Ιωάννα Λιούτσια

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Το ελληνικό θαύμα

Το ελληνικό θαύμα δεν είναι
η επανάσταση του ’21
ούτε που διώξαμε τους Γερμανούς.
Το ελληνικό θαύμα είναι ο λόγος
που γίνανε αυτά.

Ο ουρανός που ’ναι γαλάζιος
το αεράκι στα φύλλα της ελιάς
ο ήλιος, συμφωνημένος παίκτης σε κρυφτούλι,
κι η θάλασσα, που ξέρει πιο πολλά απ’ όσα φανερώνει.

Πώς να ηρεμήσεις όταν ξες πως τούτους
ο απέραντος κόσμος
δεν φτιάχτηκε για σένα!

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Επιγραφή

[Ενότητα Οι άλλοι]

Το ρόδο που φωτίζεται από τον φανοστάτη της ΔΕΗ
σ’ ελκύει περισσότερο απ’ τη Ροτόντα κάτω απ’ το φεγγάρι.
Είναι η φύση που φωτίζεται απ’ την τέχνη
κι όχι η τέχνη που φωτίζεται απ’ τη φύση.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Γυναίκα

[Ενότητα Οι άλλοι]

Στα γόνατά της ο Αγαμέμνων.
Και γύρω σαν τα σκαθάρια τα αιγυπτιακά
που κολλάνε στο κίτρινο φως
ψάχνοντας διέξοδο,
σκιές κολλάνε ικετευτικά τα χέρια τους
στα γόνατά της.
Ο καθένας ψάχνει να κρεμαστεί,
να βρει διέξοδα.
Κι εκείνη, σαν μια βασίλισσα των Μυκηνών
ή σαν θεά των Αιγυπτίων,
με χάρη και ηδονή
τα θύματά της αποκεφαλίζει
προσφέροντάς τους εκσπερμάτωση και ύστερα
τα τρώει.
Στα γόνατά της ο Αγαμέμνων
και γύρω μια λερναία ύδρα να την γλείφει.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Μικροί ιππότες

[Ενότητα Οι άλλοι]

Χθες βράδυ συνάντησα στο πάρκο ένα σαλιγκάρι.
Παραλίγο να το πατήσω.
Τελικά κάθισα και το παρατηρούσα.
Τι μικρή ζωή να κάνει κανείς μες σ’ αυτό το μικρό καβούκι
μες σ’ αυτό το τεράστιο πάρκο
μες σ’ αυτήν την τεράστια πόλη
μες σ’ αυτόν τον τεράστιο κόσμο.

Η μύτη μου μούδιασε από συγκίνηση.
Αυτή η απρόσμενη συνάντηση μου αποκάλυψε
δύο αλήθειες:
Ότι ακόμα υπάρχουν πλάσματα που ζουν
–ήσυχα καταπώς φαίνεται–
και πως τηρούν ακόμη τα ονειροπολήματά τους
βγαίνοντας κάθε βράδυ για να κάνουν
τη μοναχική τους βόλτα
στο βρεγμένο χώμα
με κίνδυνο να είναι η τελευταία.

Μικροί ηρωικοί ιππότες.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Αστροφεγγιά

[Ενότητα Οι άλλοι]

Ένα κίτρινο μπαλόνι
μια κλειστή ομπρέλα της θάλασσας
ένα κίτρινο ποτιστήρι
μια πιρουνιά πάνω στο καρπούζι
ένα κίτρινο καναρίνι
μια τέντα από κληματόφυλλα.

Πόσο καλοκαίρι μπορεί να χωρέσει σε μια γειτονιά
πόσο κίτρινο του Vermeer σ’ ένα μπαλκόνι
πόσο ψηλά να κρύβεται ο ουρανός για να μας αναγκάσει
ν’ αντικρίσουμε τον Άνθρωπο
στο απέναντι μπαλκόνι.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Θεσσαλονίκη

[Ενότητα Οι άλλοι]

δεν είναι πόλη πια αυτή
κουφάρι είναι
κάθε γωνιά και μια πληγή
στάζει αίμα και πύον από παντού
πέτσες που κρέμονται
δέρμα που επουλώνεται
κι εμείς
παράσιτα πατάμε πάνω και το ξύνουμε

τότε ζωντανεύουν αναμνήσεις νεκρές
εκείνος
ο άλλος
η παιδική σου φίλη
το μαγαζί που αγόραζες ζαχαρωτά και έκλεισε
ο τραγουδιστής που αγαπούσες και έφυγε

