Συμφωνώ με τον αντμινιστρέητορ. Γνώμη μου είναι ότι αυτά είναι λάθη και ότι αν διορθωθούν με τη χρήση αποστρόφου, ούτε η αμεσότητα μειώνεται, ούτε το στιλ αλλοιώνεται.
Το γεγονός ότι ο συγγραφέας τα επαναλαμβάνει σε όλο το κείμενο, σημαίνει (κατ' εμέ) απλώς ότι δε γνωρίζει πως είναι λάθη. Είναι σαν το "δια μέσου", το οποίο πολλοί γράφουν "διαμέσου", όπως στη γεωμετρία. Δεν είναι στιλ, είναι ημιμάθεια.
Για το πρώτο, +1 κι από 'μένα. Σωστή αποτύπωση των παθών των συμφώνων και φωνηέντων, με αποστρόφους κι ό,τι άλλο χρειαστεί, ακόμη κι αν μεταφέρουν στο γραπτό μη τυπικώς απαντούμενα πάθη. (Για το "διαμέσου" τοποθετούμαι στο αντίστοιχο νήμα που του αφιέρωσε ο Νίκος.)
Ένα δεύτερο ερώτημα είναι πότε αποτυπώνουμε στο γραπτό μας την προφορά του προφορικού λόγου, με τις αφαιρέσεις και τις εκθλίψεις, και πότε γράφουμε ολόκληρες τις λέξεις: μου έρχονται, να είναι.
Εάν δεν επρόκειτο για λογοτεχνία, δεν θα έγραφα σε "προφορική εκφορά" πουθενά αλλού εκτός από τους (όποιους) διαλόγους. Επειδή όμως το ερώτημα αφορά τη λογοτεχνία και τα κείμενά της, δεν ξέρω. Άλλωστε νομίζω γι' αυτό έχουμε σκαρφιστεί και την "ποιητική άδεια" - για να μπορεί να γράφει ο καθείς όπως θέλει χωρίς να απαιτείται να λογοδοτήσει για τις επιλογές του αυτές. Το ερώτημα είναι, Νίκο, ότι λ.χ. στα αγγλικά ακόμη και ο Σέξπιρ έχει λάθη
. θα του τα διόρθωνες, όμως;
Έχει τύχει όμως και πελάτης που μου την είπε επειδή διόρθωσα κάτι (εμείς στο χωριό μου έτσι το καταλαβαίνουμε...).
Ναι, και μετά δείχνει περιχαρής το φρεσκοτυπωμένο δημιούργημά του στην παρέα του, κι ο άσπονδος λαθοθήρας φίλος του του τη λέει: "Μα καλά, πλήρωσες υποτίθεται και κοτζάμ επιμελητή - δεν ξέρει ο σκιτζής ότι ετούτο ή αυτό ή εκείνο δεν είναι σωστό;" Και σου ζητά τα ρέστα ο πελάτης σου... Γι' αυτό λοιπόν, προσέχουμε για να έχουμε: Άμα τη διαπιστώσει συστηματικής απόκλισης από τα εν γένει αποδεκτά ως ορθά για μία ή περισσότερες λέξεις ή φράσεις, κατάρτιση μνημονίου με αυτές και τις αντίστοιχες τεκμηριωμένες αντιπροτάσεις μας, το οποίο ο συγγραφέας απορρίπτει ή αποδέχεται εν όλω ή εν μέρει και αντίγραφο του οποίου τηρούμε στο αρχείο μας (δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο - ένα απλό χαρτί με την υπογραφή του). Μπορεί να μην μας τηνέ πει ο δημιουργός, αλλά κάνα τσακάλι κριτικός που 'ναι ακόμη χειρότερο. You can never be too cautious.
Η γλώσσα, είτε ως αντικείμενο μελέτης είτε στα σέρβερ του Γκουγκλ είτε στο μικροσκόπιο του ηλεκτρονικού ορθογράφου, δεν βλέπει πια με καλό μάτι τέτοιες άναρχες καταστάσεις. Δεν μας φτάνει δηλαδή που εκεί που ο αγγλικός ορθογράφος έχει come, comes, coming, came, και ο δικός μας έχει ένα κάρο τύπους του «έρχομαι», να του προσθέσουμε κι αποπάνω τα μούρχεται, σουρχόταν, τούρχονταν; Ε, πάει πολύ.
Ααα, τώρα μάλιστα, έπρεπε να ζήσω για να το διαβάσω κι αυτό
. το τι και πώς θα γράφουμε θα υπογορεύεται από τον μηχανισμό του google ή από τον ορθογράφο του Word... Βρε, δεν πάμε καλά, λέω 'γώ! Εμείς οι ίδιοι λέμε ότι η χρήση νομοθετεί στη γλώσσα... Πώς νομοθετεί, όμως; Μα, φυσικά με την αναρχία! Με τη λάθος ή αδόκιμη χρήση, με τη λεξιπλασία, με το μετασχηματισμό και τη σημασιολογική εξέλιξη, με τη ζωντάνια! Με τον ίδιο τρόπο που εξελίσσεται και η ίδια η ζωή - με μεταλλαγμένες μορφές που, από τέρατα αρχικά, ισχυροποιούνται τόσο και είναι καλύτερα προσαρμοσμένες και ανθεκτικότερες, ώστε τελικά στέλνουν το μισό περιεχόμενο του παλιού λεξικού ή του ορθογράφου του παρελθόντος στον αγύριστο. ¿Google y Microsoft? ¡No pasarán!
