Γιώργος Π. Κριμπάς

[spiros]

ΓΙΩΡΓΟΣ Π. ΚΡΙΜΠΑΣ

Ο Γεώργιος Π. Κριμπάς γεννήθηκε το 1950 στην Καλαμάτα. Γιος εκπαιδευτικού/συγγραφέα και εγγονός ιερέα, μυήθηκε από πολύ μικρός στα γράμματα και αγάπησε την ελληνική και ξένη γραμματεία. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών το 1972. Σήμερα φέρει το βαθμό του Αρεοπαγίτη ε.τ., μετά από 35ετή υπηρεσία στο Δικαστικό Σώμα (1979-2014). Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές («Ανθρώπινη ρότα», «Πεντάλφες στ’ άπειρο» και «Ποιήματα» η οποία περιλαμβάνει ποιήματα από τις άλλες δύο συν κάποια άλλα), ενώ έχει μεταφράσει και διασκευάσει, κυρίως για τις εκδόσεις Άγκυρα, πολλά έργα από τα αγγλικά, όπως το Σ’ έναν άγνωστο Θεό του John Steinbeck, τα Ροβήρος ο Κατακτητής, Η πλωτή πολιτεία, Ταξίδι στο κέντρο της γης, Γύρω από τη σελήνη του Ιουλίου Βερν κ.ά. Ομιλεί και γράφει την Αγγλική, τη Γαλλική, την Ιταλική, την Ισπανική, ενώ έχει και επαρκή παθητική γνώση της Γερμανικής και της Ρωσικής.

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΚΡΙΜΠΑ:

Ποιητικές συλλογές
1. Ανθρώπινη Ρότα (Αθήνα: Αριστομένης 1969)
2. Πεντάλφες στ’ Άπειρο (Αθήνα: 1970)
3. Ποιήματα (Αθήνα: 1979)

Βοηθήματα
4. Πρακτικός οδηγός εκθέσεων. Δια τους μαθητάς όλων των βαθμίδων της εκπαιδεύσεως (Αθήνα: Στέφανος Μαλαθούνης 1970) [από κοινού με τον Π. Βραχιώτη]
5. Βιογραφίες Νεοελλήνων Λογοτεχνών (Αθήνα: Αρίων 1978)
6. Ελληνική Μυθολογία (Αθήνα: Άγκυρα 1980)

Μεταφράσεις
7. Τζων Στάινμπεκ, Σ’ έναν άγνωστο Θεό (Αθήνα: Άγκυρα 1972) [τίτλος πρωτοτύπου: To a God Unknown (1933)]
8. Τζων Στάινμπεκ, Τα βοσκοτόπια τ’ Ουρανού (Αθήνα: Άγκυρα 1978) [τίτλος πρωτοτύπου: The Pastures of Heaven (1932)]
9. Μαρκ Τουαίην, Χωκ Φιν (Αθήνα: Εκδοτική Εστία 1977) [τίτλος πρωτοτύπου: Adventures of Huckleberry Finn (1884)]
10. Alexis Carrel, Ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος (Αθήνα: Αρίων 1978) [τίτλος πρωτοτύπου: L'Homme, cet inconnu (1935)]
11. Ραίημοντ Μούντυ, Τι είδα στον άλλο κόσμο (Αθήνα: Μπουκουμάνης 1977) [τίτλος πρωτοτύπου: Reflections on Life After Life (1977)]
12. Stanley Lover, Ομοσπονδιακός Κανονισμός του Ποδοσφαίρου Εικονογραφημένος (Αθήνα: Δίδυμοι 1976) [τίτλος πρωτοτύπου: Association Football Laws Illustrated (1970)]
13. Eric Weber, Πώς να γοητεύετε και να κατακτάτε τις γυναίκες (Αθήνα: Αναστασιάδης 1979) [τίτλος πρωτοτύπου: How to Pick Up Girls (1970)]
14. (Αγνώστου συγγραφέα) Νικ Κάρτερ, Ο Τρόμος του Ωμέγα (Αθήνα: Άγκυρα 1979) [τίτλος πρωτοτύπου: The Omega Terror (1970)]
15. G. L. Simons, Οι Παράδεισοι της Ηδονής (Αθήνα: Άγκυρα 1977) [τίτλος πρωτοτύπου: A Place for Pleasure (1975)]
16. Ed McBain, Σφαγή εν Ψυχρώ (Αθήνα: Άγκυρα 1972) [τίτλος πρωτοτύπου: Shotgun (1968)]
17. Μπράινα Τάουμπμαν, Η Επιτυχημένη γυναίκα (Αθήνα: Αναστασιάδης 1980) [τίτλος πρωτοτύπου: How to Become an Assertive Woman - the key to self fulfillment (1976)]

