Μάρκος Μέσκος

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Μετά από την καταραμένη ομοβροντιά...]

XVIII

Μετά από την καταραμένη ομοβροντιά
η φοβισμένη ησυχία. Στους δρόμους φίδια
και σπασμένα δόντια και νύχτες αποκεφαλισμένες.
Κι όμως ο καιρός προχωρεί έρποντας
καθώς γιατί στον κήπο κυνηγώντας πουλιά
μεγαλώνουν τα δέντρα, οι πιο πολλοί ανυποψίαστοι
και βαρετοί στα μερόνυχτά τους κι εσύ
ανακαλύπτεις ξαφνικά το λευκό στα μαλλιά σου
κρύβοντας ωραία ωραία την εκδοχή εκείνη του θανάτου
στη λεία της ομοβροντιάς.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Τα χώματα ανθίζουν πάλι όποιο μήνα...]

XIX

Τα χώματα ανθίζουν πάλι όποιο μήνα
πίνουν την πίκρα με το βρόμικο νερό
μα εάν η φωτιά κάψει το δάσος
παράχωσε το πουλί στα σύννεφα
τη φωνή του λύκου στην καμένη γκορτσιά
και χάσου.

Ώστε λοιπόν τώρα
έχω δικαίωμα να μιλήσω.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Το σπαθί που χαράζει στα ματόφυλλα τον ύπνο...]

XX

Το σπαθί που χαράζει στα ματόφυλλα τον ύπνο
και οι αναφορές στο παρελθόν
ας πούμε η εποχή
του Σαράφου του πεταλωτή ή του μάγειρα Μπατίκη
λίγο πριν οι ληστές κρατήσουν στα χέρια
το κόκκινο πιπέρι για τους σκοτωμούς
λίγο πριν σπάσει ο ουρανός
και χυθούνε τα νερά — σιωπηλά τα βουνά
τσιρίζουν τ’ ακρογιάλια...

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος: [Τρυφερός (όσο γίνεται)...]

Τρυφερός (όσο γίνεται)
θα περιμένω
τον άλλο αιώνα
ν’ αγαπήσω.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Απέραντη θάλασσα κυριαρχολογείς...]

XXI

Απέραντη θάλασσα κυριαρχολογείς
να ένας έρωτας
μπάρκο με τα μαύρα ψάρια του βυθού
ή ο άλλος στους μαλακούς λόφους οι φράχτες
και τα αιώνια πεύκα.
Όμως εγώ προτιμώ να καταγράφω τα βήματα εδώ
στη βουερή στεριά
ανώνυμος
περνώντας τα μερόνυχτα και τα μαλλιά μου
κάτω από τα πράσινα φύλλα
στα λιγοστά πάρκα.

(Σ’ αυτά τα μέρη θα πεθάνω.)

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Εγώ στον νότο εκείνοι στον βορρά...]

XXII

Εγώ στον νότο εκείνοι στον βορρά
άλλαξα οχτώ φορές το μήνυμα
από τη χήνα του βάλτου ως το ψιλό χελιδόνι —
ψηλά
δεν έφτασε
κανένα πουλί.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Τα δάση πήραν την απόφαση να μετακινηθούν...]

XXIII

Τα δάση πήραν την απόφαση να μετακινηθούν
κι όχι ν’ αλλάξουν θέση, δένδρα ή πουλιά.
Πήραν τον δρόμο της πόλης
από τη μια λεωφόρο στην άλλη λεωφόρο
από τη μια κάμαρα στην άλλη πικρή κάμαρα.

Τη δροσιά και τις πηγές και το θρόισμα
και τις φωνές στο κατακόρυφο δάσος του υλοτόμου λύκου
σαν τον ποιητή παρακαλώ πουλώντας ποιήματα
τόσες μπουκάλες ουίσκι στα σάπια
αλώνια των δοντιών μου
όσο όσο να ξεπουλήσω τις συνήθειές μου —
ένα δένδρο κι εγώ στη βουή του δάσους.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Άνεμος φυσάει στο μέτωπό μου...]

XXIV

Άνεμος φυσάει στο μέτωπό μου
κρύα τα μάτια στο κενό.
Αν ξημερώσει ο ήλιος το πρωί
μη λησμονήσω
τα κοινόχρηστα στον θυρωρό.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Η μοναξιά με το νερό στον τάφο μου...]

XXV

Η μοναξιά με το νερό στον τάφο μου
κι εκεί άλλος σταυρός, όνομα ξένο
διαβάζουν οι επιζώντες περαστικοί
καθώς μπρούμυτα παραχωμένον
με λιώνει το χώμα.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Φανταστικό ποίημα

Μια παρέα πλάτος ένα πεζοδρόμιο — παλιά προβατίνα η γλώσσα μου
λόγια παλιά πάλι θα πω. Τα καλύτερα τραγούδια είναι τα χαράματα
ένα μέτρο η κάμαρη κι ο δρόμος μια φτερούγα. Και το νερό.
Πού είναι το νερό; Για τελευταία φορά αναφέρομαι στο φεγγάρι
στερνός γανωτής που τρίβει καλάι με τα πόδια. Ένα πτώμα ο ύπνος.

