Το ποίημα μιλάει για την αγάπη που δεν έχει όρια ή συνθήκες και ο Μπλέικ ακριβώς γι’ αυτό το λόγο δηλώνει εξαρχής να μην υποπέσει κανείς στο λάθος της έκφρασης των συναισθημάτων του. Το μόνο που θα καταφέρει είναι, αν όχι υποβιβιβάσει την αξία τους, να τρομάξει τον σύντροφο που είναι ανήμπορος να δεχθεί το μεγαλείο της αληθινής αγάπης. Το ποίημα, βέβαια, χωρά κι άλλες ερμηνείες: ότι η αγάπη του είναι ετοιμοθάνατη (ο ταξιδευτής του τέλους) ή ότι απλά η αγάπη του τον άφησε για κάποιον άλλο. Θα έλεγα, ωστόσο, ότι για την ρομαντική ψυχή του ποιητή και τα δύο ισοδυναμούν με θάνατο.
Επίσης, ο στίχος «Trembling, cold, in ghastly fears» περιγράφει την κατάσταση του ίδιου του Μπλέικ, ο ποιητής μιλάει για τη δική του σκοπιά σε όλο το ποίημα και όχι για την αγαπημένη του, δεν εναλλάσσει τα πρόσωπα. Όσον αφορά την ομοιοκαταληξία, προσπάθησα να την αποδώσω και να την διατηρήσω όχι σε όλο το ποίημα αλλά σε συγκεκριμένα σημεία καθώς, όπως ακριβώς και στο πρωτότυπο, δεν είναι στόχος αυτός καθ’ αυτός του ποιητή η ομοιοκαταληξία, παρά μόνο ένα μέσο στο δεύτερο μισό του ποιήματος για να δώσει μια εύθυμη χροιά ειρωνείας (if something like that can exist; after all, it’s Blake with his imagination, visions and all!)