Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 25 Nov, 2018, 17:03:24

Title: Δήμος Χλωπτσιούδης
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 17:03:24
Δήμος Χλωπτσιούδης

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/03/hloptsioudis-e1552744602982.jpg)

[Πηγή για τη φωτογραφία: λόγος και τέχνη (https://logoskaitexni.blogspot.com/2015/06/blog-post.html)]

Γεννήθηκε το 1973 στη Θεσσαλονίκη όπου και ζει. Σπούδασε Ιστορία και είναι φιλόλογος και συγγραφέας. Γράφει δοκίμια και κριτικές ποίησης, παρακολουθώντας τις νέες τάσεις στην Τέχνη. Κριτικές και άρθρα του φιλοξενούνται τακτικά σε γνωστούς λογοτεχνικούς και δημοσιογραφικούς ιστοτόπους. Ως σήμερα έχουν κυκλοφορήσει ποιητικές συλλογές του και βιβλία του με πολιτικά και κοινωνικά δοκίμια.

Ποιητικές συλλογές:
«η οργή της πεταλούδας», εκδ. ebook τοβιβλίο, Θεσσαλονίκη, 2013
«κατάστιχα», εκδ. ebook τοβιβλίο, Θεσσαλονίκη, 2014
«ακατάλληλο», εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα, 2016

Ανθολογημένα ποιήματα:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Είναι τόσο πλούσια η ζωή μου
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 17:08:33
Δήμος Χλωπτσιούδης, είναι τόσο πλούσια η ζωή μου

Τα άστρα υποχρεώνονται
να ζήσουν αιώνες.
Ζουν μία θλιβερή ζωή,
σε συμπαντική μέτρηση χρόνου,
στη μοναξιά
ενός τρεμουλιασμένου φωτός
περιμένουν τον χρόνο
να τα κάνει κόκκινους νάνους,
να τα σβήσει.

Αντίθετα, η δική μου ζωή
είναι τόσο πλούσια,
τόση κίνηση, τόσα χρώματα,
βλέπω νυχτερίδες τυφλές
να πετούν,
δελφίνια ακροβατούν
στην κορυφή αφρισμένου κύματος,
έντομα στήνουν
το σπιτικό τους στον αέρα, σε μία κλωστούλα…

Βλέπω ανθρώπους
να φιλονικούν,
να σχεδιάζουν
το εφήμερο μέλλον τους,
παιδάκια κλαίνε
που χάλασε το παιχνίδι τους,
γονείς τα μαλώνουν
που δεν τρώνε το φαΐ τους.

Είναι τόσο πλούσια η ζωή μου,
αλίμονο στα αιώνια άστρα
που περιμένουν ακόμα.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Δικό μου το όνειρο
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 17:24:26
Δήμος Χλωπτσιούδης, δικό μου το όνειρο

Με κιάλια φέρνω κοντά το όνειρό μου
(ναι, ονειρεύομαι,
δες κι εσύ το όνειρό μου).
Τη γνώση την αναζητώ, δεν την κατακτώ
Δεν είναι πεδίο μάχης η γνώση,
Είναι αγώνας εξερεύνησης.
Έχουμε ένα νέο αιώνα να ερευνήσουμε.

Ας παίξουμε κι εμείς με τα όνειρά μας.
Τι ονειρεύεσαι; Τι ελπίζεις;
Ας δούμε με άλλο μάτι το δάσος,
Ας νιώσουμε με το χέρι –εκείνο που πονά– το δέντρο.
Κοίτα, ψηλαφίζω τη βροχή των ματιών σου,
Ζήσε τη χαρά του ονείρου μου,
Γίνε κι εσύ μέρος του.
Να, πάρε τα κιάλια μου…

Άσε με να ονειρευτώ
Η γνώση δεν ταμπουρώνεται στο θρανίο
Το όνειρο δε χαλιέται, δεν ξεπουλιέται
Μη βιάζεις τη μέθη μου, μην πονάς την ελπίδα μου
Δικό μου είναι το όνειρο – αν θες έλα, αλλά μη με λυπάσαι

Χαρά δική μου να ζω χωρίς κανιβάλους
Χωρίς να φοβάμαι την οργή, δίχως να τρέμω την αλλαγή

Όνειρο χωρίς αγωνία είναι, τι ενοχλώ;
Ονειρεύομαι γιατί σπλαχνίζομαι
γιατί τώρα πονώ
τώρα συμπονώ
θλίβομαι
λυπάμαι.

Κοίτα δραπετεύω
Τα μεγάλα ονείρατα ζουν στα σύννεφα
Πετώ κι εγώ.

Έλα να παίξουμε. Έλα να ζήσουμε λεύτεροι,
Έλα να δεις πώς πετώ, πώς αγαπώ,
πώς βοηθώ, πώς εργάζομαι.
Μη φυλακίζεις το παιδί μέσα μου.
Σοκολάτες παντού, δώρα στις αγκάλες,
οι εργάτες δουλεύουν –οι άνεργοι χαθήκαν–
ζουν σαν άνθρωποι –έχουν πια λεφτά,
δε τιμωρούνται επειδή παράγουν–
οι «τρομοκράτες» απελευθερώθηκαν, δεν είναι στις φυλακές,
οι μπάτσοι τους αγκαλιάζουν,
οι δημοσιογράφοι έθαψαν τις ειδήσεις
οι πολιτικοί χάθηκαν,
η πολιτική είναι όλων, όχι των ειδικών,
οι μαθητές μαθαίνουν στο σχολείο πώς να μαθαίνουν,
μαθαίνουν να ελπίζουν, να ονειρεύονται – έφυγαν πια
τα βιβλία και οι αυθεντίες,
τα παιδιά φωνάζουν στις αυλές – δεν κρύβονται από το λύκο,
ο λύκος έγινε καλός,
σα παιδί παίζω κι εγώ – δε φοβάμαι το μέλλον μου,
το ζω έστω και σε όνειρο.

