Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 27 Mar, 2007, 15:05:06

Title: Θεοδώρα Ντάκου
Post by: wings on 27 Mar, 2007, 15:05:06
Θεοδώρα Ντάκου

(https://img7.imageshack.us/img7/8804/ntakou.jpg)

Η Θεοδώρα Φασιανού-Ντάκου γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη και τελειώνοντας το γυμνάσιο πήγε στην Αθήνα. Μελέτησε φιλολογία, φιλοσοφία, ψυχολογία, γραφολογία, ιστορία της τέχνης. Εργάστηκε στον κινηματογράφο (σκηνοθεσία και διδασκαλία), τη φωτογραφία, τη διαφήμιση. Από το 1963 άρχισε να μελετά αστρολογία και από το 1975 ασχολείται με τη διάδοσή της στην Ελλάδα.

Ποίηση:
«Δευτέρα πρωί», εκδ. Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη, 1966
«Η ηλικία του πανικού» (συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων 1959-1977), εκδ. Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη, 1984
«Ο θάνατος του χρόνου», εκδ. Νόηση, Αθήνα, 2004

Διηγήματα για μικρούς και μεγάλους:
«Η ιστορία του Χόμυ», εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 1981 (α' έκδοση)
«Παιδικές ιστορίες για μεγάλους», εκδ. Δωδώνη, Αθήνα, 1990 (α' έκδοση)

Βιογραφία:
«Ορατών τε και αοράτων», εκδ. Νόηση, Αθήνα, 2004

Ανθολογημένα ποιήματα:



[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Έβρεχε πάλι
Post by: wings on 26 Nov, 2007, 13:27:39
https://www.youtube.com/watch?v=lJeQO_3HBsU

Γιάννης Σπανός & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Βροχή και σήμερα (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2011/01/13/kostas-papadopoulos-vrohi-kai-simera-giannis-spanos-lefteris-papadopoulos-dimitra-galani-%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD/)
(με τη Δήμητρα Γαλάνη / δίσκος: Μέρες αγάπης (1973))


Θεοδώρα Ντάκου, Έβρεχε πάλι

Έβρεχε πάλι όλη τη νύχτα
και φοβόσουνα.
Μαζί μου άνετα φοβάσαι,
άσκοπα κλαις, μιλάς κι απαιτείς.

Τελικά, διαπιστώνεις πως δεν έχεις
τίποτα απ’ όσα ζήταγες,
εμένα μόνο.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Re: Θεοδώρα Ντάκου, Έβρεχε πάλι
Post by: Evmorfia on 04 Dec, 2007, 19:21:22
Αυτό το ποίημα (το οποίο είδα λίγο καθυστερημένα) κρύβει μέσα του μια φοβερή αλήθεια, τουλάχιστον έτσι όπως μιλά στη δική μου ψυχή. Με έχει πραγματικά συγκλονίσει...
Title: Re: Θεοδώρα Ντάκου, Έβρεχε πάλι
Post by: wings on 04 Dec, 2007, 19:24:51
Για βάλε με το νου σου πόσο τακτικά συμβαίνει και πόσο αργούμε να το καταλάβουμε (αν τελικά το καταλάβουμε)...
Title: Re: Θεοδώρα Ντάκου, Έβρεχε πάλι
Post by: Evmorfia on 04 Dec, 2007, 19:41:08
Για βάλε με το νου σου πόσο τακτικά συμβαίνει και πόσο αργούμε να το καταλάβουμε (αν τελικά το καταλάβουμε)...

Ακριβώς! Αν τελικά το καταλάβουμε!!!!

Title: Θεοδώρα Ντάκου, Θέλω
Post by: wings on 17 Dec, 2007, 22:12:06
Θεοδώρα Ντάκου, Θέλω

θέλω μια νύχτα με χιλιάδες μυρωδιές
θαλασσινές αυταπάτες
και την αφή σου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Χρόνια πολλά
Post by: wings on 26 Dec, 2007, 23:11:24
Θεοδώρα Ντάκου, Χρόνια πολλά

Δεν ξέρω αν σ’ αγαπώ γιατί με διάλεξες
ή επειδή φοβάμαι τη σιωπή.

Έγιναν όλα τόσο δύσκολα, τόσο πυκνά,
χωρίς ανάσα

Έρημος και χρυσάφι και φωτιά.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Τώρα καταλαβαίνω
Post by: wings on 30 Dec, 2007, 17:47:19
Θεοδώρα Ντάκου, Τώρα καταλαβαίνω

Πίστευα πως εκλιπαρούσα
την αγάπη σου

τώρα καταλαβαίνω
πως εκβίαζα την ψυχή μου
να σε δεχτεί.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Re: Θεοδώρα Ντάκου, Τώρα καταλαβαίνω
Post by: Evmorfia on 31 Dec, 2007, 03:01:54
Μπορεί να προσπαθούμε να εκβιάσουμε την ψυχή μας να δεχθεί πράγματα που νομίζουμε ότι μας ταιριάζουν, ότι τα έχουμε ανάγκη, αλλά αυτή βρίσκει τον τρόπο να ξεφεύγει από καθετί αταίριαστο, εφήμερο, κούφιο και ευτελές...
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Όνειρα ανθεκτικά
Post by: wings on 06 Mar, 2008, 02:23:19
Θεοδώρα Ντάκου, Όνειρα ανθεκτικά

Όνειρα ανθεκτικά, επιθυμίες επίμονες,
χαρές και προσδοκίες, που πιέζουν
κι αντιστέκονται με την ίδια δύναμη
στην ύπαρξη και τον αφανισμό
αχρηστεύοντας την επιλογή ή τη λύση.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Αιμορραγία
Post by: wings on 12 Jun, 2008, 21:40:04
Θεοδώρα Ντάκου, Αιμορραγία

καθώς σωπαίνουν οι στιγμές και κάθε νύχτα
μαζεύω κόμπο-κόμπο τη ζωή για σένα,
μέσα μου συμπυκνώνεται ο έρωτας
και παίρνει σχήμα,

είναι ψάρι
και σπαρταράει μες στην κόκκινη αρτηρία

είναι πουλί
και αιωρείται στο ηλιοβασίλεμα

είναι φίδι
και γλιστράει ανάμεσα στις παπαρούνες

είναι κορμί
και συσπειρώνεται κάτω απ’ τον ήλιο
και λιώνει σε ιδρώτα κόκκινο
κόκκινον σαν την απελπισία.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Παραλλαγή ρεμπέτικου
Post by: wings on 03 Jul, 2008, 23:24:23
Θεοδώρα Ντάκου, Παραλλαγή ρεμπέτικου

Κι είναι πια αργά
να με λησμονήσεις
ακριβώς γιατί
στο αίμα σου δε μπήκα

κι ας αιμορράγησα
μέχρι θανάτου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Τρυφερότητα
Post by: wings on 10 Sep, 2008, 23:09:36
https://www.youtube.com/watch?v=fSJxP1bzZNk

Irving King (James Campbell and Reginald Connelly) & Harry M. Woods, Try a little tenderness (με τον Frank Sinatra)

Θεοδώρα Ντάκου, Τρυφερότητα

η τρυφερότητά σου
σαν ξεχασμένη νάρκη,
ξαφνικά, ανατίναξε
όλα τα οχυρά της απελπισίας.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Τρελό φεγγάρι
Post by: wings on 12 Oct, 2008, 01:20:11
Θεοδώρα Ντάκου, Τρελό φεγγάρι

Και παίρνοντας το νεύμα σου
γι’ αγάπη, τον εαυτό μου είδα
γελοίο και υπέροχο

ένα τρελό φεγγάρι
στη βροχή.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ζητώ ένα κορμί
Post by: wings on 30 Jan, 2009, 00:44:17
Θεοδώρα Ντάκου, Ζητώ ένα κορμί

όταν πέφτει το σκοτάδι
ζητώ ένα κορμί
για την ξαγρύπνια, για το κλάμα,
για τον έρωτα

Θα ’θελα το δικό σου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Διάλυση
Post by: wings on 07 May, 2009, 16:15:11
Γρηγόρης Μπιθικώτσης - τι να σου κάνει μια καρδιά. - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=aOIVuKvHSpk)

Αντώνης Κατινάρης & Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Τι να σου κάνει μια καρδιά (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2011/01/20/kostas-papadopoulos-ti-na-sou-kanei-mia-kardia-antonis-katinaris-eftyhia-papagiannopoulou-grigoris-bithikotsis-%CF%84%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BC%CE%B9/)
(τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης / δίσκος 45 στροφών (1966))


Θεοδώρα Ντάκου, Διάλυση

Θε μου, αυτό το ρήγμα που όλο μεγαλώνει μέσα μου,
αυτό το ράγισμα, το σπάσιμο πώς να το πω;
Έχει αδειάσει τα κόκαλά μου σαν κακιά αρρώστια,
έσκαψε τη φωνή μου σα ροκανητό καταστροφής.

Έτσι που όλα μ’ άφησαν και φεύγουν
μακριά απ' την καρδιά, έξω απ’ τα μέτρα μου,
ψάχνω να βρω πεζούλι για να με σηκώσει
στους δρόμους που με ρούφηξαν, μα δεν με χωρούν.

Σώνει. Δε θα μπορέσω άλλο αποκλεισμό.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Όμως εγώ φοβόμουν
Post by: wings on 30 Jun, 2009, 02:31:34
Θεοδώρα Ντάκου, Όμως εγώ φοβόμουν

Σε περίμενα τόσα μεσημέρια κι όμως τα χέρια μου
δε μπόρεσαν να φτάσουν στα μαλλιά σου∙
εκείνο το χαμόγελο αιωρήθηκε λίγο,
σχημάτισε στον αέρα ένα ανυπεράσπιστο φιλί
κι έπειτα έπεσε πάνω μου, με παγίδεψε, δεν είδα
έξοδο κινδύνου.

Κάτω απ' τα μάτια σου είναι όπως περπατάς νύχτα
σα μέσα σ’ όνειρο, μ' ένα βάρος ακατανόητο,
διαπερασμένος από την αστροφεγγιά
και ψηλαφίζεις κάθε σκοτεινό θάμνο
μήπως και βρεις καμιά μουσική ξεχασμένη.

Μέσα στα μάτια σου οι νυχτερινοί θάμνοι καιροφυλακτούν.

Όμως εγώ φοβόμουν πάντα το ξημέρωμα
σαν τις σκιές, μη με διαλύσει.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Όταν σε λέω αγάπη
Post by: wings on 17 Sep, 2009, 20:12:35
https://www.youtube.com/watch?v=zarNYxd2KW4

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Μιχάλης Γκανάς, Μικρός Τιτανικός
(τραγούδι: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας / δίσκος: Ρίξε κόκκινο στη νύχτα (1993))


Θεοδώρα Ντάκου, Όταν σε λέω αγάπη

Στο τέλος καταντά μια τύψη, άλλοι να πεινούν
κι άλλοι να γράφουν για τα μάτια της καλής τους,
άλλοι να πολεμούν και να σκοτώνονται
κι εγώ να κάθομαι να γράφω για τον τράχηλό σου.

Όμως αυτή η σάρκα που μας εκδηλώνει
στον πόλεμο, στην πείνα και στον έρωτα,
για πες μου πώς θα ξεχωρίσει
τα θαύματα, πώς θ’ αξιολογήσει
τη ζωή και πώς θ’ απομονώσει
τα δάκρυά σου τη στιγμή που πρωταγγίξαμε
από το φοβισμένο αίμα των ανθρώπων;

Όταν σε λέω αγάπη μου, προσπάθησε να δεις∙
είναι το τελευταίο σκαλοπάτι μετά τον πανικό,
μετά την αγωνία ότι ονειρεύομαι, ότι δεν έχω φτάσει.

Όταν σε λέω αγάπη, δεν απομονώνομαι
μέσα στη μυρωδιά σου, δεν ξεχνάω την αλήθεια,
πρόσεξε πιο καλά στα χείλια μου, θα δεις
πως τίποτα δεν έγινε πιο εύκολο,
μόνο οι λέξεις αποκτήσαν αρτηρίες.

Από τη συλλογή Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Μονάχα να ξεφύγω
Post by: wings on 06 Dec, 2009, 23:50:41
https://www.youtube.com/watch?v=lDDMYn_4j7k

Μάνος Χατζιδάκις & Λεωνίδας Στρογγυλός, Ο γκρεμός
(τραγούδι: Ορφέας Κρεούζης / δίσκος: Ο ελληνικός κινηματογράφος και ο Μάνος Χατζιδάκις παρουσιάζουν (1985))

 
Θεοδώρα Ντάκου, Μονάχα να ξεφύγω

Θεέ μου, να σταματήσω αυτές τις επαφές
που με γεμίσαν όνειρα,
να σταματήσω το ψηλάφισμα των αναστεναγμών μου,
τη διαρροή μου κάθε ώρα και στιγμή.

Δε θα ευχηθώ κάτι ν’ αρχίσω μετά το τέλος
δεν θα το κάνω σαν ανακωχή

μονάχα να μη βλέπω πια
να μην ακούω πια
να μην περιμένω πια

ακόμα και η αγάπη με διέλυσε

μονάχα να ξεφύγω απ’ το φόβο
και να βολευτώ
όσο μπορώ πιο μέσα στο σκοτάδι.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Είναι μια γειτονιά
Post by: wings on 04 Mar, 2010, 19:47:46
https://www.youtube.com/watch?v=lUN3XlDVf-k

Λυκούργος Μαρκέας & Θάνος Σοφός, Μένω σε κάποια γειτονιά (Τώνης Μαρούδας, 1960)

Θεοδώρα Ντάκου, Είναι μια γειτονιά

Είναι μια γειτονιά που δεν σωπαίνει∙
πότε ακούς τραγούδι, πότε καβγάδες, πότε βροχή.

Τα παράθυρα δεν έχουν γρίλιες,
τα μυστικά είναι μισόγυμνα,
τα παιδιά ανήσυχα.

Κι ακόμα και στην πιο λιπόθυμη νύχτα
ακούγονται λαχανιασμένα βήματα
να σκουντουφλούν στις πέτρες, να διστάζουνε,
και πάντα να καταλήγουν σε μια οικοδομή
στα σκοτεινά, να ξενυχτήσουν.

Κι όλη η γειτονιά σα να μην έχει πού να κοιμηθεί
σα να μην έχει πού να κλάψει.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Αγάπησέ με
Post by: wings on 18 Sep, 2010, 14:10:31
https://www.youtube.com/watch?v=8yGWLgc2Jjk

Χρήστος Νικολόπουλος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Αγάπησέ με
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη & Γιάννης Πάριος / δίσκος: Η παράσταση αρχίζει (1989))


Θεοδώρα Ντάκου, Αγάπησέ με

Αγάπησέ με
φτωχικά
με πείνα και δίψα
με γυμνά πόδια
με ρεμπέτικο καημό
με την απελπισία
της άδειας τσέπης.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Μέχρι να σε ξαναδώ
Post by: wings on 24 Jan, 2011, 18:07:27
https://www.youtube.com/watch?v=kT5J3EbVEu0

Αλέξης Παπαδημητρίου & Ρόνη Σοφού, Είσαι παντού και πουθενά
(τραγούδι: Μαρινέλλα & Κώστας Χατζής / δίσκος: Η αγάπη μας (1987))


Θεοδώρα Ντάκου, Μέχρι να σε ξαναδώ

Μέχρι να σε ξαναδώ
δε θα μπορώ ν’ ακούω μουσική
μήπως γλιστρήσει ο ήχος σου απ’ την καρδιά μου.

Δε θα γυρνώ στους δρόμους
γιατί θα θέλω να σε συναντήσω
μέσα σ’ όλα τα μάτια που περνούν.

Μέχρι να σε ξαναδώ, κάθε βράδυ
θα έχω την επέτειο των χεριών σου
την ίδια ώρα, την ίδια ακριβώς
– πίκρα μου και χαρά μου, πόσα χρόνια
σκαρώνεις ιστορίες πριν να κοιμηθείς.

