Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου

[wings]

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Ελεγεία

Πού σ’ έχω δει πού σ’ έχω αγγίξει ομορφιά
Και μου έκοψες το χέρι από τη ρίζα

Διάφανη πέρασες υγρή ζεστή και σάρκινη
Πρόλαβα και σ’ απόλαυσα στη πιο πικρή στιγμή μου

Για μένα ολοκληρώθηκες

Με άνθη η ποίηση μου δεν σε στεφάνωσε
Τα λόγια δεν σου δόθηκαν ακέρια
Μα εγώ από σένα έζησα κι έπαιξα τη ζωή μου
Στον κίνδυνο της ηδονής στο έλεος της οδύνης

Ποια ευλογία ακόμα θα ’ναι για μένα τρομερή
Και ποια προκρούστεια τακτική την πόρτα μου θα σπάσει
Για να με βρεις στην ερημιά και να με αναγνωρίσεις

Από τη συλλογή Σαλκίμ (2001)

[wings]

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Επέκταση

Όσο περνά η ώρα όσο βραδιάζει
Χάνω τη θάλασσα απ’ τα μάτια μου
Μου την παίρνει η ανθρώπινη επινόηση
Όσο πυκνώνει η νύχτα
Κι από τη θέση του φωτός
Προς τη θάλασσα κοιτάζω
Των περιπατητών τα σώματα σκοτεινιάζουν
Μαυρίζουν τα πρόσωπα
Χάνονται τα ονόματα
Και με τη θάλασσα
Στο ίδιο κοιμητήρι
Και γω μια νύχτα
Εκεί θα περπατήσω
Με το μαύρο μου σώμα
Το σκοτεινό μου πρόσωπο
Δεν θα μ’ αναγνωρίσεις
Θα περάσω σαν επέκταση της παραλίας
Που την περπατάς δίχως να θυμάσαι
Πώς κάτω απ’ τους τσιμεντόλιθους
Υπάρχει μια άλλη θάλασσα
Που ο γερανός τα υγρά της άνοιξε
Σπλάχνα
Και των ψαριών διασάλευσε
Τις φρένες.

Από τη συλλογή Αρμιλλάρια (1973)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=7f4v0Ag8BZY

Μάνος Λοΐζος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Τζαμάικα
(τραγούδι: Γιάννης Καλατζής / δίσκος: Θαλασσογραφίες (1970))

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Το παράθυρο

Πήγαινε στο παράθυρο
Πάλι ξημέρωσε
Τι θαύμα
Θα πιούμε τον πρωινό καφέ
Έπειτα θα δουλέψουμε
Θα ζήσουμε μια μέρα ακόμα
Πήγαινε στο παράθυρο
Κοίτα ο γείτονας ποτίζει τις γλάστρες
Στο μπαλκόνι
Άνοιξε το παράθυρο χαιρέτα τον
Πες του θερμά μια καλημέρα
Κλείσε το παράθυρο
Βλέπω κάποιον να μας κοιτάζει απ’ το δρόμο
Φοράει τη φορεσιά του την αλεξίσφαιρη
Και με πυρηνικές χειρονομίες μας απειλεί.

Από τη συλλογή Τα επακόλουθα (1978)

[wings]

Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου, Να έρχεσαι με χάδια

Όσο με τον καιρό κυλάει ο ποταμός
Τα δάκρυα οι σταγόνες της βροχής
Νερά είναι πιες και νίψου τον πόθο
Της υπομονής

Η ομορφιά αργεί

Ανοίγω την κρήνη μου έλα κρυφά
Αρώματα χώματα μες στο δωμάτιο
Δεν κοιμάμαι
Σκαλίζω με φωτιά την τέφρα

Το σκυλί μου υπακούει στη σιωπή
Η εγκαρτέρηση δείχνει τα δόντια της
Στο βάθος αποσύρεται της αστραπής το δέρμα

Το νερό πλένει το φως στα παράθυρα

Ό,τι και να γίνει εσύ να έρχεσαι με χάδια
Αλλιώς σηκώνουν δυο μαζί την πέτρα

Από τη συλλογή Σαλκίμ (2001)

[wings]