Μη ρωτάς τι πιστεύω. Μη με σταματάς.
Η βία φέρνει κι άλλη βία.
Η πολιτική τους γεννά οργή και μίσος.
Οι πολιτευτές εξαγοράζουν τα δικαιώματά μας.
Το Κοινοβούλιο παζαρεύει το μέλλον μας.
Με αυταπάτη συμμετοχής φυλακίζουν όνειρα κι ελπίδες.
Ποίημα είν’ η ζωή, μα την κάναν εφιάλτη.
Έλα να σε κεράσω λίγο απ’ το δικό μου όνειρό,
κοίτα ζω ελεύθερος…

Να, πάρε τα κιάλια μου, ίσως δεις κι εσύ λίγο
από το όνειρό μου.
Ζω ελεύθερος επειδή ονειρεύομαι…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Γυάλινα τέρατα
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 17:32:08
Δήμος Χλωπτσιούδης, γυάλινα τέρατα

Γυάλινα τέρατα ήρθαν στο σπίτι
τους άνοιξα την πόρτα,
με γέλασαν με τα ωραία τους κοστούμια, δε λέω,
με τα ωραία τους χαμόγελα.
Τους πίστεψα, είναι αλήθεια,
γιατί καλλιεργούσαν ρόδα και τα μοίραζαν απλόχερα.
Στον καθρέφτη του μπάνιου, άλλωστε,
κάθε μέρα έβλεπα την αλήθεια
και τώρα τα τέρατα άρχισαν να την κηρύττουν.
Κι εγώ τους άνοιξα…
Δε μου άρεσαν όσα έλεγαν, αλλά αφού άνοιξα
τη γυάλινη πόρτα τους άκουσα.
Δεν μπορεί κάπου εδράζεται η σιγουριά τους, σκέφτηκα,
δε γίνεται να ψεύδονται έτσι άθυρμα,
λένε την αλήθεια, σίγουρα.
Μπήκαν κι έκατσαν, τους φίλεψα
κι ας είχα φυλάξει λίγη αισιοδοξία για ώρα ανάγκης.
Πρόσφερα ελπίδα από το ψυγείο,
ζέστανα προσδοκία και τη σέρβιρα.

Το συρματόπλεγμα γύρω από την τηλεόραση δε με προστάτεψε…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Στο φανάρι
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 17:35:54
Δήμος Χλωπτσιούδης, στο φανάρι

Δρόμοι γεμάτοι φασαρία,
αυτοκίνητα για το πράσινο φως
στοιβαγμένα στη σειρά
μαρσάρουν ανυπόμονα
ένα σκυλάδικο σχίζει τον θόρυβο των εξατμίσεων
(το μικρό κομπλεξικό αυτοκίνητο με τη μεγάλη εξάτμιση
θέλει να κάνει αισθητή την παρουσία
και την ηλικία του οδηγού του,
αδημονεί να ξεκινήσει)
η γειτόνισσα περπατά νωχελικά με τα ψώνια στον δρόμο.

Παλιά θα έκανε πιο αργά, θα είχε γεμάτη την τσάντα,
μα η άδεια τσάντα είναι πιο βαριά
βαραίνει από μελαγχολία,
σκοτεινιάζει το πρόσωπο
δεν ακούει το σκυλάδικο, δεν ακούει ούτε τον οδηγό
ωρύεται και βρίζει εγκλωβισμένος στη σειρά των φαναριών
Προχωρά βαριά κι αδιάφορα,
σκυμμένη μπάμπω,
σαν σε συνοδεία κηδείας
με μουσική υπόκρουση σκυλάδικο.

Άδειο το αργό περπάτημα
άδειος κι ο δρόμος
σα να σταμάτησε ο κόσμος με το κόκκινο φως,
τσιμέντο η τσάντα,
αργό, βαρύ, το βήμα,
έντονες οι διαμαρτυρίες των οδηγών,
ενοχλητικές καλύπτουν το σκυλάδικο…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Ληξιπρόθεσμη ανοχή
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 17:38:54
Δήμος Χλωπτσιούδης, ληξιπρόθεσμη ανοχή

Ξυπόλητος διασχίζω το δάσος,
αγκάθια υποσχέσεων τρυπούν
την υπόσταση,
παγωμένος αρρωσταίνω,
ζαλίζομαι στα απανωτά χτυπήματα
ενός σκαρπέλου υποδούλωσης,
κουρέλια κρέμονται
ματωμένα από θραύσματα υποτέλειας
μιας ζωής σμιλευμένης στον βράχο της υποταγής.
Σφυρηλατώ με σθένος τις αντοχές μου
στο αμόνι της μοίρας,
Αιχμάλωτη αντοχή
σε άτρωτες διαθέσεις πολιτικών.
Σε άλικο χαλί στη λεωφόρο της απάθειας
περιφέροντας τη γύμνια μου,
πλαστικά άνθη στο πέρασμά μου
οι διακηρύξεις,
φυλλώματα φθινοπωρινά
κίτρινα, τσαλαπατημένα και ξερά
η πίστη μου.

Μια κλωστή συγκρατεί ακόμα το κουράγιο,
οριακή η ατολμία μου,
ληξιπρόθεσμη πια και η ανοχή…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Ψάρεμα στην αρένα του παραλόγου
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 18:03:38
Δήμος Χλωπτσιούδης, ψάρεμα στην αρένα του παραλόγου

