Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Παράφωνοι ντελάληδες

Σώματα αγίων και ποιητών
Μικρών κοριτσιών με αλλαγμένο τ’ όνομα
Όταν τα αγαπούν
Και των βιβλίων οι ήρωες, όταν αναστενάζουν
Νεύουν μέσα από όνειρα που κάποτε συλήθηκαν
Καταλύουν τις ήρεμες συνήθειες του βλέμματος
Και ως σπαράγματα φωτός
Το βαθύ μπλε του λήθαργου
Με πτυχές χιτώνων και ολόλευκες λαμπάδες
Διασχίζουν

Αναχωρητές που αναζητούν την τέλεια αιθρία
Παράφωνοι ντελάληδες μιας Κυριακάτικης εκδρομής
Που όλο αναβάλλεται
Προσκυνητές και νοσταλγοί
Ενός παραδείσου παρθένου και ερημικού

Κι όμως η αιθρία παραμένει ακατοίκητη

Ας επιλέξουμε λοιπόν μια τόση δα μικρή καρδιά
Σ’ όλη την οικουμένη
Κι ας περιφράξουμε εκεί το εδεμικό κηπίο

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Προορισμός

Σαν φωτεινό πλεούμενο διασχίζω νύχτα τις σκιές
Ανταύγειες εωθινές ιχνογραφώ στων παγετώνων το τοπίο
Σώζω τις φλύαρες σιωπές, τα θαμπωμένα όνειρα
Στην πάχνη των φιλιών, τα χρώματα και τη βροχή
Στο άλμπουμ των ματιών σου
Τους καθρέφτες όλους θρυμματίζω
Έκπαγλη ν’ ανατιναχτεί του Φθινοπώρου η τέφρα

Κι έρχομαι ως τα χρόνια σου

Για ν’ ακουμπήσω βότσαλα, ερωτικές επιστολές
Μια ζωγραφιά του Λόρκα
Και να τυλίξω το αύριο με μαγικές κλωστές
Που έχει στην άκρη τους
Μια ηλιαχτίδα ανθίσει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Φεύγουμε...

«... κι η διαδρομή, μια σταθερή περιστροφή.
Μια μεταμφιεσμένη ακινησία.»
Ορέστης Αλεξάκης

Να περιφέρεσαι από ενοχή σε άφεση
από σπατάλη σ’ ερημιά
και να χαϊδεύεις τον ίσκιο των χεριών σου.
Να δωροδοκείς τα βιβλία ν’ αποσιωπήσουν
–έστω και για μια νύχτα–
τη σιωπηλή διαδήλωση των σκοτωμένων ηρώων.
Να κρύβεις κάτω απ’ τα ρούχα σου τη λύπη
και σαν λαθρέμπορος να μεταφέρεις κάτι ενθύμια
παιδικά
μια ξύλινη γέφυρα κι ένα δωμάτιο γιορτής
για την ενηλικίωση των λέξεων.

Φεύγουμε...
Κι έξω μυρίζει γιασεμιά∙
στον αυλόγυρο της εκκλησίας ο σχολικός θίασος
ανεβάζει μ’ επιτυχία την Αποκαθήλωση.

Τι ανοιγοκλείνεις τη διαβασμένη εφημερίδα;
Η μέρα σφράγισε τα μυστικά της
η ξαφνική νεροποντή ξέπλυνε τον παλιό σταθμό
έσβησαν κι οι φωτεινές επιγραφές.

Κανείς δεν έμεινε για να μας μεταπείσει.

Από τη συλλογή Ν' ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Στο μάθημα των αποχωρισμών

Τις νύχτες τα παράθυρα χάσκουν απορημένα
κορνίζες για τοπίο γυμνό
με ίσκιους που δε θυμούνται πια
σε ποιους σταθμούς αφήσαν τις ρυτίδες τους.
Αν είχαν τουλάχιστον μια φωτογραφία που να ’δειχνε έστω και θολά
κάποιον απ’ όσους αγάπησαν
ίσως και ν’ αναγνώριζαν στα μάτια του κάτι απ’ το πρόσωπό τους.

Η θλίψη κάθε βλέμμα αλλιώτικα το επιχρυσώνει.
Τα αγάλματα, μόνον αυτά, ίσως κι οι φανοστάτες
–θαμώνες μόνιμοι σε πάρκα και πλατείες–
μπορούν να το διακρίνουν.

Τις νύχτες τα παράθυρα αχνίζουν εφιάλτες
φυσούν εκμυστηρεύσεις και απειλές στους διαδρόμους του Θεού
–ποιος επινόησε το γήρας της ημέρας;–
γίνονται μαυροπίνακες και στο μάθημα των αποχωρισμών
την ορθογραφία διδάσκουν στη λέξη «εξοικείωση».

