Σεμινάριο Λεξικογραφίας τον Δεκέμβριο στη meta|φραση (από 12/12/06)

[diceman]

Σεμινάριο Λεξικογραφίας στη meta|φραση
Έναρξη: 05/12/06 12/12/06
Διάρκεια: 2 εβδομάδες (12 ώρες)
Γλώσσες εργασίας: Αγγλικά / Ελληνικά
Μαθήματα: Τρίτη & Πέμπτη, 6-9 μ.μ.
Εισηγητής: Νίκος Λίγγρης

Στόχος του σεμιναρίου είναι να μυήσει τους σπουδαστές στα μυστικά της λεξικογραφίας (από το ρόλο των λεξικών στην παιδεία και τη μόρφωση ως τις τεχνικές παραγωγής λεξικών και σύνταξης λημμάτων), με σκοπό την προετοιμασία για την είσοδό τους στην επαγγελματική αγορά.

Δομή: Φοίτηση δύο εβδομάδων, με τέσσερα 3ωρα μαθήματα.

Καλύπτονται τα εξής:

* ιστορία της λεξικογραφίας
* ορολογία της λεξικογραφίας
* σύγκριση και αξιολόγηση λεξικών (μονόγλωσσα και δίγλωσσα – γενικά και ειδικά – για γηγενείς ομιλητές και ξενόγλωσσους σπουδαστές της γλώσσας – έντυπα και ηλεκτρονικά – αλφαβητικά και θεματικά κ.ά.)
* πρακτική λεξικογραφία (δομή των λεξικών – συστατικά των λημμάτων – οδηγός σύνταξης – μέρη του λήμματος – σύνταξη λημμάτων)
* ηλεκτρονική/υπολογιστική λεξικογραφία και σώματα κειμένων
* λεξικογραφία και Διαδίκτυο
* οργάνωση και παραγωγή λεξικών

Επικοινωνήστε με τη Γραμματεία (10 π.μ. έως 8 μ.μ. καθημερινά, στο 210.36.29.000). Οι θέσεις είναι περιορισμένες.

Στοιχεία εισηγητή: Ο Νίκος Λίγγρης είναι λεξικογράφος (Penguin-Hellenews, G-Word, answers.com κ.ά.). Έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Διεθνείς Υποθέσεις στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Δίδαξε αγγλικά για μια δεκαετία (1966-76), συνεργάστηκε με την Ελληνική Υπηρεσία του BBC (1976-80) και έχει γράψει περισσότερα από 50 διδακτικά και βοηθητικά βιβλία για μαθητές της Αγγλικής. Εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας μεταφραστής και επιμελητής τα τελευταία 30 χρόνια.

[diceman]

Αλλαγή ημερομηνίας έναρξης

Το σεμινάριο θα ξεκινήσει την Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2006. Τα υπόλοιπα στοιχεία (μέρες, ώρες κ.λπ.) ισχύουν ως έχουν.

[banned8]

Πράγματα που δεν θα πω στο σεμινάριο

Επιτρέψτε μου να καταθέσω σ’ αυτό το νήμα κάποια πράγματα που δεν ταιριάζουν να αναφέρω στο σεμινάριο. Να θυμηθώ κάποιες παλιές στιγμές, ξεχασμένες πια στη λεπτομέρειά τους, να περιαυτολογήσω λιγάκι, αναπόφευκτα. Δεν αποτελούν ιστορικές στιγμές, κι ας ήταν πολύ σημαντικές για μένα.

