Δημήτρης Λαμπρέλλης

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η μαγική σκάλα

Μια μαγική σκάλα με ορίζει
Τα σπίρτα ανάβουν μες στη σκόνη
Τα μάτια μου ανάβουν με τα σπίρτα.

Σβήνουν τα σπίρτα
Σβήνουν τα μάτια μου
Μένει η σκόνη.


Μια μαγική σκάλα με ορίζει
Πέρα από τις φωτογραφίες ανθίζει η ανεμώνη
Τίποτα δεν ανθίζει πέρα από την ανεμώνη

Μένει το τίποτα
Ξεράθηκε και πάλι η ανεμώνη.

Από τη συλλογή Η ανεμώνη και ο ίλιγγος (2002)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Ιφιγένεια

Τ’ απόγευμα αργά
Στο χέρι του
ένα σύμπτωμα
έγραφε πως ακόμη ζούσε.

Τ’ απόγευμα αργά
Στο χέρι του
ένα χρυσάνθεμο
άγγιζε την πηγή πληγή
κι αυτός κατρακυλούσε.


Τ’ απόγευμα αργά
ο κλεισμένος
φαντάσθηκε πως
ο καλεσμένος
φαντάσθηκε πως
ο κολασμένος
φαντάσθηκε πως
σηκώθηκε
σκοτώθηκε
μαζί με την αρρώστια του.
Όμως αυτός
Ιφιγένεια
έζησε.


Ιφιγένεια.
Χώμα χωρίς νόημα
Σώμα δίχως ταξίδι
Ιφιγένεια.
Το θέμα αίμα
Το αίμα στέμμα.

Από τη συλλογή Η ανεμώνη και ο ίλιγγος (2002)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η γιορτή

Στο πανηγύρι της Τρελής
ο ήλιος μ’ είχε δέσει
Τα άλογα που λύθηκαν
δεν κάλπαζαν
Μ’ ένα λεπίδι χόρευαν
κι ανάβρυζε αιμάτινο το κύμα
Μ’ ένα λεπίδι έτρεχαν
μήπως και κόψουνε το νήμα


Ο ένας μου πόνος σφύριζε
Ο άλλος τραγουδούσε
Κι ο τρίτος ο παλιότερος καθόταν στο πηγάδι

Πάνω απ’ το πηγάδι
έσκυψα δεν έσκυψα
Το πρόσωπό μου ράγισε

Θα λέγανε:
«—Σα να ’τανε καθρέφτης».


Στο πανηγύρι της Τρελής
Αν είναι να πνιγείς
σου δίνω ένα ποίημα
ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ
Πενθεσίλεια
Της μνήμης μου το σχήμα.

Από τη συλλογή Η ανεμώνη και ο ίλιγγος (2002)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Ο αγώνας

Στο δρόμο της παλιάς της γειτονιάς
Εκεί όπου
σ’ εξέδρα πρόχειρη έχουν παιχτεί
Χριστούγεννα Ανάσταση και ένας γάμος
Εκεί
το αίμα των παιδιών κυλά απ’ το πρωί
δίχως καλά καλά να έχει πήξει
Εκεί
βγήκε
μέταλλο ανέπαφο
η σιωπή
το τέλος της γιορτής
για να σφυρίξει.


Στο δρόμο της παλιάς της γειτονιάς
εκεί όπου
η σκόνη
— φωνή κι αυτή της σιωπής —
ξέρει καλά το πώς να απλωθεί
μόνο
του λουλουδιού το αποτύπωμα
έχει αντισταθεί
και το μισό του φεγγαριού που το φωτίζει.


Στο δρόμο της παλιάς της γειτονιάς
σ’ εξέδρα πρόχειρη
μέσα στο αίμα τη σκόνη και τη σιωπή
η άθλια και πάλι η ζαριά όπου να ’ναι θα ριχτεί
Μα το δικό σου το αποτύπωμα κανείς δεν θα τ’ αγγίξει.