Παίρνω το καλάμι μου και βγαίνω
στην απάνθρωπη θάλασσα που με κυκλώνει,
από έναν εξώστη πετάω πετονιά την αύρα σου να πιάσω,
την αυταπάτη που σε περικλείει σε όαση θεατρική,
από ένα μπαλκόνι απλώνω δίχτυα
– πόσο κοντά είναι ο γείτονας,
απλώνω το χέρι και φτάνω το σπίτι του,
πώς να τον λένε άραγε;
Αθόρυβα ψαρεύω τους ήχους μιας πόλης σε κατάθλιψη
κόρνες, ρόδες, αγχωτικές ιαχές
– πού χαθήκαν οι παιδικές φωνές;
γιατί αδειάσαν τα πάρκα;
Η ψαριά και πάλι είναι μικρή,
η αισιοδοξία αργοπεθαίνει έξω από το νερό
– πώς φυλάκισαν τόσες ελπίδες;
πόσα όνειρα έριξαν βορά στα πεινασμένα σκυλιά;
πόσα κομματιάζουν κάθε μέρα;
Ανεκπλήρωτος πόθος και το σημερινό ψάρεμα
πάλι δε θα φάμε, ξανά στην ουρά της ξευτίλας
– πώς να σκοτώσεις αξιοπρέπεια κι αυτοεκτίμηση,
πρώτα μας προσφέρουν πείνα
και μετά στήνουν σε συσσίτια δανεική οργή,
μία ΜΚΟ συστήσαν που την ονομάσαν Κράτος.
Ψαρεύω στιχάκια με μια ασύρματη απόχη,
άδεια τη βγάνω χωρίς μία οξεία οργής,
δίχως νότα ανατροπής
– πού χαθήκαν οι ποιητές;
κάποτε έτρεχαν να γράψουν διθυράμβους
για νίκες ολυμπιακές, για φιέστες,
μα τώρα κρυφτήκαν, δεν έχει άλλες επιχορηγήσεις
τόσος ήταν ο οίστρος κι η έμπνευσή τους.
Πτώχευσαν κι οι ιδέες μας, χρεοκόπησαν οι αξίες τους.
Από τον εξώστη μου
στο φαλιρισμένο θέατρο που με κυκλώνει
απλώνω δίχτυα
αναζητώντας κλεμμένη οργή και περηφάνια.

Ίσως τελικά σταματήσω το ψάρεμα,
θ’ αρχίσω πόλεμο.
Εχθρούς βρίσκεις εύκολα,
τόσοι μας κυκλώνουν μέσα κι έξω από το θέατρο,
ας είμαι και ένας… Αρκετό αίμα μού έχυσαν,
καιρός να δω το δικό τους στο ακονισμένο μου τσεκούρι.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Ο καθρέφτης
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 18:06:28
Δήμος Χλωπτσιούδης, ο καθρέφτης

Θολό το τζάμι
κι η αντανάκλαση θαμπή
ραγισμένο το γυαλί
κι η όραση μουδιασμένη
σαν τη φωνή σου.
Δεν τολμάς ακόμα να μιλήσεις
περιμένεις τα αποτέλεσμα,
δε φοβάσαι,
ξέρεις το αποτέλεσμα
πάντα ίδιο, πάντα θολερό.

Γυαλί είναι,
καθρέφτης ραγισμένος η δημοκρατία,
την κοινωνία της φανερώνει,
τους φόβους, τις αγωνίες.
Το αποτέλεσμα πάντα ίδιο
κι εσύ ποτέ νικητής.

Ας αλλάξουμε καθρέφτη,
ίσως ένας νέος απεικονίσει
τις ελπίδες μας.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Αστικοί τοίχοι
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 18:09:40
Δήμος Χλωπτσιούδης, αστικοί τοίχοι

Πελώριοι τοίχοι, ανυπέρβλητοι
στο μάτι ορθώνονται μέτρα πολλά
κόβοντας τον αέρα και σχίζοντας τη γη
ξεπροβάλλουν σα βουνά κατακόρυφα
φράχτες για θεριά
κλειδώνονται οι πόρτες για προστασία,
ασφαλίζονται τα παράθυρα του ορόφου
μπρος στον φόβο του θεριού.

Μπαλκόνια έρημα,
περιφραγμένα σύνορα με το κενό
–που τόσοι αποφάσισαν να περάσουν–
σιδερένια όρια στη ζωή
που φυλακίζουν σε τοίχους τσιμεντένιους.

Κλειστή πόλη, μοναχικές φωνές
ακούν τη φωνή τους να αντηχεί σε άψυχα τούβλα
ποδοπατούν τη ζωή τους μέσα σε τσιμέντα.
Ο γείτονας φαντάζει τόσο μακριά,
το χέρι δεν τον αγγίζει,
ο ήχος δε φτάνει κι ας τον ακούει.

Κωφούς και τυφλούς μας έκανε η πόλη τούτη,
φοβισμένοι τα θεριά μην ανταμώσουμε,
μόνοι στήνουμε τείχη προστασίας
κλεισμένοι σε τοίχους ψυχρούς,
και περιμένουμε να έρθει η ώρα μας
η μουσική συνοδεία μιας μπάντας πένθιμης
ακούγεται σαν περνά από κάτω 
και θυμίζει τη ζωή.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Ο Φήμιος
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 18:12:39
Δήμος Χλωπτσιούδης, ο Φήμιος

Τη μελωδική φωνή
άκουσα
σαν πλησίασα
το αρχοντικό σπίτι.
Μάχες τραγουδούσε
φιλοξενούμενος
σαν όλους τους ποιητές,
δεν ήθελε όμως
να τραγουδήσει
για κατάχρηση φιλοξενίας
μη χαλάσει
το κέφι των μνηστήρων,
προτίμησε παλιά
ανώδυνα τραγούδια.

Οι καλλιτέχνες
έχει χρόνια
που σιώπησαν
μπροστά στα βάσανα
των σύγχρονών τους,
προτιμούν
το ανώδυνο άσμα
και τη σιωπή.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Η επιστροφή της Ιφιγένειας
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 18:15:26
Δήμος Χλωπτσιούδης, η επιστροφή της Ιφιγένειας

Αντάμωσα στο δρόμο
την Ιφιγένεια,
μόλις ερχόταν
από το θυσιαστήριο.
Τελικά ο Κάλχας
δέχτηκε το δωράκι
και την ελευθέρωσε,
ο Κάλχας πάντα
δέχεται δώρα,
ξέρει να σιωπά
μπροστά στις φωνές
των θεών,
εύκολα αλλάζει
τη βούληση των θεών.
Στον πόλεμο πάντα πρώτος
στα λόγια
και στα λάφυρα.
Ειδικά στα λάφυρα
πριν ακόμα
αρχίσουν οι μάχες
πάντα χαίρεται
με τις ιαχές
γιατί απλά
ερμηνεύει τη φωνή των θεών.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Σύγχρονος Θησέας
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 18:25:29
Δήμος Χλωπτσιούδης, σύγχρονος Θησέας

Παγιδευμένος στον χωροχρόνο
κλειδωμένος σε μία διάσταση παραμυθιού,
χωρίς μίτο με την απειλητική μορφή του Μινώταυρου
αναζητώ έξοδο από τον λαβύρινθο των ελπίδων
μέσα από το σκοτεινό μονοπάτι των αναμνήσεων.

