις

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Βαρύς βογκάει ο ουρανός και κλαίει ξαρματωμένος
καρφιά τ’ αστέρια γίνονται και το φεγγάρι βέλος
το άγιο σώμα σπαρταρά, ματώνει και ξεπνέει
επήρανε την Πόλιν μας κι ο αετός μας κλαίει

της εκκλησιάς το ιερό οι σκύλοι μαγαρίζουν
κορμιά κλαδεύουν και πατούν, κεφάλια τα θερίζουν
κρύψου φεγγάρι τ’ ουρανού κι εσείς πουλιά σωπάστε
επήρανε την Πόλι μας, τον θρήνο μας κοπάστε

το κλάμα και το αίμα μας ποτάμια να σας πνίξουν
μαύρες φουσκώνουν θάλασσες, μαύρο βυθό θ’ ανοίξουν
μαύρο υφαίνουν σάβανο που πάνω σας θα πέσει
επήρατε την Πόλι μας και ποια καρδιά ν’ αντέξει;

Μα θά ’ρθουν χρόνοι και καιροί που πάνω σας θα ρίξουν
τα άγια που πατήσατε κατάρες να σας πνίξουν
στοιχειά οι νεκροί που δεν ξεχνούν κι αιώνια ματώνουν
στης Βασιλεύουσας τη γη ήλιο χρυσό θα υψώνουν

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)