Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ο μέγας κίνδυνος

εδώ ενεδρεύει ο μέγας κίνδυνος
πίσω από περίτεχνα μωσαϊκά
σε φώτα εκτυφλωτικά και χρώματα
κάτω από εξαίσιες τοιχογραφίες
μέσα σε πανδαισία αρωμάτων
στην κακότυχη αυλή των εμπόρων

εδώ ενεδρεύει ο μέγας κίνδυνος
όχι ασφαλώς γιατί οι φρουροί
δεν πράττουν το καθήκον τους στο ακέραιο
απρόσβλητα είναι τα τείχη
οι πύλες μέρα νύχτα κλειστές
τέλεια ρυθμισμένοι οι μηχανισμοί

εδώ ενεδρεύει ο μέγας κίνδυνος
στις σπίθες από την πυρά των βιβλίων
που κάψαν οι υποτακτικοί
όταν τους είπαν
πως αναρχία σημαίνει χάος κι έγκλημα
καταστροφή των ιερών και των οσίων

στην κακότυχη αυλή των εμπόρων
ενεδρεύει ο μέγας κίνδυνος
ο μέγας κίνδυνος των οραμάτων

Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, επενδύσεις

χρόνια ολόκληρα δουλειάς
χρόνια μεγάλης προσμονής
είκοσι χρόνια

σε μια μακρινή γειτονιά
ένα σπίτι
τοίχοι γεμάτοι βιβλία
πάτωμα γεμάτο παιχνίδια
μπαλκόνια γεμάτα λουλούδια
παράθυρα γεμάτα φως

ένα σπίτι
πλημμυρισμένο παιδιά
απ’ το ορφανοτροφείο και το άσυλο
μελαγχολικά μάτια
που αύριο θα γελάσουν
τα παιδιά μας

είμαστε πλούσιοι τώρα
είναι δικό μας
το μέλλον του κόσμου

Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, η επανάσταση

η επανάσταση δεν έχει αρχή και τέλος
γεννιέται και πεθαίνει κάθε στιγμή
η επανάσταση κυνηγάει τη χίμαιρα
είναι ένα ποίημα με όπλο
μια μήτρα γεμάτη σπέρμα
ένας έρωτας της αρμονίας τού γίγνεσθαι
κι ακόμα είναι
ψωμί για τα παιδιά του κόσμου

η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο

Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, εκείνο το ατίθασο κόκκινο τ’ ουρανού

βουβαίνονται στην παραλία οι φανοστάτες
που άλλοτε ψιθύριζαν εκστατικά το όνομά της
μια βάρκα μόνη αργά λικνίζεται
σε σκοτεινά νερά
εκείνο το ατίθασο κόκκινο τ’ ουρανού
τώρα δειλά αποσύρεται στο βάθος

το πρόσωπο της πολιτείας χλομιάζει
γέρνουν τα φύλλα
τα χρώματα διαλύονται που θάμπωναν τα μάτια
μάτια που τώρα βλέπουν καθαρά
κάθε επιφάνεια και κάθε σχήμα
το αύριο ή το τίποτα

άτυχη αγάπη
που κάποια μέρα χάνεται
όπως ο δρόμος, η πλατεία, οι μουσικές
όπως το άγγιγμα ή το φως
και πια απομένει μια λάμψη αχνή
ή κάτι από ψυχή
πάνω στα κάστρα

μια λάμψη αχνή
μια θύμηση
μια γεύση από χαρτί και δάκρυ

Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το χώμα παραμένει χώμα

το χώμα σιωπηλά συνθέτει τα μαγικά του κόσμου.
πουλιά κρυμμένα στα φυλλώματα,
το ρίγος στην επιδερμίδα σου,
πάνω απ’ τα θαμπωμένα μάτια μας αστέρια.
όμως το χώμα παραμένει χώμα.
το φως που πρόσκαιρα αναδύεται,
στο χώμα πάντοτε επιστρέφει.
στο χώμα καταφεύγει η μνήμη
και χάνονται τα ονόματα,
στο χώμα πάλι ανθίζουν τα μυστικά του κόσμου

Από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας (2007)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, γράμμα

στην Ισιδώρα

συγχώρα με για τον βαρύ χειμώνα
σου αναγγέλλω την επιστροφή των πελαργών
και σου χαρίζω δυο μικρά ποιήματα
να στροβιλίζονται στον κήπο σου
σαν ανοιξιάτικες νιφάδες
είσαι καλά;