Κι όταν σε ξαναδώ,
θα ψάχνω μέσα στις κινήσεις σου
μήπως και τάχα ξέρεις για τον πόνο μου.
Μέσα στ’ ανίδεο χαμόγελό σου
όλος ο κόσμος αναδεύεται∙
ούτε σαράντα χρόνια να το κυνηγώ
δε θα μπορώ να βρω το μερτικό μου.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Δεν έχει άλλο από παράπονο
Post by: wings on 14 May, 2013, 01:19:42
https://www.youtube.com/watch?v=aT0jsptEYK0

Δήμος Μούτσης, Μ’ ένα παράπονο (ορχηστρικό) (http://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/09/20/kostas-papadopoulos-dimos-moutsis-m-ena-parapono-%CE%BC-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%BF/) (δίσκος: Ένα χαμόγελο (1969))

Θεοδώρα Ντάκου, Δεν έχει άλλο από παράπονο

Υπάρχουν νύχτες που δεν έχει άλλο από παράπονο,
όταν φωτίζουν ξαφνικά όλα μαζί τα σπίτια
και ξετυλίγεται αδιάφορα, σχεδόν ανεπαίσθητα η ζωή.

Και συ να τρέμεις στην ταράτσα ολοσκότεινος,
αποκομμένος κι απ’ την ίδια τη ζωή σου.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Να μου τη δώσεις πίσω
Post by: wings on 19 Jul, 2014, 16:15:30
https://www.youtube.com/watch?v=k6HgNq6kGBE

Νίκος Ζούδιαρης, Δεν μπορώ
(τραγούδι: Αλκίνοος Ιωαννίδης / δίσκος: Όπως μυστικά και ήσυχα… (1995))


Θεοδώρα Ντάκου, Να μου τη δώσεις πίσω

Το καλοκαίρι πέρασε με προσπάθειες για προσαρμογή.
Έξω χαμόγελα, μέσα τρόμος μην ικετέψω ξανά για το στόμα σου.
Συχνά φλυάρησα δίπλα σου και μετά περπάτησα ώρες
με το μεσημέρι να καίγεται στα μαλλιά μου
να χώνεται στα ρούχα μου και στην αναπνοή μου
βλέποντας τα πόδια μου να σαλεύουνε στα χώματα…

Δε μπορώ πια να ζήσω σαν άνθρωπος.
Για σένα η φωνή μου, για σένα η κίνησή μου,
για σένα αυτός ο πόνος που με ζαλίζει
να κυνηγάω τη μυρωδιά σου, να τρέμω τον ίσκιο σου.

Πήρες την ψυχή μου και τη χαντάκωσες.
Πρέπει να μου τη δώσεις πίσω.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Δευτέρα πρωί
Post by: wings on 25 May, 2015, 17:01:30
Θεοδώρα Ντάκου, Δευτέρα πρωί

Τη Δευτέρα το πρωί πήρα ένα μακρύ, γερό ξύλο
το ’μπηξα βαθιά στη γλάστρα, το δοκίμασα
κι έπειτα έδεσα πάνω του το βλαστό
του φυτού, με κόκκινο μαλακό νήμα.
Ήταν μακριά ο χειμώνας, μα φοβόμουνα·
πάντα μετά τη σκόλη κάτι έρχεται.

Το ίδιο βράδυ ξέσπασε η καταιγίδα,
γκρέμισε όλα τα κάγκελα του μπαλκονιού,
η γλάστρα έπεσε στο δρόμο και τσακίστηκε.
Τέλεια καταστροφή. Και το περίεργο,
δεν έγινε ζημιά σε κανένα άλλο
μπαλκόνι. Σε κανένα άλλο φυτό.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Χαμένη επαφή
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 22:44:16
https://www.youtube.com/watch?v=Gd6zW1zMjz4

Θεοδοσία Τσάτσου & Γιάννης Βουτσάς, Επαφή
(τραγούδι: Θεοδοσία Τσάτσου / δίσκος: Ύποπτος κόσμος (1999))


Θεοδώρα Ντάκου, Χαμένη επαφή

Η εποχή που ζούσα στη ζωή σου
πέρασε σαν παράφωνη κραυγή.
Οι ώρες μας εγίνανε δυο εποχές·
ξεχώρισε ο καρπός από το σπέρμα
αφήνοντας τα σώματα γυμνά
στον ύπνο που θα ’ρθει ή και στο ρήμαγμα.

Κάποτε όμως (δεν πρέπει να το πούμε ανάμνηση)
τα λυγισμένα μέλη και τα στόματα
με την παράξενη φωνή, ενώθηκαν
σε μια στιγμή που όλο και πιο πολύ μακραίνει.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Πρέπει να μάθω
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 22:47:19
https://www.youtube.com/watch?v=G8y_Aawz4Tw

Μίκης Θεοδωράκης & Μιχάλης Γκανάς, Πώς να ξεχάσω
(τραγούδι: Βασίλης Λέκκας / δίσκος: Ασίκικο Πουλάκη (1996))


Θεοδώρα Ντάκου, Πρέπει να μάθω

Ο ξάδελφος Τάκης αγόρασε αυτοκίνητο·
θα κατέβει στην αγορά σε καινούριο μαγαζί
και θα μεγαλώσει το παλιό εργοστάσιο.
Όλο το βράδυ μού ’λεγε για το μωρό του·
με ρωτούσε για τη δουλειά μου και τις ευκαιρίες μου.
Έμαθα να λέω ψέματα για πεποιθήσεις και ιδανικά
και μίλαγα για «σίγουρα κέρδη» κοιτάζοντας τη θάλασσα.
Σκεπτόμουνα πως κάπου εκεί που είσαι θα τη βλέπεις
μέσα σε ζεστή αγκαλιά κι όμορφο ρούχο.
Σκάλωσε πια σε σένα το μυαλό μου και δεν περπατάει.
Τα χέρια και τα χείλια μου κουνιούνται ασυναίσθητα,
ανίκανα γι’ άλλη επαφή μετά τη δική σου.

Πρέπει να μάθω πια να ζω χωρίς εσένα.

(Κάποτε αναρωτιέμαι αν οι στίχοι μου είναι τίποτα άλλο
παρά αποτέλεσμα της αδυναμίας μου να σε κερδίσω.)

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Δεν το θέλω
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 22:49:42
Θεοδώρα Ντάκου, Δεν το θέλω

Τα χέρια μου που ξέρουνε να σε πονούνε,
που σε γυμνώνουνε απ’ τον εαυτό σου
αξιώνοντας υποταγή· κι αυτή η λατρεία
που άθελα τρεκλίζει πάνω στην όψη μου:

Να τι κρατάει στα γόνατά μου το κεφάλι σου.
Τα μάτια σου κλειστά, τα χείλια έτοιμα
να λιβανίζουνε την έξαψή μου.
Πρόθυμη να συμβιβαστείς για λίγες στιγμές –

Μονάχα να μη χάσεις τη βολή σου·
να ’ναι σίγουρος ο δρόμος της φυγής·
σίγουρος ο άνθρωπος που μας αγαπάει·
έτοιμο να περιμένει το ζεστό σπιτικό.

Όλα για σένα. Κι αυτές οι ηλίθιες τύψεις σου
μήτε που σ’ αφήνουνε να καταλάβεις
πως δεν το θέλω έτσι πια…

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Είναι ανόητο
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 22:52:57
https://www.youtube.com/watch?v=KuW2VMNArKs

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Ανόητες αγάπες
(ερμηνεία: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας & Πυξ Λαξ / δίσκος: Για τους πρίγκιπες της δυτικής όχθης (1994))


Θεοδώρα Ντάκου, Είναι ανόητο

Είναι θλιβερό να νανουρίζεις την αγάπη μου
έτσι ανέμελα και χαμογελαστά. Έτσι αδέξια
να πασαλείβεις τις πληγές μου με διαχύσεις.

Εκείνο το χαμόγελο που το στολίζεις με αμηχανία
σαν άσχετη απ’ όλα, σαν κατάπληκτη ευγένεια
στριφογυρίζει μες στα μάτια μου και τα στεγνώνει.

Να ξεγλιστράς ακόμα κι απ’ τον εαυτό σου,
να του φοράς κολάρο, να τον λιώνεις,
να βρομίζουν και την τελευταία προσφορά τα προσχήματα
είναι ανόητο…

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Όλο ραγίσματα
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 22:56:03
https://www.youtube.com/watch?v=KO6H-4E9p7s

Γιάννης Ζαχαρόπουλος & Σωτηρία Λεονάρδου, Άσπρα μαύρα σκαλοπάτια
(ερμηνεία: Σωτηρία Λεονάρδου / δίσκος: Δεν έχω χρόνο μάτια μου (1995))


Θεοδώρα Ντάκου, Όλο ραγίσματα

Όπως όταν σκοτώνεις ένα ζώο
στο τέλος πνίγεται κι η οιμωγή
μες στην ανάσα που μαλάκωσε με αίματα,
δεν έχω πια καθόλου δύναμη να μιλήσω.

Είναι ακόμη και τα δάκρυα ψιθυριστά
κι αυτό το τσάκισμα που βαθαίνει μέχρι τον ύπνο μου
αθόρυβο σαν αναστεναγμός. Και μοναχά η φωνή σου
μπορεί ν’ ακούγεται όλο προφάσεις και ραγίσματα.

Μακραίνουν τα μαλλιά σου μες στον ουρανό
πάνω στο πρόσωπό σου κάτι σβήνει.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ζεστή ακόμα
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 22:58:25
https://www.youtube.com/watch?v=Dfaao1BGYVY

Μίκης Θεοδωράκης & Αγγελική Ελευθερίου, Με κλειστά παράθυρα (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2011/03/20/kostas-papadopoulos-me-kleista-parathyra-mikis-theodorakis-angeliki-eleftheriou-aliki-kagialoglou-%CE%BC%CE%B5-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AC-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B8%CF%85%CF%81/)
(τραγούδι: Αλίκη Καγιαλόγλου / δίσκος: Φαίδρα [τραγούδια αγάπης] (1985))


Θεοδώρα Ντάκου, Ζεστή ακόμα

Ζεστή ακόμα από την ξένη αγκαλιά
ενώνεται η νύχτα σου μαζί μου.

Δεν τολμώ να βάλω το χέρι στα μαλλιά σου
μη συναντήσω ξένα δάχτυλα.

Μένω ξαπλωμένη δίπλα σου
χωρίς κουβέντα, χωρίς επαφή.
Ταπεινωμένη. Από το χνώτο σου
να μη μπορώ να φύγω.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Περίεργο
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 23:02:10
https://www.youtube.com/watch?v=ORthBgPelQ0

Μάνος Χατζιδάκις, Ερημιά (ορχηστρικό)
(ταινία/δίσκος: Ποτέ την Κυριακή (1960))


Θεοδώρα Ντάκου, Περίεργο

Γυμνώθηκα απ’ το βάρος κα τη ζεστασιά σου.
Είναι σα να ’χασα μια κρούστα ή το καύκαλό μου.

Δυναμώνουνε οι ήχοι,
ζωηρεύουνε τα χρώματα,
γιγαντώνεται η κίνηση,
κοντεύω να λιγοθυμήσω απ’ τις μυρωδιές.

Ο αέρας που μπήκε ανάμεσα σε σένα και σε μένα
μεταφέρει τους ερεθισμούς χωρίς έκφραση.
Ο αέρας ανάμεσα σε σένα και σε μένα
είναι μονάχα απόσταση.

Περίεργο,
τόση ελευθερία, τόση ερημιά.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Λες και δεν είμαι εγώ
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 23:06:28
Θεοδώρα Ντάκου, Λες και δεν είμαι εγώ

Κάποτε μου ’φτανε η σκέτη χυδαιότητα
(έξω απ’ τη ζωή μου. Καταβόθρα για την τρέλα μου).
Τώρα τελειώνει με μια πίκρα που δεν έχει αντίδοτο
που δεν σηκώνει ούτε νάρκωση ούτε αναβολή.

Έγινα πια πολύ απόλυτη, πολύ εκλεκτική
γεμάτη θράσος για τα δικαιώματά μου.
Λες και δεν είμαι εγώ
που πάντα φοβόμουνα μια κατά πρόσωπο ενατένιση.

Δεν υπάρχει «τύψη» ούτε προσπάθεια για προσαρμογή
μονάχα πείνα και κάτι σαν αγνότητα που καίει.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ανέμελα περιφέρεσαι
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 23:10:00
Θεοδώρα Ντάκου, Ανέμελα περιφέρεσαι

Ανέμελα περιφέρεσαι στην καρδιά μου
κι έχεις επιτάξει και την πιο μικρή μου φωνή.
Και δεν είναι που δεν προσπάθησα να τραβηχτώ:
περπάτησα όλα τα σοκάκια να σε σκορπίσω,
ποτίστηκα όλη τη βροχή να σε σαπίσω –
αλλά πάντα καταποντίζεται κάθε απελπισμένη πρόφαση
και χαμογελάς μέσα στη μνήμη μου ανεύθυνα∙ και σε ζητώ
με πιο πολλή ταπείνωση, με πιο πολλή λαχτάρα.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Υγρό φεγγάρι
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 23:17:08
Θεοδώρα Ντάκου, Υγρό φεγγάρι

Σ’ όλους τους δρόμους τρεμοσβήνει η φωνή σου
μέσα στον θόρυβο που πότε δυναμώνει
και πότε χάνεται βαθιά στην υγρασία
τόσο πνιχτά που κρύβει το παράπονο
και μένει η ζωή σκέτος ρυθμός.

Και η φωνή σου ξεχωρίζει μες στο νύχτωμα
επίμονη και μόνη, σα χαμόγελο
μέσα στα διαλυμένα σύννεφα που φεύγουν

κι όλα να σταματούνε στην καρδιά μου
κι όλα να αφουγκράζονται ελπίδες.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Στην άμπωτη
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 23:20:35
Θεοδώρα Ντάκου, Στην άμπωτη

Στην άμπωτη, όταν τραβιούνται τα νερά
κι αρχίζουν να σαλεύουν τα σκουλήκια
μέσα στην άμμο, να ξεγυμνώνονται τα φύκια
και να λιάζονται τα ξεπλυμένα χρώματα

τότε οι βράχοι ψηλώνουνε πολύ
στην καινούρια στεριά βουλιάζουνε τα βήματα
και τα ναυάγια φαίνονται πιο θλιβερά.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Το ουράνιο τόξο
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 23:23:55
Θεοδώρα Ντάκου, Το ουράνιο τόξο

Έγινε όλη η μπόρα βρόμικο νερό
δίπλα στο πεζοδρόμιο να τρέχει.
Για σήμερα δεν έχει άλλους κεραυνούς.

Κάθε φορά που ξεγλιστράς έτοιμο το χαμόγελο
δήθεν εξαγνισμένο, συμβιβαστικό, αβέβαιο
πάνω απ’ τις λάσπες που γυαλίζουνε
και στολισμένο χρώματα σαν το ουράνιο τόξο.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Βροχή
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 23:28:58
Θεοδώρα Ντάκου, Βροχή

Στην αρχή προσπαθούσε να κρύψει τα σημάδια
απ’ το μαστίγωμα, ρουφούσε το νερό επίμονα
όσο μπορούσε πιο αδιάφορα στην όψη.
Σαν άρχισαν οι πρώτοι κεραυνοί, παρακαλούσε.
Ήταν η τελευταία του εικόνα πριν απ’ τη διάλυση
λίγο πριν γίνει λάσπη.

Αυτό που τώρα αχνίζει μουσκεμένο
καρτερικά, πνιγμένο μέσα στη ζωή του
σηκώνοντας ακίνητο το τέλος της εκμηδένισης·
αυτό το χώμα που δακρύζει κάτω απ’ τον ήλιο
δέχεται πάντα με την ίδια έκπληξη
κάθε καινούριο κατακλυσμό.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ευκαιρία
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 23:31:06
Θεοδώρα Ντάκου, Ευκαιρία

Υποχώρησε και το τελευταίο σύννεφο
σ’ αυτό τον άδειο ουρανό·
γι’ αυτούς που δεν κουράστηκαν να παίζουν
υπάρχει τόπος για πολλούς χαρταετούς.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Αγρυπνία
Post by: wings on 30 Dec, 2017, 23:33:41
Θεοδώρα Ντάκου, Αγρυπνία

Συσπειρωθήκαν πάνω σου τα χέρια μου
θολώσανε τα δάχτυλά μου στον αχνό σου.

Κάθε φορά που ξενυχτάω την ανάσα σου
μετράω όλες τις πικρές μου υποψίες.

Και πάντα είναι λίγο το μαρτύριο
φτωχό, γι’ αυτόν τον έρωτα που φέγγει.