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=3BK5EB1nwiQ

Ηλίας Ανδριόπουλος & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Μην κλαις
(τραγούδι: Σωτηρία Μπέλλου / δίσκος: Λαϊκά προάστια (1980))

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γιατί πολύ πονέσαμε

Κι άλλο ποτέ δε θέλησα από το να ραγίσω τη Μεγάλη Νύχτα
Ενός αιώνα βυθισμένου κάτω από σωρούς ονείρων
Και λυγμών και μέσα απ’ τη μικρή σχισμή
Κήπους να ρίξω ηλιόφωτους σαν ωσαννά αιωρούμενα

Να φυγαδεύσω το λευκό στον ύπνο μιας γαρδένιας
Σε επίθυρα χεράκια να κρύψω το γαλάζιο
Και πάνω απ’ τα ερείπια
Την τέφρα του θανάτου ν’ αφανίσω

Γιατί πολύ πονέσαμε μες στο μακρύ χειμώνα
Κι ούτε ένα τριαντάφυλλο
Απ’ την παλάμη του Θεού
Δε γλίστρησε στην άδεια αγκαλιά μας

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[vmelas]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γιατί πολύ πονέσαμε

Γιατί πολύ πονέσαμε μες στο μακρύ χειμώνα
Κι ούτε ένα τριαντάφυλλο
Απ’ την παλάμη του Θεού
Δε γλίστρησε στην άδεια αγκαλιά μας

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

Πόσο εντύπωση μου έκανε αυτή η εικόνα. Στάζει λύπη αλλά και προσμονή .. ένα τεράστιο «γιατί». Το κρατάω συντροφιά για απόψε.

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ταχυδακτυλουργός αόρατος

Στην ξαφνική νεροποντή από ουράνια τόξα
ποτέ δε δόθηκε η πρέπουσα σημασία.
Παιδί εγώ κρυμμένο κάτω από κρεμάστρες, ρόμπες λινές
άδεια μανίκια και καμπαρντίνες πεθαμένων
λιποτακτούσα της τιμωρίας
και πρόφερα στο σκοτάδι γλωσσοδέτες.
Εκεί, ταχυδακτυλουργός αόρατος
με νούμερο πρωθύστερο
–θαρρώ τη μνήμη επούλωνε–
μπουκέτα ομίχλης έσταζε επάνω στα μαλλιά.

Άγνωστα ακόμη τα παιχνίδια της καρδιάς
κι ο φόβος ήταν για όσους θα ’ρχονταν κι όχι γι’ αυτούς που φεύγαν.

Έξω, μ’ ένα κηροπήγιο στο χέρι
η ποίηση πυρπολούσε τα έπιπλα
αναβόσβηνε τον κήπο, κατέβαινε στο υπόγειο
κι αυτό που η κάμπια ονόμαζε θάνατο
εκείνη το βάφτιζε πεταλούδα.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=7kBj8g_gmic

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Βελόνες

Όχι, ποτέ δεν ήμασταν
τελείως προετοιμασμένοι.
Γι’ αυτό και στο μεταλλικό
κουτί για τα μπισκότα
καιρό τώρα φυλάγαμε
όχι κλωστές και δαχτυλήθρες
αλλά βελόνες κάθε είδους και μεγέθους.

Βελόνες του ραψίματος
–σχιζότανε ο μύθος σου
κι οι αποτρόπαιες ρωγμές
έξω απ' το σώμα σου σε έχυναν–

βελόνες γραμμοφώνου
–παράφωνες ηχούσαν τελευταία οι προσευχές
και συστηματικά απουσίαζε
απ’ την ορχήστρα ο μαέστρος–

βελόνες για ενέσεις
–έτσι, για την τιμή των όπλων
να μη φανεί πως μια παρ-αίνεση
που η ελπίδα θα ’θελε
εμείς την αρνηθήκαμε–

ακόμα και πευκοβελόνες
– εύφλεκτες και ολισθηρές
σε απειλούσανε με πυρκαγιά
ώσπου στρώμα, σεντόνια, μέτωπο
και τρυπημένα χέρια
λαμπάδιαζαν και τότε
–ο σωθείς
γράφεται με ήτα, Ευτυχούλα;–

Όμως εγώ

μόνο μια ήττα ήξερα, μπαμπά
κι αυτήν
όσο κι αν το παλέψαμε
στάθηκε αδύνατο να μην την υποστούμε.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

Η συλλογή είναι καινούρια. Μόλις κυκλοφόρησε. Μυρίζει ακόμα τυπογραφείο.

«Του πατέρα μου» γράφει στην αφιέρωσή της η Ευτυχία Λουκίδου και ονομάζει τη συλλογή «Όροφος μείον ένα».

Ναι, θυμάται το υπόγειο (τον όροφο μείον ένα) ενός νοσοκομείου, εκεί όπου κάνανε ακτινοθεραπεία στους άλλους ασθενείς και στον πατέρα της. Και τον θρηνεί. Και συνεχίζει να πονάει μαζί του. Μόνο που τώρα πια έχει συμφιλιωθεί με τη λύπη της, κατευνάστηκε η οργή της για τ’ άδικα της ζωής κι απέκτησε ανοσία στο φόβο για καθετί μοιραίο, αφού όλα τούτα τα δεινά γίνανε δεύτερο πετσί της που οι βελόνες δεν το τρυπάνε πια τόσο εύκολα. Θα περάσει, όμως, καιρός κι αυτό το δεύτερο πετσί θα ξεφλουδιστεί και θα πέσει μόνο του – φαινόμενο νομοτελειακό, ίσως και θέλημα θεού. Γιατί εγώ μια νίκη ξέρω, κορίτσι μου, τη νίκη της ζωής, κι αυτήν, όσο κι αν το παλέψεις, θα σταθεί αδύνατο να μην την πετύχεις.

