Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 17 Mar, 2007, 19:26:48

Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου
Post by: wings on 17 Mar, 2007, 19:26:48
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg6.imageshack.us%2Fimg6%2F6388%2Fmarkoglou.jpg&hash=4b914932511284f0316de80dd67f1f21920d04b1)

[Φωτογραφία: © EKEBI, 2001. Μητρόπουλος]

Γεννήθηκε το 1935 στην Καβάλα. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από την Καππαδοκία και τον Πόντο. Το 1944 χτυπήθηκε από γερμανική χειροβομβίδα και έχασε το αριστερό του χέρι. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών Αθηνών (ΑΣΟΕΕ). Δούλεψε σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Από το 1971 ζει στη Θεσσαλονίκη. Έγγραψε ποίηση, πεζά και μικρά δοκίμια. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1962 με την ποιητική συλλογή «Έγκλειστοι». Ποιήματα και πεζά του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Ολλανδικά, Γερμανικά, Πολωνικά, Ρουμάνικα και Ρώσικα. Το 1998 έλαβε το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για το βιβλίο του «Σπαράγματα» και το 2004 έλαβε Βραβείο Διηγήματος της Ακαδημίας Αθηνών [Ίδρυμα Πέτρου Χάρη] για το βιβλίο του «Διέφυγε το μοιραίον».

Ποιητικές συλλογές:
«Έγκλειστοι», Καβάλα, 1962
«Χωροστάθμηση», Καβάλα, 1965
«Τα κύματα και οι φωνές», Θεσσαλονίκη, 1971
«Το δόντι της πέτρας», Θεσσαλονίκη, 1975
«Συνοπτική διαδικασία», Θεσσαλονίκη, 1980
«Πάροδος Μοναστηρίου», εκδ. Στιγμή, Αθήνα, 1989
«Σημειώσεις για ποιήματα που δεν γράφτηκαν», εκδ. Χειρόγραφα, Θεσσαλονίκη, 1993
«Έσχατη υπόσχεση (1958-1992)» (συγκεντρωτική έκδοση), εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1996
«Ονείρων κοινοκτημοσύνη», εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 2002

Πεζογραφία:
«Ο χώρος της Ιωάννας και ο χρόνος του Ιωάννη» (νουβέλα), εκδ. Εγνατία, Θεσσαλονίκη, 1980 (α' έκδοση) / εκδ. Στιγμή, Αθήνα, 1985 (β' έκδοση) / εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1999 (γ' έκδοση)
«Στιγμή», Αθήνα, 1985
«Σταθερή απώλεια» (διηγήματα), εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, 1992 (α' έκδοση) / εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 2001 (β' έκδοση)
«Σπαράγματα» (νουβέλα), εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1996
«Διέφυγε το μοιραίον» (επάλληλα διηγήματα), εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 2003
«Καταδολίευση» (μυθιστόρημα), εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 2006
«Τα σύννεφα ταξιδεύουν τη νύχτα» (διηγήματα), εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 2011
«Συντυχία» (νουβέλα), ένθετο βιβλίο στο περιοδικό «Ένεκεν», τ. 33, Θεσσαλονίκη, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2014

Ποιήματα και πεζά:
«Κείμενα μικράς πνοής», εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 2009

Ανθολογημένα ποιήματα:


Άρθρα/Παρουσιάσεις του Πρόδρομου Μάρκογλου:

Συνεντεύξεις του Πρόδρομου Χ. Μάρκογλου:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ημέρες του 1965
Post by: wings on 19 Sep, 2007, 12:19:41
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ημέρες του 1965

[Ενότητα Καθημερινό τοπίο]

Η μέρα ήταν βροχερή με μικρά διαλείμματα από φως διυλισμένο
δύσκολα βρίσκαμε καταφύγιο στους δρόμους
ανεβαίναμε ψηλά κατά το λόφο
κάτω η πολιτεία γλιστρούσε σταθερά στη θάλασσα
Να γυρίσουμε πίσω, είπες, δεν έχουμε καιρό –
Πάντα έτσι ήτανε: στενά τα περιθώρια του χρόνου:
αλλά ζήσαμε –
Ας γυρίσουμε
και κοίταξες, στρέφοντας το κεφάλι, την πολιτεία με τρόμο.

Ανεβαίναμε τρέχοντας στο λόφο
με δεμένα τα χέρια μέσα στα στενά περιθώρια
των ημερών που γκρεμίζονταν, κατά το βράδυ, με πάταγο εκκωφαντικό.

Τα γεγονότα ακολουθούσαν
η προδοσία, η συναλλαγή, η νοθεία κάθε αισθήματος
διαγράφονταν φαύλος ο κύκλος
ξεπουλούσαν τους ανθρώπους εν σπουδή,
Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα – Καιρός να βιαστούμε –
Καμιά βεβαιότητα – Πρέπει ν’ αντισταθούμε

κι έφευγαν οι σκιές ερμητικά
μέσα στο σούρουπο.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Ημέρες του 1965
Post by: banned on 20 Sep, 2007, 13:28:19
Δυο λόγια για τα ιστορικά γεγονότα στα οποία αναφέρεται ο Πρόδρομος.

Ημέρες του 1965 ήταν οι μέρες που διακόπηκε ο εκδημοκρατισμός της χώρας. Οι μέρες που συγκρούστηκε ο με συντριπτική πλειοψηφία εκλεγμένος πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου («ο γέρος της δημοκρατίας») με το παλάτι και εξαναγκάστηκε σε παραίτηση. 

Ήταν οι μέρες της αποστασίας και του διορισμού διαδοχικών κυβερνήσεων προδοτών της δημοκρατικής παράταξης, της συστηματικής εξαγοράς βουλευτών, των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας και όλων των άλλων δραματικών γεγονότων που οδήγησαν στη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967. 

Ένας από τους κύριους προδότες της εποχής εκείνης, έγινε 25 χρόνια αργότερα πρωθυπουργός, επιχείρησε σε συνεντεύξεις του να ξαναγράψει την ιστορία, και σήμερα θεωρείται περίπου κεφάλαιο για το έθνος.
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Ημέρες του 1965
Post by: wings on 20 Sep, 2007, 16:34:48
Μα, ξαναγράφεται τελικά τόσο εύκολα η ιστορία;

Εθνικό κεφάλαιο είναι κι ο λιγνίτης στην Πτολεμαΐδα, αλλά δεν τον έχουμε αναγάγει σε μείζον εθνικό θέμα.

Πάντως, μ' αρέσει αυτός ο ευθύβολος τρόπος που χρησιμοποιεί ο Πρόδρομος Μάρκογλου για να αναφερθεί στα ιστορικά γεγονότα.
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Ημέρες του 1965
Post by: banned on 20 Sep, 2007, 20:34:55
Πάντως, μ' αρέσει αυτός ο ευθύβολος τρόπος που χρησιμοποιεί ο Πρόδρομος Μάρκογλου για να αναφερθεί στα ιστορικά γεγονότα.

To 1976 o Μανόλης Αναγνωστάκης (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6781.0) παρουσίασε σε αμφιθέατρο του πανεπιστημίου δύο νέους ποιητές και έναν νέο πεζογράφο. Οι ποιητές ήταν ο Ανέστης Ευαγγέλου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8467.0) και ο Πρόδρομος Μάρκογλου και ο πεζογράφος εγώ (η (επι)στροφή μου στην ποίηση έγινε λίγο αργότερα). Γνωρίζω, λοιπόν, τον Πρόδρομο πάνω από 30 χρόνια, τον αγαπώ και τον εκτιμώ ιδιαίτερα. Ο ευθύτατος και ευθύβολος λόγος του παρέμεινε αναλλοίωτος όλα αυτά τα χρόνια, όπως και η ψυχή του.

Ο Πρόδρομος κατάγεται από την Καβάλα, όπως και ο Βασίλης Βασιλικός και o Γιώργος Στογιαννίδης (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8462.0), έχασε το χέρι του από γερμανική χειροβομβίδα στα παιδικά του χρόνια, ήρθε νέος στη Θεσσαλονίκη αλλά ξαναγυρίζει στις οδυνηρές μνήμες της αγαπημένης του πόλης στα ποιήματά του και σχεδόν σε όλα τα πεζά του κείμενα.

Μα, ξαναγράφεται τελικά τόσο εύκολα η ιστορία;

Αν ξαναγράφεται τόσο εύκολα η ιστορία;

Θυμήσου το «Επιτύμβιον» («Α, ρε Λαυρέντη, εγώ μόνο ήξερα τι κάθαρμα ήσουν, μια ζωή μέσα στο ψέμα») του Αναγνωστάκη και διάβασε το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=617836), «Διανοούμενοι και καλλιτέχνες, ευτελείς δούλοι της εξουσίας - από την αρχαιότητα ως τον εικοστό αιώνα. Εξωνημένοι ή χωρίς ήθος δοξολογούν μονάρχες, αυτοκράτορες, στρατοκράτες, πάπες, δόγηδες και πολιτικοοικονομιικούς μεγιστάνες, εξωραΐζοντας τις αντιλαϊκές κακουργίες τους. Επαίσχυντοι πλαστογράφοι της ιστορίας.»
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Ημέρες του 1965
Post by: wings on 20 Sep, 2007, 21:09:25
Μα, δεν κατάλαβες. Στο χέρι μας είναι «τα κεφάλαια του έθνους» να μην ξαναγράφουν την ιστορία κατά το δικό τους δοκούν.

Σου είπα ότι μου αρέσει ο ευθύβολος τρόπος αναφοράς των γεγονότων από τον Π. Μάρκογλου ακριβώς γι' αυτό το λόγο. Δεν αφήνει περιθώρια στον αναγνώστη να αναρωτηθεί «τι εννοεί ο ποιητής» - το αντίθετο μάλιστα. Καθιστά σαφές το θέμα του από τον τίτλο ακόμη του ποιήματος.
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Θα ζήσουμε όπως εμείς ξέρουμε
Post by: wings on 28 Sep, 2007, 20:21:14
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Θα ζήσουμε όπως εμείς ξέρουμε

[Ενότητα Καθημερινό τοπίο]

Πόσο δύσκολο έγινε να μιλήσεις
καθώς τα μάτια σε ερευνάνε
περιμένουνε ν’ αδράξουν τις λέξεις σαν πουλιά στα δίχτυα,
μια ζεστή χειρονομία ζητάνε να σκοτώσουν,
γιατί ποιος θα πιστέψει
πως τα χέρια ζητάνε ν’ αγκαλιάσουν
κι όχι να πνίξουν,
ποιος προσφέρεται να κινδυνέψει
αφήνοντας την ψυχή του σε ξένα χέρια,
και πώς να ζήσεις
με χειρονομίες ακρωτηριασμένες, ανέκφραστες,
κραυγές που δηλώνουν τον αρχέγονο πόνο,
πολιορκημένος από τις φοβισμένες ψυχές των άλλων∙

αυτή η ζωή δεν είναι για μας
δεν είναι για κανένα μας
αυτή η ευτέλεια,
θα ζήσουμε όπως εμείς ξέρουμε
κι ας φτάσουμε στην τέλεια απόγνωση
κι ας καρπωθούν ακόμα και την απελπισία μας οι άλλοι,
μέσα στη μέθη του κέρδους
δε θα υποψιαστούν την αγάπη μας,
την απέραντη χώρα που εδραιώνουμε
σταγόνα σταγόνα χύνοντας,
το αίμα μας.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Με το μαχαίρι στα δόντια
Post by: wings on 30 Sep, 2007, 19:21:04
Ζωή μικρή (Μίκης Θεοδωράκης & Μάνος Ελευθερίου) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=TnUax_DXcvc)

Μίκης Θεοδωράκης & Μάνος Ελευθερίου, Ζωή μικρή (http://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/12/14/kostas-papadopoulos-zoi-mikri-mikis-theodorakis-manos-eleftheriou-manolis-mitsias-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE-%CE%BC%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81/)
(τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς & Τάνια Τσανακλίδου / δίσκος: Τα λαϊκά (1974))


Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Με το μαχαίρι στα δόντια

[Ενότητα Καθημερινό τοπίο]

Η αγάπη δεν κουβαλάει το φως,
καθώς σ’ αδιέξοδους δρόμους τη συναντάμε,
μ’ ένα πρόσωπο που χρόνια χτίζαμε
κι ένας σεισμός το ραγίζει
και φέγγουνε τα χάσματα, καίνε,
οι περιστάσεις το αφανίζουν,
πώς να σταθούμε
ενώ αυτή σχεδόν δε μας νιώθει,
φοβόμαστε μην πέσουμε
πρόσωπο με πρόσωπο
και τότε απελπισμένα
την αγκαλιάσουμε
με κλάμα αντρίκειο,
εμείς που πολύ αγαπήσαμε
και δεν μπορούμε να προδώσουμε,
εμείς που μείναμε μακριά
και δεν εγκαταλείψαμε τις θέσεις μας.

Λοιπόν
πώς να μιλήσω με το μαχαίρι
στα δόντια.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)


Ένα «σκληρό» ποίημα του Πρόδρομου Μάρκογλου για την αγάπη, την κοινωνία, την επανάσταση, τη ζωή. Μα, μήπως η ίδια η ζωή δεν είναι εξίσου σκληρή για όλες τις γενιές, όλες τις ηλικίες, όλες τις εποχές;
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Με το μαχαίρι στα δόντια
Post by: banned on 01 Oct, 2007, 19:24:45
Δεν νομίζω ότι η ζωή είναι εξίσου σκληρή για όλες τις γενιές. Η γενιά των πολέμων και της προσφυγιάς πέρασε δια πυρός και σιδήρου (1ος παγκόσμιος, μικρασιατική καταστροφή, δικτατορίες του μεσοπολέμου, 2ος παγκόσμιος, εμφύλιος, κ.ο.κ.). Στη δική μου γειτονιά οι παππούδες ήταν σπάνιο φαινόμενο και οι περισσότερες γυναίκες ήταν μαυροφορεμένες. Οι νεότερες γενιές τα βρήκαν όλα πολύ πιο εύκολα (η νεότατη γενιά δεν γνώρισε ούτε καν τη δικτατορία των ηλιθίων) και προφανώς γι' αυτό δεν τα εκτιμούν, τουλάχιστον όσο θα έπρεπε.

Είναι γεγονός ότι ο Πρόδρομος, απ' όσα έζησε και γνώρισε, συχνά χρησιμοποιεί μια γλώσσα σκληρή. Άλλες φορές όμως είναι εξαίσια ρομαντικός και ερωτικός. Όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται αυτό, είναι χαρακτηριστικό του επαναστατημένου ανθρώπου. Και όχι περισσότερο αντιφατικό από την ίδια τη ζωή.
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Με το μαχαίρι στα δόντια
Post by: mavrodon on 01 Oct, 2007, 21:45:16
Τόλη, συνυπογράφω με τα δύο χέρια αυτά που λες. Πράγματι, δε γνώρισα τους δύο παππούδες μου που πέθαναν μέσα στην κατοχή, πριν από μένα, που και εγώ κατοχικός είμαι. Όσα τράβηξαν αυτοί οι πρόγονοί μας με την προσφυγιά εύχομαι να μην τα γνωρίσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που όπως βλέπω δεν εκτιμούν αυτά που έχουν, δυστυχώς.
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Β' [ακραίες συνοικίες]
Post by: wings on 10 Nov, 2007, 19:43:33
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Β' [ακραίες συνοικίες]

Τα σύννεφα χαμηλώνουν
του τρόμου συγκεντρώνουν το σπέρμα
κλείνουν οι πόρτες του ορίζοντα
οι πηγές σβήνουν του φωτός.

Ένας άνεμος σαρώνει τους δρόμους
τις πόρτες χτυπάει τα παράθυρα
διαστέλλει τα μάτια.

Στις ακραίες συνοικίες
οι ειδήσεις έρχονται
κύματα της θάλασσας.

Στις πόρτες
στις γωνίες των σπιτιών
πρόσωπα με πελώριες ραγισματιές
ξεχάσαν την ελπίδα.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Η δίνη
Post by: wings on 13 Nov, 2007, 19:19:51
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Η δίνη

Στον Γ. Ξ. Στογιαννίδη

Όλο κάποιος μας εγκαταλείπει.
Δε μας προδίδει,
ανοίγει μόνο την πόρτα και φεύγει.

Τότε φωταγωγούμε το δωμάτιο,
ξεσκονίζουμε τα έπιπλα,
ανοίγουμε το ραδιόφωνο σε όλη την ένταση.

Με το θόρυβο
τα εκτυφλωτικά φώτα
με το να κρύβουμε στο υπόγειο τις άδειες καρέκλες
προσπαθούμε να καλύψουμε το κενό,
να ξεχάσουμε.

Όμως η πόρτα πάντα ανοίγει
κι η νύχτα παίρνει τη θέση αυτού που έφυγε.
Το κενό όλο μεγαλώνει
ανεβαίνει στην οροφή, κατεβαίνει στο πάτωμα,
στριφογυρίζει,
γίνεται δίνη μάς παρασέρνει
στο κέντρο της περιστροφής
και πια δεν ξέρεις
αν είσαι αυτός που έφυγε
ή αυτός που έχει μείνει.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Περιδιάβαζε
Post by: wings on 29 Nov, 2007, 16:07:15
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Περιδιάβαζε

Περιδιάβαζε
Κομψά επιτήδειος
Συζητώντας για τη μελλοντική επανάσταση
Τις ωραίες γυναίκες
Εξαργυρώνοντας παλιές νεανικές επιδόσεις,
Ενθουσιασμούς που γρήγορα κατάπνιξε,
Αναλύοντας την παρακμή των Αστών την άνοδο
της Εργατικής Τάξης
Καλά βολεμένος
Εύκολα να ελίσσεται μέσα στους ανίδεους.

Βέβαια όταν περνούσε
Απ’ τις παλιές συνοικίες τα εργατικά σπίτια
Μέσα απ’ τα νεανικά του χρόνια
Μια φλέβα ενοχής ξεκινούσε
Ρήμαζε την όψη έθαβε τα μάτια στο χώμα,
Τα αισθήματα διαδικασία παρακμής,
Γρήγορα έβρισκε τον έλεγχο
Ξαναγύριζε η όψη του
Γυμνασμένο σκυλί χασάπικου.

Πρώτος στο γάβγισμα
Πρώτος να γλείφει το αίμα στους δρόμους.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ναυαγοί
Post by: wings on 30 Nov, 2007, 22:33:50
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ναυαγοί

Βαριά σκοτεινή βροχή
Στο προσκεφάλι μου φωνές
Φωνές που δεν εξαγοράζονται
Και παραμένουν βαθιά στο αίμα
Βαθιά στην εξορία της πατρίδας

Έσπασε ο καιρός στη σιωπή τ’ ουρανού
Στη δικαιοσύνη μένουμε της ιστορίας
Στην πίκρα που διασχίζει τις ψυχές
Λεηλατημένων ονείρων κοινοκτημοσύνη

Ναυαγοί της ιστορίας κωπηλατούμε.

Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Το κόκκινο τρένο
Post by: wings on 06 Dec, 2007, 18:23:34
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Το κόκκινο τρένο

Ξυπνώ στο βάθος της νύχτας

Καθώς το παλιό εκείνο τρένο ορμά
Με πάταγο διασχίζει, με τριγμούς το δωμάτιο
Σφυρίζει στους παγωμένους ατμούς η ουτοπία

Κόκκινες ανεμίζουν σημαίες ασυμβίβαστες
Φεύγει πηδώ και δεν το φτάνω
Χάνονται οι προβολείς στο χιόνι
Παλιές πληγές με σφάζουν

Από το φως του δρόμου
Τέλος εισβάλλει η λογική του πραγματικού

Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Είπα να σταθώ
Post by: wings on 14 Dec, 2007, 12:24:31
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΣΤ' Είπα να σταθώ

[Ενότητα Τα κύματα και οι φωνές: Οι φωνές]

Είπα να σταθώ εδώ να κοιτάξω
αυτή τη θάλασσα
εκείνα τα βουνά
κουράστηκαν τα μάτια μου
στη λογική των αριθμών
των αργυραμοιβών υπολογίζοντας την κίνηση
μισθοφόρος στη δούλεψη των άλλων,

αυτή η θάλασσα που γυρίζει
στο γλαυκοπράσινο κάτω από έναν ήλιο βυθισμένο
σε γαλακτερό τουλπάνι, μ’ ένα φως διυλισμένο
γλυκό σαν τη λοξή κόψη του ζαχαροκάλαμου,
εκείνα τα βουνά
το Παγγαίο, το Σύμβολο, το Όρος, το Υψάριο
όλα με μια καμπύλη τρυφερού μαστού
γαλανά μέσα στα μάτια,

η μέρα προσφέρονταν
τρυφερά σε σήκωνε και τα μάτια σου
τα χέρια σου ηδονικά βυθίζοντας στο λησμονημένο
κόρφο της.

