Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, και πάλι εγώ στο τίποτα θα υπάρχω

όταν το κάτι αυτό
το οτιδήποτε
για μένα θα τελειώσει
και πάλι εγώ στο τίποτα θα υπάρχω
 
θα είμαι εκείνο που τα μάτια σας θαμπώνει
το ύψιλον στα μυστικά
στη νύχτα
στην ψυχή
η απαλή καμπύλη στο αύριο
το χι στο χάδι ή
στο χώμα της πατρίδας σας

όταν το κάτι αυτό
το μάταιο οτιδήποτε τελειώσει
στο τίποτα η αγάπη ξεχασμένη θα υπάρχει
 
θα σας αγγίζει απαλά,
θα σας ζητάει χαμογελώντας το αδύνατο

Από τη συλλογή Χώμα στον Ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το διπλό άλφα της αγάπης

κάποτε μέσα απ’ το χώμα εκρήγνυται
σαν ρόδι σκορπίζει στον ουρανό

μέσα στο θριαμβικό ωμέγα της ζωής
ελλοχεύει το διπλό άλφα της αγάπης
για να ολοκληρώσει τους κύκλους του
να αναιρέσει την ήττα που ακολουθεί
να σημάνει την αρχή μετά το τέλος της
να προσθέσει φως στην ύπαρξή της

το διπλό άλφα της αγάπης
που κάποτε υπερβαίνει τον θάνατο
αγγίζει τ’ άστρα
πέφτει χλιαρή βροχή στην πατρώα γη

Από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης (1994)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ευτυχία

σε γνώρισα
σε χρόνο παρελθόντα ή μέλλοντα,
με κάτι από τους γαλαξίες στο βλέμμα σου,
στην κίνησή σου κάτι από γατάκι ή τίγρη,
στο φόρεμά σου κάτι από το φως.
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί,
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω.
ξέρω όταν χαμογελάς κάθε ρυτίδα σου
κι όταν σωπαίνεις
ξέρω το σκοτεινό βελούδο των ματιών σου.
σε νιώθω τώρα μέσα μου να αναδύεσαι,
γεύομαι και μυρίζω κάθε σου τόπο μυστικό.
είσαι ο αρχικός μου κωδικός,
ψυχή αιώνια παρούσα και απρόσιτη

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αίνιγμα

με κάποιο τρόπο μαγικό
η ανάμνηση έχει γίνει προσμονή
κι όλες οι σκονισμένες μέρες μου
έχουν λουστεί στα μάτια σου
αστράφτει η Κυριακή στη γειτονιά
σαν καθαρό πουκάμισο φρεσκοσιδερωμένο

λοιπόν τι να ’ναι αυτό το ρίγος
αυτή η εξαίσια λάμψη
οι σπίθες στο μισάνοιχτο παράθυρο
το ξεχασμένο άρωμα στο χώμα
η μουσική που πάλι ακούω στο μπαλκόνι μου
τι να ’ναι αυτό το κόκκινο πουλί
ανάμεσα στα φύλλα
μεθυστικό σαν άνοιξη;

φωνή, ανάσα, ανάλαφρο περπάτημα
ή ξαφνικό χαμόγελο
τι να ’ναι αυτό το θαύμα;

Από τη συλλογή Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα (2012)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, μέσα στο πλήθος ξαφνικά

και ξαφνικά
βρίσκεσαι ανάμεσα σε πρόσωπα
χιλιάδες πρόσωπα
φωτογραφίες, ονόματα

βρίσκεσαι μέσα στην ομίχλη
ομίχλη από θραύσματα, σκιές, αρώματα
γίνεσαι μια ψηφίδα σε μωσαϊκό
ένα ίχνος σε κινούμενη άμμο
νότα η φωνή από πολλές φωνές

και ξαφνικά
είσαι ένας φίλος
ένας από χιλιάδες φίλους
που έρχονται, μιλάνε, λάμπουν
γνωρίζονται, αγαπιούνται
κουράζονται, μαλώνουν και σκορπίζουν
υλοποιούνται και εξαφανίζονται
ζώντας σ’ ένα σχεδόν φανταστικό
τοπίο ηλεκτρονικό

μέσα στο πλήθος όμως ξαφνικά
το θαύμα αστράφτει
γίνεται χνώτο, άγγιγμα
χαμόγελο αποκλειστικά δικό σου

Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Ημερίδα για την Επανάσταση του 1821 στην Σωζόπολη - YouTube

Σωζόπολη Ανατολικής Ρωμυλίας

Τόλης Νικηφόρου: μια αγαθή σκιά, ένας ψίθυρος

καθόταν στη γωνιά της μαυροφορεμένη
κι έπλεκε
ξέφτια από κύματα
κόκκινα κεραμίδια σερπαντίνες
πολύχρωμες κλωστές από τα περασμένα

έπλεκε με τα μαλακά της δάχτυλα
κι άλλοτε στην κουζίνα
μου έπλενε το πρόσωπο
άλλοτε αναστέναζε βαθιά
πόσο έμοιαζα στην κάθε κίνηση
με τον πραματευτή παππού μου
που ’χε χαθεί στην πρώτη νιότη του

μια αγαθή σκιά ήταν η γιαγιά μου
ένας ψίθυρος
όπως το φως του πρωινού
δειλά σαν μπαίνει από τις χαραμάδες

μα όταν πάνω από πυκνές ρυτίδες
σήκωνε κείνα τα μάτια
ανάκατα με μπλε και πράσινο
άστραφτε ο ουρανός
άστραφταν οι μπαχτσέδες της Σωζόπολης

Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: Οι άταφοι (I)

κατάγγιχτα στη νύχτα και την άσφαλτο
τα τείχη
η θάλασσα
οξυγώνια κτίσματα λογχίζουν τον ουρανό
καράβια σταχτωμένα από σιγή
της πολιτείας τα νεφελώματα
ρομφαίες στο νερό
μυριόχρωμες
βραχνές φωνές
αποχαμένες πριν την άρθρωση
στου μπετόν τους σπόνδυλους
γαλήνη
πηχτό το μαζούτ
πέτρα ο κάμπος
κάτω από του βορρά τον άνεμο
ως τα τεφρά βουνά
σφραγίδες του ορίζοντα

καμπάνες τοξεύουν την ατμόσφαιρα
οι θόρυβοι αναθρώσκουν
απ’ όλες τις μεριές
πάνω από δέντρα
σπίτια
διαφημίσεις
μέχρι το θόλο του καπνού
πόρτες σ’ εναλλαγή
άνθρωποι βιαστικοί
πυκνώνουν στου τέλματος τις όχτες
με μάτι αδίσταχτο

το άγαλμα του χρυσού θεού
στον ήλιο μεγαλόπρεπα απαστράφτοντας
αγέρωχο
γιομάτο υποσχέσεις κι απαιτήσεις

όλες της πολιτείας τις μέρες
τις νύχτες τον ανήσυχο ύπνο
η απόχτησή του βασανίζει
καθώς ο νους τους μηχανεύεται
τρόπους το τέλμα να διαβούνε

με τους αγκώνες
προχωρούν
με της παλάμης την ανάστροφη
σκουπίζονται
βούρκος το πρόσωπο
τυφλώνουν με λασπόνερα τους άλλους
κέρδος η καθυστέρησή τους

και του χρυσού θεού το άγαλμα
αστράφτει
ηλεχτρίζει
έλκει
μεθά
θαμπώνει

στο τέλος λίγοι
αστμαίνοντας
ηδονικά το μέτωπο αποθέτουν
στου αγάλματος τα πέλματα
ως ο χρυσός θεός
αμόλυντοι
δάχτυλα που στην άκρη της αχτής
γαντζώνονται
λιώμα στις αδυσώπητες πατούσες
στο βούρκο απολαχτίζουν
φωνές θριάμβου και κραυγές
ραπίσματα

απόγεμα
σκιές απ’ το παράθυρο
πρόσκαιρα σχήματα στο πάτωμα
στο λιθόστρωτο της επιστροφής
κατάκοπο το βήμα
της προσμονής αγκάλες ανοιχτές
υποδοχή
απόγεμα ως το βράδυ
λάφυρα στο τραπέζι και λεπίδες
καθαρά ρούχα
αλλαγή προσωπίδας
έξοδος

