Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, γυναίκα

κάθε μικρή σου υποταγή
μειώνει τη δική μου ελευθερία
εμένα ταπεινώνει
κάθε χαμένο σου δικαίωμα
πληγώνει τη δική μου αξιοπρέπεια
κάθε παραπανίσιο σου φορτίο
έχει σε μένα ρίζες προγονικές
κάθε σε βάρος σου αδικία
είναι μια στυγερή κλοπή
απ’ το παγκάρι της δικής μου εκκλησίας
κι όταν εσύ λιποψυχείς
εγώ είμαι ο αληθινός προδότης

στέκεσαι δίπλα μου
στο σπίτι, στη δουλειά ή στο οδόφραγμα
με τα ίδια μάτια
ελεύθερα ατενίζουμε τον ήλιο
περήφανοι
ασυμβίβαστοι
ωραίοι μέσα στο τόσα ελαττώματά μας
εμείς που η φύση έταξε σε σάρκα μία

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ποίηση 1982

[Ενότητα Ελεύθερος σκοπευτής (1982)]

οι δικές μας οι λέξεις
είναι λέξεις σκληρές και μεγάλες
μυτερές σαν καρφιά
λέξεις όπως το ξεραμένο πύο
μαύρες όπως τα φλέματα
που βγάζουνε κάθε πρωί τα σωθικά μας
οι καπνοδόχες των εργοστασίων
τα τραίνα που αναπόδραστα ακολουθούν τις ράγες
κόκκινες λέξεις
όπως ο ήλιος ο μοναδικός
και το λουλούδι που σπαραχτικά ανθίζει
σε στεγνό και κατάμαυρο χώμα

οι δικές μας οι λέξεις
είναι λέξεις γυμνές
λέξεις γεμάτες τραύματα
συστατικά στοιχεία, αναγραμματισμοί
και μόρια της ίδιας αγωνίας

οι δικές μας οι λέξεις
προκηρύξεις και αφίσες του τοίχου
φωτισμένα παράθυρα στο σκοτάδι της νύχτας
που αφυπνίζουν την πόλη
όταν κλείνει με πείσμα τα μάτια
στη γραφή του θανάτου

αυτές οι τελευταίες λέξεις
πριν κάθε εκτέλεση
πριν κάθε μεταμφίεση του καθημερινού θανάτου
τα δικά σου είναι δάχτυλα που γνωρίζουν το χάδι
είναι λέξεις κραυγές
οιμωγές και ελπίδες
που δοξάζουν το φως
που μετράνε με δέος το μπόι τους
και δεν τρέμουν

ίσως κάποτε τα δικά μας παιδιά
να μιλήσουν με άλλη φωνή
να βαδίσουν με ξένοιαστο βήμα
πάνω στις νότες της δικής μας μουσικής
και στους κυβόλιθους του δικού μας αγώνα

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Με τη φωτιά στα μάτια (1982)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, εφιάλτες

[Ενότητα Ελεύθερος σκοπευτής (1982)]

τώρα που αχνίζει πίσω μας
το μίζερο χωριό και τα χωράφια
σίγασε πια ο μέγας θρήνος
ο κίνδυνος απομακρύνθηκε
τώρα που προσπελάσαμε τα τείχη
ίσοι κι εμείς με τους αφέντες
ωραία εμπορεύματα θα βρούμε ν’ αγοράσουμε
το πιο εκλεκτό χασίσι

στους πατρογονικούς μας ελαιώνες
ευγενικά ξενοδοχεία θα φυτρώσουν
μιαν άλλη γλώσσα θα μιλήσουν τα παιδιά μας
και δίπλα στους πυραύλους θα υψώνονται
ξένα φουγάρα

με τη χρυσόσκονη πια δεν θα φαίνεται η πληγή μας

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Με τη φωτιά στα μάτια (1982)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: αδερφοσύνη, 2

[Ενότητα Ελεύθερος σκοπευτής (1982)]

τρόμο είδα στα μάτια σου
είδα τυφλό τον πανικό
και την ψυχή μου να καταποντίζεται
σε μαύρη άβυσσο
σαν άγρια σκύλα που της πήραν τα μικρά της
και κλαίει
ερημωμένη καθώς σέρνεται στους πέντε ανέμους

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Με τη φωτιά στα μάτια (1982)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: αδερφοσύνη, 5

