Κική Δημουλά

[spiros]

Κική Δημουλά, Απροσδοκίες Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα. Κάθομαι εδώ και κάθομαι. Βρέχει χωρίς να βρέχει όπως όταν σκιά μας επιστρέφει σώμα. Κάθομαι εδώ και κάθομαι. Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου και πιο μακριά η κουρασμένη σχέση μου μαζί της. Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί κάθε που μας μετράει το άδειο. Φυσάει άδειο δωμάτιο. Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι. Νέα σου δεν έχω. Η φωτογραφία σου στάσιμη. Κοιτάζεις σαν ερχόμενος χαμογελάς σαν όχι. Άνθη αποξηραμένα στο πλάι σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα το άκρατο όνομα τους semprevives semprevives –αιώνιες, αιώνιες μην τύχει και ξεχάσεις τι δεν είσαι. Με ρωτάει ο καιρός από πού θέλω να περάσει πού ακριβώς τονίζομαι στο γέρνω ή στο γερνώ. Αστειότητες. Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία. Νέα σου δεν έχω. Η φωτογραφία σου στάσιμη. Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει. Όπως σκιά μού επιστρέφει σώμα. Κι όπως θα συναντηθούμε μια μέρα εκεί πάνω. Σε κάποιαν αραιότητα κατάφυτη με σκιερές απροσδοκίες και αειθαλείς περιστροφές. Τον διερμηνέα της σφοδρής σιωπής που θα αισθανθούμε –μορφή εξελιγμένη της σφοδρής μέθης που προκαλεί μια συνάντηση εδώ κάτω– θα 'ρθει να κάνει ένα κενό. Και θα μας συνεπάρει τότε μια αγνωρισιά παράφορη –μορφή εξελιγμένη του αγκαλιάσματος που εφαρμόζει η συνάντηση εδώ κάτω. Ναι θα συναντηθούμε. Ευανάπνευστα, κρυφά από την έλξη. Κάτω από δυνατή βροχή ραγδαίας έλλειψης βαρύτητας. Σε κάποιαν ίσως εκδρομή τού απείρου στο επ' άπειρον∙ στην τελετή απονομής απωλειών στο γνωστό, για τη μεγάλη προσφορά του στο άγνωστο∙ καλεσμένοι σε αστροφεγγιά προορισμού, σε διασκεδάσεις παύσεων για φιλευδιάλυτους σκοπούς και αποχαιρετιστήριες ουρανών πρώην μεγάλες σημασίες. Μόνο που ετούτη η συντροφιά των αποστάσεων θα είναι κάπως άκεφη, ανεύθυμη κι ας ευθυμεί εκ του μηδενός η ανυπαρξία. Ίσως γιατί θα λείπει η ψυχή τής παρέας. Η σάρκα. Φωνάζω τη στάχτη να με ξαρματώσει. Καλώ τη στάχτη με το συνθηματικό της όνομα: Όλα. Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά εσύ κι ο θάνατος εκείνου του ονείρου. Το στερνοπαίδι όνειρο. Απ' όσα είχα το πιο φρόνιμο. Ξεθολωμένο, πράο, συνεννοητικό. Όχι και τόσο βέβαια ονειροπόλο αλλά ούτε και φτηνά χαμηλωμένο, όχι σουδάριο κάθε γης. Πολύ οικονόμο όνειρο, σε ένταση και λάθη. Από τα όνειρα που ανάθρεψα το πιο πονετικό μου: να μη γερνάω μόνη. Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά εσύ κι ο θάνατός του. Δίνε του χαιρετίσματα, πες του να 'ρθει κι αυτό μαζί εξάπαντος όταν συναντηθούμε εκεί, στην τελετή απονομής απωλειών. Όσο δε ζεις να μ' αγαπάς. Ναι ναι μου φτάνει το αδύνατον. Κι άλλοτε αγαπήθηκα απ' αυτό. Όσο δε ζεις να μ' αγαπάς. Διότι νέα σου δεν έχω. Κι αλίμονο αν δε δώσει σημεία ζωής το παράλογο.

