1.-3.
Η παρατήρηση δεν εμπίπτει στην γραμματική αλλά στην σημασιολογία. Εάν το "απλώς" σημαίνει "με απλό τρόπο" τότε και το ΝΕ "απλά" σημαίνει το ίδιο ακριβώς. Θέλουμε να έχει και άλλη σημασία; Ας του την δώσουμε. Κακώς η γραμματική εμπλέκεται με την πολυσημία. Είναι μόνο θέμα λεκτικού ύφους. Στην ΝΕ τα επιρρήματα αυτά πάντα θα συμπίπτουν με την ονομαστ. πληθ. ουδετέρου. Γιατί το "απλά" περνά ακουστικώς ως επίρρημα ενώ το "επόμενα" με τίποτα; Άρα +1 στα επιρρ. σε -ως
4.
15η (ημέρα) Σεπτεμβρίου / 15th Sept. / 15. September ...
Οι αριθμοί είναι αφηρημένες έννοιες. Μόνο στην αριθμητική χρησιμοποιούνται ως καθαροί (ποσοτικοί) αριθμοί. Στην καθημερινότητά μας είναι επίθετα. Δέκα (10) ευρώ ναι, αλλά 15 τί Σεπτεμβρίου; 15 ημέρες Σεπτ., π.χ. Σήμερα είναι η 28η Ιουνίου και όχι έχουμε 28 ...
50.
Δεν είναι τόσο απλός ο σχηματισμός επιθέτων από ουσιαστικά. Λαμβάνεται η υπ' όψιν η κλίση (θέμα γενικής πτώσης) και η συναίρεση. Θεωρούμε ότι η κατάληξη είναι πάντα -ιος, εκτός και εάν υπάρχει ε ψιλόν στο θέμα της γενικής, το οποίο συναντά το ιώτα και δημιουργεί την κατάληξη -ειος. Μερικά παραδείγματα:
1. Δευτερόκλιτα σε -ος, τα οποία σχεδόν πάντα σχηματίζουν την κατάληξη σε -ιος: λόγος→ λόγιος, παλαιολόγιος, ανθολόγιον | φόριος→ Θεσμοφόρια | τοπωνύμια: Ρόδιος, Νάξιος, Μήλιος, ολύμπιος, Δήλιος, Αιγύπτιος, ευξείνιος, -πούλιος | αλεξάνδριος, ηγησάνδριος, λυσάνδριος, δημοκρίτιος (δημοκρίτειος;) | ψιττάκιος, ίππιος, φιλίππιος, φίλιος, ξένιος, ρύθμιος, (ωρο)μίσθιος ...
Διαφοροποιούνται κάπως τα: Νειλῷος (<Νειλώιος), Κώος (<Κῷος<Κώιος), Ομήρειος, λύκειος, Γύθειον, Ηροδότειος ...
2α. Πρωτόκλιτα με χαρακτήρα -α- σχηματίζουν επίθετα σε -ιος ή -αίος: χώρα→[εγ]χώριος | ημέρα→[εφ]ημέριος, ημεραίος | ώρα→ωραίος | θαλάσσιος/θαλασσαίος, μελίσσιος/μελισσαίος, υπογλώσσιος, μοιραίος, αγοραίος, μναίος, αρουραίος. Στην περίπτωση των προσηγορικών πιστεύω ότι ταιριάζει η παραγωγή επιθ. σε -αίος: π.χ. μοσχοναίος, αλευραίος, σαμαραίος, τσατσακλαίος,
2β. Από τα πρωτόκλιτα με χαρακτήρα -η- ενδιαφέροντα προσηγορικά είναι αυτά που λήγουν σε -ίδης, τα οποία σχηματίζουν επίθετα σε -είος επειδή η παραπάνω κατάληξη μάλλον προέρχεται από συναίρεση (ε+α). Το άλφα είναι αυτό που εκπίπτει και, έτσι, στο θέμα της γενικής το ε ψιλόν συναντά το ιώτα της κατάληξης -ιος δημιουργώντας επίθετα σε -ειος: -ίδης (<-ίδεας)→ ευγενίδειος, ατρείδειος, ευκλείδειος, λεωνίδειος, σημίτειος | ερμείος | γη (<γέ-α)→μεσόγειος, υπέργειος, υπόγειος..
Επίσης, ας μη λησμονούμε ότι το ήτα αντιστοιχούσε σε ήχο -εε- δηλαδή παρατεταμένο έ ψιλόν (σαν να λέμε ε μακρόν). Πιστεύω ότι με την κατάληξη -ιος, πολλά ΝΕ επώνυμα θα απέδιδαν - κανονικά - επίθετα πάντα σε -είος, όπως καραμάνλειος, μητσοτάκειος, αρσάκειος, λεντάκειος, σημίτειος...
Στην περίπτωση των θηλυκών, τουλάχιστον μέσα από την παρατήρηση, το η εκπίπτει και έτσι μένει η κατάληξη -ιος. Αλλά δεν είναι τόσο συχνή η παραγωγή επιθ. από πρωτόκλιτα ουσ. όσο από τα δευτερόκλιτα και τριτόκλιτα.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εναλλαγή του ήτα με το δωρικό άλφα, το οποίο φαίνεται να δημιουργεί μερικά από τα επίθετα σε -αίος (όπως προανέφερα), π.χ. λίμνη-λίμνα → λιμναίος (αλλά και λίμνιος), πομπή-πομπά → (αποδιο)πομπαίος
3. Στα τριτόκλιτα ουσιαστικά λαμβάνεται, επίσης, υπ' όψιν το θέμα της γενικής πτώσης, αλλά χρήζουν περισσότερης μελέτης, επειδή δεν ακολουθούν πάντα τον ίδιο κανόνα. Με μια πρώτη παρατήρηση μπορούμε να πούμε ότι τα συμφωνόληκτα (όλων των κατηγοριών) σχηματίζουν επίθετα άλλοτε σε -ίος και άλλοτε σε -είος, π.χ. Έλλην-(παν)ελλήνιος, άρρην-αρσένιος, αλλά γέρων-γερόντιος/γερόντειος, Ανακρεόντειος, Κιθαιρώνειος, δρακόντειος κλπ.
Τα φωνηεντόληκτα (από τα οποία πολλά προσηγορικά) έχουν κυρίως θέμα ε στην γενική (-ε-σος) και έτσι σχηματίζουν επίθετα σε -ειος: π.χ. αριστοτέλειος, θεμιστόκλειος, ιπποκράτειος, αναξιμένειος, διογένειος (αλλά ευγένιος ή και ευγένειος).
Επί του θέματος ασχολείται ο Ηρωδιανός (ε ποιος άλλος).