Από τη συλλογή Η μυστική αποβάθρα (2005)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η Ιωάννα

Δυο σκάλες κάθεσαι από καιρό και βλέπεις.
Κάτω από τη μια είναι η μέγγενη που πάλι βγαίνει
Πάνω απ’ την άλλη μόνο της Ιωάννας το λευκό τολμά και ανεβαίνει

Ανάμεσά τους
η κάμαρα είναι ζεστή.
Κλείνει την πόρτα της
Λιώνει τα σώματα
σαν τρύγος βιαστικός
που αντάμωσε το ώριμο σταφύλι.


Η Σαλώμη και η μάνα της
ξέρουν καλά να τις κρατούν
αυτές τις δυο τις σκάλες.
Τα νήματα αυτές κινούν
Τα άλικα τα χείλη τους ξανά φορούν
Μας ξεγελούν.

Από τη συλλογή Η μυστική αποβάθρα (2005)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η Κίρκη

Μέσα από τα μάτια των ματιών
έρχονται να μας δουν πάντοτε τα μάτια.

Κάθε φορά δυο δυο
ζευγάρι ζωντανό
με το χαμόγελο τα χάδια και το νάζι.
Κι όμως τούτο το ένα είναι για σήμερα κλειστό
Μοιάζει έτσι
με δρόμο που άνοιξαν για το κοινό
κι αφότου κόπηκε στα δυο
τον έκλεισαν για το κενό    δεν ήθελαν να χάσκει.


Εσείς που έχετε τα μάτια αυτά εδώ
κρατήστε την ανάσα σας ένα λεπτό
κι από ένα εισιτήριο στα χέρια σας κρατήστε

Στην παράσταση αυτή Αυτή παίζει την Κίρκη
Δίπλα της είναι το σίγμα το τρελό που φιγουράρει μες στη θήκη.

Από τη συλλογή Η μυστική αποβάθρα (2005)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η κόκκινη κραυγή

Η κόκκινη κραυγή
βάζει τα δυνατά της
τρυπάει τα σπλάχνα
κι ανοίγει μέσα τους μια δίνη.
Η κόκκινη κραυγή
τρέχει
ξεσχίζει σα να ’τανε χασές
της ακροθαλασσιάς τη μαύρη τη γαλήνη.


Την κόκκινη κραυγή την ξέρασαν της ερημιάς τα χείλη
Την κόκκινη κραυγή ξεκλείδωσαν τα δάχτυλα που απόμειναν κι ανάβουν το φιτίλι.

Από τη συλλογή Η μυστική αποβάθρα (2005)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Το λαχείο

Κλήρωση πρώτη

Ένας ψεύτικος ποιητής
Και μια ψεύτικη γυναίκα
την παραμονή της Πρωτοχρονιάς
ήρθαν πάνω από το προσκέφαλό μου και μου είπαν:
— Να παίξεις λαχεία
    Να παίξεις λαχεία
Αλλιώς του χρόνου θα πεθάνεις.

Ένας ψεύτικος ποιητής
όπως
Μια ψεύτικη γυναίκα
όπως
Μια ψεύτικη τύχη
κατάφεραν να βάλουν τα καλά τους
και να μου χαμογελάνε


Κλήρωση δεύτερη

Στο όνειρο την άλλη μέρα
η αληθινή γυναίκα
κρατούσε στα χέρια της σφιχτά
την Αλκυόνη.

Η φωτογραφία του αληθινού ποιητή
που δεν πρόλαβε να βγει
δεν θα έδειχνε
τον ψεύτικο ποιητή
την ψεύτικη γυναίκα
την ψεύτικη τύχη.

Η φωτογραφία που δεν πρόλαβε να βγει
θα έδειχνε μόνο την τύχη την αληθινή
θα έδειχνε μόνο
το ράμφος
και τα χρώματα
που φορούσε πολύ εξαίρετο και σπάνιο
η Αλκυόνη.