Εδώ είπα να σταθώ
να ξεχάσω το μάτι που διαστέλλεται
το χέρι που βυθίζεται στη βίαιη πράξη
το σπαραγμό της ανείπωτης καταστροφής,
η μέρα ήταν όμορφη
όμορφη και μακρινή,
κι η παράδοση ανέφικτη
κλειστές οι πόρτες, συσκοτισμένα τα παράθυρα
με την κάννη στον αυχένα γυρίζεις
στην άλλη πλευρά,
στα φριχτά βάσανα
που επιβάλλει ο άνθρωπος πάνω στον άνθρωπο,

και γίνεται η μέρα ενοχή
το φως πολυτέλεια ασυγχώρητη,

όμως πρέπει
πρέπει να με πιστέψετε
η μέρα ήταν όμορφη
πόσο ήταν ωραία.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Διαδρομή
Post by: wings on 19 Dec, 2007, 16:49:02
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Διαδρομή

Λάσπη
Κι ένας ουρανός μελάνη
Ναι
Κάτι χάνεται αργά
Μα δεν το ξέρω
Ή ξέρω και δεν καταλαβαίνω
Ή καταλαβαίνω χωρίς παραδοχή

Μουγκρίζει το λεωφορείο στην πρωινή βροχή

Αλλά κάτι χάνεται σταθερά
Από τετράγωνο σε τετράγωνο
Από στάση σε στάση
Από τη μια λέξη στην άλλη
Ο χρόνος γλυκόπικρος πολτός
Δεν ραγίζει και ρέει

Πεζοδρόμια φεύγουν μάντρες βουλιάζουν

Τι σημαίνει
Δαμάζω τον καιρό
Όταν αυτό που μένει
Είναι φως πρωινό παγωμένο σαν κρύσταλλο
Και κάποιες λέξεις στα δόντια

Τι σημαίνει
Η δική μου άρνηση κι η δική σας παραδοχή

22 του Φλεβάρη 1984

Από τη συλλογή Πάροδος Μοναστηρίου (1989)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Έγκλειστοι
Post by: wings on 20 Dec, 2007, 18:13:54
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Έγκλειστοι

Μα πάντα φθάνουν τα γεγονότα,
μας βρίσκουν απροετοίμαστους.
Σαρκοβόρα άνθη
στους κήπους, στους δρόμους,
στις δημόσιες πλατείες παράλογοι θάνατοι.
Υπάρχουν κάτι πρωινά
οι βρύσες μάς ποτίζουν αίμα
έτσι η δίψα δε σβήνει, ανάβει
κι η φρίκη μας ζώνει.
Μας ζώνει η φρίκη, μας ζαλίζει
δε βρίσκουμε την έξοδο
ή μας έχουν δώσει λανθασμένες οδηγίες,
στριφογυρίζουμε και μένουμε
στο δωμάτιο
με την άγνοια
ή την υποψία να υγραίνει τις παλάμες.

Και πάντα χωρίς έξοδο.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ήταν η εποχή
Post by: wings on 03 Jan, 2008, 15:49:52
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ήταν η εποχή

Η εποχή ζητούσε μιαν απάντηση από τα χέρια μας
Ο θάνατος μας είχε αρνηθεί
Ήταν αψηλό το τίμημα, απ’ το παράθυρο
Οι υπεύθυνοι πήδηξαν
Οι άλλοι μπήκανε στο μαγκανοπήγαδο
Στον τροχό, θέλοντας μη θέλοντας,
Τα παιδιά μας ανυποψίαστα στα χέρια του Προκρούστη
Στα νησιά αργοπεθαίνουν οι τελευταίοι των τελευταίων.

Ενώ κάθε μέρα
Από το σάπιο κρέας του καρφωμένου τομαριού
Πληθαίνουν τα σκουλήκια
Τρώγοντας μάτια χέρια καρδιές
Σύννεφο τα έντομα σκεπάζουν τον ήλιο
Με τον αηδιαστικό τους θόρυβο,
Κι αυτοί που μίλησαν ήτανε βουτηγμένοι στην ιδιοτέλεια
Κι οι άλλοι που σώπαιναν στην ιδιοτέλεια
Οι άντρες στα λατομεία
Όσο τόλμησαν στη φυλακή
Στο χώμα παραδομένοι.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ημέρες καθημερινών παρενθέσεων
Post by: wings on 05 Jan, 2008, 21:09:34
https://www.youtube.com/watch?v=7Ng9kRmujWs

Χρήστος Θηβαίος, Μέρες αδέσποτες (1996)

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ημέρες καθημερινών παρενθέσεων

Ημέρες ρευστές παραγραφές του αίματος
Οδοφράγματα καθημερινών παρενθέσεων
Ακόρεστος ο καιρός, άπληστος πριονίζει
Τα παρελθόντα του μέλλοντος θεμέλια
Χειραγωγεί την εξέγερση των ονείρων
Ρυθμίζει τη μεταφυσική της γλώσσας
Των πράξεων την αρχέγονη καταγωγή

Διαγράφοντας το παρελθόν αγνοούμε το μέλλον
Ενώ το παρόν στην αμείλικτη τελειώνει σιωπή

Ημέρες καθημερινές, μιας χρήσης, σωριάζονται.

Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Πλανόδιος
Post by: wings on 10 Jan, 2008, 15:48:28
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Πλανόδιος

Στον μαύρο στέκει ουρανό σιωπηλός
Εκεί στα πόδια του απλώνεται η ιστορία
Βιβλία του Λένιν, ποιήματα του Μαγιακόβσκι
Εμβλήματα με σφυροδρέπανο, μανιφέστα ανατρεπτικά
Κι ένα βιβλίο δικό του με ποιήματα υπαρκτικά

Σιγαρέτα καπνίζει μιας δυσοίωνης ουτοπίας

Στον μαύρο στέκει ουρανό, παγώνει
Στο κενό των λέξεων, στον καιάδα της πατρίδας
Κάργιες πετούν στη χέρσα γη της ιστορίας
Κι η απόσβεση του χρόνου τον σαρώνει.

Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Αναμονή
Post by: wings on 16 Jan, 2008, 22:29:32
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Αναμονή

Το χιόνι, η βροχή
ο ήλιος αφανίζει την πολιτεία
Την άσπρη πολιτεία
τη μαύρη πολιτεία.
Τα πρόσωπα τα φθαρμένα
τα φαγωμένα
που καταρρέουν σαν τα παλιά πετρώματα
γεμίζουν σκόνη τους δρόμους.
Πρόσωπα που οραματίζονται φτερά.
Τα γραφεία ταξιδίων
η εταιρεία αερογραμμών
ο σιδηροδρομικός σταθμός
η ακτοπλοϊκή εταιρεία
οι υπεραστικές γραμμές
δεν εκδίδουν εισιτήρια
αναστέλλουν τα δρομολόγια
μας αφήνουν.
Δίνουν αόριστες υποσχέσεις.

Ποιος ξέρει πότε θα πάρουμε τη θέση μας.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Μέρες του Φλεβάρη
Post by: wings on 16 Feb, 2008, 22:27:07
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Μέρες του Φλεβάρη

Οι νόμοι της αγοράς συμπεριφέρονται σαν το θερμόμετρο. Παρακολουθούν τους κραδασμούς της Ιστορίας. Η Εταιρεία σε μεγέθη οριακά. Ούτε μπρος τώρα ούτε πίσω. Τα εμπορεύματα στις αποθήκες περιμένουν. Καιρός τα κεφάλαια να περάσουν σε νέες δραστηριότητες. Η αγορά πάντα δίνει ευκαιρίες.

Σου δώσαν την απόλυση. 7.565 μεροκάματα. Μέρες άθλιες της ζωής σου. Στο επίδομα τώρα και στην αναζήτηση. Μάτια να σε γραδάρουν, να υπολογίζουν την υποταγή της ανέχειας. Φυσάει Βαρδάρης. Στις μυλόπετρες ξανά από την αρχή. Δουλειές καθημερινής εξαθλίωσης. Όπου με το χρήμα σε μέτρησαν, σε βρήκαν λειψό. Χαμηλώνει καπνός στις καμινάδες. Ψάχνεις στις εφημερίδες, σε οδηγούν σε βρόμικα στενά, σε σκοτεινά υπόγεια. Παίρνεις πάλι σβάρνα την αγορά. Ιδρώνουν τα χέρια. Μέρες αγώνα. Μέρες χαμένες.

Καίνε τα μάτια. Προχωράς με τη γνώση σφιγμένη στα δόντια.

12 του Φλεβάρη 1987

Από τη συλλογή Πάροδος Μοναστηρίου (1989)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Απροσδόκητο παράθυρο
Post by: wings on 10 Mar, 2008, 16:29:53
Άνοιξε το παράθυρο (Brendan Behan | Βασίλης Ρώτας & Μίκης Θεοδωράκης) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=u_Y2y8__QV0)

Brendan Behan (Μπρένταν Μπίαν) & Μίκης Θεοδωράκης, Άνοιξε το παράθυρο
(απόδοση στα Ελληνικά: Βασίλης Ρώτας, τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / έργο: Ένας όμηρος (1966))


Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Απροσδόκητο παράθυρο

Σ’ αυτήν τη μαύρη πληγή
μην περιμένεις να δεις φαντάσματα.
Από το απροσδόκητο αυτό παράθυρο
ο ήλιος μεγαλώνει τα ηλιοτρόπια,
αυξάνει τη χλόη στις βουνοπλαγιές
όπως τα τρυφερά μαλλιά σου.

Στο στόμιο που χάσκει
ανοιξιάτικες μαργαρίτες διαμοιράζουν τα ιμάτιά τους.

Πλησίασε Ιωάννα
τα κουρασμένα από τη περιπλάνηση βήματά σου,
φώναξε, στη μαύρη πληγή, τ’ όνομά μου να κιθαρίσει
στους αρχαίους σταλακτίτες τής προσμονής.
Λίγο ακόμη.
Λίγο ακόμη και θα δεις τον έναστρο ουρανό,
στο απροσδόκητο μαύρο παράθυρο,
με τους γαλαξίες
των παιδικών σου ελπίδων.

Οκτώβρης 1958-Απρίλης 1962

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Απροσδόκητο παράθυρο
Post by: wings on 10 Mar, 2008, 21:39:36
Μου άρεσε πολύ αυτό το ποίημα του Πρόδρομου Μάρκογλου. Παρά τη σκληρή καταγραφή της κοινωνικής πραγματικότητας (που πάντα χαρακτηρίζει την ποίησή του), εδώ έχουμε και φράσεις απίστευτης τρυφερότητας. Ή για να ακριβολογήσω η τρυφερότητα πλανάται πάνω μας από την αρχή ως το τέλος του ποιήματος.
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Απροσδόκητο παράθυρο
Post by: banned on 11 Mar, 2008, 00:26:25
Και βέβαια. Ο Πρόδρομος είναι ένας πολύ γλυκός και τρυφερός άνθρωπος. Η σκληρή καταγραφή της κοινωνικής πραγματικότητας στα ποιήματά του είναι αποτέλεσμα μιας απόλυτα δικαιολογημένης οργής. Αλλά και μιας ποιητικής στάσης και αντίληψης. Και πολλά άλλα τρυφερά και ερωτικά έχει γράψει. Γεγονός απόλυτα φυσιολογικό, όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν.
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Απροσδόκητο παράθυρο
Post by: wings on 11 Mar, 2008, 00:32:01
Αυτό ειδικά το ποίημα ξεχειλίζει από πίκρα, κούραση και, παράλληλα, τρυφερότητα. Το μαρτυρά κι ο τίτλος του, εξάλλου.
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Σημειώσεις για ποιήματα που δε γράφτηκαν
Post by: wings on 21 Mar, 2008, 01:08:15
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Σημειώσεις για ποιήματα που δε γράφτηκαν

Καλπάζει η θάλασσα στον κυματοθραύστη
Μάρτης του ’73
Άκουγα βήχα κι ένα κλάμα
Χαμηλές φωνές
Νύχτα εφιαλτική μέσα στο ποίημα

Ένα ποίημα που γκρεμιζόταν το πρωί
Ενώ το βράδυ το σφήνωνα με λέξεις

Φυσάει
Αγέρας μπερδεύει τα χαρτιά
Ο διάδρομος που λέω
Στην αυλή καπνομάγαζου φτάνει, στον καφενέ του Ανθήλαου
Στο βάθος το μπορντέλο της Πόπης
Κάτω από την ακακία δίπλα στο ρέμα
Έγραφα για μια γυναίκα που χρόνια με βασάνισε
Σ’ ένα άλλο ποίημα
Καλοκαίρι του ’55 κι η θάλασσα με αχινούς
Σ’ ένα άλλο ποίημα
Γαλάζια μάτια φώτιζαν τις λέξεις στο χαρτί

Έγραφα

Ο χρόνος τότε σαν ασβέστης φούσκωνε
Τρίζαν τα δοκάρια του μυαλού

Γυρίζω στα βουβά χαρτιά, Οκτώβρης του ’67,
Στο χαμηλό δωμάτιο διαλυμένα ποιήματα
Κι η πόλη μια παγίδα

Κοιτώ τον κήπο
Δέντρα γυμνά
Πέτρινος τοίχος σπαρμένος γυαλιά
Πέρα η θάλασσα στάχτη
Che και Άρης στην ίδια ευθεία

Λαίμαργες φωνές κι ένα φως διαρπαγής
Ερημία σπέρνει η σιωπή της γνώσης

Έγραφα:
Χωρίς εσένα η αράχνη του ήλιου της μέρας θηλιά
Κι ο ουρανός μαύρος καταρράκτης
Μέχρι τα μάτια πλημμυράω
Μέχρι την τελευταία στροφή του εγκεφάλου,

Στα μαγεμένα μάτια η γυμνή Σελήνη έμεινε

Τότε

Λίγο πιο πέρα, μετά από χρόνια
Σε κείνα τα κατάλοιπα έβρεχε
Έβρεχε και σάρωνε στο λιθόστρωτο φύλλα
Άναψα τσιγάρο
Απ’ το στενό με τις τριανταφυλλιές
Έφτασε τυλιγμένος στο γκρίζο παλτό
Ο Φώτης
Λυπημένα μάτια υγρά στο λίγο φως:
Μην πετσοκόβεις, είπε
Άσε επίπεδα και κώδικες,
Γράφε...
,
Καθίσαμε στο τραπέζι
Έσταζαν φύλλα της ακακίας, άσπριζε το ούζο

Έμεινε σε κείνα τα χαρτιά του ’70 η φωνή του Φώτη

Έτσι έγραφα ένα ποίημα που γκρεμιζόταν το πρωί
Ενώ τη νύχτα το σφήνωνα με λέξεις

1973-1983

Από τη συλλογή Σημειώσεις για ποιήματα που δε γράφτηκαν (1993)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Εγκάθειρκτος
Post by: wings on 05 Apr, 2008, 01:12:19
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Εγκάθειρκτος

Συνομιλώ με τις ουτοπίες του κόσμου
Και ταξιδεύουν τα μαύρα σύννεφα
Πλούσια απ’ τα δάκρυα των ταπεινωμένων

Στον καινούργιο αιώνα βαρύθυμος προχωρώ
Πάλι την αναγκαιότητα προτείνουν της κτηνωδίας
Άδεια μάτια, του κέρδους παντού πυρετός

Στη σηψαιμία κλειστών ιδεών
Εγκάθειρκτος της ουτοπίας δραπέτης
Ήττες αθροίζω πράξεων, των ιδεών ήττες

Αμείλικτα ερωτήματα, αχειροποίητες εικόνες
Πώς τώρα να ερμηνέψεις το παρελθόν
Μόνη αλήθεια το αίμα, η φωνή των ταπεινών

Φυσά ο άνεμος μια χούφτα χώμα
Στίχους κρατώ παλιούς, μνήμες οργής

Ποτέ δεν υπήρξα ελεύθερος.

Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Πρωί με τη δροσούλα
Post by: wings on 26 Apr, 2008, 01:15:02
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Πρωί με τη δροσούλα

Πρωί
Κι ακόμη σφυρίζουν όνειρα της νύχτας
Αναπνέω βαθιά το καυσαέριο
Καθώς μ’ αρπάζει λεωφορείο για τη δουλειά
Σαν ένα κήτος με καταπίνει
Κι αφού από στάση σε στάση αποτυχαίνει
Να με χωνέψει
Τέλος – κάπου κοντά στο τέλος
Με ξερνάει
Υποκειμενικά ανένδοτος
Ώριμος όμως να αναλάβω την καθημερινή μου
Εργασία
Δηλαδή να σας ληστεύω υπέρ τρίτων

Φλεβάρης 1978

Από τη συλλογή Πάροδος Μοναστηρίου (1989)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Η Ναυσικά των κήπων
Post by: wings on 05 May, 2008, 20:55:15
https://www.youtube.com/watch?v=AHwqxedqsVA

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Καρτελιάς, Στη Ναυσικά
(ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Οδύσσεια (2007))


Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Η Ναυσικά των κήπων

[Ενότητα Καθημερινό τοπίο]

Κάποτε μας ωθούν οι ανάγκες
επιστρέφουμε στους παλιούς κήπους,
όπου
αγαπήσαμε τις περίβλεπτες γυναίκες,
αυτές που τις πήρανε
οι μηχανές, οι εύκολοι δρόμοι.

Επιστρέφουμε
στους κήπους που τώρα είναι αμμουδιές
κι η θάλασσα
αφήνει μαλακά κορμούς μιας άνοιξης,
λησμονημένα οστά,
όπου αναγνωρίζουμε
ή μέσα στις ανάγκες μας πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε,
το λευκό χέρι και την κρυπτή κοιλότητα
της Ναυσικάς.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Χωρίς φως στη βόρεια πόλη
Post by: wings on 12 May, 2008, 21:33:35
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Χωρίς φως στη βόρεια πόλη

Ακόμη δεν έσβησες το φως.
Κάποια σκιά που μετακινείται στον τοίχο,
κινείται προς την έξοδο,
υπενθυμίζει.
Όχι πως τώρα έχει ιδιαίτερη σημασία
αφού ο ήλιος σου φωτίζει τα παράθυρα
δεν έχεις ανάγκη από αναμνήσεις
το παρόν σου κυλάει κοχλαστό ποτάμι.

Μόνον εγώ,
σ’ αυτήν τη βόρεια πόλη
με τον αγέρα να λεηλατεί
και τη νύχτα από το μέτωπο
να κυλάει ως τα νύχια
έχω ανάγκη από φως.
Έστω, μια φωτεινή σπιθαμή από τα μάτια σου.
Ένα μικρό φράγμα φωτός
εδώ που δεν υπάρχει αντικατάσταση
και θ’ αγωνιστούμε, άραγε γιατί;
με τα δόντια ως το τέλος.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Φυσούσε
Post by: wings on 16 May, 2008, 14:41:42
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Φυσούσε

Μετράνε την πραμάτεια τους
Και στενεύουν την ψυχή τους
Καθώς τη βρίσκουνε λειψή.
Αντιπρόσωποι με φίρμες
Ρουφιάνοι κατάλληλοι για κάθε συναλλαγή
Παλιοί ιδεαλιστές μέχρι
Που το κέρδος έλαμψε βαρύ στην παλάμη
Γραφειοκράτες πράκτορες πορνοτρόφοι
Σκύβοντας βαθιά εργάζονται την άνοδό τους.

Τους ερεθίζει η δύναμη το κέρδος τούς οπλίζει.

