Σοφία Πόταρη

[wings]

Σοφία Πόταρη, Φθινόπωρο

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Ριγούν τα φύλλα μες στου κήπου την εσπερινή δροσιά
στο νοτισμένο χόρτο της αγκάλης του ριγμένα
φεύγουνε όπως τα παιδιά, με απορία στην ματιά
κι ωχρά σιωπούν σ’ αγαπημένα χέρια αφημένα

αθώα κι όμορφα πολύ είναι τα φύλλα τα νεκρά
καθώς τα κλαίει το σιγηλό του δειλινού αγέρι
όπως της μάνας το φιλί στα χείλη πάνω τα χλωμά
του σπλάχνου της, που ξεψυχά, μικρούλι περιστέρι

γλυκά π’ αφήνονται να κοιμηθούν σε στολισμένο μνήμα!
κι αν η χαρά είν’ ο θάνατος κι ο θάνατος χαρά
της ωραιότητας πιασμένα ακολουθούν το νήμα
πεθαίνουν, σαν παιδιά, στου γαλανού την αγκαλιά

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Πόνος

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Κορμάκι ξυλιασμένο μες στου δρόμου τη στροφή
παρατημένο στέκει, ελεεινό και ματωμένο
κουφάρι ζώου ξέπνοου παραδίδει την ψυχή
μια γάτα είναι, πλασματάκι περιφρονημένο

χάρος το πρόλαβε τροφή όταν έψαχνε να βρει
φτωχό! άλλο δεν είχε απ’ το να ζει αλαφιασμένο
ο κόσμος γύρω βιαστικά περνά κι αδιάφορα θωρεί
κάποιοι το βλέμμα τους αλλού έχουν στραμμένο

κορίτσι ανέμελο τον φίλο του κρυφοφιλεί
κανείς στο άγριο δράμα της ψυχής μάτι δεν στρέφει
εκεί στην άσφαλτο που ο θάνατος ζωή συλεί
κάπου, γατάκια καρτερούν το στήθος που τα θρέφει

πλάσματα πόσα εδώ στην γη, κορμάκια τρυφερά
της μάνας την ζεστή αγκαλιά δεν λαχταρούνε;
πώς να τους πεις πως η αγάπη πέταξε μακριά
και πως τη θέρμη της ποτέ ξανά δεν θα τη βρούνε;

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Η κόρη του ανέμου

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Κόρη του ανέμου στέκεσαι
στου ποταμού την άκρη
το σύννεφο ασπροντύνεσαι
και του νερού το δάκρυ

κλαδιά είναι τα χεράκια σου
και ρίζες τα μαλλιά σου
και το κορμάκι σου το νιο
στολίδι στα προικιά σου

κόρη του ανέμου αυγινή
λάμπεις ασπροντυμένη
η κρουσταλλένια σου ομορφιά
στον ποταμό δοσμένη

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Το ρολόι

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Το παλιό ρολόι στη λαβωμένη σάλα
στέκεται ακούνητο σαν τον φρουρό
που ανήσυχος με τούτα και με τ’ άλλα
φυλάει τα πάτρια από δόλιο εχθρό

το φτωχό! ξεχασμένο λες σε γυάλα
παλιάτσος τώρα διασκεδάζει τον καιρό
μ’ αποφόρια σκισμένα και μεγάλα
σκιάχτρο σε άκαρπο, έρημο αγρό

μάταιο είναι που γλυκοψιθυρίζει
«για φαΐ ελάτε» ή «ύπνο τα παιδιά»
λευκά οι άνθρωποι πετάξανε πουλιά

ο σακάτης φούρνος δεν καπνίζει
ο χρόνος μόνο θάνατο αβγατίζει
κι είναι ο χτύπος του θρήνος κι αποθυμιά

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Αποχωρώ

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Η αίγλη της ημέρας θλιβερή
και το τραγούδι της σπασμένο κρίνο
σκουλήκι μαύρο στην καρδιά κερδοσκοπεί
χολή και ξίδι στάζει η σιωπή
η νύχτα αλείφει μέλι την πληγή
μα ω! με δηλητήριο με πληθύνω

το φως λεπίδι μες στου ήλιου το φιλί
και τα ουράνια μολυσμένο στόμα
δελφίνι από τα δίχτυα ψάχνει να κρυφτεί
κι η θάλασσα έχει ξοδευτεί
αλλόκοτο κλαδί ’ξεχάστη το κορμί
σε λασπερού βυθού το κρύο δώμα

αποχωρώ

δεν θέλω πια να ζω και σε νυχτιά πυκνή
λιγόπνοη δάδα ν’ αργοσβήνω
σήμαντρο άηχο και πνευμόνι που πονεί
στου χρόνου την πηχτή σιωπή
φύσημ’ αγέρα και σπιθίτσα μακρινή
σε κύκλο ατελείωτο θα μείνω

