Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 20 Jan, 2015, 16:09:32

Title: Δώρα Κασκάλη
Post by: wings on 20 Jan, 2015, 16:09:32
Δώρα Κασκάλη

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/03/kaskali.png)

Γεννήθηκε στις Σέρρες το 1969, αλλά μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη όπου και συνεχίζει να ζει και να εργάζεται. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο ΑΠΘ και στο μεταπτυχιακό της ασχολήθηκε με τη φιλολογική έκδοση των ποιημάτων του Γιώργου Θεοτοκά. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2010 όταν εκδόθηκε η συλλογή διηγημάτων της «Στο τρένο». Προς το παρόν ασχολείται κυρίως με την πεζογραφία.

Ποιητικές συλλογές:
«Ανταλλακτήριο ηδονών», εκδ. Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη, 2014
«Κάπου ν’ ακουμπήσεις», εκδ. Μελάνι, Αθήνα, 2018

Πεζογραφία:
«Στο τρένο» (διηγήματα), εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2010
«Κάτω» (σπονδυλωτό μυθιστόρημα), εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2011
«Πέντε ζωές και ένα μυθιστόρημα – σπουδή ενός δόκιμου γραφιά» (νουβέλα), Ανοικτή Βιβλιοθήκη openbook.gr, 2012
«Ο γατούλης στον κόσμο» (παιδικό βιβλίο), εκδ. Διόπτρα, Αθήνα, 2014
«Το μαύρο κουτί της μνήμης τους» (διηγήματα), εκδ. Οκτώ, Αθήνα, 2015

[Πηγή για το βιογραφικό και την εργογραφία: biblionet.gr (http://www.biblionet.gr/author/88560/%CE%94%CF%8E%CF%81%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B7)]

Ανθολογημένα ποιήματα:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Δώρα Κασκάλη, Ιδανικοί αναγνώστες
Post by: wings on 20 Jan, 2015, 16:14:00
Δώρα Κασκάλη, Ιδανικοί αναγνώστες

[Ενότητα Ο έρως έχει ύπαρξη]

Έλα να κοιμηθούμε στις αντιφάσεις μας:
θα είναι βάπτισμα
στην απόλυτη σχετικότητα.
Έλα να ντυθούμε τα θολά μας
περι γραμματα.

Λεξικοποιούμε τους ρόλους μας
αφού δεν μπορούμε να τους ζήσουμε
με το σώμα μας.
Όταν θα πεθάνουν τα ποιήματα
όταν θα σκοτωθούν οι ήρωες των βιβλίων σου
–θα γίνει το αδύνατο, θα δεις–
εσύ, αγάπη μου, δε θα ’χεις πια ζωή να ζήσεις.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη, Δευτερεύοντες όροι
Post by: wings on 31 Dec, 2015, 22:41:49
Δώρα Κασκάλη, Δευτερεύοντες όροι

[Ενότητα Ο έρως έχει ύπαρξη]

Ας κάνουμε μια συμφωνία
εγώ και η σιωπή σου:
θα ’ναι τόσο παρούσα που
αν ξεχαστώ για λίγο
αν πω ότι θυμάμαι
τ’ αδιάβατά σου χείλη
τα δυο νευρώδη πόδια
τόσο κοντά
στο χέρι μου
που χάιδευες για να κερδίσεις τους ρυθμούς του
και μου πετούσες νύχια μαλακά
στο μονοπάτι μες στο δάσος σου
για να σε ξαναβρώ,
θα κλείσει το πλάνο η σιωπή σου
θα πει το αποφασιστικό cut!
Και μετά
fade out!

Δεν θα υπάρχουν όροι απαγορευτικοί
μόνο κατ’ οίκον περιορισμός
μιας μπαγιάτικης επιθυμίας
στο κουκούλι του λάθους.

Τίμιες συμφωνίες σ' ένα παιχνίδι
ατιμίας για όρκους έρωτα
που ασελγούν
πάνω στο ανοίκειο σώμα τού
μαζί.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη, Σμίλη ένδον
Post by: wings on 31 Dec, 2015, 22:53:10
Δώρα Κασκάλη, Σμίλη ένδον

[Ενότητα Ο έρως έχει ύπαρξη]

Εργασίες εξόρυξης:
παίρνετε μια σμίλη
και την προωθείτε μέχρι τον πάτο
του κρυστάλλινου δοχείου.
Μην έχετε αναστολές.
Απολαύστε άφοβα την υγρασία των εραστών
που ποτίζει τις ρωγμές της έντιμης ενηλικίωσης.
Η ρόδινη χοάνη
γίνεται κρεπ σατέν κι επιστρέφει τη χάρη
με το χάσιμο
στη φλέβα που φουσκώνει,
στην ανάσα που σκαλώνει πάνω στα δόντια,
επιστρέφει πιο ζεστή στο λάρυγγα
και θέτει σε τροχιά την άφατη γλώσσα.

Εργασίες ενταφιασμού:
οι αγαπητικιές προσφωνήσεις
επιτρέπονται κοινᾑ συναινέσει
αλλά με πλήρη γνώση ότι
άπαντες οι όροι είναι υπό αίρεση
και η σύμβαση λύεται μονομερώς.

Πουθενά δεν με ενοικώ.
Παντού
ο χρόνος είναι
εσύ
και η πλησμονή αναβάλλεται.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη, Ανατομικές λεπτομέρειες
Post by: wings on 07 Nov, 2016, 00:00:19
Δώρα Κασκάλη, Ανατομικές λεπτομέρειες

[Ενότητα Ο έρως έχει ύπαρξη]

Τα πόδια μου κουράστηκαν
να κουβαλάνε το μικρό μου σπίτι
δύο δωμάτια σαλοκουζίνα και WC.
Γέμισαν σκοτωμένο αίμα οι φλέβες
όσο εγώ κάνω υπερωρίες
στου πόθου τα στιλέτα.
Απ’ τα παράθυρά σου βγαίνουν δέκα χέρια
κι αυτά διακλαδίζονται σε δάχτυλα διακόσια
με νύχια αρπακτικά που κρύβουν τη γενιά τους
στο κόκκινο, τιρκουάζ και κοραλλί μανό.

Η μάνα όλη μέρα θυμιατίζει
σε μία κόγχη της αριστερής αμυγδαλής∙
έχει στριμώξει εικόνες των Αγίων
επιχειρώντας πλιάτσικο στις πιο λάγνες μου μνήμες.
Εσύ κάνεις τραμπάλα στην αρσενική δεξιά
νιώθεις ασφάλεια μες στην υπεροχή σου,
όσα σου δίδαξαν οι κραταιοί προπάτορες θυμήσου!

Από τη μία θηλή κρέμονται δέκα νάνοι,
από την άλλη ρέει πρωτόγαλα αγριμιού,
μια τιάρα μου υπόσχεται παλάτια
και κοφτερές, μεθυστικές βελόνες
με στέλνουν σε ναρκωτικά ταξίδια του χαμού.
Έχω μια πανάρχαια γιαγιά που κάθε βράδυ
ποντάρει την τιμή μου στα χαρτιά
κι εγώ κρατάω τσίλιες στους αιώνες
έξω απ’ έναν οίκο καθωσπρέπει
παραφυλώντας της ακολασίας το βασιλιά.

Πάνω στην άσπρη μου κοιλιά
θα σχεδιάσω ένα σπουδαίο δέντρο γενεαλογικό
και το αιδοίο μου θα υποθηκεύσω
μ’ αντάλλαγμα το σπέρμα βίαια ρομαντικών εραστών.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη, Κεκοιμημένοι
Post by: wings on 07 Nov, 2016, 00:06:15
Δώρα Κασκάλη, Κεκοιμημένοι

[Ενότητα Ο έρως έχει ύπαρξη]

Όταν ήμασταν μικρές
βάζαμε τις κούκλες ξαπλωτές
μες στο ξύλινο σεντούκι
δώρο της γιαγιάς
για το γάμο της μαμάς
που κατέληξε σφαγείο.

Κοιμητήριο το λέγαμε
τη συνθήκη κοροϊδεύαμε
της ενήλικης συνενοχής
το πρωί σηκώναμε τις λαζαρίνες
και σκαρώναμε κομπίνες
στης χαράς το θεωρείο.

Κι όταν μεγαλώσαμε
είπαμε πως ζευγαρώσαμε
σε τριάρι ευρύχωρο τέντες parking
και μπαλκόνι
θέα ανεμπόδιστη
στης ζωής μαυσωλείο.

