Καλημέρα σας, μόλις είδα το νήμα και μπαίνω να σας διαφωτίσω, έστω και καθυστερημένα. Είμαι κι εγώ από το Ιόνιο και πρόπερσι το χειμώνα (όταν ήμουν στο 3ο έτος) άρχισα να ψάχνομαι για πρακτική. Βρήκα την κυρία Μπότη, η οποία με παρέπεμψε στον δικτυακό κατάλογο που αναφέρθηκε παραπάνω, μου είπε να διαλέξω γραφείο ή φορέα και μου εξήγησε τι ακριβώς πρέπει να κάνω. Όλα πήγαν καλά εν τέλει, το δοκιμαστικό μου τους κάλυψε και έκανα πρακτική το καλοκαίρι (2005). Να πω εδώ ότι το γραφείο στο οποίο εργάστηκα είναι από τα μεγαλύτερα της Θεσσαλονίκης και μπαίνοντας μέσα διαπίστωσα γιατί: ούτε καφέ έφτιαξα, ούτε φωτοτυπίες έβγαζα και είχα μια αντιμετώπιση απολύτως φιλική και συναδελφική από όλους (ναι, ακριβώς. Δεν πίστευα την τύχη μου.)
Ένα χρόνο μετά εξακολουθώ να πιστεύω ότι η πρακτική είναι από τα πιο σοφά πράγματα που έχω κάνει στην 22χρονη ζωή μου, γιατί έμαθα πολλά πράγματα (και δεν εννοώ το τραντος, αλλά το πώς δουλεύει η αγορά, τι θα πει προθεσμία, υπευθυνότητα και συνεργασία και πολλά άλλα). Και, φυσικά, ΔΕΝ πληρωνόμουν, γιατί έχοντας τελειώσει το τρίτο έτος της σχολής δεν είχα καμία αυταπάτη και δεν έθεσα καν το θέμα. Ωστόσο, εγώ είμαι κάτοικος Θεσσαλονίκης, ως εκ τούτου έμενα στο σπίτι μου, δόξα τω θεώ δεν είχα καμία οικονομική ανάγκη και δεν με πείραζε που πέρασα ένα καλοκαίρι δουλεύοντας αμισθί, γιατί ήξερα πως και πάλι θα βγω κερδισμένη από αυτή την ιστορία. Και, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορεί κανείς να απαιτεί από έναν εργοδότη να πληρώνει τον ασκούμενο, εφόσον δεν ξέρει αν στην πορεία θα του βγει καλός ή φιντάνι, αν θα τον διευκολύνει ή θα τον δυσκολεύει ακόμη περισσότερο με απαράδεκτα κείμενα. Όλα αυτά βέβαια δεν αλλάζουν το γεγονός πως εγώ έβγαλα κάμποσες χιλιάδες λέξεις και δεν πληρώθηκα ούτε ευρώ.
Μέχρι να θεσμοθετηθεί με κάποιον τρόπο η πρακτική μέσα από το Πανεπιστήμιο, με το ίδιο το Ιόνιο να μας δίνει κάποια αποζημίωση για τα καθημερινά 8ωρα (όπως δίνουν 1000 ευρώ και στους ασκούμενους του ΤΑΒ, για τους οποίους μάλιστα η πρακτική μετά το 6ο εξάμηνο είναι υποχρεωτική), το ζήτημα για τον φοιτητή είναι απλό : ή πηγαίνεις σε ένα γραφείο γνωρίζοντας πως ουσιαστικά πρόκειται για εκμετάλλευση, εύχεσαι να είσαι τυχερός και να σε αντιμετωπίσουν ως μελλοντικό συνάδελφο και όχι ως γκοφεράκι (γκο φέρε εναν καφέ κλπ), ρίχνεις όσο πιο πολλή δουλειά μπορείς κι έχεις τα μάτια σου ανοχτά σε ό,τι βλέπεις για να μαθαίνεις - και μετά από έναν χρόνο ευγνωμονείς τον ευατό σου, όπως εγώ-, ή σκέφτεσαι πως δεν θέλεις να σε πιάσουν κορόιδο και δεν το κάνεις. Οι πιο πολλοί κάνουν το δεύτερο. Και ιδού γιατί η έξοδος από το Πανεπιστήμιο συμπίπτει με ανώμαλη προσγείωση, απογοήτευση και κρίσεις πανικού.