αυτή η πόλη είναι ένα σώμα μολυσμένο που σπαράζει
ανοίγει με τα δόντια τις πληγές της
κι έπειτα γλείφουμε εμείς για να τις κρύψουμε

όρνια νεκρόφιλα βυζαίνουμε τη σηψαιμία της

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια: Γυναίκες-ερείπια

[Ενότητα Οι άλλοι]

Οι γυναίκες-ερείπια
με τα πόδια τους πάνω σε δίδυμους πύργους
ταξιδεύουν μέσα στη νύχτα.
Πασαλείβονται με λάσπη
για να σ’ αρέσουν όταν τις δεις
στο ανακριτικό το φως της μέρας.
Ανοίγουν τα μαλλιά τους:
χάλκινο, καστανό, ξανθό.
Σιγά σιγά ανοίγουν κι άλλα.

Οι γυναίκες-ερείπια
κρεμιούνται από κλωστές,
κλωστές ανδρών – όχι υφασμάτινες,
ξυπνούν πριν απ’ τους άντρες τους και περιμένουν.

Τη ζωή τους καθορίζει μια ανάμνηση από το μέλλον,
μια εικόνα από το οικείο παρελθόν τους,
μια γυναίκα-ερείπιο:
μητέρα, αδελφή, θεία, γιαγιά.
Απόκληρες από το ίδιο τους το θρέμμα,
γυναίκες-ερείπια στήνουν τον κόσμο
και κατοικούν έξω απ’ αυτόν.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Τίποτα άλλο

[Ενότητα Οι άλλοι]

Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος σε αιώνιο πένθος
πρέπει να μάθει να πενθεί για ό,τι πρόκειται να ζήσει
πρέπει να μάθει να κλαίει
να ματώνει
να καταπίνει τα παιδιά και τις αλήθειες τους
να μένει ξάγρυπνος.

Πρέπει να βρίσκει τρόπο να ξεχνάει
να βγάζει το μαχαίρι απ’ την καρδιά του
να βγάζει τα δάκρυά του απ’ τις σελίδες
να βγάζει τον θάνατο απ’ το μυαλό του.
Γενικώς να βγάζει.
Να ξεντύνεται.
Να μην αφήνει τίποτα να εξουσιάσει το γυμνό του δέρμα
να πάρει την απόφαση να ελευθερωθεί, να δραπετεύσει.
Καμία φυλακή δεν σωφρονίζει τόσο άριστα
όσο η υποταγή στη μάνα.
Πετάξτε τις οικογένειες στα σκουπίδια
βάλτε μπουρλότο, κάψτε
τα μωρά που θα γεννήσετε
κρυφτείτε μέσα στο σπιτάκι ενός σκύλου
και ζήστε με ασφάλεια.
Εμένα αφήστε με.
Εγώ θέλω μόνο να ζήσω.
Βαρέθηκα το πένθος,
λέω να το εγκαταλείψω.
Είναι πιο δυσβάσταχτο το μέλλον χωρίς θάνατο.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Λεξικό ανωμάλων ρημάτων

[Ενότητα Οι άλλοι]

Γράφω
Διαβάζω
Περπατάω
Λειτουργίες ενός νορμάλ παιδιού
Κουράζομαι
Νυστάζω
Ξαγρυπνώ
Λειτουργίες ενός abnormal ενηλίκου
Ερωτεύομαι
Φοβάμαι
Κλείνομαι
Λειτουργίες ενός ανηλίκου
Πηδάω
Παρτάρω
Γνωρίζομαι
Λειτουργίες ενός ενηλίκου

Γράφω λέξεις
Μαθαίνω λέξεις
Πράττω λέξεις
Αποστερούμαι λέξεις.
Ζω λέξεις
Πεθαίνω λέξεις
Κι ακόμη δεν έχω μάθει ποιος είναι ο όγκος τους

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Μια αθώα παρατήρηση

[Ενότητα Οι άλλοι]

Στο πληκτρολόγιο
το γράμμα φ
είναι δίπλα στο
γράμμα γ.
Έτσι, αντί γονείς
εύκολα γράφεις και
φονείς.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Όλα με δόσεις

[Ενότητα Οι άλλοι]

Τα φιλάκια χωρίς κουκούτσια
οι έρωτες δίχως μέλλον
το γάλα από σόγια
γιαούρτια με 0%
cocktail χωρίς αλκοόλ
γαλοπούλα βραστή και
τα μπιφτέκια στον ατμό
σαλάτα χωρίς λάδι
κι αντί για παγωτό frozen yogurt.