Μα,
τώρα,
θέλω να ξηλώσω τη θλίψη
απ’ τα μάτια μας∙
να ποντιστούμε στον Αργοσαρωνικό
που γεμίζει το κενό
ανάμεσά μας.
Και να πουλήσω σ’ έμπορο περαστικό
δυο τάφους από ύφασμα ακρυλικό
τους καναπέδες της μοναξιάς μας.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη, Echinoidea
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 16:17:11
Δώρα Κασκάλη, Echinoidea

[Ενότητα Ο έρως έχει ύπαρξη]

Παιχνίδια μάς έπαιζε ο μικρός αχινός
εκείνο το μακρόσυρτο καλοκαίρι.
Πρωτεϊκός, αμφίθυμος
πλήγωνε την πατούσα μου τα πρωινά
και σου ’κλεινε το μάτι
άστοργα για να μπήξεις
το σίδερο στη σάρκα μου
και να ελευθερώσεις τον μαύρο ξενιστή.
Τα απογεύματα αντλούσε
από τον ήλιο που όργωνε
με νύχια φωτεινά τη ράχη του βουνού
προτού χυθεί ρευστός στον Παγασητικό.
Άνθιζε το κοράλλι στους μηρούς
βουτούσες χλωρό να το κερδίσεις,
να αγκυλώσεις με την αρμύρα του τη γλώσσα.
Το βράδυ πάνω στο κρεβάτι μας
κάρφωνε το στόμα μου, τη γυρισμένη πλάτη σου
τ’ αχάιδευτα χέρια μου που ήθελαν τόσο
να γκρεμίσουν τα οχυρώματα,
για να βρεθούν τα σώματά μας,
σ’ ένα σπασμό συντριπτικό
που θα διέλυε τα καύκαλα των λέξεων
και θα ’δινε ένα άλλο νόημα στον έρωτα.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη, Επιστολογραφία
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 18:03:06
Δώρα Κασκάλη, Επιστολογραφία

[Ενότητα Ο έρως έχει ύπαρξη]

Δε θέλω να σου γράψω σ’ αυτή την άχαρη οθόνη.
Garamond των 12. Αυτό είμαι.
Τόσο λίγο.
Θέλω να σου στέλνω εκείνους τους αεροπορικούς φακέλους
γαλαζόασπρη ρίγα σα γιακαδάκι γύρω-γύρω.
Ν’ ακουμπάω τη γλώσσα στην κόλλα πάνω, να σγουραίνει
από τη γλύκα το χαρτί, ένα μικρό tattoo στα χείλια
που πήραν του ονόματός σου το μόνιμο σχήμα.

Είμαι άγραφη όπως η άσπρη κόλλα. Με γεμίζω με λέξεις.
Πόσες λέξεις να καλύψουν
την άκαρδη απόσταση ανάμεσά μας;
Κι όταν θα παίρνεις στα χέρια σου
αυτό το γράμμα το παλιομοδίτικο,
θα ξέρω ότι οι παλάμες σου σφραγίζουν
τ’ αχνά μου αποτυπώματα.
Δεν θέλω να είναι εμφανή,
να δείχνουν την παράδοσή μου τόσο εύκολα.
Μετά θα ξεφλουδίσω μόνη μου τα λίγα προσχήματα.
Θα σε τρομάξω;

Οι δράκοι μου είναι στο κουτί με τα παιδικά μου παιχνίδια.
Μια να τους κάνω, μικρά
κομμάτια, γαλάζια, κόκκινα lego.
Κι εκείνη η ουλή στο φρύδι της αριστερής μου ρώγας
σου είπα ψέματα, ένα μικρό αθώο ψέμα,
είναι το ξόδεμα μιας παμπάλαιας πληγής
που δεν δουλεύει πια από μέσα.

Εσύ άγγιξε το χαρτί, βάλε το μες στην τσέπη σου, τσαλάκωσέ το,
να νιώσω τον ιδρώτα που την παλάμη σου μουσκεύει
ακούμπησέ το τυχαία στα μαλλιά σου
που θέλω τώρα τόσο με τα δάχτυλά μου να χτενίσω
να ζήσω απ’ τα μετάξια τους.
Αυτή τη στιγμή είμαστε ακόμη νέοι,
αρυτίδωτα τα «σε λατρεύω», αγαπημένε μου,
καιγόμαστε και γινόμαστε την ίδια ώρα
φρέσκοι μέσα στο χαμό.
Να φυλάξεις τα γράμματά μου,
στο μαύρο κουτί της μνήμης σου.

Να με φυλάξεις, γιατί είμαι γυμνή κι αθώα.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη, Χίλιες και μία λέξεις
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 18:09:42
Δώρα Κασκάλη, Χίλιες και μία λέξεις

[Ενότητα Ο έρως έχει ύπαρξη]

Πάλευα
και κάθε βράδυ
στο προσκεφάλι σου ακουμπούσα
ένα σύντομο ποίημα.
Προτίμησα για το χατίρι του
τα βασιλικά ρούχα να πετάξω
με άσπρο φανελάκι να κυκλοφορώ.
Εξόρισα από το λόγο μου περίτεχνα επίθετα,
αραβουργήματα, λεπταίσθητες εικονοποιίες.
Με τη γραφίδα σκάλισα
τη ρίζα της ελιάς, έδωσα σχήμα σ' ένα πρωινό,
ύμνησα την απλότητα του έρωτα.

Εύχυμα σώματα
κατοίκησαν τις ρίμες μου,
στόματα δάγκωναν
μ’ όλη τους την οδύνη,
μέλη καίγονταν
στης λαγνείας το καμίνι.

Σαχραγιάρ, Σαχραγιάρ,
ακόμη ένα βράδυ θα μείνω ζωντανή.
Ο ήλιος θ’ ανατείλει μια νέα υπόσχεση.
Όλα είναι εδώ και όλα είναι κόμπος.
Σαχραγιάρ, Σαχραγιάρ,
ένα κοπάδι λέξεις, όμορφα συναγμένο
για να κερδίσω μάταια την προσοχή σας,
για να αποκτήσω –φευ!– μια χάρτινη ζωή.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη, Άδωρα
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 18:29:04
Δώρα Κασκάλη, Άδωρα

[Ενότητα Ο έρως έχει ύπαρξη]

Όταν έσφαξες το ωραίο, μαύρο πιάνο με την ουρά,
κι έβλεπα να σταλάζει ακατάπαυστα
μια αιματόχρωμη αρμονία
απ’ τη λεπίδα του μυαλού σου,
δεν είπα τίποτε.
Σε αγαπούσα τότε.
Εσύ ο χειριστής, εσύ ο σφαγιαστής.

Όταν σου έγραψα το γράμμα,
–έπαιζα χρόνια με τις λέξεις,
τα μικρά μου κατοικίδια με την καρδιά του αίλουρου–
κι εσύ το ξέχασες μες στο σεντούκι
με τη σκαπάνη και τα βρόμικα φτυάρια,
ένιωσα να παλιώνουν όλα τα ποιήματα
που ήθελα να σου δωρίσω.

Σε αγαπούσα –ίσως– ακόμη
αλλά έμεινα χωρίς γλώσσα,
δίχως χέρια,
υποκατάσταση γυναίκας
σε βολικές ώρες ηδονής.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη: Silentium amoris (I)
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 18:54:55
Δώρα Κασκάλη, Silentium amoris

[Ενότητα Silentium amoris]

I.

Μην με ταράζετε, του έγραφε, για να επαναβεβαιώσετε την κυριαρχία σας πάνω μου. Είμαι ένα μετόχι που το πάτησαν οι αυθεντίες του πατέρα, του αδερφού, του εργοδότη, του κυβερνήτη. Σας παρέδωσα το πιο ατόφιο κομμάτι μου, το λίγο το δικό μου κι εσείς ζωστήκατε τα πυρομαχικά και το κάνατε πεδίο μάχης. Πηγαίνετε τώρα με τη δίδυμη καραμπίνα σας για άλλα θηράματα, το αίμα είναι πάντα το ίδιο αλλά ποτέ αρκετό. Εγώ θα ζωστώ τη σιωπή των νεκρών∙ έτσι λένε αυτοί που δεν ξέρουν. Όποιος έχει πεθάνει μια φορά ξέρει ότι στα μνήματα μιλούν την άρρητη γλώσσα της αλήθειας.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη: Silentium amoris (II)
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 19:01:16
Δώρα Κασκάλη, Silentium amoris

[Ενότητα Silentium amoris]

II.

Την εποχή του Τρόμου, του έγραφε, μην περιμένετε σεβασμό, ευχέλαια και λιτανείες. Αιρετικοί θα κατεβάσουν τις εικόνες. Είναι λυτρωτικό, ξέρετε, για μας που χρόνια βασανιζόμαστε από τους ασημοκαμωμένους σωτήρες. Μας φάγαν τα μαλάματά τους τη γλώσσα, γέμισαν τα διδάγματά τους υποσημειώσεις τη νεαρή μας σκέψη. Τότε αποσυνάγωγοι τώρα, στη χαρά της αναμπουμπούλας, βλάσφημοι. Έτσι και μ’ εσάς θα είμαι τρυφερά αγνωστικίστρια. Τη μέρα θα κλέβω το λάδι απ’ το καντήλι σας, θα γράφω πύρινους αφορισμούς να σας γκρεμίσω, το βράδυ το ιδιοπαθές εμπύρετο που για καιρό με ταχταρίζει, θα φέρει τ’ όνομά σας.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη: Silentium amoris (III)
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 19:05:02
Δώρα Κασκάλη, Silentium amoris

[Ενότητα Silentium amoris]

III.

Σας ζηλεύω, του έγραφε. Μπορείτε να απολαμβάνετε ως αναγνώστης τα ερωτικότερα ποιήματα. Γιατί δεν υπάρχει καμία συναισθηματική ανταπόκριση, δεν σας ανακινούν μνήμες που προσπαθείτε χρόνια να θάψετε, δεν μπορείτε να προσεγγίσετε παρά μόνον αισθητικά αυτόν τον γκρεμό, στον οποίο κάθε μέρα πέφτω και σκοτώνομαι, για να αναγεννηθώ το επόμενο πρωινό στο ανατομείο της ανάγκης.

Ύστερα έσχισε το γράμμα και κάθισε να παραγεμίσει με λέξεις ένα ακόμη εκμαγείο του.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη: Silentium amoris (IV)
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 19:12:05
Δώρα Κασκάλη, Silentium amoris

[Ενότητα Silentium amoris]

IV.