Από τη συλλογή Δευτέρα πρωί (1966)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Αλλαγή πορείας
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 18:39:57
Θεοδώρα Ντάκου, Αλλαγή πορείας

Κι όμως χτες κρατούσα μονάχα τα χέρια σου
κι έβρισκα χίλιες δυο αφορμές
για ν’ αγγίξω τα μαλλιά, το πηγούνι, τα γόνατά σου.
Έτσι τάχα αδιάφορα και φευγαλέα,
και μέσα μου να συνωστίζεται το περασμένο καλοκαίρι,
εκείνη η λιγόχρονη κατοχή πάνω στο στέρνο μου.

Έπειτα το κεφάλι σου έγειρε κουρασμένα στην παλάμη μου
κι ειρωνεύτηκε τα λόγια μου και τη φωνή μου.
Σίγουρα σκέφτηκες την «ομαλή πορεία» κάπως αργά.

Αλλά σ’ αυτή την καινούρια τροπή πώς να το ξεχάσω
πως χτες βούτηξα τον εαυτό μου μέσα στην πρόφαση,
μόνο για να μπορώ να σου κρατώ το χέρι.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ξεφλουδισμένα κάστανα
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 18:45:11
Θεοδώρα Ντάκου, Ξεφλουδισμένα κάστανα

Ο ψυχίατρος ψάχνει να βρει τη «ρίζα του κακού».
Οι άλλοι παρατηρούν τα χέρια σου που μελανιάζουν·
γίνονται βούλες-βούλες, λες και το κάνουν επίτηδες.
Μερικοί «σημείωσαν» πως τρέμεις ελαφρά.
Ακόμα και συ βρήκες πως τα μάτια μου μεγάλωσαν και γυαλίζουν.

Έμεινα να συστρέφομαι πάνω στην έκθεσή μου·
εκεί μες στα περίεργα φώτα της νύχτας
τριγυρίζει η ερώτηση της μάνας χαμηλόφωνη,
κοιτά μέσα στα μάτια μου, μα δε σε βλέπει.

Πάνε σχεδόν δυο χρόνια.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Βράχος
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 18:49:07
Θεοδώρα Ντάκου, Βράχος

Στην αρχή με ειρωνεύονταν τα καβούρια·
πηγαίνανε στραβά, λες και διαβάζανε τη σκέψη μου.
Ύστερα κολυμπήσαμε γύρω στο βράχο
και κάποτε αγγίζανε τα σώματά μας.
Συχνά κάναμε απόπειρες για υποβρύχια φιλιά.
(Άλλη από κείνη τη φορά δεν τα κατάφερα.)
Στο τέλος έμεινα να κοιτώ τον ήλιο
που βασίλευε πάνω στις πεταλίδες.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Στιγμή
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 18:52:09
Θεοδώρα Ντάκου, Στιγμή

Μετά κολύμπησε δίπλα μου και με πήρε αγκαλιά.
Με πήγαινε στην άμμο και με κοίταζε.
Είδα μέσ’ απ’ τα χέρια του τη θάλασσα
να φεύγει στολισμένη με χοντρές φουσκάλες.

Κι ήτανε τότε που με σκέπασε μια καταχνιά
γεμάτη από την απουσία σου.

Δεν μπόρεσα να τον φιλήσω.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Δύσκολη στιγμή
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 18:56:57
Θεοδώρα Ντάκου, Δύσκολη στιγμή

Το πρόσωπό σου είναι σα μαχαίρι·
μέσα στο άσπρο γίνεται πιο ανέκφραστο·
όλο απομακρύνεται μαζί με τη φωνή σου.

Το πρόσωπό σου σβήνει το δικό μου,
διαλύει το χαμόγελό του, το ρημάζει,
υφαίνει μια δυσκολία που μεγάλωσε πολύ.

Το πρόσωπό σου δέθηκε στα μάτια μου,
εισχώρησε στο κόκαλο, με τσούζει σαν πληγή.
Είναι σα να σε στήνουν στην πλατεία, να σε δέρνουν.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Δεν το θέλω
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 19:03:06
Θεοδώρα Ντάκου, Δεν το θέλω

Τα χέρια μου που ξέρουνε να σε πονούνε,
που σε γυμνώνουνε απ’ τον εαυτό σου
αξιώνοντας υποταγή· κι αυτή η λατρεία
που άθελα τρεκλίζει πάνω στην όψη μου:

Να τι κρατάει στα γόνατά μου το κεφάλι σου.
Τα μάτια σου κλειστά, τα χείλια έτοιμα
να λιβανίζουνε την έξαψή μου.
Πρόθυμη να συμβιβαστείς για λίγες στιγμές —

Μονάχα να μη χάσεις τη βολή σου·
να ’ναι ανοιχτός ο δρόμος της φυγής·
σίγουρος ο άνθρωπος που μας αγαπάει·
έτοιμο να περιμένει το ζεστό σπιτικό.

Όλα για σένα. Κι αυτές οι ηλίθιες τύψεις σου
μήτε που σ’ αφήνουνε να καταλάβεις
πως δεν το θέλω έτσι πια...

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Προετοιμασία
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 19:25:23
Θεοδώρα Ντάκου, Προετοιμασία

Απόψε πήγα σινεμά
κι ύστερα πήρα μπάλα τις ταβέρνες
από το Μπεχτσινάρι στην Ακρόπολη,
στη Βαγγελίστρα και στην Κασσάνδρου.
Ξέχασα την καρδιά μου και τους γιατρούς,
πάσχιζα μονάχα να μη σε θυμάμαι.
Και τώρα να ’μαι δω, παρέα με τρεις μεθυσμένους Κρητικούς,
ν’ ακούω ιστορίες πίνοντας ρετσίνα,
πασαλείβοντας το τραπέζι με τα δάχτυλά μου,
αηδιάζοντας, με την επίμονη σκέψη πότε να ξημερώσει.

Δεν ωφελούνε πια τα ξεγελάσματα και οι υπεκφυγές,
ο έρωτας είναι έρωτας και το πεπόνι πεπόνι,
κι εγώ πονάω, σκίζομαι που σε χάνω πια χωρίς άλλη ελπίδα.

Αύριο λοιπόν θα φορέσω τα κυριακάτικα,
νά ’ρθω να σου φιλήσω το μάγουλο μέσα στον κόσμο,
να σφίξω τα χέρια σου με τσιριμόνιες και τέτοια,
και τα δικά του χέρια παντάξενα και ιδρωμένα.

Πνίγηκα στα ποτήρια κι έμαθα τα λόγια που πρέπει να σου πω.
Συχώρα με, κορίτσι μου που δεν μπορώ να σου γελάσω.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου: «Αφηρημάδα»
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 19:38:59
Θεοδώρα Ντάκου: «Αφηρημάδα»

Κάποτε ψιθύριζε, κάποτε τραγουδούσε,
τώρα φωνάζει να κλείσω το παράθυρο στη βροχή·
η αγαπητή μου Μαρία
σπούδασε φιλόλογος και δεν αυθαδίασε ποτέ.

Όμως τι να της πω, που από τότε που ’φυγες
οι μέρες έγιναν ανέκφραστοι σπασμοί
και καθετί σταμάτησε μέσα τους,
έξω απ’ αυτή την αποτρόπαιη κίνηση
που τις σπρώχνει.

Κι όλα σα σημαδάκια μπρος στα μάτια μου,
οι βόμβοι χωρίς όνομα στ’ αυτιά μου
και στην καρδιά μου κύματα-κύματα η ζωή,
κουκουλωμένη στο αίμα που με πλημμύρισες.
Να μη συμβιβάζεται. Να μη σταματάει.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Απέφευγα το πέσιμο
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 19:43:03
Θεοδώρα Ντάκου, Απέφευγα το πέσιμο

Θες από φόβο, θες από πεποίθηση,
απέφευγα το πέσιμο.

Μα έφτασα εκεί που όλα κοροϊδεύουνε
και μένει απροστάτευτος ο στεναγμός σου.

Τώρα πυκνώνουν οι βραδιές που σ’ ονειρεύομαι·
κάθε υπόκωφη λαχτάρα σπαρταράει.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Πώς να το καταλάβεις
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 19:48:05
Θεοδώρα Ντάκου, Πώς να το καταλάβεις

Αυτός ο πόνος όλο μεγαλώνει,
ξέβρασε την ψυχή μου μπρος στα μάτια σου.
Ποτέ μου δε σπαρτάρησα τόσο πολύ,
ποτέ μου δεν αισθάνθηκα τόσο γελοία.

Τράβηξε τη σκιά σου από πάνω μου
και πάψε να χαμογελάς με συγκατάβαση·
όταν όλο το αίμα μου παραληρεί,
καμιά γαλήνη δε με ξεγελάει.

Έχεις μια ρυθμική αναπνοή
ανίδεη, στολίζεις την καρδιά σου
κάθε μέρα με καινούρια τρυφερότητα.
Το μαρτύριο πώς να το καταλάβεις;

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Κανένας πανικός δε θα σας σώσει
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 19:53:23
Θεοδώρα Ντάκου, Κανένας πανικός δε θα σας σώσει

Όταν με διαπερνούν όλα τα φώτα σας,
όταν όλα τα τζάμια ανακλούνε το ξεγύμνωμα,
εγώ θα πω —σιχάθηκα τους ελιγμούς—
αυτό που προκαλέσατε, ό,τι φοβάστε.

Γιατί το ξέρω, δεν υπάρχει σιωπή·
κι όταν μες στην πλατεία με τραβούν,
δεν θα ελπίσω ούτε απομόνωση ούτε απάτη.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Σχήμα
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 19:56:19
Θεοδώρα Ντάκου, Σχήμα

Καθώς σωπαίνουν οι στιγμές και κάθε νύχτα
μαζεύω κόμπο-κόμπο τη ζωή για σένα,
μέσα μου πυκνώνεται ο έρωτας
και παίρνει σχήμα.

Είναι ψάρι
και σπαρταράει μες στην κόκκινη αρτηρία.
Είναι πουλί
και αιωρείται στο ηλιοβασίλεμα.
Είναι φίδι
και γλιστράει ανάμεσα στις παπαρούνες.
Είναι κορμί
και συσπειρώνεται κάτω απ’ τον ήλιο
και λιώνει σε ιδρώτα κόκκινο,
κόκκινο σαν την απελπισία.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Η ανταύγεια
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 20:01:55
Θεοδώρα Ντάκου, Η ανταύγεια

Όταν το φως περνά τα φύλλα
πλέκοντας δίχτυ πάνω
στο πρόσωπό σου,

τα μάτια σου τρεμοσβήνουν
όπως τα κοχύλια στον βυθό.

Πώς να κρατήσω στην καρδιά μου
το χαμόγελό τους,
που γλιστράει όπως το κύμα,
όπως το φως.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Η σιωπή
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 20:05:29
Θεοδώρα Ντάκου, Η σιωπή

Γιατί να με ρωτάς τόσα πολλά
για τη ζωή μου, για τις σκέψεις,
για το μέλλον μου.

Δεν ξέρω σε ποιο κρεβάτι θα κοιμηθώ,
όμως το δικό σου δεν έχει διέξοδο.
Δεν ξέρω σε ποια χέρια θα κλάψω,
μα τα δικά σου ήδη καταρρέουνε.
Δεν ξέρω ποια χαμόγελα θα δεηθώ,
μα το δικό σου δε θα μου ανήκει.

Γι’ αυτό θα σε κοιτώ αμίλητη, γι’ αυτό
δεν σου τηλεφωνώ, γι’ αυτό δε σου ’γραψα.
Είναι μια εξευτελισμένη φρόνηση που μπόρεσα,
αν είναι δυνατόν, μια σιωπή να προστατέψει.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Η στιγμή
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 20:09:00
Θεοδώρα Ντάκου, Η στιγμή

Αυτή η στιγμή που μίλησε επιτέλους
για την ανίατη ερημιά
ανάμεσά μας
στάθηκε ακίνητη
σα μαχαίρι αστράφτοντας και απειλώντας.

Χτύπησα πάνω της με πείσμα τις γροθιές μου
προσπαθώντας να μη βλέπω το αίμα που χύνονταν
άδικα, με μια παράλογη ομορφιά απελπισίας.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Αναβολή δύσης
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 20:14:23
Θεοδώρα Ντάκου, Αναβολή δύσης

Ανάμεσα στα σύννεφα πέρασαν
όλα τα πουλιά, κι ο ήλιος
έδυσε γράφοντας ακατανόητα χρώματα στη θάλασσα.

Από αυτή την ώρα γίνεται ανυπόφορη
η ματαιότητα αυτής της αναμονής,
ιδίως όταν είναι Κυριακή που κλείνουν
τα σχολεία, τα μαγαζιά, τα γραφεία,
και έχω λόγους πιο πολύ να περιμένω

ότι δηλαδή κάποτε θα ξαναβρεθούμε,
ότι θ’ αρχίσουμε πάλι απ’ την αρχή
(αυτή τη φορά σωστά),
ότι θα βρούμε ένα τρόπο να θυμηθούμε τη φωνή μας
(Θε μου, λυπήσου μας, πώς να ζήσουμε άσχετοι;)
ότι όλο αυτό το φως στα μάτια σου
δεν ήταν μόνο μια ανταύγεια
ασυναισθήτως απολεσθείσα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ταξίδι
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 20:17:40
Θεοδώρα Ντάκου, Ταξίδι

Μια ώρα, δυο ώρες, να περπατώ, να φτάσω,
τέσσερις ώρες, δέκα, είκοσι,
δέκα χιλιάδες ώρες, να περπατώ...

... να φτάσω πιο κοντά σε σένα, λίγο πιο
κοντά, να βάλω σκιάδι την παλάμη
και να σε κοιτώ
στα μάτια, στο χαμόγελο...
μονάχα να σε κοιτώ και να μαζεύω
κρυφά εκείνα τα γνεψίματα τα τρυφερά
που όλο δραπετεύουν απ’ τα χέρια σου

Μονάχα να μαζεύω περιμένοντας —
πού ξέρεις, μπορεί να τα γυρέψεις κάποια μέρα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Δεν είναι μουσική
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 20:23:13
Θεοδώρα Ντάκου, Δεν είναι μουσική

Οι πιο ωραίες ώρες του μεσημεριού
πέρασαν περιμένοντας
ένα θρόισμα στην πόρτα, ένα φως στη θάλασσα
ή έστω μια φωνή στο τηλέφωνο —
αντιφεγγίσματα ανίσχυρα σε μια όραση
επιμελώς σπασμένη.

Δεν είναι μουσική η ανάμνηση, δεν είναι όνειρο
είναι πόνος άβολος και συγκεκριμένος
εκεί, γύρω στην περιοχή της καρδιάς·

είναι οι ώρες, οι μέρες, οι άνθρωποι
που δεν μπορείς να περισώσεις, η ηδονή
που όλο αναβάλλεις να δοθείς, το σμίξιμο
που δεν ολοκληρώθηκε, κι αυτά
τα μάτια τα επίμονα που θέλεις να πιστεύεις
πως σε περιμένουν.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Πρώτα σε γύρευα
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 20:25:54
Θεοδώρα Ντάκου, Πρώτα σε γύρευα

Πρώτα σε γύρευα τις Κυριακές
στις παραλίες ή στα όνειρα,
πάντα εκεί που δεν μπορούσα να σε βρω.

Τώρα που δεν έχω σκόλες
κάθε μέρα, είναι απλό να ’ρθεις
εκεί που δουλεύω, εκεί που τρώω,
εκεί που αγοράζω τα τσιγάρα μου,
εκεί που κρύβομαι να κοιμηθώ.

Επίκειται η έφοδός σου
παντού.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Αναμονή
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 20:32:47
Θεοδώρα Ντάκου, Αναμονή

Δεν ήταν περιπλάνηση, σε γύρευε
το χέρι μου πάνω στο μέτωπό σου,
στην άκρη της μύτης, στο πηγούνι
(παρέλειπε πάντοτε τα χείλη).
Κάθε φορά σχεδίαζα ένα μικρό
φιλί (υπολόγιζα το σημείο
για να με φτάσει το στόμα σου, αν
σήκωνες τα μάτια να με δεις).
Κάθε φορά μετρούσα το φως.
(Αναβάλλω για ένα βράδυ με πολλές σκιές
να μη φανούν τα χέρια
πόσο τρέμουν.)

Πού να την κρύψω την αγάπη μου,
να μη σε σκιάζει, να μη σε πονά,
μέσα σε ποια νύχτα να σε πλησιάσω;
(Θα νηστέψω, θα καθαριστώ με νερό
και φωτιά, θ’ αλαφρύνω.)

