Δώρα Κασκάλη

[wings]

Δώρα Κασκάλη: [Μόνο γιατί αγάπησα το βλέμμα σου...]

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Μόνο γιατί αγάπησα το βλέμμα σου,
αγάπησα αυτή την πόλη.
Λιμνοθάλασσα που την ανάσα πνίγει
τσακίζοντας με τα υγρά της δάχτυλα τα στήθη.
Αρχαίο σταυροδρόμι εμπόρων,
προσφύγων και τυχοδιωκτών.
Στα υπόγεια οι σκελετοί,
στ’ αυθαίρετα δώματα η προίκα
και στα μπαλκόνια οι μπουγάδες
των ξεπλυμένων μας ονείρων.

Κάποιοι από ανάγκη μείναμε,
γιατί το αίμα ζήτησε πατρίδα.
Στις σκεπαστές τις αγορές
εμπορευτήκαμε την τρυφερότητα
και στον Βαρδάρη ξεπουλήσαμε
για κατοστάρικα τη σάρκα.
Φωτογραφίσαμε τα Κάστρα και
την ομορφιά σε τσιμεντένιους
λαβύρινθους λεηλατήσαμε,
ανάβοντας φρυκτωρίες από νέον.
Ψάξαμε έναν να βρούμε λόγο
τη βαρυφορτωμένη νύφη ν’ αγαπήσουμε
κάνοντας έρωτα σφοδρό το συνοικέσιο.
Δώσαμε την ορμή μας αντιπαροχή,
ταξίδια ανταλλάξαμε με βεντάλιες σπανιόλικες
ποδίτσες από το Τιρόλο.
Τιμήσαμε την υπαλληλία καταθέτοντας
πτυχία κι αναλυτικές βαθμολογίες.
Βαφτίσαμε νέα μπλοκ πολυκατοικιών
με ευτελή ονόματα.

Μόνο γιατί αγάπησα τα μάτια σου
που το χρώμα τους μου διαφεύγει,
μόνο γιατί εσύ στόλισες το φθαρμένο
κ’ έκανες το τυχαίο ένδοξο,
εγώ αυτή την πόλη αγάπησα.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Το τέλος των αναπαραστάσεων

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Μου είπες: γράφε για σένα.
Απάντησα: προτιμώ να γράφω
για πουκάμισα αγορασμένα
από κάποια αμερικάνικη αγορά,
για διψασμένα, άκοπα μαλλιά.
Για χέρια που στολίζονται
με ενθυμήματα από προγόνους
με χαλκώματα που ιδεογραφούν τον έρωτα.
Μου είπες: γράφε για σένα
για να καταλάβουμε για μας.

Δεν ξέρω τι να γράψω για τη γενιά μας∙
τόσο θανατικό σε διαδρόμους και ουρές.
Τόση οργή γιατί οι δόσεις ευτυχίας
δεν ήταν αρκετές.
Επίσχεση πίστεως στα ιερά.
Τα μουσεία σε καθεστώς εκκαθαρίσεως.
Η πόλη οικοδομείται κάθε μέρα
με τα παλιά μας μάτια, όλο πιο φτενή.
Σωριάζεται τα βράδια
στα προσκεφάλια των παιδιών
κι αυτά με τα αρχαία τούβλα της
χτίζουνε τα δικά τους κάστρα.

Δεν μπορώ να φανερώσω την επιθυμία.
Το σώμα δεν θυμάται πια.
Έχει εντοιχιστεί σε συλλογές ερωτικές,
στα ρήματα αναπνέει
και σπαταλιέται στα επίθετα.
Έχει αρνηθεί τον θάνατο
σε ιλουστρασιόν τηλεοπτικές παραγωγές.
Σε σκέφτομαι να χάνεσαι σε λαβυρίνθους
ασπρόμαυρων φωτογραφιών
να σε κατασπαράζει ο μινώταυρος
των πολλαπλών ερμηνειών.
Εσύ υπόσχεσαι: κάποτε
οι λέξεις θα γίνουνε ζωή.

Και τώρα που ζούμε με το πένθος
έχει γεμίσει η οθόνη δακρυγόνα.
Το λίγο αίμα πάγωσε σε κείνα
τα κομμένα μέλη που βάζουμε
μέσα στην κούνια κάθε βράδυ
και τα φοράμε με την πρωινή στολή.
Ποτέ δεν θα ’ναι ώρα μα
πρέπει με κάποιον τρόπο
να ετοιμαστούμε για το μέγα ξόδι.
Όταν θα λιγοστέψει οριστικά
το φως στο βλέμμα
θα προλάβουμε άραγε να πούμε:

– Ιδού το τέλος των αναπαραστάσεων.

Σημείωση της ποιήτριας
Το τέλος των αναπαραστάσεων: φράση του Θεόφιλου Τραμπούλη.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)