Θέλω να μιλήσω για τις μέρες που έκανα την επιμέλεια του αγγλοελληνικού λεξικού Penguin-Hellenews και, μέσα από τις σκόρπιες αναμνήσεις μου, θα προσπαθήσω να αναδείξω την κατάσταση που συχνά επικρατεί στο εγχώριο εκδοτικό κύκλωμα, ίσως και σήμερα. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι πρόκειται για αντιπροσωπευτική κατάσταση με βάση το μικρό δείγμα που αντιστοιχεί στις προσωπικές μου εμπειρίες (γλυκές και πικρές μαζί), αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Ήταν μια εξαιρετικά χρήσιμη λεξικογραφική εμπειρία και μια σημαντική περίοδος της ζωής μου. Θα την αναμίξω αναπόφευκτα με την προσωπική μου ζωή. Δεν πειράζει – και το έργο του Μαρξ δεν το είχα εκτιμήσει αρκετά μέχρι τη στιγμή που διάβασα εκείνο το παράπονό του που μοιράστηκε σε επιστολή του προς τον Ένγκελς, νομίζω. Τότε που συγκέντρωνε το υλικό του για το «Κεφάλαιο» και ξημεροβραδιαζόταν στη βιβλιοθήκη του Βρετανικού Μουσείου, ο Μαρξ βασανιζόταν από καλόγερους στο ευαίσθητο σημείο του σώματός του που έπρεπε να στρώνει στην καρέκλα. Έγραψε λοιπόν: “I hope the bourgeoisie as long as they exist will have cause to remember my carbuncles”. Από τότε που πληροφορήθηκα αυτή τη λεπτομέρεια, έχω καταλάβει καλύτερα τι ακριβώς πληρώνει η μπουρζουαζία…

Όχι, δεν έχω κοινά με τον Μαρξ, ούτε καν τους καλόγερους (το καθισιό μόνο). Απλώς μου αρέσει η στεγνή περιγραφή να διανθίζεται με προσωπικά στιγμιότυπα. Αυτό ζητώ να μου συγχωρήσετε. (Προχώρα, εντάξει, το καταλάβαμε, ακούω τον Waldorf να φωνάζει απ’ τον εξώστη…)

Ξεκίνησαν όλα το 1973. Είχα τότε στην Ομήρου ένα φροντιστηριάκι αγγλικών, μαζί με τους καλούς μου φίλους, τη Ζακλίν Ωμπερτέν και τον Γιώργο Στεφανόπουλο. Μια ωραία πρωία (τότε ακόμα λειτουργούσα και τις πρωίες) με πληροφόρησε ο Γιώργος για εκείνο το αγγλοελληνικό λεξικό που είχε ξεκινήσει να γράφεται και είχε πάρει κι αυτός κάποιο μέρος γράμματος να κάνει. Το λεξικό θα βασιζόταν στο μονόγλωσσο Penguin English Dictionary του Garmonsway. Του είχαν δώσει σελίδες του πρωτοτύπου ή ολόκληρο το πρωτότυπο λεξικό, δεν θυμάμαι πια, και σελίδες Α4 τυπωμένες στο τυπογραφείο της Εξπρές, ριγωμένες και με μεγάλο περιθώριο για τις διορθώσεις. Και του είπαν «γράφε». Όπως το είχαν πει και σε καμιά δεκαριά άλλους. Χωρίς άλλες ιδιαίτερες οδηγίες.

«Θέλω κι εγώ» ήταν η άμεση αντίδρασή μου, ίδια ακριβώς όπως όταν βλέπω σοκολατίνες (και όχι μόνο, αλλά δεν χρειάζεται να καταθέσω ολόκληρη λίστα). Πήρα, θυμάμαι, ένα κομμάτι του γράμματος Ι και αργότερα ένα κομμάτι του P – και αυτά ήταν τα μοναδικά κομμάτια που συνέταξα ο ίδιος από την αρχή. Στο μεγάλο τραπέζι του σαλονιού του σπιτιού μου άνοιξα μερικά από τα πιο χρήσιμα λεξικά και ξεκίνησα να λημματογραφώ.

Η εκδοτική πρωτοβουλία ανήκε στον Σπύρο Γαλαίο, εκδότη της εφημερίδας Εξπρές, και τον συνεργάτη του Γιώργο Βασιλειάδη. Σύστησαν μάλιστα τη Hellenews-Παιδεία για τους σκοπούς της συγκεκριμένης έκδοσης. Ο λόγος που είχαν επιλέξει το συγκεκριμένο λεξικό, όπως πολύ γρήγορα πληροφορήθηκα, ήταν για να αξιοποιήσουν εμπορικά το όνομα Penguin. Όχι πως είχα πρόβλημα με το συγκεκριμένο λεξικό. Άλλες ήταν οι «λεξικογραφικές» μου αντιρρήσεις.

