Ας εκτεθώ λοιπόν... [Αχ, βρε Βίκυ, τι με κάμνεις... :-)]
In my defense, να πω ότι όταν διαβάζω ποιήματα, δεν τα φιλτράρω μέσα από γνώσεις. (τις οποίες, έτσι κι αλλιώς δεν κατέχω :-})
Όταν διαβάζω ποιήματα περιμένω να νιώσω ένα κλικ (φοβερό λεξιλόγιο, ξέρω, ξέρω :-().
Στο ποίημα αυτό, το κλικ ήταν ο κρότος της τουφεκιάς. Εκκωφαντικό. Η επανάληψη δε με χάλασε καθόλου, γιατί πάγωσε ο χρόνος. Σε αργή κίνηση βλέπω στο μυαλό μου την εικόνα του πουλιού να κάνει κύκλους πέφτοντας, την ηχώ να κάνει κύκλους, την αντανάκλαση του θάνατου στο σώμα, να κάνει κι αυτή κύκλους.
Κάθε φορά που...
Στον παγωμένο χρόνο η επανάληψη δεν είναι επανάληψη. Είναι το ξετύλιγμα του ουρανού σαν τόπι από ύφασμα.
Είναι η αντανάκλαση στον καθρέφτη του πρωινού και η ηχώ που συγχρονίζεται με τους χτύπους της καρδιάς. Του πουλιού και της δικής μου.
Είναι η επαναλαμβανόμενη κίνηση της βελόνας που ράβει την ενδυτή του αέρα με το αίμα αυτής της καρδιάς.
Η επανάληψη υφίσταται όταν υπάρχει ο χρόνος.
Όταν ο χρόνος αποτραβιέται... (αχ, βρε Βίκυ, τι με κάμνεις... :-))
Παρακαλώ, μη μου ζητήσετε να μιλήσω για τη στιγμή τη μετέωρη, σαν κόκκινο φτερό πάνω απ' το σώμα.
Νομίζω ό,τι και να πω θα είναι ιεροσυλία για το στίχο (ελπίζω τα υπόλοιπα να μην ήταν).
Το ποίημα, για μένα, είναι τόσο συγκλονιστικό που θα πρέπει να δημιουργηθεί καινούργια λέξη γι αυτό.