Выхожу один я на дорогу; Сквозь туман кремнистый путь блестит; Ночь тиха. Пустыня внемлет Богу. И звезда с звездою говорит. В небесах торжественно и чудно! Спит земля в сияньи голубом… Что же мне так больно и так трудно? Жду ль чего? Жалею ли о чём? Уж не жду от жизни ничего я, И не жаль мне прошлого ничуть; Я ищу свободы и покоя! Я б хотел забыться и заснуть! Но не тем холодным сном могилы… Я б желал навеки так заснуть, Чтоб в груди дремали жизни силы, Чтоб, дыша, вздымалась тихо грудь; Чтоб всю ночь, весь день, мой слух лелея, Про любовь мне сладкий голос пел, Надо мной чтоб, вечно зеленея, Тёмный дуб склонялся и шумел.
| Μόνος μου παίρνω τον δρόμο Το λιθόστρωτο λάμπει στην ομίχλη Νύχτα. Σιωπή. Η ερημιά τον Θεό ακούει, Συνομιλούνε τ’ άστρα.
Σωστό θαύμα ο ουρανός Σε βαθυγάλαζη αύρα η γη κοιμάται… Γιατί νιώθω τόσο πόνο και καημό; Τι κρύβω μέσα μου; Ελπίδα; Τύψεις;
Δεν ελπίζω στα χρόνια που έρχονται, Για όσα πέρασαν δεν μετανιώνω Γαλήνη μόνο και ελευθερία ψάχνω! Να βυθιστώ σε ύπνο!
Όχι όμως στον κρύο ύπνο του τάφου… Θέλω να κοιμηθώ τον αιώνιο ύπνο Με τη ζωή να λαγοκοιμάται στο στήθος Απαλά με την ανάσα μου να πάλλεται
Και μέρα νύχτα να με γαληνεύουν Γλυκές φωνές, τραγούδια αγάπης. Και πάνω μου, αιώνια πράσινη Σκούρα βελανιδιά γερμένη να θροΐζει.
|
Μετάφραση, Άγνωστος
Από την εκπομπή:
Γνωριμία με τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (DOC ON ΕΡΤ) - ΕΡΤflix
Βγαίνω μόνος στον δρόμο.
Στην ομίχλη το λιθόστρωτο λάμπει.
Ήσυχη νύχτα. Η ερημιά προσεκτικά τον Θεό ακούει
και το ’να αστέρι μιλάει στο άλλο.
Στον ουρανό υπέροχα και γιορτινά!
Κοιμάται η γη στο λαμπερό γαλάζιο...
Γιατί πονάω τόσο και είναι τόσο δύσκολο;
Σαν τι να περιμένω; Ποιος λόγος να λυπάμαι;
Τίποτε πια εγώ δεν περιμένω απ’ τη ζωή,
μα ούτε για το παρελθόν δεν μετανιώνω.
Για ελευθερία ψάχνω και ηρεμία!
Θα ήθελα να ξεχαστώ και ν’ αποκοιμηθώ!
Αλλ’ όχι του τάφου τον κρύο ύπνο...
Θα ’θελα αιώνια έτσι να κοιμηθώ,
που να κρατάει η ζωή στο στήθος
με ήρεμη αναπνοή,
κι ευχάριστα ν’ ακούω νύχτα μέρα
γλυκιά φωνή να τραγουδάει την αγάπη,
και πάνω μου να πρασινίζει πάντα,
να σκύβει, να θροΐζει η σκούρα δρυς.
Στρόβιλος - Ένα άτιτλο ποίημα του Μιχαήλ Λέρμοντοφ, μετάφραση, Ελένη Κατσιώλη