Κατερίνα Καριζώνη

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ο τρόμος των ρούχων
 
Καμιά φορά τις νύχτες του χειμώνα
ξυπνώ κι ακούω τα παλιά μας ρούχα
να μιλούν
αθόρυβα πλησιάζω στην ντουλάπα
κι αφουγκράζομαι.

Λεν πως τα σώματα φθείρονται
πιο γρήγορα
γιατί δεν έχουν κλωστές
παρά μονάχα υγρά, αρρώστιες
κι εξανθήματα
και πως οι άνθρωποι πεθαίνουνε
γιατί δεν αιωρούνται
αλλά σέρνονται στο πάτωμα της πόλης
ώσπου σκίζονται και τους πετούν.

Θα ξεφύγουνε μία μέρα απ’ τις ντουλάπες
θα τυλιχτούνε γύρω μας
και δεν θα ξεκολλούν
με κινήσεις που δεν θα ’ναι οι δικές μας
θα μας πάνε αλλού
θα μας σύρουν σ’ έναν παγετώνα
και μετά
θα γλιστρήσουν κάτω από το δέρμα
και θα πνίξουν την καρδιά.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ο συλλέκτης βασιλιάς*
 
Άδεια σπιρτόκουτα του βασιλιά Φαρούκ
τι απογίνατε
καθώς εκείνος έκπτωτος γυρνούσε
μ’ ένα καπέλο λησμονιάς στο City
λιώνοντας λίγο λίγο κάτω απ’ την λονδρέζικη βροχή.

Σπιρτόκουτα της τρομερής του συλλογής
πού ταξιδεύετε;
δεκατεσσεράμισι χιλιάδες άδεια κουτιά
ξαναγεμισμένα απ’ τις κρατικές αρχές
μοιρασμένα βέβαια
ξοδεμένα στο πνευματικό σκοτάδι.

Δεκατεσσεράμισι χιλιάδες φόβοι μου ανώφελοι
φόβοι καθημερινοί που με στηρίζετε
σε τοίχους γερμένους και κτήρια κινούμενα
σε πράγματα που χάνονται αιφνίδια.

Τα σπίρτα του βασιλιά ήταν καμένα, μας έλεγες
ξοδεύτηκαν μες στα πυκνά σκοτάδια των παραμυθιών
στην παγερή αχλύ της ιστοριογραφίας.

* Ο βασιλιάς Φαρούκ ήταν ο μεγαλύτερος συλλέκτης κουτιών από σπίρτα. 14.500 κουτιά αριθμούσε η συλλογή του.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Δημοτικό
 
Πεθαίνοντας ο Πλάτωνας
διέταξε τον Κορίνθιο δούλο του
να παίξει μια τελευταία
επίγεια μουσική
κι όπως ο δούλος
με τ’ ασθενικά πνευμόνια του
φυσούσε τον αυλό
κι οι διερχόμενοι
κάτι φανατικοί αντιφρονούντες
σχολίαζαν πως έπαιζε παράφωνα
σκίστηκαν τα παραπετάσματα του Κάτω Κόσμου
και βγήκαν έξω τα νεκρά πουλιά
και οι παλιές φωνές
που σάπιζαν στα υπόγεια
τα υποχθόνια πάθη.

Κι ο ύπνος του διχάστηκε
κι ο θάνατος διεκόπη
κι ο Πλάτων βγήκε από την αχλή
και μάλωσε τον δούλο.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Από θάλασσα
 
Από θάλασσα είναι η αγάπη μου
γι’ αυτό είναι βαθιά.

Μας το ’λεγε χτες βράδυ μια γυναίκα
ζωγραφισμένη σ’ έναν αμφορέα
μ’ ένα φεγγάρι χαμένο μες στα μάτια
κι ένα γέρικο σκυλί για συντροφιά.

Η αρχή του κόσμου ήταν το νερό
ύστερα ήρθε ένα κορίτσι
με μεταξωτό μαντίλι ως τα χείλη μας
κι έσβησε σαν πανάρχαια δίψα.

Τα φτερά στην άμμο
κάποτε σε ξεγελούν
κάποτε είναι σημάδι
ότι πέταξες πολύ ψηλά.

Από θάλασσα είναι η αγάπη μου
και ξέρεις,
υπάρχει ακόμα εκείνο το κορίτσι
στον γιαλό
τις καλές μέρες γίνεται πουλί
και πετάει στα βράχια
τις κακές μέρες
παίρνει τα μάτια ανθρώπων
που συνάντησα στο παρελθόν.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Παραμύθι για μία καθαρίστρια
 
Η καθαρίστριά μας
όταν δεν καθαρίζει τα γραφεία
γίνεται μια γριά φουντουκιά
έξω απ’ το σπίτι της.