Θα αναρωτηθεί κανείς: και τι σχέση είχες εσύ με τη λεξικογραφία; Καμία, θα απαντήσω. Ένας ταπεινός δάσκαλος της αγγλικής γλώσσας ήμουν. Είχα ωστόσο μια στενότατη σχέση με τα λεξικά από πολύ μικρός, πριν ακόμα ξεκινήσω να μαθαίνω αγγλικά στην ώριμη ηλικία των 14 ετών. Για να δώσω μια διάσταση της βίδας μου, θα περιγράψω πώς έγραφα έκθεση στα αγγλικά: ξεκινούσα από ένα ελληνοαγγλικό λεξικό (δανεικό από το γείτονα), κοίταζα τη λέξη που εντόπιζα σαν πιο κοντινή σε λεξικό συνωνύμων (Roget’s) και, τέλος, έλεγχα τις λέξεις που μου «άρεσαν» στη δεύτερη έκδοση του Advanced μέχρι να βρω ποια λέξη και διατύπωση μού καθόταν καλύτερα.

Φαίνεται πως η βίδα βοήθησε. Τα δύο δεκαεξασέλιδα (ή ήταν οκτασέλιδα;) που έστειλα στους εκδότες τούς έδωσαν να καταλάβουν ότι είχαν βρει τον άνθρωπο που, ακόμα κι αν δεν ήταν τέλειος μέχρι κεραίας, ήξερε τουλάχιστον να βάζει σωστά τα κόμματα. Τέλος πάντων, κάτι πρέπει να είχα κάνει σωστά γιατί ανέθεσαν στο Γιώργο και σ’ εμένα να διορθώσουμε τη δουλειά των υπολοίπων. Λίγο αργότερα, ανέθεσαν την πρώτη διόρθωση στο Γιώργο και στον Λουκά Δελμούζο (μεταφραστή του Υπουργείου Εξωτερικών, αν θυμάμαι καλά) και στον υποφαινόμενο την τελική επιμέλεια.

Δεν θα ισχυριστώ ότι τα αγγλικά μου ήταν καλύτερα από τα αγγλικά των άλλων. Και πολύ λιγότερο αξίζουν παίνεμα τα ελληνικά μου. Θεωρώ ότι μέχρι και σήμερα είναι το «αδύνατο σημείο» μου μια και από τα δεκάξι μου διαβάζω κυρίως αγγλικά. Χρειάστηκε να φρεσκάρω πολλά πράγματα και, όταν πια απαιτήθηκε να διορθώνω τα δοκίμια της λινοτυπίας, αναγκάστηκα να θυμηθώ και τις βαρείες ακόμα. Ωστόσο, ήμουν πάντα ο άνθρωπος who crosses his t’s and dots his i’s. Ακόμα πιο σημαντικό, μου άρεσε να ψάχνω στις πηγές και καταλάβαινα πώς να τις αξιοποιώ.

Στο στάδιο της πρώτης διόρθωσης βγήκαν αμέσως στην επιφάνεια τα προβλήματα μιας τέτοιας δουλειάς όταν γίνεται χωρίς έναν σωστό μπούσουλα, χωρίς έναν οδηγό σύνταξης. Το πιο γελοίο από τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε στην πρώτη διόρθωση είχε να κάνει με λήμματα του αγγλοελληνικού, του είδους:
   myrtle = αειθαλής θάμνος ή δέντρο με αρωματικά φύλλα και άσπρα μικρά άνθη.
Πουθενά η μυρτιά. Μόνο ο ορισμός του αγγλικού λεξικού, μεταφρασμένος κατά λέξη.

Βεβαίως, δύσκολα θα μπορέσει ένας οδηγός σύνταξης να προβλέψει τέτοια έλλειψη κοινής λογικής. Ωστόσο, δεν χρειαζόταν να φτάσει κάποιος συντάκτης στο Μ, ας πούμε, για να του υποδειχθεί ότι δεν φτιάχνονται έτσι τα δίγλωσσα λεξικά.

(Θα έχει συνέχεια και αύριο, ίσως και μεθαύριο)

[user3]

Κι άλλο, κι άλλο!

[diceman]

E, με τέτοια ωραία που γράφεις, με τούμπαρες. Αποφάσισα ότι θα με έχεις μαθητή σου από την Τρίτη!

[spiros]

Εμένα με είχε τουμπάρει από νωρίτερα...

