Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 17 Mar, 2007, 19:22:46

Title: Ανέστης Ευαγγέλου
Post by: wings on 17 Mar, 2007, 19:22:46
Ανέστης Ευαγγέλου (1937-1994)

(https://www.translatum.gr/forum/index.php?action=dlattach;topic=8467.0;attach=5645;image)

Φιλολογικό ψευδώνυμο του Ανέστη Παπαδόπουλου. Γεννήθηκε στο 1937 στη Θεσσαλονίκη όπου και έζησε. Σπούδασε νομικά στο ΑΠΘ (έτη) και εργάστηκε ως εκτελωνιστής. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1960 με την ποιητική συλλογή «Περιγραφή εξώσεως». Τη χρονιά του θανάτου του, το 1994, κυκλοφόρησε και η ποιητική του ανθολογία «Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά, 1950-1970», από τις εκδόσεις Παρατηρητής.

Ποιητικές συλλογές:
«Περιγραφή εξώσεως», Θεσσαλονίκη, 1960 & εκδ. Χειρόγραφα, Θεσσαλονίκη, 1995
«Μέθοδος αναπνοής», Θεσσαλονίκη, 1966
«Αφαίμαξη ’66-’70, Θεσσαλονίκη, 1971
«Ανέστης Ευαγγέλου, Τα ποιήματα (1956-1970)» (συγκεντρωτική έκδοση), Θεσσαλονίκη, 1974
«Το διάλειμμα», Θεσσαλονίκη, 1976
«Τα χάι-κάι», εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 1978
«Απογύμνωση», εκδ. Τραμ, Θεσσαλονίκη, 1979
«Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα», Θεσσαλονίκη, 1987
«Ανέστης Ευαγγέλου, Τα ποιήματα (1956-1986)» (συγκεντρωτική έκδοση), εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1988
«Το χιόνι και η ερήμωση», εκδ. Χειρόγραφα, 1994
«Ανέστης Ευαγγέλου, Τα ποιήματα (1956-1993)» (συγκεντρωτική έκδοση), εκδ. Καπάνι, Θεσσαλονίκη, 2007

Πεζογραφήματα:
«Το ξενοδοχείο και το σπίτι», 1966
«Το ξενοδοχείο και το σπίτι και άλλα πεζά», εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1985 & εκδ. Σύγχρονοι ορίζοντες, Θεσσαλονίκη, 2001

Κείμενα κριτικής:
«Ανάγνωση και γραφή», εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1981
«Εννέα εκδοχές για την ποίηση και την ποιητική», εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1990

Ανθολογία:
«Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά», εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1994

Ανθολογημένα ποιήματα:



[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Σαν τα παλιά εικονίσματα, ΙΙ
Post by: wings on 26 Jul, 2007, 22:00:37
Νίκος Ξυλούρης - Την Εικόνα Σου (Χρώματα κι Αρώματα) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=18xmFWj-2X8)

Μιχάλης Κατσαρός & Γιάννης Μαρκόπουλος, Την εικόνα σου (με τον Νίκο Ξυλούρη)

Ανέστης Ευαγγέλου: Σαν τα παλιά εικονίσματα, ΙΙ

[Ενότητα Μετά την καύση]
 
Σαν τα παλιά εικονίσματα που τα φυλάγουν
στο ιερό βαθιά, στην πλέον
απόκρυφη γωνιά του, και με άκρα
προσοχή τα πλησιάζουν και τα προσκυνούν
και τα προσέχουν σαν τα μάτια τους
κι εκείνα κρατάνε μια δροσιά παράξενη
κι ευωδιάζουν το ξύλο και τα χρώματά τους –
σαν τα παλιά εικονίσματα σε πήρα
και στο στήθος μου σ’ έκρυψα βαθιά.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου - Σαν τα παλιά εικονίσματα, ΙΙ
Post by: F_idάνι on 26 Jul, 2007, 22:08:16
Αυτό το ποίημα μού θυμίζει μια από τις πιο όμορφες μυρωδιές που έχω ακούσει.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου - Σαν τα παλιά εικονίσματα, ΙΙ
Post by: wings on 26 Jul, 2007, 22:12:17
Ναι, Έφη. Κι εμένα - δεν θα μπορούσες να εκφράσεις τις σκέψεις μου με καλύτερο τρόπο.