Φύσηξε ένας άνεμος
Νοτιάς σάρωνε την πόλη
Στην παραλία περπατώντας
Καπνίζοντας τα τελευταία μου τσιγάρα
Παρακολουθώ τα μεγάλα κύματα:
Μ’ ορμή περνάνε πάνω απ’ τον κυματοθραύστη.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Θα μείνουμε εδώ
Post by: wings on 21 May, 2008, 15:41:10
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Δ' Θα μείνουμε εδώ

[Ενότητα Τα κύματα και οι φωνές: Οι φωνές]

Θα μείνουμε εδώ
και δε θα πεθάνουμε,

στο αίμα, στις κραυγές
σε κατάρες, στα σφυριά
στα κόκαλα, σε βρισιές
στα πιο μεγάλα ψέματα,

εδώ θα μείνουμε
για να τους κόβουμε τον ύπνο
να τους ραγίζουμε τη χαρά
να ρίχνουμε τον ίσκιο μας
στα χαμηλά τους πρόσωπα,

η αγάπη μας
θ’ ανθίζει πάνω στο γρανίτη,
μέχρι να έρθει η άνοιξη
έως να φτάσει
ο κατακλυσμός.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Η ψυχή μας στα χέρια των κερδοσκόπων
Post by: wings on 29 May, 2008, 21:49:04
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Η ψυχή μας στα χέρια των κερδοσκόπων

[Ενότητα Καθημερινό τοπίο]

Η ψυχή μας
καρφωμένο τομάρι στην τάβλα.

Μεγαλώσαμε όπως το δέντρο απλώνει σταθερά τους κύκλους του,
ενώ οι εμπρηστές το απειλούνε,
ταξιδέψαμε ακίνητοι
κι οι ρίζες μας πέσανε
σε καθαρές φλέβες, σε σάπια νερά,
ο κεραυνός πολλές φορές μας διάλεξε για καταφύγιο∙
δεν αρνηθήκαμε την ψυχή μας
γιατί ο πόνος δεν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος,
γιατί η αγάπη δεν είναι το έσχατο όριο.
Η ψυχή μας
τομάρι στην τάβλα,
με καρφιά και γάντζους,
κάθε μέρα
στα χέρια των κερδοσκόπων.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ερινύες του Άδη
Post by: wings on 23 Jun, 2008, 16:59:07
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ερινύες του Άδη

Χαμηλώνει το φως, σκοτεινιάζει
Στάχτη μαύρη φυσάει ο Μορφέας
Άθλιες πράξεις, ταπεινωμένες λέξεις
Μαχαίρια βυθίζονται σε σάρκα που υπομένει
Φοβίες αναμοχλεύουν πάθη προσφιλών
Κι αυτά που στο φως της ημέρας είναι ρινίσματα
Τώρα, στο σκοτάδι της ψυχής ανασυντάσσονται,
Ερινύες εφορμούν του Άδη,

Εγκαταλείπεις το κρεβάτι, τόπος πλέον μαρτυρίου
Το φως ανάβεις στο γραφείο
Να λάβεις μια δόση ποίησης
Να χαλαρώσει ο πανικός, τ’ άγρια χέρια,
Παίρνοντας μιαν ανάσα με το τσιγάρο
Τους σφυγμούς ρυθμίζεις με τους ρυθμούς των στίχων
Κι εκλογικεύεται ο πανικός μέσα στο τίποτε,

Αργά ο ήλιος σε βρίσκει ξαπλωμένο στα ερείπια.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πανδώρα, τεύχος 20 (Μάιος-Νοέμβριος 2007)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ελεεινόν θέατρον
Post by: wings on 01 Jul, 2008, 16:39:13
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ελεεινόν θέατρον

Πέρασαν χρόνια σύντροφοι
Υποσχέσεις βούλιαξαν στην πέτρα
Φάνηκαν φτηνός πλούτος οι λέξεις, η γλώσσα, τα αισθήματα
Υπερίσχυσε εγκέφαλος ερπετού που πήρε τρεις στροφές ακόμη
Τα μυστικά σχέδια στάθηκαν πιο δυνατά απ’ το σώμα της πατρίδας

Νύχτα μαζεύτηκαν τα κουφάρια των καταδικασμένων
Απαγόρεψαν τον θρήνο για το δημόσιο συμφέρο.

Μετά την έξαψη των πρώτων ημερών
Τους όρκους και τις επικλήσεις
Με τα μούτρα πέσαμε στα παχιά κρέατα
Στα πλούσια και εύθυμα τραπέζια
Ωραία τα κρασιά, τρυφερές οι γυναίκες
Στην αγορά λίγο πολύ καλά πήγαν οι δουλειές
Του ποδοσφαίρου η κουβέντα σίγουρη
Λαχνοί εξαγοράζουνε το μέλλον
Πού τώρα διεκδικήσεις κι αγώνες

Λοιπόν
ας βγάλουν άλλοι το φίδι απ’ την τρύπα.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ξεκίνησε τη μέρα σου με γέλιο
Post by: wings on 28 Jul, 2008, 10:45:08
https://www.youtube.com/watch?v=OuqUQGPAtMw

Κώστας Χατζής & Σώτια Τσώτου, Όλη η ζωή είναι υπόθεσις χαμόγελο
(τραγούδι: Κώστας Χατζής / δίσκος: Ρεσιτάλ (1976))


Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ξεκίνησε τη μέρα σου με γέλιο

Λάμπουν στα μάτια όνειρα
Κόσμος της κατανάλωσης και στειρωμένος
Κρατώντας μεροκάματο στα δόντια σαλτάρουμε
Επιθυμίες κι υποσχέσεις δεν σου ανήκουν
Σουρωμένοι στα φτωχά τους ρούχα
Θέλουν να πιάσουν την καλή
Κάτι σαν υπερούσια υπόσχεση που θα εκπληρωθεί
Σώζει ο καθένας τον εαυτό του
Βαθιά μ’ αυταπάτη στην αποβλάκωση
Και πρόσωπα στην ομίχλη παραδομένα
Χερουβείμ τους κρατούν απ’ τις μασχάλες
Όλοι μαζί στο λάκκο με τα φίδια
Φωνές βουβές, λέξεις παραμορφωμένες
Σε πράξεις φτάνουμε μισημένες

Γενάρης 1981

Από τη συλλογή Πάροδος Μοναστηρίου (1989)
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Ξεκίνησε τη μέρα σου με γέλιο
Post by: Anastasia on 28 Jul, 2008, 11:11:38
Πρέπει να πω ότι η ζωντάνια των στίχων του συγκεκριμένου ποιήματος περνάει πολύ εύκολα το μήνυμα που θέλει να δώσει ο ποιητής. Είναι τόσο απλό, αλλά ταυτόχρονα τόσο σύνθετο. Μου άρεσε πολύ.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα! ;-)
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Ξεκίνησε τη μέρα σου με γέλιο
Post by: wings on 28 Jul, 2008, 15:28:31
Καλή βδομάδα, Αναστασία!

Όπως τα λες είναι. Ο Πρόδρομος Μάρκογλου ποτέ δεν διστάζει να πει τα πράγματα με τ' όνομά τους. Δεν ωραιοποιεί τίποτα από την καθημερινή μας ζωή. Όμως, παρά τη μαυρίλα που μας περιγράφει, δεν παύει να παραμένει ένας βαθύτατα αισιόδοξος άνθρωπος που αγωνίστηκε από μικρό παιδί για να κρατηθεί στην ίδια τη ζωή. Και βρίσκει το θάρρος να μας πει να ξεκινήσουμε τη μέρα μας με γέλιο παρά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ίσως γιατί είναι η μόνη μας διέξοδος και το μόνο μας περιθώριο αντίδρασης αν θέλουμε να πάψουμε πια να φτάνουμε σε «πράξεις μισημένες».
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Ξεκίνησε τη μέρα σου με γέλιο
Post by: lionpsyche on 28 Jul, 2008, 16:11:22
Ξέρεις, πολλές φορές, με το γέλιο ή καλύτερα με το χαμόγελό σου - το κατάλληλο πάντα για την ανάλογη περίσταση -  μπορείς να "σκοτώσεις" έναν άνθρωπο...
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Ξεκίνησε τη μέρα σου με γέλιο
Post by: Anastasia on 28 Jul, 2008, 16:35:17
Δεν είναι λάθος αυτό που λες. Πιστεύω, όμως, ότι δεν το βλέπει έτσι εδώ ο ποιητής μας. Νομίζω ότι μας παροτρύνει να ξεκινούμε τη μέρα μας με γέλιο θεωρώντας το πηγή ζωής και δύναμη για να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα. Έτσι, προτιμώ να το βλέπω κι εγώ... ;-)

Καλή εβδομάδα, Λεοντόψυχη. ;-)
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Ξεκίνησε τη μέρα σου με γέλιο
Post by: lionpsyche on 29 Jul, 2008, 12:53:30
Συμφωνώ μαζί σου, Αναστασία. Απλά προέκτεινα λίγο το θέμα... Καλή εβδομάδα και σ' εσένα και σου εύχομαι πάντα να ξεκινάς τη μέρα σου με γέλιο!
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου, Ξεκίνησε τη μέρα σου με γέλιο
Post by: Anastasia on 29 Jul, 2008, 14:27:52
Κι εσύ το ίδιο... και όλοι μας. ;-)))
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Υπνοβάτες
Post by: wings on 24 Aug, 2008, 21:29:25
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Υπνοβάτες

Κόβουν τον ομφάλιο λώρο
Σ’ αφήνουν αναπότρεπτα στο ρεύμα του ποταμού
Στο αίμα και τα σκουπίδια

Χάσματα ορύγματα της σκέψης
Οράματα αιμάτινης φαντασίας
Με την πέτρα της ευθύνης δεμένοι
Υπνοβάτες σε παλιά όνειρα
Χρήστες εθισμένοι της ιστορίας

Ανεπίστρεπτα ανακυκλώνουμε το μέλλον.

Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Καβάλα, 13 του Δεκέμβρη 1967
Post by: wings on 24 Sep, 2008, 14:19:19
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Καβάλα, 13 του Δεκέμβρη 1967

Δέκα το πρωί
Φτάσαν αντιφατικές ειδήσεις υπόκουφο μουρμουρητό
Κι ύστερα ήρθαν απ’ τα Δυτικά η Αυλή κι όλη η κουστωδία
Ζητώντας συμπαράσταση στρατού και λαού
Ζητώντας την καταστροφή των σφετεριστών
Ο Αυτοκράτορας με την Πριγκίπισσα στα χέρια του
Στο πλήθος που μαζεύτηκε
Βεβαίωνε πίστη στους νόμους και την Πατρίδα
Ήταν ισχύς του η αγάπη του λαού

Όμως
Ανακοινώσεις από ραδιόφωνα μεγάλωναν την αβεβαιότητα
Ένοπλοι στρατιώτες περιφέρονταν
Κανείς ακόμη δε γνώριζε την πορεία των γεγονότων.

Βέβαια όλα αυτά ταράξανε την πόλη.
Ανάψαν οι συζητήσεις κι οι διχογνωμίες
Ξεχαστήκανε για λίγο τ’ Αναγκαστικά Διατάγματα
Πολλοί στοιχηματίζανε
Ειδικευμένοι κιόλας σε προγνωστικά ποδοσφαίρων
Την έκβαση της ημέρας που βούλιαζε στα ραδιόφωνα

Όμως
Οι γυναίκες ψωνίζανε στα καταστήματα
Τα παιδιά στις γειτονιές συνεχίζαν το παιχνίδι
Σταθερά οι κινηματογράφοι παρακολουθούσαν τα προγράμματά του
Κι οι εντεταλμένοι λειτουργοί στα παρασκήνια αποστηθίζουν πιθανούς ρόλους
Κι ο στρατός στο διπλό παιχνίδι της αναμονής
Καθώς ο Αυτοκράτορας περιφέρεται μ’ ελικόπτερα στη Θράκη.

Τα γεγονότα ήταν σοβαρά
Θα υπήρχαν επιπτώσεις
Κι αλλαγές σημαντικά θα επηρέαζαν
Από χρόνια άλλωστε ήταν γνωστό το χωράφι των Ελλήνων
Ήξερε ο λαός τις υπερπόντιες συμμαχίες και τους ντόπιους Εφιάλτες
Γνώριζαν οι άνθρωποι πώς εξαργυρώθηκε το αίμα τους
Δεν τους ξεγελούσαν οι οικογενειακοί καβγάδες
Ουσιαστικά η έκβαση ξένη υπόθεση
Αδιαφορούσαν κιόλας

Η δικαιοσύνη, αλίμονο, ήταν ακόμα μακριά.

Μάρτης 1968-Σεπτέμβρης 1970

Από τη συλλογή Συνοπτική διαδικασία (1980)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Αυτή η γυναίκα
Post by: wings on 23 Oct, 2008, 16:29:16
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Ε' Αυτή η γυναίκα

[Ενότητα Τα κύματα και οι φωνές: Οι φωνές]

Στην Ελένη

Αυτή η γυναίκα
που προχωράει με το κεφάλι ψηλά
έχει συλλάβει το σπέρμα μου,

στο ζεστό της αίμα
κύλησαν
όλα τα δάκρυα των βαράθρων
τα νυχτερινά δρομολόγια
οι μεγάλες αποφάσεις
όλα τα γυμνά χρόνια της σάρκας μου,
τώρα
μπαίνουν βαθιά στα κύτταρα
κουβαλώντας το θρυμματισμένο φως
αυτό που θησαύρισα
στα σκοτεινά και τυφλά υπόγεια
κραυγάζοντας
το θάνατο και την ελπίδα.

Αυτή η γυναίκα
που προχωράει σαν ένα πλοίο στη γαλανή μέρα,
ήρεμη, υπερήφανη αισθάνεται
το ρυθμό του κόσμου
γνωρίζει πιο πέρα να πηγαίνει απ’ το δικό μου θάνατο,
απ’ τα παρθένα μάτια της
αρχίζει η οπτική γωνία
που σκοπεύει
στην προβολή του κόσμου που φτιάχνω με τα χέρια μου,
ανεβαίνει
η γυναίκα που αγαπώ
ανελκυστήρας για τον καινούριο κόσμο
με κοιλιά που λάμπει
τρούλος εκατονταπυλιανής
και υπόσχεται
την υψηλή συνέχεια του κόσμου.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Οι αριθμοί, το ποίημα και η θερμοκρασία του ποιητή
Post by: wings on 13 Nov, 2008, 01:32:31
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Οι αριθμοί, το ποίημα και η θερμοκρασία του ποιητή

Αριθμοί,
καταστάσεις, εγγραφές χρέωσης
πίστωσης, αθροίσματα,
χοντρά βιβλία, αναλυτικά,
ισοζύγια, συναλλαγές με
Τράπεζες.
Κάτω από το άγρυπνο μάτι του εκτιμητή.
Μέσα στα μάτια
δεν έμεινε μια στάλα ήλιος,
δεν έμεινε μια στάλα χαρτί
να γράψω αυτό το ποίημα
που χρόνια μουγκρίζει στις άκρες
των δαχτύλων.
Πάει να πέσει χείμαρρος
μα δεν πέφτει, παγώνει.
Πάντα κάτι το παγώνει
και πού να βρεις μετά φωτιά
να το θερμάνεις.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Εποχή παγωμένου βαρδάρη
Post by: wings on 12 Dec, 2008, 01:37:47
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Εποχή παγωμένου βαρδάρη

Εποχή δένει ανθρώπους, εποχή σκορπά συντρόφους

Βαρδάρης παγερός σαρώνει φεγγάρια
Εργοστάσια σκουπίδια και φαντάσματα
Κι εκείνος στην παλιά της φυλακής κουβέρτα
Χωρίς επιστροφή στον οργισμένο δρόμο

Γράσα αφίσες στουπιά στα χέρια
Αγοράζουν ελπίδες δεν τον γνωρίζουν
Πορνό του Βαρδάρη σεργιανάνε πουτανάδικα σκοτεινά
Εφημερίδες μασάνε στον άδειο ουρανό

Κόντρα στον παγερό αέρα
Βαδίζει διαγραμμένος χωρίς πατρίδα το παλιόσκυλο
Γεμάτος αμφιβολίες βαδίζει
Προκηρύξεις ζεσταίνουν το αδύναμο στήθος του

Εποχή δένει ανθρώπους, εποχή σκορπά συντρόφους

Φλεβάρης 1980

Από τη συλλογή Πάροδος Μοναστηρίου (1989)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ηδονικά φαντάσματα
Post by: wings on 09 Jan, 2009, 00:23:03
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ηδονικά φαντάσματα

Λέξεις πυροδοτούν τα μάτια
Στην άσφαλτο και το σκοτάδι
Θρυμματισμένα χέρια στον τόρνο και την πλάνη
Ομίχλη σε ρείθρα και οικόπεδα
Ο χρόνος πάλι στον πάγο
Πρόσωπα στο γκρίζο φως και βήχουν
Ξανά σκοτάδι άδειο
Ηδονικά φαντάσματα γυναίκες λησμονημένες
Συγκλονιστικές φωνές ερειπωμένες

Εκεί λοιπόν
Πάνω από την ομίχλη, τον παγωμένο Βαρδάρη
Σας σηκώνω ψηλά
Ψηλά από τον ματωμένο ουρανό
Και σας αφήνω

Μάρτης 1983

Από τη συλλογή Πάροδος Μοναστηρίου (1989)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Βαδίζουμε
Post by: wings on 01 Feb, 2009, 23:54:33
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Βαδίζουμε

Έρχονται δεκαοχτούρες και μιλούν
Λυπημένα μιλούν με τ’ ανερμήνευτα μάτια τους
Πρόσωπα έρχονται απ’ το σκοτάδι βαθιά
Να καταθέσουν ζητούν επισωρεύσεις πράξεων
Να ερμηνέψουν ζητούν προσωρινές αλήθειες
Λέξεις αρθρώνουν χωρίς μέλλον φασματικές

Πνοή ανέμου στα βαθυπράσινα πεύκα
Επιστρέφει η ηχώ φωνές πεπερασμένες
Φωνές ποντισμένες στα βάθη της ουτοπίας

Σαρώνει τώρα των ονείρων η προστιθέμενη αξία
Ακόμη βαδίζουμε επί πτωμάτων.

Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Και μένει στον κόσμο το ελάχιστο
Post by: wings on 01 Mar, 2009, 02:43:17
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Και μένει στον κόσμο το ελάχιστο

Στον Ανέστη Ευαγγέλου

Και μένει στον κόσμο το ελάχιστο
Αυτό που δρώντας πάλι φορτίζει τις ψυχές

Ανακυκλώνεται φουσκώνει το άσπρο φως
Εδώ σημαίνεις εκεί πλέον είσαι αφανής
Αμετάκλητα όνειρα αποτρόπαια σφραγίζουν

Πώς να υπερβείς το σώμα σου με λέξεις
Λίγο το φως, βαθύ σκοτάδι

Και περιστρέφει ο έρωτας τις ψυχές
Τις χαράζει
Δε μιλιέται, σιωπά και μας καταδικάζει

Ενώ το είδωλο στον καθρέφτη είναι ένας άλλος
Και βλέπω στο χαμηλό νερό με τη σελήνη πάνω,
Έζησες για ένα τίποτε;

Πολλούς βρήκαν στη γύρα τα δρεπάνια
Προτού δοθεί απάντηση
Όχι γι’ αυτά τα συντελεσμένα
Αλλά για κείνα τα άλλα που δεν έγιναν
Κι όλα βουλιάξαν στο αίμα

Πικρή εποχή, μίζερος αέρας
Έρημα πρόσωπα, τυφλό παρελθόν
Και το παρόν πιο θλιβερό κι απ’ τη σελήνη
Περισσότερο μάταιο κι απ’ το θάνατο

Σύντροφοι άλλης υποσχεμένης ζωής
Ενοχή πράξεων ανατρέπει το δοσμένο νόημα
Κόκκινη σημαία απελπισμένο σύνορο ονείρων υποστέλλει
Σε ποιο μουσείο αυτή που σάρωσε εξουσίες
Χέρια την αναρριπίζουν στον άλλο αιώνα
Απρόσιτες μάνες θηλάζουν στόματα οργής

Θάλασσες και βράχοι μνήμες προσωπικής χαράς
Θάλασσες τώρα βούρκοι, φιλτραρισμένα υπερκέρδη
Και φέγγει βαλσαμωμένος ήλιος δειλινού
Εδώ χωρίς απόφαση μένεις χωρίς φωνή
Σ’ ανένδοτη προσαρμογή

Κι ό,τι έχει κατατεθεί ούτε ο θάνατος αναιρεί
Στο τώρα και στο πουθενά
Και συγκρούονται κι αναπαράγονται κι αλλάζουν
Αλλού δεν έχει

Τέλος μένει στον κόσμο το ελάχιστο
Αυτό που δρώντας φορτίζει τις ψυχές.