Kiki Dimoula, Unexpectations Lord what’s still not in store for us. I’m sitting here and sitting. It’s raining without raining just as when a shadow returns to us a body. I’m sitting here and sitting. Me here, my heart opposite and still further away my weary relationship with it. So we might seem many whenever emptiness counts us. Empty room blowing. I hold tight to the way I have of being swept off. I’ve no news of you. Your photo stationary. You stare as if coming you smile as if not. Dried flowers at one side incessantly repeating for you their unadulterated name semprevives semprevives—eternal, eternal in case you forget what you’re not. I’m asked by time how I want it to pass exactly how I pronounce myself as edging or ageing. Foolishness. No end is ever articulate. I’ve no news of you. Your photo stationary. Just as it rains without raining. Just as a shadow returns to me a body. And just as we’ll meet one day up there. In some lush sparseness with shady unexpectations and evergreen rotations. As interpreter of the intense silence that we’ll feel —developed form of the intense intoxication caused by a meeting down here—will come a void. And we’ll be enraptured then by a passionate unrecognition —developed form of the embrace employed by a meeting down here. Yes we’ll meet. Breathing fine, concealed form  attraction. In a downpour of heavy  lack of gravity. Perhaps on one of infinity’s trips to ad  infinitum; at the ceremony for loss awards to the known for its great contribution to the unknown; guests at destination’s starlight, at cessation’s galas on behalf of dissolving causes  and  the skies’ farewell importances once great. Expect that this company of distances will be somewhat downcast, cheerless even if non-existence finds cheer from nothing. Perhaps because the soul of the party will be absent. The flesh. I call to the ash to disarm me. I call upon the ash by its code name: Everything. You’ll meet regularly I imagine you and the death of that dream. The last-born dream. Of all I had  the best-behaved. Clear-headed, gentle, understanding. Not of course so dreamy but neither worthless or mean, no toady to all and sundry. A very thrifty dream, in intensity and errors. Of the dreams I raised my most loving: so I’d not grow old alone. You’ll meet regularly I imagine you and its death. Give it my regards, tell it to come too without fail when we meet there, at the loss awards ceremony. Love me as long as you don’t live. Yes yes the impossible’s enough for me. Once I was loved by that. Love me as long as you don’t live. For I’ve no news of you. And heaven forbid that the absurd should show no signs of life.

Από τη συλλογή Χαίρε ποτέ (1988)

Μετάφραση: David Connoly

[wings]

Κική Δημουλά, Οι λυπημένες φράσεις

Με ημέρα αρχίζει η εβδομάδα,
με ημέρα τελειώνει.
Κι η Κυριακή, κόμπος σφιχτός
να μη λυθούν οι εβδομάδες.
Έρχεται πάντα από το ίδιο Σαββατόβραδο
και φέρνει λίγο ύπνο παραπάνω το πρωί
και το θεό, όσο τον δίνουν οι ορθρινές καμπάνες.
Λίγο να σταθείς στ' ανοιχτά παράθυρα
και να κοντοσταθείς σ' αυτά που δεν συμβαίνουν,
περνάει η ώρα.
Δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
σιγά σιγά η Κυριακή μεσουρανεί
σαν τρομαγμένη απορία.

Στις γειτονιές
περνάνε γύφτισσες να πω το ριζικό σου,
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα, ριζικά.
Πιο πέρα κάποιο ντέφι, έν' αρκουδάκι
δείξε πώς βάζουν πούδρα τα κορίτσια
στον καθρέφτη, πώς γδύνεται η Μονρόε...

Μη γελάς. Βρέθηκε κάποτε νεκρή η Μονρόε.
Με πράγματα που δεν αντέχουν μη γελάς.

Αχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,
πώς μοιάζουν στους τυφλούς οργανοπαίχτες
στους δρόμους τους εμπορικούς, τις Κυριακές.

Να είχαμε μιαν άνοιξη.
Μη γελάς.
Με πράγματα που δεν υπάρχουν μη γελάς.
Ας λένε τα πουλιά κι οι μυρωδιές στα πλάγια
πως είναι Απρίλης.
Το λένε τα πουλιά κι οι έρωτες των άλλων.
Εμένα μ' εξαπατούνε οι θεοί
κάθε που αλλάζει ο καιρός,
κάθε που δεν αλλάζει.
Μη γελάς.
Έαρ δεν γίνεται
με ρίμες
ήλιοι-Απρίλιοι,
ήλιοι-Απρίλιοι,
ομοιοκατάληκτες στιγμές,
χρόνος χρωμάτων,
στρέμματα φωτός,
χαμομηλιών ανυπομονησία να μυρίσουν.
Δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
κι όλα τ' άλλα τρόποι
για να πεθαίνουνε ανώδυνα τα ημερολόγια.

Την Κυριακή τραβάει σε μάκρος
των τραγουδιών η αγωνία
ποια γυναί- ποια γυναί-

Αχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,
στους δρόμους τους εμπορικούς,
τις Κυριακές τις ανοιξιάτικες.