Μόλις έστειλα μήνυμα στον Τόλη λέγοντας ότι αυτό εδώ είναι ένα πραγματικά σπουδαίο ποίημα.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου - Σαν τα παλιά εικονίσματα, ΙΙ
Post by: banned on 26 Jul, 2007, 23:55:17
«Μια από τις πιο όμορφες μυρωδιές που έχω ακούσει» !! Well said.

Ίσως η ποίηση να είναι μια υπέρβαση των αισθήσεων. Ή μια διεύρυνση του φάσματός τους. «Βλέπω έναν ήχο» ή «ακούω μια μυρωδιά», «γεύομαι τη φωνή σου». Ο Ανέστης υπήρξε ένας αυθεντικός ποιητής, ολόψυχα αφοσιωμένος στον προορισμό του. Και τόσο πρόωρα και άδικα χαμένος. Σχετικά πρόσφατα, πολλοί ομότεχνοι και παλιοί του φίλοι τιμήσαμε τη μνήμη του σε εκδηλώσεις στη Δημοτική Κίνηση και τον Μόλχο (τη δεύτερη φορά με την ευκαιρία της μεταθανάτιας συγκεντρωτικής έκδοσης των ποιημάτων του).

Το πραγματικά ωραίο αυτό ποίημα είναι εμπνευσμένο από έναν έρωτα. Που ενέπνευσε και έναν άλλο ποιητή της πόλης μας. Φυσικό δεν είναι; Η ζωή κάνει κύκλους και οι ποιητές είναι πλάσματα θλιμμένα, ευάλωτα και συχνά αυτοκαταστροφικά.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου - Σαν τα παλιά εικονίσματα, ΙΙ
Post by: wings on 27 Jul, 2007, 00:05:03
Το πραγματικά ωραίο αυτό ποίημα είναι εμπνευσμένο από έναν έρωτα. Που ενέπνευσε και έναν άλλο ποιητή της πόλης μας. Φυσικό δεν είναι; Η ζωή κάνει κύκλους και οι ποιητές είναι πλάσματα θλιμμένα, ευάλωτα και συχνά αυτοκαταστροφικά.

Οι άνθρωποι είναι πλάσματα θλιμμένα, ευάλωτα και συχνά αυτοκαταστροφικά - απλώς, οι ποιητές, οι πραγματικοί ποιητές, ξέρουν ν' αποτυπώνουν τη θλίψη με τρόπο που ερεθίζει τις αισθήσεις μας ή και τις υπερβαίνει.

Μα, τα ποιήματα μένουν, δεν αυτοκαταστρέφονται... μένουν και περνάνε στις επόμενες γενιές, ίσως για να κάνουν εμάς τους αναγνώστες να συνειδητοποιούμε αυτόν τον αδιάκοπο κύκλο που κάνει η ζωή, μοιραία κι ο έρωτας μαζί της.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου - Σαν τα παλιά εικονίσματα, ΙΙ
Post by: banned on 27 Jul, 2007, 01:46:09
Τα λες σαν μια αληθινή ποιήτρια. Ας δεχτώ κι εγώ ότι έτσι είναι. Ο άνθρωπος χρειάζεται ένα φως στη μοναξιά του, μια προοπτική. Από κάπου να γαντζωθεί για να επιβιώσει. Προσωρινά.

Στην πραγματικότητα όμως τίποτα απ' τον δικό μας κόσμο δεν θα μείνει. «Όλα θα σβήσουν, όλα θα χαθούν». Εμείς, οι έρωτές μας και τα ποιήματα, ό,τι αγαπήσαμε. Είναι απλώς θέμα χρόνου. Ολόκληροι πολιτισμοί χάθηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνος. Όχι τα τα βιβλία στη φωτοσύνθεση που σε σαράντα χρόνια θα απομείνουν με λευκές σελίδες.