Κάθε φορά που απλώνεις το χέρι
φοβάμαι (είμαι έτοιμος; είμαι έτοιμος;)
Μικρό μου χέρι, γυμνό
επιστρέφεις από τις καθημερινές χειραψίες.
Έχω μια μεγάλη τσέπη να σε κρύψω
και φοβάμαι.

Όταν
σταθώ στο φως
και σε φωνάξω
«Έλα, κοιμήσου πάνω στην καρδιά μου»,
δε θα ’χω χέρια πια,
δε θα ’χω ταραγμένα όνειρα·
θα ’μαι αγνός και δυνατός
σα δάκρυ.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Μάταιο
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 20:35:20
Θεοδώρα Ντάκου, Μάταιο

Μετά τους στίχους, όταν
τελειώσουν οι τρόποι
και η φωνή
για να σε φτάσω,
ακόμα πιο πολύ με πνίγει ο έρωτας.

Μάταιο με λόγια κι όνειρα
να προσπαθείς να ξαλαφρώσεις.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Τα φώτα
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 20:39:05
Θεοδώρα Ντάκου, Τα φώτα

Τώρα που χαμήλωσαν τα φώτα
πάνω στο πρόσωπό σου και το σκίζουν
τελείως αμερόληπτα,
τα δάκρυα χάνουνε τη δύναμή τους,
τα ψιθυρίσματα γδύνονται απ’ τη σημασία τους
τα χέρια σου χάνουνε το δρόμο τους
για τα δικά μου.

Διέλυσε κάθε υποψία κατακλυσμού
αυτό το φως, σα φράγμα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Βραδινή προσευχή
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 20:43:23
Θεοδώρα Ντάκου, Βραδινή προσευχή

Θε μου, το ξέρεις πόσο πείνασα γι’ αυτό το φως στα μάτια,
πόσο ταπεινώθηκα γι’ αυτό το χάδι στα μαλλιά.

Θυμάσαι τις νύχτες που δεν είχαν πόρτα να γλιτώσω,
τα πρόσωπα και τις κινήσεις που μ’ οδηγούσαν στην απόγνωση,
τα χέρια μου που αγριεύανε και προπαντός
τα χείλια, σε κάθε χτύπημα να πνίγονται στο αίμα,
και κείνη η γραμμή στο πλάι να βαθαίνει.

Εσύ πρέπει να ξέρεις πόσα πεζοδρόμια με ξεράσανε,
πόσα φεγγάρια με περιγελάσανε,
πόσα κοπρόσκυλα μ’ έχουνε λυπηθεί.

Πώς περιμένεις λοιπόν τώρα, Θε μου, να σ’ εμπιστευτώ,
να πιστέψω πως, επιτέλους, ένα χαμόγελο μου ανήκει;

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Όταν γυρίσεις
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 20:51:10
Θεοδώρα Ντάκου, Όταν γυρίσεις

Πόσο θα περιμένω να γυρίσεις απ’ το μακρινότατο ταξίδι σου;
Παγώνω κάθε χάραμα στην παραλία·
βγαίνει ο ήλιος στην ώρα του, τυπικότατος
και το χαλίκι δέχεται χωρίς συγκίνηση τα δάκρυά μου.

Κάθε βράδυ κατεβαίνουν το βουνό κορίτσια και μου γλυκομιλούν,
έχουν μεγάλα μάτια με τελείως σαφές περίγραμμα
και απαλά χέρια με συγκεκριμένη ακτίνα τρυφερότητας.
Προσπαθώ να τους εξηγήσω γι’ αυτό το ταξίδι σου στη θάλασσα.
Μου δείχνουν ένα μέρος του κορμιού μου που ανυπομονεί,
γελούνε, με χαϊδεύουνε, με ξενυχτούνε στα βυζιά τους,
μα εγώ μακραίνω ολομόναχος, εσένα περιμένοντας
χωρίς καμία ένδειξη πως θα γυρίσεις.

Το μεσημέρι φτάνουνε οι βάρκες των παλικαριών.
Έχουν μεριά σα σίδερο κι ατίθασο αυχένα,
στέκονται γύρω μου σαν άγγελοι, σκεπάζουνε τον ήλιο
για να κοιμηθώ,
βλέπω όνειρα αστραφτερά απ’ το χαμόγελό τους,
ώσπου ξυπνώ στα μπράτσα τους να ταξιδεύω στα κύματα
κι αμέσως επιστρέφω μόνη μου στην παραλία.
Όλα τ’ αρνιέμαι: κορμιά, καράβια και χαμόγελα,
για να ’μαι ξύπνια κι έτοιμη, αγάπη μου,
όταν γυρίσεις απ’ το μακρινότατο ταξίδι σου στη θάλασσα
ανυποψίαστος, τελείως ανυποψίαστος πως περιμένω.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Παράθυρα τα μάτια σου
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 20:55:05
Θεοδώρα Ντάκου, Παράθυρα τα μάτια σου

Παράθυρα τα μάτια σου, αγάπη,
τη νύχτα μεγαλώνουνε και λαγαρίζουν οι σκιές.
Παράθυρα στο πέλαγο τα μάτια σου,
δεν έχουν τέλος.

Ως πότε θα σε βρίσκω μόνο στο σκοτάδι;
Κάθε πρωί υφαίνεις χίλια πέπλα με το φως
και κρύβεσαι. Μόνο το βράδυ χαίνουν οι πληγές,
αναζητούν τα χέρια μου, το στόμα μου,
μόνο το βράδυ.

Το αίμα είναι ζεστό, αλμυρό σαν καλοκαιρινή
θάλασσα. Σ’ αναζητάω κάθε βράδυ. Μη φοβάσαι,
σκύψε και πιες απ’ την καρδιά μου και γαλήνεψε.
Το αίμα δεν τελειώνει σαν τη θάλασσα, αγάπη μου, τα μάτια σου
γέμισαν αίμα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Μπορείς να κοιμηθείς
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 21:44:06
Θεοδώρα Ντάκου, Μπορείς να κοιμηθείς

Εκείνη τη στιγμή που φτάσανε
τα χέρια μου ως εσένα,
χαμόγελο η σκιά στα μάτια σου, χαμόγελο
το φως στο μέτωπό σου, και στα μαλλιά σου
όλα τα ποτάμια να κοιμούνται.
Μόνο κάτω απ’ τα χείλια σου κάτι σαν πόνος,
αίμα φυλακισμένο, φόβος κι ερημιά.

Δεν έχω όλες τις ελπίδες του κόσμου για το φόβο σου.
Δεν έχω όλα τα παιδιά του κόσμου για την ερημιά σου,
και ποια ελευτεριά να βρω να δώσω για να μην πονάς;

Όμως τα χέρια μου σε φτάσανε, μπορείς να κοιμηθείς,
στα χέρια μου μπορείς να κοιμηθείς. Δε θα τελειώσει
ούτε η νύχτα ούτε η μέρα ούτε η απόγνωση,
μόνο που θα ’χεις και τα χέρια μου δικά σου.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Εκείνη
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 21:49:08
Θεοδώρα Ντάκου, Εκείνη

Εκείνη που μέθυσε χτες μαζί μου,
και δεν τολμούσα ούτε να χαϊδέψω τα μαλλιά της,
ήθελε σαν τρελή να με φιλήσει και το ήξερα
πως ήταν μονάχα για το κρασί που έτρεχε απ’ τα χείλια μου.

Και τρόμαξα ακόμα πιο πολύ όταν την άγγιξα,
γιατί ο πυρετός και το μεθύσι και τα μάτια της
ήτανε πιο κοντά και πιο βαθιά, κι όλο γλιστρούσανε
στις πιο απαλές αναδιπλώσεις της ανάμνησης
μιας νύχτας καλοκαιρινής, που είχα την εντύπωση
πως είχα εξορίσει σ’ ένα χρόνο τόσο μακρινό,
που πια κανένα κοίταγμα να μην την ξημερώνει.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Σου γράφω ακόμα
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 21:51:37
Θεοδώρα Ντάκου, Σου γράφω ακόμα

Σου γράφω ακόμα περιμένοντας απάντηση,
σα να μην υπήρχε η νύχτα
που μ’ ένα τροχισμένο φως σε σημάδευα
ελπίζοντας να διαλύσω
κάθε πιθανότητα όρασης και αφής.

Βλέπεις, ακόμα δεν εφευρεθήκαν φώτα για τη μνήμη μου
κι έμεινε ολόκληρη η αγωνία σου να την κατέχει.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Βόλτα στο λιμάνι
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 21:57:19
Θεοδώρα Ντάκου, Βόλτα στο λιμάνι

Διέσχισα πολύ πρωί την πλατεία και ήρθα
άκρη-άκρη, αποφεύγοντας να βλέπω
πίσω, την πόλη έρημη ως τα κάστρα
γεμάτη απειλητικούς σφυγμούς.

Άμα κατέβεις τα σκαλιά της αποβάθρας, κρύβεσαι:
θάλασσα, πράσινα ντοκ, γόνοι ψαριών,
υποσχέσεις βυθού, υποσχέσεις καινούριας πολιτείας

χωρίς φόβους —όχι σαν τη δική μας την αβάσταχτη—
με ζεστά φαρδιά πεζούλια να παίζουν τα παιδιά,
με παράθυρα χωρίς σίδερα και πόρτες ανοιχτές
να μπαινοβγαίνουν άνθρωποι να λιάζονται,
με δέντρα στους δρόμους, με λουλούδια, με πουλιά
— αν και οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία,
φτάνει μονάχα να μας επιτρέπουν ν’ αγαπιόμαστε.

Καταλαβαίνεις, ντρέπομαι που συχνάζω στο λιμάνι
μα είναι το μόνο μέρος σ’ αυτό τον τόπο που ακόμα
υπόσχεται κάτι.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ακατανόητη μάχη
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 22:02:05
Θεοδώρα Ντάκου, Ακατανόητη μάχη

Ούτε και ξέρω πώς βλαστήσαν οι αιχμές
μα εγώ πήρα τους δρόμους για να φτάσω
τ’ αποτελέσματα μιας ακατανόητης μάχης
χωρίς εχθρούς, χωρίς τρελούς, χωρίς ερωτευμένους.

Σε παρακαλώ, πες μου
γιατί κάψαμε όλα αυτά τα οδοφράγματα;
Για ποιους εξασφαλίσαμε ψωμί;
Για ποιους τραγουδούσαμε ώσπου να ξημερώσει;

Αν το σώμα σου δεν είναι δικό μου,
αν το αίμα σου δεν είναι δικό μου,
γιατί και τι να περισώσω απ’ τον εαυτό μου;
Σε παρακαλώ,
πες μου.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Βολταϊκό τόξο
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 22:05:41
Θεοδώρα Ντάκου, Βολταϊκό τόξο

Δεν ξέρω από πόσα χρώματα αποτελείται το χαμόγελό σου,
δεν ξέρω άλλο απ’ το φως
κι από τα χέρια μου
που ξαφνικά γίνανε διάφανα και είδες
απ’ τις επιμελώς κλεισμένες μου παλάμες,
μέσα, την επίκληση.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ακόμα μια φορά
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 22:08:03
Θεοδώρα Ντάκου, Ακόμα μια φορά

Πριν από λίγο όλες οι μουσικές τελείωσαν
κι έμεινα απροστάτευτη στο έλεος του τηλεφώνου,
του ρολογιού και της καρδιάς μου,
που χτυπούσαν.

Ακόμα μια φορά δεν μπόρεσα, τίποτα
απ’ αυτά τα τρία, ν’ αντιμετωπίσω.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Αν
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 22:15:11
Θεοδώρα Ντάκου, Αν

Αν ξαφνικά, όταν, σίγουρη πια για το χάσιμό μου, σφίγγουν
τα χέρια σου το σίδερο του βαγονιού κι ασπρίζουν καθώς
εξακοντίζεις το χαμόγελό σου στην πλατεία·

αν ξαφνικά, όταν ψάχνεις στα μάτια των παιδιών
για τρυφερότητα, με θυμηθείς·

θέλω να πω, στην πιο γυμνή σου μοναξιά, αν τύχει
και νοσταλγήσεις κάτι από μένα, απ’ ό,τι δεν μπόρεσα
να καταφέρω να σου πω, σε παρακαλώ, τηλεφώνησε αμέσως.

Χτες βράδυ στο σταθμό περίμενα τα τρένα. Δεν ήξερα
από πού μπορούσε να φανείς, ούτε την ώρα. Φαντάστηκα
πως θα ’ταν τότε οπωσδήποτε. Δεν ήσουν.

Καταλαβαίνεις τώρα γιατί κρεμιέμαι απ’ αυτό το τηλεφώνημα.
Λέω να φτιάξουμε έν’ ακόμα ραντεβού, να μη χαθείς, να συμφωνήσουμε
αν γίνεται,
αν γίνεται, κι αν, βέβαια, περνώντας όλους αυτούς τους σταθμούς
του κόσμου, ψάχνεις ακόμα για μένα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Το καμιόνι
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 22:19:29
Θεοδώρα Ντάκου, Το καμιόνι

Κάποτε πρέπει να δεχτείς την αποκόλληση.
Αρχίζει αμέσως μετά το όνειρο της επαφής.

Για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα:
θυμάσαι,
προχτές που περπατήσαμε για δυο λεφτά μαζί
και πέρασε ξαφνικά εκείνο το καμιόνι,
χωρίς να καταλάβουμε
απλώσαμε τα χέρια και πιαστήκαμε
δεν ξέρω, τελικά, για ποιον γνοιαστήκαμε
(τον εαυτό μας ή τον άλλον)
πάντως πιαστήκαμε χέρι με χέρι ώσπου
το αυτοκίνητο πέρασε, και κείνο
το δέσιμο δεν ήταν δυνατόν πια να συντηρηθεί
χωρίς φανερό λόγο.

Για να μιλήσω πιο αφηρημένα:
έχουμε καθιερώσει και στις πιο ιδιωτικές μας πορείες
μια σκοτεινή νησίδα ασφαλείας, δυστυχώς τόσο σκοτεινή
που κάθε βράδυ συντριβόμαστε στα κράσπεδά της.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Απολογία ιστορίας
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 23:01:14
Θεοδώρα Ντάκου, Απολογία ιστορίας

Φτεροκοπήσαν όλα τα πουλιά μέσα στα μάτια σου
και ξαφνικά ξεχώρισα εκείνο
το μικρό λαβωμένο περιστέρι που δεν μπορούσε να πετάξει·
τ’ αγάπησα...

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ώριμα για την απόσταση
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 23:05:27
Θεοδώρα Ντάκου, Ώριμα για την απόσταση

Δεν ξέρω τις ανεξιχνίαστες βουλές σου,
Κύριε των γαλαξιών και του χάους,
όμως τελευταία διαπίστωσα
πως αφαιρείς από τα όνειρα τις λεπτομέρειες
που τα ολοκληρώνουν μες στη μνήμη μου.

Πολλές φορές συνέλαβα τη σκοτεινότητά σου
να κλέβει απ’ τον κύκλο των εποχών
λάμψεις και ήχους κι ώρες του καλοκαιριού,
τις οδυνηρές της μέρας και της νύχτας.

Έτσι δεν είναι πια δυνατό να καθορίσω τις αιτίες
που στερεώσανε τη νίκη των χεριών μου
ν’ αγγίζουν τα μαλλιά της χωρίς παραφορά,
έτοιμα τώρα για γέννα ή μεγάλωμα παιδιών,
κυρίως ώριμα για την απόσταση
ανάμεσα σε μένα και σε κείνη.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Όσο κρατήσεις
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 23:21:56
Θεοδώρα Ντάκου, Όσο κρατήσεις

Και τι να προσπαθήσεις πια να συντηρήσεις,
σπίτι παλιό, και συ κατεδαφίζεσαι,
ή γίνεσαι μνημείο και μουχλιάζεις.

Δεν έχεις δίψα επιβίωσης
γιατί την ομορφιά σου τη διασκόρπισες
σε λέξεις ή σε έρωτες πολύ ιδανικούς
για να γεννήσουν.

Έλα τώρα, κλείσε πιο βαθιά, δέξου
την προσβολή του αδιάφορου, του βιαστικού, του πανικόβλητου,
μείνε φτωχός, φριχτά ελεύθερος,
κι όσο κρατήσεις.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Εάλω η πόλις
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 23:27:14
Θεοδώρα Ντάκου, Εάλω η πόλις

Από αυτή την πόλη έφυγε ο νταλγκάς,
τις λέξεις ασελγούν ανήσυχοι οι νέοι
κάνοντας τουρισμό στα μπαρ, συνουσιαζόμενοι
σε λάθος στιγμές, σε λάθος δρόμους,
ροκανίζοντας με περιέργεια
τα τραγικά ερείπια των χνότων μας.