[inertia]

He had me at hello*... (μωρέ ας μην ήταν η γιορτή του και δεν θα τα άκουγε αυτά τα cheesy)

*από ταινία του Κρουζ

[σα(ρε)μαλι]

Νίκο, επειδή με τόσες συμμετοχές οι αίθουσες δεν θα σας χωρέσουν, μήπως πρέπει να σκεφτείς τη λύση ταβέρνα, ψησταριά, κουτούκι, οινομαγειρείο κλπ  αφού όπως "ομολόγησες", γουστάρεις να συνδυάζεις το τερπνό μετά του τερπνού;

[banned8]

Στο «σεμινάριο» θα δοκιμάσουμε την άλλη πλευρά του νομίσματος, θα συνδυάσουμε το ωφέλιμο μετά του ωφελίμου. Εγώ μάλιστα θα το ονόμαζα workshop, αλλά φοβήθηκα μην μπει καμιά εργομήγυρη στην ελληνική απόδοση. :-}

[banned8]

Στο στάδιο της διόρθωσης (εκεί είχαμε μείνει) ζητήθηκε κι από τρία γνωστά ονόματα να ρίξουν μια ματιά και να προτείνουν αποδόσεις (εμφανίζονται ως ειδικοί συνεργάτες στο λεξικό): από τον Κώστα Ταχτσή, τον ποιητή Νίκο Φωκά (που το 2005 τού απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του) και τον οικονομολόγο Νίκο Κυριαζίδη (διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας μετά τη μεταπολίτευση). Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι ανάμεσα στους συντάκτες ήταν και ο αγαπητός Αλέξανδρος Γκώγκος, που έχω πολλά χρόνια να τον δω, ο Παναγιώτης Τσαμπουνάρας (του Magenta), τον οποίο δυστυχώς δεν είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά, και ήρθε να προστεθεί ο κολλητός μου εκείνη την εποχή, ο Τάκης Παπουτσής, που ακολούθησε τα χνάρια μου και έγινε (και παραμένει) δάσκαλος της αγγλικής και φροντιστηριούχος.



Στο μεταξύ, το φροντιστηριάκι μας είχε μετακομίσει στον δεύτερο όροφο ενός κτιρίου της Βουλής, πάνω από τη Βακαλό, κι εγώ είχα νοικιάσει ένα δωμάτιο-γραφείο σε παραπάνω όροφο για να έχω την ησυχία μου και τα βιβλία μου. Ο Νίκος Φωκάς είχε μόλις επιστρέψει από την Αγγλία (όπου είχε εργαστεί και για την ελληνική υπηρεσία του BBC) και έψαχνε να βρει χώρο να δουλέψει για το λεξικό. Με μεγάλη μου χαρά (τον γνώριζα ήδη κι από άλλο κύκλο) τον φιλοξένησα για αρκετούς μήνες στο γραφείο μου και κάναμε πολλές απολαυστικές συζητήσεις, όχι πάντα σε βάρος της λεξικογραφίας. Αυτός μού εκθείασε τη δουλειά στο BBC και αυτός μού έδωσε αργότερα την τελική σπρωξιά να πάω να δουλέψω εκεί. Του χρωστάω πολλά.

Μεγάλη απόλαυση ήταν επίσης οι σημειώσεις του Κώστα Ταχτσή, οι προτάσεις που έκανε για την απόδοση κάποιων λέξεων – προτάσεις κατά κανόνα εύστοχες και ενίοτε ξεκαρδιστικές. Γιατί δεν δίσταζε να γράφει και διάφορα αστεία στο περιθώριο, ανάλογα με το τι του θύμιζε η κάθε λέξη. Μου έχει μείνει αξέχαστη η απόδοση για το air screw και η γλαφυρή περιγραφή που μας έκανε σε μια σύσκεψη για μια σχετική εν πτήσει περιπέτειά του.