Μεταφράσεις με διασκευή
18. Ιούλιος Βερν, Η πλωτή Πολιτεία (Αθήνα: Άγκυρα 1978)
19. Ιούλιος Βερν, Από τη Γη στη Σελήνη (Αθήνα: Άγκυρα 1978)
20. Ιούλιος Βερν, Γύρω απ’ τη Σελήνη (Αθήνα: Άγκυρα 1978)
21. Ιούλιος Βερν, Τα τέκνα του Πλοίαρχου Γκραν (Αθήνα: Άγκυρα 1978)
22. Ιούλιος Βερν, Ταξίδι στο κέντρο της Γης (Αθήνα: Άγκυρα 1978)
23. Ιούλιος Βερν, Το κυνήγι του αερόλιθου (Αθήνα: Άγκυρα 1978)
24. Ιούλιος Βερν, Τα 500 εκατομμύρια της Μπεγκούμ (Αθήνα: Άγκυρα 1980)
25. Ιούλιος Βερν, Ροβήρος ο Κατακτητής (Αθήνα: Άγκυρα 1980)
26. Ιούλιος Βερν, Περιπέτειες 3 Ρώσων και 3 Άγγλων (Αθήνα: Άγκυρα 1980)

Διασκευές
27. Λέων Μελάς, Ο Γεροστάθης  (Αθήνα: Άγκυρα 1978)

Ποιήματα δημοσιευμένα στο Translatum

• Απολογία
• Βρίσκω τον κόσμο
• Γνωριμία
• Μ’ αρέσει

[spiros]

Βρίσκω τον κόσμο

Βρίσκω τον κόσμο μόνο του,
σαν ερημίτη γέροντα,
ύπαρξη γερασμένη·
και πού να πει τον πόνο του;
μη τάχα στον Αχέροντα
που τόνε περιμένει,

ή στο Θεό τον άγνωστο,
που, στα τυφλά λατρεύοντας,
αρνί έχει καταντήσει,
και τρώει χόρτο άνοστο,
ζητώντας, ασκητεύοντας
να Τον εξευμενίσει;

Ναι· πού να πει τον πόνο του
δεν έχει· κι υποκρίνεται
πως ζει ευτυχισμένα.
Μα, τον κρυμμένο φθόνο του,
σαν ευκαιρία του δίνεται,
τον δείχνει στον καθένα.

Και πιότερο –πικρό είν’ αυτό!–
στο δόλιο του τον εαυτό.

[spiros]

Γνωριμία

Σ’ ένα ψαράδικο χωριό, εγνώρισα Σεπτέμβρη,
κάποια γυναίκα καστανή, ούτ’ άσχημη, ούτ’ ωραία,
και κάναμε πολύ συχνά τα δειλινά παρέα,
αφού, κι αυτή, τη λησμονιά ήρθεν εκεί να εύρει.

Πηγαίναμε στ’ απόμερο κι ερημικό λιμάνι,
όπου δεν είχε κίνηση, μα μόνο το Σαββάτο,
θωρώντας ν’ αναδεύονται φύκια μαβιά στον πάτο.
— Σα συνταξιούχοι μοιάζαμε γερόντοι καπετάνιοι!

Μετά, βαθιά στο πέλαγο, στυλώναμε το βλέμμα,
ως αλαργεύαν βιαστικά τα σύννεφα, σαν πλοία,
κι ο ουρανός εντύνονταν χρυσή μια πανοπλία,
ως ρόδιζε ο ορίζοντας και γίνονταν σαν αίμα.

Δεν εμιλούσαμε ποτέ για χρόνια περασμένα,
μα ’νιώθε ο ένας τ’ αλλουνού την πίκρα τη μεγάλη.
Να φέρουμε αποφεύγαμε τις αναμνήσεις πάλι,
που ζωντανεύαν του καιρού συντρίμμια πεταμένα.