Από αυτή την πόλη έφυγε η σεμνότητα,
καλοί αστοί μας υποδούλωσαν στα ίδια μας τα λόγια
μας απολίθωσαν σε υποχρεωτικό αποκλεισμό,
μας πήραν οι μπουλντόζες τις γωνιές, κι οι κουλτουριάρηδες
καταγράφουν τους έρωτές μας για να τους παίζουν
με τα παιδιά, τα χαλασμένα απ’ το ψέμα και τη ζήτηση.

Κι όμως, πυρακτωμένοι γύφτοι και χωριάτες
στα πέριξ τραγουδούν με μια καινούριαν ομορφιά,
ανυποψίαστοι για μας τους πεθαμένους που, σπασμωδικά
περισώζουμε τις πληγές μας, μην έχοντας
τίποτα καλύτερο για μια υποθετική στιγμή,
έστω ελπίδα να βρεθούμε πάλι μεταξύ μας.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Στη νύχτα εσύ
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 23:43:49
Θεοδώρα Ντάκου, Στη νύχτα εσύ

Με τη βροχή γίνεται πιο μακρύς ο δρόμος·
τα επικίνδυνα φώτα μου
γεμίζουν ήλιους.

Στη νύχτα εσύ
μου ’γνεφες αμέριμνα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Παραιτούμαι
Post by: wings on 05 Jan, 2018, 23:45:12
Θεοδώρα Ντάκου, Παραιτούμαι

Αγοράζοντας ακριβά
τις πέτρες που με χτίζουν

παραιτούμαι
σ’ επικίνδυνους τυφώνες.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Έτσι κι αλλιώς
Post by: wings on 06 Jan, 2018, 00:06:22
Θεοδώρα Ντάκου, Έτσι κι αλλιώς

Καλά, λοιπόν, φεύγω αθόρυβα,
τώρα που ξέρω πόσο θα ’θελες
να μείνω διακριτικά.

Έτσι κι αλλιώς δεν επιζώ.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Σαν όνειρο
Post by: wings on 06 Jan, 2018, 00:08:34
Θεοδώρα Ντάκου, Σαν όνειρο

Δεν είσαι παρά μια στιγμή-κρύσταλλο,
να γρατσουνάς το πιο γλυκό παράπονο,
ήχος των τρυφερών εγκάτων σαν παραίσθηση
λίγο πριν απ’ το τέλος.

... Σαν όνειρο κι εσύ.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Πρωινή προσευχή
Post by: wings on 06 Jan, 2018, 00:24:47
Θεοδώρα Ντάκου, Πρωινή προσευχή

Το πρωινό σφηνώθηκε στον ήχο της φυσαρμόνικας,
στις φλέβες κόκκινο κρασί, ο ήλιος έρποντας
εγκαταστάθηκε στα μαλλιά μου και, ξαφνικά,
τα όνειρά μου ξύπνησαν ακρωτηριασμένα.

Όλη τη νύχτα σ’ αναζητούσα με κραυγές,
χωρίς πανικό, χωρίς χαρά,
είσαι η άλλη άκρη της ζωής μου, μόνο
που οι δρόμοι κλείσανε μ’ αυτή την κατακρήμνιση.

Η παρουσία σου υποτίθεται
χαραγμένη μέσα μου πυρρά.

Η χαίτη του ξανθού αλόγου καίγεται,
οι οπλές του με λεηλατούν και συ,
αμετάκλητα κατοπτρική,
δραπετεύεις με το στόμα σου αβάσταχτα κοντά,
με τ’ αγριοπούλια ασπαίροντα στα μάτια.

Θεέ μου, αυτές οι ώρες, που αποθέτεις το βάρος
της αγάπης μέσα μου και μεγαλώνω
βρίσκοντάς σε στην άρνηση της ελπίδας,
αγκαλιάζοντας ένα ζεστό αδέσποτο ζώο,
περιμένοντας τη γέννηση των αστραπών
ερημωμένη, ακόμα κι απ’ τα δάκρυα.

Θεέ μου, ανάστησε τη μέρα και τη θάλασσα,
έστω για μια φορά ακόμη.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Τότε σ' αγαπώ
Post by: wings on 06 Jan, 2018, 00:28:05
Θεοδώρα Ντάκου, Τότε σ’ αγαπώ

Τότε σ’ αγαπώ
χαμηλώνοντας τα μάτια στον ήχο σου,
πονώντας στον αντίλαλο του μαχαιριού
που κομματιάζει τα κρύσταλλά σου,
αγγίζοντας πέρα απ’ το φιλί
τα έγκατα της διψασμένης μοναξιάς,
με πυρκαγιές σ’ όλα τα δάχτυλα,
με στόματα δειλά
ψάχνοντας για τα χέρια σου τη νύχτα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Χιονίζοντας ήρθε η άνοιξη
Post by: wings on 06 Jan, 2018, 00:31:04
Θεοδώρα Ντάκου, Χιονίζοντας ήρθε η άνοιξη

Χιονίζοντας ήρθε η άνοιξη.
Χιλιάδες αραγμένα πλοία παρασύρθηκαν
από ορμητικά ρεύματα αίματος.
Τα πουλιά έφεραν βαριές νύχτες.
Δραπέτευσε ένα εξαιρετικά άγριο ζώο
αναζητώντας δαμαστή.

Ευνούχισαν το σύμβολο του πάθους, ως επικίνδυνο·
ύστερα γύρισαν όλα τα μπαρ αγνοώντας.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ο θάνατος του Ορφέα
Post by: wings on 21 Jan, 2018, 15:54:52
Θεοδώρα Ντάκου, Ο θάνατος του Ορφέα

Ακόμα συζητούμε με ζωγραφιές. Η γλώσσα πλέον έχει γίνει τόσο συμβολική που με κουράζει. Βαρέθηκα πλέον τα υπονοούμενα. Το να λες «σ’ αγαπώ» κατάντησε κάτι ύποπτο.
Δεν ξέρω από πότε αποφάσισα να επιδιώξω την αγνότητα. Ίσως, εξαιτίας ενός συμβόλου, που δε μιλούσε. Τότε κατάλαβα την αξία της σιωπής.
Το «αγαπώ» μεταφράζεται σ’ ένα γυμνό σώμα ή σε υποχρέωση συν-παράτασης. Τελικά, είναι και τα δύο παραστάσεις. Πώς να το πω;
Δεν έχουν άνεμο. Πνίγομαι.
Έχω πάντα την εντύπωση πως έχω πεθάνει. Η παλιά μου μνήμη με συγκινεί αφάνταστα, την αγαπάω. Ήταν κάτι σαν τεράστιο λουλούδι, γεμάτο πυροτεχνήματα. Τώρα είναι γεμάτη αιθάλη και στάχτη. Σαν αρχαίος τάφος. Όμως με συγκινεί η ανάμνησή μου, αφάνταστα. Δεν το ’χω ξεπεράσει.
Κάθε φορά που προσπαθώ είναι σαν μια πορεία στο σκοτάδι. Δεν μπορώ να βρω το σημείο που θα κλείσει ο κύκλος ούτε να διακρίνω τις διαφορές των άλλων. Κάποτε, ο Διδάσκαλος είχε τονίσει πως το ότι είμαστε διαφορετικοί είναι αποτέλεσμα της ανάμειξης του Κακού στο πρόσωπό μας. Μήπως ξεπέρασα το Κακό και δεν το γνωρίζω;
Οι ψυχές περιπλανιώνται στο χάος, ζητώντας ένα κορμί για να υπάρξουν. Όμως ακόμα δεν έχουν καταλάβει πως δε φτάνουν τα χέρια, τα μάτια, τα ουρλιαχτά...
Τώρα, που η αξία του συμβόλου έχει διαλυθεί, καταλαβαίνετε πως δε χρειάζεται πια να συζητάμε, ν’ αγγιζόμαστε, να βλεπόμαστε.
Η ύπαρξή μας δεν εξαρτάται απ’ αυτά.
Υπάρχουμε σε μια απόλυτη έννοια, γιατί όλα αυτά είναι άχρηστα για μας, ακόμη κι η απόδειξη...
... εκτός από το φως, που δεν καταφέραμε να το κερδίσουμε, για να ’χουν κάποιο νόημα οι κύκλοι και η σιωπή.

Λέω φως και γίνεται φως.

Στα έγκατα του ουρανού έχει σφηνωθεί ένα κομμάτι της ανάμνησής μου και με παιδεύει. Είναι εκείνο που δέθηκε με το χαμένο αίμα των αθώων παιδιών, εκείνο που περπάτησε στην άκρη της θάλασσας για να κλάψει, εκείνο που ξάπλωσε στον βράχο της ανατολής κι άκουγε.
Θέλω να σηκώσω τη σκιά μου απ’ ό,τι αγάπησα και με πονάει. Καταλαβαίνω πως προσπαθώ άδικα να πετάξω. Αυτές οι φωτογραφίες, που προσπαθώ να τις πάρω μαζί μου, δεν είναι λύση. Ουσιαστικά, με παίρνουν αυτές κι όχι εγώ.
Ν’ ανατινάξω τα έγκατα του ουρανού ή να του έχω εμπιστοσύνη;
Σιγά-σιγά, οι προσηλώσεις γίνονται ένα με το χάος κι ο ουρανός πλέει μέσα στο χάος και γεννάει τις μορφές με κεραυνούς κι αστέρια.

Ταξίδευα με κάθε καινούριο δρομολόγιο κι αγωνιούσα. «Πιο γρήγορα», δεν προλάβαιναν ούτε το τοπίο να δουν. Κανείς δεν κατάλαβε ότι δεν ήταν θέμα χρόνου ή ταχύτητας, ότι ο χρόνος δεν υπάρχει ούτ’ εγώ που βιαζόμουν. Και η συγκοινωνία τ’ ουρανού ήταν η απόκρυψη του χρόνου ή μάλλον ο συμβιβασμός του στη μυθομανία μας.

Εφτά επίπεδα δημιουργήσαμε με την αμάθειά μας και δύο και τρία κι ακόμα δεν ξεπεράσαμε τον χρόνο.

Αντιαισθητικά πληρώνουμε τις συμβάσεις μας και γερνάμε. Τουλάχιστον, να πεθαίναμε με κάποια αξιοπρέπεια...
Χαίρομαι που οι εκρήξεις μου παρεξηγήθηκαν και θεωρήθηκαν ζωή. Μπορεί να μην είχα έναν καλαίσθητο θάνατο, δεν ήταν όμως ασαφής. Και δεν πρέπει κανείς να νομίζω πως σαφής κι οριστικός κι απόλυτος είναι το ίδιο.

Η μόνη δικαιολογία του θανάτου είναι πως δεν μπορούνε να τον καταλάβουνε. Αυτός είναι ο ορισμός του γνήσιου.

Είμαι ευτυχής για το γνήσιο της πράξης του θανάτου μου, γιατί δεν είναι φυγή αλλά ξεκίνημα, ακόμα και με τη φωτογραφία μου στα έγκατα του ουρανού.

Αυτή εκεί, η γλυκιά μου ανάμνηση που τραγουδούσε, έχει γίνει βρικόλακας. Ισχυρίζεται ότι πέθανε και, κάθε βράδυ, πίνει αίμα. Ισχυρίζεται ότι δε συζητάει και προσπαθεί ν’ αποδείξει την ευφυΐα της. Ισχυρίζεται ότι γέρασε και στολίζει, τον Απρίλη, τα μαλλιά της με λουλούδια.
Ισχυρίζεται πως είναι ιδέα και κοιμάται.
Αυτή η γλυκιά μου ανάμνηση, που είχε εφτά χιλιάδες πόρτες για το φως, έχει βαλσαμώσει μια πεταλούδα και βασανίζεται. Υποπτεύομαι πως κλαίει κάθε Κυριακή κι ετοιμάζει ένα μεγάλο ναρκοπέδιο στον βυθό της θάλασσας. Τα φιτίλια από τις νάρκες είναι πλεξούδες απ’ τα μαλλιά της και τα μάτια της πλέουν πάνω στα κύματα, για να γίνουν φώτα την ώρα της καταστροφής.

Θα τυφλωθείς, ανάμνησή μου.
Θα μείνεις χωρίς μαλλιά, χωρίς μάτια.
Κι όλο αυτό το αίμα, που πίνεις κάθε βράδυ, θα σε καθηλώσει στα ύποπτα χαρακώματα της αγωνίας σου.

Η πικρή μου ανάμνηση, που έφτιαχνε αγχόνες για τα πουλιά, θέλει να ζήσει. Γεννάει κάθε πρωί ένα τυφλό παιδί και το θάβει το βράδυ, επειδή το ’χει μισήσει.
Όταν ο κήπος γεμίσει πτώματα, θα μετακομίσει σ’ έναν άλλο κήπο κι ύστερα σ’ άλλον, μέχρι που θ’ αναγκαστεί να ταξιδέψει μακριά. Τότε θα ξεθάψει τα τυφλά παιδιά της και θα τα γιατρέψει.
Όμως, θα αισθάνεται πάντα μοναξιά.
Η πικρή μου ανάμνηση έχει ξεχάσει σε τι χρησιμεύουν οι κήποι. Θα πεθάνει μέσα σ’ έναν κήπο, χωρίς λουλούδια, χωρίς να μάθει πόσο ωραία παιδιά έχουμε κάνει μαζί.

Αναρωτιέμαι πάντα, πώς με θυμούνται οι αναμνήσεις μου;

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Δε θα μπορέσω
Post by: wings on 18 Mar, 2018, 02:22:59
Θεοδώρα Ντάκου, Δε θα μπορέσω

Δε θα μπορέσω πια ποτέ να λυτρωθώ
απ’ την ανάγκη να σε δικαιώσω.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Να καιγόταν η λύπη
Post by: wings on 18 Mar, 2018, 02:26:28
Θεοδώρα Ντάκου, Να καιγόταν η λύπη

Να καιγόταν η λύπη μου
σε πυρκαγιές παμφάγες και περίλαμπρες
σε καταστροφικές εκρήξεις, κεραυνούς
και όνειρα – προμηνύματα
της διάλυσης του φόβου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Προσήλωση
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 00:46:37
Θεοδώρα Ντάκου, Προσήλωση

Προσηλώθηκες σε σχήματα καλοκαιριών
σε ήχους ονειρικούς και φευγαλέους
χωρίς να καταφέρεις να μιλήσεις

Κινδυνεύοντας ανάμεσα στα πόδια
που χορεύουν και τρέχουν, γερνάς

Κι όμως, η νεότητα ακόμα περιφέρεται
αγνοώντας τον κύκλο των ενιαυτών.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Το έγκαυμα
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 00:49:55
Θεοδώρα Ντάκου, Το έγκαυμα

Και ξαφνικά, όλα γίνονται ανόητα
οι συζητήσεις, οι καφέδες, οι ρακέτες
κι ο ήλιος με τη θάλασσα, επιπλέουν
σε μακρινό ανέγγιχτο τοπίο.

Σου μένει μόνο ένα έγκαυμα
ανεξήγητης προέλευσης
μάλλον δικό σου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Χάνοντας
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 00:51:59
Θεοδώρα Ντάκου, Χάνοντας

Η νύχτα αδειάζει την καρδιά μου
όλα τα μπερδεμένα απορρίμματα της μνήμης

σε άδεια, φωτισμένα διαλείμματα
μακραίνουμε στο χάος
χάνοντας ακόμα και τον φόβο.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Και κάθε μέρα
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 00:54:18
Θεοδώρα Ντάκου, Και κάθε μέρα

και κάθε μέρα, εξουθενώνει μια παρηγοριά
και κάθε νύχτα, επιδεινώνει μια λαχτάρα.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Με τυράννησες πολύ
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 00:56:14
Θεοδώρα Ντάκου, Με τυράννησες πολύ

Με τυράννησες πολύ, κάτω από έναν ήλιο χωρίς έλεος
με απορρόφησες, χωρίς μέτρο και δισταγμούς.

Αφέθηκα με την ηδονή του σκουληκιού στη λάσπη
κι ο φόβος πιο βαθιά με ξεγυμνώνει...