Σ’ εκείνη τη σύσκεψη, που έγινε όταν πια μπαίναμε στο στάδιο της διόρθωσης, έγινε και η πρώτη (!) συζήτηση για τη γλώσσα του λεξικού: δημοτική ή καθαρεύουσα; Καθαρευουσιάνος της παρέας ήταν (παρά το όνομα) ο Λουκάς Δελμούζος. Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ ότι για την καθαρεύουσα του λεξικού την ευθύνη φέρουν οι ακραιφνείς δημοτικιστές της παρέας: ο Κώστας Ταχτσής και ο υποφαινόμενος. Προτείναμε την καθαρεύουσα γιατί κυριαρχούσε ήδη στο υλικό, βοηθούσε στη σύνταξη ευσύνοπτων ορισμών και μας έδινε την ευκαιρία να φιλοξενήσουμε και τις δύο παραδόσεις της γλώσσας. Το 1977, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το αγγλοελληνικό λεξικό της OUP, ο Δημήτρης Σταυρόπουλος έριξε την μπηχτή του αναφερόμενος σε κάποια λεξικά που δεν είναι γραμμένα στη ζωντανή γλώσσα του λαού και περιέχουν πράγματα όπως «σκαπτικόν πτύον, φτυάρι» στο spade. Έγραφε όμως στα χρόνια της μεταπολίτευσης και τα πράγματα είχαν πια αποσαφηνιστεί. Και το λεξικό του ήταν για μαθητές. Π.χ. στο sparking plug έβρισκες μόνο το μπουζί και όχι και τον αναφλεκτήρα και τον σπινθηριστή.

Όσοι διαθέτουν το GWord (το οποίο, όπως έχουμε πει κι αλλού, φιλοξενεί το Penguin χωρίς να το λέει) δεν θα βρουν πολλούς τύπους της καθαρεύουσας εκεί μέσα. Κάποιος καλός άνθρωπος που θα παραμείνει άγνωστος (μια και κανένα όνομα συντάκτη δεν αναφέρεται σ’ αυτό) κάθισε και προσάρμοσε ολόκληρο το λεξικό για την ηλεκτρονική του έκδοση. Στο spade δεν μαθαίνεις πια ότι κάποτε το φτυάρι ήταν πτύον.

Σαν δάσκαλοι της αγγλικής που ήμασταν, ο Γιώργος Σ. κι εγώ κάναμε, με δική μας πρωτοβουλία, μια μικρή αλλά σημαντική επέμβαση και παρέκβαση από το πρωτότυπο. Αρχίσαμε και προσθέταμε φράσεις, ιδιωματισμούς και περιφραστικά ρήματα που δεν περιείχε το μονόγλωσσο. Βάλαμε το υλικό που συνήθως ενδιαφέρει τους μαθητές και που για διάφορους λόγους παρέλειπε το πρωτότυπο. Προσπαθήσαμε δηλαδή να ξεπεράσουμε ένα από τα μειονεκτήματα του μονόγλωσσου λεξικού ως πρότυπου για τη σύνταξη ενός δίγλωσσου.

Στα δύο χρόνια που κράτησε η δική μου δουλειά για το λεξικό δεν είχα σταματήσει να διδάσκω – απλώς κάποια στιγμή περιόρισα τις ώρες διδασκαλίας. Στην πρώτη περίοδο, που εργαζόμουν στο σπίτι, η καλή μου φίλη εκείνων των ημερών βαρέθηκε να με παρακολουθεί σκυμμένο πάνω από τα λεξικά και μου ’δωσε τα παπούτσια στο χέρι. Στη δεύτερη περίοδο, όταν εργαζόμουν στο γραφείο της Βουλής, γνώρισα τη Βίκυ, κι αυτή είχε περισσότερη υπομονή – το δείχνει σχεδόν 33 χρόνια τώρα.

Στο μεταξύ, όσα σχεδόν χρήματα εισέπραττα για εκείνη τη δουλειά πήγαιναν αρχικά στην αγορά βοηθημάτων. Συνολικά, από τις αμοιβές των δύο ετών το μισό ακριβώς έγινε χαρτιά. Τότε δεν μπορούσες να προμηθευτείς την Britannica σε ηλεκτρονική μορφή ή το λεξικό της Οξφόρδης από τον κάθε «μούλο». Αγόρασα μεταξύ άλλων και το μεγάλο λεξικό της Οξφόρδης στη μορφή του δίτομου Compact που πουλιόταν με φακό (4 σελίδες σε 1) και έβγαζα τα μάτια μου να το συμβουλεύομαι με γυμνό οφθαλμό. Στο τέλος, η βιβλιογραφία γέμισε μιάμιση σελίδα του λεξικού, με μικρά γράμματα – και ούτε ένα από εκείνα τα βιβλία δεν ανήκε στους εκδότες.