[Ενότητα Ελεύθερος σκοπευτής (1982)]

ο δρόμος ανασαίνει αηδόνια
με μαύρα μάτια ορθάνοιχτα
ωραία μέσα στην άγια απορία τους
νεκρούς χιλιάδες ανασαίνει ο δρόμος
πικρή φωτιά κι απόγνωση

με λένε πάμπλο ή μιγκέλ
δεν θέλω άλλο όνομα
με λένε αμέρικα λατίνα
μεγάλο φωτεινό μαστιγωμένο μέτωπο
κι από το τέξας η νύχτα πέφτει επάνω μου
σαν ιδρωμένη κατσαρίδα

είμαι μαζί σας πεταμένος στο χαντάκι
και γράφω αυτές τις λέξεις
μ’ αίμα που τρέχει από το στόμα

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Με τη φωτιά στα μάτια (1982)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: χειμωνιάτικος ήλιος, 1

[Ενότητα Ελεύθερος σκοπευτής (1982)]

έλαμψε ξαφνικά ο ήλιος
σαν ένα ξεχασμένο νόμισμα
στην τσέπη του παλιού πανωφοριού
έλουσε το μπαλκόνι, τα παράθυρα
τη γάτα που μισόκλεισε τα μάτια
με στιγμιαία απέραντη ηδονή

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Με τη φωτιά στα μάτια (1982)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: χειμωνιάτικος ήλιος, 2

[Ενότητα Ελεύθερος σκοπευτής (1982)]

όπως ψηλά οι γκρίζες στέγες των σπιτιών
φωτίζονται νοσταλγικά
από τον ήλιο του χειμώνα
ακόμα βουτηγμένες στη βροχή

όπως το μακρινό βουνό
υψώνεται και αιωρείται πάνω στη θάλασσα
σχεδόν αγγίζει την ακτή
μέσα στη διαφάνεια του πρωινού αέρα

όπως τα μάτια της γάτας
ανθίζουν με μικρές φωτιές τη νύχτα
έτσι και το χαμόγελό σου μπουμπουκιάζει
ανάμεσα στους τοίχους και την άσφαλτο

είσαι ένα φύλλο πράσινο
με φλέβες νοτισμένες από τη βραδινή δροσιά
μια κίνηση ανάλαφρη που ζωντανεύει τη χαρά
ένα γλυκό του κουταλιού
ένα νερό στο δίσκο της γιαγιάς
μέσα στην κάτασπρη αυλή της συνοικίας

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Με τη φωτιά στα μάτια (1982)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: χειμωνιάτικος ήλιος, 4

[Ενότητα Ελεύθερος σκοπευτής (1982)]

χωρίς καμιά περιστροφή
απλά σαν το ξημέρωμα
ακούμπησες τα μάτια
ένα μικρό χαμόγελο στο στήθος μου

η αγάπη έτσι δίνεται
έτσι ξαναγυρίζει στη φυσική πηγή της
εκεί που ζουν και τρυφερά ανασαίνουν
τα πιο παράλογα όνειρα

απλά σαν ένα παιδικό τραγούδι
που μακριά ακούγεται να πλησιάζει
και ξαφνικά τυλίγεται στους ώμους σου

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Με τη φωτιά στα μάτια (1982)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: ο θάνατος του ποιητή, 2

[Ενότητα Ελεύθερος σκοπευτής (1982)]

μια πέτρα θ’ απομείνω
ολοστρόγγυλη
που ρούφηξε άπληστα το φως
των παιδιών τις τρελές φωνές
αγριόχορτα και μικρά λουλούδια
χωρίς δισταγμό τον ιδρώτα του περαστικού
στις φλέβες της το δάκρυ που κυκλοφορεί
διάφανο σαν διαμάντι
μια πέτρα που κάποτε θα χτίσει
γειτονιές του δικού της ήλιου
μια πέτρα που τώρα αναπαύεται
στην ήρεμη ζεστασιά του δειλινού
κι έρχονται με το βάδισμα της πεταλούδας
κάτασπρη
οι γάτες ν’ ακουμπήσουν την κοιλιά τους
με τη φωτιά της γλώσσα ηδονικά να γλείψουν
τα μπροστινά τους πόδια