Είναι ωραίο το γυάλινο αφιόνι του παραμυθιού,
παραισθησιογόνο που ναρκώνει τη συνείδηση,
γεννά ελπίδες στον εξαπατημένο ήρωα.
Ο Μινώταυρος κρύβεται στο γυαλί,
η Αριάδνη έκρυψε το μίτο σε κάλπη κάλπικη
και οι ήρωες προσπαθούν 
να βρουν τη φεγγαροντυμένη κορασιά
την Έξοδό τους σχεδιάζοντας.
Αυτοκτονία είναι η εκούσια σκλαβιά
στην ελπίδα της ηρωικής επιστροφής
με τα ξεχασμένα μαύρα πανιά.

Φρεσκοακονισμένο το μαχαίρι γλιστρά στο χέρι,
ατέλειωτη η ομορφιά της κόκκινης γραμμής
μετάβαση σε μία νέα χώρα ονείρου…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Στα σκοτάδια του Άδη
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 18:29:24
Δήμος Χλωπτσιούδης, στα σκοτάδια του Άδη

Τιμημένος ο ήρως
έφυγε ως σκιά
αντάμωσε
τον σκοτεινό θεό
και συστήθηκε
ως ο μέγας
θυσιαστής του Άρη.
Ο Άδης αδιάφορος
με μειδίαμα του θύμισε
ότι στα σκοτάδια του
μόνο σκιές υπάρχουν.
Τιμημένος ο ήρως
ήρθε στο γυαλί,
συστήθηκε ως ο μέγας
θυσιαστής του κέρδους.
Μα δε βρέθηκε
κανείς να του θυμίσει
ότι στα σκοτάδια της πείνας
ακόμα και η φτώχεια κρύβεται.

Κανείς δε φώναξε
ότι στα σκοτάδια της θηλιάς
που έφτιαξαν
(do it yourself)
οι θνητοί οι νόμοι
χάνουν τη σημασία τους.
Οι σκιές είναι
στον Κάτω Κόσμο,
αλλά οι θνητοί πεινούν,
οι θνητοί πονούν,
οι θνητοί ματώνουν.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Ο ποιητής κι ο Θερσίτης
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 18:33:11
Δήμος Χλωπτσιούδης, ο ποιητής κι ο Θερσίτης

Διαφωνούσαν οι αρχηγοί
πώς να χύσουν αίμα.
Μα ο Θερσίτης
τόλμησε να σηκώσει
τη φωνή του,
έβρισε τον αρχηγό,
(πέταξε γιαούρτι, μούντζωσε, φώναξε),
κάλεσε σε ανταρσία,
να μη χυθεί
αίμα στρατιωτών στον πόλεμο
για τη μοιχαλίδα.

Ο Όμηρος ενοχλήθηκε,
(σα λακές περισπούδαστος
δημοσιολόγος ακριβοπληρωμένος
εκφραστής αριστοκρατών και βασιλέων)
τον λοιδόρησε,
τον εποίησε παρασιτικό, δειλό
που βρίζει και φιλονικά,
αυθάδη
που δεν υπακούει
στις αποφάσεις εκείνων
που ξέρουν καλύτερα.

Ο ένας ήρωας τον χαστούκισε
(με πανοπλία, κλομπ και ασπίδα πλαστική)
ο άλλος τον κέντρισε
με λόγχη (και φόρους)
γιατί άλλαξε
τον ρου του αμαζόνειου φόνου.

Ο ποιητής και οι βασιλείς
δε συμπαθούν 
τους Θερσίτες,
μόνο τους Εύμαιους
που συμμετέχουν σε φονικά
και υπακούν
με λαχτάρα
στην επιστροφή
του κυρίου τους.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης: Αχ, Ισμήνη
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 18:37:02
Δήμος Χλωπτσιούδης: αχ, Ισμήνη

Μόνη έμεινες,
χάθηκαν οι αδελφοί σου,
σ’ εγκατέλειψε κι η Αντιγόνη,
αυθόρμητη πάντα
λάτρευε τ’ αδέλφια της
κι ήθελε να ενώσει όσους αγαπά,
μα τελικά χώρισε κι από σε.

Τα μάρμαρα μεταφράζεις,
τις επιτύμβιες στήλες κλάματα ποτίζεις,
τους ήχους δακρύων κωδικοποιείς,
σημάδια επιβεβαίωσης αναζητάς,
μαρτυρίες για τον χαμένο ηρωισμό
ενός δισταγμού στην άρνηση.
Ευλαβής και φιλάδελφος
μάρτυρας σε αυτοχειρίες
ανθρώπων που ντράπηκαν
για τις αποκαλύψεις και τις αδυναμίες τους,
ήσουν μπροστά όταν αυτοτυφλώνονταν
ένας ολόκληρος λαός.

Παρεξηγημένη και διωγμένη
χωρίς καν ποίημα
φρόνιμη και διστακτική έμεινες,
όταν οι καιροί απαιτούσαν
αντίδραση και συμμαχίες,
όταν έπρεπε στον τύραννο
με θάρρος να μιλήσεις.

Οι τραγωδίες είναι για ήρωες.
Όταν πια δεν μένουν άλλοι,
οι Τυδείς εύκολα φτάνουν
και σ’ εσέ μόνη σα στέκεις,
ο Περικλύμενος λαός
σε εγκατέλειψε στους ναούς
που ζητάς προστασία.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Η οργή της πεταλούδας
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 18:39:39
Δήμος Χλωπτσιούδης, η οργή της πεταλούδας

Μια πεταλούδα είν’ τ’ όνειρο
πολύχρωμο
μα μόλις ακουμπήσεις τα φτερά της
παύει να πετά,
ένας σελιδοδείκτης σε σελίδα αλμυρή
μιας θάλασσας ερωτήσεων κι αγωνιών
λυγμός που χάνεται
μαχαιριά η λησμονιά του στόχου
ναυάγια οι προσμονές…

Η οργή δεν είναι δόγμα,
είναι η τροφή της προόδου,
της αλλαγής ο σπόρος.