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Μ’ ένα ρυθμό μελαγχολίας

Δεν λιμνάζουν:
Τα όνειρα
Το πάθος
Και ο πόθος

Ο μόχθος για την αθανασία
Ανεβαίνει ως τα ουράνια μάτια
Του σκύλου

Τι πας τι φεύγεις
Εγώ βλέπω όλο να έρχεσαι
Και να μου δείχνεις φωτογραφίες
Εκεί όπου μελαγχολείς
Κι αλλού όπου υποφέρεις

Όσο και να πηγαίνεις εδώ κι εκεί
Δεν φτάνεις παρά μόνο ως την καρδιά μου

Από τη συλλογή Σαλκίμ (2001)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=4U6nU0FgWiQ

Δημήτρης Λάγιος & Φώντας Λάδης, Τούτη η πόλη
(ερμηνεία: Αντώνης Καλογιάννης / δίσκος: Εδώ που γεννηθήκαμε (1983))

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Η πόλη πάντα

Κάθε τόπος έχει μια ομορφιά
Που από τον εαυτό της ωριμάζει
Τόσο πολύ που δεν αντέχει στην κρυφή πράξη
Της αιωνιότητας
Συνθλίβεται από τα ίδια της τα χέρια
Σε μια εποχή που ’χει ένα όραμα γλαυκό
Κι όταν κατά το βράδυ οι εραστές
Μπαίνουν σ’ ένα λουτρό από ζεστά δάκρυα
Έχουν κιόλας προδώσει και σπίτι και πατρίδα

Από τη μία εγκατάλειψη στην άλλη

Πετιούνται τα άνθη του έρωτα σαπίζουν
Η πόλη μέσα σε μια δυσοσμία υπομένει το θάνατό της
Που από τη θάλασσα ορμάει
Νερά δέντρα άνεμος βαρδάρης κλαδιά φύλλα
Θεία περίθαλψη λιγοστή μπροστά στο ακάθεκτο
Τυφλός χρησμός χτυπάει αμείλικτα την ομορφιά
Οι εραστές νίπτουν τας χείρας και πηγαίνουν
Στις δικές τους πράξεις να επιδοθούν
Μα η πόλη πάντα τους ακολουθεί και τους σπαράζει

Από τη συλλογή Σαλκίμ (2001)

[wings]

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Όλες οι παραμονές Χριστουγέννων ένα αμύγδαλο πικρό

Ευτυχώς σκοτεινιάζει κι απόψε
Το μωσαϊκό της κουζίνας μου
Δείχνει κιόλας μεσάνυχτα
Μ’ εκείνο το ένδοξο άσπρο-μαύρο

Μου πέφτει ένα αμύγδαλο
Το ψάχνω πάνω στο άσπρο-μαύρο
(Πάντα προς το μαύρο κλείνει η αφή των πραγμάτων)

Τα πόδια μου στο δόκανο

Να σε δω να υποφέρεις αληθινά
Ακόμα έχεις απάνω σου ένα κλάμα ψυχρό
Ένα χαμόγελο ψεύτικο
Κάθισε κοντά μου και πες μου τι βλέπεις
Μες στον παλιό καθρέφτη

Όλες οι καμπάνες σημαίνουν Χριστούγεννα
Κι εγώ δεν έχω τίποτε άλλο να ζήσω
Πάρεξ τη γεύση ενός αίματος που αρνούμαι να πιω
Αν μη τι άλλο εγώ πέταξα το σώμα μου
Μες στην αγάπη όπου σαπίζει τώρα
Με λογική και σύνεση με θεία παραδοχή

Την τρέλα τη μαθαίνει κανείς μέσα σε μια στιγμή

Από τη συλλογή Σαλκίμ (2001)

[wings]

Τι μας μέλει (Σταύρος Ξαρχάκος & Ζάχος Χατζηφωτίου) - YouTube

Σταύρος Ξαρχάκος & Ζάχος Χατζηφωτίου, Τι μας μέλει
(τραγούδι: Σταμάτης Κόκοτας / δίσκος: Ξαρχάκος + Κόκοτας (1970)

