Δραπετσώνα
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός,
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός.
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά.
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά.
Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή,
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή.
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή!
Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας,
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή.
Κράτα το χέρι μου και πάμε, αστέρι μου,
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί!
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά,
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά.
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός,
κάθε παράθυρό του κι ουρανός.
Μα όταν ερχόταν η βραδιά,
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά.
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά!
Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας,
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή.
Κράτα το χέρι μου και πάμε, αστέρι μου,
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί!
Μια από τις πιο ομορφότερες στιγμές του ελληνικού τραγουδιού. Συνάντηση γιγάντων στη μουσική και τους στίχους και μια θρυλική πρώτη, δεύτερη, τρίτη, πολλοστή εκτέλεση από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση που η σκιά του θα βαραίνει πάντα πάνω στους μεταγενέστερους ερμηνευτές του τραγουδιού.