Χωρίς ηλεκτρονικά προγράμματα και διορθωτές (θυμίζω: έλεγχα και τις βαρείες ακόμα, δεν υπήρχε φιλόλογος για τις ορθογραφικές διορθώσεις), χωρίς Γκουγκλ και άπειρες διαδικτυακές πηγές, το εγχείρημα ήταν ένας μικρός Γολγοθάς. Και έγινε μεγαλύτερος όταν οι εκδότες άρχισαν να στέλνουν κείμενα στη λινοτυπία προτού ολοκληρωθεί η πρώτη δική μου διόρθωση. Διόρθωνα χειρόγραφα, διόρθωνα και δοκίμια: μεγάλες σελίδες, σε μεγέθυνση, για να μη βγάζω τα μάτια μου… Και ήρθε και η φρικιαστική στιγμή που οι λινοτύπες με φτάσανε και άρχισαν να χτυπάνε αδιόρθωτες σελίδες. Για κάνα εξάμηνο περίπου οι πρώτες δικές μου διορθώσεις γίνονταν πάνω στο δοκίμιο της λινοτυπίας – και δεν ήταν μια και δυο οι διορθώσεις (μια ιδέα μπορείτε να πάρετε από τη συνημμένη φωτογραφία) ούτε μια και δυο οι σελίδες. Όποιος ξέρει από λινοτυπία, μπορεί να καταλάβει γιατί με μίσησαν οι λινοτύπες.



(Το ’πα και πριν – θα έχει κι άλλη συνέχεια ετούτο, για όσους έχουν την υπομονή.)

[Σουρπουίτσα]

Νίκο, επειδή με τόσες συμμετοχές οι αίθουσες δεν θα σας χωρέσουν, μήπως πρέπει να σκεφτείς τη λύση ταβέρνα, ψησταριά, κουτούκι, οινομαγειρείο κλπ  αφού όπως "ομολόγησες", γουστάρεις να συνδυάζεις το τερπνό μετά του τερπνού;

Μα κι αυτό το έχει προβλέψει ο διδάσκων... Γιατί νομίζετε ότι έχει τέτοιο σουξέ;

Υ.Γ.: Κατί τέτοιο φαντάζομαι ότι εννοούμε λέγοντας "χαλαρή ώρα", έτσι θείο; :))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

[banned8]

Υ.Γ.: Κατί τέτοιο φαντάζομαι ότι εννοούμε λέγοντας "χαλαρή ώρα", έτσι θείο; :))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

«Χαλαρή» ώρα θα είναι η μεσαία ώρα κάθε τρίωρης σύναξης. Θα είναι η ώρα που δεν θα μαστιγώνεστε ανηλεώς.

Αυτά που εννοείς θα μπορούν να ακολουθούν τα τρίωρα και θα ονομάζονται «χαλαρές ώρες». Εκτός αν προτιμάτε να γυρνάτε στο σπίτι σας και να βάζετε αλοιφή στις πληγές σας ή να κάνετε το homework. Το οποίο θα είναι διπλό για όποιον θα τολμήσει να με φωνάξει «θείο».

[banned8]

το homework. Το οποίο θα είναι διπλό για όποιον θα τολμήσει να με φωνάξει «θείο».

Λες να διαφοροποιήσω την ποινή μήπως πέσω πάνω σε εργασιομανή τρανσλατουμίδια;

[Σουρπουίτσα]

Το οποίο θα είναι διπλό για όποιον θα τολμήσει να με φωνάξει «θείο».

Τστστστστς... Θείο; Θειάφι!
Να φέρεις και λίγο πιπέρι κόκκινο μαζί σου καλού κακού :)

υ.γ.: Τι πράματα είν' αυτά; Παιδιά είμαστε; (seriously now)

[banned8]

Μην ανησυχείς! Δεν έχω ποτέ επιτρέψει στη σοβαροφάνεια να μου νοθεύσει τη χαρά της ζωής. Και δεν την μπερδεύω με τη σοβαρότητα.

When they told me to grow up (που λες εκεί κάτω), I wasn't listening.