Δεκέμβρης 1991-Αύγουστος 1992

Από τη συλλογή Σημειώσεις για ποιήματα που δε γράφτηκαν (1993)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Κενά μνήμης
Post by: wings on 25 Mar, 2009, 23:07:30
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Κενά μνήμης

Ξαπλωμένο φουρτούνιαζε το φεγγάρι
Όλο το βράδυ πευκοβελόνες ψιθύριζαν στο τζάμι
Τώρα θορυβούν σπουργίτια ασταμάτητα
Καθώς ξυπνώ στο πρωινό σκοτάδι

Χάνονται στο φως οι λέξεις, εικόνες ανώνυμες μένουν
Το λευκό χαρτί της ψυχής μπουκώνει μελάνι
Συλλαβές ανασύρω απροσδιόριστης ευκρίνειας
Καθώς το χέρι οργισμένο θερίζει ψήγματα
Γλιστρούν οι λέξεις κι αδιάβατες μένουν

Μόνον στα όνειρα τρέχουν τα λόγια χείμαρρος
Στη δίνη βουλιάζουν, στη σκοτεινιά της μνήμης
Και μένει κρύσταλλο στο κενό που πληγώνει

Και πληγώνει,
Αφού οι λέξεις στην ερημιά χάνονται του κόσμου,
Στην ερημιά μιας άδηλης πραγματικότητας.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πανδώρα, τεύχος 20 (Μάιος-Νοέμβριος 2007)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Αναγνώστης
Post by: wings on 25 Apr, 2009, 17:31:20
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Αναγνώστης

Κλείνω το στόμα, συγκρατώ εκρήξεις λόγων
Αναγνώστης του μέσα κόσμου παραμένω χρεώστης
Χρησμούς ερμηνεύω σιωπώντας παραληρηματικά
Χωρίς πατρίδα, χωρίς γλώσσα στη βίαιη καταστολή
Και φθίνει αβυσσαλέα το άχρονο χρονομετρικά

Σπουργίτια άδολα, κοτσύφια ραμφίζουν τον ουρανό
Σχίζουν το μαύρο και ρέει το φως στη σιωπή

Καμιά μεταμέλεια για όσα πράξαμε ή για όσα παραλείψαμε
Για όσα με λέξεις καταδικάσαμε ή αθωώσαμε για πάντα
Για όσα παράφορα αγαπήσαμε ή μισήσαμε εξακολουθητικά
Αφού ιστορία παραμένει το συντελεσμένο που δεν ξεγίνεται

Νύχτα μεσίστια το πελιδνό φιλούσα στόμα της Σελήνης.

Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Τραγούδησε
Post by: wings on 19 May, 2009, 01:10:43
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Η' Τραγούδησε

[Ενότητα Τα κύματα και οι φωνές: Οι φωνές]

Τραγούδησε
τώρα που σου αφαιρούνε τη χαρά
τώρα που σε ρίχνουν
στο πηγάδι με όλες τις ελπίδες της απόγνωσης,
τραγούδησε την αγάπη
ύψωσε τη φωνή
στέριωσε την πίστη σου
και τραγούδησε το φως που θα ’ρθει,
μέσ’ απ’ το αίμα, τα σπαρμένα κόκαλα
μέσ’ απ’ τα χαντάκια της πιο σκληρής ερημιάς,
γιατί δε θα λυγίσεις
σαν τα αγάλματα των ποιητών
γιατί δε θα ρίξεις την ψυχή σου στους σκύλους
γιατί θα τσακίσεις κάποτε τους δήμιους
όχι από μίσος, με γνώση
θα συνάξεις όλα τα κομμάτια
τα μέλη και το αίμα σου
θα ορθώσεις το καινούργιο σου πρόσωπο
στην αυγή της καινούριας ημέρας.

Τραγούδησε την αγάπη
που ανεβαίνει στις σκοτεινές σκάλες
όλα τα χαμένα καλοκαίρια στα νέφη των μαλλιών της
γυμνά τα πόδια στ’ αγκάθια,
τραγούδησε την πέτρα
τη θάλασσα, τη βροχή, τον άγριο άνεμο
το χέρι που κρατάει ζεστά ένα άλλο χέρι,
τραγούδησε με τη θηλιά στο λαιμό
γιατί θα ’ρθει ο ήλιος και θα ποτίσει βαθιά τη γη
θ’ ανθίσουν οι ροδιές χαμόγελα κοριτσιών
κι η μέρα χαρταετός θα υψώνεται στα κουρασμένα μάτια,
τραγούδησε.

Μάρτης 1967-Αύγουστος 1969

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ενύπνιον
Post by: wings on 09 Jun, 2009, 22:43:00
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ενύπνιον

Ένα φάντασμα πλανιέται τις νύχτες

Έκτοτε διανύσαμε συμπαντικά μεγέθη.

Άστεγοι από καταβολής κόσμου
Στο χάσμα ζήσαμε ιστορίας και ουτοπίας
Στα χρόνια τής επαγγελίας δοθήκαμε θεληματικά
Κι είδαμε με γνώση εκείνη να μεταλλάζει σε προδοσία
Καθώς γενιές δαπανήθηκαν λίπασμα της ιστορίας

Το μέλλον τώρα στην άνυδρη βουλιάζει έκταση της εποχής

Πώς άνθρωποι χωρίς μνήμη θα μας διαδεχθούν
Χρήστες εθισμένοι ηδονών στο τώρα και στο πουθενά
Πώς λησμονημένα όλα θα ξεχαστούν στη σιωπή;

Παγωμένος φυσά αγέρας και τρίζουν τα τζάμια.

Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Γράφω
Post by: wings on 10 Jul, 2009, 02:49:10
https://www.youtube.com/watch?v=XAZHOrPFJyo

Θάνος Μικρούτσικος & Λίνα Νικολακοπούλου, Κοίτα μια νύχτα
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια (1990))


Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Γράφω

Νύχτα γεμάτη σιωπή, σκοτεινό φως ανερμήνευτο
Καμιά αλήθεια δεν σε διαπερνά
Κι έτσι οι χρησμοί ποτέ δεν τελειώνουν

Με λέξεις σφιγμένες στα δόντια γράφω
Για τη διαρπαγή του αίματος και των ονείρων
Καθώς καμιά ανάγκη δεν διαρκεί πέρα απ’ την ηδονή
Επιθυμίες αρχέγονες ελπίζουν στη σωτηρία του κόσμου

Με χέρια άδεια από δωρεές γράφω

Νύχτα γεμάτη σιωπή, σαρκοβόρο φως ανερμήνευτο
Κάτω απ’ τα δέντρα περπατώ
Και στις φυλλωσιές ψιθυρίζει το άχρονο
Καθώς η λάμψη του φωτός πεπερασμένα ερμηνεύει τη φωνή μου
Στην ατέρμονη με παραδίνει κοινοκτημοσύνη του τίποτε.

Άσπρες φυσάει λέξεις, λευκές, η Σελήνη άγραφες.

Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Απόπειρα για ένα τραγούδι
Post by: wings on 18 Feb, 2010, 19:27:28
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΡΑΣ "ΓΥΝΑΙΚΑ" - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=RZ-gx5Riqc0)

Νίκος Καββαδίας & Θάνος Μικρούτσικος, Γυναίκα
(τραγούδι: Γιάννης Κούτρας / δίσκος: O Σταυρός του Νότου (1979))


Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Απόπειρα για ένα τραγούδι

Στην Ελένη

Οι λέξεις που μαθαίναμε τρίζουν στη φωτιά
Στάχτη τα λόγια, σκόνη τα σύμβολα
Εικόνες-Είδωλα σε παραβολικούς καθρέφτες χάθηκαν

Κι η εποχή ζητά ένα σφρίγος διαφορετικό
Κι η καρδιά στένεψε πηγάδι σκοτεινό

Πάλι το ποίημα, ακαριαία ένωση, παίρνει μιαν άλλη τροπή
Επιβάλλεται στη φωνή μου

Όμως εσύ ποια είσαι που επιμένεις ανερμήνευτη
Λοιπόν:
Είσαι τρυφερή βροχή
Ανοιξιάτικος δρόμος νυχτερινός
Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη
Με την ηλικία της θάλασσας στα μάτια
Μ’ έναν μεγάλο ήλιο στα μαλλιά

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει


Όμως εσύ ποια είσαι που αναβοσβήνεις σα δίλημμα
Είσαι το κλειδί που γυρίζει μαλακά στην κλειδαριά
Το μολύβι που γράφω
Το μαχαίρι που κόβω το ψωμί
Ο ηλεκτρικός λαμπτήρας στο σκοτεινό δωμάτιο
Ωραία σαν γραφομηχανή
Αεροπλάνο Jet
Ωραία όπως ρουλεμάν
Στρόφαλος
Ωραία σαν ηλεκτρονικός εγκέφαλος
Ωραία όπως αδιάβαστο βιβλίο

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη και άδειασε το ποτάμι

Κι όμως είσαι γαλαξίας ολόφωτος
Στον ύπνο μου λάμπεις
Ενδοφλέβια ρέεις στην καρδιά μου.

21 του Μάη 1970

Από τη συλλογή Συνοπτική διαδικασία (1980)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ο ζωγράφος
Post by: wings on 13 May, 2010, 15:55:29
Κατσιμίχα- Θεόφιλος Χατζημιχαήλ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=8EMTlc5ApsM)

Ανδρέας Εμπειρίκος & αδελφοί Κατσιμίχα, Θεόφιλος Χατζημιχαήλ
(τραγούδι: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας / δίσκος: Απρίλη ψεύτη (1989))


Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ο ζωγράφος

[Από το Παράρτημα]

Στο σκοτεινό δωμάτιο
ζωγραφίζει παράθυρα
έρχονται βροχές
τα σβήνουν.

Ζωγραφίζει πουλιά
φυσάει αέρας σκοτεινός
αποδημούν τα πουλιά
στον άσπρο ουρανό.

Ζωγραφίζει
κι η καταστροφή συντελείται
κι από την αρχή
πάλι αυτός
σχεδιάζει χρώματα

Νοέμβρης 1962

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)


Αξίζει να σημειώσουμε ότι, εκτός από ποιητής και πεζογράφος, ο Πρόδρομος Μάρκογλου είναι και ζωγράφος. Έχει μάλιστα φιλοτεχνήσει τα εξώφυλλα μερικών βιβλίων του.
Title: Re: Πρόδρομος Μάρκογλου
Post by: spiros on 13 May, 2010, 16:15:52
Βλέπε και trompe l'oeil → οφθαλμαπάτη, τέχνασμα της οφθαλμαπάτης, τεχνική trompe l'oeil, οπτική απάτη (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=69800.0)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΘ' [τοπίο]
Post by: wings on 07 Oct, 2010, 19:44:38
https://www.youtube.com/watch?v=1Zt8ou5JbDQ

Γιάννης Μαρκόπουλος & Δημήτρης Χριστοδούλου, Ποιος δρόμος είναι ανοιχτός
(τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης, Μαρινέλλα & Νίκος Κούρκουλος / από την ταινία Οι αδίστακτοι (1965) του Ντίνου Κατσουρίδη)


Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΘ' [τοπίο]

Μουχλιασμένοι δρόμοι
παράθυρα εξορυγμένα απ’ το σκοτάδι λάμπες των είκοσι πέντε γλείφουν

νυχτωμένα πρόσωπα, δωμάτια
που μυρίζουν σιωπή και παραίτηση.
Οι άνθρωποι,
με τα χέρια στην απόγνωση
κι ο χρόνος σωριάζει ανελέητα τις ανάγκες,
μικραίνουν, οι νύχτες τους δολοφονούν,
στις γωνίες η αγωνία, η πίκρα
γεμίζουν οι καπνοδόχοι αιθάλη,
τα μάτια θολώνουν κ’ η ψυχή τήκεται.

Οι άνθρωποι ωριμάζουν
με σιωπή και στέρηση.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ονείρων ξεφτίδια
Post by: wings on 21 Apr, 2011, 13:37:14
https://www.youtube.com/watch?v=0P0BKter6GM

Μάνος Χατζιδάκις, Οδός ονείρων (με τη Φλέρυ Ναντωνάκη)


Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ονείρων ξεφτίδια

Στον άνεμο ρίχνω μια χούφτα χώμα
Χαράζει το χέρι λέξεις των θλίψεων
Πώς τώρα το χάσμα της σκέψης των ονείρων να γίνει φωνή
Στη διττή της να μετέχει η σάρκα μορφή
Κι οδηγημένη απ’ το χέρι η σιωπή να γίνει γλώσσα

Σούρουπο σταματούν οι δεκαοχτούρες τον θρήνο
Ροκανίζουν στο πλατάνι οι κάργιες τη μέρα
Ποια λόγια να σου απευθύνω τραυλίζοντας
Ονείρων ξεφτίδια απορρίπτουν τον κόσμο μας
Μ’ εγκαύματα μ' εγκαλούν ατέρμονης καταδίκης
Στο ρήγμα του πένθους βυθίζονται όλα

Κάποτε σου είχα γράψει:
Ο Έρωτας ακυρώνει τη σκοτεινή απώλεια του χρόνου,
Κάποτε σε μιαν άλλη Εποχή.

Φυσάει νύχτα στα σύννεφα των πεύκων
Πλησιάζει όπως πάντα η θλιβερή μουσική
Ο ασίγαστος μονότονος ήχος των αργυρίων

Ποια δικαιοσύνη ερμηνεύει το αβάσταχτο;

Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Η' [μια ημέρα της Ελένης]
Post by: wings on 08 Oct, 2013, 23:36:12
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Η' [μια ημέρα της Ελένης]

Δουλεύει στην καινούρια Εγνατία οδό.
Απλώνει χαλίκι
κάτω από τον ήλιο ακολουθάει τον οδοστρωτήρα.
Μάτια χάνονται στις γούβες του κρανίου
χέρια σκληρά διαβρωμένα
σώμα λιγνό φαγωμένο από σκληρές συνθήκες
τη φώναζαν Ελένη.

Άλλες γυναίκες από τα πεζοδρόμια
αποστρέφουν το βλέμμα
μεταξωτά αρωματισμένα μαντίλια
για τη σκόνη και τη βαριά οσμή της πίσσας.
Εύκολο περισσότερο να ξαπλώνεις το σώμα
βορά στους πεινασμένους
απ’ αυτήν την ατέλειωτη ημέρα στην κόλαση
με ήλιο πίσσα και σκόνη
σκύβοντας με το φτυάρι στο χέρι
στην καινούργια Εγνατία οδό.

Η Ελένη δουλεύει στις επιστρώσεις.
Τις νύχτες στη συνοικιακή παράγκα
γεμίζει ελπίδες τα μάτια των παιδιών
καθώς ο πόνος την παίρνει
ετοιμάζει τ’ όνειρο της άλλης μέρας.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Έσοπτρον
Post by: wings on 18 Dec, 2014, 00:56:05
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Έσοπτρον

[Από το Παράρτημα]

Δεν ξέρω αν θα ’χουμε συνέχεια
πού να βρεις καινούριους δρόμους
δεν θα υπάρξουν καν εκπλήξεις
στα δόντια της μυλόπετρας
σιγά σιγά κατεβαίνουμε
κι έχουμε χάσει τη φωνή μας
τι έχουμε να πούμε
μας άφησαν ένα κίβδηλο πρόσωπο
γιατί συνωθείται ο κόσμος
τρομάζει καθένας μόνος
επιστρέφει ο καθρέφτης γυμνό το είδωλο
συντηρούμε τις πληγές μας με ηδονή
αργότερα συζητάμε με πάθος γι’ άσημες υποθέσεις
ναι έχει πεθάνει ο Παύλος
κι ο Ν. Κ. προσχώρησε στην ιθύνουσα τάξη
πλούσια υπήρξε η ανταμοιβή
γνωρίζουμε καλά την ιστορία, τα πρόσωπα
δεν έχουμε αυταπάτες
μόνο που αυτό είναι ένα πρόσθετο στοιχείο
το μαχαίρι σε υπόθεση φόνου.

1961

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Εδώ
Post by: wings on 02 Nov, 2015, 00:04:09
https://www.youtube.com/watch?v=WOKP2xFcpBI

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Τριπολίτης, Λέγε
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας & χορωδία / δίσκος: Ραντάρ (1981))


Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Εδώ

Κυκλοφορούμε
Οργιές
Κάτ’ απ’ την άσφαλτο
Ένοχα στη σιωπή αθώοι.

Σκοτεινό φως, τσακισμένος καθρέφτης ουρανός
Οργώνουν ιπτάμενες της συμμαχίας μηχανές
Σεισμικά βαρύς βυθίζεται ο ίσκιος
Αλλιώτικα υπνωτίζουν αφίσες πολυδαίδαλες
Και φύλακες ανώνυμοι ανάμεσά μας
Λιγοστεύουν το αίμα και τη ρίζα μας
Στρατοδικεία σαν τις μυλόπετρες
Ακόμη βογκάνε λαγκάδια και ρεματιές και δρόμοι.

Όσοι είναι να δουν ξανά τον ήλιο
Πρέπει να εξαντλήσουν την έρημο.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Η εποχή με τα ηλιοτρόπια
Post by: wings on 28 Dec, 2015, 01:35:29
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Η εποχή με τα ηλιοτρόπια

Την παγερή τούτη άνοιξη
λέω να μαζέψω τα υπάρχοντά μου.

Θα τυλίξω
στο μεγάλο μαύρο μαντίλι
τους ξεθωριασμένους καλοκαιρινούς ήλιους
θαλασσινές ανεμώνες
και τις τελευταίες πευκοβελόνες
από τα μαλλιά σου.
Θα τυλίξω τα φαγωμένο δέρμα
από τις παλιές μας χειραψίες,
τα κίτρινα γάντια
με την κηλίδα μελάνης στο δείκτη.

Την παγερή τούτη άνοιξη
στη μέση του δωματίου
θ’ ανάψω μια φωτιά
με τα παλιά σου γράμματα.
Μια φωτιά
για όλες τις παγωμένες
εποχές που με κατακλύζουν.

Την τελευταία τούτη εαρινή ισημερία.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ναρκοπέδιο
Post by: wings on 28 Dec, 2015, 01:46:48
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ναρκοπέδιο

Η πολιτεία ένα ναρκοπέδιο.

Προχωρείς με μάτια ορθάνοιχτα από τη φρίκη.
Η ξιφολόγχη σκαλίζει σπασμωδικά το έδαφος.

Άγρυπνος, νήστις και πένης
σκιά του ονείρου σου.

Προχωρείς στην πολιτεία
ανακαλύπτεις μια, δυο, δέκα νάρκες
τις παραμερίζεις,
μα ο κίνδυνος δεν πέρασε,
το επόμενο βήμα δεν ξέρεις τι κρύβει.
Στιγμή σε στιγμή επίκειται η ανατίναξη.
Φτάνει λίγη αφαίρεση, λίγη αγάπη,
μια κάποια απόκλιση που δεν είχες υπολογίσει.

Προχωρείς
κι η ύπαρξή σου δεν είναι παρά ένα πόδι.

Κάποτε
ο ήλιος, το πολύ φως ή κάποιο χελιδόνι
σε σταματάνε,
κοιτάς τα μακρινά βουνά
ή καθώς το φεγγάρι σκουπίζει το μέτωπό σου
στη μέση της νύχτας
στάζει μέσα σου λίγο φως,
κατεβαίνει φωτοβολίδα με παγερή λάμψη,
φωτίζει απρόβλεπτα.

Τότε ανακαλύπτεις τη νάρκη,
όχι έξω, μέσα στην ύπαρξή σου,
αδιαχώριστη
και τέλος
μα πώς το αγνοούσες τόσα χρόνια
σε αφανίζει.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Νύχτες
Post by: wings on 28 Dec, 2015, 01:54:03
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Νύχτες

Τις νύχτες φυσάει ένας άνεμος
πέφτουν οι σοβάδες.
Μένουν οι ψυχές γυμνές.
Κυκλοφορούνε στους δρόμους
μαύρες ψυχές, άσπρες ψυχές,
στίγματα θλιβερά.
Τα σαρώνει ο άνεμος, τα στροβιλίζει
στις γωνιές των δρόμων.
Προχωράνε στα τυφλά.

