Sonnet 67 (William Shakespeare) | Σονέτο 67 (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) [Ah! wherefore with infection should he live: Αχ, μες στη διαφθορά γιατί κι αυτός μαζί να ζει;]
Ah! wherefore with infection should he live, And with his presence grace impiety, That sin by him advantage should achieve, And lace itself with his society? Why should false painting imitate his cheek, And steal dead seeming of his living hue? Why should poor beauty indirectly seek Roses of shadow, since his rose is true? Why should he live, now Nature bankrupt is, Beggared of blood to blush through lively veins? For she hath no exchequer now but his, And proud of many, lives upon his gains. O! him she stores, to show what wealth she had In days long since, before these last so bad.
| Αχ, μες στη διαφθορά γιατί κι αυτός μαζί να ζει; Την αήθεια η παρουσία του γιατί να καλλωπίζει; Γιατί απ’ αυτόν να παίρνει η αμαρτία προαγωγή Και να φορά τη συντροφιά του σα χρυσό στολίδι; Το μάγουλό του η μπογιά γιατί μιμείται η ψεύτρα, Κι από τη ζωντανή του χροιά κλέβει νεκρή θωριά; Γιατί η πενιχρή ομορφιά ζητά μ' όλα τα μέσα Ρόδα σκιώδη, όταν αυτός έχει τ' αληθινά; Γιατί να ζει τώρα που η Φύση είναι σε χρεοκοπία, Στερεύει το αίμα κι η ζωή στη φλέβα της χλωμιάζει; Δεν έχει άλλο απόθεμα απ' τη δική του αξία· Ένας την τρέφει ενώ αυτή γι' άλλους πολλούς κομπάζει. Ω τον φυλάει για να δουν τι πλούτο είχε παλιά, Πριν τους κακούς αυτούς καιρούς, σε χρόνια αλλοτινά.
|
Μετάφραση: Λένια Ζαφειροπούλου
Ah! wherefore with infection should he live, And with his presence grace impiety, That sin by him advantage should achieve, And lace itself with his society? Why should false painting imitate his cheek, And steal dead seeming of his living hue? Why should poor beauty indirectly seek Roses of shadow, since his rose is true? Why should he live, now Nature bankrupt is, Beggared of blood to blush through lively veins? For she hath no exchequer now but his, And proud of many, lives upon his gains. O! him she stores, to show what wealth she had In days long since, before these last so bad.
| Γιατί, αχ! με τη σχέση του προσφέρει χάρη στο μόλυσμα και την ασέλγεια την εγκρίνει, βοηθάει την αμαρτία απάνω της να πάρει και την αξιώνει, αφού μαζί της τρώει και πίνει; Γιατί ψευτοβαφή την όψη του να βρίζει, να κλέβει τη ζωντάνια από το μάγουλό του; Γιατί το δόλιο Ωραίο να θέλει να στολίζει με ρόδο ψεύτικο το αληθινό δικό του; Να ζητιανεύει η Φύση, αυτή δα η ξεπεσμένη, αίμα από φλέβα ζωντανή για να ζωηρέψει, που άλλο απ’ αυτόν ταμείο δεν έχει, η ξιπασμένη, που πλούσια πριν, ζει τώρα με ό,τι περισσέψει; Ο! έχει αυτόν να δείχνει τον παλιόν της πλούτο άλλοτε, πριν απ’ το κατάντημά της τούτο.
|
Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας
The poet protests that his beloved should not be allowed to sanction the evils of the age simply because he is alive and, by the presence of his beauty, helps to prop up a corrupt society. Others imitate his beauty vainly by using cosmetics. But there is little left in the world that is worthwhile, for Nature has given all that is glorious to the beloved boy, and is now bankrupt of stock, save what she can borrow back again.
http://www.shakespeares-sonnets.com/sonnet/67