Από τη συλλογή Η μυστική αποβάθρα (2005)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Το φορτίο

Κανείς δεν μας κοιτά που ταξιδεύουμε
γιατί στον κάμπο
Άλογα τρελά
ποδοπατούν τα κρίνα
Κανείς δεν μας κοιτά που ταξιδεύουμε.
Κι όμως
στον ουρανό ψηλά
πολλά πουλιά
πετούν σαν να γελούν
και με τα άλογα
και με τα κρίνα.


Γιατί
Ναι, ταξιδεύουμε
Μαζί μ’ εκείνο το κουλούρι που αγόρασε ένα πουλί
και φαρμακώθηκε
Μαζί μ’ εκείνη τη φωτογραφία του παιδιού που ανέβηκε μια σκάλα
και σκοτώθηκε

Να μ’ αυτά ταξιδεύουμε
Μήπως
αύριο ή το πολύ μεθαύριο
δώσει ο κάμπος
νερό στον ουρανό
κι αναστηθούμε.

Από τη συλλογή Η μυστική αποβάθρα (2005)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Τα ρόδια των ονείρων

Συγκομιδή πρώτη. Τα σώματα

Έρχονται σήμερα
από το χθες
από το δίχως χνούδι από αύριο
από αυτό το ειδεχθές
μέλη σπασμένα
από σώματα που φέτος δεν έκαναν γιορτές.
Έρχονται και περιμένουν στη σειρά
για να σταλάξει στο μεδούλι τους γλυκά
το φάρμακό της
η Άνοιξη
Τούτη
η τρελή
που τη λεβάντα ρουφάει αχόρταγα
κι ύστερα βυθίζεται μέσα στην πιο πικρή φασκομηλιά.


Συγκομιδή δεύτερη. Οι ήχοι

Μοιάζει στο χτήμα το άλλο το πρωί
ο καλπασμός του αλόγου
μ’ εκείνο το ξύλινο σπαθί
που κόβει τα ρόδια των ονείρων μας στα δυο
και το κλαδάκι της μυρτιάς το κάνει τρίμμα.


Συγκομιδή τρίτη. Οι φωνές

Στο στόμα το βράδυ η φωνή
τρέμει και κόβεται
με το ξυράφι της
με το δικό της ποίημα

Τη βλέπει μόνο αυτός
μόνο ο ήλιος της
της ζωής ο μόνος φίλος της
Τη βλέπει μόνο αυτός
μόνο αυτός που πέταξε
και το λαιμό του έταξε στου κυνηγού το κόκκινο το μνήμα
Τη βλέπει μόνο αυτός
και αυτό μόνο της λέει:
— Μην τρέμεις και μην κόβεσαι
Γιατί κανείς εδώ δεν τραγουδάει.
Όλα μες στο χαρτί τελειώνουν.

Από τη συλλογή Η μυστική αποβάθρα (2005)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η κερασιά

Ο οδηγός

Από το αυτοκίνητο κατέβηκε πολύ προσεκτικός.

— Πρέπει να βρέξει οπωσδήποτε,
είπε στην κερασιά ο οδηγός.

Σήμερα δίπλα τους
είναι
ο νάνος θάνατος
συνοδηγός.


Η βροχή

Οι μέρες που πέρασαν
καθόλου δεν έδωσαν βροχές.

Έτσι
από το βράδυ χτες
ένα μαχαίρι αφήνιασε
πετάχτηκε έξω απ’ του ονείρου τις γραμμές.

Κι έπειτα τις μέρες μία μία τις κυνήγησε
χάμω τις άφησε
μέσα στο αίμα τους νεκρές.


Το αίμα

Σήμερα η κερασιά απ’ το νερό σχεδόν ξεχάστηκε
και είναι κρίμα.

Μόνος εδώ
με τον σπουργίτη του σταυρού
και με το ξεραμένο αίμα
ξέμεινα
Φλεβάρη μήνα
ξέμεινα μέσα σ’ αυτό το ποίημα.


