Ανδρέας Λίτος

wings

Ανδρέας Λίτος, Ερωτικό

Η αγάπη αθέατο τόξο της πανάρχαιας κοινωνίας.
Κι ο τρόπος, τάνυσμα της χορδής
μέχρι το μυστικό βυθό του ονείρου.
Το κορμί φλέγεται και βλαστάνει,
θυμίαμα και ανατολή φωτιάς.
Μίλησέ μου τρυφερά,
όπως οι πρώτες ακτίνες γλείφουν
την αναπαυμένη χαδιάρα θάλασσα του πρωιού.
Νιώσε με, όπως η κυοφορία
σε ταξίδεψε σε πρωτόγνωρους παραδείσους.
Πάρε με και κάνε με δικιά σου σάρκα της αγάπης.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Έρως (1998)

wings

Ανδρέας Λίτος, Δεύτερο ερωτικό

Θέλω μαζί σου να ζήσω το παρόν.
Το αύριο, το χθες να είναι σήμερα.
Μπροστά είναι η δίδυμη εικόνα μας
ο όρκος μας, ο άρτος, το νερό μας.
Μα μόλις σμίγουμε, εσύ αποστρακίζεσαι
και ξεφωνίζεις ξένα αγκυροβόλια,
ξένα τρικάταρτα και ξένα σαλπαρίσματα.
Και μένω αγκαλιά με το παρόν,
ιππεύοντας πολύχρωμες τις αναμνήσεις,
με τις κεραίες να χορεύουνε τρελές
μέσα στο χρόνο που θα ’ρθει για να μας σμίξει.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Έρως (1998)

wings

Ανδρέας Λίτος, Πλατύς παράδεισος

Πλατύς ο Παράδεισος
για όσους τον αποζητούν.
Πλατιά η καρδιά μας
για να χωρέσει τους ταπεινούς
κι ερωτευμένους.
Βλέμμα στο βλέμμα αγκαλιά
και τα λευκά σεντόνια της ψυχής
ν’ ανεμίζουν στα φωτεινά αλώνια του Θεού.
Και παρεκεί οι φίλοι μας,
οι σοβαροί και πράοι,
μας γνέφουνε του Ήλιου τη λαχτάρα,
αυτή που τους ανέβασε
εικονίσματα σεμνά
στις θολωτές γαλάζιες εκκλησιές.
Πέρα στη θαμπωτική δύση
τελειώνει κάθ’ εσπέρα η ελπίδα της γης.
Κι η καλοσύνη άσβηστη
σιγοτραγουδάει από χθες έως τώρα και πάντα.
Τίποτα δεν είναι πεθαμένο παρά το παρελθόν,
ολόστρωτη η ζωή μπροστά μας.
Λαφροσηκώνεται το βάρος του αύριο,
αν αφήνουμε τον δικό μας χρόνο
να αναπαυθεί στη φωτεινή γειτονιά της αιωνιότητας.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Έρως (1998)

wings

Ανδρέας Λίτος, Το λευκό προς το λευκότερο

Δώρο η ζωή κι εμείς δωρολήπτες
άπραγοι κι ονειρεμένοι.
Δωρητές της λίγης χαράς δεν γινήκαμε
περιμένοντας ανύποπτοι το μέλλον, όπου ήδη κολυμπούσαμε.
Τα καράβια του πόθου μας σ’ ολάνοικτες θάλασσες
και γλαυκές ελπιδοφόρες ακρογιαλιές.
Οι μελλούμενες υποσχέσεις μας που ποτέ δεν χάρηκαν την κορύφωση.
Η νύμφη μέσα στο κουκούλι καρτερεί
και στην απαλή παρθενικότητα δεν φτερώνει.
Αμφιβολίες κι ονειρικές πράξεις
αδειάζουν την ψυχή μας απ’ το σφρίγος,
ξεραίνονται οι χυμοί της ευτολμίας.
Κι όμως η οσιότητα του ήθους είναι η αγχιστεία της αγιότητας.
Η οσιότητα οδεύει προς τους αγίους.
Το λευκό προς το λευκότερο.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Έρως (1998)