Στις σκιές κρύβονται οι δειλοί
με χωσιά το όνειρο κλέβουν,
ανύποπτα τα ίχνη τους στο χιόνι
λιώνουν τις λάσπες που πετούν
σ’ όποιον αμύνεται,
τη φρίκη της αδύνατης επιστροφής
καλλιεργούν σε γλάστρες
ψεύτικο όνειρο υπακοής…

Σάπια όνειρα σα πέταγμα πεταλούδας
αφιονίζουν το ξύπνιο,
οργισμένοι εφιάλτες εκκολάπτονται
σε κουκούλια ασπρόμαυρα
ξυπνάνε τον ύπνο,
γκρεμίζουν την οπτασία που γεννά η αγωνία
ληστές ονείρων συλλέγουν
αποθηκεύουν σε απόρθητες συλλογές
οράματα και καημούς.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Μεσσιανιστές
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 18:43:08
Δήμος Χλωπτσιούδης, μεσσιανιστές

Πρίγκιπες του σύμπαντος φαντασιωνόμασταν
κυβερνήτες μικρής έκτασης,
αφέντες του εαυτού, κύριοι του μέλλοντος,
εφηβικές ονειρώξεις για ένα βιος δικό μας
μία ζωή που εμείς ορίζουμε.
Κι είμαστε εδώ, αφέντες μιας μοίρας που όρισαν οι θεοί,
Επιμυθείς κρυμμένοι πίσω από Προμηθέα,
θνητοί π’ αναμένουν ήρωα από θηρία να τους σώσει.

Στα υψίπεδα του ατομισμού, άβουλοι
εγκαταλείπουμε τη ζωή μας στον Ένα
που σωτηρία θα υποσχεθεί.
Στον βάλτο του κέρδους
αντάμωσαν το προπατορικό συναίσθημα
αρχάριοι αφιερώθηκαν με τάμα
αυτοάνοσοι δογματισμοί,
σωτηριολογικοί συνειρμοί
συνοδεία άηχη και υποτονική
στον ανηφορικό πεζόδρομο.

Ο χείμαρρος δε σταματά με κουπιά,
κάστορες που χτίζουν φωλιές στην κοίτη
η κοινωνία δεν αντέχει πια.
Ποτάμι που ρέει θολό η ζωή
κινείται μόνο γύρω από εκείνους που
την ιστορία τους γεννούν,
με πόνους κι ουρλιαχτά,
έρχεται το νέο αίμα.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Λύκοι στο σκοτάδι
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 18:47:27
Δήμος Χλωπτσιούδης, λύκοι στο σκοτάδι

Στην όχθη κίτρινα φύλλα
χρώματα γεμίζουν το σάπιο χώμα,
θρέφουν δέντρα δίπλα στο νερό,
πράσινα στολίδια φθινοπωρινής οπτασίας,
ενός ονείρου που ξεφλουδίζει,
χαθήκαν τα όνειρα, χαθήκαν οι μνήμες
ηχώ περιστεριών πλημμυρίζει τον αέρα,
πυρκαγιές καίνε τα ρημαγμένα γέλια
στον απόηχο της πτώσης.

Στο βελούδο του σκότους
η σκιά ενός σιωπηλού δέντρου
μάρτυρας εφήμερης προσπάθειας
ανθρώπων που τον βίο τους αλλάζουν,
στα μυστήρια μιας ζωής
που έτοιμα δε βρίσκει. Στη σκιά αστεριών
που στους λόφους της θάλασσας χορεύουν,
σαν απλώνουν το χέρι τους στα κύματα
αποζητώντας το πεπρωμένο τους.

Μα οι άνθρωποι δεν είναι λόφοι,
ταξιδεύουν πέρα από τα όρια του χρόνου
σε δάση ονείρων με αρχαίες ρίζες
μοιράζουν στα ξεθωριασμένα δέντρα
ανέμους και σκιές,
φράχτες γκρεμίζουν,
όρη οργώνουν
για τη νέα σπορά αγώνων,
δρόμους γεμίζουν και λειαίνουν
με γυμνά χέρια διπλώνουν τη γη
με τον ουρανό την ενώνουν
σα βαθαίνει το σκοτάδι
κι απειλούνται από λύκους.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Άδοξοι ποιητές σε κατάσταση πολιορκίας
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 19:25:26
Δήμος Χλωπτσιούδης, άδοξοι ποιητές σε κατάσταση πολιορκίας

Άγνωστοι ποιητές
ανεβαίνουν τη σκάλα
του κόσμου των ιδεών
αδιάφοροι για την αθάνατη δόξα,
την αίγλη των αιώνων για ποιητές,
άδοξοι με αγωνίες
παίζουν με τις λέξεις,
θρηνούν τον χαμό
ζωγραφίζουν την αγωνία
(η δόξα τους ξέχασε
μόνο πόνος τους συντροφεύει)
παλεύουν, αφήνουν
υποθήκη σε γενιές άδοξων ποιητών
λέξεις γεμάτες οργή
και εικόνες αίματος.

Σα ζητιάνοι ψάχνουν τις λέξεις
στις προσευχές των αστέγων,
στις κραυγές της μάνας
(μια ακόμα πολιορκία είναι και τούτη),
στη νύχτα δρασκελίζουν
τις σκάλες της μοναξιάς
με μόνο ρούχο
τη βρομερή προβιά της απαξίωσης
των φτασμένων ποιητών
που φοβούνται να μιλήσουν
για την πολιορκία,
π’ ακόμα σωπαίνουν.

Μοναχικοί Προμηθείς
τη φωτιά των λέξεων έκλεψαν
των φτασμένων θεών
που εγκατέλειψαν τους ανθρώπους
ελπίδα προσδοκώντας να ανάψουν,
τις καρδιές να ζεστάνουν,
τον πολιτισμό να φέρουν.

Περιμένουν καρτερικά την τιμωρία
στον τηλεοπτικό γύψο,
στο περιθώριο της άδοξης ποίησης.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Πρόσφυγας της μοίρας
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 19:29:14
Δήμος Χλωπτσιούδης, πρόσφυγας της μοίρας

Η αξιοπρέπεια έστριψε γρήγορα,
απομακρύνθηκε.
Μοιραίος πια ιχνηλάτης την αναζητά
στου πεπρωμένου τα δάση
με τη μελαγχολία συμπαραστάτη.