Βέβαια κρύβει το γεγονός αυτό
απ’ τις αρχές
τα κλαδιά τα φοράει το πρωί στο φουστάνι της
τους ρόζους στα δάχτυλά της
μόνο τα φύλλα τής ξεφεύγουν
πότε πότε απ’ τα μαλλιά
υπόγεια νερά και χώματα απ’ τις τσέπες της
γι’ αυτό όλη μέρα σκουπίζει ασταμάτητα
γι’ αυτό από τότε που ’κοψαν την φουντουκιά
έρχονται τα πουλιά
και κάθονται στους ώμους της
και σαν φθινοπωριάσει ο καιρός
κιτρινίζουν τα λόγια της
και χάνεται η μιλιά της.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τα παγωμένα κορίτσια
 
Τα παγωμένα κορίτσια των τριανταπέντε χρόνων
μοιάζουν διωγμένα από μια νύχτα-μητριά
με τρυφερές μαχαιριές στην έρημη αγκαλιά τους.

Τα βλέπω κάποτε σκυμμένα
σε χειμώνες μυστικούς
να οδηγούν κοπάδια ημερωμένους λύκους
παράξενες αρραβωνιαστικές του παγετώνα
τα δάκρυά τους γίνονται διαμάντια στους δρόμους
οι ανάσες τους
μικρές φωτιές των κυνηγών στις καταιγίδες.

Τα παγωμένα κορίτσια των τριανταπέντε χρόνων
ανθίζουν βιαστικά μες στους γκρεμούς
των πρωινών τους γέλιων και πληγώνουν
με τα σκισμένα νυφικά τους και τα πέπλα.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η νύχτα
 
Η νύχτα είναι μια μάγισσα αρχαία
μαύρα κουρέλια και φωτιές στο πρόσωπο
κι ένα τσουβάλι, στον ώμο της, αστέρια.

Η νύχτα είναι η μητριά των λυπημένων
το γάλα της μια θάλασσα του ύπνου μας
ιπτάμενη, γεμάτη φαντασιώσεις
στάζει απ’ τον ουρανό
στάζει απ’ τα μάτια μας
τα αισθήματα ουρλιάζουνε τις νύχτες
αγρίμια που γυρίζουν πεινασμένα
κι οι δολοφόνοι ξυπνούν
κάτω απ’ τα άστρα.

Η νύχτα είναι μια δύστροπη νεράιδα
έχει πολλά μαντίλια μαγεμένα
έχει πολλές φωνές και ξεγελάει
για τον καθένα μας έχει πολλούς θανάτους.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Το τέλος των βιβλίων
 
Κι έτσι
σιγά-σιγά θ’ αδειάσουν τα βιβλία
κλειστά, αμετακίνητα μέσα στη σκόνη τους
οι ιστορίες θα σβήσουνε αθόρυβα
κάτω απ’ τα εξώφυλλα
δίχως ποτέ κανείς να τις αντιληφθεί
όγκοι λιωμένου χαρτιού
θα σκεπάσουν τους καλούς
και τους κακούς σου ήρωες
όγκοι χαρτιού, να τους σκαλίζεις
τις κρύες βραδιές
όπως σκαλίζεις τη στάχτη
για να βρεις κάποια σπίθα
μια μικρή έστω σπίθα
να ζεστάνεις τα παγωμένα σου δάχτυλα.

Γιατί όσα μάθαμε
θα κυλήσουν μια νύχτα απ’ τα μάτια μας
και θα χαθούν στο σκοτάδι.

Αγαπητοί μου
δεν ωφελούν αυτά τα συμπεράσματα
τα ποιήματα
και τα ξεθωριασμένα υλικά.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Επίλογος
 
Η μεγαλύτερη περιπλάνηση
βρίσκεται στο βάθος των οφθαλμών
εκεί που τρεμοσβήνει
το πιο απόμακρο άστρο
πίσω από στρώματα τοπίων
που αχρηστεύτηκαν
ειδώλων που έγιναν δάκρυα.

Η μεγαλύτερη περιπέτεια
είναι η ελπίδα.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες με αγάλματα

2. Τα αγάλματα
 
Τα αγάλματα
κατέβηκαν απόψε από τα βάθρα τους
ανέμιζαν τα ρούχα τους απ’ τον νοτιά
το ένα είχε τα μάτια σου
με κοίταζε σα να με ειδοποιούσε.

Δεν έχουν σύνορα τα πράγματα, μου έλεγε,
δύσκολα ξεχωρίζω τη μορφή σου
από ένα μαδημένο τριαντάφυλλο.

Τα αγάλματα
κατέβηκαν απόψε από τα βάθρα τους
πήγαιναν προς τη θάλασσα
κρατούσαν λάμπες πετρελαίου
κι εφημερίδες που είχαν ήδη ξεθωριάσει
το ένα σκόνταψε μες στην ομίχλη
κι έγινε θρύψαλα
τα άλλα μου φάνηκαν πως χαμογελούσαν.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Χωρισμός

Τρεις χιλιάδες μαύροι κύκνοι
σε πήραν μακριά μου
πετούσανε αργά προς τον ορίζοντα
έσερναν ένα δίχτυ χρυσαφένιο
όπου κοιμόσουν γαλήνιος και ανύποπτος
στα χέρια σου κρατούσες μια σφεντόνα
κι ένα κομμάτι ατσάλι απ’ την ψυχή σου.

