Άνθος Πωγωνίτης, Η Διακήρυξη
Μ’ ορθή ψυχή η Διακήρυξη μνημείο έχει σταθεί
δεσμά να σπάσουν, σε φυλές, διακρίσεις που μειώνουν.
Κάτω από πέλματα ισχυρών, άποικος μη σταθεί
Λαός∙ και όλοι οι άνθρωποι την πίστη τους να υψώνουν.
Τέφρα σε λήκυθο το χτες, το σκλαβοπάζαρο κι η βια.
Και το μαστίγιο κι η ματιά τ’ αφέντη σαν μαχαίρι.
Οι δούλοι όντα όρθια στην άσωστη δουλειά
να μην υπάρχουν πουθενά, σ’ όποια της γης τα μέρη.
Δούλα και σάρκα κόσμημα του χαρεμιού∙ που εγέννα
παιδιά κολίγους, άβουλους, γυναίκα σ’ είχαν πλάσει.
Τη σκέψη σου, τα μάτια σου, τον λόγο σου κλεισμένα
τα ’χαν σε θήκη ατσάλινη που τώρα έχει σπάσει.
Κι εμείς, πλήθος ανώνυμο, άνδρες, γυναίκες, γερατειά,
μαύροι, λευκοί και κίτρινοι, το φως, τον ήλιο, τη χαρά
τα ’χουμε κάνει χτήμα μας, με βούληση εργατιά,
Δημοκρατίας να ’χουμε και λευτεριάς φτερά.
Μα η Κύπρος δέσμια στέκεται με τον παλιό πολιτισμό.
Και του αρχαίου ελληνισμού μεγάλη θυγατέρα,
ζει στο μαρτύριο της σκλαβιάς και ζει στον χαλασμό.
– Να γίνεις, Διακήρυξη, της λευτεριάς μητέρα.
Από τη συλλογή Περιπτώσεις (1959)