Γ. Ξ. Στογιαννίδης

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το γυμνό

Ζωγραφίζω γυμνό
δίχως προοπτική.
Αδειάζει
το πραγματικό στο αδιάκοπο.
Το χρώμα άνυδρο.
Το νερό κι ο αέρας έξω απ’ τον πίνακα.

Είναι ένα «μέσα» χωρίς φόδρα
που με ξεγελά
γυμνός μέσα στον εαυτό μου
ανακαλύπτομαι.

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Απελευθέρωση

Δεξιότερα ή αριστερότερα
δεν έχει καμιά σημασία.
Βάδιζε όπως ο κάβουρας
αποφεύγοντας τις κακοτοπιές.
(Άλλωστε η συντέλεια του κόσμου αργούσε.)
Μπορούσε να σήπεται συνεχώς
μηρυκάζοντας λέξεις.
Δεν είχε άλλωστε βλέψεις.
Όμως το σκουλήκι είναι σκουλήκι
κι όσο το θυμάσαι πληγώνει.

Έσπρωξε το σημείο ανασχέσεως
και βρέθηκε έξω.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Με δέκα πρόσωπα

Έπαιζε με δέκα πρόσωπα.
Γελούσε πριν απ’ το ένα
ύστερα
τ’ ανακάτωνε.
Εκείνο
με το φως εξαφάνιζε τ’ άλλα
σκοτείνιαζε καθώς το κοιτούσες
άλλαζε χρώμα ύφος.
Φοβόμουν μήπως σκοντάψω.
Έστρεφα
πίσω
σκάλιζα στάχτες πρόσεχα τη φωτιά
ακύρωνα πράξεις
άπρακτος
ανάμεσα στο πλασματικό και το πραγματικό.
Οι μεταμορφώσεις με ακρωτηριάζαν
αναστατώναν το νευρικό μου σύστημα.
Τέλος
δεν έβλεπα παρά το ένα το μοναδικό πρόσωπο.

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ελευθερία

Να σε ζωγραφίσω ήθελα
όταν το πρωί ξυπνούσα
με τα μάτια κλειστά
ελεύθερος
ύστερα από πολλά ξενύχτια
από δοκιμασίες σκληρές,
αλλιώς τι θα ’σουν;

Δημοσιευμένο στο περιοδικό το τραμ, τεύχος 15 (Νοέμβριος 1990)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Υπόμνηση

Μνήμη Κώστα Γαρίδη

Πρέπει να τον μαλώσει πάλι.
«Μίλησε λοιπόν» του φωνάζει «πες κάτι
χαμογέλασε, έστω,
κοίταξέ με
θαρρείς πως δε σε παρακολουθώ;
Το μυαλό σου όλο στην Αίγινα
κι είναι πέντε χρόνια τώρα που λείπεις».

Δημοσιευμένο στο περιοδικό το τραμ, τεύχος 15 (Νοέμβριος 1990)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Μέσα στο ρολογάδικο

[Ενότητα Ο έκπτωτος άγγελος]

Άκουσε το χρόνο σαν μια απειλή
να σημαίνει μέσα του
και τρομαγμένος
βάλθηκε να σημαίνει το σήμα κινδύνου
ξεσηκώνοντας όλα τα ρολόγια
μέσα στο ρολογάδικο.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ενδότερα

Η ώρα γυρίζει στο μαύρο.
Τα χρώματα που με συγκινούσαν
βουλιάξαν στη θάλασσα,
όμως θάλασσα δεν υπάρχει
έχω μετακομίσει στα ενδότερα και ησυχάζω.

Αύριο
θα ξηλώσω όλες τις παλιές σκαλωσιές
βαρέθηκα τις διαστολές και συστολές του μυαλού μου.

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ο βαρκάρης

Έκλεισε το καλοριφέρ σήκωσε τις κουβέρτες
άφησε τα όνειρα ακάλυπτα
«μπορώ να ζήσω και δίχως αυτά» είπε.
Τότε θυμήθηκε τον βαρκάρη
που μ’ ένα οβολό περνούσες στην απέναντι όχθη.
Πάλι γιατί τον θυμήθηκε;
Μα για να κάνει τη βόλτα του να ξεσκάσει λιγάκι
έτσι ολόγυμνος που ήταν...

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Αμήχανη έξοδος

Η αχερούσια μοναξιά με πλημμυρίζει.
Χορταίνω
τρώγοντας την αδηφάγα σιωπή μου
ύστερα σπάζω τα χορτασμένα νεύρα μου στους τοίχους.
Ευφραίνομαι ανήσυχος.

