Ειρήνη Ιωαννίδου, Ενίοτε το κόκκινο πληγώνει
Την έχω χρόνια αυτή την κόκκινη ζακέτα, δεν θυμάμαι πια πόσα. Ξυπνάω και κοιμάμαι μαζί της. Όταν την πλένω κάτι μου λείπει, αυτό το ζωηρό κόκκινο, δεν αρκετό πια και το αγαπάω. Ήταν καλής ποιότητας, έχει αντέξει χρόνια. Μόνο τώρα τελευταία πρόσεξα κάτι κόμπους, μικρούς, ανεπαίσθητους. Μου φάνηκε, είπα στην αρχή, μα πλέον είναι περισσότεροι δεν μπορώ να τους αγνοήσω. Θα το επιχειρήσω, ναι, με ξυράφι, κάπου το διάβασα.
***
Αντιστέκεσαι, όμως εγώ θα σε κάνω καινούρια! Μην κουνιέσαι γιατί θα πληγωθείς. Είδες, κόπηκες, μια κλωστή κρέμεται. Εσύ φταις. Έχω θυμώσει, θα είμαι πια άγρια μαζί σου. Ξεκίνησα με καλή πρόθεση, μα εσύ τα χάλασες όλα. Είχα σχέδια για μας – ίσως μια δεκαετία ακόμα.
Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)