Στους δρόμους της πολύβοης πόλης γυρνά
εμιγκρές στη χώρα του.
Από τον Βαρδάρη ως την Πλάκα,
Σύνταγμα και Διοικητηρίου,
δρόμοι γεμάτοι φωνές και διαμαρτυρίες,
Λαγκαδά και Πειραιώς, Σταδίου και Τσιμισκή,
ενοικιαστήρια σε άδειες βιτρίνες,
άστεγοι (οιονεί νεκροί) πλατείες πλημμυρίζουν
κι εκείνος κρίκος
στην αλυσίδα της αναμονής για επίδομα,
ένα πιάτο τον περιμένει στην εκκλησία.
Κομπάρσος σε μία σκηνή θεατρική
με φόντο μεσοπολεμικό σκηνικό ύφεσης
πάνω σε ένα σενάριο αρπαγής
με πρωταγωνιστές διαιρέσεις ατελείς,
πηλίκο ένα τυφλό φορτίο χρεών.

Στο συρματόπλεγμα του μέλλοντος,
λαθρομετανάστης εγκλωβίστηκε,
υφεσιακής μοίρας πρόσφυγας,
διαψευσμένης υπόσχεσης αξιοπρέπειας.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Άλμα στο κενό
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 19:33:18
Δήμος Χλωπτσιούδης, άλμα στο κενό

Την πόρτα χτύπησε το πρωί
η απελπισία,
παρέα με την οργή
έκατσαν στο σαλόνι,
φίλεψα σιδερένια λόγια
που έσταζαν θυμό.
Ήπιαν αίμα αλαβάστρινο σε φλιτζάνι
μαγειρεμένο με οργή
γαρνιρισμένα με απόδειξη
λογαριασμού μηδενικού.
Το γκαρσόνι πάλι με άδεια χέρια...

Ψηλά πέταξε η ελπίδα
και εμάς ο Επιμηθέας
μόνο το κουτί μας άφησε.

Ένα παντοπωλείο κοινωνικό η ζωή μας,
μία προσφορά η ανημποριά
δάκρυ κόκκινο ιδρώνει το μάγουλο.
Ένα κεφάλι με καπέλο τη ντροπή
στρέφει και κοιτά το άδειο μπαλκόνι.

Το  μάτι ταξιδεύει.
Η ατσάλινη πόρτα του πόνου ανοίγει,
–βία και φωνές τα πασπαρτού–
το μπαλκόνι το ψηλό δείχνουν
με τρεμάμενο πόδι,
ο διάδρομος στην κουπαστή οδηγεί
– πόσο χαμηλή φαντάζει μπροστά στην απελπισία…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Νόστος
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 19:36:50
Δήμος Χλωπτσιούδης, νόστος

Καταραμένος που δεν εκδικήθηκε
την ομοαίματη αυτοκτονία
δίχως πόδι ν’ ακουμπήσει στη γενέθλια γη,
το μίασμα μη την αγγίξει,
πρόσφυγας κατάντησε εξόριστος.
Ο μέγας τοξότης του Άδη
σε θάλασσες περιέφερε τον νόστο του
ώσπου στη νήσο του χαλκού
Σαλαμίνα ίδρυσε
αιώνιο μνημείο σχέσης
την πατρίδα να θυμίζει.

Μία πράσινη γραμμή,
ανάμνηση ενός γλυκού του κουταλιού,
το μνημείο χώρισε,
τη γη τη διχοτόμησε,
νέος ξεριζωμός απότοκος.
Νεκρό το βουνό εμβλήματα καθηλώνει,
σημαίες ανάγλυφες κυματίζει
θέα φονικού και πόνου.

Ο νόστος δε σταμάτησε.
Στην πατρική γη η Σαλαμίνα δεν πάτησε.
Στο νότο δε κοιτούν της θάλασσας τη θέα,
μόνο το βορρά κοιτούν
βορά πόνου αιώνων χωρισμού
της αδελφής γης που ’χασαν…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Άτιτλο
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 19:39:44
Δήμος Χλωπτσιούδης, άτιτλο

Ένα στρατόπεδο έγινε το νησί,
σημαίες δειλά ξαπλώνουν χάμω
στη με βια χωρισμένη γαία
προδοσίες κι εισβολές
κρύβοντας στη μνήμη.
Το χώμα κόκκινο και γαλάζιο αντάμα
πράσινο το σύνορο ανάμεσό τους.
Από τα γενέθλια χώματα οι αδελφοί εφύγαν,
γιοι μαυροφορεμένων γυναικών
ποτίζουν το χώμα το μαρτυρικό,
τον νότο ατενίζουν που κλειστήκαν οι δικοί
κι εκείνοι στον βορρά βυθίζουν το βλέμμα
απλώνουν στη γης π’ αγάπησαν τους καημούς.
Τίτλος δε χωρά στου ξεριζωμού το μαύρο ποίημα.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Η πόλη του Ιωνά
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 19:44:18
Δήμος Χλωπτσιούδης, η πόλη του Ιωνά

Χείμαρρος ο άνεμος από το σκοτάδι
το άστυ πλημμυρίζει,
τα λιγοστά δέντρα θρόισμα μιμούνται
άθλιες απομιμήσεις φυσικού τοπίου.
Άνυδρα λουλούδια εξορίστηκαν
στη δίνη της γλάστρας,
ελπίδες ασπρόμαυρες ριζώνουν
στολίδι μιας αλλοτινής εικόνας
φενάκη φυσικού πλούτου
σε άγονη πόλη με έρημα μπαλκόνια.
Χειμώνας εισέβαλε στης άψυχης πόλης
την άνοιξη.

