O καλός μου φίλος, ο ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης, τώρα 91 ετών, είναι πάντοτε ένα ευγενικό, ευαίσθητο και τρυφερό, μεγάλο παιδί. Με έναν καλό λόγο για όλους και με μια παρθενική ματιά στον κόσμο. Δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή να γράφει ποιήματα και να εκδίδει ποιητικές συλλογές. Το 2003 κυκλοφόρησε σε ένα εξαιρετικά καλαίσθητο τόμο η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του, Ποιήματα 1941-2002.
Ο Τάκης παραχώρησε ένα διαμέρισμα στο πατρικό του σπίτι, γωνία Εγνατία και Πρασακάκη, για να δημιουργηθεί η Ποιητική Εστία, στην οποία οργανώνονται ποιητικές εκδηλώσεις την πρώτη Τρίτη κάθε μηνός. Η Ποιητική Εστία είναι θαυμάσια επιπλωμένη και διακοσμημένη με διάφορα σχέδια, πίνακες ζωγραφικής, χειρόγραφα, επιστολές, βραβεία, μικροαντικείμενα, ένας αληθινά ποιητικός χώρος. Και με το πιάνο της βέβαια. Πολλοί από τους ποιητές της ανθολογίας έχουν ήδη παρουσιαστεί εκεί.
Στην ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών, ο Τάκης Βαρβιτσιώτης λέει με τρόπο εμπνευσμένο και γλαφυρό όλα όσα μπορούν να λεχθούν για την ποίηση (εκτός βέβαια από εκείνα που μόνο τα ποιήματα μπορούν να πουν). Αξίζει κάπου να δημοσιευτεί για να τη διαβάσουν όλα τα μέλη και οι επισκέπτες του Τρανσλάτουμ. Ίσως τότε τους λυθούν μερικές από τις απορίες τους.
Θέλω ακόμη να τονίσω πόσο σημαντικό είναι το ό,τι ένας άνθρωπος σαν τον Τάκη, εκεί που άλλοι σιωπούν, αισθάνθηκε την ανάγκη, είχε την αξιοπρέπεια και το σθένος, να υιψώσει τη φωνή του, με τα Δέκα ποιήματα της οργής και του χρέους μαζί με το Δοξαστικό της Ελευθερίας, υπέρ εκείνων που υπήρξαν ιδεολογικά αντίθετοι. Υπέρ του ανθρώπου χωρίς απολύτως καμία διάκριση.