Παράξενο, κι όμως η ποίηση δεν κινδυνεύει. Η αληθινή ποίηση που βρίσκεται στα μυστικά και θαύματα τριγύρω μας, παντού, και όχι η χλομή απεικόνισή της που είναι οι λέξεις, τα σύμβολα με το μελάνι στο χαρτί.  H αληθινή ποίηση θα αλλάξει χίλιες δυο μορφές σε άλλες εποχές και σ' άλλα μέρη, όμως θα ζήσει. Γιατί είναι η ουσία και το άρωμα της ύπαρξης.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου - Σαν τα παλιά εικονίσματα, ΙΙ
Post by: wings on 27 Jul, 2007, 11:03:12
Μα, τι λες; Πέθαναν η Ιλιάδα κι η Οδύσσεια; Και ποιοι πολιτισμοί χάθηκαν χωρίς ν' αφήσουν το παραμικρό ίχνος; Κι αν δεν άφησαν ίχνος, τότε πώς μάθαμε γι' αυτούς;

Καλημέρα.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου - Σαν τα παλιά εικονίσματα, ΙΙ
Post by: banned on 27 Jul, 2007, 11:48:06
Καλημέρα, Βίκυ.

Η ύπαρξη του ανθρώπου (περίπου 1,5 εκατομμύρια χρόνια από τον homo erectus) είναι το τελευταίο δευτερόλεπτο αν η ιστορία του πλανήτη (4,5 δισεκατομμύρια χρόνια) θεωρηθεί ως ένα εικοσιτετράωρο. Τα 10.000 χρόνια του «πολιτισμού» του πόσο; Και πόσο τα περίπου 3.000 της Ιλιάδας και της Οδύσσειας; Ο Όμηρος διασώθηκε (πολύ θα το χαίρεται η σκόνη του), όμως αναρίθμητα αριστουργήματα έχουν χαθεί για πάντα. Από την παρουσία του ανθρώπου τι θα μείνει; Ό,τι και από τους δεινόσαυρους;

Κι αν θέλετε το grand scheme, είναι πιθανόν το σύμπαν να συρρικνωθεί κάποτε στον αρχικό πυρήνα του, εκεί απ' όπου ξεκίνησε η όλη κωμωδία. Και τότε, όπως λέει ο Νίτσε στο 'thus spake Zaratustra", o θεός (ποιος θεός;) θα πει "it was a good play, I will have it performed again".
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου - Σαν τα παλιά εικονίσματα, ΙΙ
Post by: wings on 27 Jul, 2007, 12:12:57
Ο θεός (ο όποιος θεός) θα ήταν φρονιμότερο να πει «Τι φιάσκο! Πάμε για καινούριο έργο - ανέκδοτο!».

Ωστόσο, ακόμα κι όταν ο κόσμος μας συρρικνωθεί στα εξ ων συνετέθη, θα ξέρουν ότι προϋπήρξαν κάποιοι πολιτισμοί έστω «στιγμιαία» μέσα στο φάσμα της αιωνιότητας. Και πάντα κάποια γραπτά θα διασώζονται ως δείγμα δωρεάν για τις επόμενες γενιές έστω και νέων ή διαφορετικών μορφών εμβίων όντων.

Πού ξέρεις; Ίσως σε μεταγενέστερη φάση του γαλαξία μας τα μόνα έμβια όντα θα είναι τα φυτά, οπότε και θα δικαιωθούν οι σημερινές «γλάστρες».

Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Κατάθεση
Post by: wings on 28 Sep, 2007, 20:39:54
Ανέστης Ευαγγέλου, Κατάθεση

[Ενότητα Ανάβαση]
 
Βρέθηκα στο καταγώγιο –
μη με ρωτάτε πώς βρέθηκα.
Σε σκοτεινές, υπόγειες αίθουσες, αποπνιχτικές,
ξύπνησε ένα πρωί η γενιά μας
και των πατέρων μας η γενιά
και των παιδιών μας.