Μην αντιστέκεστε, του έγραφε. Στην πραγματικότητα δεν αντιστέκεστε, κάνετε ότι αντιστέκεστε, αλλά έχετε ήδη παραδοθεί. Δυστυχώς όχι σε μένα. Έχετε παραδοθεί σε μια ζωή που περιχαρακώσατε με τόσες αλλότριες αφηγήσεις ώστε νομίσατε ότι έγιναν δικές σας. Έχετε παραδοθεί στο ελάχιστο καταφύγιο φοβούμενος τα χάη, στα οποία μπορεί να σας εκτινάξει – διαμελίζοντας όλα τα προσωπεία σας – κάθε υπερβατική πράξη της ανθρώπινης ύπαρξης: η αλήθεια, η συγχώρεση, ο έρωτας. Μα ίσως μόνο έτσι ν’ ανασχηματισθείτε αυθεντικός. Κι όταν κάποτε τολμήσετε να αφεθείτε, μη αντιστεκόμενος, κάνοντας ότι δεν αντιστέκεστε κι όντως δεν θα αντιστέκεστε, τότε θα μπορέσουμε να βρεθούμε. Όχι με το λίγο, αλλά με μια πλησμονή που θα ’ναι λίγο από σας, λίγο από μένα και πολύ από την ίδια, την παλλόμενη ζωή.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη: Silentium amoris (VI)
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 19:17:32
Δώρα Κασκάλη, Silentium amoris

[Ενότητα Silentium amoris]

VI.

Σας ευχαριστώ που υπήρξατε αφορμή, του έγραφε. Το σχήμα της αφοσίωσης σφράγισε τ’ ασβεστολιθικά μου σπλάχνα. Ενίοτε επιτρέπω στην όραση να συμπλεύσει με το θυμικό μου. Μα σήμερα, κάηκαν οι λέξεις μέσα στα βιβλία σας, το χαμόγελό σας αναζητά ορισμούς που αντιδικούν με την κοινοτοπία. Όλα συνοψίζονται σε μια μνημονική προίκα, ολότελα ατομική. Στην ιδιωτική πινακοθήκη μου κράτησα περίβλεπτη θέση για σας που όλο αίμα ανθίζατε μέσα στο μπλε πουκάμισο. Αυτές οι προσωπικές μυθολογίες θα μείνουν πάντα ανιστόρητες. Τα βράδια της εσωτερίκευσης, εγώ θα σωματοποιώ ασκήσεις ύφους.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη: Silentium amoris (VIII)
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 19:21:53
Δώρα Κασκάλη, Silentium amoris

[Ενότητα Silentium amoris]

VIII.

Σφοδρά χύνετε τις λέξεις στα καλούπια τους, του έγραφε. Με τι να σας παρομοιάσω; Τεχνίτης κωδωνοποιός. Μα οι καμπάνες σας ποικίλλουν σε τόνο και σ' έξαρση. Άλλες μου ψιθυρίζουνε στ’ αυτί κι άλλες σύγκορμα δονούν τη μνήμη. Θαυμάζω το θάρρος σας ν’ αναμετριέστε, θνητός εσείς, με την αθανασία. Μα εύχομαι, όσο ξιφουλκούσαμε με το βλέμμα, ένας υπόρρητος ήχος αυτού του μεσημεριού να αντηχεί σε μια εξατομικευμένη συγχορδία.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη: Silentium amoris (Δίκην υστερόγραφου)
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 19:29:30
Δώρα Κασκάλη, Δίκην υστερόγραφου

[Ενότητα Silentium amoris]

Και φέρατε μαζί σας όπλο πρόσφορο για άμυνα ή επίθεση λέξεις κοφτερές κι ήταν η λεπίδα τους άλλοτε γυαλιστερή κάτω απ’ το φως της λογικής κι άλλοτε τόσο βελούδινη μέσα στα συμφραζόμενα ενός ακατάσχετου και λίγο ρετρό ρομαντισμού που τόσο σας πήγαινε.

Και κατείχατε για ίδια και αποκλειστική χρήση ένα σακούλι με ιστορίες μεθυστικές, που σπέρνατε στα ξερά λιβάδια των γυναικείων ψυχών. Ήσασταν σπορέας αλλά όχι θεριστής. Έτσι θέλατε ή δεν μπορούσατε αλλιώς.

Και διευκολύνατε κατά συρροή το ερωτικό φαντασιακό, αλλά εσείς πάντα φεύγατε νωρίς, για να μην πιαστείτε επ’ αυτοφώρω να νιώθετε.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη, Θυμήσου
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 19:33:47
Δώρα Κασκάλη, Θυμήσου

[Ενότητα Λιβιδώ]

Για την Αλεξάνδρα Μπακονίκα

«Επιτέλους!»
στο άνοιγμα της πόρτας
η συμπύκνωση της προσμονής.
Κι ύστερα ράφτηκαν τα στόματα,
μόνο μικρές οπές ανάμεσα
για τη ζέουσα ανάσα.
Το λίχνισμα της ηδονής
στο φως της γρίλιας,
το στάρι της πάνω στις γάμπες νοτερό.
Οι πατούσες τους,
πλεξούδες ομορφιάς
ριγμένες στο αιγυπτιακό βαμβάκι.

«Να με κρατάς» του είπε φεύγοντας.
Όχι, στο σώμα του το είπε
για να τη θυμάται.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη, Επιστροφή
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 19:39:51
Δώρα Κασκάλη, Επιστροφή

[Ενότητα Λιβιδώ]

«Μην με κοιτάτε», απαίτησε
τείνοντάς του τα χείλη της.
«Να αναπνέετε πάνω στο δέρμα
όπως την τελευταία σας μέρα,
όπως ο έρωτας που θα κάνετε
παραδομένος, κάποτε, επιτέλους.»
Έβαλε τη γλώσσα της
να φωλιάσει μέσα στο στόμα του.
Γέμισε ο ουρανίσκος χρώματα.
Έψαξε με τους κάλυκες τη μυρωδιά του.
Πήρε μετά ένα επίφοβο μονοπάτι,
το στόμα της τροχοδρομώντας
πάνω στο κορμί του
από το στέρνο ως
τα ρείθρα της λεκάνης.
Και σφάλισε με τα χέρια της
την ηδονή του,
να κάνει δική της
κάθε εικόνα που εκτοξεύεται ρευστή
στη μεγαλειώδη κορύφωση.
Δεν ήξερε πως ο θησαυρός της
ήταν η ίδια σε μια άλλη διάσταση.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη, Αναγνώριση
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 19:47:42
Δώρα Κασκάλη, Αναγνώριση

[Ενότητα Λιβιδώ]

Βραδυπορούμε
απέναντι ο ένας απ’ τον άλλο.
Βγαίνουμε απ' το αβέβαιο σχήμα του πρωινού,
το θάμπος πίσω μας, η οδύνη, η συνήθεια,
κι εμείς πασχίζουμε σώμα να κερδίσουμε,
να ορίσουμε το βλέμμα,
να φτιάξουμε το νέο εαυτό.
Πάνω στις λέξεις παίζουμε κουτσό
και στα διάκενα
τον πόθο παραχώνουμε,
σαν τα παιχνίδια μέσα στην κρυψώνα –κάποτε–
των δέκα θαλερών μας χρόνων.

Να μείνουμε έτσι ηττημένοι, αναλωμένοι,
με μία θλίψη στη φλέβα του λαιμού,
χαρακωμένοι απ’ της λαγνείας την αγχόνη,
εξαίσια συμβιβασμένοι.
Και όταν αγγίξουμε εκείνα τα σημάδια
της αναγνώρισης τον γόρδιο δεσμό,
να μην τρομάξουμε:
είμαστε αυτοί και όχι άλλοι
κι έτσι αυθεντικοί
του πάθους τη γυμνότητα να ενδυθούμε.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη, Μαθητεία
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 19:54:21
Δώρα Κασκάλη, Μαθητεία

[Ενότητα Λιβιδώ]

Μου ’δωσε ζωή
με τη μυρωδάτη ανάσα του
μ’ έντυσε δέρμα
με τ’ άγγιγμά του
μου χάρισε πόθο
με το εύφλεκτο βύθισμά του.

Μου ’βαλε στο στόμα
λέξεις αφράτες
μου φύτεψε στο στέρνο
έν’ ανθισμένο στεναγμό
μου ’στησε τα πόδια
στις λεωφόρους του παράφορου.

Με δίδαξε
να λέω τ’ όνομά του
μου ’δειξε
ν’ ανέβω αντίστροφα τον τάφο
κι ύστερα μ’ άφησε
στης απουσίας το λιοπύρι μου να ζήσω.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη, Delete
Post by: wings on 11 Feb, 2017, 19:59:59
Δώρα Κασκάλη, Delete

[Ενότητα Λιβιδώ]

Με σβήνετε.
Έχω τεκμήρια:
τις λέξεις αφανίζετε
σπάζετε τα νοήματα.
Τι μένει, αλήθεια, μέσα σας;
Άραγε, με θυμάστε;

Πήρατε μια γόμα
και με τ’ αδρό της μπλε
τη φλούδα αποσπάτε.
Είναι το σώμα μου αυτό
δεν είναι ένα ποίημα
ένας διάλογος
κάτι σπαρακτικά ερωτικό.