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Maisonettes

Τουλάχιστον εδώ αισθανόμαστε ασφαλείς
Κι ο σκύλος μας πρόθυμος παίρνει το μπάνιο του
Το μεσημέρι τρώμε καλά αναπαυόμαστε εν ειρήνη
Είμαστε εύχαρεις εδώ ευγενικοί με τους γείτονες
Λαλίστατοι αλληλέγγυοι πρωτότυποι προπάντων
«Η θάλασσα είναι λάδι σήμερα δε βρίσκετε;»
Κι όταν μες στα βαθιά μεσάνυχτα ακούγονται
Κάτι παράξενες φωνές και λόγια ανερμήνευτα
Κάτι διαρκείς πνιχτοί λυγμοί
Μου λέει δεν είναι τίποτα
Όνειρο θα βλέπει και παραμιλάει
Κοιμήσου
Φαίνεται ήπιε κι έφαγε πολύ βαρυστομάχιασε
Κοιμήσου

Από τη συλλογή Μετανάστες του εσωτερικού νερού (1985)

[wings]

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Παντομίμα

Μίλα σιγά να μην ακούγεσαι
Εδώ ακριβώς πάνω στα χείλη
Σημαδεύουν την κάθε λέξη μας

Μίλα σιγά
Αν μπορείς με νοήματα μόνο

Από τη συλλογή Τα επακόλουθα (1978)

[wings]

Γιάννης Σταύρου, Κυριακάτικος περίπατος (στη Θεσσαλονίκη)
Πηγή: το ιστολόγιο του ζωγράφου

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Ανθρώπινη πολιτεία

Αυτή η πόλη μου αρέσει πολύ
Με τη διάφανη ομίχλη στα μαλλιά σου
Τη γυαλιστερή υγρασία στα μάτια σου

Απλώνω τα χέρια δε σκοντάφτω
Σα να φοβάμαι σα να διασκεδάζω

Πού είσαι πού κρύβεσαι;

Εγώ δε γνώρισα σ’ άλλες πολιτείες το θαύμα
Εδώ μέσα είναι το δικό μου φως
Μου ταιριάζει σαν ένα δικό μου πορτρέτο

Δε μας χρειάζονται πολλά παράθυρα
Από ένα άνοιγμα κοιταζόμαστε
Βυθίζουμε τα χείλη στην πιο βαθιά αναμέτρηση

Κοιμήσου με το χέρι μου στο χέρι σου
Είμαι εγώ

Από τη συλλογή Διασταυρώσεις (1965)

[wings]

Και η φωτογραφία που κατ’ εξοχήν ταιριάζει στο προηγούμενο ποίημα της Μαρίας Αγαθοπούλου:



Πηγή: εφημερίδα Το Βήμα

[efiefoula]

Είναι πολύ ωραία τα ποιήματα. Είμαι και εγώ από Θεσσαλονίκη και χαίρομαι που βλέπω ότι υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν πολύ αυτή την πόλη!

Η συλλογή μεταξοτυπιών είναι και αυτή πολύ όμορφη.

[wings]

Να 'μαστε καλά, Έφη μου, όλοι μας: οι ποιητές μας που πρώτοι και καλύτεροι δείχνουν πόσο αγαπούν την πόλη μας και γράφουν γι' αυτήν, αλλά κι εμείς για να διαβάζουμε τα γραπτά τους και να χαιρόμαστε την ομορφιά τους. :-)

[efiefoula]

Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την εντύπωση ότι οι εκδηλώσεις αγάπης από τους κάτοικους της Αθήνας για την Αθήνα, είναι πιο συχνές από ότι είναι των Θεσσαλονικέων για την πόλη τους. Ίσως οι Θεσσαλονικείς είναι κρυφά ερωτευμένοι.

Έχω μια πολύ ωραία συλλογή φωτογραφιών για τη Θεσσαλονίκη από διάφορους φωτογράφους που πιστεύω θα σου αρέσουν πολύ.

[spiros]

Εγώ δεν είμαι από τη Θεσσαλονίκη αλλά μου αρέσει πολύ σαν πόλη και μου αρέσει και ο κόσμος της – σε γενικές γραμμές πολύ πιο ντόμπρος από τον κόσμο της Αθήνας.