Την άλλη μέρα
ντύνονται τα περίτεχνα προσωπεία,
τα λαμπρά φορέματα ή τα φθαρμένα.
Παίρνουν πάλι τις κεκτημένες
θέσεις τους.
Επαναλαμβάνουν τις ίδιες κινήσεις.

Μόνο τη νύχτα,
την κάθε νύχτα, τρέμουν κι ονειρεύονται.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Η φωτογραφία
Post by: wings on 28 Dec, 2015, 02:01:05
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Η φωτογραφία

[Από το Παράρτημα]

Αν υπάρχεις είναι γιατί έχεις λησμονηθεί.
Κι ο ουρανός το καλοκαίρι κι η ξαφνική βροχή
η σχεδόν τυχαία επίπλωση στο δωμάτιο
συμμετέχουν στη μετάθεση του χρόνου
μαζί με τη φωτογραφία της μορφής σου
και το χαμόγελό σου τώρα ένα αίνιγμα
από το βυθό της παντοτινής θάλασσας.

Αν υπάρχεις είναι γιατί έχεις λησμονηθεί.

Με τη βροχή γίνομαι εσωστρεφής
και μόλις προσέχω
το σκουλήκι που ανεβαίνει
με μικρούς κυματισμούς στον τοίχο
και το χαμόγελό σου αίνιγμα φωτός
μόλις προσέχω κι υποπτεύομαι
τις απώλειες
που ήδη σωρεύονται σε συμπαγή γρανίτη
ενώ το σκουλήκι τυφλά
ευσυνείδητα
αναζητά την είσοδο του επερχόμενου χρόνου
που κάπου υπάρχει
να τελειώσει το έργο του.

Μάης 1962

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Περιπέτεια
Post by: wings on 25 Jul, 2016, 17:25:38
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Περιπέτεια

Το φεγγάρι που ονειρεύεσαι
είναι μια πληγή.

Η εργασία εκβαθύνσεως
η αλμύρα και η τριβή
μου ’χουν φάει τη σάρκα
η βροχή από τους γαλαξίες
μου καίει τα μάτια.

Το καινούριο φεγγάρι
μια νέα είναι μετάσταση αγωνίας.

Κι εσύ ακόμη ονειρεύεσαι
κι εγώ ακόμη σκάβω.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Σαρκοβόρο φως
Post by: wings on 25 Jul, 2016, 17:31:12
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Σαρκοβόρο φως

Στο δρόμο μας
λάμπει ακατάπαυστα
το σαρκοβόρο φως.
Κάτω από πέτρες
μ’ επιμέλεια κρυμμένα
κομμένα μέλη, εξορυγμένα μάτια.
Μέσα σε υπόγειες στέρνες
από κλεπταποδόχους
το αίμα κι ο ιδρώτας των ανθρώπων.
Λάμπει
φωτίζοντας πρασινοκίτρινα πρόσωπα
να χτυπούν σπασμωδικά
τις πόρτες.
Μέσα στο δρόμο μας
χαίρεται τη δόξα του.

Ο διακόπτης,
πού βρίσκεται ο διακόπτης;

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Οκτώ χρόνια
Post by: wings on 25 Jul, 2016, 17:35:33
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Οκτώ χρόνια

Οκτώ χρόνια στήναμε οδοφράγματα.

Όταν ένα χέρι αγαπημένο μπήγει το μαχαίρι
στο πιο τρυφερό σημείο
καταποντίζομαι και το κενό μ’ εκμηδενίζει.

Όμως η αγάπη μένει
μια σπιθαμή αίμα στη μέση του δρόμου.

Οκτώ χρόνια
περιεργάζομαι το πτώμα αυτό,
οκτώ χρόνια και δε λέω να το θάψω.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ελεωνόρα
Post by: wings on 25 Jul, 2016, 17:41:13
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ελεωνόρα

Όταν σου γράφω
είναι τις Νύχτες.
Τότε που δεν υπάρχουν υπόστεγα
και το νερό τρέχει ακατάπαυστα
στις υδρορρόες.
Όταν ανοίγουν ρωγμές
με την τελευταία αμφιβολία καταποντισμένη
κι η λάμπα του πετρελαίου καπνίζει
το πρόσωπο του χρόνου.
Ελεωνόρα
Ελεωνόρα
Ελεωνόρα
τρεις αλλεπάλληλες πτώσεις
και μια αγκαλιά ανθισμένοι κάκτοι.
Το τελευταίο γράμμα
έκδηλο από την κόκκινη σφραγίδα.
Καταποντισμένος
μέσα σε αποχετευτικούς σωλήνες υπονόμων
κατρακυλώντας
στη θάλασσα.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Η γεωμετρία της Βερενίκης
Post by: wings on 17 May, 2017, 01:06:34
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Η γεωμετρία της Βερενίκης

Γράφω
κάθε νύχτα ένα σωρό νούμερα,
δημιουργώ καμπύλες με το διαβήτη.
Εσύ χαμογελάς
μ’ ένα σχήμα οίκτου στα χείλη.

Μα τώρα δεν υπάρχει άλλος τρόπος
με καρφιά γεμίζω την οροφή,
τις νύχτες
να τα μετράς με τη λυχνία,
να λες:
Αυτός είναι ο αστερισμός
του Ωρίωνα, η κόμη της Βερενίκης.

Όνειρα να φτιάχνεις για τους αιώνες.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Αποκαθήλωση
Post by: wings on 17 May, 2017, 01:12:59
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Αποκαθήλωση

Σιγά σιγά σε δεσμεύω,
κάπου σε καθηλώνω,
τότε σου αποσπώ κάθε έρεισμα.

Σηκώνω άκρη άκρη το δέρμα σου.
Προβάλλει
επιφάνεια κομματιασμένη,
κακοφορμισμένες ουλές,
τρομαχτικό τοπίο φεγγαριού.
Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί
πως είχες τόσα τραύματα.


Προχωρώ με προσοχή.
Μπορεί να σε πονέσω.
Κι υπάρχουν κάτι πληγές ανοιχτές
δεν κλείνουν, πυορροούν
και το δέρμα κολλάει.
Κολλάει το δέρμα στις πληγές
κι εσύ φωνάζεις και οδύρεσαι.

Τρομάζω. Σκέφτομαι την υποχώρηση.
Ποιος ξέρει με πόσο τίμημα
έχει πληρώσει την κάποια επούλωση.


Όμως πρέπει να τα δω όλα.
Να σου δέσω μία μία τις πληγές,
να σου δροσίσω τα μάτια.
Να ξεσκονίσω τη χρυσή κόμη
των ονείρων σου.

Χρόνια τώρα το φεγγάρι,
κάθε νύχτα,
ξεκλειδώνει την πόρτα,
ουρλιάζει σα σκύλος.
Μακρόσυρτα περιμένει.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Μαύρα περιστέρια
Post by: wings on 17 May, 2017, 01:19:58
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Μαύρα περιστέρια

Σ’ έχω χάσει.

Η πλατεία
ένα χέρι ανοιγμένο στη βροχή, στον αγέρα
στους ανθρώπους
ένα χέρι που σε κρατάει στο φως
το κεφάλι ριγμένο στον άνεμο
μικρά βήματα σε ομόκεντρους κύκλους,
η προσμονή τελειώνει.

Στην πλατεία
που κρύβει και συντηρεί τους πεθαμένους
μαύρα περιστέρια κυκλοφορούνε
μάτια κόκκινα από το κυπαρίσσι ψηλά παρατηρούνε.
Τις τελευταίες ελπίδες επισημαίνουνε,
τις ραμφίζουνε μέσα από τη πράσινη χλόη
και χάνονται ψηλά στο φως.

Μένεις μόνη
μέσα στο θόρυβο και στον αχό
με τις μαύρες σκιές πάνω
στο μέτωπό σου να διαβαίνουνε σύννεφα.

Μόνη
χωρίς προσμονή, περιστέρια κι αγάπη,
χωρίς πόνο,
έρημη, ένα σκιάχτρο
με κίτρινη μπλούζα να σπιθίζει στο φως.

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Εσθήρ ή ο δύσκολος τοκετός
Post by: wings on 18 Jul, 2017, 22:33:39
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Εσθήρ ή ο δύσκολος τοκετός

Ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο.
Δ. Σολωμός

Έτρεχε μέσα στους δρόμους να τη συναντήσει.
Θα την αναγνώριζε.
Με τον αριθμό καταχώρησης Ε3052 στο γυμνό μπράτσο,
τα μαλλιά, μαύρα από τους καπνούς,
ν’ ανεμίζουν πολεμικές σημαίες,
ξεσχισμένες από τον άνεμο που τους σάρωσε.
Εσθήρ, ένα νούμερο, ένα άγνωστο πρόσωπο,
σώμα που δεν είδε ποτέ.
Όσο κι αν βυθίζει τα μάτια στη μνήμη
δυο στιλέτα που προχωρούν, χωρίς να σκοτώνουν.
Μόνο η αφή κρατά την παλιά, βίαιη,
γεμάτη απόγνωση τρυφερότητα, γεύση του ονείρου.
Εσθήρ.

Το τρένο σφυρίζει.

Άκου. Παρακαλώ, αν την γνωρίζετε.
Όχι... Όχι... Εσθήρ... Ε3052... Ναι... τίποτε άλλο...
Δεν ξέρω. Έφυγα πρώτος. Ίσως. Στο Γκέτο της Βαρσοβίας.
Σας είπα.
Μέσα στο βαγόνι. Σε χώρο 3x12. Χιλιάδες άτομα.
Πόσες μέρες κοιμόταν εκείνος ο νεκρός πάνω στο στρεβλωμένο πόδι μου;
Μου ζήτησαν νερό. Δεν την είχα προσέξει.
Όλο το σώμα μου ήταν γεμάτο άνθρωποι.
Δεν είχα. Ούτε ήξερα από πού με ζητούσαν.
Στην κόγχη του αυτιού μου το σώμα της γύρευε νερό.
Δεν υπήρχε ούτε φως. Της είπα να φέρει το κεφάλι κοντά.
Και τότε έδωσα την τελευταία σταγόνα από το σάλιο μου.
Της είπα να γλείψει τα παγωμένα δάκρυα από τα μάτια μου.
Και ταξιδεύαμε μέσα στη νύχτα.
Κι ενώ λέγαμε πως κάπου θα τελειώνει, αυτή γύριζε
και πάλι γύριζε χωρίς ν’ αφήνει ελπίδα φωτός.

Ρώτησε αν θα πεθάνουμε. Ακόμη είχε ελπίδες.
Την ώρα που όλος ο κόσμος ήτανε μια πληγή,
σάπιο φρούτο,
έλπιζε και ζητούσε απάντηση και συμπαράσταση.
Είμαι η Εσθήρ, είπε,
τα μάτια μου είναι γαλάζια σαν τα μικρά λουλούδια της άνοιξης
στις βουνοπλαγιές της πατρίδας μου.
Το τρένο τρέχει. Ο άξονας τρίζει. Οι αλυσίδες...
Οι ράγες μας οδηγούν χωρίς δισταγμούς, χωρίς τύψεις
σε ποιο Άουσβιτς, σε ποιο Μπούχεμβαλτ,
σε ποια Σκύλλα και Χάρυβδη.

Εσθήρ πώς μπορείς και ελπίζεις;
Εσθήρ έχεις μια μικρή ελιά στο λαιμό, μου καίει τα δάχτυλα.
Ναι, εσύ, μέσα στην άγνοιά σου ελπίζεις.
Όμως, αν ποτέ υπάρξει για μας δευτέρα παρουσία,
ω Εσθήρ, εγώ δεν ελπίζω πια,
μα, αν υπάρξει δευτέρα παρουσία,
αν ανοίξουν αυτές οι πύλες
και βγούμε στο φως,
τι θα ’χει μείνει για να γνωριστούμε;
Εγώ έχω αυτό το πικρό χαμόγελο,
έχω αυτό το σπασμένο χέρι,
ποιος ξέρει,
ποιος άνεμος, ποια μουσική σφυρίζει
στο φθαρμένο από τη βροχή και το φως κόκαλο;
Θα μ’ αναγνωρίσεις από τη μουσική.
Θα σ’ αναγνωρίσω από το μικρό διακόπτη του φωτός που κουβαλάς στο λαιμό σου.
Εσθήρ. Ο άξονας. Εσθήρ. Το φως. Εσθήρ χανόμαστε.
Μην αφήνεις το χέρι μου.
Δέκα εκατομμύρια νεκροί κρύβουνε το πρόσωπό σου.

Ε, συ, Μπάρμαν.
Δώσ’ μου ένα κονιάκ. Κέρνα και την γυναίκα.
Ναι αυτήν εκεί στον μπάγκο. Με το σβησμένο πρόσωπο.
Όχι δεν μου κάνει. Ας είναι φτηνή.
Εξάλλου, σου είπα. Γυρεύω την Εσθήρ.
Άλλο ένα. Δώσε και της γυναίκας.
Μην κοιτάς το ρολόι σου για να μας πετάξεις στο δρόμο.
Δεν έχουμε πια πού την κεφαλήν κλίνη.
Οι δρόμοι γέμισαν από παράφρονες.
Τους έχουν κάνει τόσο μεγάλους και μακρείς
που δεν έχουμε πια κουράγιο να τους περπατήσουμε.

Τότε που η νύχτα μάς περιέλουε με την παγερή νύχτα
είχαμε ακόμη κάποια ελπίδα.
Σου είπα. Μα δε με προσέχεις;
Η Εσθήρ έλπιζε. Ελπίζαμε.
Τώρα που το φως δεν κουβαλάει παρά μια άλλη νύχτα
σε τι να ελπίζουμε;
Οι κατασκευαστές της νύχτας μένουν άγρυπνοι
με το χέρι στο διακόπτη του φωτός.
Λοιπόν άλλο ένα.
Κι ας πει αυτή η πόρνη μια κουβέντα.
Θέλω μια κουβέντα. Οποιαδήποτε.
Φτάνει πια. Χρόνια αυτές οι μηχανές μου φάγανε τ’ αυτιά.
Λοιπόν πες μου. Θα σε πνίξω λέγε.
Πως στις βουνοπλαγιές της πατρίδας σου είναι γαλάζια τα λουλούδια.
Μη χαμηλώνεις το φως σαν τ’ ανύπαρκτα μάτια σου.
Εμπρός λέγε. Πληρώνω.
Το φως μην το σβήνεις. Μπάρμαν-εκμεταλλευτή.
Αφού όλα πουλιούνται κι αγοράζονται. Πληρώνω.
Το φως. Μη ρίχνεις αυτό το πρόσωπο στο χάος.

Είσαι η Εσθήρ.
Μην κουνηθείς. Αυτή η ελιά στο λαιμό σου είναι διακόπτης;
Πες μου Ε3052. Για τα λουλούδια.
Τ’ όνομά σου Εσθήρ. Εσ-θήρ.
Περιμένω για να στρίψω τον διακόπτη.
Γιατί δε ρωτάς αν θα πεθάνεις;
Γιατί δε μου ζητάς νερό;
Τώρα έχω μια πηγή. Όχι πια δάκρυα και σάλιο.
Το στόμα μου τώρα μπορεί να γίνει κρήνη.
Εσθήρ πες μου μια κουβέντα.
Μην κοιτάς που έχω καταρρεύσει.
Πες μου.
Να γυρίσω αυτόν το διακόπτη να πέσει το φως στα πρόσωπά μας.
Να γνωριστούμε.
Εσθήρ δες το πρόσωπό μου.
Εσθήρ σήκωσε το κεφάλι να δω τη θέα όλου του κόσμου.
Ναι δεν είμαστε από φως.
Μα το ξέρεις καλά. Πώς μπορεί να μην το ξέρεις!
Πόσο πολύ το ’χουμε ποθήσει αυτό το φως.

Η Εσθήρ μέσα στη νύχτα έλπιζε.
Η Εσθήρ με τα γαλάζια μάτια και την άγνοια έλπιζε.

Ναι. Εγώ η Εσθήρ. Το Νούμερο Ε3052.
Από το Παρίσι μέχρι το Γκέτο της Βαρσοβίας
έστρωσαν το σώμα μου δρόμο για τα κύματα της νύχτας.
Τώρα που δεν έχω πια πρόσωπο, ούτε μάτια,
τώρα που δεν έχω παρά ένα σώμα του σώματός μου
δεν έχω πια μια γωνιά της ψυχής μου αλεηλάτητη
τι ωφελεί ο διακόπτης αυτός στα χέρια σου;
Αφού και τώρα δεν μπορούμε να δούμε τα πρόσωπά μας
έτσι που ο άνεμος τα έχει φθείρει
έτσι που η νύχτα δεν έχει αφήσει ούτε όνειρο
για το φως το φωτός.
Ναι, είμαι η Εσθήρ που ξεδίψασε
με τα παγωμένα δάκρυά σου, την τελευταία σταγόνα του σάλιου σου.
Αυτή που επέζησε από όλες τις νύχτες.
Αυτή που ξεκοίλιασαν τα μαχαίρια των νυχτερινών προβολέων.
Είμαι αυτή που ενώ βγήκα στο φως είδα μια άλλη νύχτα να με κατακλύζει.

Μπάρμαν το φως.
Μα πώς μου βρίσκεις πάντα τέτοιους πελάτες.
Το σώμα του σώματός μου γλείψτε το.
Πληρώνεις και σου δίνω.
Τι μου συζητάς λοιπόν για ψυχή. Για το φως του φωτός.
Για φανταστικούς διακόπτες.
Πάρε με. Το νούμερο Ε3052.
Τι ωφελεί αν επέζησα του κατακλυσμού.
Τη νύχτα τη συντηρούν με κάθε φροντίδα.

Εσθήρ κοίταξέ με στα μάτια.
Μπορώ ν’ αναστείλω ακόμη την κατάρρευση.
Εσθήρ κοίταξέ με.
Κι αν πέφτουμε από τη μια νύχτα στην άλλη.
Κι αν ταξιδεύουμε στοιβαγμένοι σε βαγόνια ανήλιαγα.
Πεινασμένοι. Διψασμένοι. Δολοφονημένοι.
Κι αν συντηρούμε με εκκρίματα την ύπαρξή μας.
Περίμενε. Εσθήρ περίμενε.
Δώσ’ μου το χέρι σου. Φυσάει στον μοναδικό και άδειο κόσμο.
Είναι νύχτα.
Μπορεί να σκοντάψεις μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο με τα άταχτα πεταμένα έπιπλα.
Οι ένοικοι έχουν φύγει ξαφνικά. Απρόβλεπτα.
Χάθηκαν οι άνθρωποι μέσα στους ανθρώπους.

Ε, συ Μπάρμαν, μη σβήνεις το φως.
Πληρώνω όσα όσα. Μην κοιτάς το ρολόι.
Σου λέω πως δεν μπορείς να μας πετάξεις στο δρόμο.
Άφησέ μας. Είναι νύχτα.
Κι ακόμη δεν υπάρχει ένδειξη πως ξημερώνει.
Άφησέ μας. Τα πόδια μας δεν αντέχουν άλλο.
Οι δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά κι έχουμε χάσει κάθε προσανατολισμό.
Αιώνες τώρα η περιπλάνηση κρατάει μέσα στη νύχτα.
Άφησέ μας. Δε βλέπεις;
Η Εσθήρ είναι σ’ ενδιαφέρουσα.
Και δεν έχω ούτε έναν όνο να την μεταφέρω.

Δεν έχουμε άλλο κατάλυμα κι η Εσθήρ θα γεννήσει.
Άφησέ μας σ’ αυτόν τον τοκετό.
Φτάνει πια. Το παιδί πρέπει να γεννηθεί.
Είναι η τελευταία μας ελπίδα.
Ο μονογενής υιός της Εσθήρ.
Μέσα στη νύχτα, το τελευταίο φως του φωτός.

Σεπτέμβρης 1960

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ο ποιητής
Post by: wings on 18 Jul, 2017, 22:38:00
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ο ποιητής

[Από το Παράρτημα]

Τον πήρανε τα νερά
τον κουβαλάνε
οι σάρκες μουσκέψανε
έτοιμες να διαλύσουν
η φωνή του μόλις σηκώνει μικρές δίνες.