Μέσα απ’ την τρύπα βλέπετε
μια επόμενη σελίδα.
Για άσπρη σας φαντάζει.
Είναι ο λώρος που τρέφει της οδύνης τον ασκό∙
μέσα στ’ αμνιακό υγρό
πλέουν φωνήεντα, σύμφωνα πολλαπλασιάζονται.
Δεν ξέρετε κι όμως
για σας εγκυμονώ
τον αναγεννημένο μου εαυτό.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
Title: Δώρα Κασκάλη: Εκ-μαγεία
Post by: wings on 20 Feb, 2019, 21:19:17
Δώρα Κασκάλη: Εκ-μαγεία

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Ένας άντρας
πάνω απ’ τα χαρτιά του σκύβει
και την απώλεια να χωρέσει προσπαθεί
σε δυο χιλιάδες λέξεις.
Βλασταίνει ο θρήνος στα ματόκλαδά του,
διακλαδίζεται ρυάκι διάφανο στα γένια,
τις πρώτες του ρυτίδες σβήνει
αλλάζοντας το πρόσωπο σε άγραφη σελίδα.
Ένας άντρας
κοιτάζεται στον καθρέφτη,
το αίμα εκρήγνυται στα μάτια του,
κάτω από το λευκό πουκάμισο
τρέχει η ζωή αγώνα δρόμου
στις χοντρές, παλλόμενες φλέβες. Ένας
άντρας στις σκάρτες λέξεις μου κοιμάται
και αποκτά στις παύσεις μου ανάσα

φτιάχνοντας με τα μπράτσα του ψωμί
των νηστικών αιώνων.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Συμπαντικοί
Post by: wings on 20 Feb, 2019, 21:23:25
Δώρα Κασκάλη, Συμπαντικοί

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Ο φόβος σκορπά
τα λέπια του χρόνου
η ανάγκη καρφώνει
τη σάρκα στον σταυρό
αιμορραγεί, ραντίζει
με λέξεις καμβά λευκό

Ο φόβος μ’ εκτοπίζει
στη σκιά της σαγήνης
ψωμώνει τα περιβλήματα
ευσεβώς πνέει ζωή
σε άτεχνα νευρόσπαστα
που μιμούνται το «εσύ»

Φόβος είναι
ο έρωτας του σύμπαντος
για του κενού την αγωνία

Έρωτας είναι
το στιγμιαίο
–παράλογα που γίνεται–
ατέρμονο
μαζί σου

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Συνοχή
Post by: wings on 20 Feb, 2019, 21:28:19
Δώρα Κασκάλη, Συνοχή

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Φορώ τη σάρκα σου
φανελάκι σφιχτό
που μ’ ανάβει.
Γουλιά-γουλιά πίνω τον καφέ
και σε κάθε εκπνοή
το στόμα μου αποφυλακίζει
στο στήθος σου σμάρι φιλιά
που εξοστρακίζονται και
ξεψυχούν στα μπράτσα.
Χουφτώνω το στιλό και
τα μαλλιά σου υφαίνουν
τις λέξεις στην παλάμη.
Τ’ όνομά σου ψιθυρίζω
κι η γλώσσα λαξεύει τους μηρούς
στιλβώνει τις λεπτές φλέβες σου.
Σταυρώνω τα πόδια
για να μη ρευστοποιηθώ και
στη θάλασσα χυθώ της λεκάνης σου.

Από καιρό
το σώμα και το αίμα σου
συνέχει με.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη: [Παρατηρώ τα δάκτυλά σου...]
Post by: wings on 02 Mar, 2019, 19:33:07
Δώρα Κασκάλη: [Παρατηρώ τα δάκτυλά σου...]

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Παρατηρώ τα δάκτυλά σου
που τυλίγουνε καπνό∙
θα μυρίζουν την αψιά οσμή
της πεθαμένης χλωροφύλλης,
του χαρτιού που αναλώνει από
λατρεία το κορμί του
μες στο στόμα σου.
Ύστερα τα βαφτίζεις στο ουίσκι,
βρέχεις τις ρώγες τους
και οι μικρές Πυθίες θυμούνται
–σ’ αλκοολικές αναθυμιάσεις–
σφιχτά που κράτησαν τα στήθη
ως τον πόνο, τις κλειτορίδες
που από κάθε λυγμική ανάσα
στράγγισαν.
Είναι γυμνά τα χέρια σου
ως τους αγκώνες∙
δέρμα χιλιοφιλημένο
απ’ τα στολίδια των χειλιών τους.

Αυτήν την επικράτεια χαρίζεις.
Το άλλο σώμα αντιστέκεται.
Μπορεί να προσδιοριστεί επιθετικά
να παρομοιαστεί με ζώα ή φυτά
να μεταφέρει τη σημασία του
πάνω στην πλάτη παρηχήσεων τολμηρών.

Κόβει όμως διπλά
το μισητό ρήμα «ψαύω»∙
στη χασμωδία του κρύβεται
τόση απουσία.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη
Post by: spiros on 02 Mar, 2019, 20:12:31
Εξαιρετικό βάθος και ευαισθησία η κυρία :)
Title: Δώρα Κασκάλη
Post by: wings on 02 Mar, 2019, 20:19:42
Και ως άνθρωπος και ως συγγραφέας. Και λεπτότητα.
Title: Δώρα Κασκάλη, Τα χέρια της
Post by: wings on 02 Mar, 2019, 20:33:30
Δώρα Κασκάλη, Τα χέρια της

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Δεν ήξερε τα χέρια τι να κάνει
για να μην τρέμουν,
κομμένα από τον μίσχο της στοργής.
Με βία τα φυλάκιζε στις τσέπες
κι αυτά κροτάλιζαν
στης έλλειψης τον άτονο ρυθμό.

Δύο γυναίκες στο απέναντι τραπέζι
μετρούσανε τις μέρες τους
με χαπάκια της χαράς,
τα εισιτήρια του ύπνου.
Ένα χλωμό παιδί καθότανε
ανάμεσά τους∙
γούβες θαλασσινό νερό
τα μάτια του,
στα αδειανά μανίκια
σφύριζε ανοιξιάτικος Λεβάντες
και τ’ όνομά του ξεχασμένο
όπως η ρίζα απ’ το τραύμα
που κάποτε επουλώνεται.

Ήξερε τι να κάνει με τα χέρια της∙
να τ’ αποθέσει στα δικά του,
να ταξιδέψουνε στο σώμα του
που θα ’παιρνε
πανάρχαιο όνομα
της πιο σπαραχτικής επιθυμίας.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Συρραπτική
Post by: wings on 02 Mar, 2019, 20:39:33
Δώρα Κασκάλη, Συρραπτική

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Τις αγαπώ όλες τους
–εν δυνάμει–
τις δυνατότητές τους αγαπώ
την εικόνα τους στον καθρέφτη
όταν ξεκουμπώνουν τους αισθησιασμούς
κι αποχωρίζονται το δέρμα της αξιοπρέπειας
τις χειραψίες των συγγενών τους
τους σφιχτούς της έγγαμης επιβίωσης κορσέδες.

Ποθώ κι εκείνες
που διελαύνουν τον χρόνο
με τα κουζινομάχαιρα
τα γαϊτανόφρυδα
τα χτενάκια από ταρταρούγα
κείνες που αφαιρούν τα φορεμένα βλέμματα
και γίνονται αέναα καινούριες.

Τους προσφέρω
το τεμαχισμένο μου πουκάμισο
τα κοτσάνια που γεννούν
πρόσκαιρους στήμονες του σπασμού
τη λύπη ενός τέλους
το τέλος μιας ψευδαίσθησης
την αδυναμία να με εντάξουν
να με εγκολπώσουν
να με καταλάβουν

της πάλης τον λυγμό
στης ύπαρξης επάνω τα σχοινιά.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Δημώδες
Post by: wings on 04 Mar, 2019, 20:41:55
Δώρα Κασκάλη, Δημώδες

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Βάδισα κάμποσα χιλιόμετρα,
τρύπησαν τα παπούτσια μου∙
ήτανε δέρμα ντελικάτο.
Φόρεσα ρόμπολο χιλιόχρονο,
το πήρε το ποτάμι.
Ανέβηκα σε δύο αγκαθωτούς τροχούς
κόκκινο έβαψα το φουστάνι.
Μίλησα με περαστικούς,
ζήτησαν ανθρωπιά
θαύματα της ζωής μικρά.
Με πήρανε για ξωτικιά,
δεν είχαν ξαναδεί
άνθρωπο δίχως αίμα
στη δημοσιά να περπατά.
Πέρασαν ημερόνυχτα επτά,
και έφτασα ξυπόλητη
μέσα στο θάμπος,
–στη γυάλινη κυψέλη
που επιστρέφει το χαμόγελο
μαχαίρι–
να υπάρξω ως τη δωδεκάτη ώρα
ένα ελάχιστο καταφύγιο,
για να ’χεις κάπου ν’ ακουμπήσεις
τη ραγισμένη σου ματιά.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Eros
Post by: wings on 04 Mar, 2019, 20:46:17
Δώρα Κασκάλη, Eros

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Με κατασπαράζει
με εκδικείται
για το ελάχιστο
που αξιώνω
με κατηγορεί
για τη θανή του σώματος
για παιχνίδια μοναχικά
σε σεντόνι ιδρωμένο.
Το καύσιμο είναι
η εικόνα σου
συνάψεις εφήμερες
μια αυθαίρετη ερμηνεία.
Θέλει κι άλλο
κι άλλο.
Αίρεται πάνω από τη μέρα,
την ιστορία που φοράει
ξυλοπάπουτσα,
τη ληθαργική χώρα.
Τι αντινομία:
στις καθημαγμένες μου θηλές
βοτάνι τρέφω αθανασίας.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Αγάπης σάρκα
Post by: wings on 04 Mar, 2019, 20:49:35
Δώρα Κασκάλη, Αγάπης σάρκα