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Ηλιοβασίλεμα

[Α' μέρος – Ποιήματα]

Είναι κάτι παλιά ξεθωριασμένα κεραμίδια
που στέκονται σαρακοφαγωμένα θαλασσόξυλα
ψημένα απ’ την αλμύρα, φαγωμένα απ’ τη βροχή
απ’ το λιοπύρι άγρια πυρπολημένα, σα δέρματα ξερά
το δειλινό ο ήλιος πάνω τους απλώνεται
τη σκόνη τους δειπνά και ξεψυχά ολόμαυρος
σαν αίμα ξεραμένο, που έχει πια λιμνάσει
πέρα μακριά η θάλασσα βουλιάζει κατακόκκινη
κι ένας ίσκιος απρόσκλητος τρυπώνει σε ιστορίες
πλεγμένες κάτω απ’ τα μισοσπασμένα κεραμίδια

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Του μικρού κοριτσιού

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Νυφούλα, νερατζούλα μου, μικρή τριανταφυλλίτσα
γαρδένια μοσχομύριστη και ηλιοχαϊδεμένη
άνοιξε τα ματάκια σου, μικρή μου περδικούλα
να σβήσουν τ’ άστρα τ’ ουρανού, να σβήσει το φεγγάρι
να βγει ο ήλιος γελαστός, ν’ απλώσει τη χαρά του
στης ομορφάδας σου το φως ν’ αλησμονάει τη δύση

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Βασιλικός

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

— Βασιλικέ μου τρίκλωνε και μοσχομυρισμένε
γιατί μαράθηκες και κλαις βασιλικέ καημένε;
— Είχα κυρά πεντάμορφη που ’χε χρυσό μαντίλι
με πότιζε τη χρυσαυγή, με σκάλιζε το δείλι
μα ψες αργά το σούρουπο πού ’σκυψε στο πηγάδι
ο μαυροχάρος ζήλεψε τα δροσερά της κάλλη
στ’ άπατα τηνε τράβηξε και στα βαθιά την πήγε
ήλιος να μην την ματαϊδεί και τη χαρά μου πήρε
τα φύλλα μου ξεράθηκαν και δεν μπορώ να γειάνω
χεράκι κρινοδάχτυλο δε με μυρώνει άλλο

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Της γιαγιάς

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Αχ γιαγιούλα μου καλή, ήρθες και φεύγεις μοναχή
με τ’ άσπρα τα μαλλάκια σου και τα χρυσά χεράκια σου
που ’χαν βελόνι και κλωστή και μου ’πλεκαν ζεστό σκουφί
και μου ’φαιναν την ομορφιά κι όλο τον κόσμο ζωγραφιά
αχ γιαγιούλα μου καλή, με την καρδούλα τη χρυσή
με τη γλυκιά σου τη φωνή, χάδι ως μέσα στην ψυχή
καθόσουν στη γωνίτσα σου, στα χέρια η δαντελίτσα σου
κι έπιανες με ψιλή φωνή παραμυθάκ’ απ’ την αρχή
καθόσουν στο σκαμνάκι σου κι εγώ το εγγονάκι σου
μάτια κι αυτιά είχ’ ανοιχτά, για δράκους και για ξωτικά
κι όταν το σούρουπο γλυκά κατέβαινε μια αγκαλιά
το καντηλάκι άναφτες και τον σταυρό σου έκανες
κι έπεφτες για να κοιμηθείς και να γλυκονειρευτείς
σύρε γιαγιά μου στο καλό, κι έχε μαζί σου φυλαχτό
τα γονικά σου τα καλά και των παιδιών σου την καρδιά
σύρε γιαγιούλα μου να δεις τ’ αποθαμένα σου να βρεις

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Της Λένης

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Οι ουρανοί μαυρίζουνε, τα σύγνεφα στενάζουν
οι στέρνες ξεραθήκανε κι οι νερομάνες βράζουν
ο ήλιος εσκοτείνιασε και το φεγγάρι εκρύβη
τ’ άνθια εμαραθήκανε και το αηδόνι εθλίβη
η μαυρομάνα που θρηνεί και τα μαλλιά μαδάει
σα νύφη την Ελένη της στην εκκλησιά την πάει
— Λένη μου, μαυρολένη μου και μαυροθυγατέρα
για πού πααίνεις κόρη μου ετούτη την εσπέρα;
— Γω πάω στον αρρεβώνα μου, γω πάω στον καλό μου
στο σπίτι το νυφιάτικο να στρώσω το προικιό μου
ν’ αλλάξω τ’ άσπρο νυφικό, να στολιστώ στα μαύρα
ψωμί να βγάλω και κρασί σ’ αραχνιασμένη τάβλα
τα πανεθύρια μου κλειστά κι η πόρτα αμπαρωμένη
ήλιος να μη με ματαϊδεί, στη μαύρη γης χωμένη

