Ιωάννα Λιούτσια

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Αστρολάβος

Τα ποιήματα είναι αστερισμοί σε χάρτη ναυσιπλοΐας

δείχνουν τον δρόμο τις νύχτες
και τα πρωινά φέγγουν αχνά
σ’ όσους για λίγο το βλέμμα τους σηκώνουν

είναι οι οδηγοί μας
οι φανοστάτες του ουράνιου θόλου
οι σημαδούρες της μαύρης θάλασσας που μας σκεπάζει

περνάνε οι μέρες
ανοίγουμε και κλείνουμε τον χάρτη
κι όποιος δεν έχει μάθει ακόμη να διαβάζει
τα σημάδια των καιρών
τους οιωνούς
το πέρασμα των άστρων
του μένει η ποίηση κρυφή
αγέρωχη
έξω απ’ αυτόν
τον παραδέρνει και τον τσακίζει
ναυαγό στην πεζότητα τον βρίσκει

χωρίς να ξέρει ότι ξεβράστηκε σε ξέρα.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Κακοκαιρινό

Οι θάλασσές μας γέμισαν πόδια

(εμείς αμέριμνοι
παραθερίζουμε
το δέρμα μας καταλαβαίνει
ότι ο ήλιος του απογεύματος
πάει να δύσει
μόνο και μόνο
για να μας φανερώσει το φεγγάρι)

γι’ αυτό κι η επιδερμίδα ανατριχιάζει
γι’ αυτό και βλέπουμε αχνό φεγγάρι

έχουμε μάθει να υποθέτουμε
αυτά που υπάρχουν.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Οι ποιητές πεθαίνουν κάθε μέρα

Οι ποιητές πεθαίνουν·
κάθε μέρα κι ένας από δαύτους
είναι, λένε, μολυσμένοι.

Στις πέντε τους μαθαίνεις
στις έξι τους ξεχνάς
και Κύριε Ελέησον
κι ανάπαυσον στο ενδιάμεσο.
Αμήν, σταυροκοπήματα και πάμε παρακάτω.

Μα τι με νοιάζει εμένα;
Εγώ σκέφτομαι μοναχά το στόμα σου
που έχω και δεν θέλω τα φιλιά του
που θέλω και δεν έχω τα φιλιά του

σκέφτομαι πως το όνομά μου είναι
Σαρλότ, Ρεβέκκα, Λίζα
ό,τι σ’ αρέσει εσένα, αρκεί όχι εγώ

πηγαίνω στον καθρέφτη και προσεύχομαι
άλλο θεό δεν έχω απ’ το είδωλό μου
κανείς δεν με πιστεύει άλλωστε
πώς να στραφώ εγώ στην πίστη κάποιου άλλου;
αφού κι οι ποιητές πεθαίνουν κάθε μέρα
τι να τις κάνουν πια τις προσευχές μου;
Δεν κάνουνε σουξέ τα μελοδράματα.

Μόνο καμιά φορά αν σε αγγίζω λίγο
στον αγκώνα, στα γόνατα, στα κόκαλα και τις αιχμές σου
μόνο τότε μαζεύονται κάποιοι απ’ αυτούς τριγύρω
κι αμίλητοι επευφημούν
του θάρρους την πολεμική του έρωτος.

Τι να το κάνεις

φαντάσματα γυρνάνε οι ποιητές
κι αυτοί που δεν πεθάνανε
κι εγώ που τους παρατηρώ
τι άλλο παρά μια τρύπα που κινείται μες στον κόσμο
ένα κενό που περπατά εγώ ο ίδιος
αυτή ’ναι η ταυτότητά μου
κι ας κρύβομαι πίσω
απ’ τα ποιήματα και από τους ποιητές τους.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Δώρο

στα βιβλία που μου δίνεις
τα γράμματά σου
–αφιερώσεις γραμμένες με μολύβι–
με κάνουν και αναρωτιέμαι
πόσο καιρό αντέχει ο γραφίτης;
γιατί δεν έψαξες να βρεις μελάνι
και εμπιστεύτηκες στα χέρια μου ύλη που σβήνει;

μα δεν ανησυχώ·
όπως τα μεσημέρια κοιτώ τον δρόμο
για να έρθεις
κι αντί για σένα και τα χνάρια σου
βλέπω τον ουρανό και του φωτός τα βήματα

έτσι

πίσω από κάθε γράμμα σου που σβήνω
πίσω από κάθε συλλαβή που κλέβει
ο χρόνος στο ξεφύλλισμα
βλέπω στο χέρι σου
μία αέναη σισύφεια προσπάθεια
πάντα να γράφεις.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Κατάσταση

«Το ανοσοποιητικό του είναι ανίσχυρο»
μου είπε ο γιατρός.
«Γι’ αυτό συνέχεια αρρωσταίνει.
Ο οργανισμός του είναι αδύναμος.
Πρέπει να ακολουθήσει αγωγή,
να δυναμώσει.»