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Θέλω να εφεύρω μια γλώσσα νέα.
Τις σιωπές να ντύσει
και τις ανέστιες επιθυμίες να σαρκώσει.
Σαν παλτό να κουκουλώσει
τη μοναξιά μας αυτήν
την άγρια νύχτα. Χάδι σοφό
στ’ αχάιδευτα μέλη ζωή να δώσει.
Να ξαναθυμίσει την ανακάλυψη
του πρωτόφαντου κόσμου. Θέλω
μέσ’ απ’ το χάος του εαυτού

τούτη η γλώσσα
ν’ αγκιστρώσει
την αγάπη.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Θνησιγενή κι αιώνια
Post by: wings on 04 Mar, 2019, 20:55:03
Δώρα Κασκάλη, Θνησιγενή κι αιώνια

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Βαρδάρης. Έξι και μισή. Στο λεωφορείο.
Σταματημένοι στο φανάρι,
βλέπω σεντόνι απλωμένο
να ερωτοτροπεί στα σύρματα
με αεράκι φθινοπωρινό.
Αυτή την ώρα, νοτισμένο και βαρύ
δεν θα μυρίζει σαπούνι Μασσαλίας,
αλλά τα στήθη της γυναίκας
που χάιδευε τη χθεσινή βραδιά
καθώς επάνω της θα το ’συρε
από ντροπή για τους λεκέδες
του χρόνου στο κορμί της.
Αν είχε φωνή, ίσως και να της έλεγε
ότι εκείνο
χωρίς λουλουδάτα ντεσέν
και μ’ ένα σχίσιμο στη δεξιά γωνία
τα καταφέρνει
να σαβανώνει το γκρίζο πρωινό,
διάφανο να φέρνει τούτο
τον ανυπόληπτο βυθό.

Να φυλακίζει πρόσκαιρα το κάλλος
την ώρα που το πιρουνιάζουνε
χρυσάφι κάνοντάς το
του ήλιου οι ακτίνες.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Μνήμης προίκα
Post by: wings on 04 Mar, 2019, 21:05:26
Δώρα Κασκάλη, Μνήμης προίκα

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Οι γυναίκες που γερνούν στα γραφεία
αφήνοντας πάνω στους καπλαμάδες
τη δροσιά των μπράτσων τους.
Εκείνες που κάθε απόγευμα του Οκτώβρη
πίνουν στην κουζίνα καφέ
με μόνη συντροφιά
το φωτάκι του απορροφητήρα.
Γυναίκες που γυρνούν στους δρόμους
με κομμένο στήθος, ρημαγμένη
την κόμη τους από ιαματικά φαρμάκια.
Άλλες που χορεύουν κλακέτες με το μπαστούνι τους
και τις λένε Σκλήρυνση κατά Πλάκας.
Αυτές που δεν ζουν χωρίς την αγάπη και
μετρούν την κάθε μέρα μακριά
σαν θάνατο. Γυναίκες που
σιάζουν χωρίστρες, μαντάρουν τη φθορά
ανακατεύουν την έγνοια τους
με ρίγανη και πιπέρι.
Οι γυναίκες που κερδίζουν την αθανασία
ζώντας στο δέρμα του εραστή τους.
Τα κορίτσια που βιάζονται να γίνουν γυναίκες
που πεθαίνουν για να μείνουν γυναίκες.

Είναι η προίκα μου, το κουράγιο μου, το
καθημερινό μου προσφάι.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Απλή συνταγή λαχανοσαλάτας
Post by: wings on 04 Mar, 2019, 21:22:58
Δώρα Κασκάλη, Απλή συνταγή λαχανοσαλάτας

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Πίνω νερό σε ποτήρι του ουίσκι.
Κάθε τέτοια ώρα είναι δύσκολη,
όταν πρέπει να κόψω σε λεπτές, ισομήκεις λωρίδες
το λάχανο για το μεσημεριανό,
την ορθή να επιμεληθώ διάταξη των μαχαιροπίρουνων
επάνω στο λινό τραπεζομάντιλο,
να ιδιοποιηθώ συννόμως την οικιακή ευτυχία.
Πρέπει να προλάβω
τα κόκκινα να ξεβάψω λακαρισμένα νύχια μου,
μικρές σταγόνες ηδονής που περιπαίζουν την ηθική σας,
να ενταφιάσω τα ζωηρά μου πέλματα
στα πέτσινα κιβούρια εσωτερικού χώρου,
να σβήσω από τα μάγουλα
χιλιάδες βλέμματα λαθραία
να καθαρίσω δύο στήθη
λευκωμένα.
Βάζω το αναβράζον ντεπόν σε λεπτόλαιμο
ποτήρι,
ένα μικρό φλαμίνγκο που με ταξιδεύει
με μεθυσμένες τανίνες κι επι-
γεύσεις από βαρέλια, βανίλιες, φραγκοστάφυλα
για να αντέχω εσπερινές των συγγενών ευωχίες.
Αερίζω τα ρούχα μου από τη σκόνη της μέρας.
Από τις τσέπες του παλτού το σκάνε ζίνες κι ένα σμάρι χρυσαλλίδες.
Ξεφτισμένα φτερά κολεόπτερων συνιστούν την κατάσαρκη πανοπλία μου.
Όλα να παραχωθούν στο βεστιάριο.
Τώρα!
Η ώρα του μεσημεριού
με την απώλεια πιο λαγαρή μέσα στο θάμπος
θα είναι πάντα
μία δύσκολη ώρα.

Της απομάγευσης το θηριώδες μου τοτέμ.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Λατομείο ονείρων
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 15:51:45
Δώρα Κασκάλη, Λατομείο ονείρων

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Στο μέσα στέρνο τάιζες λατομείο, μάρμαρο ατόφιο – ένα
δάσος ταφόπλακες μικρές. Τώρα
φουρνέλα ψάχνεις στης γλώσσας τα ριζά,
το ορυκτό να ξεθεμελιώσεις που τα χλωρά σου
όνειρα μαραίνει. Φοβάσαι πως μαζί
θα αφανίσεις τα σθεναρά του έρωτα ειδώλια,
τις καλοζωισμένες χίμαιρες που
παρελθόν αποκαλείς.

Καλύτερα η χάσκουσα οπή. Μα,
πρόσεχε τα υλικά οικοδομής.
Πάλι να μη φενακιστείς∙ ή μην αρχίσεις
να ψάχνεις γι’ αετώματα
τη μνήμη του μαρμάρου να σκεπάσουν.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Τα χρειώδη
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 15:55:49
Δώρα Κασκάλη, Τα χρειώδη

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Έτσι να ζω με το τίποτα
να κολατσίζω με δυο λέξεις,
να έχω για προσκέφαλο
βιβλία ξεχασμένων ποιητών,
να πίνω καφέ με
τον ακέραιο Παπαδιαμάντη μου.
Να δίνω καταφύγιο στο δαρμένο σκυλί
που το λέν’ Καλοσύνη.

Για όποιον με θυμηθεί
έχω στη στάμνα μου κρύο νερό
έξω απ’ την πόρτα.
Για όποιον μ’ αγαπήσει
μια φέτα ψωμί με ζάχαρη,
ένα ριπίδι μ’ όλα μου τα χρώματα
και μια λιακάδα μέσα στο σαλόνι.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη: [Μη μου μιλάς...]
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 16:02:04
Δώρα Κασκάλη: [Μη μου μιλάς...]

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Μη μου μιλάς
για επανάσταση.
Δεν τελειώνει στις λέξεις.
Αυτές είναι το εφαλτήριο.
Ο πόνος νιώθεται στο σώμα
που γέρνει,
που γερνάει αδικαίωτο.
Να σου μιλήσω για τις γυναίκες στη στάση:
η μια μονολογεί∙
τα μαλλιά της μακριά
πώς αντέχουν ανέγγιχτα;
Η άλλη κοντοστέκεται,
μετρά πελάτες με το βλέμμα.
Εκείνη η τρίτη κρύβει τα χέρια
που μούλιασαν στις χλωρίνες
και χάσανε την τρυφερή φυλή τους.
Επανάσταση είναι που τα βλέπω,
σου τα ιστορώ,
έχω ακόμα πίστη
και ξεσκονίζω από πάνω μας
τη στάχτη του χρόνου.
Επανάσταση είναι που σου γράφω
για το απόθεμά μας
αντλώντας δροσιά από ξεπατωμένα πηγάδια.

Να μου μιλάς για τη ζωή που συνεχίζει
ανυπότακτη μες στην οδύνη.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Παραμονή
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 16:25:56
Δώρα Κασκάλη, Παραμονή

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Καλοκαιριά πάνω απ’ την πόλη.
Μόνο ένα αδέσποτο σύννεφο
–σκοπευτής ελεύθερος–
με στόχευε από ώρα.
Οι διμοιρίες έκαναν
τσιγάρο της υπομονής
πριν ξεκινήσει η μόνη πράξη.
Τα δέντρα εκσφενδόνιζαν
μολότοφ χλωροφύλλης
επάνω στο πλακόστρωτο
ενός ακόμα κυνικού Δεκέμβρη.

