Lagrime Antonia Pozzi
Bambina, ho visto che stasera hai pianto, mentre la mamma tua sonava: pochi, per questo pianto, i tuoi quindici anni. So che forse noi siamo creature nate tutte da un'ansia eterna: il mare; e che la vita, quando fruga e strazia l'essere nostro, spreme dal profondo un po' del sale da cui fummo tratte. Ma non sono per te le salse lagrime. Lascia ch'io sola pianga, se qualcuno suona, in un canto, qualche nenia triste. La musica: una cosa fonda e trepida come una notte rorida di stelle, come l'anima sua. Lascia ch'io pianga. Perch'io non potrò mai avere – intendi? né le stelle, né lui.
| Δάκρυα Αντόνια Πότσι
Κοριτσάκι, σε είδα που απόψε έκλαιγες, καθώς η μαμά σου έπαιζε μουσική∙ τα δεκαπέντε σου, πολύ λίγα για τόσο κλάμα. Το ξέρω, είμαστε όλοι πλάσματα γεννημένα από ένα πανάρχαιο άγχος: τη θάλασσα∙ κι ότι η ζωή, όταν ανασκαλεύει και ξεσκίζει την ύπαρξη μας, βγάζει από τα βάθη μας το λίγο αλάτι απ’ όπου οι γυναίκες αποκοπήκαμε. Όμως δεν είναι για σένα τα δάκρυα τ’ αλμυρά. Άσε με να κλάψω μόνο εγώ, αν κάποιος παίζει έναν σκοπό, κάποιον σκάρο λυπητερό. Η μουσική, πράγμα βαθύ κι ανήσυχο σαν νύχτα νοτισμένη από αστέρια, σαν την ψυχή του. Άσε με να κλάψω εγώ. Γιατί εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ ν’ αποκτήσω –μ’ ακούς;– ούτε τ’ αστέρια ούτ’ εκείνον.
|
11 luglio 1929
μετάφραση: Ευαγγελία Πολύμου