Κι ένα θλιμμένο δειλινό, εχάθη απ’ τη ζωή μου·
έτσι, όπως ήρθε, επίσημη, βουβή και λυπημένη.
Μα, μέσα μου, η θύμηση της γνωριμιάς της μένει
πιο θλιβερή απ’ τις πρωτινές τις πίκρες στην ψυχή μου.

[spiros]

Απολογία

Άμα πονάς αγιάτρευτα, τότε γράφεις τραγούδια.
Όχι πως θες η πως μπορείς να γιατρευτείς, μα θέλεις
ξοπίσω σου, πριν σκεπαστείς ’πό ’να σωρό λουλούδια,
κάτι ν’ αφήσεις άυλο, σαν πέρασμα νεφέλης.

θωρείς στο δρόμο, μια στιγμή, ένα πεσμένο φύλλο
να στροβιλίζεται γοργά, με τον αγέρα ντάμα.
Συναπαντιέσαι, ξαφνικά, μ’ έναν παλιό σου φίλο,
κι αυτά που ζήσατε μαζί θυμιέστε, τότε, αντάμα.

Το βράδυ, ο φίλος γίνεται ήρωας σε μια ρίμα
λυπητερή, νοσταλγική, μια ρίμα πικραμένη.
Το φύλλο παίρνει, ευθύς, κι αυτό αξία σ’ ένα ποίημα,
που ο νους σου, κάποιε Ποιητή, με φαντασία υφαίνει.

Άμα πονάς αγιάτρευτα, γράφεις τραγούδια, κι έχεις
μιαν αμυδρή παρηγοριά, όταν σε σφίγγει ο πόνος·
μα, απ’ την πραγματικότητα, πόσο πολύ απέχεις!
Αυτό το ξέρεις, Ποιητή, γι’ αυτό και φεύγεις μόνος.

[spiros]

Μ’ αρέσει

Μ’ αρέσει να ’χει συννεφιά και να ’μαι στο γιαλό,
μονάχος μου, κατακτητής της ερημιάς τριγύρω,
να με χαϊδεύει ερωτικά τ’ αγέρι τ’ απαλό,
και ν’ αναδίνει η θάλασσα αρμύρα κι άγιο μύρο.

Ν’ αναμετρώ στον ουρανό τους γλάρους στη σειρά,
ν’ ακολουθάει το βλέμμα μου την κάθε εφόρμησή τους
σε κάποιο ψάρι ανύποπτο, στα γαλανά νερά,
και να διασχίζει κι η καρδιά το πέλαγο μαζί τους!

Στ’ άσπρα χαλίκια, μαλακά να γέρνω το κορμί,
γυμνό, να νιώθει ηδονή τραχιά στο άγγιγμά τους,
και να νομίζω πώς μπορεί, στιγμή με τη στιγμή,
οι γλάροι να με πάρουνε στο γοργοπέταγμά τους.

Και στα βραχάκια της ακτής, να σπάνε, ρυθμικά
κι αγάλια-αγάλια, κύματα με πόθους φορτωμένα·
και μ’ όνειρα λογής-λογής, αιθέρια, μαγικά,
να με γητεύουν! Ω ζωή, πόσες χαρές για μένα!

Κι υστέρα, κάποιου κεραυνού, ο βρόντος ν’ αντηχεί,
κι η λάμψη άγριας αστραπής τον ουρανό να σκίζει,
κι αργά, μια λιανοψίχαλη και σιγαλή βροχή
να ραίνει κρίνα ολόλευκα τη θάλασσα ν’ αρχίζει.

Και να βραδιάζει· και μακριά, να τρέμει το χλωμό
το φως κάποιου παντέρημου και καλογέρου φάρου,
θυμίζοντας την έκφραση στον αργοπεθαμό,
που παίρνει κάθε πρόσωπο στ’ αντίκρισμα του Χάρου.

Μ’ αρέσει να ’χει συννεφιά και να ’μαι στο γιαλό,
κι ως θ’ αλαργεύουν, βιαστικά, στα πέρατα τα πλοία,
στυλώνοντας το βλέμμα μου σ’ αυτά, κάπως θολό,
να ταξιδεύω, γράφοντας ποιητικά βιβλία.