Καλά που είναι κι ο Μπουκόβσκι
να ισορροπεί τον αλιτήριο μέσα μας.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Σαββατόβραδο

[Ενότητα Εγώ]

Κάθομαι στο μπαλκόνι μόνη.
Οι ώμοι μου σκυμμένοι.
Οι παλάμες ακουμπούν τα γόνατα.
Ψάχνω για την πανσέληνο.
Δεν ήρθε.
Το μάτι μου κολλάει και φεύγει με
τα φανάρια των αυτοκινήτων.
Το δάκρυ μου κυλάει και φεύγει με
τα κουφάρια των πιθανοτήτων.

Στο τέλος θα μείνει μόνο
η βροχή
η άσφαλτος
κι ένα ουράνιο τόξο
ένα μανάβικο που να θυμίζει Άνοιξη.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Μάρτης

[Ενότητα Εγώ]

Τι κρίμα
να έρχεται η Άνοιξη
και να μην μπορείς να την χαρείς.
Γι’ αυτό υπάρχει ο Μάρτης
για τους ανθρώπους σαν κι εμένα που
βασανίζονται στο φως,
για τους ανθρώπους που αγαπούν
το ανοιξιάτικο αεράκι
μονάχα στις αργίες του νου
που όρισαν οι ίδιοι.

Ευτυχώς που βρέχει πού και πού την Άνοιξη
και συντονίζονται χτύποι καρδιάς και στάλες
–οι πόθοι μένουν ασυντόνιστοι–
και περπατάμε πάλι σκυφτοί, όπως το μάθαμε,
και περιμένουμε
και περιμένουμε
και περιμένουμε

ώσπου η βροχή να μας ξεπλύνει απ’ τις ανάγκες.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Ευαισθησίες τελευταίου τύπου

[Ενότητα Εγώ]

Ξαφνικά μια μέρα άρχισα να φοβάμαι τον θάνατο.
Έγινε εντελώς ξαφνικά.
Φορούσα μαύρο πουκάμισο με δαντέλα στα μανίκια και μαύρο παντελόνι.
Μου είπαν πως σκοτώθηκε μια φίλη μου. Τροχαίο. Έφταιγε.
Πέρασα τον δρόμο.

Τα μαύρα μου μποτάκια έγιναν λουστρίν απ’ την βροχή.
Περπάτησα αντίθετα στο ρεύμα.
Στο λεωφορείο άνοιξα τη συλλογή ενός φίλου.
Πεθαίνουμε οι άνθρωποι χωρίς να γνωριστούμε.
Απ’ το παράθυρο βλέπω στη στάση ένα γνωστό σκυλί με τρία πόδια
–Βανέσα, Ρεβέκκα ή κάτι τέτοιο–
τι πράγμα και αυτό,
ν’ αυτοκτονούν μόνο οι άνθρωποι, κι όχι οι σκύλοι.
Πόσο αφύσικο είναι τελικά να φεύγεις από τη ζωή
όταν τα ζώα μένουν, τα ζώα να είναι η ίδια η ζωή.

Εγώ που ζούσα για τις σκάλες του Vertigo
και νιώθω ίλιγγο μπροστά στ’ ανάπηρο σκυλί
που δεν μπορεί να επιλέξει να πεθάνει.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Ιβάν Πέτροβιτς

[Ενότητα Εγώ]

Απόψε το βράδυ πήγα θέατρο.
Ήταν ο θείος Βάνιας.

Στα εισιτήρια μια νεαρή γυναίκα
ντυμένη με τα καλά της ρούχα
έβγαζε εισιτήρια γι’ αυτήν
και τους ηλικιωμένους της γονείς.

Χειροκροτήματα άμα τη εμφανίσει
του πρώτου ηθοποιού.
Και του δεύτερου.
Στον τρίτο δάκρυσα
και χειροκρότησα κι εγώ.

Μία μητέρα μπροστά
ανησυχούσε
ρωτούσε το παιδί της για την παράσταση
αν του αρέσει.

Κι εμένα στο μυαλό μου
να τριγυρνάει μια προσευχή.

Θεέ μου βοήθησέ με να μην χάσω
την τρυφερότητα αυτή
την αγωνία του θεατή
τον θαυμασμό του.

Βοήθησέ με να βάζω τα καλά μου
όταν πηγαίνω θέατρο και προπαντός,
και προπαντός, βοήθα με
πάντα να ανυπομονώ για την μεγάλη κοινωνία.

Κι αν θέλεις τάμα και αντίχαρη από μένα,
μόνο μια φράση από τον Βάνια σου χρωστάω:
Εγώ θα κλαίω και θα παίζω.

Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)