Μόνος
κι ένα πουλί λευκό
γαντζωμένο επίμονα στο στήθος
έξω από το νερό και την αίγλη του βυθού
περιμένει
στο χείλος του καταρράκτη
ψηλά να τον σηκώσει
απ’ τις μασχάλες
στον ουρανό.

Οκτώβρης 1962

Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Α' [ιχνογράφημα]
Post by: wings on 18 Jul, 2017, 22:46:58
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Α' [ιχνογράφημα]

Η πολιτεία
πέταλο καρφωμένο στο μέτωπο της θάλασσας.

Με πράσινο σάλι
ριγμένο στους ώμους
είναι όμορφη η πολιτεία μας
σαν το άγουρο στήθος της κοπέλας μου.

Λούζεται στη θάλασσα
και το αίμα της σπαράζει.

Ένα χέρι βουλιάζει στον πυρετό.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Γ' [ώρες π.μ. και μ.μ.]
Post by: wings on 18 Jul, 2017, 23:03:11
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Γ' [ώρες π.μ. και μ.μ.]

Στις μεγάλες Πόρτες
οι άνθρωποι
μ’ ανταλλάγματα
τα τελευταία ρινίσματα
παγιδεύουν της ελπίδας.

Μέσα στον καταρράχτη του ήλιου
στο δίχτυ της βροχής
σε ώρες π.μ. και μ.μ. ατελείωτες
η ικεσία των ανθρώπων
ανεβαίνει
θερμοδείκτης σ’ αναπότρεπτο θάνατο.

Μια θέση στα καπνομάγαζα
δυο βήματα είναι αναστολής
από ένα τέλος που κατεβαίνει.

Εσείς
με τα κλειδιά στο χέρι
που σφραγίζετε τα πρόσωπα της απελπισίας
ΠΡΟΣΕΛΗΦΘΗ ή ΑΠΕΛΥΘΗ
που κλείνετε μία μία τις πόρτες

πότε θα πάρουν οι άνθρωποι τη θέση τους;

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Δ' [η ομιλία των γυναικών]
Post by: wings on 18 Jul, 2017, 23:11:21
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Δ' [η ομιλία των γυναικών]

Για πενήντα ημερομίσθια το χρόνο
προσφέρουμε
το τελευταίο μόριο της σάρκας μας

ενώ οι μηχανές πληθαίνουν
ενώ τα κέρδη σωρεύονται
κι η ανεργία σαπίζει τα θεμέλια των σπιτιών
τα χέρια των αντρών στα καφενεία.

Κάθε χρόνο λιγοστεύουν τα μεροκάματα
και να κρατάς την οικογένεια με τις πιστώσεις
να υπάρχουν εκβιαστές
να ζητάνε ανταλλάγματα
τα παιδιά ν’ αδυνατίζουν
ν’ αρρωσταίνουν
η ψυχή σου να φουσκώνει ασβέστης
από τη θλίψη
την αγανάκτηση.

Πώς να κρατήσουμε την οικογένεια
η πείνα
ο εξευτελισμός σαρώνει κάθε καλή διάθεση
μας έχουν διαβρώσει τα πρόσωπα
δεν γνωρίζουμε την ψυχή μας.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Ε' [επεισόδιο, α']
Post by: wings on 18 Jul, 2017, 23:19:12
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Ε' [επεισόδιο, α']

Η απελπισία
κάθε μέρα νέες κραυγές δημιουργεί.
Τα γεγονότα δικαιολογούν την καταστροφή.
Έλεγε:
«Δε φοβήθηκα ποτέ μέχρι σήμερα
πιστέψτε
όσο αυτές τις ατέλειωτες μέρες
τρέμω.»
Ζητούσε πρόσληψη.
Παρακαλούσε κι ήταν ανένδοτοι.

Τότε αναστήλωσε τον εαυτό του
ήξερε
η καταστροφή παρασέρνει τα πάντα.
Τρόμαξαν
κανείς δεν ξέρει πού οδηγεί η απελπισία.
Θέλησαν να υποσχεθούν
δίνοντας
μια νέα προθεσμία στις απογοητεύσεις.

Αυτοί που σωρεύουν τα κέρδη
ξεχνάνε τις ανθρώπινες ανάγκες.
Αγαπάνε το είδωλο στο βάθος του καθρέφτη.
Σε κάθε μετακίνηση τρομάζουν.
Σε κάθε χαμόγελο υποψιάζονται.
Σε κάθε υπερήφανο μέτωπο τον έσχατο κίνδυνο αντιμετωπίζουν.

Θέλησαν να υποσχεθούν.
Οι ανέντιμες λέξεις δεν κοστίζουν τίποτε.
Εκείνος γέλασε,
γυάλισε το δόντι κίτρινο,
βλέποντας πώς λειτουργούν
με απάτη
κι έγκλημα.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΣΤ' [η ομιλία των ανδρών]
Post by: wings on 18 Jul, 2017, 23:24:53
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΣΤ' [η ομιλία των ανδρών]

Έχουμε εκποιήσει τα πάντα.
Οι καιροί δύσκολοι
κι οι ανάγκες κολλάνε σα βεντούζες.
Όμως δε φτάνει
αφού ζούμε πρέπει
το ενοίκιο να καταβάλλουμε
τα κοινόχρηστα και άλλα λύτρα.
Σ’ εποχή αμφισβήτησης
δεν έχει κανείς ούτε τον άρτο τον επιούσιο
κι οι φωνές εξαγοράζονται
ή πέφτουν σαν σκοτωμένα πουλιά στον αγέρα.

Κι όμως
απαιτούν επίμονα
την τελευταία ρανίδα
πέρα από τη σιωπή
προτείνουν από παντού το συμβόλαιο.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Ζ' [επεισόδιο, β']
Post by: wings on 18 Jul, 2017, 23:33:01
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Ζ' [επεισόδιο, β']

Κράτησε στην πίεση καιρό
σα μύθος κάστρου.
Στην οικογένεια ούτε ένας να δουλεύει
τον τελευταίο χειμώνα λύγισε.

Σε χέρια αρπακτικά προσφορές αναγκαστικής εκποίησης
παράδωσε για λίγη υποστήριξη.

Ακόμη στο μήκος της αρτηρίας εκείνος ο γυμνοσάλιαγκας
σέρνεται. Με ιδρώτα κι αίμα σε απύθμενη υδρορρόη
κατρακυλά κι ο θάνατος αργεί.

Τραγούδι της παιδικής ηλικίας από αγιόκλημα και γαλάζιες
μυωσοτίδες. Πράσινος κήπος των χρόνων της αυγής.
Όνειρο στο αίμα. Χιόνι στο αίμα.

Ο χειμώνας ήταν σίγουρος για την οικογένεια.
Το καλοκαίρι εξασφαλισμένα τα μεροκάματα στο καπνομάγαζο.

Ένα απερίγραπτο τρυπάνι στο σώμα βιδώνει την αιχμηρή κορυφή
όπου να ’ναι η καρδιά της θα διαλυθεί.

Πάντα η οικογένεια χρειαζόταν ένα στήριγμα.

Πάντα στην πόρτα η απόλυση διπλό μαχαίρι.

Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού
ανέβηκε, κατέβηκε τις σκάλες.

Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.

Ο επόμενος χειμώνας τη βρήκε σε οίκο ανοχής
η εργασία εδώ τουλάχιστον ήτανε συνεχής.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Θ' [πρόσφυγες]
Post by: wings on 18 Jul, 2017, 23:40:22
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Θ' [πρόσφυγες]

Φτάσαμε σ’ αυτήν την ακτή
κολυμπώντας ακρωτηριασμένοι στα πλοία που φεύγανε
ναυάγια και ξύλα.

Γαντζωθήκαμε στα βράχια σαν τις πεταλίδες
τα παιδιά μας μεγάλωσαν κοιτώντας τ’ άδικο
να μοιράσουν πάσχισαν δίκαια τα βράχια
τους σκότωσαν.

Τώρα συνεχίζουμε το ρίζωμα σαν τον κοχλία
με σαράντα πυρετό ξενοπλένουμε
στ’ αλίπαστα στοιβάζουμε το σάπιο αίμα
στα καπνομάγαζα.

Έτσι προσπαθούμε να περισώσουμε τους δικούς μας
κι ό,τι άλλο μας έχει απομείνει.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Ι' [με τα δόντια]
Post by: wings on 18 Jul, 2017, 23:50:07
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Ι' [με τα δόντια]

Μέσα σε κοχλάζουσες αίθουσες
με τη βαριά ρευστή ανάσα του καπνού.

Η Μαρία λιγοθύμησε στις σκάλες
δεν πρόλαβε την έξοδο
για λίγο αγέρα
κατρακύλησε
σ’ ένα ποτάμι ιδρώτα και σκόνη.

Δουλεύει σφίγγει τα δόντια
πώς ν’ αντιμετωπίσει την απόλυση.

Έξω απ’ τα σφιχτά παράθυρα
κάτω απ’ το άγρυπνο βλέμμα του επιστάτη
αναλογίζεται
την άνοιξη που παραδίνεται στο καλοκαίρι
τις κίτρινες πλαγιές του Παντελεήμονα
τη θάλασσα με τις ήσυχες συνειδήσεις
και τρέχει ο ιδρώτας, στάζει κόμπους στα καπνόφυλλα
ενώ η οικογένεια περιμένει το ημερομίσθιο
ενώ οι σάρκες της κάθε μέρα φυραίνουν.

Η ευτυχία είναι λίγα μεροκάματα
σχεδόν ό,τι χρειάζεται να μην πεθάνεις.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΑ' [διαλείμματα]
Post by: wings on 18 Jul, 2017, 23:53:45
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΑ' [διαλείμματα]

Στα διαλείμματα θηλάζει το παιδί.

Δέκα λεπτά στο πεζοδρόμιο
με τα χέρια γεμάτα πικρή σκόνη
στις ρώγες, στο βυζί ιδρώτας και νικοτίνη
το βρέφος ν’ απορεί:
Πικρή η ρώγα της μάνας.

Δέκα λεπτά στο πεζοδρόμιο
το κουδούνι να χτυπά
το παιδί να μη χορταίνει.

Κανείς να μη χορταίνει.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΒ' [επεισόδιο, γ']
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 13:01:32
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΒ' [επεισόδιο, γ']

Πέρασε τους τελευταίους μήνες γυρίζοντας στους δρόμους
σωρεύοντας τις ανάγκες.

Και τώρα που ζητάνε δουλεύοντας στα καπνομάγαζα να συλλέγει
πληροφορίες, δουλεύοντας ένα μεροκάματο που του ανήκει
να ξεπουλάει το τελευταίο κομμάτι της καρδιάς του. Αλλά
πώς να πουλήσει τους φίλους πώς να τους δει σαν δείγμα
άνευ αξίας τη στιγμή που μαζί χάσανε τις ελπίδες, σαν τα
μικρά παιδιά στους δρόμους, όλες εκτός από μια μονάκριβη
που τη φυλάγανε σαν πυροτέχνημα βαθιά στο στήθος, σαν
ένα μαϊτάπι της άνοιξης.

Και γύριζε από πόρτα σε πόρτα
από σκάλα σε σκάλα.

Δεν έβρισκε δουλειά ενώ τα συστήματα των ανατελλόντων ήλιων
τον βασάνιζαν κάθε βράδυ μέχρι την τελευταία ημέρα της
διαρροής των ειδήσεων τάχα πως είναι οραματιστής κακών
συμφορών καθώς ζητούσε να ξεδιαλύνει εκείνα που σώρευαν
οι νύχτες των άνεργων ημερών. Του ζήτησαν εξηγήσεις κι εκείνος
δεν είχε παρά λίγους σπόρους από ηλιοτρόπια στην τσέπη του.

Τον συνέλαβαν αφού τα ηλιοτρόπια άνθη αναρχικά αισιοδοξούν
μέχρι κι ο Βικέντιος τα ζωγράφισε με χρώμα λαμπρό.

Τον συνέλαβαν σπορέα κι αναρχικό χωρίς εργασία.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΓ' [αστική συγκοινωνία]
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 13:08:08
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΓ' [αστική συγκοινωνία]

Κανείς δεν ξέρει πόσο αντέχει
τ’ αστικά λεωφορεία ακολουθούν το δρόμο τους,
μεταχειρίζεσαι ταριχευμένα λόγια
σπάζεις τα γεγονότα και φαίνεται γυαλιστερός ο καρπός
ενώ τα μάτια σου είναι τρυφερά γαλάζια
καθρέφτες από αγάπη και βροχή.

Αύριο έχει κανείς την ευκαιρία να πεθάνει
μέσα στ’ αστικά λεωφορεία ο εισπράκτορας
θα ζητήσει εισιτήριο,
όμως η οδός της ωραίας Ελένης
είναι σήμερα χείμαρρος,
λευκές ανθισμένες ακακίες πλησίον του πορνείου.

Τα εργοστάσια σφυρίζουν
οι καπνεργάτριες ξεχύνονται στους δρόμους
μεσημέρι και μια φέτα ψωμί
στους δημόσιους κήπους μπουκώνει την απελπισία.
Ναι, το αιδοίο μας δεν είναι από πέτρα
χρειάζεται περιποίηση,
αφού τα ημερομίσθια, τριάντα το χρόνο,
μας ωθούν στην εκποίησή του.

Καθημερινά σκάβουν τους δρόμους
κι εσύ ξαπλώνεις στα σκοτεινά,
γίνεσαι πλοίο,
ταξιδεύεις από χέρι σε χέρι
καρτέλα διαρκείας σε αστική συγκοινωνία
τριμμένη, τσαλαπατημένη, προδομένη
και πάντα με το φόβο της αποκάλυψης.

Σε ποια στάση τέλος πάντων
αλλάζουμε συγκοινωνία.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΔ' [μεταγραφή]
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 13:12:11
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΔ' [μεταγραφή]

Αυτό το χέρι που κάποτε ήτανε φτερό
και σε πήρε μαζί του
κάτω από τον ήλιο,
αυτό το χέρι που κράτησε την πένα
και σου ’γραψε καλλιγραφήματα θαλασσινά
σαν την ξανθή σου πλεξίδα,

σήμερα
ξενυχτάει στις αγορές,
κόκαλα και νεύρα τραβηγμένα,
και αγωνίζεται
μ’ ένα μαχαίρι να ξεπουλήσει
το σάπιο.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΕ' [σαν το σκυλί]
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 13:20:12
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΕ' [σαν το σκυλί]

Ξέρω
τώρα ψάχνεις να με βρεις στα δελτία των αγνοουμένων,
στους απολογισμούς των απεργιών,
το πρωί γυρίζοντας στους δρόμους
τις τοιχοκολλημένες ανακοινώσεις κηδειών
κοιτάς με μάτια εξορυγμένα.

Δεν μπορείς να με γνωρίσεις
έτσι που ’χω γίνει σαν τομάρι
χωρίς στέγη και κατάλυμα
φορώντας εφημερίδες κατάσαρκα
ένα δύο ημερομίσθια τη βδομάδα
στην παραλία να ξεφορτώνω κάσες
στους δημόσιους δρόμους να σπάω χαλίκι
να εκλιπαρώ μια θέση στα καπνομάγαζα
στην ουρά να περιμένω μέρες
για μια ελπίδα επιδόματος.

Ούτε να φύγω πια μπορώ.

Σχεδόν δεν έμεινε χώρος για την ύπαρξή μας,
μόλις μπορούμε να σταθούμε όρθιοι,
πώς να με γνωρίσεις
καθώς γυρνώ σαν το σκυλί στους δρόμους.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΣΤ' [αυτός ο τόπος]
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 13:26:29
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΣΤ' [αυτός ο τόπος]

Αυτόν τον τόπο
τον αγαπάμε σαν τη μήτρα της μάνας μας.

Στους στενούς δρόμους
με τις τετράγωνες πέτρες
έχουμε σπείρει τον εαυτό μας
χωρίς να φυτρώνει κανένα όνειρο.

Όλη μέρα στα γραφεία ανεργίας.
Δεν έμεινε ένα κομμάτι ψωμί
να συντηρήσει λίγη ελπίδα,
να επιζήσεις.

Η πείνα καλπάζει,
μπαίνει στα σπίτια ανεμοστρόβιλος. Τ’ αφανίζει.
Μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παιδιών,
των παιδιών
που η αρρώστια κι η στέρηση
στα πελώρια μάτια τους
συμπυκνώνουν το σπέρμα της αγανάκτησης,
του μίσους.

Έτσι ρυθμίζονται οι αποφάσεις που θα ’ρθουν.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΖ' [νύχτες]
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 13:32:03
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΖ' [νύχτες]

Οι άνεργες μέρες μεγαλώνουν το χάσμα,
αυτό που σιωπηλά μετατρέπει τη στοργή
σε χειρονομία σκοτωμένη,
αυξάνει την ενοχή του άντρα
τους αναστεναγμούς της γυναίκας.
Πώς να χαρείς αυτό το σώμα
έχει ρέψει στις ξένες δουλειές,
πώς να ζητήσεις συμπαράσταση κι αγάπη,
να διεκδικήσεις τον βαρύ ύπνο της.

Τις νύχτες
δίπλα στο βυθισμένο σώμα της αγαπημένης,
το καθημαγμένο,
συγκρατεί τις κραυγές που πληθαίνουν,
αποθησαυρίζει, πλαταίνοντας τα πνευμόνια,
τους στεναγμούς.

Κάθε πρωί
το πρόσωπό του,
φαγωμένο από τις μεγάλες νύχτες,
ανατέλλει όλο και πιο άγριο.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΗ' [οι δρόμοι]
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 13:35:45
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: ΙΗ' [οι δρόμοι]

Οι δρόμοι
κάθε μέρα ξεπουλάνε τους ανθρώπους,
στα φαρμακεία διαφημίζουν δυνατότητες,
πίσω από τα εμπορικά καταστήματα,
τα Δημόσια κτήρια,
σειρά τα πορνεία συντηρούν τα όνειρα των αστών
αυτά που υφαίνονται διαφανή κι αναίσχυντα
φθείρονται από την ανταλλαγή
καθώς τα χέρια στην απόγνωση κάτι ζητάνε να κρατήσουν
κι όλα ρέουν
ενώ οι εγκέφαλοι υπνωτίζονται
η δράση περνάει στη λευκή οθόνη
το σπαθί του πατέρα κάτω από την πέτρα
σκουριάζει
το μαχαίρι κάτω από το κλαδί της ελιάς
φθίνει την απόφαση
κι ο κύκλος κάθε μέρα συντελείται
κι η ρόδα γυρίζει.

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Κ' [η πόλη]
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 13:41:26
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Κ' [η πόλη]

και υψώνεται
λαμπρόν το μέτωπό σας
υπέρ την νύκτα.

Α. Κάλβος

Κάθε βράδυ η πολιτεία
νεκρούς γεμίζει και τραυματίες,
πεδίο μάχης.

Πρόσωπα με διαμπερή τραύματα
αλαλάζουν και πεθαίνουν στ’ όνειρο.

Οι εναπομείναντες
τη νύχτα δένουν τις πληγές,
θάβουν τους νεκρούς, πρόσωπα αγαπημένα,
μοιράζουν τα πολεμοφόδια
φυλάγουν την τελευταία σφαίρα
μαζεύουν τις δυνάμεις για την άλλη μέρα,
για την άλλη νύχτα.

Ο καθένας είναι ένα οδόφραγμα.
Που πέφτει και στήνεται
που πέφτει και στήνεται
μέχρι το θάνατο
έως την ελπίδα.

Ένα οδόφραγμα
που ο ήλιος το βρίσκει πάντα να μάχεται.