Ανέλαβα την αγωγή εγώ προσωπικά.
Δεν θα τον άφηνα ευάλωτο μέσα στον κόσμο.
Κατέβασα ό,τι βιβλίο είχα στο σπίτι
περιοδεύσαμε σε βιβλιοθήκες
του διάβασα Dickinson, Καβάφη, Dylan Thomas
του έστειλα Cummings, και λίγο Rilke, λίγο Ελύτη
του διάβασα και δυο δικά μου για πιο προσωπική τριβή.

«Το ανοσοποιητικό του είναι ανίσχυρο»
μου είπε ο γιατρός.
Το αρνήθηκα.
Τόσα του διάβασα, τόσα μας κίνησαν, τόσα απαγγείλαμε.
Δεν μπορεί να έχει ανοσία στα ποιήματα.
Κι όμως, το ανοσοποιητικό του είναι ασθενές.

Από τον κόσμο δεν κατάφερα να τον γλιτώσω.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια: Έρως 1

Είναι εγωισμός η έλξη
που όταν σε βλέπω αντίκρυ μου
στο πεζοδρόμιο
τα πόδια μου και τα δικά σου
δεν αλλάζουν την πορεία
κι από τον κόσμο όλο που αποφεύγεις
πέφτεις πάνω μου – πέφτω πάνω σου
αυτό είναι ο Έρωτας.
Εγωισμός ή έλξη.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Η πόλη τη νύχτα

κουβέρτες
κι άλλες κουβέρτες
σωρός κουβέρτες
μόνο κουβέρτες
κουβέρτες κάθετα
και οριζόντια κουβέρτες
σ’ όλες τις αποχρώσεις του μάλλινου καφέ
ένας δρόμος στρωμένος κουβέρτες
ανάμεσα στις κουβέρτες θα βρεις κουβέρτες
κάτω πάνω γύρω από τον άνθρωπο
κουβέρτες

– πίσω του όμως στο γωνιακό πολυκατάστημα
κούκλες, κουκλάκια και τα ζωάκια τους
κοιμούνται στα κρεβατάκια τους
μακάρια.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια: ΚΤΘΛΙΨ

Έχω ένα δέντρο στην καρδιά μου ακόμα
οι ρίζες που το τρέφουν
αίμα του φέρνουν απ’ όλο μου το σώμα.
Στριφογυρίζοντας τις νύχτες
το φυλλοβολάω
νύχτες του Οκτώβρη κρυμμένη
μπρος στον κόσμο, τις περνάω.
Ξεγυμνωμένο πια, παρατημένο
μοιάζει με σκάλα ξύλινη που αναμένει
κάποιον ν’ ανέβει
μ’ ένα φως να το φωτίσει.
Μα όλο πάντα κάποιος κατεβαίνει.
Άλλο δεν περιμένει πια αυτό το δέντρο
το άνοιγμα της σκάλας όλο κλείνει
στέρεα δεν πατά, σωπαίνει.
Κι ολοένα κάποιος από μέσα κατεβαίνει.
Στις ρίζες πάει και πάει και χώνεται συνέχεια
και μ’ ένα χρατς τον κόσμο
αποχαιρέτα.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Θηλυκό

Μια ορχιδέα κόκκινη μες στον λαιμό μου
Ούτε κι αυτόν τον μήνα γέννησα
Είναι που πια κανείς δεν περιμένει τίποτα από μένα

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Αναπόδραστο

Ένα κορίτσι στη Χαλκιδική
κι ένα αγόρι στη Σαμοθράκη
την ίδια νύχτα
με το κεφάλι ανεστραμμένο
παραφυλούσανε για πεφταστέρια.

Πρώτο το αγόρι έπιασε ένα
μετά και το κορίτσι,
το θήραμά τους όμως
δεν το εξομολογήθηκε κανείς.

Κάποτε συναντήθηκαν.
Κρύβανε από ντροπή τα πεφταστέρια τους
πίσω απ’ την πλάτη
γι’ αυτό ποτέ δεν δώσανε τα χέρια
δεν αγκαλιάστηκαν ποτέ.
Χαθήκαν.