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το μαγικό χαλί

σε μυστικά δωμάτια υφαίνεται
με δάχτυλα σκληρά ή ευαίσθητα
από τεχνίτες που υποπτεύονται
πως το έργο μπορεί και να μην έχει τέλος
—αυτή είναι η φύση του—
που ελάχιστα κατέχουνε
υπόσταση και τον σκοπό της κίνησης
βλέπουνε —ο καθένας— μικρά κομμάτια
από μια μόνο θέση
ταγμένοι να υφαίνουν

όταν πεθαίνουν
μετουσιώνονται σε απειρόχρωμες κλωστές

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, είμαι ένας μεθυσμένος ακροβάτης

είμαι ένας μεθυσμένος ακροβάτης
ένας απίστευτα γενναίος ισορροπιστής
βαδίζω απρόσεχτα, χορεύω
γλιστράω, κρατιέμαι την έσχατη στιγμή
παίζω με την κομμένη σας ανάσα
περιγελώ τα επιφωνήματα
εγώ ο ίδιος πριονίζω το σχοινί
στο χέρι μου κρατάω σφιχτά τον ουρανό
τον τρύπιο σκούφο μου για τα φιλοδωρήματα

το ξέρω πως θα συντριβώ
το αίμα μου πάνω στην άσφαλτο θα σχηματίσει
ένα παράξενο φεγγάρι
οι νοσοκόμοι με τα άγρια γένια
θα διασώσουν μοναχά
κείνο το εκθαμβωτικό λουλούδι
που θε ν’ ανθίσει στο σημείο που έπεσα

Από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αν μπορούσα

αν μπορούσα
να αιχμαλωτίσω στην ανοιχτή μου παλάμη
το χαμόγελο ενός παιδιού
ένα κουτάβι που κουνάει την ουρά του στον ήλιο
κι αυτή τη λάμψη των ματιών σου
αν μπορούσα
να οδηγήσω τις λέξεις μου
στην τροχιά που χαράζει το βλέμμα σου
στην ατέρμονη πορεία ενός άστρου
αν μπορούσα
να μιλήσω τα λιγοστά μου λόγια
με το πάθος
με τη βεβαιότητα της αγάπης μου
αν μπορούσα
θα σ’ έπαιρνα απ’ το χέρι
και θα ταΐζαμε έναν πεινασμένο κόσμο
με τα κομμάτια της ψυχής μας
κι ύστερα θα ράντιζα
αν μπορούσα
μ’ ένα τέτοιο σπέρμα να γονιμοποιήσω το άπειρο

Από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το μαγικό μπαλόνι

αγόρασα ένα μαγικό μπαλόνι
μη με ρωτήσετε πότε και πού
είναι σαν να το είχα πάντα
κι όμως θυμάμαι ότι το πλήρωσα πανάκριβα
έδωσα το δεξί μου χέρι
κομμάτια ματωμένα από τη γούνα μου
γι' αυτό και το κρατάω τρυφερά
ανάλαφρα στα δυο μου δάχτυλα
μα δεν το κρύβω σε δωμάτια μυστικά
το περιφέρω στους μεγάλους δρόμους
και το εκθέτω στους πιο άγριους καιρούς
κι εκείνο αντέχει μ’ ένα τρόπο θαυμαστό
του ψιθυρίζω λέξεις
μουσικές
και το κοιτάζω εκστατικά
μπορώ να διακρίνω μέσα του ολοκάθαρα
μυριάδες χώρες άγνωστες και μακρινές
και πολιτείες μυθικές ονειρεμένες
άστρα, πλανήτες, νεφελοειδείς και γαλαξίες
και πάνω απ’ όλα
εσένα, τα παιδιά, τον ήλιο τον μοναδικό
το κόκκινο ολοκόκκινό σου ρούχο

Από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, η πλατεία των αγγέλων

στην κάποτε έρημη πλατεία των αγγέλων
αυτή που δέχτηκε τον σπόρο της βροχής
αυτή που γέννησε ένα θέατρο αρχαίο
γίνεται μια συνάθροιση παράξενη
ανάξια του χώρου και μοναδική
η εορτή των σαλτιμπάγκων