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Έτσι κι αλλιώς
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 00:58:24
Θεοδώρα Ντάκου, Έτσι κι αλλιώς

Καλά, λοιπόν, φεύγω αθόρυβα
τώρα που ξέρω πόσο θα ’θελες
να μείνω διακριτικά.

Έτσι κι αλλιώς, δεν επιζώ.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Απρόσωπα
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 01:00:23
Θεοδώρα Ντάκου, Απρόσωπα

Άμα ξαναδιαβάζω γράμματά σου
πού και πού, ανακλαδίζεται
μια τρυφερότητα, σα μουσική

απρόσωπα, όλο και πιο σπανίως.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Αμέριμνα
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 01:04:56
Θεοδώρα Ντάκου, Αμέριμνα

Βρέχοντας, πιο μακρύς ο δρόμος,
τα επικίνδυνα φώτα μου
γεμίζουν ήλιους.

Στη νύχτα εσύ
μου ’γνεφες αμέριμνα.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Οι μέρες με ρημάξαν
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 01:07:32
Θεοδώρα Ντάκου, Οι μέρες με ρημάξαν

Επίκληση λιωμένη μες στο σάλιο μου
μες στη φωνή μου καρφωμένο δηλητήριο
οι νύχτες ξαγρυπνούνε την απόγνωση
πολύ γλυκά. Οι μέρες με ρημάξαν.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Χωρίς ελπίδα
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 01:10:36
Θεοδώρα Ντάκου, Χωρίς ελπίδα

Χωρίς ελπίδα επιστροφής
ή γράμματα απ’ την πατρίδα,
ήρθε ο καιρός για μια καινούρια μουσική
στη σκοτεινιά μιας χώρας
που προσμένει ματωμένους μετανάστες
ν’ ασβεστώσουν την ομίχλη της
με περισσεύματα ζωής

το κύτταρο της μνήμης διπλωμένο
σαν πιστοποιητικό μιας εποχής
στο πορτοφόλι.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ξαναγεννιέται
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 01:15:42
Θεοδώρα Ντάκου, Ξαναγεννιέται

Αγαπημένοι μου,
χαρτογραφήσανε το DNA.
Μας ξέρουν πια καλά
μας καταγράφουν,
μας κατευθύνουν ίσως.

Αλλά σε κάποιες σκοτεινές
γωνιές του χάρτη, ξαναγεννιέται
τ’ αντάρτικο του έρωτα.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Μάταιο
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 01:18:02
Θεοδώρα Ντάκου, Μάταιο

Είναι μάταιο ν’ αναζητάς στα μάτια μου
δάκρυα εκστατικής απελπισίας
επιθυμίες και τεχνάσματα ή την ελπίδα
που κάπως θα γινόταν να βρεθούμε.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Αποχαιρετώ
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 01:19:55
Θεοδώρα Ντάκου, Αποχαιρετώ

Το χνώτο μου στη γούβα
μιας μασχάλης,
την τρυφερότητα του χαδιού,
τον ίσκιο του χαμόγελου,
αποχαιρετώ.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Την απουσία ξυπνώντας
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 01:22:00
Θεοδώρα Ντάκου, Την απουσία ξυπνώντας

Την απουσία ξυπνώντας
διαπερνούν οι προβολείς στα μάτια σου

ταξίδι στο κενό η μνήμη.
Στον τάφο μου επιστρέφω ξεματωμένος
γεμάτος επικίνδυνα όνειρα.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Απουσία
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 01:23:47
Θεοδώρα Ντάκου, Απουσία

Ο χώρος
που άφησε το σώμα σου
καθώς μετατοπίστηκε στο μέλλον
διαγράφεται βασανιστικά στο τοπίο.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Από παντού
Post by: wings on 27 Mar, 2018, 01:26:25
Θεοδώρα Ντάκου, Από παντού

Από παντού παγιδευμένος είσαι
αναζητώντας την ελευθερία
επέλεξες τον πανικό.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Αυτό το καλοκαίρι
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 22:18:56
Θεοδώρα Ντάκου, Αυτό το καλοκαίρι

τα χέρια σου
ξεχασμένα στην άμμο
η θάλασσα στα μαλλιά σου
κι αυτά τα μάτια
να κοιτάνε
πέρα από μένα

ανυπόφορο αυτό το καλοκαίρι...

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Φιλί
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 22:21:39
Θεοδώρα Ντάκου, Φιλί

φιλί, που κράτησα στα δάχτυλά μου
για τα μαλλιά της
δάκρυσες, και δεν πρόφτασες να κρυφτείς
Σου γέλασε, παιχνίδισαν
τα βλέφαρά της
πώς να μιλήσεις πια για την αγκαλιά της,
πού να σταθείς;

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Σκηνές από όνειρα
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 22:28:30
Θεοδώρα Ντάκου, Σκηνές από όνειρα

1.
Δεν υπάρχει άλλο απ’ αυτά τα δάκρυα
που ανακλούν γωνίες απ’ το γέλιο σου.

2.
Παράλογα
οι ανεμώνες σκέπασαν το στέρνο μου
πίνοντας την αναπνοή μου.

3.
Κάτω απ’ τα μάτια σου
διέσχισα την κλίμακα των χρωμάτων
κι έφτασα στ’ άσπρο γεμάτη
φύκια, κόκκινα ψάρια κι αναστεναγμούς.

4.
Ξύπνα καταμεσής στη νύχτα
κι έλα στη βροχή, εκεί
στο άλλο μισό απ’ το πρόσωπό σου,
όπου τα χαμένα αντικείμενα
μεταμορφώνονται σε παραισθήσεις.

5.
Διαπέρασες
τροχίζοντας το φως.

6.
Λιώνοντας στα μαλλιά μου
τα πουλιά, καιγόμουν.

7.
Με τις χορδές στα μάτια και τους ήχους
να βγαίνουν απ’ τα χέρια σου, διέτρεξες
τον φόβο. Πέρα απ’ το κρυμμένο σου κύτταρο
εγκαταστάθηκες, ξαφνικά, αναλλοίωτη,
στα ασπαίροντα έγκατα των παραμυθιών μου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Όταν σε πλησιάζω
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 22:30:45
Θεοδώρα Ντάκου, Όταν σε πλησιάζω

Όταν σε πλησιάζω πιο κοντά
κι ανασηκώνω άκρες απ’ τα ρούχα σου κι αγγίζω
έχω να κατακλύσω, πάντα, την ίδια ερημιά.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Το σώμα αγάπησα
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 22:32:32
Θεοδώρα Ντάκου, Το σώμα αγάπησα

Το σώμα αγάπησα
γυμνό από προφάσεις σκοταδιού
περήφανο την ώρα της απαίτησης
μοναχικό τη στιγμή της εκδήλωσης.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Τόσο αδέξια
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 22:34:35
Θεοδώρα Ντάκου, Τόσο αδέξια

Περπάτησα μέσα στο φως τόσο αδέξια
κι όλες οι αχτίδες, τώρα θρύψαλα
στα μάτια σου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Λατρεία
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 22:36:21
Θεοδώρα Ντάκου, Λατρεία

Λάτρευε, λέει, τα πουλιά
κι αγόρασε ένα βαλσαμωμένο
να το βλέπει...

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ξεχασμένα γράμματα
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 22:47:59
Θεοδώρα Ντάκου, Ξεχασμένα γράμματα

Αυτά τα χρόνια που είμαι μοναχή μου
μάζεψα τόσα να σου πω
ξέρεις είναι μια ολόκληρη ζωή
που πέρασε με χαμόγελα και μορφασμούς
τόσο επιδέξια έφυγες μακριά μου
και με πόση σύνεση!

Να σκίσω αυτό το χαμόγελο
να το λιώσω μέσα στα χέρια μου
μόνο να το κρατήσω μια στιγμή ακίνητο,
δικό μου...

Δεν υπάρχει άλλο απ’ αυτά τα δάκρυα
που ανακλούν γωνίες απ’ το γέλιο σου...

Τους είπα πως οι πεταλούδες τρέκλιζαν μες στις πέτρες,
πως τα δέντρα παίρνανε περίεργα σχήματα,
πως ο αέρας ήταν τόσο πηχτός, που χαράζονταν τα πετάγματα των πουλιών
... κι ακόμα θυμάμαι εκείνη την αχλύ, που γέμιζε κάθε χαραγματιά,
έτσι που όλο το μεγαλείο ήταν ένας ίλιγγος ακατανόητος.

Τις νύχτες, μετά τη δουλειά, χαμήλωνα κάτω απ’ τ’ αστέρια
και τ’ αλώνια πάγωναν στο κρύο και φώναζαν οι βάτραχοι
και φύσαγε αέρας και δε σκεφτόμουνα, γιατί κρύωνα τόσο,
γιατί σκεφτόμουνα μονάχα πώς να βολευτώ, γιατί νύσταζα.
Μόλις σταμάτησα αυτή την καταπόνεση, ήρθες μαζί με την κούραση
ακόμα πιο βασανιστικά.
Ζητάς το πρόσωπό μου που το ’χασα,
τα χέρια μου που γέμισαν χώματα,
ζητάς το κορμί μου που ρημάχτηκε στις πέτρες,
την ψυχή μου που διαλύθηκε...

Μ’ έσπρωχνε η νύχτα στις αγκαλιές
σε γυμνά δωμάτια που πνιγόταν η μουσική.
Μ’ έσπρωχνε η νύχτα στα υγρά στόματα,
σε κάτι μάτια που δεν άντεχαν στο φως.
Μ’ έσπρωχνε η νύχτα στα επίμονα χέρια,
όπως γυρεύεις κάτι ξεχασμένο.

Έχουνε όλα μεγαλώσει τόσο πολύ
που δεν μπορεί να τα γεμίσει ούτε ο έρωτας.
Πώς έγινε και ξεγυμνώθηκαν οι νύχτες απ’ τη γοητεία;

Δεν έχω ούτε μια φωτογραφία σου
και χλωμαίνει η εικόνα σου, σαν εκείνο το φως
που ’πεφτε πάνω σου κι έλιωνε και σκορπούσε
τις νύχτες στο υδραγωγείο...

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Σπιτικό
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 22:50:10
Θεοδώρα Ντάκου, Σπιτικό

Όλ’ αυτά τα ερείπια
της αγάπης, που δεν υπερασπίστηκες,
είναι το σπιτικό μου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ο πόνος
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 22:52:14
Θεοδώρα Ντάκου, Ο πόνος

Ο πόνος, όχι στην πληγή, πιο βαθιά
αβάσταχτος, ηδονικός, τρελός, παντοδύναμος
με γέμισε, κατέχοντάς με.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Προχτές
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 22:53:57
Θεοδώρα Ντάκου, Προχτές

Κάτι, εκεί, κάπου
κάτω απ’ την καρδιά μου
προχτές, με πυροβόλησε.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ας κοιμηθώ
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:28:49
Θεοδώρα Ντάκου, Ας κοιμηθώ

Παρακαλώ,
αποσυνδέστε το μηχάνημα των ήχων,
ας κοιμηθώ.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ποτέ δεν ήμασταν κοντά
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:31:16
Θεοδώρα Ντάκου, Ποτέ δεν ήμασταν κοντά

Ποτέ δεν ήμασταν κοντά
στις αυταπάτες μόνο
και σε νύχτες ξάγρυπνες
όταν τίποτ’ άλλο δε βρισκόταν.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Απροετοίμαστη
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:33:30
Θεοδώρα Ντάκου, Απροετοίμαστη

Κάτι προσπαθεί να ζήσει
τρώγοντας την ψυχή και το κορμί μου
και πώς να χτίσω τις στοές
που φέρνουν τα οράματα του πανικού

Απροετοίμαστη που βρέθηκα στον κόσμο.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ένα ραδιόφωνο
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:36:18
Θεοδώρα Ντάκου, Ένα ραδιόφωνο

συστέλλεται ο ορίζοντας και πνίγομαι
γαντζώνομαι απ’ το χαρτί και γράφω
λέξεις για ν’ αναβάλω τον φόβο
να συμφιλιωθώ ή να ξεφύγω...

ένα ραδιόφωνο δε σταματά να παίζει.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Αχ θάλασσα
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:38:41
Θεοδώρα Ντάκου, Αχ θάλασσα

κοιτώντας μακρύτερα
απ’ τον κλειστό ορίζοντα
νοστάλγησα ημέρες αλμυρές,
ηλιόλουστες, νύχτες ερωτευμένες

Αχ θάλασσα, γιατί
να μην μπορώ να σε διασχίσω;

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ποιος ξέρει
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:40:54
Θεοδώρα Ντάκου, Ποιος ξέρει

ο αναστεναγμός
ποιος ξέρει
τι θα βγάλει αβάσταχτο στο φως.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Μονάχος μένεις
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:42:57
Θεοδώρα Ντάκου, Μονάχος μένεις

Περιμένοντας νύχτες
που τα φεγγάρια πολλαπλασιάζονται
σε αγαπημένα οράματα,
μονάχος μένεις.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Περιμένοντας
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:44:42
Θεοδώρα Ντάκου, Περιμένοντας

Περιμένοντας τη φωνή σου
η αφή μου
ονειρεύεται.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Παιγνίδι
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:46:45
Θεοδώρα Ντάκου, Παιγνίδι

Κάνω πως τάχα μόνη μου δεν είμαι
πως σ’ έχω άνθρωπό μου και σάρκα μου
και αίμα από το αίμα μου
και ζεστασιά μου.
Αγάπη, που δεν έζησα.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Επαληθεύοντας
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:48:48
Θεοδώρα Ντάκου, Επαληθεύοντας

επαληθεύοντας αναπηρίες,
στα όνειρα ενέδωσες και πάλι
γράφοντας στίχους για τον εαυτό σου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Αμετάκλητα
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:51:05
Θεοδώρα Ντάκου, Αμετάκλητα

βιάζοντας τον εγκέφαλο
ο χρόνος, ερχόταν κι έφευγε
δεν ξέρω πώς διέσχισα τη νοσταλγία
και βρέθηκα σε μια τρυφερότητα
βιωμένη αιχμηρά κι αόρατα

Τώρα, εστιασμένη με ακρίβεια στο χάος
υπάρχω, οδυνηρά κι αμετάκλητα.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Η ωριμότητα
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:53:04
Θεοδώρα Ντάκου, Η ωριμότητα

Αυτό που σε ταράζει
είναι η ωριμότητά μου για τον πόνο.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Για τη σιωπή
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:54:47
Θεοδώρα Ντάκου, Για τη σιωπή

Δε διαμαρτύρομαι
παρά μόνο για τη σιωπή μου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Η ένταση
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:56:58
Θεοδώρα Ντάκου, Η ένταση

Η ένταση της μουσικής
πιο έρημο σε κάνει
και τα τραγούδια αβάσταχτα.

Σαν τη δυνατή μουσική
μ’ εξοντώνεις.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ποια λύτρωση
Post by: wings on 28 Mar, 2018, 23:59:28
Θεοδώρα Ντάκου, Ποια λύτρωση

Υπόγεια υγρά, ιδρώτες σκοτεινοί,
τα σώματά μας έψαξαν τον έρωτα
τυφλά, αδέξια, ίσως απρόθυμα

Ποια συμφωνία, ποια λύτρωση
μας φόβισε τόσο πολύ;

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Μέσα σου
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:01:22
Θεοδώρα Ντάκου, Μέσα σου

Μέσα σου καταδύθηκα
ψάχνοντας τον βυθό σου

και βρέθηκα στο χάος
χωρίς φόβο.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Το βάρος του έρωτα
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:03:40
Θεοδώρα Ντάκου, Το βάρος του έρωτα

Το βάρος του έρωτα
με βουλιάζει όλο και πιο βαθιά
σε μένα, κλείνοντας και σώζοντας
απ’ το κενό.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Γράμμα
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:11:39
Θεοδώρα Ντάκου, Γράμμα

Σου έδειξα τόσες φωτογραφίες απ’ το σπίτι μου
κι ακόμα να μην ξέρω αν κατάλαβες
σε ποια ακριβώς γειτονιά κατοικώ.
Να μην ξέρω αν πρόλαβες να δεις
στην ταυτότητά μου, τον δρόμο και το νούμερο
κι έπειτα, αν σε νοιάζει για την είσοδο που,
κοντά στα δέκα χρόνια άχρηστη, κινδυνεύω να την ξεχάσω

Δεν είμαι σίγουρη αν θα ’θελες να ’ρθεις να ψάξουμε,
σκόνες και χρόνια, καταργήσεις μύθων, μετακομίσεις και
ύστερα η εναλλαγή των εποχών με τόσους ήχους.
Όλ’ αυτά για κάτι που ίσως να μην έχεις καν σκεφτεί
κι απλώς μια-δυο φωτογραφίες να σου φτάνουνε,
αριά και πού, να ξέρεις πώς πορεύομαι,
σε ποια παράλληλο περιστροφής ή έκρηξης

Ομολογώ πως, βασικά κοινωνική,
δεν ξεχωρίζω με σαφήνεια τα όρια μιας επίδειξης
(σπάνιες οι απαιτήσεις για αυθεντικό, συνήθως
παρασταίνω
και τις φωτογραφίες τις τραβάω έτσι, σα γιορτή,
εν ονόματι μιας παιδικής αναμονής, που όλο αμφιβάλλει)

ΥΓ
Δεν ξέρω αν σου έχω πει ακόμα
πόσο λίγο πρόθυμη είμαι να συζητάω
για χώρους όπως τα σπίτια των ανθρώπων
χωρίς ελπίδες ανατίναξης της πίκρας.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Κι όμως
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:18:35
Θεοδώρα Ντάκου, Κι όμως

Είπαν πως η ελευθερία
δεν αγοράζεται
κι όμως την πλήρωσα
με μοναξιά.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Με τόση απελπισία
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:20:24
Θεοδώρα Ντάκου, Με τόση απελπισία

Με τόση απελπισία, πώς μπορούν
να ’ναι τόσο δειλά τα χέρια σου;

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ελπίζοντας
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:22:59
Θεοδώρα Ντάκου, Ελπίζοντας

Βασικά γδυθήκαμε
ελπίζοντας τη νύχτα χωρίς πανικό.

