Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, πανδημία

στη μοναξιά
αναγνωρίζεις τον αδερφό

στον εγκλεισμό
νιώθεις τον ισοβίτη

στον φόβο
μοιάζει εξαίσιο άνθος το χαμόγελο

στην απώλεια
στα μάτια σου αναδύεται η αξία

πρώτη φορά οι κάκτοι της ερήμου
γίνονται όλοι μια απρόσιτη αγκαλιά

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το θέατρο του παραλόγου

οι απόκληροι
που γεννιούνται καταδικασμένοι
και χάνονται νωρίς
χωρίς καμία ευκαιρία στη ζωή

οροσειρές αδικίας
ωκεανοί δακρύων
 
οι ευτραφείς πομπώδεις ιερείς
που υμνούν έναν πανάγαθο
έναν παντοδύναμο θεό
σε μεγαλοπρεπείς ναούς

το αιχμάλωτο πλήθος που καταπίνει
το τεράστιο ψεύδος
ως καταφύγιο από χιλιάδες φόβους
και κυρίως τον φόβο του θανάτου

κι όσοι στην ερημιά απελπισμένοι
από το θέατρο αυτό του παραλόγου
γράφουν μάταιες λέξεις και δακρύζουν

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, η τάξη αυτού του κόσμου

όπως το πρώτο χάραμα την άνοιξη
παράφορη κάποτε θα ξαναζήσουμε μια νιότη
και θα πιστέψουμε ολόψυχα στην ουτοπία
σε κάθε όνειρο ιδανικό κι απρόσιτο

οι τυχεροί από μας θα πέσουν
στο πρώτο βήμα της πορείας
απελπιστικά περήφανοι και αθώοι
χωρίς ποτέ να υποπτευθούν
τι ψέμα δολοφονικό
κρύβεται στο βάθος του ορίζοντα

όσοι δεν καταδεχθούν την αυταπάτη
στην ερημιά θα επιβιώσουν
μ’ ένα αγιάτρευτο τραύμα στο στήθος
όπως είναι η τάξη αυτού του κόσμου
και το δικό τους πεπρωμένο

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το νόημα του έργου

κάπου εδώ τελειώνει η παράσταση
και δεν έχουν καταλάβει ακόμα
αν το έργο ήταν κωμωδία ή τραγωδία
ποιος ήταν ο σκοπός και το νόημά του

στη μακρά διάρκειά του βέβαια
περισσότερο έκλαψαν παρά γέλασαν
και τώρα ακόμη προς το τέλος
όταν κάπου πάνε να γελάσουν
τα δάκρυά τους πνίγουν

ενώ ούτε καν είχαν ζητήσει να παίξουν
τους ανέβασαν με το ζόρι στη σκηνή
να μάθουν τον ρόλο τους στην πράξη
σ’ ένα εντελώς άγνωστο έργο

σύντομα λοιπόν φτάνει το τέλος
χωρίς να έχει ποτέ δοθεί
μια στοιχειωδώς πειστική απάντηση
με την απορία βαριά ως αυλαία

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, χαμογελάνε μελαγχολικά οι θεοί

προσφέρουμε τα πάντα χρόνια τώρα
για μια μικρή επιστροφή
να μας επιτραπεί να βάλουμε και πάλι
τα μαγικά γυαλιά μιας πρώτης νιότης
σε χρώμα πράσινο ή βαθύ γαλάζιο

αν και το ξέρουμε καλά
πως δεν υπάρχει αντάλλαγμα
κι από την αθωότητα
είμαστε εξόριστοι για πάντα

ίσως γι’ αυτό στον Όλυμπο απέναντι
τις μέρες που σε εκπληκτική διαφάνεια
οι χιονισμένες κορυφές του
σχεδόν αγγίζουν τον ουρανό
βλέπουμε τους δώδεκα θεούς
να χαμογελάνε μελαγχολικά

σαν να ζητάνε εκείνοι
τη δική μας επιείκεια

Από τη συλλογή ανώνυμοι (2021)