Χωνεύοντας διασκεδάζω την αμήχανη έξοδό μου.
             
Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ο έκπτωτος άγγελος

[Ενότητα Ο έκπτωτος άγγελος]

Το ελικόπτερο κατεβαίνοντας
τάραξε τον ύπνο του έκπτωτου άγγελου.

Άδειασε ο ουρανός
κι είδα τότε τον άγγελο
γυμνό
σε μιαν άκρη να κλαίει.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=reCkoM9EQYU

George Baker, Paloma blanca
(performed by The George Baker Selection / album: Paloma Blanca (1975))

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (ΙΙ)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

ΙΙ

Στην ταράτσα στίβουν τα περιστέρια
το ζεστό φως
στις κούπες με τον άνεμο
στο δροσερό χαγιάτι του ύπνου
το προσκέφαλο

Στο δαχτυλίδι γραμμένο
το πρόσωπο του καλοκαιριού
όστρακο ιλαρό
στη μασχάλη της θάλασσας

Ξεσηκωμένη μνήμη
άσπρο μαντίλι
στο χέρι του καιρού
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (VI)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

VI

Για να κερδίσω την εύνοια της νύχτας
στο φεγγάρι μουσκεύω τα χέρια
για ν’ απλώσω στο σύμπαν τα μάτια
για ν’ ανοίξω της εφηβείας τον κάλυκα
κάτω απ’ τη χρυσή άνθηση της μέρας
για να γεμίσω περιστέρια τη στέγη μου
που ονειρεύεται γυμνή την επιστροφή τους
ταξιδεύω στις ερχόμενες ώρες

Στο ξανθό φως σπάζω την πίκρα μου
στα μαλλιά μου περνώ χελιδόνια
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (X)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

X

Χίλιες φωτιές ανάβουν απόψε
σ’ έναν ουρανό ευτυχισμένο από φως
σε μια πλημμυρισμένη καρδιά
που ανοίγει τις φλέβες της να τραγουδήσει τον ήλιο
τον μικρό ήλιο που μεγαλώνει σαν το πουλί στον κόρφο μας

Χίλιες φωτιές
ανάβουν διάφανες στιγμές
αλλάζουν φόρεμα
μ’ ένα κλαδί ανθισμένης πασχαλιάς
κι ανοίγουνε παράθυρα
σε χλιαρές πνοές

Αγαπημένα χέρια
ντάλιες της χειμωνιάς
που ταξιδεύετε μες στα όνειρά μου
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (IX)

[Ενότητα Αποδημίες]

IX

Π.

Κορίτσι της αγάπης μου
πρόσωπο λυπημένο
το βράδυ με το λαβωμένον ουρανό
το βράδυ με τα παγωμένα δάχτυλά σου

Όταν αποδημούσαν τα σύννεφα
για μια σταλαγματιά θολής βροχής
όταν χαμήλωναν οι λάμπες
γεμάτες έντρομα πουλιά
κυνηγημένα ζώα

Έν’ άστρο έβοσκε ξεπαγιασμένο στα μαλλιά σου
σα μια μικρή ανθοφορία
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το ποίημα

Δεν ξέρω πώς να μπαλώσω τούτο το ποίημα
έτσι ξεσκισμένο που είναι:
Νύχτες τώρα παιδεύομαι
μπερδεύομαι με τις λέξεις,
ύστερα είναι εκείνος ο πόνος, επίμονος,
το λίγο φως
που δυσκολεύει να δω το πρόσωπό σου
καταφαγωμένο σαν
από ανακομιδή.
Τόσα χρόνια δεν έλιωσε ακόμη
με κυνηγά βγαίνει ψηλά πάνω απ’ τη θέλησή μου
κάποτε χάνεται
όμως δεν κλείνω μάτι τη νύχτα
ώσπου να πέσω πτώμα.

Τότε καταλαβαίνω γιατί έχουν στραβώσει τα όνειρα
μέσα μου
σκουντουφλούν ξοφλημένα
γιατί μπάζει νερά το μαύρο μου χάλι
βαθαίνει η άβυσσος.

Δε θυμάμαι πότε άρχισα
μου διαφεύγουν οι ημερομηνίες
μένει μόνο εκείνο το καρφί στη θύμησή μου
και δεν τελειώνει τούτο το ποίημα
δεν τελειώνει.

Το ποίημα είναι το ποτάμι
δε σταματά
συνεχίζεται μέσα σου.

Από τη συλλογή Στις προσβάσεις του ύπνου (1976)