στη μήτρα της μνήμης
η τύψη αμβλώθηκε

αλαλαγμοί οι μέρες
για κάποιο αύριο
μέρας ωστόσο αλλιώτικης
ξημέρωμα

τα λάβαρα πολύχρωμα στον άνεμο
πολεμικοί παιάνες
για θαμασμό τα πλήθη
παιδιά με το ασπρογάλαζο της νίκης φόρεμα
μέρα γιορτής
στο στήθος περηφάνια αγκιστρωμένη
ορθά τα μέτωπα μετά την κλίση
τάξη απόλυτη
δεμένη με σκοινί
ζητωκραυγές
μέρα γιορτής το δίχως άλλο
άλογα
πλοία
πουλιά
ατσάλινα
λουλούδια στα μπαλκόνια
χαρά η πολιτεία ολάκερη

με δίχως όραση
για σάλπιγγες
ούτε ακοή
ύφος στις περιστάσεις άπρεπο
τέσσερις
κι άλλοι δυο
με εργαλεία κατάλληλα
βαθιές στους ώμους χαρακιές
στη μέση στέκονται
γυμνό το φέρετρό τους
ν’ αποθέσουν

λάθος
στοιχεία ενδειχτικά
περίφραξη
ανύπαρχτα
τα κυπαρίσσια λείπουν
ανώφελος ισχυρισμός
φως εκτυφλωτικό
προθήκες χρυσοποίκιλτες
μεγάλο λάθος
η πολιτεία τέλος τέλος
γιορτάζει σήμερα

και πάλι οι απροσάρμοστοι κινούνε
καλά ωστόσο ξέροντας
πως κοιμητήρι άλλο δεν υπάρχει
άκαμπτοι οι τρελοί
στις βίγλες κι άγρυπνοι
μια κάποιαν άφιξη προσμένουν
άταφοι
μες στους άταφους

πού ο ανείδωτος θεός
ήλιος επώδυνος
τα όνειρα απειροβαθή
και τα φάσματα της αγάπης
πού τ’ ανοξείδωτα χείλη
και των δαχτύλων ο μαγνητισμός
πού η ανάσα και πού η μετάγγιση
και της νιότης το γλαυκό φόρεμα;

Από το ποίημα Οι άταφοι (1966)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: Οι άταφοι (II)

πορεύομαι στον πήλινο κόσμο
απ’ την καρδιά στους δρόμους χελιδόνια
κάθε μου βήμα της ζωής τους τέλος
πορεύομαι σε αστραφτερούς καθρέφτες
που κίβδηλα προβάλλουν είδωλα
πίσω από κάτασπρες κουρτίνες
πορεύομαι σε πανοπλίες ατσάλινες
σπαθιά στο πρόσωπο χαράζουν
τα σημάδια των γκρίζων ανθρώπων

πήρα τις πλατιές λεωφόρους
κάτω από στύλων θαμπές αγχόνες
έκκληση αναπόκριτη
κίνησα με της πολιτείας το λήθαργο
κατάντικρυ στ’ άδειο φεγγάρι
περιδίνηση άμετρη
απώλειας αίστηση πριν την απόχτηση
όραση σκορπισμένη στο γυαλί
βγήκα στους δρόμους που δεν οδηγούν
το χτες
το σήμερα
το αύριο
διαχωρισμούς κουτούς ν’ αναζητήσω

μίλησα
και τα λόγια μου
στων μεγαφώνων τις κραυγές
παραμορφώθηκαν
άγγιξε
η λαμαρίνα
η λάσπη
η σάρκα
αντίγραφα

στα τραπεζάκια
της ανανέωσης ξεψύχησε η προσπάθεια
στην αγωνία του σπέρματος
τα χνώτα της αγάπης σβήσαν
όνειρα
στο μπετόν
συνθέτουν τα όριά τους
πόθοι χαρταετοί
πλανεύουνε
και πίσω μένουν
ενώ παράλογα η ζωή
δεν προχωρεί

σκαρφάλωσα στα τείχη
μέσα κι απέξω δρόμοι
καρατομημένοι

τους φίλους μου αποζήτησα
ονόματα της νιότης
φύγαν μαζί της
ναυάγησε η φαντασία τους
για μια στολή
μια υπόληψη
και δυο δεκάρες

συνάντησα της πολιτείας την επανάσταση
νιότη που ευνουχίστηκε
με χορούς
ντυσίματα
κρυφές φοβέρες κι αμοιβές