Στην εμμονή της ακατάβλητης νεότητας
ακατάσχετη η αιμορραγία πυροβολούσε.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Κρύβεις φωτογραφίες
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:25:01
Θεοδώρα Ντάκου, Κρύβεις φωτογραφίες

Ανίδεη, ανυποψίαστη και μόνη
σε ακατάστατα συρτάρια
κρύβεις φωτογραφίες και λυγμούς.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ήρθε η ώρα
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:27:28
Θεοδώρα Ντάκου, Ήρθε η ώρα

Ήρθε η ώρα να γράψω
σημαδεύοντας και σημαδεμένη
με έρωτες θανατηφόρους,
πυρηνικά πάθη κι όνειρα
δηλητηριασμένα
που δεν περιμένουν πια.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Λέξεις
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:30:22
Θεοδώρα Ντάκου, Λέξεις

Κρατιέμαι απ’ το χαρτί
γαντζώνομαι και γράφω
λέξεις για ν’ αναβάλω τον πανικό
λέξεις που η αλήθεια τους χάθηκε
μαζί μ’ εκείνο το κομμάτι της ζωής
που τραγουδούσε για την ομορφιά.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Καταλαβαίνω
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:34:02
Θεοδώρα Ντάκου, Καταλαβαίνω

Καταλαβαίνω την αιτία και το τέλος
αυτού του απελπισμένου μονολόγου

Δικός σου ή δικός μου
τι σημασία έχει;

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Αγνώριστοι γυρνούν
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:36:06
Θεοδώρα Ντάκου, Αγνώριστοι γυρνούν

Αγνώριστοι γυρνούν οι φίλοι
σε ακατανόητους κύκλους
οι μάσκες εναλλάσσονται.

Με πρόσωπο γυμνό
τους δέχομαι, ανίσχυρη.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου: Αχ, η ζωή
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:38:13
Θεοδώρα Ντάκου: Αχ, η ζωή

Γερνάμε
σε όνειρα χιμαιρικά
και η ζωή
αχ, η ζωή που δεν μπορέσαμε...

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Σα να μην ήξερες
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:40:08
Θεοδώρα Ντάκου, Σα να μην ήξερες

Με τις πληγές να φέγγουν αίμα,
σε φόβισα

σα να μην ήξερες
πως όρθια η αγάπη με κρατάει.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Στους δρόμους
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:42:43
Θεοδώρα Ντάκου, Στους δρόμους

Σ’ αυτούς τους δρόμους
πόση ζωή ξοδεύτηκε
γι’ ανθρώπους που δεν άντεξαν κοντά σου

και συ ακόμα περπατάς
και περιμένεις.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Η φωνή σου
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 00:59:06
Θεοδώρα Ντάκου, Η φωνή σου

Από τον ύπνο η φωνή σου
με τη βραχνή δυσφορία
του έκπληκτου κενού

ακόμη μια φορά
αναίρεσε την ύπαρξή μου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Της πατρίδας
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:01:47
Θεοδώρα Ντάκου, Της πατρίδας

Θα ’θελα να γεμίσεις
απ’ τη χαρά της στέρησης
των καλοκαιρινών ανέμων
του απρόοπτου γαλάζιου της θάλασσας
του γιασεμιού που στόλισες το πέτο σου
του ρεμπέτικου τραγουδιού
της πατρίδας.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Διωγμός
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:04:22
Θεοδώρα Ντάκου, Διωγμός

Τα περιθώριά μου επικίνδυνα
απέραντα σαν την αγάπη
που φοβήθηκες

Διωγμένα από παντού
τα όνειρα της περηφάνιας
ασώματα διασχίζουν
καμένα δάση.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Το πιο αληθινό
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:06:28
Θεοδώρα Ντάκου, Το πιο αληθινό

Το ποίημα που δε θα γραφτεί
δε θα ’ναι το καλύτερο
θα ’ναι το πιο αληθινό.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Γράμμα σε φίλο
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:08:45
Θεοδώρα Ντάκου, Γράμμα σε φίλο

Ξενιτεμένε φίλε
πάλι σου στέλνω
ένα χαρτί λευκό

Βλέπεις, δεν άλλαξα
δεν κατέληξα πουθενά
ακόμα περιμένω.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Γυμνό
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:11:32
Θεοδώρα Ντάκου, Γυμνό

Γυμνό το σχήμα σου
Χωρίς χρώματα

Γυμνά τα χρώματά σου
Χωρίς σχήμα

Γυμνός κι εγώ
Χωρίς εσένα.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Στο συρτάρι
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:13:12
Θεοδώρα Ντάκου, Στο συρτάρι

Στο τελευταίο συρτάρι
η φωτογραφία σου

στο πιο βαθύ σκοτάδι
η ψυχή μου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Έτσι απλά
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:15:26
Θεοδώρα Ντάκου, Έτσι απλά

και την πληγή την είδες
χωρίς να χρειαστεί κραυγή

έτσι απλά, η αγάπη.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ο ήχος
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:17:16
Θεοδώρα Ντάκου, Ο ήχος

Εκκωφαντικά
μεγαλώνοντας ο ήχος
διέλυσε το τηλέφωνο.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Στο φως
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:19:42
Θεοδώρα Ντάκου, Στο φως

Το σύννεφο στο φως
διαπερασμένα απ’ τα πουλιά
κι η μουσική
να τρώει τα κόκαλά μου

Με καταπληκτική ταχύτητα
με διαμελίζει η αγάπη

Ακόμα πιο μπροστά, στο φως
εξακοντίζομαι, χωρίς να προλαβαίνω
να παρακολουθήσω την ψυχή μου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Λυρικό
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:22:11
Θεοδώρα Ντάκου, Λυρικό

Στη σιωπηλή στιγμή του σύθαμπου
με πνίγουνε βουβές σκιές

Μια φωνή, έστω στεναγμό, έστω ανάσα
ας άκουγα.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Μανίες
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:23:58
Θεοδώρα Ντάκου, Μανίες

Έχω μια μανία
με το λευκό
μετά τον θάνατο,

με την αγάπη
μετά τον πανικό.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ύπνε
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:26:02
Θεοδώρα Ντάκου, Ύπνε

Ύπνε γιατρέ, ύπνε έρωτα
ύπνε βαλσαμωτή του πόνου.
Ύπνε, που ορίζεις τη ζωή
της μέρας μες στη νύχτα.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ηρεμία
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:27:47
Θεοδώρα Ντάκου, Ηρεμία

Μέσα σε μια ηρεμία σα φυσαλίδα
κάποτε, θα σκάσω.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Παράφραση
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:29:40
Θεοδώρα Ντάκου, Παράφραση

Ποιος παντοδύναμος μύθος
παραφράζει τη ζωή, τυραννικά
προστατεύοντας τα όνειρα;

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Ποτέ πια
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:31:19
Θεοδώρα Ντάκου, Ποτέ πια

Ποτέ πια
τόσο εφιαλτικά κοντά
τόσο απίστευτα γλυκά.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Παράκληση
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:33:12
Θεοδώρα Ντάκου, Παράκληση

Σας παρακαλώ,
μη συγχέετε τα όνειρά σας
με τη ζωή μου.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Δοκιμασία
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:35:22
Θεοδώρα Ντάκου, Δοκιμασία

Είναι πια φανερή
η αποκάλυψη των οστών
ακόμη κι όταν κρύβεσαι στα ρούχα.

Γυμνός κι ο πόνος που σε τρώει
και παντοδύναμος
σαν τον Θεό, που δοκιμάζει την αγάπη.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου: Ελπίζοντας (2)
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:38:45
Θεοδώρα Ντάκου, Ελπίζοντας

Οιδήματα αιματηρά στο μυαλό
θρυμματισμένο στόμα
κι όμως βογκάει, ελπίζοντας
στ’ αγαπημένο άγγιγμα
που θα τον σώσει.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Στο κάλεσμα
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:40:45
Θεοδώρα Ντάκου, Στο κάλεσμα

Στο κάλεσμα υπέκυψε...
αλλά, τα χέρια και τα μάτια,
σ’ αυτόν τον κόσμο, ακόμη
ψάχνουν για τρυφερότητα.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Τα μάτια των νεκρών
Post by: wings on 29 Mar, 2018, 01:43:24
Θεοδώρα Ντάκου, Τα μάτια των νεκρών

Τα μάτια των νεκρών ορθάνοιχτα
στο φως, που ονειρευτήκαμε.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
Title: Θεοδώρα Ντάκου, Η Ευρυδίκη στον Άδη
Post by: wings on 30 Mar, 2018, 21:40:18
Θεοδώρα Ντάκου, Η Ευρυδίκη στον Άδη

Πρώτη Πέμπτη τ’ Απρίλη

– Γιατί τάχα να σε κράταγαν τα δάχτυλα των άλλων;
Πάντα κρατάει ο ένας, εκτός αν πατώνουνε κι οι δυο και ψηλαφίζονται. Όμως εσύ τους έπαιρνες, τους σήκωνες, δεν πάτωναν – («σε είδα στον ύπνο μου: ήμουνα γεμάτη λάσπη κι εσύ με πήρες σε μια βρύση και μ’ έπλυνες κι ύστερα έβαλες τα χέρια κάτω απ’ τις μασχάλες μου όπως στα μωρά και με σήκωσες ψηλά...»).
– Πρέπει να μαθαίνουμε στους άλλους να μας παίρνουν κι εγώ το ξεχνώ...
(Η τελευταία βραδιά που ξημερώσαμε μαζί: έμεινα ανάσκελα με τεντωμένα τα μάτια στο σκοτάδι. Δίπλα μου έκλαιγε, σιγά σιγά, τόσο που μπορούσα να μετράω τα δάκρυα. Μέσα σε μια διάλυση, μύριζα τα μαλλιά της. Ήχοι νερού. Μ’ αγκάλιασε με το δεξί χέρι στο στέρνο κι έβαλε το πρόσωπο κοντά «Πες κάτι». «Δεν θέλω. Σε κρατάω.»
Από τότε ήξερα πως ο θάνατος είχε φανερωθεί. Φοβόταν. Κρύωνα.)
– Η ταπείνωσή σου είναι που δεν νικήθηκες από κανέναν. Τ’ αποφάσιζες όταν οι άλλοι είχαν πιστέψει στην παράσταση και παραιτιόντουσαν.
– Δεν είναι δυνατό να ξεφύγει κανένας απ’ τον ρόλο του. Τον διαλέγουμε να μας εξυπηρετήσει και, στο τέλος, καταντάμε να τον υπηρετούμε, δεμένοι ακόμα και με τον τρόπο που θα βγάλουμε την κραυγή. Κι όλο αυτό το επικίνδυνο πάθος για αρπαγή – σχήμα χειροβομβίδας που καταπίνουμε – κρυφά λουλούδια κόκκινα, δικά μας. Τα παίρνουμε κι αυτά «δικά μας».
– Δεν είδες ποτέ στα μάτια των άλλων τον φόβο; Αφού έτρεχες να σκορπιστείς δεν ήταν φυσικό να σε φοβούνται; Επόμενο να ’χεις την τύχη μιας έκρηξης.
– Γιατί να σε παραδεχτούν; Άλλοτε τους αναστατώνεις, άλλοτε τους ντροπιάζεις. Και σε σιχαίνονται. Σε σιχαίνονται γιατί δεν μπορούν να σε λυπηθούν.
Ακόμα κι όταν θα ’χουν πια κάθε απόδειξη της καταστροφής σου, θα υποκρίνονται λύπη και μέσα τους θα χαίρονται άγρια. (Παρατήρησες ποτέ με πόση ηδονή μιλάνε για τον αφανισμό των άλλων; Έπιασες τον ερεθισμό για τα σβησμένα μάτια του Οιδίποδα, το κομμένο αυτί του Βανγκόγκ, για την αφήγηση των βασανιστηρίων;)
Δεν είναι κακία. Αντιδρούνε για να προστατευτούν.
– Τ’ ότι δεν κάλυψες κανέναν δεν είναι αναξιότητα, είναι περηφάνια. Περηφάνια ενός ανθρώπου που τον πονούσαν οι κλειστές πόρτες των άλλων και γινόταν όλο και πιο επιθετικός, πιο κοφτερός, πιο απόλυτος. Ενός άπληστου παιδιού που το ταπεινώσανε.

Πέμπτη, 17 Απριλίου

Ήρθαν όλα τα πλοία. Τίποτα. Ξανακοίταξα τις φωτογραφίες της, τις έκρυψα στο βάθος της βαλίτσας κι έφυγα. Έφυγα τη θάλασσα. Πονάει. Άσπρο και κίτρινες μαργαρίτες. Τι θυμίζουν; Οι συνειρμοί δεν είναι πια παιχνίδι. Είναι σαρκοφάγο φυτό που πολλαπλασιάζεται και σκεπάζει το πεδίο της όρασης με επικίνδυνα λουλούδια. Έτσι δεν έμεινε τίποτα που να μη θυμίζει. Δεν μιλάω πια για τη θάλασσα.
Κάποτε μου ζητούσες να γράψω κι έγραφα, ζητούσες κόκκινα λουλούδια και ζωγράφιζα. Ζητούσες ήχους, χρώματα, σχήματα.
Έτσι συμφιλιώθηκα με το υλικό μου κι από τότε συζώ μαζί του.

Παρασκευή, 18 Απριλίου

Και, λοιπόν, τι θα γίνει; Η ζέστη του σώματός της δεν μπόρεσε. Δεν πίστεψε πως είναι πεθαμένη. Έπειτα ενώ ήμασταν κοντά-κοντά και τη φίλησα, έγειρε το κεφάλι πίσω και με ρώτησε: «τι σκέφτεσαι;» (Καταλαβαίνεις; Δεν είναι δυνατόν να πέθανε!) Σφιγγόταν όλο το βράδυ δίπλα μου, αμίλητη, σα να υπήρχε ανάμεσά μας η παρουσία που την πάγωνε. Κοιμήθηκα μέσα σε μια ερημιά μαζί μ’ ό,τι μου ’χε απομείνει εκείνης της «πεθαμένης». Δεν αντιστεκόμουνα στον θάνατο. Τον ήθελα. Υπήρχε παντού η γοητεία του. Το χρώμα των απελπισμένων αγγιγμάτων.
– Το πρωί με ξύπνησε σα να ’μουν παιδί. Στόλισε τα βάζα με λουλούδια. Εξακολουθούσα να βλέπω τον θάνατο. Ξάπλωσε παράλληλα στο σώμα μου. Ήθελα να τη δω και δεν μπορούσα. Τα χείλια της άγγιξαν το πρόσωπό μου, έφτασαν ως το στόμα μου και περίμεναν. Μείναμε, ώρα, με τα χείλια ν’ αγγίζονται. Άρχισα επιτέλους να τη μυρίζομαι. Σήκωσα τα χέρια στο πρόσωπό της και την πήρα.
«Γιατί δεν μου μιλάς;» «Φοβάται», σκεφτόμουν και τη χάιδευα στα μαλλιά.
– Δεν πέθανε, δεν πέθανε. Είναι δίπλα μου, δεν τη βλέπεις; Την αγκάλιασα και νόμισα πως διαλυόταν. Της φώναξα χιλιάδες φορές «σ’ αγαπώ» κι ακόμα δεν ζωντάνεψε. Γιατί με κοιτάει, λοιπόν, τυλιγμένη στα μαλλιά της; Τι θέλει;
Ακόμα και πεθαμένη, φιλάρεσκη.
– Φιλαρέσκεια, τελικά, είναι να μη θέλεις να πεθάνεις. Να μην μπορείς να θέλεις να πεθάνεις.