Τα γράμματα

Σου το ’χω γράψει κιόλας τρεις φορές:
τον συκοφάγο μια ντουφεκιά τον έφαγε
δίπλα στις κερασιές.

Σου το ’χω γράψει κιόλας τρεις φορές:
Μόλις περάσουν οι γιορτές στα μαύρα ντύνονται
και πάλι οι ευχές.

Από τη συλλογή Το αίμα των ονείρων (2010)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η λίμνη

— Γαλήνη
διέταξε η λίμνη
στα νερά της.

Ένα παιδί αμέσως έτρεξε
—το παραμύθι έλεγε—
να πέσει ήθελε
στην αγκαλιά της.

Από τη συλλογή Το αίμα των ονείρων (2010)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Τα ρούχα της Άνοιξης

Τα ρούχα της Άνοιξης που πέρασε
έστυψαν
το αίμα τους σε έναν γάμο
κι αυτός βουβάθηκε.

Τα ρούχα της Άνοιξης που πέρασε
σκέπασαν
τον ετοιμόρροπο ουρανό
κι αυτός σωριάστηκε.

Τα ρούχα της Άνοιξης που πέρασε
άγγιξαν
τον βασιλικό του πρωινού
κι αυτός τρελάθηκε.

Τα ρούχα της Άνοιξης που πέρασε
ντύνουν τον φόβο
στήνουν καρτέρι στους καρπούς
και τα παιδιά
όταν μιλούν
σαν τα πουλιά
τα ρούχα αυτά τα λένε σκιάχτρα.

— Ρούχα της Άνοιξης που πέρασε
ρούχα της πτήσης και της πτώσης
Βάζω φωτιά στα ξύλα μου
Καίω εσάς μαζί με τα σκουπίδια μου
κι ύστερα
τον ήλιο που ξέχασα κρεμάω
ξανά στον ουρανό.

Από τη συλλογή Το αίμα των ονείρων (2010)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η ελιά

Τα φύλλα της ελιάς
χτες ήταν ζεστά και έλαμπαν
σήμερα είναι υγρά και τρέμουν.

Τα φύλλα της ελιάς είναι το σώμα της,
τα νύχια μου χώνω βαθιά στο χώμα της
ψάχνω κάτι να βρω απ’ της χαράς τα θρύψαλα
μες στην ελιά / φωλιά της σιωπής μου.

Από τη συλλογή Το αίμα των ονείρων (2010)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Οι στιγμές

Στιγμή πρώτη. Η θάλασσα.

Στο καΐκι που αργά
την οργή του νερού αναδεύει
το κορίτσι με τα δάχτυλα
στο μαύρο το δίχτυ τα μπλέκει

Μοιάζουν έτσι αυτά
μ’ εκείνες τις μοιραίες καρφίτσες
που πάνω τους τη ζωή μας καρφώνουν

Μοιάζουν έτσι αυτά
μ’ εκείνες τις λευκές μαργαρίτες
που τη νύχτα το μυαλό μας στοιχειώνουν


Στιγμή δεύτερη. Ο δρόμος.

Φορτωμένο παλιά πανωφόρια
ένα άλογο το δρόμο αυτόν ανεβαίνει.

Γυμνή δίχως ρούχα
η μικρή Φωτεινή
κατεβαίνει

Κι η οπλή του αλόγου
η σκυφτή
μες στη σκόνη την τύφλα
τη μικρή Φωτεινή
τελειώνει
δίχως μια κραυγή τόση δα ν’ ακουστεί.


Στιγμή τρίτη. Ο ύπνος.

Στο λευκό το μπαλκόνι που γέρνει
κόβει βόλτες
μια τσίτινη μπλούζα
Το κενό της το μάτι σαλεύει
Ψάχνει
να βρει
Ψάχνει
νέα μια φύτρα
Μα
της Δήμητρας
η ποδιά
είναι άδεια
Δεν έχει πια άλλα μύρτα

Από τη συλλογή Το αίμα των ονείρων (2010)