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Χωρισμός

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Πώς κεραυνός ανίκητος και μαύρο αστροπελέκι
σπαθοκοπάν αλύπητα τους κλώνους και τις κλάρες
και μένει τ’ ώριο το δεντρί έρμο πελεκημένο
να ιστοράει τον πόνο του μερόνυχτα κι αιώνες;
έτσι κι εμέ η καρδούλα μου για πάντα ’φαρμακώθη
π’ απόμεινα μονάχη μου σαν το ξερό δεντράκι
σε πήρε μαύρος κεραυνός σ’ έκαψε αστροπελέκι
μαύρος της νύχτας άνεμος σε χώρισε από μένα
σε πάει καβάλα σ’ άλογο σε μαύρο ξεροτόπι
ν’ αλησμονάς το γάμο μας, ν’ αλησμονάς κι εμένα
να τραγουδάς τα νιάτα σου, να κλαίν τα μαυροπούλια

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Της μάνας

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Εσύ πουλί, μικρό πουλί, μαύρο μου κοτσυφάκι
που κελαηδείς τ’ απόβραδο για τους αποθαμένους
και βάνεις τέχνη ζηλευτή και τη γλυκιά λαλιά σου
και σαν τραγούδι αρχινάς για τον καημό της ζήσης
κλαίνε ραχούλες και βουνά, γκρεμνοί και κορφοβούνια
σύρε σιγά και ταπεινά, μαύρο μου κοτσυφάκι
να ροβολήσεις το στρατί  που πάει στον κάτω κόσμο
και νά ’βρεις τη μανούλα μου μαυρομαντιλωμένη
δώσ’ της κλωνί βασιλικό και χώμα απ’ το περβόλι
στον κόρφο της να το κρατεί κι εμένα να θυμάται

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Του γιου

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

— Ελίτσα πικρολίτσα μου, του ήλιου θυγατέρα
εκεί στην πέτρα που ριζάς, πέρα που αγναντεύεις
μην είδες το λεβέντη μου, το φως των ομματιών μου;
— Τον είδα ψες  το σούρουπο καβάλα στο φαρί του
να πηαίνει στ’ αγριώματα, πέρα στα ξεροτόπια
κι είχε παρέα τα πουλιά και τ’ άγρια του λόγγου
— Πάαινε με το μαύρο του σε κυνηγιού λημέρια
βαράει τσίχλες και λαγούς και πλουμιστά ορτύκια
να τρώει να στηλώνεται τις αρμακιές σαν χτίζει
— Δεν πάαιν’ ο λεβέντης σου σε κυνηγιού λημέρια
μηδέ φαγί μηδέ κρασί έβανε να ετοιμάσει
καβάλα ήταν σ’ άλογο που ’σουρνε απ’ το καπίστρι
αμαξηλάτης άγριος στα μαύρα τυλιγμένος

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Του μικρού αγοριού

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Κοιμήθηκες γλυκό μου ανθί κι ωραίο μου βλαστάρι
φέγγει το προσωπάκι σου σαν ήλιος, σα φεγγάρι
κοιμήθηκες κι η ομορφιά του κρίνου σε μυρώνει
κι άρωμα ρόδου αμάραντου τη νύχτα σου μερώνει

κοιμήθηκες χρυσέ μου αϊτέ, λευκό μου συννεφάκι
όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού να τα ’χεις κρεβατάκι
τ’ αηδόνι να σου τραγουδά, να σε γλυκομαλώνει
και του Θεού ανασεμιά μέσα σου να ριζώνει

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Της κόρης

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Ζήλεψε ο Χάρος μάτια μου τ’ ολόγλυκό σου στόμα
όρμησε αντάρα και φωτιά και σ’ έριξε στο στρώμα
είκοσι μέρες πολεμάει το φως σου για να σβήσει
και μια λαμπρή Παρασκευή δέησε να σ’ αφήσει
ανθίσαν τα ματάκια  σου και μύρωσε η πνοή σου
τ’ άστρα καθίσαν πλάι σου, τραγούδι και γιορτή σου
νυφούλα μας στολίστηκες σε κάτασπρη δαντέλα
κι έφεγγε η νύχτα πιότερο κι απ’ τη λαμπρή τη μέρα
μα ο Χάρος δεν σε ξέχασε πεντάμορφή μου κόρη
κι ήρθε καβάλα μιαν αυγή από τα πέρα όρη
δεν σ’ ελυπήθη μάτια μου, δεν σ’ εψυχοπονέσε
σίδερο μπήγει και καρφί και μ’ άλυσο σ’ εδέσε
σπαθιά τραβάει στο λαιμό και μαχαιριά στα στήθια
και μ’ αγκιστριά φαρμακερή γατζώνει σου τα βύθια
στ’ άλογο σε καβάλησε, μαυροκουκουλωμένη
νύφη πανώρια και κυρά απάνω του δεμένη

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)