Σεπτέμβρης 1960-Μάρτης 1963

Από τη συλλογή Χωροστάθμηση (1965)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Μέσα στη νύχτα
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 13:52:01
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Μέσα στη νύχτα

[Ενότητα Καθημερινό τοπίο]

Ο ουρανός από γυαλί και σίδερο
επίστρωμα ασφάλτου οι πολιτείες,
πέφτουνε απ’ την καρδιά μας τα δόντια
τραυλίζουμε
στα όνειρά μας ζητάμε νερό,
διψώ πάντα για σένα,
στα χέρια μας καρφωμένα γυαλιά
τα στήθη σου μνήμη λεπτής σκιερής χλόης,
φωνάζουμε
μέσα στη νύχτα
από έναν πόνο αγιάτρευτο
και στην προθήκη τα κρύσταλλα ραγίζουν
εκθέτουμε σε κίνδυνο τα εμπορεύματα
ανησυχεί ο καταστηματάρχης
ωρύεται
απαιτεί ησυχία, αφοσίωση
σ’ ένα ορίζοντα δύο χιλιοστών
τα υλικά κατεδαφίσεως
σωρεύονται
καρφί στο καρφί
σφαίρα στη σφαίρα

και αίμα,
αίμα πολύ.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Καθημερινό τοπίο
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 14:07:30
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Καθημερινό τοπίο

[Ενότητα Καθημερινό τοπίο]

Σχεδόν γυμνοί
και πρέπει τώρα να μετρήσουμε την τάφρο
λάσπες, πέτρες, ξύλα και σύρματα
σχήματα οργανωμένα
πούπουλα από φτερά πρώην αγγέλων
εδώ
ένα πεδίο εκτελέσεων
μια ταφή λαμπρή
γεμάτη υποσχέσεις
ένας θάνατος με προϋποθέσεις,
που εμείς
ποτέ δεν αποκτήσαμε.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Άνοιξη
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 14:11:17
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Άνοιξη

[Ενότητα Καθημερινό τοπίο]

Τώρα είναι μια πληγή.
Το φως τη διαστέλλει,
οι πάντες αναλογίζονται την αποσύνθεση,
όπου να ’ναι θα καταρρεύσει.

Όμως εκείνη η πληγή,
αλλεπάλληλα μαχαίρια την έχουνε ανοίξει,
μόνον εκείνος ξέρει
μπορεί ν’ ανθίσει.

Τώρα γνωρίζει την υπομονή των φυτών,
όταν αργά περιστέλλουν τα δάκρυά τους,
ήδη η πληγή είναι μια παραπλάνηση,
αφού
αυτός γνωρίζει
πως σχεδόν ανθίζει,
μιαν άνοιξη οδυνηρή,

μιαν άνοιξη
προετοιμασμένη με χίλια βάσανα.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ο δρόμος
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 14:14:55
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ο δρόμος

[Ενότητα Καθημερινό τοπίο]

Ακόμα
αυτός ο δρόμος με τα σπασμένα γυαλιά,
ακόμα το αίμα να τρέχει
συντηρώντας τα επικίνδυνα όνειρα,
μέχρι πότε θα κρατήσουν τα σφιγμένα δόντια,
ν’ αναχαιτίζουν τις κραυγές,
τα νύχια μας μέχρι πότε θα κρατήσουν.

Κάποτε θα πέσουμε
στο λιθόστρωτο
με την ύστατη κραυγή στο στόμα,
μ’ έναν κρότο πολυσήμαντο,
ενώ γύρω τα μεγάφωνα
θα μας κατηγορούν,
οι θεατές,
για λιποψυχία.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Αφανής
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 14:18:49
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Α' Αφανής

[Ενότητα Η αναγνώριση]

Σε κατηγορούσαν για τη φτώχεια σου,
για τα χρόνια που πέρασες στην αφάνεια,
τρώγοντας τις σάρκες σου,
σε κατηγορούσαν
με λόγια χυδαία, με υπεροψία
αυτοί οι ανίδεοι,

κι εγώ ένιωθα υπερήφανος
που ήσουν δική μου,
σ’ όλο το βάθος,
και μου ’χες εμπιστευθεί το αφανές μεγαλείο σου.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Σε κρατούσα από το χέρι
Post by: wings on 19 Jul, 2017, 14:24:17
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Β' Σε κρατούσα από το χέρι

[Ενότητα Η αναγνώριση]

Σε κρατούσα από το χέρι,
σου ’λεγα για τα χρόνια τα σκοτεινά
αυτά που εσύ δε γνώρισες,
για τα τραύματα που έλαβα εγώ και η γενιά μου,
πως μας κόψανε τα μέλη και τα πέταξαν στους σκύλους,
εσύ χαμογελούσες,
δίπλα ήταν η θάλασσα κι ο ήλιος του Σεπτέμβρη σκαρφάλωνε στα φωτεινά σου μαλλιά,
λίγο πιο πέρα τραγουδούσαν τα τρανζίστορ την κενότητα των ημερών,
τα αισθήματα είναι περιττά, είπες, σε τι μας χρησιμεύουν
κι η θάλασσα ήταν εκεί ήρεμη
κι ο ήλιος διέσχιζε τέθριππος τα μάτια σου,
κι εγώ σώπαινα νιώθοντας να βουλιάζουν μέσα μου τα λόγια,
να σωρεύονται ογκόλιθοι,
στο χάσμα το μεγάλο της γενιάς μου που πίστεψε,
της δικής σου γενιάς που χλεύασε.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Κάθοδος
Post by: wings on 20 Jul, 2017, 16:33:27
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Α' Κάθοδος

[Ενότητα Επεισόδια στην κόλαση]

Πέθαινε κοιτώντας έναν ουρανό
που κάποτε
έδινε την υπόσχεση πως ξανοίγει
αλλά μόνον την υπόσχεση,
ενώ ουσιαστικά έκλεινε,
έκλεινε καθώς αυλαία κάτω από αόρατα χέρια,
χέρια γνωστά για τη σφαγή,
χέρια που μάθαμε ν’ αναγνωρίζουμε
από το νύχι, από την περίπτυξη, από το δαχτυλίδι.

Κοιτούσε ένα τοπίο
που μεταμόρφωσαν τα πεύκα,
ενώ κατρακυλούσαν τα βράχια στη θάλασσα,
και το αρχαίο υδραγωγείο,
ενώ τα σπίτια βούλιαζαν
κι οι στρατιές των αστέγων συνωμοτούσαν στις γωνίες,
ένα τοπίο μαύρο που ξανοίγει το μολυβί
και σε συντρίβει αυτόχθονα.

Τον σήκωνε ο θάνατος απ’ τις μασχάλες
χωρίς αναβολές,
χωρίς περιττές συζητήσεις,
πέταξε τα καταπραϋντικά,
τα άσπρα και μαύρα όνειρα,
ζητώντας περισσότερο φως
απαιτώντας
«περισσότερο φως
περισσότερο φως»

και κύλησε
με τα κοτρόνια στον Άδη.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Θηλιά
Post by: wings on 20 Jul, 2017, 16:38:47
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Β' Θηλιά

[Ενότητα Επεισόδια στην κόλαση]

Του περνούσαν τη θηλιά στο λαιμό,
κάθε μέρα,
και τον άφηναν.

Εκείνος γύριζε μέσα στους τοίχους,
ένα ζώο στη φάκα:
Με το σχοινί κηδεμονία υψηλή.

Βέβαια τον επηρέαζαν
οι ενδείξεις:
Σε πολιτείες και λιμάνια
σπάζανε τα κεκτημένα σχήματα
και τότε ζητούσε ν’ απαλλαγεί,
να πιστέψει.

Αλλά κάθε πρωί του φορούσαν τη θηλιά
κι αυτός τη ζητούσε
σχεδόν ανυπομονούσε,

γιατί αν τον ξεχνούσαν
ήξερε
όλα τα σκηνικά θα πέφταν,
αφού τον είχατε πνίξει,
με δόσεις,
σε καιρούς σκοτεινούς σαν τους δικούς μας,
ήδη ήταν ένας νεκρός από χρόνια
που έπαιζε αυτό το άθλιο
παιχνίδι.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Γάντζος
Post by: wings on 20 Jul, 2017, 16:46:56
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Γ' Γάντζος

[Ενότητα Επεισόδια στην κόλαση]

Του κάρφωναν το γάντζο στην καρδιά
και τον τραβούσαν.

Έσερνε μαζί του
ένα τοπίο κατάφυτο από αναμνήσεις
ερείπια από γυναίκες να κλαίνε,
να εκλιπαρούν.

Με τη γλώσσα σφιγμένη στα δόντια.

Οι άλλοι διεκδικούσαν το σώμα,
στο διάβολο η ψυχή,
το σώμα είναι ιδιοκτησία τους,
του ξήλωσαν την καρδιά
και τα μάτια.

Δεν αρνήθηκε τίποτε,
καμιά κατάφαση,
γιατί κάθε πράξη ή πιθανή χειρονομία τους
δικαίωνε την αγάπη του,
μεγάλωνε την οπτική του προσμέτρηση,
γύμνωνε το ανυπέρβλητο μεγαλείο των τιποτένιων.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Άνοδος
Post by: wings on 20 Jul, 2017, 16:50:31
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Δ' Άνοδος

[Ενότητα Επεισόδια στην κόλαση]

Μας τσάκισαν τα κόκαλα.

Μέσα στους φριχτούς πόνους,
στους ακρωτηριασμούς,
πέφτει το πέπλο κι ο κόσμος
βουλιάζει
στο ύστατο σημείο,
όλοι περιμένουμε να παραδώσουμε την ψυχή μας,
το καρφί τρυπάει το κόκαλο
αναδύεται η γνώση,
γυαλιστερό μαχαίρι,
ανέρχεται καθώς βεγγαλικό,
μας ξαναστήνει στα πόδια,
η υπέρτατη και τρομερή γνώση,
μέσα και πέρα από κάθε απώλεια,
έτοιμοι να χάσουμε,
να κερδίσουμε
πάλι και πάλι
τον κόσμο.

Ιούλης 1962-Οκτώβρης 1965

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Τα κύματα
Post by: wings on 20 Jul, 2017, 17:27:30
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Τα κύματα

[Ενότητα Τα κύματα και οι φωνές: Τα κύματα]

Επειδή ο θάνατος
είναι μια λύση που αναιρεί όλες τις λύσεις
γι’ αυτό επιμένω,

η χοάνη των μαλλιών σου αναστρέφει τα όνειρα
βάρκες πολύχρωμες, χωρίς μήκος, ολόφωτες
πλέουν στη νύχτα των ματιών σου,
γιατί τα μάτια σου είναι ευγενές κάρβουνο του Κάρντιφ
διαστημικοί ήλιοι στη νύχτα,

εδώ που στέγνωσαν τα μαλλιά σου,
τα μάτια σου θέρμαναν τον πηλό της σάρκας μου,
μετρώντας τις πληγές και το ξοδεμένο αίμα μας,
εδώ οι σκιές μας σκάψανε τους τοίχους
το πρωί ο ήλιος τις σάρωσε αφήνοντας
μια πίκρα, ένα λυγμό από κλάμα που πήρε πολλές αναβολές
φέρνοντας πάλι τα πρόσωπα στις καθημερινές διαστάσεις,
αυτές που μας διαφεύγουνε μέσα στην έξαρση,
μας επαναφέρουν στη φτωχή επιφάνεια της ζωής μας,

είσαι το τελευταίο πουλί της άνοιξης
κι η κόμη σου διαγράφει στον ορίζοντα
το βαρύ νόημα του ταξιδιού σου.

Στη ζωή μας υπερισχύει αυτό που δεν κατορθώνουμε να πλησιάσουμε
καθώς ένα είδωλο πολλαπλασιάζεται σε παράλληλους καθρέφτες,
σε κενούς εγκεφάλους και το πρόβλημα της αναγνώρισης δυναστεύει χέρι και πόδι,

αν η μνήμη δε μας διασώζει
επενδύοντας με σκηνικά το μέλλον μας
αφού στο τέλος όλα βουλιάζουν και πρέπει τότε μόνος
ν’ αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου
που επανέρχεται ακόρεστος μέσα στις ανάγκες του
άπληστος μέσα στο φόβο
ασυμφιλίωτος μέσα στον κόσμο,
επιτέλους τι απομένει από τόσον έρωτα και τόση φαντασία
από τη μουσική που υφάνανε τα χέρια σου
από τα ταξίδια στο βάθος των σκοτεινών ματιών σου
τους χώρους που γνώρισα ανεβαίνοντας τη στιλπνή σκάλα της κόμης σου,
είσαι η χορδή
και ρίχνω το βέλος στην καρδιά του πέλεκυ,
θέλω να πω:
Τίποτα δε χάνεται κι όλα κάποτε
αθροίζονται στην ψυχή μας.
Φτάσαμε λοιπόν στη μόνωση;
Γιατί πώς να γραφεί ένα ποίημα
όταν οι άλλοι σ’ απωθούν,
εσύ στη γωνιά συνομιλείς με τον εαυτό σου,
τ’ αδέλφια σου δε σε καταλαβαίνουν
γιατί και να σταθείς στο σταυροδρόμι
να μιλήσεις
ακόμη
σπάζοντας με τις φωνές σου
τα γυάλινα παράθυρα των πολυώροφων χτισμάτων
και πάλι δε θα σε πιστέψουν
θ’ αποστρέψουν το βλέμμα κουρασμένοι από τους ρήτορες
απατημένοι από τους δημόσιους αγύρτες
γνωρίζοντας καλά τι ξεφτίδια έχουν καταντήσει οι λέξεις και το αντίκρισμά τους,

τι είναι λοιπόν η ποίηση
και πώς γράφεται ο ποταμός αυτός της ψυχής μας
στις στεγνές, φονικές και σκοτεινές μας μέρες,
πώς να μιλήσω για να με καταλάβετε
αφού έχουν εξαντληθεί τα σχήματα
κι ένα καμίνι πρέπει ν’ αρχίσει να δουλεύει
ακατάπαυστα
για το καινούριο μέταλλο
για την καινούρια αγάπη.

Επειδή ο θάνατος
είναι μια λύση που αναιρεί όλες τις λύσεις
γι’ αυτό επιμένω,
σε κουβαλώ στο στήθος μου κατάσαρκα
κι αισθάνομαι τη φωνή σου στο δέρμα μου
τα κύματα της θάλασσας να χτυπάνε στους βράχους με τις σπηλιές
λέγοντας και πάλι τα λόγια που ειπώθηκαν
ξαπλωμένοι στα θαλάσσια χόρτα
ή ανεβαίνοντας στο λόφο με τις δεξαμενές,
ο έρωτας δεν είναι ένα σχήμα στον τοίχο
αίμα είναι που απλώνει πάνω στις γάζες
όχημα μοναδικό σώζει την ψυχή μας από τη φθορά
αρδεύει βαθιά τα ατίθασα δέντρα
του ύπνου μας.

Τραγουδώ τα μάτια σου
όταν όλα καταποντίζονται καθώς τα πλοία αύτανδρα η θάλασσα τα παίρνει,
την αγάπη σου που έναστρος ουρανός
υπερήφανος σα στήθος
συνοδεύει τις χάλκινες μέρες μου
τις οξειδωμένες.

Κι εσείς που μ’ ακούτε
μ’ αδιαφορία
σκεφτικοί από τις μικρόχαρες έγνοιες του βίου σας
πλέετε μ’ ολάνοιχτα τα πανιά της αποτυχίας
αλαζόνες μέσα στον καταδικασμένο κόσμο σας
στείροι
ανίκανοι ν’ αντιληφθείτε με πόση αγάπη
και θάνατο χτίζεται
η κάθε μέρα
αυτή που είναι το αιώνιο τραγούδι του κόσμου.

2 του Νοέμβρη 1966-του Φλεβάρη 1967

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ριγμένος στο καμίνι
Post by: wings on 21 Jul, 2017, 13:43:10
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Α' Ριγμένος στο καμίνι

[Ενότητα Τα κύματα και οι φωνές: Οι φωνές]

Ριγμένος στο καμίνι
όπου η προδοσία, η αρπαγή μάς κατατρώγουν
το ξεπούλημα, το φονικό μάς ξεκάνουν
κι η τέχνη δε λειτουργεί παρά σ’ επίπεδα
εταιρικών επιχειρήσεων τιθασευμένη
από τους νόμους της αγοράς,
Ανδρέα Ιωάννη Κάλβε,
επιζητώ την ομιλία σου
με τις υψικάρινες ενοράσεις της δικαιοσύνης
αυτή που σφαδάζει
φαλκιδευμένη
σε ισοζύγια καθαρών προϊόντων
και γεννιέται παρθένα αμάργαρος στα κυανά μάτια των νέων.

Κι ανεβαίνει το τραγούδι
μέσα από τα ιδρωμένα παράθυρα των εργοστασίων
θρήνος για το φως, τη σάρκα
που χάνονται
ενώ τα ιδιωτικά βάσανα περίσσεψαν
χύθηκαν στους δρόμους τα ποτάμια της πίκρας
στα πολυώροφα κτήρια λίμνασαν οι χαμερπείς επιτυχίες,
πώς να παρηγορήσεις τους ανθρώπους με σχήματα φθαρμένα
ποιες λέξεις να δροσίσουν τον πυρετό στα χείλη τους,
χρειάζονται λύσεις γενναίες
χειρονομίες θαρραλέες
για να φυτρώνει η αγάπη στην υψικάμινο της ασφάλτου.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Εσένα που σ' αγάπησα
Post by: wings on 21 Jul, 2017, 13:51:31
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Β' Εσένα που σ’ αγάπησα

[Ενότητα Τα κύματα και οι φωνές: Οι φωνές]

Εσένα που σ’ αγάπησα
καθώς ο φυλακισμένος ονειρεύεται τις θάλασσες και τα λιβάδια
και τα λόγια
κυλήσαν από το σώμα μου άλλοτε
δάκρυα σιωπηλά,
άγρια της θάλασσας κύματα,
ψάχνοντας να σου περιγράψω
την απόσταση που χωρίζει την ιδέα από τη σάρκα του άλλου,
σταγόνα αίμα η ακτινωτή αγάπη,
σ’ έχασα στη στροφή
εκεί που όλα πήγαιναν να πάρουν μιαν όψη άλλη
φοβισμένη κιόλας από τη μεταμόρφωση που ευαγγελίζονταν τα λόγια μου
κι έφεγγε ήδη ένα φως
που πλησίαζε βαθιά στα μάτια.

Ήταν ο δρόμος για τη θάλασσα
στους χαμηλούς θάμνους
άνοιξε το ρήγμα γυμνό κάτω από τα πόδια μας,
οι πασχαλιές πέφτανε στο ισκιερό μέρος
με σκοτεινό φως σκεπάζανε το πρόσωπό σου,
η θάλασσα άρχιζε από τα πόδια μου
και πίσω ένας τοίχος με γυαλιά
όπου κομμάτιασα τις σάρκες μου
ζητώντας εσένα
αρνούμενος να παραδεχθώ
πως τόσο αίμα θα πάει χαμένο.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Φωνάζω τ' όνομά σου
Post by: wings on 21 Jul, 2017, 13:59:48
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Γ' Φωνάζω τ’ όνομά σου

[Ενότητα Τα κύματα και οι φωνές: Οι φωνές]

Γνωριστήκαμε
Ανδρέα Ιωάννη Κάλβε, τη μεγάλη νύχτα του ’40-’44, στο μικρό
τσαγκάρικο της οδού Διάκου, ο λόγος σου έπεφτε, στα πετσιά
και τις φαλτσέτες, ηλεκτρικό τρυπάνι ακούγονταν, γέμιζε τις ψυχές,
βεβαίωνε για την ελευθερία, το γυμνό σπαθί ψάχναμε της
δικαιοσύνης, συζητούσαμε κι ονειρευόμασταν, όπως οι παλιοί
τον αυτάδελφό σου άκουγαν Ρήγα, χάραζε τότε στα πρόσωπα
ένα φως τα λίγνευε τα ύψωνε: Σημάδι πως οι ψυχές ήταν ακόρεστες:
Έτσι τότε.

Τώρα στα μαύρα μεσάνυχτα, οι χωροφύλακες φρουρούν τις ρίζες
της νύχτας, τα γνωστά χέρια ετοιμάζουν τη σφαγή μας, περπατώ
στα μπλοκ της παραλίας, ανάμεσα στις ψαρόκασες, στα πετρέλαια,
ψάχνοντας για την αυστηρή μορφή σου, για να σου πω,
να σε βεβαιώσω:
Δε λύγισαν τα παιδιά σου
στολίζουν την κόμη τους
γράφουν ίσως τα στερνά τους τραγούδια
κρατάνε τη θέση τους στο οδόφραγμα
και το αίμα τους αρδεύει
βαθιά
τη γη.