wings

Ανδρέας Λίτος, Η αθωότητα του εσπερινού

Δεν τολμώ να σου πω τίποτα.
Τα λόγια μου τρυπούν το κορμί σου
και ταξιδεύουν στο άπειρο.
Είσαι μια διάτρητη παρουσία.
Σκύβω σεμνά και γεμίζω με γιασεμιά
τις γαλάζιες οπές σου
και τότε τα φωτεινά μάτια
μου ψιθυρίζουν ένα θαύμα.
Σ’ αγγίζω κι αγαπιέσαι γλυκά
κι αφήνεσαι στην εκρηκτική αδυναμία της αγάπης.
Θυμήσου τον όρθρο της ύπαρξής σου
και ταξίδεψε μέχρι την αθωότητα του εσπερινού.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Έρως (1998)

wings

Ανδρέας Λίτος, Δεν γράφεις στίχους πάει να πει

Δεν γράφεις στίχους πάει να πει
δεν ανασαίνεις του βασιλικού τη γλύκα,
εγκαταλείπεις τους απελπισμένους της γης
και τα παιδιά μες στην κοιλάδα της απάτης.
Δεν γράφεις στίχους πάει να πει
τ’ απομεσήμερο το κάνεις νύχτα,
φτύνεις στα μάτια της ελπίδας
και η δροσιά της πρωινής χαράς
στέλνει το μύρο της σε άλλους κόσμους.
Δεν γράφεις στίχους πάει να πει
πετάς το δόρυ της αγάπης,
λιποτακτείς απ’ τη γενιά των ποιητών,
τη συντροφιά του έρωτα την χάνεις.
Μα γράφοντας φτωχούς της αρετής τους στίχους,
σημαίνει ανάσταση στη χώρα την καινή,
όμορφη άνοιξη στον κήπο των ονείρων,
ελεύθερο περπάτημα στο φως των ιδεών,
χαρά στη γεύση του ψωμιού και στου κρασιού τη λάμψη.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Έρως (1998)

wings

Ανδρέας Λίτος, Ο ποιητής

Ο ποιητής δεν ζωγραφίζει,
με λέξεις όμορφες και λόγια,
μ’ ιδέες και φιλοσοφία
την περιρρέουσα υπαρκτή πλάση.
Ο ποιητής δεν περιγράφει
τις μύχιες σκέψεις,
τους γήινους πόθους,
του νου τις δολιχοδρομήσεις.
Ο ποιητής γεννάει πάντα,
αντάμα απέναντι στο Ήλιο,
την νέα πλάση την ωραία
τη λάμψη της δημιουργίας.

Από την ποιητική συλλογή Φωτορροές (1993)

wings

Ανδρέας Λίτος, Μαρίνα

Η ωραία κόρη Μαρίνα
έπαιζε κλειδοκύμβαλο,
αλλά στα τύμπανα των όντων
δεν έφτανε κανείς ήχος.
Η ωραία μουσική ήταν οι κινήσεις
των απαλών παρθένων χεριών,
των σπινθηροβόλων οφθαλμών
και της καστανής κόμης
που ανέμιζε απ’ το φωτεινό
θαλασσινό αεράκι
καθώς στα χείλη της άνθιζε
η μακαριότητα των ουρανών.

Από την ποιητική συλλογή Φωτορροές (1993)

wings

Ανδρέας Λίτος, Φωτορροή

Φωτορροή της Άνοιξης,
στ’ αγριολούλουδα της ερημιάς,
ζωοδότρα εσύ ενέργεια,
της αέναης μουσικής παρουσίας.

Φωτορροή εσύ το νυν και πάντα,
στου ποιητή τον άγιο νου,
στης φιλέρημης καρδιάς τα βάθη,
της ουρανοστόλιστης σιωπής.

Φωτορροή εσύ λύρα σεπτή,
φέγγε και παίζει μυστικά,
στων απλών ανθρώπων τα κύτταρα,
στις αιώνιες πλώρες των άστρων.

Από την ποιητική συλλογή Φωτορροές (1993)

wings

Ανδρέας Λίτος, Η σιωπή

Στην έρημο η σιωπή
ψάλλει το τραγούδι
το γλυκόλαλο, το σεισμικό
το ζωοποιό των κυττάρων.

Στην πόλη Βαβέλ η σύγχυση
των μπερδεμένων γλωσσών,
ύβρις η ολέθρια,
των πρωτόγονων όντων.