όσοι ασυμβίβαστοι
στις βίγλες άφιξη
μέρα και νύχτα άγρυπνοι περίμεναν
σαπίσανε
με χειροπέδες στο τσιμέντο μπρούμυτα
όσοι τολμήσανε
πήξανε πια τα αίματα
και σαν λαδομπογιές φαντάζουν
άψυχο κρέμεται στο παραπέτο το κεφάλι
άλλων η μέση τσακισμένη
όσοι την άνοιξη πιστέψαν
λεπτοδείχτες
σ’ άξονα ρολογιού σπασμένο

Γενναίοι δεν υπάρχουν πια

στης αγωνίας το μήκος
ό,τι ποτέ κι αν τραγουδήθηκε
παράφωνα αντήχησε
τόπο εδώ δεν έχουν τα τραγούδια
της ποίησης τα σύμβολα
άοσμο κουνουπίδι
και καρκίνος

διάπυρο φουγάρο
απ’ της φωτιάς την προσμονή
πού να στεγάσω
τις κρήνες που στάζουν
ρόγχο μακρόσυρτο;

όμως να κλείσει ο κύκλος πρέπει
να βρουν οι τύποι εκπλήρωση
ν’ αποδιωχτεί η συναίστηση
με απολαύσεις
μα η πολιτεία είναι νεκρή
με καθαρό πουκάμισο
γραβάτα
κι όπως η γέψη έντονη
οι φωταψίες
οι κραυγές
τα κύμβαλα
τα βροντερά πυροτεχνήματα
δε ξεγελούν

Από το ποίημα Οι άταφοι (1966)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: Οι άταφοι (III)

ανήλεος μια νύχτα ο θάνατος
την τραγικότητά του θ’ απαιτήσει

τη νύχτα εκείνη
αόρατο
της πολιτείας το ρολόι
της κάθαρσης την ώρα
θα σημάνει

τα όνειρα που αμβλώθηκαν
το μίσος μας που γέρασε
παράλογη μια πολυτέλεια
σ’ εφημερίδες τυλιγμένα
θα καούν
ενώ λοξές τροχιές διαγράφουνε
αυτόματα επιψευδαργυρωμένα

τα καταχθόνια στυλώματα θα υποχωρήσουν
οι πινακίδες θα αναστραφούν
και τα εμπορεία θα καταρρεύσουν
σηκώνοντας κονιορτό μεγάλο
τα πώματα των τάφων θ’ αποκοχλιωθούν
πτώματα σ’ αποσύνθεση
τους δρόμους θα καταλάβουν
όπου και η κατοικία τους
τα χέρια οι διαβάτες στο πρόσωπο θα φέρνουν
της πραγματικότητας μη αντέχοντας τη συνείδηση
αργά όμως πολύ θα είναι
οι ουράνιοι υδατοφράχτες θα διαγραφούν
φλέματα φθισικών
και ρυπαρά χαρτονομίσματα
στ’ ανοιχτά στόματα μιας διαμαρτυρίας άτοπης

εύνοια οι γυναίκες θ’ αποζητήσουν
τα αιδοία όπως πάντα
θυσία προσφέροντας
για την απατηλή τα κορίτσια αγνότητα
σωτήριο θα γυρέψουν πλειοδότη
μάταια
αφού ο σπασμός ανήδονος
και η σπορά δίχως έρεισμα απόμεινε
πλήθη αλλόφρονα
των ισχυρών την προστασία θα ικετέψουν
καταπώς είναι στην πολιτεία συνήθειο
ασφυχτικά οι ναοί θα πληρωθούν
των πλαστών θεών το έλεος
πρηνείς οι θνητοί να εκλιπαρήσουν
χωρίς απόκριση καμιά
στρόβιλοι παλιρροϊκοί
σιελόστιχτα εικονίσματα
και δαφνοφόρες φωτογραφίες
στη θάλασσα θ’ αποχετέψουν
τα νήπια εγκαταλειμμένα
στο κλάμα θα σπαράξουν
της αθωότητάς τους δώρο
η λύση

τα πάντα τότε θα γαληνέψουν
ανάγλυφος ήλιος
πυραχτωμένος
στα κράσπεδα θ’ ακουμπήσει
της συμφοράς καταυγάζοντας τα σημάδια
και την πολιτεία ρευστοποιώντας

