Μαρία Θανοπούλου, Για την Ιδέα
Όσοι στην ποίηση
γεννούν, αντέχουν
το κρύο του καλοκαιριού,
τη ζέστη του χειμώνα.
Κι οι αντιθέσεις αναχωρούν
Των εποχών τα λεκιασμένα ρούχα
αντιμιλάνε στο κατεστημένο.
Λατρεύω τη λέξη,
τη μουσικής της υπόσχεσης,
το χρώμα το πράσινο!
Γνήσια θάλασσα
του ανέγγιχτου θάρρους
προσπερνώ τα κύματα,
ξεκινώ για νέες περιπέτειες,
ικανοποιώντας τις παραδόσεις.
Είμαι η φίλη, που αρμόζει
στο πλευρό της σκηνής
των γραμμάτων.
Των τεχνών, που ασκούν πίεση
στο έργο ανάλαφρα.
Μεγαλουργείς, λατρεμένη μου,
αφθονία συγγραφικών αντιλήψεων.
Δε μεγαλώνεις ποτέ. Είσαι η φύση
που καλλιεργείται στα πριγκιπικά,
καταπληκτικά, πάντα νέα δάχτυλα
των δημιουργών, που εσύ ξεχώρισες
να ζούνε δυο και τρεις φορές.
Από τη συλλογή Το αλκοολούχο ύδωρ (2005)