μακριά η μέρα παραδίδεται βουβή
καθώς καινούριο μέσα μου μπουμπουκιάζει το φως

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Με τη φωτιά στα μάτια (1982)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: ο πλοηγός του απείρου, 2

το ένα χέρι αγγίζει τις πληγές
ενώ το άλλο ανιχνεύει το άπειρο
ενέργεια που μετατρέπεται σε λέξεις
λέξεις που μεγαλώνουν σαν τρυφερά βλαστάρια
και κάποτε σφυρηλατούν ένα μεγάλο άνεμο
που μόνο εκείνος καθορίζει
ανεξιχνίαστο το φάσμα της σποράς

αιώνες τώρα
στην τέφρα υφαίνεται το φως
ψηφίδες πόνου συνθέτουν το χαμόγελο
η άνοιξη κυοφορείται στη μήτρα του χειμώνα

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: μυστικοί δρόμοι, 4

η πέτρα κρύβει μέσα της
το άγαλμα ή ένα σπίτι
κάθε στιγμή μπορεί το ξύλο
ένα παιχνίδι να γεννήσει ή τη φωτιά
μέσα στη λάσπη
ήδη ανθίζει το πιο μεθυστικό λουλούδι
ένα μεγάλο κόκκινο πουλί
σκίζει σαν αστραπή τον ουρανό

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, μοίρα αγαθή

στην Ισιδώρα

αν είσαι πράσινο φύλλο
σ’ έρημο καπνομάγαζο
κι ούτε μια αχτίδα ήλιου
διαπερνά τα σκονισμένα τζάμια
όταν σε έσχατη απόγνωση
γυρεύεις τις πηγές σου
θυμήσου πως στην κωμόπολη σουγκ-λι της κίνας
υπάρχω εγώ
περίτεχνο ψηφιδωτό και φως
προορισμένος να χαϊδεύω τα γυμνά σου πέλματα

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, φαιά άρκτος

αιώνες μακριά περιπλανιέται
από τον κόρφο της σπηλιάς
σέρνοντας τα μοναχικά της πέλματα
σε ξερά φύλλα

με γεύση εξαίσια από μέλι
ψηλά κρατώντας το άγριο μαλλιαρό κεφάλι
αναζητάει στα πυκνά φυλλώματα
τους ανεπαίσθητους ιριδισμούς
και τη φωτιά κάποιου κρυμμένου ήλιου

με νύχια φοβερά και δόντια
και γούνα απαλό μετάξι
έρημη κυκλωμένη από ύαινες και λύκους
βραχνή ακούει τη φωνή της
ν’ αντιλαλεί στους βράχους

είναι η φύση της αυτή
αυτός ο δρόμος
αυτά τ’ αστραφτερά της μάτια

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, συντέλεια 1984

σεπτέμβρη μήνα αντήχησε
η μεγάλη καμπανιά στο μέταλλο του χρόνου
κόκκινη τέφρα εκσφενδονίστηκε στον ουρανό
που ορφάνεψε από τ’ αστέρια του
και χαμηλώνει αγγίζοντας το χώμα

έρημος στέκομαι στη σκοτεινιά και συλλαβίζω
Ρίτα Μπούμη Παπά η φλόγα
Μάνος Κατράκης η φωνή
Γιλμάζ Γκιουνέι το βλέμμα

πόσο ωραίο και μακρινό είναι το φως

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ο κατάδικος της ανατολικής συνοικίας

παράθυρα στις διαστάσεις του ορίζοντα
στο χρώμα της γαρδένιας το μπαλκόνι
και του βασιλικού
σπίτι ζεστό όπως η αγκαλιά που σφίγγει ένα παιδί
όταν ξυπνάει τη νύχτα τρομαγμένο
σπίτι στο στόχαστρο των δέκα μεγατόνων

πίσω απ’ το φάσμα του ήλιου και των λουλουδιών
η φοβερή παραμονεύει εκατόμβη των αθώων

μια πασχαλίτσα κόκκινη με βούλες
κάπου ανάμεσα στο πρώτο φως και το στερνό σκοτάδι
είναι η καρδιά μου
που ανθίζει και ματώνει και μαραίνεται
σαν ρόδι που σκορπίζει στα παιδιά της γειτονιάς
και ξέρει την αλήθεια

προδότες, δολοφόνοι και παράφρονες
νομοθετούν τη μοίρα μας

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)