Γύρω-τριγύρω
φυσούσανε οι γρανιτένιοι χιτώνες των βουνών
απ’ τις πτυχές τους έβγαιναν τοξότες
και σημαδεύανε τον ήλιο
ώσπου τον κατεβάσανε στη θάλασσα.

Τρεις χιλιάδες μαύροι κύκνοι
σε πήραν μακριά μου
σε πήγαν σ’ ένα κάστρο ερειπωμένο
στην άκρη της μνήμης
εκεί φυτρώνει μια χρυσή μηλιά
κάθε πρωί θα κόβεις ένα μήλο
κάθε βράδυ ένας κύκνος θα πεθαίνει
κι έτσι δεν θα μπορέσεις να γυρίσεις.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Το φεγγάρι ήσουν εσύ

Είπε πως είχε αγαπήσει το φεγγάρι
ανέβαινε αργά για να το συναντήσει
κρατούσε μια ακτίνα φεγγαριού
δυο φτερωτά λιοντάρια στήριζαν τα πόδια της
πέρα στο βάθος
κάποιοι αδειάζανε τη θάλασσα
σε μια αρχαία λεκάνη
φορούσανε αδιάβροχα και μπότες
κι ένα ασημένιο αγκάθι στα μαλλιά τους.

Στάσου φεγγάρι, σ’ αγαπώ,
του φώναξε,
κοίταξε, έχω μια ασημένια ελιά δίπλα στα χείλη
κι ένα αχνό φως κάτω από τα βλέφαρα
το αίμα μου είναι από υγρό καθρέφτη.

Κόψτε την ακτίνα,
πρόσταξε τότε το φεγγάρι
στους άντρες με τα αδιάβροχα
κι εσείς λιοντάρια μου πετάξτε
στον ύπνο των τρελών.

Ξύπνησε τότε εκείνη σκοτωμένη.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τα σχήματα

Οι κώνοι των βουνών
οι καμπύλες της θάλασσας
το περίγραμμα του καλοκαιριού
η μεγάλη σφαίρα του θανάτου
που γυρίζει μέσα μας
κι ο χάρτης του ουρανού απλωμένος
κάθε νύχτα μπροστά στο παράθυρο
στο βάθος φέγγουν οι σκοπιές των αγγέλων
και τα φωτεινά ίχνη του ζώου
που διέσχισε τη μητρόπολη της ψυχής μας
η αιώνια τάξη των αστερισμών.

Εσένα θυμάμαι πάλι
σε τυλίγει μακριά μου η χρυσή σκόνη
του δικού σου αστεριού
σε ντύνουν τα χρόνια με χιλιάδες συγκατανεύσεις
με άσπρα πουκάμισα
που τα ρυτιδώνει ο θάνατος
εσένα θυμάμαι
σ’ αυτό το παγωμένο άστρο της ποίησης που έπεσα
γύρω μου η νύχτα και η θάλασσα
με ζυγώνουν απ’ όλες τις μεριές
κι οι αιώνες ανοίγουν την βαριά καγκελόπορτα
πίσω στον χρόνο, αθόρυβα
για να περάσει ένα ήμερο ελάφι
που έχει τα μάτια σου.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Πέντε ιστορίες για γυναίκες

1. Τα άπορα κορίτσια του 19ου αιώνα

Τα άπορα κορίτσια του 19ου αιώνα
έρχονται πότε πότε στην πρωινή αχλή
αχνά σαν περιγράμματα και σβήνουν
ρωτούν για τα λιωμένα τους εργόχειρα
που αφήσανε ημιτελή σε πόλεις γκρεμισμένες
και σ’ άλλες που αλλάξαν πληθυσμούς.

Χωριά ερημωμένα κι επαρχίες
φωτισμένες με κεριά, αλλόγλωσσες
σημειωμένες με λίγο αίμα
πλάι στα σύνορα.

Τα άπορα κορίτσια κατοικούν
μες σε σουίτες μουσικής
και σε παλιές γκραβούρες
και βγαίνουνε παράνομα τις νύχτες
με μολυβένιους στρατιώτες
και με παντρεμένους.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Πέντε ιστορίες για γυναίκες

2. Οι όμορφες γυναίκες των αστών

Οι όμορφες γυναίκες των αστών
κολυμπούν αμέριμνες μέσα στους καθρέφτες τους
εκεί χιονίζει συνήθως
γαλήνιοι κύκνοι αναδύονται απ’ τα κρύσταλλα
στις όχθες ελλοχεύουν πεινασμένες τίγρεις.

Οι όμορφες γυναίκες των αστών
βυθίζονται γελώντας στον πυθμένα
και ανασύρουν κασετίνες με χαμένη μουσική
κι αγάλματα των εραστών του μολυβένια.

Γι’ αυτό καμιά φορά όταν μας κοιτάζουν
φέγγουν οι ασημένιες κόρες των ματιών τους
κι άλλοτε πάλι εξαφανίζονται ανεξήγητα
όταν περνούν μπροστά από καθρέφτες.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)