Φωνάζω τ’ όνομά σου μέσα στη νύχτα, εσύ πατέρα μας που
βύθισες βαθιά τ’ αλέτρι κι όργωσες στην ψυχή μας κι έσπειρες,
έλα από την αυστηρή σου μόνωση να ξαναβάλουμε μπρος τη
συζήτηση για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, κι ύστερα
η πράξη μας να πέσει σωστή,
δυνατό το χέρι από την αγάπη
καθαρό το μάτι από την αυταπάρνηση
το μυαλό σαν στρόβιλος από τη γυμνή γνώση,
με το αίμα μας δοσμένο στη φωτιά κι η ποίηση ας μας ακολουθήσει.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Κι αναρωτιούνται οι ποιητές
Post by: wings on 21 Jul, 2017, 14:09:53
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Ζ' Κι αναρωτιούνται οι ποιητές

[Ενότητα Τα κύματα και οι φωνές: Οι φωνές]

Κι αναρωτιούνται οι ποιητές
πώς πεθαίνει ένας άντρας
κι έτρεξε το αίμα
από τις δημόσιες βρύσες
τα κόκαλα στοίβες ορθώθηκαν
στους χώρους των αφανισμών
κι αυτοί που γλίτωσαν
τους βρήκε ο χάρος στην άσφαλτο
βούλιαξαν μέσα στα βάσανα που τους επιβάλλανε
χάθηκαν στην πίκρα των ανεκπλήρωτων πράξεων
στους σκοτεινούς τοίχους
της φυλακής.
πώς πεθαίνει ένας άντρας
Κάθε μέρα συντελείται ο θάνατος
μέσα σε κάμαρες σκοτεινές
κάτω απ’ το άγρυπνο μάτι του εκτιμητή
στο περιθώριο των συμβάσεων
λιγοστεύει η ζωή σου
κερματισμένη στη συναλλαγή, στον καταναγκασμό
στην αποσύνθεση κάθε αγάπης
με τις μυλόπετρες της ντροπής
ν’ αλέθουν τα κόκαλα της έσχατης υπόσχεσης,
τα πικρά δάκρυα τίποτε να μην ξεπλένουν.
πώς πεθαίνει ένας άντρας
Το τραγούδι του Ρήγα να χτυπάει στις φλέβες
τ’ αλώνι του Διγενή χορταριασμένο
αδιάφορος ο ουρανός κι η γη αδιάφορη
παλιό δάκρυ στα μάτια
κυλάει η βροντή,
προλετάριοι
όλων των χωρών
ενωθείτε...


Σκοτεινή μέρα και το φως μέσα στους βράχους.

Από τη συλλογή Τα κύματα και οι φωνές (1971)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Τέλος του καλοκαιριού
Post by: wings on 21 Jul, 2017, 14:57:03
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Τέλος του καλοκαιριού

Οι σκοτεινές τους ψυχές
Χέρια ασκημένα κι ανεύθυνα υπάκουα
Η Ελλάς του Απρίλη στις πίσσες των οδοστρωτήρων
Πρέπει η τρομερή όψη πάλι να βγει
Απ’ τα κόκαλα αίμα ποτισμένη
Βράχια των λόφων, τείχη των προγόνων
Βαριά πέσανε πάνω στα μάτια σύντροφοι
Σε πασσάλους οι ψυχές και σύρμα
Τα κύματα με δάκρυα χαιρετάμε της θάλασσας
Ηλιοτρόπια πώς να καρποφορήσουν απ’ τα στήθη σου
Βραδινές βροχές τέλος του καλοκαιριού
Συμπίπτουν με τις νικηφόρες γιορτές των αστών
Και πληροφορίες για συμβούλια παζαρέματα
Μαζί με βεγγαλικά που ανθίζουν νυκτερινές ηδονές
Περιμένουν οι ανίδεοι τις αλλαγές.

Η μέρα σκοτεινή βουρκωμένο ποτάμι κατέβαινε
Σκουπίδια κουβαλώντας κι ήλιους.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Πρωινό του χειμώνα
Post by: wings on 21 Jul, 2017, 15:03:18
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Πρωινό του χειμώνα

Κι ήταν η μέρα χαμηλή
Η ομίχλη να κατεβαίνει από τους λόφους στη θάλασσα
Από τις δύο πόρτες της πόλης περνούσαν αγκομαχώντας
Αυτοκίνητα με κίτρινα φώτα
Η έκτη αρμάδα της συμμαχίας έξω απ’ το λιμάνι
Μούγκριζαν τα πλοία περιμένοντας,
Στάθηκα στο δρόμο
Που δύο στροφές τον κατεβάζουν στη θάλασσα
Όλοι οι φίλοι φευγάτοι σκέφτηκα
Ενώ με πνίγανε καυσαέρια φορτηγού
Οχτώ η ώρα το πρωί
Άνθρωποι ξεχύνονταν από σκοτεινές πόρτες
Έντρομοι απ’ τα όνειρα της ημέρας.
Ποιον σκότωναν όλη νύχτα, ρωτούσε μια γυναίκα
Κάμνοντας το σταυρό της σφουγγίζοντας τις σκάλες,
Καμιόνια λαδοπράσινα κουβαλούσαν
Ανθρώπους στο λιμάνι
Κι ο ήλιος κρεμασμένος από την άλλη μεριά του τοίχου
Κι οι φίλοι πέρα από θάλασσα πέρα από βουνά
Μες στο χιονόνερο δέντρα γυμνά
Κατέβαινα μαζί με τους σπουργίτες το λιθόστρωτο.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ήξερε
Post by: wings on 24 Jul, 2017, 14:19:40
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ήξερε

Περιφέρονταν στην πόλη
Φωταγωγημένα τα κάστρα το παλιό υδραγωγείο
Η πλατεία με τους πίδακες πολύχρωμες σημαίες
Απ’ τα μεγάφωνα οι μουσικές
Περιώνυμοι αστοί και ανώνυμοι
Επαινούσαν με θορυβώδεις εκδηλώσεις
Τις τελευταίες επίσημες δηλώσεις:
Ειδεχθείς όπως πάντα.

Ήξερε βέβαια
Σε τίποτε δεν πιστεύουν οι αστοί
Στο σφύριγμα μόνο του κέρδους πρώτοι,

Κι αυτός κατέβαινε στην παραλία
Να ξεκουράσει τα μάτια στη θάλασσα
Περιμένοντας
Νεροποντή να ξεπλύνει την πόλη
Απ’ το βαθύ σκοτάδι των ηλεκτρικών λαμπτήρων
Να ροδίσει
Η αυγή της ημέρας.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ο ήλιος έφευγε
Post by: wings on 24 Jul, 2017, 14:24:42
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ο ήλιος έφευγε

Ο ήλιος έφευγε σαν ψάρι
Κι η θάλασσα κομμάτια πάγος
Αμφιβολίες και ταλαντεύσεις
Πολυτέλειες άλλων καιρών
Έμπειροι τώρα θανάτων και μαχαιριών.

Θάλασσα
Θάλασσα που δεν είσαι ποτάμι να στρέψ’ οπίσω
Και σώματα συντριμμένα
Στις πέτρες τροχίζει το φεγγάρι
Σκοτεινό νερό
Κλαίει μάνα, μάνα ξεμυαλισμένη
Πήρανε το φως και πάνε
σε μαύρη γη κατακλειδωμένη.


Ιδρώνω κάτ’ απ’ το πετσί μου
Στον τετράγωνο κύκλο πέσαμε μυστικών σχεδίων
Λέξεις καταπίνοντας δαγκώνω το μυαλό μου
Ένοχος ενοχής πικρά διψασμένος
Στους δρόμους
Χωρίς συντρόφους.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Μουγκρίζουν τα μεσάνυχτα
Post by: wings on 24 Jul, 2017, 14:33:05
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Μουγκρίζουν τα μεσάνυχτα

Μουγκρίζουν τα μεσάνυχτα μες στο μυαλό μου
Άγριες φωνές αδικημένων
Κράτησαν μέχρι που άντεξαν οι αρμοί τους
Ενώ ο χρόνος έσκαβε σχήματα θανάτου
Σφηνώθηκαν στη σάρκα του βράχου
Και πιο βαθιά στο μαύρο αίμα των προγόνων,
Γυρίζω ανταριασμένος
Έρημο σπίτι από φίλους, γεμάτο φονιάδες
Εξόριστοι μες στον τόπο μας μασάμε ελπίδες
Προγραμμένοι σε σκοτεινά κατάστιχα μηχανικών εγκεφάλων
Χαλινάρι σκληρό οι συμφορές στο στόμα
Σύντροφοι
Ποια άνοιξη ακόμα καρτεράμε
Ποιο βόλεμα μπήκε πάνω απ’ τ’ άγριο χρέος

Το άγριο χρέος που μουγκρίζει μες στο μυαλό μου.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Πρώτη του Μάη
Post by: wings on 24 Jul, 2017, 14:38:19
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Πρώτη του Μάη

Φωνή φτεροκοπούσε δίκαιη σε στόματα πικραμένα
Και θυμόμουνα τους φίλους.

Μοιάζουν οι σταθμοί στρατόπεδα
Και σχίζεται η μέρα σα σεντόνι σκοτεινή
Σύρματα και συρματόσχοινα
Παίρνουνε πολλές στροφές
Και χέρια στο σίδερο κι άλλα στο κέρδος
Δάσος γυμνό χωρίς πνοή πάνω απ’ τις οικοδομές
Καταπίνοντας εικόνες
Σώματα παραδομένα στα χέρια του καιρού
Φωνή κάποτε φτεροκοπούσε δίκαιη σε στόματα πικραμένα
Όμως χρόνια το πελέκι δούλευε
Πάγωσε το αίμα στην αστροφεγγιά
Μες στο γρανίτη της εποχής κυλάει,

Ματώνει το φως δρεπανηφόρο στον ουρανό.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Βούλιαζε
Post by: wings on 24 Jul, 2017, 14:42:34
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Βούλιαζε

Τον χτύπησαν
Μέχρι που το μυαλό του έγινε καταρράκτης
Άγριος
Οι φυλλωσιές των δέντρων χαμήλωναν
Κι ο ουρανός
Βούλιαζε στους ασβεστωμένους τοίχους
Καθώς έπεσε με το πρόσωπο στο τσιμέντο
Άνοιξε η θάλασσα πράσινη και βούλιαζε
Η μέρα άχνιζε πάνω στα βράχια
Κατέβαινε η Ελένη τις σκάλες του κάστρου
Κόκκινο φόρεμα σηκώνονταν πάνω απ’ τις πέτρες
Το τίμιο αίμα του στο πάτωμα
Άνοιγε τα μάτια του,
Εγώ φώναξε,

Ενώ οι άλλοι
Του δέναν το σώμα με ηλεκτρικά καλώδια.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ιδιωτικό τραγούδι
Post by: wings on 24 Jul, 2017, 14:50:02
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ιδιωτικό τραγούδι

Η μέρα αναίμακτη, σφαγμένο μοσχάρι
Κι ο ήλιος μαύρη πλεκτάνη στον ουρανό
Πάνω απ’ τις οικοδομές
Και τα κύματα της θάλασσας χρόνια πίσω στη μνήμη
Βογκούν ήχοι στεγνοί και συγκεκριμένοι
Στους τοίχους των ημερών μας
Και ραδιόφωνο στη διαπασών
Κάποιοι, σκέφτεσαι, κάτι πάνε να πνίξουν
Ξενευρώνει η θηριώδης αμάθεια της εξουσίας
Μόνη παρηγοριά το τραγούδι μωρομάνας
σίδερο βάλτε στην καρδιά και χάλκουμα στα στήθια
Και κρατούσε τον γιο της
Βολβό γεμάτο δίψα, πλούσιο απ’ τις μέρες του μέλλοντος
Σφυρίζει ο αγέρας στις μεταλλικές κεραίες
Εδώ
Μες στο μπετόν φυτρώνει
Η καινούρια ρίζα μας
Σκληρή και προορισμένη.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Έγραφε
Post by: wings on 24 Jul, 2017, 14:54:55
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Έγραφε

Εκμηδενίζει ο χρόνος τη χαρά
Αυτή διαρρέει από τους φύλακες της ημέρας
Μας προλαβαίνει καλοκαιρινή βροχή

Πόσα χέρια ψάχνουν
Μες στο λαρύγγι μας έμπειρα επίμονα
Ξεριζώνουν ό,τι προλάβουν
Ακόμη και τη χορδή της πιο μικρής χαράς

Και ματωμένες οι λέξεις διαθλάνε το φως
Κι οι σιωπές σαν βρόχοι

Καθένας έχει μερίδιο στη σιωπή
Στη σιωπή που είναι ενοχή
Ενοχή για όλα αυτά που χάνονται
Χάνονται εφιαλτικά
Και πάνε με τους δήμους
Και πάνε με τα ηλιακά συστήματα σκουπίδια.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ορμάει η θάλασσα
Post by: wings on 24 Jul, 2017, 14:59:08
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Ορμάει η θάλασσα

Ορμάει η θάλασσα τ’ απόγευμα
Ανεβαίνει από τοίχους κι άσφαλτο
Αεράκι παρήγορο
Μέσα στην κιμωλία του ήλιου

Κυριακή το άεργο μυαλό μου
Ταξιδεύει σε ανθισμένο πέλαγο
Κι όμως τα μαλλιά σου φυλλώματα ελιάς, παίρνουν φωτιά

Τα μάτια σου κοχλάζοντας ασβέστης
Λευκό το χρώμα του θανάτου
Πάλι ορμάει η θάλασσα με άσπρα βήματα χορευτικά

Στιγμή δεν μπορείς να αφεθείς
Καταραμένες μέρες

Μαύρος Μινώταυρος έρχεται απ’ τη θάλασσα.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Υπνοβάτης
Post by: wings on 24 Jul, 2017, 15:04:11
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Υπνοβάτης

Κάθομαι εδώ μες στους τοίχους
Και δεν ακούω
Στο μυαλό μου ορμάει η θάλασσα
Και πιο πολύ δε βλέπω
Χάθηκαν στα μαλλιά της Κασσάνδρας οι ουρανοί
Εφημερίδες, σκουπίδια, τηλεόραση
Και τραβάει το ποτάμι θολό φαρμακωμένο

Και δεν ακούω
Μονάχα κάποιες φωνές φτάνουν
οχ μάνα μου κι όχι άλλες κουβέντες
Τις νύχτες που περνάει τ’ αεράκι στις κεραίες
Κομμάτια φεύγουν οι σάρκες μου
Βγαίνουν στους δρόμους
Χάνονται
Και δεν ξαναγυρνούν.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Μερική έκλειψη
Post by: wings on 24 Jul, 2017, 15:07:21
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Μερική έκλειψη

Γεμάτη φως η θάλασσα και πέρα
Σειρά τα λιόδεντρα ανηφορίζουν με τον μπάτη
Στο μυαλό μου καίγονται δέντρα και κρεμασμένοι
Κι ένας καπνός πετάγεται φτεροκοπώντας
Κάργες τότε που ράντιζαν το θάνατο
Στάχτη κι αποκαΐδια στα μάτια που βλέπουν
Το απρόβλεπτο

Μέσ’ από καμένο γυαλί πάλι ο ήλιος χαμογελούσε.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Συμβάν
Post by: wings on 24 Jul, 2017, 15:10:57
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Συμβάν

Το αίμα τους
Καθώς σπάζουν τα φράγματα χύθηκε
Προορισμένο κιόλας ν’ αρδέψει τη γη
Σα ρόδι θρυμματισμένο ιρίδισε
Σκορπίζοντας απαστράπτοντα σπέρματα
Για μιαν ανθοφορία
Σε μιαν άλλη άνοιξη που θα ’ρθει—
Να υψωθεί στον σκοτεινό ουρανό
Ο ρόδακας
Του πιο κόκκινου ηλιοτρόπιου.

Αύγουστος 1968-Μάης 1974

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Οικογενειακή συγκέντρωση
Post by: wings on 01 Nov, 2018, 22:10:39
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Οικογενειακή συγκέντρωση

Στραγγαλίζεται το φως κλοτσώντας τον ορίζοντα

Έπεφτε ο ήλιος στο στόμα του Αξιού ξεχείλιζε ο ουρανός ποτάμι θολό στα πρόσωπά μας

Και φώναξα
Με φωνή που βίδωνε στον πηχτό αγέρα και μπούκωνε
Φωνάζω
Κι οι σάρκες το αίμα το σπέρμα μου φωνάζουν γεμάτος ασβέστη νερό πέτρες στάχτη και ακόρεστο έρωτα μπασμένος σ’ αδιέξοδο εφτά χρονών
Φωνάζω τη γενιά μου
Καθώς οι ηλιακές κηλίδες πέφταν στη μεριά του σκοταδιού και μια θηλιά φέγγαν οι ταράτσες στρωμένες φωνές και πίσσα και ψηλότερα οι μεταλλικές κεραίες
Και φώναζα τη γενιά και ρίζα να ’ρθει κι έχυνα δάκρυα χαλάζι

Κι ήρθαν
μπουκωμένοι στο αίμα χλωμοί με τα μεγάλα μουστάκι τους σκοτωμένοι από χρόνια στις φυλακές να γυρνούν με κοντό βήμα και στα στρατόπεδα χωρίς τίποτε δικό τους στην εξορία από τους δικούς μας και τους ξένους πηγμένοι στο αίμα και στο αλάτι και τα μάτια φρυγμένα
Και πίσω ήρθαν μανάδες κι αδερφές και γυναίκες στεγνές ραγισμένες στα μαύρα πουκάμισα και ξέπλεκα τ’ αλλοτινά μαλλιά τους με χέρια σφιγμένα δάχτυλα μέσα στα δάχτυλα μόνο να λάμπουν σαν τα μπακίρια που τα τρίβανε με στάχτη

Και στάθηκαν γύρω γενιές και ρίζες απ’ την Καππαδοκία τον Πόντο και την Τραπεζούντα τον Καύκασο το Αραράτ και δε μιλούσαν

Και δε μιλούσαν κοίταγαν με τα αυστηρά πρόσωπά τους ακίνητοι σφιχτά ο ένας δίπλα στον άλλο κοίταγαν

Φώναζα και ζητούσα μια μόνο λέξη μια μόνη ένδειξη για σημάδι πως μ’ αναγνωρίζουν δικό τους αίμα δική τους φωνή

Κι ήταν εκεί ο πατέρας και πιο πίσω η μάνα που σκέπασε το πρόσωπό της με τα χέρια και κείνος την τράβηξε κοντά κίτρινος αυστηρός και σαν κάποιος τριγμός ν’ ακούστηκε δε μιλούσαν κι είχε πέσει πια η νύχτα πάνω μας αλλά ένα φως σαν φωτοβολίδα ψυχρό και κατέβαινε φώτιζε πρόσωπα ασβέστη

Κατέβαινε το φως
Κι ακούστηκε σκληρός μεταλλικός τριγμός λύγισε η μάνα μου λέγοντας Αχ και είδα σήκωνε ο πατέρας την αραβίδα και πυροβόλησε γιατί πολύ σε είχα αγαπήσει άκουσα

Κι έπλεα πάνω από ταράτσες και μεταλλικές κεραίες σ’ ένα σκοτάδι που κολλούσε πάνω μου κατράμι: Δεν φτάνει να ερμηνεύεις έλεγα...

1973

Από τη συλλογή Συνοπτική διαδικασία (1980)
Title: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Μαγική εικόνα (I)
Post by: wings on 01 Nov, 2018, 22:16:55
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Μαγική εικόνα (I)

Γύμνωσαν
Το είδωλο από το λευκό του φόρεμα
Λαδοπράσινο πέρασαν επενδύτη
Με τσέπες μεγάλες, ζώνες γι’ άρματα
Αφαίρεσαν τα ωραία λυσίκομα μαλλιά
Φόρεσαν καπέλο με πολλά άστρα
Ακόμη το λευκό επίδεσμο αφαίρεσαν απ’ τα μάτια
Στη θέση του βάλανε γυαλιά θυέλλης
Στα αυτιά κερί-βαμβάκι
Και άρβυλα με ντοκ στα πόδια
Στο δεξί χέρι άφησαν
Όπως το θέλει η παράδοση το Σπαθί
Ενώ στο αριστερό
Δεν υπήρχε πια ο Ζυγός
Παρά απαστράπτον πολύσφαιρο όπλο
Που θέριζε
Σε μυστικές ακούοντας αποφάσεις.

1970

Από τη συλλογή Συνοπτική διαδικασία (1980)