Ανάγκη τώρα να τα καταγράψω όλα μη χαθούν
να ειπώ μ’ ακρίβεια όση μπορώ αυτά που είδα
μην τ’ αλλοιώσουν πληρωμένοι ιστορικοί,
ανάγκη να τα σώσω σαν τιμαλφή πολύτιμα
για μένα και για σένα και γι’ αυτούς που θα ’ρθουν.

Εκεί –τα είδα όλα με τα ίδια μου τα μάτια–
ανάμεσα από τους καπνούς, τη μπόχα, τις βρισιές,
ανάμεσα από μαχαιρώματα κι από καβγάδες,
παίζαν στα ζάρια δολοφόνοι αδίσταχτοι
παίζανε χαρτοκλέφτες προσωπιδοφόροι,
με χάχανα, σαν ένα τίποτα, παίζαν το αίμα μας,
το αίμα μας και το αίμα των παιδιών μας.

Βρέθηκα στο καταγώγιο –
έφταιγα εγώ, εσύ, ποιος φταίει,
υποψία απαίσια με βασανίζει
μήπως βοήθησα κι εγώ ασυναίσθητα,
μην έβαλα μια πέτρα με τη σιωπή,
μην έφερα νερό και λάσπη με την αδιαφορία.

Πού είναι ο αναμάρτητος, ο καθαρός, ο δίκαιος,
που θα χωρίσει τα πρόβατα από τα ερίφια
εδώ που η σήψη έχει μολύνει τον αέρα,
πού είναι ο αδιάφθορος, ο αδέκαστος,
ποιος θα μας δικάσει.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη, ’66-’70 (1971)


Εδώ έχουμε ακόμη ένα εξαιρετικό δείγμα ποίησης με πολιτικοινωνικό περιεχόμενο, ένα σπουδαίο ποίημα του Ανέστη Ευαγγέλου, γραμμένο 5 χρόνια πριν από το ΔΞΘ (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8471.msg96169#msg96169) του Γιάννη Καρατζόγλου που δημοσίευσα σήμερα, αλλά πολύ κοντινό στα νοήματα και τα μηνύματά του.

Τόλη, είναι κάποια σημεία στα δύο αυτά γραφτά που με κάνουν να τα θεωρώ «δίδυμα» ποιήματα. Πέφτω πολύ έξω;
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Κατάθεση
Post by: banned on 28 Sep, 2007, 22:11:03
Δεν πέφτεις καθόλου έξω. Διαφέρουν μόνο ως προς τον τρόπο έκφρασης. Η αηδία, η αγανάκτηση, η οργή, οι τύψεις, αλλά και η ιστορική συνείδηση είναι κοινά στοιχεία. Όπως έχουμε πει και κάπου αλλού, από τα τέλη της δεκαετίας του '60 ως και τα μέσα της δεκαετίας του '80, όχι μόνο ο Ανέστης και ο Γιάννης αλλά λίγο-πολύ όλοι οι νέοι ποιητές, οι πεζογράφοι, οι ζωγράφοι, οι μουσικοί της αριστεράς στη Θεσσαλονίκη ήμασταν μια μεγάλη παρέα.

Παρά τις θλιβερές διαπιστώσεις και την επιφανειακή απαισιοδοξία, δόθηκε ένας ωραίος αγώνας την εποχή εκείνη. Μέσα και έξω από τα κόμματα, σε πολιτιστικούς φορείς, παντού. Η ιδεολογία ήταν σε γενικές γραμμές παρόμοια, όπως και η ανάγκη όλων μας για το όνειρο, για μια τελευταία ελπίδα. Και ήταν φυσικό να λέμε όλοι περίπου τα ίδια πράγματα, ο καθένας με τα δικά του εκφραστικά μέσα.

Το πού κατέληξαν για μια φορά ακόμη όλα αυτά, δεν χρειάζεται να το αναφέρω.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Κατάθεση
Post by: wings on 29 Sep, 2007, 04:19:39
Ναι, είναι όντως επιφανειακή η απαισιοδοξία. Γιατί οι αγώνες μετράνε και η προσπάθεια. Και τα όνειρα όσο προσπαθείς να τα κάνεις πραγματικότητα. Και η παρέα που λες ότι ήσασταν, είστε και είμαστε ακόμα και τώρα όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι της πόλης. Και όσο υπάρχουν οι αγώνες και τα όνειρα και η σκέψη και η γνώση, πάντα θα υπάρχει και η ελπίδα. Κι όσο υπάρχει η ελπίδα, τίποτα δεν πάει χαμένο.