Από τη συλλογή Το λίγο του κόσμου (1971)

[wings]

Πάσχα στο φούρνο Κική Δημουλά Βέλαζε το κατσίκι επίμονα βραχνά. Άνοιξα το φούρνο με θυμό τι φωνάζεις είπα σε ακούνε οι καλεσμένοι. Ο φούρνος δεν καίει, βέλαξε κάνε κάτι αλλιώς θα μείνει νηστική χρονιάρα μέρα η ωμότητά σας. Έβαλα μέσα το χέρι μου. Πράγματι. Παγωμένο το μέτωπο τα πόδια ο σβέρκος το χορτάρι η βοσκή τα κατσάβραχα η σφαγή.

Easter in the oven Kiki Dimoula The goat kept on bleating hoarsely. I angrily opened the oven what’s all the noise I asked the guests can hear you. Your oven’s not hot, it bleated do something otherwise your cruelty will go hungry and at festive time too. I put my hand inside. It was true. The head the legs the neck the grass the pasture the crags the slaughter all cold.

Από τη συλλογή Ενός λεπτού μαζί (1998)
Translation: David Connoly

[crystal]

Κική Δημουλά, Εκρηκτικό πόρισμα

https://www.youtube.com/watch?v=7J7ZbSbVkB8&feature=related

Κυνηγέ,
υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.

Λυτρώσου.
Όλων μας σχεδόν τα πετάγματα
κάποια τα βρήκε αζύγιαστη
ή ζυγιασμένη σφαίρα.

Είτε σκάρτο νερουλό ήτανε το Ικάριο
κερί
είτε γιατί ο ήλιος είναι συνεργάσιμος
μονάχα με τη δύση του
είτε γιατί κατά την απογείωση εξερράγη
εκρηκτικός αντίπαλος.

Υπολόγισε τώρα τι φτερά ταπείνωσε
ενός κλουβιού το ύψος ότι τάχα
κελαηδούσαν γήινα καθημερινά
λες και η ανάγκη υπέργεια να κελαηδήσεις
δεν είναι γήινη δεν είναι καθημερινή.

Μνημονεύω χώρια, με ευλάβεια προσευχετική
τα αυτοκτόνα εκείνα πετάγματα
με σφαίρα που κρυφά τους επρομήθευσε
του ακατανόητου η μεγάλη γενναιότης
δεδικαίωται:
η νεκροψία όλης αυτής της καντεμιάς
έδειξε πως τα μόνα καλότυχα φτερά
τα είχε η ματαιότης.

Ηρέμησε λοιπόν.
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς
μα δε σκοτώνω άστρα.

Και αν καμιά φορά από μανία αδέσποτη συμβεί
κάποιο να σημαδέψω
το πολύ να κλείσω τον τραυματία κελαηδισμό του
σ' ένα κλουβάκι στίχου φευγαλέο.

Από τη συλλογή Ήχος Απομακρύνσεων (2001)

[crystal]

Κική Δημουλά, Ρομαντική Διαφωνία



Και βέβαια είμαι

κατά της διαταράξεως της σελήνης.

Οι λόγοι πολλοί.
Εκτός απ’ την κακόσχημην υπερβολή
- εγώ απο καιρό τις αποφεύγω
λόγω υπερκοπώσεως –
είναι και απρέπεια.
Οι σχέσεις της με την γη
υπήρξαν εώς τώρα
άκρως τυπικές.
Διακριτική μες στη μαγευτική απόστασή της,
έδωσε λύσεις άψογες
στης ανθρωπότητας τα ρέμβη.
Και το κυριότερο,
δωρεάν κάθε τόσο
αυτή την ευθαρμένη γη
επαργυρώνει.


Πηγή: To Skooliki

[crystal]

Κική Δημουλά, Τα πάθη της βροχής

https://www.youtube.com/watch?v=QIUBrilcDhA&feature=related

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ' αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
 
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
 
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ' αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ' άλλα νά 'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

[spiros]