Συννεφιασμένο όνειρο επίγειας νύχτας
με τραγούδι άφωνο συναντά το κίτρινο φεγγάρι
το φως αγκαλιάζει, τον ουρανό κοιτά,
κάηκε κι αυτός όπως τα εμπορικά σήματα.
Μια μελωδία εμπορική το παράθυρο αγγίζει,
διπλά τζάμια απομόνωσης να σπάσει θέλει,
παγωμένη σιωπή σέρνει πίσω της,
νότες μελωδίας επαναλαμβάνοντας
κορδέλες δένουν τα χέρια της πόλης.

Άψυχα τροχοφόρα μέταλλα
γεμίζουν τα μηλίγγια της,
δρόμοι στολίζονται με κόρνες,
γίγαντες τσιμεντένιοι φυλούν
τη στερημένη αισθητική μιας ανάπτυξης
που τόσοι θεοποίησαν,
κέρατα δράκων στις ταράτσες
σέρνουν σήματα ασύρματα
στην κοιλιά του δράκου,
ένδειξη ότι ακόμα υπάρχει ο Ιωνάς.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Πόρνες που σβήνουν
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 20:16:29
Δήμος Χλωπτσιούδης, πόρνες που σβήνουν

Θολό το φεγγαρόφωτο στολίζει την πόλη
νύμφες τη νύχτα ξεπροβάλλουν.
Χαλάρωσε τα μαλλιά της στο παραθυρόφυλλο
άπλωσε μαύρο καταρράκτη αρώματος,
φίλησε το φως της σελήνης,
άγγιξε με την άκρη των δακτύλων
τη δροσιά του ανέμου.

Αλυσίδες τις αμαρτίες που αρνήθηκε βαραίνουν
σε έναν ποταμό την αθωότητά της αποδεικνύει,
μάγισσα της πόλης που τόσο καιρό
τα όνειρα αρνήθηκε ν’ ανθίσει.

Πόσο δύσκολο να βρει πού οδηγεί ο καιρός…
Ποιος άραγε γνωρίζει πού πηγαίνει ο δρόμος…
Σε αδιέξοδο στριμώχνει ο χρόνος,
δακρύζουν οι δείκτες σα γερνούν,
τις ρυτίδες αγγίζουν περασμένης νιότης
αγκάλη αναζητούν με θέρμη
αναστενάζουν τα κύτταρα στο γύρισμα του χρόνου.

Ρημαγμένες σελίδες
σχισμένης ζωής,
αποκομμένη ευτυχία
τσαλακωμένου ονείρου
ανεξίτηλα χρώματα που τη χαράζουν
λέξεις που σβήνουν…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Ο κυρίαρχος
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 20:18:40
Δήμος Χλωπτσιούδης, ο κυρίαρχος

Κυρίαρχος ανάμεσα σε θνητούς
άσματα απολαμβάνει μετά τη μάχη,
την εξουσία κραδαίνει ως λάφυρο,
το αίμα καθώς τη γης ποτίζει,
λάβαρα στολίζουν τις απολύσεις
των θυμάτων πλάι σε κρεμασμένη ταμπέλα
εξαγοράς της γης και της ανεργίας
σε τιμή ευκαιρίας.
Κι ο βουκόλος από την κορφή
με πρόβατα μαύρα και σφραγίδα μαιάνδρου
περιμένει την επίθεση να κάνει
στο πλευρό του κατακτητή να στηθεί,
με το γνώριμο το αίμα των αδυνάτων
να ποτίσει της φρίκης τα άνθη
στο περιβόλι της απολυτότητας
και στης ομοιότητας τις ρίζες,
μη τυχόν ζιζάνιο διαφορετικότητας φυτρώσει,
με του κατακτητή τη ρομφαία
να σταθεί νικητής και τούτος απέναντι
στα αντάρτικα της αλληλεγγύης και της ελπίδας
που φυτρώνουν στην πεδιάδα, πλάι στα λάφυρα…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Γελωτοποιοί και στρατιώτες
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 20:20:50
Δήμος Χλωπτσιούδης, γελωτοποιοί και στρατιώτες

Γελωτοποιοί σε εγκαταλειμμένο στρατόπεδο
στερεωμένο σε αγκάθια και φωτιά
αναζητούν τρόπο την τραγωδία να γλιτώσουν,
καθώς ο θίασος ακόμα μία φορά αναχωρεί
με μουσικές και χορούς πάνω σε κηλίδες αίματος
πριν ξεσπάσει η μάχη.

Μα ένας στρατιώτης στις πρώτες γραμμές
μέσα από καπνούς και φλόγες
σε τρικυμία θάλασσας νεκρών φωνάζει
«αυτός ο πόλεμος είναι δικός μας,
δε χαρίζουμε τα κύματα ετούτα σε καπετάνιους
που πολεμούν με άγκυρα βυθισμένη».

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Είκοσι ετών
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 20:23:49
Δήμος Χλωπτσιούδης, είκοσι ετών

Ξύπνησε κλαίγοντας.
Θυμήθηκε τον πόνο και ξανάκλαψε.
Ποτέ δε λησμόνησε τον πόλεμο,
δεν ξέχασε το αίμα.
Όλα ξεπηδούν σα φωτιές δράκου.
Δράκος είναι ο πόλεμος…

Έκλαιγε. Θυμήθηκε το γιο…
Ο γιος φώναζε, πάλευε, ούρλιαζε,
ήθελε λίγο ουρανό.

Έκανε κρύο το πρωί.
Μία μουσική συνόδευε το δρόμο
παλιά μουσική, πολιτική.
Σιγοτραγουδούσε; Έψελνε; Έκλαιγε;
Έτρεμε. Έκλεισε τα μάτια, κοίταξε την οροφή…
Μετά το σφαγείο πήγε σπίτι.
Κλειδώθηκε σε σκέψεις βετεράνου επαναστάτη.
Ο δικός του γιος είχε άλλο πόλεμο, άλλη επανάσταση.
Ο δικός του γιος δε θα γυρίσει ποτέ από τον πόλεμο.

Έκλαιγε. Θυμόταν το νέο, τα δάκρυα, τη φωνή για ουρανό.
20 χρονώ νιος, ούρλιαζε.
Είκοσι ετών σορός σε χέρια άλλων,
είκοσι ετών χαρές,
είκοσι χρόνια πια ξυπνά και κλαίει
είκοσι τα λεπτά που τον αντάμωσε, είκοσι κι οι πόνοι.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης: 2013 μ.Χ.
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 20:26:33
Δήμος Χλωπτσιούδης: 2013 μ.Χ.