Διαδήλωνα μοναχικότητα
στις λεωφόρους όπου αντάρα
και φωνές παρήλαυναν.
Καρπωνόμουν τη
μνήμη από το χέρι σου που έλειπε.
Γινόταν μήτρα του κορμιού σου η πόλη.
Ο θαλασσινός κόρφος της
γούβιαζε αξόδευτη την τρυφερότητα.
Η κλειστή χώρα μού έστηνε οδοφράγματα,
μα εγώ ήθελα προσκυνήτρια ως
τη θωριά σου να περπατήσω.

Οι σωρείτες πάνω από τον Χορτιάτη
κακά έφερναν μαντάτα.
Λαχταρούσα να βγάλω τη μαύρη ζακέτα,
συγγνώμη να μη ζητήσω
για το φάλτσο στον επαναστατικό μου ρόλο.

Ξεμπράτσωτη στο άδειο
λιμάνι. Να φωνάξω.
Σε θέλω.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη
Post by: spiros on 08 Mar, 2019, 16:35:27

Δώρα Κασκάλη, Τα χρειώδη

Να δίνω καταφύγιο στο δαρμένο σκυλί
που το λέν’ Καλοσύνη.

Πριν γνωρίσεις τι είναι πραγματικά η καλοσύνη
πρέπει να χάσεις πράγματα,
να νιώσεις το μέλλον να διαλύεται σε μια στιγμή
όπως το αλάτι σε αραιό ζωμό.
Αυτά που κρατούσες στο χέρι σου,
αυτά που μετρούσες και φύλαγες προσεκτικά,
πρέπει όλα να φύγουν έτσι ώστε να μάθεις
πόσο έρημο μπορεί να γίνει το τοπίο
μεταξύ των περιοχών της καλοσύνης.
https://www.translatum.gr/poetry/naomi-shihab-nye.htm
Title: Δώρα Κασκάλη
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 16:42:24

Πριν γνωρίσεις τι είναι πραγματικά η καλοσύνη
πρέπει να χάσεις πράγματα,
να νιώσεις το μέλλον να διαλύεται σε μια στιγμή
όπως το αλάτι σε αραιό ζωμό.
https://www.translatum.gr/poetry/naomi-shihab-nye.htm

Ναι, Σπύρο. Λογοτεχνικές συγγένειες ή πανανθρώπινα θέματα που αποτυπώνονται στα γραπτά των συγγραφέων όλης της υφηλίου.
Title: Δώρα Κασκάλη, Mind the gap
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 16:47:37
Δώρα Κασκάλη, Mind the gap

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Ποιανού πόδια βήματα σέρνουνε
στον σκονισμένο δρόμο;
Για ποια μπράτσα θρηνούν άδεια τα μανίκια;
Ο πόνος με τη σμίλη του
δουλεύει υπερωρίες στα κορμιά μας.
Μία φυλή μισών ανθρώπων
βελάζουμε στα τρίστρατα
του άδικου καιρού μας.

Δεν θα πάρουμε τα τεχνητά σας μέλη.
Θυμόμαστε ακόμα ότι το στήθος
αναπαύεται μες στο βαμβάκι της παλάμης
ότι το στόμα αποζητά έναν κόλπο ζεστό
που να φυλάει στις κρυψώνες του
όλου του πόθου το αλάτι.

Θα ορτσάρουμε στον χαμό
μέχρι να φυτρώσουν χέρια τρυφερά
έως να βλαστήσουν πόδια κυνηγού.
Θα φτιάξουμε πάλι
δέρμα από τη μνήμη του χαδιού.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Φυσική προσαρμογή
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 17:08:12
Δώρα Κασκάλη, Φυσική προσαρμογή

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Προσπίπτουσα και εμφανώς αναξιοπρεπής,
θα ξεντυθώ το σώμα πάραυτα.

Τον γλυκασμό θα κλείσω αεροστεγώς σε γυάλα
πριν να τον βάλω στο ψηλότερό μου ράφι.

Και θα φορέσω το ταγέρ της λογικής που
επιτυχώς ταιριάζει με των γραφείων σας τους τοίχους.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Φρεναπάτη
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 17:12:30
Δώρα Κασκάλη, Φρεναπάτη

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Τώρα να μη με θυμάσαι.
Μη μου χαρίζεις νιάτα
που μου φεύγουν
–ας πάνε στο καλό–
βγάλε μου τ’ άσπρο φόρεμα,
χρόνια έχω που το χάρισα
στους ρακοσυλλέκτες.
Διώξε το τρένο από το πλάνο.

Μη με θυμάσαι. Έτσι.
Δεν μπορείς να φανταστείς τη ρυτίδα
στο μεσόφρυδο
το παλιό μου γραφείο, τις σφραγίδες
της φθοράς στα μάγουλα.

Αν με γυμνώσεις από την απατηλή σου
μνήμη, θα μείνω όπως ήμουν πάντα.
Όλη ψίχα.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Οικόσιτα φαντάσματα
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 17:22:08
Δώρα Κασκάλη, Οικόσιτα φαντάσματα

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Κηδεύω κάθε χρόνο
κι έναν άντρα.
Όπως οι χαροκαμένοι
αεροβαφτίζω.
Είναι φαινομενικά ανέξοδο,
δεν απαιτείται επαγγελματισμός
κάσα ολκής
λιμουζίνα ευρύχωρη.
Η μέθοδός μου αυτοματοποιημένη:
διαλύω το κορμί του
επανασυγκολλώ το χέρι στο κεφάλι
το πλευρό στη φτέρνα
–ως μυθικά ευαίσθητη–
το πέος μικροσκοπικό δεξί ποδάρι.
Το κολάζ στερεώνεται
στο κάδρο με καρφίτσες.
Καμία πια συγκίνηση.
Ξεχνώ τα λόγια τους
–ήτανε άραγε ποτέ δικά τους;–
τα μεταποιώ σε εξόδιο:
Ἐπεπόθησεν ἡ ψυχή μου τοῦ ἐπιθυμῆσαι.
Ύστερα γίνονται φαντάσματα,
με κατοικούν ξανά.
Αλλά, νομίζω ότι δεν έφυγαν ποτέ
απ’ όπου είναι το σπίτι τους.
Το τεχνικολόρ αποχρωματίζω
και μαυρόασπροι προσμένω
στα σπλάχνα μου να ξεθωριάσουν.
Εκεί θ’ αναπαυτούν.
Οικόσιτοι. Δικοί μου.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη: Λέγε με Ελένη, Θεοδώρα...
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 17:28:44
Δώρα Κασκάλη: Λέγε με Ελένη, Θεοδώρα...

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Με βλέπεις στο πίσω μέρος του καθρέφτη.
Μου δίνεις κάθε όνομα,
κάθε ιδιότητα που αποφασίζεις
ν’ αποκαλείς σαγήνη και πάθος και ρήξη.
Ο δρόμος που στέκομαι βγάζει
στο τέλος του κόσμου σου.
Στο σύνορο, τρέφω τον γκρεμό
με την απειλή της κατακρήμνισης.
Έχω το σχήμα του μαχαιριού
που εφαρμόζει στην πληγή
κάτω απ’ το μήλο του πρώτου σου πατέρα.
Με βαφτίζεις ανομία και παρέκκλιση
με τύψεις με λιθοβολείς.

Θα χαράζω το γυαλί σου
με το διαμάντι που φυτεύω
κάθε φθινόπωρο στους βορινούς μου κήπους.
Εσύ θα πιστεύεις ότι είναι μια αλλοίωση
του χωροχρόνου που λύνεται με
απλά, ξεκάθαρα μαθηματικά.

Όταν μια μέρα θα με δεις
ζωντανή, ελεύθερη από κάθε ασφυκτική
κυρίαρχη επινόηση,
θα καταφέρεις μες σ’ αυτόν τον ανάλγητο
και άδικο καθρέφτη
να σε αντικρίσεις.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Έμπλεη
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 17:39:01
Δώρα Κασκάλη, Έμπλεη

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Τα δέντρα μεγαλώνουν μες στα σπίτια μας,
γεμίζουν ξύλο τις ρωγμές
στους ταλαιπωρημένους τοίχους.
Τα εμπορικά, απέναντι, άνεργα μας κοιτούν
πουλώντας αφειδώλευτα
την πτώχευση στον χρόνο.
Οι λέξεις καρφιτσώνονται στο πέτο μας∙
έτσι νεκρές, πόσο πιο ζωντανές φαντάζουν
σε ερμηνείες ευεπίφορες.

Μα εσύ πάντοτε μέσα μου.
Στη χιλιοπλόκαμη απουσία
φως και μ’ εξακτινώνεις.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Ομοτράπεζοι ομοούσιοι
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 17:44:56
Δώρα Κασκάλη, Ομοτράπεζοι ομοούσιοι

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Σήμερα δεξιώνομαι τους ζωντανούς μου.
Στο τσιγκέλι ο μπαλτάς
στον καλόγερο το δεκανίκι.
Είμαστε πάλι ολόκληροι
σωσμένοι απ’ το σφαγείο
της μνήμης
της ασθένειας
της απουσίας.

Θα πιούμε ένα ξινόμαυρο
με μόνη παρενέργεια τη χαρά.
Θα φάμε
γεμιστά και φέτα
και θα δροσίσουμε
τα πόδια στο μωσαϊκό.

Το παρελθόν δεν θα εξαγοράσω
δεν θα ζητήσω αναδρομές.
Θα φτιάξω ένα μεσημέρι στο άχρονο
τη γραμμικότητα θα σπάσω της ανάσας
και θα εγκαθιδρύσω λίγων ωρών υγεία

Και μία καλοσύνη
να ταΐσουμε
τα στόματα πριν ξεχειλώσουν απ’ τη φρίκη.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Του γιου μου
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 17:51:04
Δώρα Κασκάλη, Του γιου μου

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Ήσουν το αρσενικό μου
δώρο αυγουστιάτικο μες στις ελιές
στον πιο υπήνεμο μυχό του εφήβαιου
της θαλερής νύμφης Σιθωνίας.