Ναι, εξαρτώμαι από τις λέξεις, τις τιμώ βέβαια γιατί είναι η πατρίδα της πατρίδας μας, σέβομαι και την ηλικία τους που είναι τόσων αιώνων, και το ότι μόνον αυτές ξέρουν τον κωδικό με τον οποίον ανοίγει το θησαυροφυλάκιο της γλώσσας. Αλλά τις φοβάμαι επειδή με ξεγελάει συχνά η ποιότητά τους καθώς – όπως συμβαίνει στα μαναβικά – η πάνω πάνω σειρά στο τελάρο, είναι εύρωστη και χυμώδης κι από κάτω αφθονεί η μπαγιάτικη ακαταλληλότητα. Παρά ταύτα μου επιβάλλονται λέξεις, επειδή είναι ικανές μόνες τους, χωρίς άλλη βοήθεια να διεγείρουν ένα ποίημα, και να το πείσουν να προκύψει. Το ενθαρρύνουν να μπει στο λαβύρινθο και να προχωρήσει άφοβα, και ξαφνικά στη μέση του δρόμου αλλάζουν συμπεριφορά, εγκαταλείπουν σύξυλο το αρχινισμένο ποίημα, και φεύγουν οριστικά. Κάποιες φορές όμως, απρόσμενα επιστρέφουν φέρνοντας υπολείμματα, κομμάτια από κάποιο άλλο άγνωστο ποίημα, που προφανώς το είχε κατασπαράξει η ατέλεια. Και επιδίδονται στη συρραφή των κομματιών. Ράβουν, ξηλώνουν, ράβουν, ξηλώνουν, γράφουν, σβήνουν, γράφουν, σβήνουν - αυτή είναι η δουλειά τους – προσαρμόζουν τα ξενόφερτα απομεινάρια, στην εντόπια μετέωρη αρχή του ποιήματος που της έδινε κουράγιο η εκκρεμότητα….. Και περίεργο, χάρη σ’ αυτές τις μαστόρισσες λέξεις αποβαίνει να ταιριάζουν απολύτως μια άσχετη αρχή με μια άσχετη αλλοπαρμένη συνέχεια και με ένα εντελώς ανίδεο τέλος. Κάτι που για μένα σημαίνει, ότι το σχετικό, οφείλει πολλά στο άσχετο. Με αυτή την μακρά και περίπλοκη αναπαράσταση μιας από τις πιο χαρακτηριστικές συμπεριφορές της ποίησης που επιχείρησα, δε θέλω να προκύψει τίποτ’ άλλο παρά πόσο ασυλλόγιστη μπορεί να είναι η επιτυχία ή και η αποτυχία ενός ποιήματος. Γι’ αυτό και έχω πάντα στην τσάντα μου το ηρεμιστικό χαπάκι : δεν ξέρω. Επιμένω ότι οι λέξεις είναι η μοίρα του ποιήματος και καμιά παρέμβαση δεν μπορεί να την ανατρέψει. Τώρα αν με ρωτήσετε: Καλά, μόνον οι λέξεις; Οι ιδέες δεν παίζουν κανένα ρόλο, αυτές δεν είναι το στέρεο έδαφος επάνω στο οποίον οι λέξεις θα χτίσουν εκείνο το περιζήτητο «πώς» όπου θα κατοικήσει η μορφή; Ναι, τυπικά έχουν τον πρώτο ρόλο, μόνο που ιδέες δυσκολεύονται πολύ να γεννήσουν τη συμβολή τους. Και οι λέξεις, νωρίτερα έχοντας προσέλθει, παρεμβαίνουν και επιταχύνουν τον τοκετό. Όσο για το ρίγος στο οποίο αναφέρεστε, εξυπακούεται ότι δεν το νοιώθω εγώ. Ενδέχεται να ριγεί από ικανοποίηση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης των λέξεων, συνδεδεμένο απολύτως και με τη συντήρηση της δικής μας υπάρξεως μέσω των λέξεων.

Kική Δημουλά, απόσπασμα από την συνέντευξή της στην Νέα Ευθύνη, τεύχος 24

[spiros]

Κική Δημουλά, Ο πληθυντικός αριθμός Ο έρωτας, όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού, γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού, γένους ανυπεράσπιστου. Πληθυντικός αριθμός οι ανυπεράσπιστοι έρωτες. Ο φόβος, όνομα ουσιαστικόν, στην αρχή ενικός αριθμός και μετά πληθυντικός: οι φόβοι. Οι φόβοι για όλα από δω και πέρα. Η μνήμη, κύριο όνομα των θλίψεων, ενικού αριθμού, μόνον ενικού αριθμού και άκλιτη. Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη. Η νύχτα, όνομα ουσιαστικόν, γένους θηλυκού, ενικός αριθμός. Πληθυντικός αριθμός οι νύχτες. Οι νύχτες από δω και πέρα.

Kiki Dimula, Plural Die Liebe, Substantiv (sehr substantiell), Singular, Genus nicht femininum nicht masculinum, aber wehrlos. Plural: Wehrlose Lieben. Die Angst, Substantiv, zu Beginn Singular, danach Plural: Die Ängste. Die Ängste von hier an für immer. Die Erinnerung, Nomen Probrium der Schmerzen, Singular, ausschließlich Singular und indeklinabel. Die Erinnerung, die Erinnerung, die Erinnerung. Die Nacht, Substantiv, Genus femininum, Singular. Plural: Die Nächte. Die Nächte von hier an für immer.

https://www.fixpoetry.com/feuilleton/poiemata/kiki-dimula-gedichte