Θα συμφωνήσω, αλλά θα διαφωνήσω κιόλας. Γιατί οι Stevies των αλλοτινών καιριών, για τους μεγαλύτερους, υπάρχουν και σήμερα. Απλά σήμερα υπάρχει η ταχύτητα της εναλλαγής των προσώπων από την μουσική βιομηχανία, οπότε δεν αφήνουν ένα πρόσωπο να παραμείνει για πολύ στην δημοσιότητα αν δεν είναι επαρκώς προσοδοφόρο.
Φυσικά υπάρχουν πλέον (χάρη στην τεχνολογία) πολλές ανεξάρτητες labels και πολλοί άνθρωποι με ταλέντο (που παραμένουν σε μικρές "niche" αγορές και που απλά παίζουν μουσική. Σίγουρα δεν θα τους ανακαλύψουμε όλους, όπως δεν μπορούμε να βρούμε το καθετί αν δεν πέσουμε πάνω του από τύχη ή δεν βρεθούμε κοντά του, αλλά πλέον δεν κολλάμε σε ότι θα βγεί απο κάποιο "επίσημο" δισκοπωλείο, αλλά ακούμε τα πάντα από πολλές πηγές. Άλλο ένα θετικό και αρνητικό της αμεσότητας της εποχής μας είναι πως οι απαιτήσεις αυξάνονται τόσο στην ποιότητα όσο και στην ποσότητα (πάντα θα λείπει το μαγικό κάτι).
Σωστά το αναφέρεις για την νοσταλγία, αλλά κι αυτή διαφοροποιείται ανάλογα με το πόσο χρόνο της διαθέτεις και, επίσης, πόσα "δεσίματα" μνημών επιτρέπεις στον εαυτό σου να πραγματοποιήσει με κάθε εποχή και κάθε κατάσταση. Το ζήτημα συναισθήματος από τη μουσική είναι άλλο θέμα, και φυσικά οι στίχοι είναι ακόμη ένα μεγαλύτερο θέμα, αλλά (ευτυχώς και δυστυχώς) δεν είναι τόσο απλό που να λυθεί με μια κουβέντα. Πιστεύω/νομίζω/έχω την εντύπωση πως επειδή δεν είχαμε τα πολλά κριτήρια που αποκτήσαμε κατόπιν, πως ότι ακούσαμε τότε απλά κατά ένα μέρος μας διαμόρφωσε (τυχαίος παράγοντας) και από εκεί και μετά απλά συνεχίσαμε να ψάχνουμε (τουλάχιστον όσοι είχαμε την πολυτέλεια να το κάνουμε).
Το "απάτη" όμως, το θέτεις μόνο στο εμπόριο ή και στον τρόπο (ταχύτητα, έλλειψη χρόνου, άλλες απαιτήσεις) ζωής που δένει τυποποιημένα σλόγκαν τρόπου ζωής (πλέον σήμερα στην χειρότερη δυνατή μορφή του) με μουσική/μουσικούς/είδη/labels και προβάλεται κατ' επανάληψη;