προσέρχονται οι γέροι της φυλής
με εκθαμβωτικές χλαμύδες
ακαδημαϊκοί, διευθυντές, συνταγματάρχες
κι αυτοί οι υπουργοί του κράτους
ευθυτενείς κι αγέρωχοι
με συνοδεία εξαίσιας μουσικής
και με την ευλογία των αρχιερέων
και τα χειροκροτήματα των αγραμμάτων

προσέρχονται οι γέροι της φυλής
και απονέμουν δάφνες στους υποτακτικούς

ο ήλιος λάμπει ανύποπτος
στον ουρανό υψώνονται σημαίες
είναι πολύ το πλήθος

κι εγώ ανάμεσά τους ξένος
εγώ που έδωσα το όνομά μου στην πλατεία
ωραίος και λευκός σαν άγγελος

Από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, τι θα μείνει

και ποιον δεν περιμένει το άγιο σκοτάδι
η λησμονιά, η σιγή, το τέλος
καθώς θα εκσφενδονιστεί η μάταιη γη
στην πρώτη και έσχατη πατρίδα μας
καθώς αδιάφορο θα μας υποδεχτεί το χάος
τι θ’ απομείνει άραγε
παρά τα φωτεινά κουρέλια
οι πέντε τρομερές μου λέξεις
για να περιμαζέψουνε με δέος οι κοσμοναύτες
σ’ άλλα συστήματα αστρικά
να αναστήσουνε τους πεθαμένους ήλιους
που γύρω τους θα περιφέρονται
πλανήτες με λαμπρούς πολιτισμούς

το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου

Από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ζωντανός

με οξυγόνο τις εξάρσεις του σεισμού
στην υποθετική γραμμή που σχηματίζουν
μετέωρος σε μια πυκνή καταχνιά
συντηρώ την ανάσα μου

μέσα στην πυκνή καταχνιά
ανοίγω χαραμάδες με την πράξη μου
στην άγρια εποχή
εσένα καταθέτω
τη σχέση μας και τα γραφτά μου

αυτόν τον νικητήριο λόγο
καταθέτω
που κρύβει τη φωτιά στα σπλάχνα του
με τη φωτιά χυμούς που μεταγγίζει
το δέντρο της ζωής ν’ ανθίσει
απλό, περήφανο, μοναδικό
ένα προς ένα για όλους τους ανθρώπους
αυτό το σ’ αγαπώ που λογοκρίθηκε
στην ξενιτειά που επιβίωσε
και την παρανομία
έγινε αγώνας καθημερινός
κι είναι πιο δυνατό από τότε

κι αν τρέμει η φωνή
από τα δάκρυα αν έχουνε θαμπώσει
ακόμα μια φορά τα μάτια μου
η πυρκαγιά ξεκάθαρα το δείχνει
πως είμαι ζωντανός

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, η στιγμή

κράτησε τη στιγμή αυτή
στην άκρη των ματιών σου
σαν κάτι το μοναδικό
μια λάμψη εκτυφλωτική
ένα μεθυστικό πουλί με κόκκινα φτερά

στο βάθος της κοιλάδας
λαμπυρίζουν χιλιάδες φώτα
ζει ένας κόσμος άγνωστος πίσω από το σκοτάδι
κι εγώ μέσα στο τραίνο
μονάχος με το άρωμά σου
τα τρυφερά σου γόνατα
το στήθος σου ακουμπισμένο στις παλάμες μου
και την ψυχή σου αχόρταγη και ξένη

μη μου μιλάς και άκουσε
η γη ρουφάει το τραγούδι μου εκστατική
τα άστρα μυριάδες του γαλαξία
φωτίζονται και τρέμουν

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, πάλι και φέτος

σε παραλία έρημη
σαν μουσική που απλώνεται θριαμβευτικά
με αδιόρατη μελαγχολία
πάλι και φέτος άνθισαν
μέσα στο αίμα τους οι παπαρούνες

κρατάω μια σκοτεινή ματιά
κι αναλογίζομαι στις ηδονές
αχ πώς σκορπίστηκε η νιότη σου
και στη δουλειά χωρίς δημιουργία
μέρα τη μέρα το ευάλωτο κορμί
πώς κυριεύουν βάρβαροι
προκρούστες πώς πολιορκούν
την ανυπόταχτη ψυχή σου

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980)