Γαντζώθηκες μέσα στη μήτρα
με την επίμονή σου πίστη για ζωή
και βιάστηκες να κλάψεις
την πρώτη αχόρταγη ανάσα.

Περπάτησες μονάχος
στήνοντας όλο πείσμα
το εύθραυστο κουράγιο σου
σε ποδαράκια που ποθούν το άλμα.

Την όψη σου ξομπλιάζει η αγαθότητα
η ομορφιά που δεν μαγεύει βάναυσα.
Στέκομαι αλάργα, ίσα ν’ ακουμπώ
την άκρη της σκιάς σου.

Σε δίνω αμόλευτο και άδολο στον κόσμο
δεν ονειρεύομαι εκστρατείες, τρόπαια χρυσοφόρα,
μ’ αν μπεις μες στο καράβι σου
αναζητώντας τη δική σου νίκη

εγώ στον βράχο θα στηθώ
μ’ ένα δαυλί τον δρόμο σου να φέγγω.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Επίσκεψη
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 18:01:58
Δώρα Κασκάλη, Επίσκεψη

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Ήρθες εψές,
νεκρός επταετής,
κάθισες στο τραπέζι
και με κοιτούσες με το βλέμμα του παιδιού
που πάει να κάνει ζαβολιά.
Μιλούσες πάλι
κι οι χωμάτινες χορδές
έφτιαχναν μία αρχαία γλώσσα
που νιώθονταν στο σκοτεινό συκώτι.
«Θα τραγουδήσεις σ’ άλλα χρόνια επτά»
σου έγνεψα παρηγορητικά.
Άναψες έναν Άσσο,
μα τώρα δεν σε μάλωσα.
Ισχνό έμεινε το κορμάκι σου,
οι ρίζες είναι διαιτητικές,
κάτασπρο να λαμποκοπά
μέσα στη σκάφη του καιρού και της βροχής.
«Να ’ρχεσαι να με βλέπεις,
σ’ αναζητούνε τα παιδιά∙
όταν κάνει ποδήλατο, στον ουρανό σε χαιρετά
η νεφελώδης κόρη»,
σου είπα μα δεν δάκρυσες.
Έβλεπες τα καράβια σου,
αιώνια καρφωμένα,
μες στις κορνίζες αραγμένα
να χάνουνε σιγά-σιγά τα χρώματα.
Έπλεαν όλες μας οι μνήμες
στο μέταλλο που έλιωνε
στης ίριδας τη μαύρη σαρκοφάγο.

Λίγο πριν φύγεις
το χέρι σου έχωσες στο στήθος
κι έβγαλες ένα χάρτινο λουλούδι
πνιγμένο στην πορφύρα.
«Να της το δώσεις»
κι έδειξες το πέπλο της νυφούλας
που ολονυχτίς την πάντρευε
μες στη γλυκάδα ο ήλιος.

Χάθηκες,
μα έμεινε στη θέση της σημαίας
δίπλα στη λεμονιά εκεί
ο φάρος της καρδιάς σου,
στην άκρη στο μπαλκόνι
πυγολαμπίδα φλογερή.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Τέταρτη ώρα του θανάτου
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 18:08:06
Δώρα Κασκάλη, Τέταρτη ώρα του θανάτου

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Ξενυχτώ με το ζωάκι
που ’χει κάνει για φωλιά του
το σιφόνι της κουζίνας.

Κρέμομαι και κάνω κούνια
στον ιστό μιας αράχνης
γλείφοντας αφρό της πάχνης.

Ένα τραγικό πουλί
έξω στο μπαλκόνι
με το ράμφος με τσακώνει.

Φίλοι της αγρύπνιας
ανοιχτόκαρδοι σπλαχνικοί.
Μόνο η μνήμη αντιδικεί.

Κάτω απ’ τη σκόνη τρέχω
στις φωτογραφίες,
ξεκάλτσωτη δεκαετής.

Μια συλλογή από
χαρτοπετσέτες χρωματιστές
φυλάκισε της νιότης ενοχές.

Τετάρτη ώρα του θανάτου
πνιγμένη στα κτερίσματα,
τις θαυμαστές μου λεπτομέρειες.

Σε σκέφτομαι∙
κι αμυγδαλιές
ποτίζονται στο στόμα μου.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Η ρίζα της ζωής
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 18:22:37
Δώρα Κασκάλη, Η ρίζα της ζωής

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Δεν ήξερα τι να πω
στον άντρα που καθόταν
κι έβλεπε τα χέρια του να καίγονται.
Αποχαιρέτησα τα παιδιά
γιατί αύριο θα μεγάλωναν,
τα κρεβάτια τους θα γέμιζαν
με χλωρές επιθυμίες που εγώ
θα πρόδιδα, θα πρόδιδα.
Η σιωπή είχε πιάσει
τις γωνίες στο σπίτι
και ύφαινε, ύφαινε
όσο κι αν την ξεπάτωνα
με φονικά τσιτάτα.
Μια ετυμηγορία βλάσταινε
στα δέντρα της μακρόσυρτης άνοιξης.
Περιμέναμε μπρος στον καθρέφτη
τον αναπόδραστο θερισμό.
Οι γρίλιες μου κοιτούσαν
σε σένα, στο ανέσπερο κορμί σου
που τις κοινοτοπίες διέλυε της ευτυχίας
κι έχυνε την ορμή του
στις άδειες κόγχες της ημέρας.
Ήσουν η ρίζα της ζωής,
ερήμην σου.

Ήσουνα το παράλογο
που θα ξανάφτιαχνε τον κόσμο.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη: Πωγώνι, 2015
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 18:33:31
Δώρα Κασκάλη: Πωγώνι, 2015

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ
με ξυπνούσε η σιωπή,
μου μιλούσαν οι ρίζες.
Τόσα σπίτια γύρω,
οι πρόγονοι στρωμένοι
σ’ αθέατα τραπέζια
αγκαλιασμένοι πάνω σε
σαρακοφαγωμένα κρεβάτια
μάταια να περιμένουν
τους απογόνους.
Κι εκείνοι ξεχάστηκαν σε μέρη
που μήτε να προφέρουνε μπορούν.
Οι στάβλοι στόματα ανοιχτά
χωρίς γεννήματα,
τα χωράφια περάσματα
γι’ απελπισμένους πεζοπόρους.

Οι ρίζες ανεμίζουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας
φτιάχνουν παγίδες στα τρίστρατα.
Πώς να τις χαλάσεις
όταν ταΐζονται με αίμα;
Ίσως να ήταν το μοιρολόι που με ξαγρύπνησε
των άταφων πάνω στα διάσελα
εβδομήντα χρόνια μετά.
Γι’ αυτούς δεν καίει της μνήμης το κεράκι.

Βασανίζει η σιωπή
της αγάπης
της ιστορίας
σε τούτο εδώ το σύνορο.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Θυσία
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 18:43:00
Δώρα Κασκάλη, Θυσία

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Ήταν ωραία η γιορτή.
Όλοι συγχαίρονταν.
Τα σπασμένα αγγεία
στις κρύπτες τους μουρμούριζαν.
Ο τρελός έκοβε βόλτες
σιωπηλός.
Οι κήνσορες κρατούσαν σημειώσεις
κι απέγραφαν
κάθε κοφτή ανάσα.
Οι ποιητές πουλούσανε τον πόθο:
«Τρία ευρώ η περγαμηνή!»

Το κυρίαρχο πλήθος
ξερίζωνε τα ξερολίθια
κι έφτιαχνε νέες ακροπόλεις.
Γκρίνιαζαν οι ζωγράφοι
ότι χαλνούσε το τοπίο.
Ο τρελός έδενε με σχοινιά
της φλαμουριάς τον λαιμό
και τα μωρά φωνάζαν:
«Γαϊτανάκι!»

Είχαν πλαγιάσει όλοι
ησυχασμένοι
όταν εκείνος ο ενοχλητικός
τρελός
έγινε Κρεμασμένος.

«Αναβολή» ψιθύρισε
η χαρτορίχτρα που
κάποιον ευγενή συμβούλευε.

Τη δέκατη ημέρα
το ξύλευσαν
το δύστηνο το δέντρο.
Βάλαν σε σανιδένια κάσα
τον σοφό.
Κι ήταν η μόνη ελπίδα
το παιδί
που σκύλευσε από τις τσέπες του νεκρού

δάκρυα της συμπόνιας του
στο κεχριμπάρι
του μάταιου τούτου κόσμου.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Ποιητής
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 18:57:59
Δώρα Κασκάλη, Ποιητής

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Μοιάζω με μηχανή
παραγωγής λέξεων.
Ενίοτε, δεν τις αγαπώ
ούτε απολαμβάνω
τον άχαρό μου ρόλο.
Συχνά τις φτύνω
τις κακοποιώ.
Μετά το μετανιώνω.
Τις στολίζω
τις κάνω θελκτικές
για να τις αγοράσουν.
Τις βγάζω στο κλαρί.