Πού κατέληξαν όλα αυτά; Λες στο πουθενά; Λάθος. Αν ήταν έτσι, δεν θα τα συζητούσαμε αυτή τη στιγμή.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Κατάθεση
Post by: F_idάνι on 29 Sep, 2007, 23:32:20
Όσα «καταγώγια» και αν έχουμε γνωρίσει στη ζωή μας, οφείλουμε να κρατάμε ζωντανή την ομορφιά της ζωής.

Και βέβαια υπάρχει ελπίδα. Από ελπίδα γεννήσαμε τα παιδιά μας (ναι, αυτά τα παιδιά, τα παιδιά των σχολείων), κι ας είχαμε γνωρίσει τα «καταγώγια».

Κάποτε, θα έρθει η στιγμή που θα ζητήσουν, τα ίδια τα παιδιά μας, να γνωρίσουν τα «καταγώγια». Η «κατάθεσή» τους θα έχει τη δική της βαρύτητα. Σπουδαιότερη, σίγουρα, από τη δική μας.

Σίγουρα ενδεικτική. Όπως και η «κατάθεση» του Ανέστη Ευαγγέλου.

Ένα είναι σίγουρο: Όσο υπάρχουν «καταθέσεις», υπάρχουν συνειδήσεις.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Κατάθεση
Post by: banned on 30 Sep, 2007, 00:34:16
Και ο Ανέστης ήταν έμπρακτα αισιόδοξος, Έφη, αφού είχε δυο θαυμάσια παιδιά. Και ήταν, ως την τελευταία στιγμή, μια ζωντανή συνείδηση. Ολόψυχα αφοσιωμένος στην ποίηση και εργατικότατος. Μήνες πριν απ' το τέλος του και εκτός από όλα τα άλλα που έκανε, ερχόταν στο σπίτι μου για να μελετήσει σειρές ολόκληρες λογοτεχνικών περιοδικών και έτσι να ολοκληρώσει την ανθολογία του για τη δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά. Κι ακόμη, πώς μπορεί κανείς να γράφει ποιήματα αν δεν έχει ζωντανή μέσα του την ομορφιά της ζωής;
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Της αγάπης (9, 10, 11)
Post by: wings on 16 Oct, 2007, 22:23:24
Ανέστης Ευαγγέλου, Της αγάπης (9, 10, 11)

[Ενότητα Της αγάπης]

9

Α, πόσο λάμπει
το σώμα – το ημέρεψε
βάλσαμο της αγάπης.

10

Πώς αναδίνει
μουσική, πώς τραγουδεί
το φτωχό σώμα.

11

Πως λίγη αγάπη
θ’ άγιαζε τη ζωή σου
το εφανταζόσουν;

Από τη συλλογή Τα Χάι-Κάι (1978)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Λουκάς Βενετούλιας
Post by: wings on 29 Oct, 2007, 22:21:49
Ανέστης Ευαγγέλου, Λουκάς Βενετούλιας
 
Κύριε, ανάπαψε τον με τους δίκαιους.
Το κόκκινο
που τόσο αγάπησε, κι από τα χέρια του
παρήγορα έλαμψε ευγενέστερο των ρόδων,
δεν ήταν μόνο της ιδέας που τον αξίωσε
αδελφικά να σμίξει με συντρόφους, φεύγοντας
–όσο αποφεύγεται με τέτοια, όσο ξορκίζεται–
την κοινή μοίρα.
Το κόκκινο, που τόσο αγάπησε,
ήταν η αθώα καρδιά του που αγρυπνούσε
τις νύχτες που η αγαπημένη του Θεσσαλονίκη
γλυκοκοιμόταν, και μυστικά, δίχως παράπονο,
μάτωνε για τ’ ανθρώπινα.
Κύριε, αν υπάρχεις,
κι ένα ολιγόπιστο μπορείς ν' ακούς, κατάταξέ τον
–ότι πολύ μαρτύρησε η ψυχή του για την ομορφιά
και στον τροχό οσιώθηκε το φτωχό σώμα–
κατάταξέ τον με τους δίκαιους κι ανάπαψέ τον.
 