Αχ! σατέν φορούσε η λεύκα θροΐζοντας — ο καιρός ο καιρός να περνάει
κι ο τελευταίος καπνός στην ταμπακιέρα. Πού να κινήσω πάλι;
Πρωί-βράδυ η λαιμητόμος του ασανσέρ, πρωί-βράδυ
η ματαιότητα των παιδιών με τα φρένα χυμένα στο χώμα
εκεί που τα πουλιά ονειρεύονται τύμπανα στον ύπνο: Διψασμένο βράδυ
καθώς μοσχάρι πίνει το νερό στη ρεματιά κι ο λαιμός παντοκράτορας
καθώς χτένι του ήλιου δειλινό, φίλος το παλιό πεύκο κι η θάλασσα βλέπει.

Η θάλασσα βλέπει κι ο μονόχειρας στους λόφους δακρυσμένος χειροκροτεί.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ο μικρός κήπος

Θάλασσα ομηρική με πεύκο και κουπιά έτρεχε το βουνό
να ξενυχτήσεις το φεγγάρι ή να προσμένεις την αυγή;

Τα πίσω εμπρός και τα μελλούμενα ένας δρόμος ίσα στο σπιτάκι
φτάνει ο μικρός κήπος και το σκυλί για τα κακά προαισθήματα.

Εκεί όταν έφτασες ρώτησες τη μητέρα: — Σςς κοιμούνται τα παιδιά στην πέτρα
δεν ξύπνησαν ακόμη, — τι να πω;

Μαύρο καράβι η θάλασσα σκύλος ο ουρανός θα γαβγίσει
παρακαλώ σας μη γυρίσουν στο άλλο πλευρό βλαστημώντας.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ξενιτιά

Μη φοβάσαι. Τα κόκαλα του αγέρα τρίζουν στο σανίδι.
Στο υπόγειο η μουσική λιγόστευε — το ξεφάντωμα
πριν λίγες ώρες πώς να το πω;
Τώρα έτοιμοι όλοι για ύπνο, φλούδες πορτοκαλιού σε μια γωνιά
αύριον Τετάρτη το δοχείο των απορριμμάτων — πέταξέ τα.
Όσο η φιλάσθενη μητέρα έπαιρνε τους δρόμους του χιονιά στην Επαρχία
πλήθαινε ο ερχομός του γκριζομάλλη Θανάση
με την οικογένειά του από την Αυστραλία και η Τέτα
μας φιλούσε όλους δακρυσμένη.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Επιδρομή

Βαθιά χαράματα έδειχνα τον δρόμο στον σοφέρ. Τρελό
αυτοκίνητο καβαλούσε τα πεζοδρόμια να προφτάσει
όταν έδειξαν τα τανκς αλλαγή πορείας και μέσα
από τους υπαίθριους αγρούς ετοίμαζαν το φονικό.

Πίσω από τις αλυσίδες το αυτοκίνητο μπήκε στον χορό
τσαλαπατώντας ένα στρέμμα χωράφι με τον ήλιο μεσάνυχτα

Κοίταξα το ρολόι: ώρα 4.30 πρωί.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ο αγώνας

Μέσα στο σπίτι ξένα πρόσωπα. Τη νύχτα σκότωσα
τον έναν στη σκάλα κι έβγαλα από το στόμα μου
σκατά. Ας είναι καλά το νερό από τη φωνή τού
μικρού που είχαμε πάντα μαζί μας. Μας φώναξε
στο ταβερνάκι πάνω από το ποτάμι. Κι ενώ
παράγγελνα καβγαδίζοντας τους μεζέδες είδα
στα χαμηλά τραπέζια ελιές και ρακί και τέσσερις
πληβείους να με κοιτούν στα μάτια.

— Όχι, δεν ήταν ξένα τα πρόσωπα στο σπίτι.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Το σπίτι

Είχεν ορόφους πέντε το σπίτι
βρήκα την εξώπορτα ανοιχτή και ψηλαφούσα
στα σκοτεινά. Δύσκολα ανέβαινα
τα σκαλιά λοξά γλιστρούσαν κι όλο έλεγα να δω
το σημάδι-φυτό που φωσφορίζει τη νύχτα
στη θύρα του γείτονα. Τίποτα. Λίγο ακόμη να πιστέψω
πως σακάτεψα τη μνήμη και η γέφυρα που ενώνει
το παρελθόν γκρεμίστηκε. Τότε πέτυχα τις γυναίκες
που φρόντιζαν τη μετακόμιση σιωπηλά: Εδώ το χαλί
εκεί το βάζο εκεί το πιάνο τον καλόγερο στη γωνιά.
Και καθώς ευγενικές η μια με τα βαμμένα κόκκινα χείλη
μου χαμογελούσε εξηγώντας την πλάνη μου
γκαστρωμένη η άλλη μου ’λεγε να θαυμάσω τη μεγάλη σάλα
για τα μελλοντικά πάρτι με τη μουσική στα πολύφωτα

— πάλι λάθος είπα μέσα μου, πάλι λάθος, ευχαρίστησα τις κυρίες
και καθώς το ρολόι χτυπούσε κάποιαν ώρα της νυχτός και
η δούλα ανέβαζε πάνω τον σκύλο από τον βραδινό του
περίπατο, σκαλί το σκαλί βγήκα από το χτίριο.

Πιο πέρα δυο τρεις ψιθύριζαν ο ένας στο αυτί του άλλου
κάτω από ’να μικρό μα όχι τυχαίο δεντράκι.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)