Είμαι συλλέκτης και ταριχευτής
μικρών πτωμάτων
που χύνουν απ’ τ’ απύλωτα
οι άμουσοι, οι ωραιοβλαβείς.
Πού να γνωρίζουνε οι αδαείς
ότι είναι αυλών συστήματα∙
τις σπάνε με τα δόντια τους,
λυγίζουνε τις γέφυρες
ανάμεσα στους φθόγγους,
τις συλλαβές ραγίζουν.
Εγώ τις σώζω,
τις συντηρώ στην ελεγχόμενη υγρασία
μνημονικών συνάψεων.

Και στο χαρτί
στην άχρονη άχραντη ζωή
ατόφιες τις ενταφιάζω.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Ατελής μούσα
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 19:01:49
Δώρα Κασκάλη, Ατελής μούσα

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Κατοικώ σε ποίημα ημιτελές
αναπνέω με μισό πλεμόνι, με το χωλό
ποδάρι μου εκτελώ τις ποζισιόν.

Πίνω μες στο σκοτάδι malt παλιά
για νέα πάθη. Νιώθω μια αδυναμία:
δίνεις σώμα δίχως αίμα, απατεώνα ποιητή.

Στους μαιάνδρους της λαγνείας σου
γυμνή κυλιέμαι
μα εσύ με ντύνεις με παράγραφο
που στην τελεία της θα με σκοτώσει.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Μόνο λέξεις
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 19:06:27
Δώρα Κασκάλη, Μόνο λέξεις

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Αυτό το ωραίο, χυμώδες ποίημα
με το μαχαίρι μου θα σφάξω.
Θ’ αφαλοκόψω τις αλφαδιασμένες λέξεις του
με το καλέμι θα γκρεμίσω τα ρυθμικά δεσίματά του.

Θα στραγγίζουν τα ρήματα απ’ το αίμα τους,
θα στεγνώσουν οι μεγαλοστομίες των επιθέτων.
Κι ύστερα στη χωματερή της λήθης
το τομάρι του θα πετάξω.

Γιατί τα μάτια σου γεμίσανε νερό
η αγωνία σου ξεχείλισε στα τσίνορα
κι εγώ μόνο λέξεις μπορούσα να σου πω
παρηγορητικές, καλλωπιστικές.

Τέτοια μάτια χρειάζονται κορμί
τη ζεστασιά της σάρκας
που μόνο εκείνη
ξέρει να γιατρεύει.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Οδοιπορία
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 19:16:15
Δώρα Κασκάλη, Οδοιπορία

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Μπορώ να περπατώ κάθε πρωί
πάνω στο νοητό σκοινί
που δένει τείχη με λιμάνι,
μόνο γιατί ονειρεύομαι το σώμα σου
να μεγαλώνει στων λιονταριών το στόμα
και να φορά σαν πανοπλίες τα πουκάμισα.

Μπορώ να περπατώ στο χείλος
της ημέρας τσακίζοντας τη ράχη μου
με τ’ αμαρτήματα που ψάχνουν
συγχώρεση προσωρινή
μόνο γιατί η αγκαλιά μου
καρπώθηκε την αγάπη,
ζεστάθηκε από το ρίγος της ανάσας τους.

Μπορώ να περπατώ στα τείχη που γκρεμίζουν
πλεκτάνες των οπλαρχηγών
και συμφωνίες ξένων ηγεμόνων
μόνο γιατί πάντα θα κατοικώ
γωνία Απολλώνιου και Διονυσιακού
στις λέξεις των παππούδων μου
σε σιντεφένιους ίαμβους
πέτρινους δεκαπεντασύλλαβους.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Τα λόγια εκείνου
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 19:22:04
Δώρα Κασκάλη, Τα λόγια εκείνου

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Με ανεμίζεις∙
τρίζεις τους τοίχους της συνήθειας.
Με αποφυλακίζεις
δίνοντας εγγύηση
τοπάζια, φεγγαρόπετρα, κοβάλτιο. Μάτια φυλακτό.
Με σέρνεις στο φως σου
φανέ του απόβροχου
κρύσταλλο που επιστρέφει το είδωλό μου καθαρό. Ησυχασμένο.
Εξημερώνεις τον σκορπιό
που τάιζα στο μπράτσο.
Στην θίνα σου ακουμπώ
στόμα διψασμένο κι όλα τα μέλη υγραίνονται.
Μου γεννάς λέξεις
που βαφτίζω στην προσδοκία
το νόημά σου εγκολπώνοντας.
Σε σπάζω, κομμάτια
σάρκας, ενοχής, κάβλας και στέρησης.
Σε φορώ μικρή μου
εγκατάσταση
απόκοσμο τέρας
θησαυρέ μου.

Είπεν εκείνος.

Γεννηθήτω το ποίημά του.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη: [Μόνο γιατί αγάπησα το βλέμμα σου...]
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 19:30:14
Δώρα Κασκάλη: [Μόνο γιατί αγάπησα το βλέμμα σου...]

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Μόνο γιατί αγάπησα το βλέμμα σου,
αγάπησα αυτή την πόλη.
Λιμνοθάλασσα που την ανάσα πνίγει
τσακίζοντας με τα υγρά της δάχτυλα τα στήθη.
Αρχαίο σταυροδρόμι εμπόρων,
προσφύγων και τυχοδιωκτών.
Στα υπόγεια οι σκελετοί,
στ’ αυθαίρετα δώματα η προίκα
και στα μπαλκόνια οι μπουγάδες
των ξεπλυμένων μας ονείρων.

Κάποιοι από ανάγκη μείναμε,
γιατί το αίμα ζήτησε πατρίδα.
Στις σκεπαστές τις αγορές
εμπορευτήκαμε την τρυφερότητα
και στον Βαρδάρη ξεπουλήσαμε
για κατοστάρικα τη σάρκα.
Φωτογραφίσαμε τα Κάστρα και
την ομορφιά σε τσιμεντένιους
λαβύρινθους λεηλατήσαμε,
ανάβοντας φρυκτωρίες από νέον.
Ψάξαμε έναν να βρούμε λόγο
τη βαρυφορτωμένη νύφη ν’ αγαπήσουμε
κάνοντας έρωτα σφοδρό το συνοικέσιο.
Δώσαμε την ορμή μας αντιπαροχή,
ταξίδια ανταλλάξαμε με βεντάλιες σπανιόλικες
ποδίτσες από το Τιρόλο.
Τιμήσαμε την υπαλληλία καταθέτοντας
πτυχία κι αναλυτικές βαθμολογίες.
Βαφτίσαμε νέα μπλοκ πολυκατοικιών
με ευτελή ονόματα.

Μόνο γιατί αγάπησα τα μάτια σου
που το χρώμα τους μου διαφεύγει,
μόνο γιατί εσύ στόλισες το φθαρμένο
κ’ έκανες το τυχαίο ένδοξο,
εγώ αυτή την πόλη αγάπησα.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)
Title: Δώρα Κασκάλη, Το τέλος των αναπαραστάσεων
Post by: wings on 08 Mar, 2019, 19:41:37
Δώρα Κασκάλη, Το τέλος των αναπαραστάσεων

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Μου είπες: γράφε για σένα.
Απάντησα: προτιμώ να γράφω
για πουκάμισα αγορασμένα
από κάποια αμερικάνικη αγορά,
για διψασμένα, άκοπα μαλλιά.
Για χέρια που στολίζονται
με ενθυμήματα από προγόνους
με χαλκώματα που ιδεογραφούν τον έρωτα.
Μου είπες: γράφε για σένα
για να καταλάβουμε για μας.

Δεν ξέρω τι να γράψω για τη γενιά μας∙
τόσο θανατικό σε διαδρόμους και ουρές.
Τόση οργή γιατί οι δόσεις ευτυχίας
δεν ήταν αρκετές.
Επίσχεση πίστεως στα ιερά.
Τα μουσεία σε καθεστώς εκκαθαρίσεως.
Η πόλη οικοδομείται κάθε μέρα
με τα παλιά μας μάτια, όλο πιο φτενή.
Σωριάζεται τα βράδια
στα προσκεφάλια των παιδιών
κι αυτά με τα αρχαία τούβλα της
χτίζουνε τα δικά τους κάστρα.

Δεν μπορώ να φανερώσω την επιθυμία.
Το σώμα δεν θυμάται πια.
Έχει εντοιχιστεί σε συλλογές ερωτικές,
στα ρήματα αναπνέει
και σπαταλιέται στα επίθετα.
Έχει αρνηθεί τον θάνατο
σε ιλουστρασιόν τηλεοπτικές παραγωγές.
Σε σκέφτομαι να χάνεσαι σε λαβυρίνθους
ασπρόμαυρων φωτογραφιών
να σε κατασπαράζει ο μινώταυρος
των πολλαπλών ερμηνειών.
Εσύ υπόσχεσαι: κάποτε
οι λέξεις θα γίνουνε ζωή.

Και τώρα που ζούμε με το πένθος
έχει γεμίσει η οθόνη δακρυγόνα.
Το λίγο αίμα πάγωσε σε κείνα
τα κομμένα μέλη που βάζουμε
μέσα στην κούνια κάθε βράδυ
και τα φοράμε με την πρωινή στολή.
Ποτέ δεν θα ’ναι ώρα μα
πρέπει με κάποιον τρόπο
να ετοιμαστούμε για το μέγα ξόδι.
Όταν θα λιγοστέψει οριστικά
το φως στο βλέμμα
θα προλάβουμε άραγε να πούμε:

– Ιδού το τέλος των αναπαραστάσεων.

Σημείωση της ποιήτριας
Το τέλος των αναπαραστάσεων: φράση του Θεόφιλου Τραμπούλη.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)