Από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)


Λουκάς Βενετούλιας, Οδός Δωδεκανήσου (λάδι) [Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης]

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg689.imageshack.us%2Fimg689%2F4993%2Fvenetoulias.jpg&hash=25e9593012bb6b5d6984a83d13724a71b0b81a02)

Πηγή: Δήμος Θεσσαλονίκης (http://www.thessaloniki.gr/portal/page/portal/PhotoGallery/ThessalonikiTexnis/Zografiki/Zografiki2)

Αναλυτικό βιογραφικό του Θεσσαλονικιού ζωγράφου Λουκά Βενετούλια (1930-1984) στον ιστότοπο: http://www.artprisma.gr/mouseio_artist.asp?aid=408&id=5&lang=gr
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Λουκάς Βενετούλιας
Post by: banned on 30 Oct, 2007, 00:19:36
Από την προσωπική μας γνωριμία, μπορώ να καταθέσω ότι ο Λουκάς Βενετούλιας δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος ζωγράφος αλλά και ένας εκπληκτικά αγνός άνθρωπος, όπως λέει στο ωραίο ποίημά του και ο Ανέστης Ευαγγέλου.  Η πρωταρχική αθωότητα του καλλιτέχνη είχε βρει την έκφρασή της, με τρόπο αξιοθαύμαστο, και στην καθημερινή του πράξη. Ο Λουκάς πίστευε πραγματικά ότι μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο.

Η πράξη αυτή, αυτή η συγκινητική συνέπεια στην ιδεολογία του, ενέπνευσε τον Ανέστη, ενέπνευσε κι εμένα, ίσως και άλλους.
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Άστεγα (4)
Post by: wings on 01 Nov, 2007, 21:24:35
Εικόνα από την Αρχαία Αγορά της Θεσσαλονίκης.
Η Ρωμαϊκή Αγορά απλωνόταν σε μεγάλη έκταση στην καρδιά της Θεσσαλονίκης,
λίγο πιο κάτω από το ναό του Αγίου Δημητρίου.

Θεσσαλονίκη Ιστορία της πόλης και του Δήμου, Ιστορικοί συγγραφείς, Εποπτεία Ν. Κ. Μουτσόπουλος, Φωτογραφίες Εκδ. Αλέξανδρος, Αρχείο καρτών Ν. Χόρμπου, Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης και άλλες, Εκδ. Αλέξανδρος
Πηγή: Δήμος Θεσσαλονίκης (http://www.thessaloniki.gr/portal/page/portal/PhotoGallery/Thess2021/ArxaiologikoiXwroi/ArxaiologikoiXwroi2)

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg88.imageshack.us%2Fimg88%2F4982%2Farxaiaagora.jpg&hash=59013557884363ad32a806da38bd32ef44a14b03)


Ανέστης Ευαγγέλου, Άστεγα (4)

[Ενότητα Άστεγα]

4

Ερείπια. Αρχαία Αγορά
Θεσσαλονίκης.


Τόση σπατάλη
ζωής, για ν’ απομείνουν
τούτες οι πέτρες;

Από τη συλλογή Τα Χάι-Κάι (1978)
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Άστεγα
Post by: banned on 02 Nov, 2007, 00:09:38
Eπάνω ακριβώς απ' αυτά τα ερείπια κι αυτές τις πέτρες, έκαναν τα παιδιά της Αγνώστου Στρατιώτου και της Μητσαίων τα πρώτα βήματά τους. Εδώ έπαιζε η τσακαλοπαρέα πετροπόλεμο με την Καρμπολά, τη γειτονιά του Γιάννη Καρατζόγλου απέναντι, εδώ παίζαμε μπάλα, τσομάκα τσιλίκα, κρυφτόμπικο, αγιούτο, κυνηγητό, μπίλιες, εδώ πετάξαμε τους χαρταετούς μας, εδώ πλακωνόμασταν στις μπουνιές και ξαναγινόμασταν φίλοι μετά, κι εδώ είδαμε τις μεγάλες συγκεντρώσεις κάτω από το εργατικό κέντρο. Και χίλια δυο άλλα.

