Ας πούμε κάτι για τον τρόπο τους. Ή για το πώς μας διδάσκει η φλαμουριά την αγάπη. Μα, με τα πράσινα γλυκύτατά της φύλλα, με το μεθυστικό της άρωμα, με την ολιγάρκεια, με τη γαλήνη και τη σιγουριά της. Με την ομορφιά της. Με το που είναι πάντα εκεί, κάτω απ' το μπαλκόνι μας χειμώνα καλοκαίρι.
Και πώς μας διδάσκει ένα γατί την αγάπη. Με την απαράμιλλη χάρη του, με το απαλό του τρίχωμα, με το πώς απολαμβάνει το ελάχιστο, τον ήλιο, ένα χάδι, να τρίβεται στο παντελόνι μας.
Τα βλέπουμε όμως εμείς όλα αυτά, τα απολαμβάνουμε, μαθαίνουμε κάτι από τους δασκάλους μας; Αμφιβάλλω. Εμείς είμαστε βυθισμένοι στις απαιτήσεις, στις φιλοδοξίες μας, στο ολοένα και περισσότερα, που τελικά δεν σημαίνουν τίποτα. Εμείς είμαστε βυθισμένοι στον εαυτό μας. «Ο τρόπος τους» λοιπόν μου αρέσει, εκείνο που δεν μου αρέσει είναι ο δικός μας τρόπος.