πανέρυθρα σύννεφα
το κουφάρι θα καλύψουν
έσχατο τεράστιο σάβανο
στο βυθό σέρνοντάς το
προορισμό οριστικό
κι αμετάλλαγο

ένα δειλό παιδί
απορημένο
μια χούφτα φως
ένα δάκρυ τραγούδι
του πόνου η ανάμνηση
ανεξίτηλη
στου χαμού τον τόπο
σπέρματα μιας γενιάς καινούριας

στην καρδιά θα τα φυτέψει
ο ποιητής
χώρος απέραντος
να γεννήσει επιτέλους η στείρα γης
το μέλλον

Από το ποίημα Οι άταφοι (1966)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: Οι άταφοι (IV)

είδωλα
στης πεθυμιάς το κάτοπτρο
η λύση και η λύτρωση
τέλος η πολιτεία δεν έχει

να ετοιμαστούμε τώρα πρέπει
αντίο
αδίσταχτα να αρθρώσουμε
τις φλέβες των παλαμαριών
χέρι ασυγκίνητο
σκόρπιες
να υγραίνονται θ’ αφήσει

ίχνη αγάπης
θα ψηλαφίσω μέσα μου
όντας το κλάμα αδύνατο
των φωτεινών επιγραφών
τα δάκρυα θα μαζέψω
τις νύχτες που βρέχει
στα έρημα σοκάκια θα πλανηθώ
δίχως πουκάμισο
και χίμαιρες
κατάμονος και ταπεινός
ποτάμια να οργώσουν το στήθος μου
με το πικρό μαστίγιο του άνεμου
εξαγνισμένος την αυγή
να κινήσω για σένα

είναι καιρός που ανέλπιδα σε αποζητώ
κι απόψε
με κεραύνωσε το όραμα της αγάπης σου
και μέθυσα

πασίχαρη η γη
απ' το χαμένο ορίζοντα της παραλίας
διάφανο πρόσωπο
στραμμένο στ’ αργά βήματά μου
δειλή προσδοκία
γραμμένη στο μέτωπο
μαλλιά λουσμένα
στα πάμφωτα πέλαγα των ματιών σου
της χτεσινής οδύνης τέλος

τα χέρια θ’ αγγίσουμε
οι τελευταίοι ζωντανοί
οι τελευταίοι φυγάδες
οι τελευταίοι λεύτεροι
την ψυχή μας
θα ξαναβρούμε

ποια γαλάζια σημαία ονείρου
φτεροκοπάει στη σκέψη μας
ποια ελπίδα
ποιες πασχαλιές λησμονημένες
ανθίσανε πέρα απ’ τη θάλασσα και μυρώσανε
και στην άκρη μάς καλούν του κόσμου;

ένα σιδερένιο καράβι
στην πλατεία μάς περιμένει
καρφωμένο
με λεπρούς ναύτες χωρίς μάτια
αμίλητοι θα ταξιδέψουμε
η ζωή μας θα γλιστράει δίπλα
αφήνοντας την ψευδαίστηση της κίνησης

Από το ποίημα Οι άταφοι (1966)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, τραγούδι επιτάφιο κι επαναστατικό

γεννήθηκε ισπανός
αν έχει η φλόγα εθνικότητα

ήταν ένας απλός εργάτης
που έζησε σε τρώγλες
σε τρύπες τοίχων
και πίσω από οδοφράγματα

δεν έμαθε πολλά
να μιλάει μοναχά με τον ήλιο
να μην φοβάται τα ερείπια
έτσι να χτίζει καλύτερα

γκρέμισε τον αρχιεπίσκοπο της σαραγκόσα
ο βίαιος
πυρπόλησε τις μητροπόλεις
ο κακοποιός
χτύπησε τον βασιλιά και τις τράπεζες
ο ληστής
περιπλανήθηκε στη νότια αμερική
ο αλήτης
τέσσερα κράτη τον καταδίκασαν σε θάνατο
όμως αυτός
είχε όλα τα κράτη καταδικάσει
όλες τις κυβερνήσεις
κλαίγοντας και γελώντας σαν παιδί
μπροστά στην οδύνη του ανθρώπου