Αλήθεια, ο λυτρωθείς γράφεται με ήτα, Ευτυχούλα;

[and33]

Σ' αυτή την εξαιρετική συλλογή της Ευτυχίας Λουκίδου κάθε στίχος είναι βγαλμένος σταγόνα σταγόνα από τη ψυχή της και είναι γεμάτος από τα συναισθήματα της.

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=8zF4jm2NEt4

Μάνος Χατζιδάκις, Νυχτερινός περίπατος (έργο: Δεκαπέντε εσπερινοί (1964))

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Νυχτερινή περίπολος

Μ’ όνειρα πάντα γαλανά
Στο πλάι της καρδιάς σου
Να ξέρεις θα κοιμάμαι
Μόνη στην άδεια κάμαρη
Σε πέπλους σκιάς καταχωμένη
Μόνη με τους αγγέλους μου
Σιωπηλή

Όμως, η μνήμη των ματιών σου
Πάντα θα κρύβεται στο μαξιλάρι μου
Επίμονη και τρυφερή
Και τα μαλλιά μου θ’ αναδεύει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[and33]

Νομίζω είναι ένα από τα καλύτερα ποιήματα της Ευτυχίας. Ένα ποίημα γεμάτο έντονα συναισθήματα. Η αγάπη κι μοναξιά, ο έρωτας κι η σιωπή, η τρυφεράδα και η σκιά, η γλύκα και η πίκρα.

[wings]

Αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου ποίημα από όλες τις συλλογές τής Ευτυχίας. Απλό, λιτό, τρυφερό και ανθρώπινο. Η ιδανική συνταγή για ένα καλό ποίημα.

[wings]

Μέρα με την ημέρα (Γ. Χρονάς & Γ. Μαρκόπουλος) - YouTube

Γιώργος Χρονάς & Γιάννης Μαρκόπουλος, Μέρα με την ημέρα
(ερμηνεία: Βίκη Μοσχολιού / δίσκος: Γιάννης Μαρκόπουλος / Ανεξάρτητα + 7 κινηματογραφικά (2011))

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Απ’ ώρα σ’ ώρα

Αέρας σκουριασμένος φυσάει στο δωμάτιο
απ’ τη μεριά παλιάς πληγής.
Δαγκάνει ο τρόμος το μυαλό
και ναυαγός στον ίλιγγο
ζάλη τη ζάλη
σε λαμαρίνες και ξερόκλαδα σκοντάφτω.

Ποιος λέει πως μελαγχόλησα;
Σε μια αποθήκη γυαλιών
κλειδώθηκαν τα χρόνια μου.
Κορίτσια απαρηγόρητα
φορούνε τις κουρτίνες νυφικό.
Οι νεραϊδούλες νόσησαν
και βήχουν ασταμάτητα
κι όσο να πεις
μια άλλη οικειότητα θεριεύει στο σκοτάδι.

Ποιος λέει πως μελαγχόλησα;
Υποδειγματικά εξέτισα
όποιο κενό μου αναλογεί.
Μόνο λίγο ξαφνιάστηκα.
Τόσα σωσίβια, τόση εγκαρτέρηση
κι απ’ ώρα σ’ ώρα
η στάθμη του νερού να εξαντλείται.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=TrsRIvPZMQk

Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μιλώ για σένα
(τραγούδι: Μελίνα Κανά / δίσκος: Λάφυρα (1998))

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα

Η αλήθεια είναι πως προσπαθήσαμε πολύ.
Γνωρίζαμε στο βάθος ότι η μνήμη άπιστη είναι
κι αν δεν συλλέγεις αποδείξεις, σε λίγα χρόνια σ’ απατά.

Στοιβάξαμε κι εμείς τις μαδημένες μαργαρίτες
–είχαν ανακριθεί σκληρά
μέχρι να ομολογήσουν την τρισύλλαβη αυταπάτη–
κάπου ψηλά κρεμάσαμε και τ’ άχρηστο κομποσκοίνι
–οι απελπισμένοι έρωτες το ’χαν να ζουν ασκητικά–
σπάσαμε και το μελανοδοχείο του χειμώνα
μήπως γεμίσει η κάμαρη ξανά με χελιδόνια.

Τίποτα δεν ωφέλησε.

Ό,τι προφέραμε μαραίνονταν αμίλητο
λες κι η μικρόψυχη ζωή προβάριζε το θάνατο
πριν τη συνθλίψει ο χρόνος.
Τιμωρημένοι ισόβια στη σάρκινη ερημιά μας
μας έβαζαν να υποδυόμαστε πουλιά
μας μάθαιναν ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα
κι ανθεκτικοί στην ενοχή
τα «πάντα» ν’ ανταλλάσσουμε με μιας στιγμής φιλί.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[spiros]

Παράβαλε με το «Pure Death» του Graves.