Στο μεταξύ τα πεφταστέρια
είχαν γεμίσει τις παλάμες τους πληγές.
Πάλευαν, βλέπετε, να εκπληρώσουν τις ευχές τους.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Η Πηνελόπη με τα πέτσινα

Η Πηνελόπη με τα πέτσινα
φωτογραφίες βγάζει τις συνομιλίες σας
ψιθυριστά τις επαναλαμβάνει
κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί
σου λέει καληνύχτα στη σέλφι που της έστειλες
ζουμάρει – ξεζουμάρει
βλέπει κάθε ελιά και κάθε σπίλο του προσώπου σου
σε περιμένει να ’ρθεις.

Μαζεύει κάθε μέρα τη ζωή της
για να σου λέει ιστορίες όταν βρεθείτε από κοντά
φαντάζεται τις αντιδράσεις σου
πιάνει κουβέντα μαζί σου στα κρυφά
ούτε κι εσύ το ξέρεις
συμβαίνει στο κεφάλι της
κλείνει τα μάτια και ενώνει στην οθόνη της
τα πίξελ σου
να είσαι ολόκληρος όσο ποτέ.

Η Πηνελόπη με τα πέτσινα
είναι μια γκόμενα που δεν αγάπησες ποτέ
μία κοπέλα που τυχαία δεν τη γνώρισες
κι όμως
η Πηνελόπη με τα πέτσινα
θα σου κρατάει πάντα την καρδιά σου.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Διαδρομές

Για τίποτα δε λυπάμαι

ούτε για τις λέξεις που δεν σημαίνουν τίποτα
ούτε για το κενό ανάμεσά μας
ούτε για τις μετά βίας διαδρομές
ανάμεσα από τραμπούκους μακεδονομάχους
ούτε καν γι’ αυτήν την πόλη που κάθε χρόνο
μας (εχ)θρέφεται δε νιώθω λύπη.

Το μόνο που κάπως με στεναχωρεί
και με στενεύει μες στο σώμα
είναι που όταν γυρνώ το βράδυ σπίτι

δεν είναι κανείς εκεί ν’ αγαπηθούμε.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Λάτρο

Δεν ξέρω αν στη ζωή μου μ’ οδηγεί
το μίσος ή η αγάπη
αν καταστρέφω ή σώζω κόσμο
αν σκέφτομαι εμένα ή τους άλλους
αν λέω ψέματα στ’ αλήθεια
ή υποκρίνομαι αληθινά.
Αδιάλειπτα το ίδιο ξόρκι επαναλαμβάνω
καρτερώντας
να έρθει κάποιος να με σώσει
από την εμπλοκή μου με τον κόσμο.

Είτε αγαπώ είτε μισώ
το αποτέλεσμα είναι ίδιο.
Χαράσσω και χαράσσομαι.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Ανάπαυση

Την ώρα που είσαι έτοιμος να κοιμηθείς
κι έρχεται ο Μορφέας να σε πάρει,
την ώρα που σιγά σιγά ενώνεστε
πρώτα τα ακροδάχτυλα
κατόπιν οι παλάμες
ύστερα τα πλευρά και πάει λέγοντας,
όπως ερωτικά αγκαλιάζετε ο ένας τον άλλον
εσύ κρατάς τα μάτια σου πεισματικά ανοιχτά
σαν το αγρίμι τον παλεύεις,
σαν το εκκρεμές ανησυχείς
δεξιά-αριστερά
μη σε φιλήσει.
Μένετε αγκαλιασμένοι αλλά άυπνοι.
Και τι φοβάσαι;
Πως τάχα θα σε βουτήξει μες στη θάλασσα;
Πως θα σου κάνει πατητές εκεί που δεν πατάς;
Τον αναγκάζεις να περιμένει στα ρηχά για να φανείς
κι ακόμη και στον ύπνο σου, φοβάσαι
μη σου τη φέρει ο Ύπνος
και ξανοιχτείτε στον Αιώνα.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Μέσα μας

Μέσα μου κουβαλώ αυτούς που λείπουν
όσους στα χρόνια μέσα ταξιδεύουν
το καλοκαίρι πια δεν είναι ξένοιαστο
γίνεται φορτικό
από πρόσωπα και μνήμες

Στημένοι με το βλέμμα προς τα πίσω
βαδίζοντας μπροστά δίχως να βλέπουμε
δύο κομμάτια είμαστε
ντε πιες που λέγανε παλιά
όσοι δεν πρόλαβα
ντε πιες και ντουμπλ φας είμαστε
ρούχα δέρματα είμαστε
κομμένοι και ραμμένοι
κυρίως
συγκολλημένοι
επανενωμένοι θα ’λεγα.

Κι άλλα θα έλεγα
μα σαν αυτούς που απαιτούν τη σιωπή
πολύ φλυάρησα.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022)