Η απέραντη αυτή πλατεία που την έδερνε ο βαρδάρης δεν λεγόταν τότε Πλατεία Αρχαίας Αγοράς αλλά Πλατεία Δικαστηρίων. Κι εμείς ιδέα δεν είχαμε για το τι κρυβόταν κάτω από την κακοτράχαλη επιφάνειά της. Η αρχαιολόγος που την ανακάλυψε λέγεται Πολυξένη Βελένη και έχει γράψει ένα πολύ ωραίο βιβλίο για τα ευρήματα της πλατείας.

ΥΓ. Παράξενο αλλά μου φαίνεται ότι άστεγοι είμαστε τώρα.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Άστεγα
Post by: wings on 02 Nov, 2007, 00:55:03
Κι εμείς ιδέα δεν είχαμε για το τι κρυβόταν κάτω από την κακοτράχαλη επιφάνειά της. Η αρχαιολόγος που την ανακάλυψε λέγεται Πολυξένη Βελένη και έχει γράψει ένα πολύ ωραίο βιβλίο για τα ευρήματα της πλατείας. 

Ας δούμε, λοιπόν, τι κρυβόταν κάτω από την πλατεία με βάση τις σελίδες του υπουργείου πολιτισμού:

Αναπαράσταση του νότιου και ανατολικού τμήματος της αρχαίας αγοράς στη Θεσσαλονίκη

Η αρχαία αγορά της Θεσσαλονίκης περιλάμβανε έκταση περίπου 20 στρεμμάτων και περικλείεται από τις σημερινές οδούς Ολύμπου και Φιλίππου. Κατείχε το κέντρο της ρωμαϊκής πόλης. Εκεί βρίσκονταν δημόσια κτήρια και διάφοροι χώροι που διαμορφώθηκαν με ενιαία αρχιτεκτονική αντίληψη σε δύο κλιμακωτά επίπεδα. Το συγκρότημα αποτελούσε τον οικονομικό και εμπορικό πυρήνα της πόλης, είχε, ωστόσο, διοικητικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα. Στα αυτοκρατορικά χρόνια αποκτά μνημειακό χαρακτήρα.

Η αγορά των αυτοκρατορικών χρόνων έχει δύο κύριες οικοδομικές φάσεις, στα μέσα του 2ου και στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ. Πρόκειται για ένα συγκρότημα σε σχήμα "Π", αποτελούμενο από δύο συνεχόμενες πλατείες, με είσοδο από τη βόρεια πλευρά (σημερινή οδό Ολύμπου). Καταλάμβανε έκταση τεσσάρων οικοδομικών νησίδων. Αποτελείται από τρεις κιονοστήριχτες πτέρυγες, με κίονες κορινθιακού ρυθμού στο ισόγειο και ιωνικού στον όροφο, ενώ στο βάθος υπήρχε μια ζώνη με διάφορα δωμάτια. Στη νότια πλευρά της αγοράς και εξαιτίας της φυσικής κλίσης του εδάφους κατασκευάστηκε διπλή υπόγεια θολοσκεπής στοά (cryptoporticus), η οποία στήριζε την κανονική κορινθιακή στοά. Πιθανόν λειτουργούσε ως δημόσια αποθήκη, ενώ αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη των καταστημάτων της αγοράς. Τα καταστήματα που υπήρχαν είχαν σχεδιαστεί ήδη από την πρώτη οικοδομική φάση της αγοράς, ωστόσο κατασκευάστηκαν στη δεύτερη φάση της. Ο ελεύθερος χώρος της αγοράς ήταν επιστρωμένος με ορθογώνιες μαρμάρινες πλάκες και ήταν ανοιχτός μόνο από τη βόρεια πλευρά του, από όπου περνούσε ένας από τους βασικότερους δρόμους της πόλης, «η μέση οδός?. Από τις στοές που πλαισίωναν το χώρο αυτό έχουν αποκαλυφθεί η νότια και η ανατολική στοά, σχεδόν στο σύνολό τους. Η ανατολική στοά που έχει διατηρηθεί καλύτερα διαθέτει ψηφιδωτό δάπεδο, διακοσμημένο με γεωμετρικά σχήματα. Ακόμη βρέθηκαν στη θέση τους βάσεις κιόνων, ένας κίονας και ένα κορινθιακό κιονόκρανο.