στην ισπανία γύρισε
να πολεμήσει για την επανάσταση
να καταχτήσει τη ζωή και το μέλλον
γνωρίζοντας πως θάνατος δεν υπάρχει

σκοτώθηκε στη μαδρίτη
μπροστά στην υποδειγματική φυλακή
για να μην υπάρχουν φυλακισμένοι στον κόσμο

ο μπουεναβεντούρα ντουρρούτι
σαν φλόγα καυτή
άναψε πολλές καρδιές

Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, πένθος

πενθώ
για κείνους που πεθαίνουν σε τέσσερις τοίχους
για κείνους που ξεχάσανε
κι εκείνους που συμβιβαστήκαν

πενθώ
για τα παιδιά που εξαργυρώνουν
το ρούχο της νιότης
για τους βασανιστές και τους ηγεμόνες
όσους καταδιώκουν τη δική τους ελπίδα

πενθώ
για τις γυναίκες που δίνουν μόνον ηδονή
μέσα στη νύχτα που μακραίνει
χωρίς να θαμποφέγγει χάραμα

πενθώ ακόμα
για την ανώφελη θυσία των επιγόνων της φωτιάς
για τις θλιμμένες μέρες των δειλών
το θανάσιμο τίμημα της ήρεμης ζωής

Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, η μουσική των ονομάτων

διαβάζω ονόματα ένα ένα
φεντερίκα μοντσένι
ελ καμπεσίνο
μιγκέλ ντε ουναμούνο
κι ύστερα
τζων κόρνφορντ
άγγλος φοιτητής πρώτος στο μέτωπο
πιέρ – εργάτης
τζιάκομο – αγρότης
αλέξανδρος – ποιητής
άγνωστος ή ανώνυμος
σκοτώθηκε
σκοτώθηκε
σκοτώθηκε εικοσιδύο χρονώ

διαβάζω φράσεις σαν διάττοντες
οι διεθνείς ταξιαρχίες στη μάχη
από πενήντα ώρες τρέξανε
αλληλεγγύη των λαών

τόση ζωή μέσα στα μνήματα
τόση φωτιά πάνω στα μάρμαρα
τόση δίψα
τόσο μεγάλο το κοιμητήριο της ισπανίας

Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ερωτικό

τα σκέλια σου ορίζουνε το χάος
στην κορυφή τους ξέπλεκα μαλλιά
οι νεφελοειδείς και οι γαλαξίες

πάρε με σίφουνα και καταπόντισέ με
να σπάσει του κορμιού μου το κατάρτι
ηδονικά να πλανηθώ στην άβυσσο της τίγρης
στα σπλάχνα μου να κρύβω
δημιουργία και θάνατο
συνείδηση και γνώση και κενό
στην αιώνια να βυθίζομαι καταπαχτή
και πάλι ν’ αναδύομαι στο φως
ανάμεσα στο γίγνεσθαι και στην απώλεια
να ταλαντεύομαι

γράφω την τροχιά μου
τις μυστικές θύρες σου παραβιάζοντας, άπειρο
τ’ απόκρυφά σου καταχτώντας και χάνοντας
να κερδίσω το φως
και πάλι να γυρίσω στο σκοτάδι
ποτέ μην αρχίζοντας
ποτέ μην τελειώνοντας
πάνω στην άσφαλτο και το μπετόν
ανασαίνοντας καυσαέρια
πίνοντας μαζούτ
με την ακλόνητη βεβαιότητα μιας πικροδάφνης
γεννιέται ταξίδι η αγάπη μου

τα μάτια της ήλιοι πυραχτωμένοι
το μέτωπό της βαθύ γαλάζιο που φωτίζεται
από μυριάδες άστρα συλλογισμών
όπου χαράζουν την τροχιά τους φωσφορίζοντας
διάττοντες
τα χέρια της χάδι αιωνιότητας
η ύπαρξη, η μετατροπή, η αναγέννηση

Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, διαφήμιση

σε περιοδικά και εφημερίδες
στις αφίσες του τοίχου
σε τετράγωνες οθόνες
μόνιμο το χαμόγελό σου
καθώς εξαργυρώνεις τη σαγήνη σου
προαιώνιο θηλυκό
ηγερία της κατανάλωσης
εφιάλτη της γενιάς σου
ανίδεο και συ εμπόρευμα

Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)