Σάββατο, 19 Απριλίου

Πλοίο. Τρέχει. Κυλούνε όλα σαν μετά τον ήλιο. Πορτοκαλιά. Όχι ακριβώς, το χρώμα της ρετσίνας, στα μαλλιά, στα μάτια, στην άκρη από τα δάχτυλα. Πολύ πιοτό. Πολύς ήλιος. Ακόμα και η φωνή της χρώματα, τόσο φωτεινά χρώματα που μ’ έπιανε φόβος.
– Δεν είναι πια δική μου, του ανήκει. Την κράταγε αγκαλιά, με σιγουριά, και τη φίλαγε. Αφηνόταν πάνω του. Κοντά μου ποτέ δεν ήταν τόσο ξέγνοιαστη. Έπρεπε πρώτα να πεθάνει.
– Αφέθηκα κι εγώ στην αγκαλιά του και τον φώναζα. Γύρισε μ’ όλα του τα μάτια να με δει. Ήταν γεμάτος επιείκεια. Γαντζώθηκα στη μασχάλη του, έσκαβα με τα χέρια μου και μύριζα. Χώμα ζεστό. Ψωμί ζεστό. Αίμα ζεστό. Δεν με πήρε. Κοίταζε, ίσια σταθερά κι ήρεμα. Άνοιξε το στόμα και μίλησε. Κάτι σα νανούρισμα και δεν καταλάβαινα λέξη. Εκείνη κοιμόταν στην άλλη μασχάλη τελείως δική του. Αισθανόμουν την ανάσα της στο πρόσωπό μου μα δεν μπορούσα να τη φτάσω.
– Άνοιξε τα μάτια, μακρινά. Μακρινά σε μιαν άλλη χώρα κι αγγίζαμε. Δεν μπόρεσα να περάσω. Έμεινα στην άλλη όχθη και τους λαχταρούσα. Ήταν όμορφος και ήρεμος και την περπατούσε και τη σκέπαζε μ’ εκείνο το αόρατο γυαλί που ασφυκτιούσε απ’ τα χρώματά τους.

***

Αναβόσβηνε πίσω του σαν άστρο. Αυτός ερχόταν σ’ εμένα.
Όταν πλησίασε, είδα πως κρατούσε στα χέρια μια μικρή κόκκινη παπαρούνα. Το ασπράδι στα μάτια του ήταν γαλάζιο και τα χέρια του χλωμά και στολισμένα με μια εντελώς μοιραία τελειότητα. Δεν μπορούσα να δω παρά μονάχα τα μάτια και τα χέρια του που φτάνανε. Πίσω απ’ τα μάτια του εκείνη, συνέχεια, αναβόσβηνε.
– Είχα πιει πολύ κρασί, είχα χορέψει. Είχα τραγουδήσει. Κι ύστερα βγήκα στην παραλία κι έκλαιγα. Έβγαζα άγριες φωνές και βούιζα μαζί με το κύμα. Τότε φάνηκαν να ’ρχονται από τα βαθιά της θάλασσας.
Αισθάνθηκα τα χέρια του στους ώμους μου. Έκλεισα τα μάτια στην ανάσα του και σταμάτησα να φωνάζω και να ελπίζω.
– Νόμισα πως το μόνο που μ’ ένοιαζε όλα τα χρόνια της Γης ήταν να εισχωρήσω στον γυάλινο κόσμο της. Όμως το φιλί του ήτανε δικός μου κόσμος κι αυτή μακρινή και μικρή. Κι ήξερα πως ο μόνος τρόπος για να την ξαναπάρω ήταν να γίνω αυτός. Να γίνω μαζί κι αυτός κι ο άλλος, εγώ. Για πρώτη φορά αναρωτήθηκα: όλα, λοιπόν, αυτά για κείνη;
Έκλεισα τα μάτια και βούλιαξα να τον φιλάω. Κι εκείνη πάντα αναβόσβηνε πίσω απ’ τον ώμο του σαν άστρο...

***

Τώρα που μπορώ να μπω απ’ όλους τους δρόμους στον χώρο της, τώρα φοβάμαι μήπως τη χάσω. Είναι η ευθύνη του πλησιάσματος γιατί η αναστολή του «πάντα» και του «τώρα» είναι τελείως δική μου.
Τώρα που τα σώματά μας ξεπέρασαν τη μοίρα των φυτών και δεν υπάρχει ελπίδα για κλάδεμα και για ρίζες, το άγγιγμα καταντάει θυσία της γαλήνης που κερδίζεις εξομοιώνοντας τον εαυτό σου με τον ουρανό.
Ο ένας θα χωνευτεί μες στη ζωή του άλλου (εσύ ή εγώ). Περιμένει την εκλογή της θυσίας, αναβοσβήνοντας μέσα μου.
Ή θα την ερωτευτώ ακόμα μια φορά ή θα τη σκοτώσω ακόμα μια φορά. Θα σωπάσω μέσα της ή θα μιλήσω κουβαλώντας μ’ επιμέλεια κρυμμένο το τεμαχισμένο πτώμα της στον κόρφο μου. Νοιάζομαι μονάχα για τα μαλλιά της. Θα φέγγουν τόσο δυνατά κάθε βράδυ που θα νομίζω πως ζει και υπάρχει όπως πριν.

***

Αλήθεια, λοιπόν, δεν θέλω να υπάρχει; Μα τότε πώς θα γίνεται η τελετή της θυσίας; (Τη διάλεξα ή με διάλεξε; Δεν ξέρω πια ποιος είναι το όργανο του άλλου.)
Αναρωτιέμαι πάντα για το αν πρέπει να ’χω τύψεις. Ενώ τη θυσιάζω πιστεύω σε μια παράσταση αναίμακτη, θεατρική. Όμως το αίμα της είναι μια πραγματικότητα στα χέρια μου. Αλλά τίποτα δεν τελειώνει και τίποτα δεν μοιάζει ούτε μ’ ελπίδα ούτε μ’ απόγνωση.

Δευτέρα, 21 Απριλίου

Το ότι σ’ αγάπησα τι μπορεί να σημαίνει; Ότι αντέχω. – Η διαφορά ανάμεσα στο «έχω» και στο «αντέχω». Υπάρχει; – Με καταδιώκει η φάρσα των λέξεων. Μου δίνεσαι τόσο απροκάλυπτα που μόνο ν’ αντέξω μπορώ, όχι να πάρω. Θέλω να τα έχω ως εκείνη τη στιγμή: όλα – και από κείνη: μόνο εμένα μέσα σ’ εσένα. Τελικά απομένει μόνο η απαίτηση του εγώ μας μέσα στον άλλο. Αφού είναι ο έρωτας ανάγκη για επιβεβαίωση, τι το παράξενο; Σ’ εσένα, όμως, μου φτάνει; (Μετά απ’ αυτό, τίποτα. Η πόρτα του άπειρου και αιωρείσαι.) Ποτέ μου δεν είχα τόση δύναμη όση τη στιγμή που έκανα έρωτα μαζί σου και δεν σου μίλησα. Όταν αυτή τη λαχτάρα την έκρυψα και μονάχα σε ψηλάφιζα στο πρόσωπο. «Είσαι ωραία σαν το φως. Δεν θέλω να πιστεύω στο φως και στις λέξεις.» Το ήξερα πως ήθελες να σου μιλήσω. Να σου πω για την πείνα μου, τη δίψα μου, τον βασανισμό μου. Γιατί; Αρνιέσαι να με καθρεφτίσεις. Αρνιέμαι ν’ αποκαλύψω την ταπεινότητά μου.
Το βλέπω πως θέλεις να σου μιλήσω. Να σου ιστορήσω τις ώρες σου μέσα στο αίμα μου. Μα ήτανε όμως δικές σου; Φυλαγόσουνα πάντα μην πιάσω σπόρο μέσα σου κι αναγκαστείς να με μεγαλώσεις. Θα ’χες να στερηθείς ένα σωρό πόρτες (που ποτέ δεν θα ’βρισκες το κουράγιο να γκρεμίσεις, μα τίποτα δεν σ’ εμποδίζει να χτυπάς και να ονειρεύεσαι.
Σέβομαι τον πανικό σου και τις ανάγκες του. Πριν σ’ αγγίξω σ’ αυτή την προσήλωση, περίμενα. Μετά τον χειμώνα έχω μετρήσει το μήκος και το πλάτος των ατραπών κι είμαι σε μια ήρεμη έκλειψη ελπίδας. Χίλια χρόνια θα εξακολουθήσουμε την ταπεινωτική πρόφαση της αναμονής επειδή φοβόμαστε ν’ αντικριστούμε. Η εκδίκησή μου – αν είναι εκδίκηση το κλέψιμο του πόνου – είναι που όλοι, παρά την αγωνία σας, φυτρώνατε, ανθίζατε και μαραινόσαστε μέσα μου. Ξέρω κάθε ασκήμια της ομορφιάς σου. Ενώ εγώ έχω πάντα περιθώρια παραμυθιών στα όνειρά σας.
Κατάλαβες τώρα γιατί δεν σου μίλησα για τις ώρες της δόξας σου μέσα μου;

22 Απριλίου
Δεν σε ρωτάω γιατί μ’ εγκαταλείπεις, όχι επειδή το αξίζω, αλλά γιατί θα το θεωρούσα μεγάλη μου τιμή να τ’ αξίζω. Όμως ούτε την ύστατη απελπισία του εξωμότη δεν μπόρεσα.
Μετράω τους σκοτωμένους κάθε αυγή ολομόναχος ακόμα κι από σένα. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως έτσι είναι καλύτερα. Ξέρω ότι τουλάχιστον κοντά του θα σε βρίσκω, ενώ πριν, όταν ήμασταν μόνο εσύ κι εγώ, ποτέ δεν ήξερα αν ήσουνα πραγματικά απέναντί μου ή δίπλα μου. Ούτε τον τόπο που σήκωνε τα πατήματά μου έμαθα ποτέ, γιατί το μόνο που μ’ ένοιαζε εδώ και είκοσι χιλιάδες χρόνια ήταν να σε οσφραίνομαι και να τρέχω να σε βρω.
Τώρα το μόνο που θα μπορούσε να με σκοτώσει είναι ένας λόγος τρυφερότητας.
Νομίζεις πως ο θάνατος είναι έρωτας που μπορεί εύκολα κανείς να ξεπεράσει;
Ελπίζω πως πάντα κάποιος θα μαντεύει με ακρίβεια ποια λόγια είναι κατάλληλα να με πυροβολήσουν. Μόνο που μετά θα ’ναι απροστάτευτος σαν εμένα, σαν την ώρα που σμίγω μ’ ένα κορίτσι και δεν μπορώ να του μιλήσω.
–  Δεν σε ρωτάω γιατί μ’ εγκαταλείπεις.
Φοβάμαι μονάχα πως αν γυρίσεις τα τραγούδια θα ’ναι πιο οδυνηρά. Φοβάμαι γιατί δεν ξέρεις πόσο πολύ μπορεί να πεθάνει κάποιος μέσα σου, μέσα σ’ αυτή τη νιότη που σε βαραίνει μ’ όλη την ανταύγεια της απομόνωσής σου απ’ τη γνώση.
Δεν σ’ αγάπησα για την άγνοιά σου, σε ζήλεψα μονάχα. Και σε λυπήθηκα γιατί η ομορφιά σου την προστάτεψε τόσο καλά που ήρθε στα χέρια μου σχεδόν αράγιστη. Κατάλαβες γιατί δεν θέλω να ρωτήσω;
Αν είναι κάτι φοβερό στις ώρες του κόσμου, είναι πως θα ταυτίσεις την παραφορά ή τη διάλυση με τ’ όνομά μου χωρίς να συλλογιστείς πως αυτός που σ’ έκανε να σκεφτείς τον θάνατο ήταν πιο καινούριος και πιο όμορφος από σένα. Πως ο λόγος που φεύγεις είναι η άτρωτη νιότη μου που απειλεί τη μοναδικότητα της δικής σου. Μην επιμένεις όμως, δεν μπορώ να εξωμόσω.

***

Θάνατος είναι η υπόσχεση να μη δοθείς πια. Η ύστατη προσπάθεια να κρατήσεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Κουράστηκα και παραιτούμαι από κάθε επιβίωση μέσα σου. Εσύ δεν κουράστηκες ν’ ακκίζεσαι κάτω απ’ τα μάτια μου;
Ξέρω, μόλις θα πεθάνω, θα ’ρθεις να υποσχεθείς ό,τι με την ψυχή στο στόμα σού ζητούσα.
« – Δεν ήταν αγκαλιά ούτε σπασμός. Καθρεφτίσματα ήταν μέσα στα συγκλίνοντα κάτοπτρα των οφθαλμών σου. Πολλαπλασιασμός ειδώλων και φωνών στα έγκατα της άδειας στρογγυλής οπής που συγκρατεί την ίριδα των χρωμάτων σου. Προσπάθεια εστίασης του φωτός σου στην αγωνία μου να υπάρχω – »
Ξέρω πως μόλις πεθάνω θ’ ανακαλύψεις τη ζωή που ζεις εν αγνοία σου μέσα μου και θα θελήσεις να με δεχτείς σαν επιβεβαίωση των διαστάσεών σου
Ετοιμάζομαι να πεθάνω κατάκοπος, άδεχτος, ειρωνευόμενος τη μετεμψύχωση που περιμένεις να ξαναρχίσεις κρατώντας με αλύτρωτο έφηβο, για να δώσεις νόημα στο επόμενο πρωί.

***

Καλοκαίρι
Όταν εξαντληθούν τα συναλλάγματα της τρυφερότητας και κανένας δεν γυρεύει επόμενα τα μάτια μου. Όταν απογυμνώσουν το κορμί μου απ’ τις σάρκες και δεν υπάρχει αντίσταση στον άνεμο.
Εκείνη τη στιγμή, μ’ αυτή τη γύμνια και την ανέχεια θα σε απαιτήσω. Μοναδική φορά και πρώτη. Τότε θα δω αν αντέχεις σε ομορφιά, σ’ ασκήμια, σε ζωή ή υπολογίζεις ακόμα σε καταγραφές και διηγήσεις. Τότε θα δω γιατί συλλέγεις με τόση επιμέλεια τις αναπνοές σου. Τότε θα δεις κι εσύ γιατί, όταν έβλεπα πως ήσουνα έτοιμη να με πουλήσεις, δεν έκανα καμιά κίνηση όσο κι αν βασανιζόμουν σε σπασμούς.
Σε κοίταζα πολύ προσεχτικά, περιμένοντας από σένα μια πυρπόληση λιγότερο φαντασμαγορική κι από μένα μια λευτεριά με περισσότερο νόημα.
Θα σου πω πως γνωρίζω ότι για όλα νομίζεις πως φταίει η αδυναμία σου να δώσεις, κάτι που ακόμα δεν υποψιάζεσαι ως πού μπορεί να φτάσει σαν κορμί και σαν αγάπη και φτιάχνεις μονάχα μύθους για το ξύπνημα του θεριού και μέσα τους περιπλέκεσαι. Θα σου πω πως δεν φταις και μ’ ό,τι θα ’χει μείνει από τα χέρια μου θ’ απλώσω να σου δείξω το φρικιαστικό πρόσωπο των υποθέσεών σου και το έκπληχτο παιδικό πρόσωπο το δικό σου, που το ’χεις τελείως ξεχάσει καθώς έμεινες να διυλίζεις όνειρα πανικού. Τότε θ’ απαιτήσω το δόσιμο.
Κι όταν φύγω δεν θα ’σαι πια έρημη. Οι λέξεις θ’ αποχτήσουν αλλιώτικες έννοιες και θα ’ναι λίγες, τόσες ακριβώς όσες σου χρειάζονται για να με βρίσκεις.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)