Ρακένδυτες εφημερίδες σε παγκάκια
στης αύρας το πέταγμα τ’ αστέρια πεινασμένα
στης νύχτας το πέπλο χλωμά φεγγοβολούν.

Θολοί στίχοι σε εικόνες μουντές,
θύρα κλειστή τα γράμματα παλεύουν να χαλάσουν
σε θαλπωρή όμορφων εικόνων να χωθούν,
μελωδίες να βάψουν με χρώματα ξενοιασιάς.

Ποιήματα όχι αντικλείδια,
λέξεις αντί κλειδαριών,
στο κλάμα του μωρού
το μπαλκόνι σα κοιτά
χάθηκε η μαγεία της ποίησης.

Βιβλία βρεγμένα στη μπουγάδα της ποίησης,
σελίδες σκισμένες στατιστικών ελέγχου
θανάτων και πείνας, πόνου κι αγωνίας,
στίχοι σε ζωγραφιά πολέμου με θύμα την αθωότητα.

Ποιος μιλά για όλα αυτά;

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Εξόριστες νυχτερίδες
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 20:30:05
Δήμος Χλωπτσιούδης, εξόριστες νυχτερίδες

Ακρωτηριασμένα αγάλματα
πολεμούν τη φθορά του χρόνου,
με φωνές και άναρθρες κραυγές στη ζούγκλα
αντιμετωπίζουν τους θηρευτές τους.
Σε μουσεία στολίζονται με τον πλούτο
της φωτεινότητας του λευκού
την ένδεια διώχνοντας των χρωμάτων,
σε ίντερνετ καφέ σερφάρουν
η οργή να καταλαγιάσει.

Τα παιδιά κλαίνε όταν ξυπνάνε,
σα χάσουν τον μητρικό παράδεισο
από μία καισαρική,
μόλις οι φωνές καλύψουν το σπίτι,
τα παιδιά ζουν την οργή,
ακούν το άγχος,
βλέπουν το φόβο,
αγγίζουν την μελαγχολία…

Ματωμένα δάκρυα
σκαλίζουν με μαχαίρι την όψη
τη φθαρμένη από πόνο.
Από κουκούλι κραυγών το άγχος,
σε νυχτερίδα μεταμορφώνεται,
την ηρεμία πυροβολεί ως αντίποινα
μιας κατοχικής συμπεριφοράς.

Σε σπηλιές οι νυχτερίδες την οροφή μαυρίζουν,
από την απόλυση κρύβονται
τα νέα μην ανακοινώσουν
–γνωστά από καιρό μα δεν άκουσαν τον θίασο–
και στο σκοτάδι πάλι κρύβονται.
Στον δρόμο της επιστροφής
μουσκεμένο το σαγόνι
απλώνει ένα άδειο πιάτο
στα μωρά που βυζαίνουν την απελπισία.
Το κλάμα σβήνει την ησυχία,
αθώο θύμα που τρέμει στον χειμώνα…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Αποκαλυπτική εκδίκηση
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 20:32:51
Δήμος Χλωπτσιούδης, αποκαλυπτική εκδίκηση

Χλωμός κοιτάζει μπροστά
μια αντανάκλαση στην πλαστική ασπίδα
κόκκινο το μέτωπο βαμμένο
θολή η εικόνα
δυνατή η κραυγή
βαθιά η πληγή
άφθονο ξερνά το αίμα.

Σφάγιο σε ένα βωμό,
τέρψη σε θεούς κανιβάλων,
γραμμές που ξεθωριάζουν
τα όρια της επιλογής
στο διαλυτικό της εξαθλίωσης,
σύνορα που προσπερνάμε
με τέλος το γέλιο και την ελπίδα.

Στύβοντας τις λέξεις
βγαίνουν συναισθήματα,
ήχοι που κροταλίζουν σκέψεις,
κύμβαλα που θρυμματίζουν
τη σιωπή των νεκρών,
χρώματα θαμπά στα χνώτα
των χαμένων θολώνουν τον χώρο.

Ήρθε όμως η Ώρα.

Μαχαίρι κοφτερό η οργή,
ρομφαία η αγανάκτηση,
σχίζει το κρέας της τυραννίας
ρέει αίμα από τη μάσκα των υποκριτών.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης, Κοινωνία στο αμόνι
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 20:35:18
Δήμος Χλωπτσιούδης, κοινωνία στο αμόνι

Στο αμόνι ο σιδηρουργός
το ξίφος σφυροκοπά,
φόρους με λύσσα πελεκά
όργανο σφαγής οργώνει
στα χάραγμα της μέρας.

Στις χοάνες στο καυτό μέταλλο
δίνει ζωή, ζωή να πάρουν
οι μαχητές στις οθόνες,
που τον πόλεμο κατευθύνουν
στην ασφάλεια του Αιγάλεω
ωσάν κατακτητές ψυχών,
σ’ εξανδραποδισμένες συνειδήσεις
εντολές σφαγής να δώσουν,
σαν οι Αθάνατοι κινδυνεύσουν.

Θριαμβολογίες θα εκφωνηθούν,
πάνω σ’ αίμα άλλων
θα παιανίζουν οι σωτήρες
και ο σιδεράς στο αμόνι
θα σφυροκοπά με μένος
στο ξίφος να δώσει πνοή,
το αίμα να πάρει πίσω…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)
Title: Δήμος Χλωπτσιούδης: [κάποιος βρήκε το κλειδί...]
Post by: wings on 06 Jan, 2020, 22:08:28
Δήμος Χλωπτσιούδης: [κάποιος βρήκε το κλειδί...]

κάποιος βρήκε το κλειδί
κι απελευθερώθηκαν
οι τρελοί
τρέχουν στους δρόμους
με πανό τις αλυσίδες τους

κι αν αδυνατείς
να μιλήσεις με ανώνυμους
που δεν κατάφεραν να πεθάνουν
γιατί χάσαν το δικαίωμα
πώς θα σταθείς απέναντι στην κοινωνία;

Από τη συλλογή κατάστιχα (2014)