Η γλώσσα της σιωπής,
του θείου έρωτα η κρήνη,
των αγγέλων το λάλημα,
της αγάπης το θαύμα.

Όμορφη νοερή σιγή
της ιερής αφθεγξίας,
στο φωτεινό μονοπάτι
του εγκάρδιου έρωτα.

Από την ποιητική συλλογή Φωτορροές (1993)

wings

Ανδρέας Λίτος, Μακριά μελαγχολία

Η ζέουσα φύση σου,
κατατρεγμένη, θαλασσοκτύπητη,
καταποντισμένη, ανούσια,
στο χάος της μελαγχολίας.

Η ματαιότητα των μαχών,
το κλάμα της πρωίας,
δονκιχώτης ακούσιος,
πρόσωπο ζεστό της ερήμωσης.

Ξέριζη λαλιά του ελιγμού,
κορμοστασιά φωσφορική του νου,
σφικτά τα δίκτυα του βυθού,
αντίκρυ στα θέλγητρα του όρθρου.

Πρόβαλε στο φως των κυττάρων,
με την αόρατη μουσική,
ξέπλυνε με διαυγή δάκρυα
τον κόσμο της στερνής νιότης σου.

Από την ποιητική συλλογή Φωτορροές (1993)

wings

Ανδρέας Λίτος, Το δέσιμο

Πουλάκι η ψυχή σου
σπαρταράει στο χέρι μου
καθώς ο φόβος σα ρίγος
ταξιδεύει στο κορμί σου.

Νάμα το δάκρυ σου,
φωτοσταλίδα στο πρόσωπο
και στο γαλανό της αυγινής ελπίδας,
γιομίζει χαρά την πλάση όλη.

Έλα στις απέραντες εκτάσεις
του αρχαίου μας έρωτα,
να λάμψει πάλι ζωηρό
το ευλογημένο μας δέσιμο.

Από την ποιητική συλλογή Φωτορροές (1993)

wings

Ανδρέας Λίτος, Το εύχυμο των Ελλήνων καλοκαίρι

Το αχλάδι στου ήλιου το ψήλωμα,
φιλήδονη χαρά και γεύση,
φωτεινό αίμα στο σώμα
και στων κυττάρων τη θωριά.

Τα ρόδα του ροδάκινου φαντάζουν
στο εύχυμο των Ελλήνων καλοκαίρι
κι ο τζίτζικας περήφανος λαλεί
το αιώνιο τραγούδι της λιακάδας.

Κι έχοντας στους ώμους αιώνες ιστορία,
τη θάλασσα, το φως και τη σοφία,
χαίρεσαι στην αλλήλων κοινωνία
τον τρόπο της παρούσης βιοτής.

Από την ποιητική συλλογή Φωτορροές (1993)

wings

Ανδρέας Λίτος, Η αγάπη

Η βεβαιότητα του αιώνιου
σαν τον ήλιο του μεσονυκτίου
λάμπει στις αλύγιστες ψυχές
αυτών που αγαπάνε τις κορυφές.

Στα παλιά συναξάρια ιστορείται
των αγαθών γερόντων ο βίος,
λάρνακες ζωντανές και κρήνες
μ’ αδίψαστο άγιο νερό.

Αυτό μονάχα μένει στέρεο
στους στροβιλώδεις απατηλούς ελιγμούς
της ύλης, του θαύματος και της εξουσίας
το πνεύμα της αιώνιας αγάπης.

Από την ποιητική συλλογή Φωτορροές (1993)

wings

Ανδρέας Λίτος, Τέχνη και ψυχή

Η κοινωνία με το τεχνούργημα,
σαν τα δάκρυα της προσευχής,
βιώνει σμιλεύοντας
την ουσία του μέσα κόσμου.

Η ψυχή γυμνή ικέτιδα, μαγεμένη,
ρουφάει άπληστα την χάρη
και ξεπροβάλλει ευθύγραμμη
στους πλόες της μελλοντικής χαράς.

Και κει, ανάμεσα γαλάζιο και λευκό,
λουσμένη στο άρρητο φως
στης αλήθειας την σεπτή ομορφιά
μετέχει στους γαλαξίες της απεραντοσύνης.

Από την ποιητική συλλογή Φωτορροές (1993)