Πίσω από την ανατολική πτέρυγα διασώζεται το νομισματοκοπείο, το ωδείο και το αρχείο εγγράφων. Το νομισματοκοπείο της πόλης ταυτίστηκε από τις πήλινες μήτρες μια χρήσης που βρέθηκαν σε έναν κλίβανο, με τις οποίες κατασκεύαζαν πέταλα χάλκινων νομισμάτων με τη μέθοδο του «χαμένου κεριού?. Η νοτιότερη αίθουσα της ανατολικής πλευράς ήταν το αρχείο εγγράφων, καθώς αποτυπώματα των ξύλινων ραφιών διαπιστώθηκαν στον ανατολικό τοίχο του χώρου αυτού. Στο κεντρικό τμήμα της πλευράς αυτής κατασκευάστηκε το ωδείο που σώζεται σήμερα. Η πρόσβαση γινόταν από πέντε μαρμάρινες θύρες, από τις οποίες οι δύο ακραίες προορίζονταν αποκλειστικά για τους καλλιτέχνες. Κλίμακες οδηγούσαν τους θεατές στο διάζωμα του ωδείου. Η ορχήστρα δεν ήταν ημικυκλική, αλλά τμήμα έλλειψης. Από το δάπεδό της έχουν διασωθεί μερικές μαρμάρινες λευκές πλάκες. Το κοίλο εδράζεται σε καμαροσκέπαστες στοές. Από τα εδώλια διατηρούνται σήμερα επτά σειρές.

Περίπου στο δεύτερο μισό του 3ου αιώνα μ.Χ. η αγορά της Θεσσαλονίκης αποκρυσταλλώθηκε, διαθέτοντας δημόσιους χώρους στις τρεις στεγασμένες πλευρές της. Τα δάπεδα των στοών ήταν τότε στρωμένα με ισχυρό κονίαμα. Έναν αιώνα αργότερα, στα μέσα του 4ου αιώνα μ.Χ., στη δεύτερη οικοδομική φάση της, διακοσμούνται τα δάπεδα με ψηφιδωτά, ενώ παράλληλα επισκευάζονται και τμήματα των κιονοστοιχιών. Στα χρόνια του Ιουλιανού επεκτείνεται το ωδείο και μετατρέπεται σε θέατρο, με τη δημιουργία ενός δεύτερου κοίλου και την επέκταση της σκηνής. Το νέο θέατρο μπορούσε πλέον να δεχτεί 2000-2500 θεατές.

Το συγκρότημα της αγοράς δεν καταστράφηκε από το μεγάλο σεισμό του 7ου αι. μ.Χ., αλλά εγκαταλείφθηκε σταδιακά. Οι μεταγενέστερες προσθήκες στο χώρο της αγοράς είναι πολύ λίγες, συγκεκριμένα εργαστήρια κεραμικής που δημιουργήθηκαν στη βυζαντινή εποχή. Σιγά σιγά επήλθε η υποβάθμιση του χώρου, ενώ κατά την Τουρκοκρατία παραχωρήθηκε το ιστορικό κέντρο σε Εβραίους από την Ισπανία.

Από τα κτήρια της αγοράς έχει αναστηλωθεί και δοθεί η κρυπτή στοά σε χρήση για εκθέσεις, συνέδρια και συναυλίες από το 1966. Επίσης, έχει αναστηλωθεί το ωδείο (χωρητικότητας 350 ατόμων) και έχει δοθεί σε χρήση από το 1997.
Πηγή: http://www.culture.gr/h/2/gh251.jsp?obj_id=1424


(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg88.imageshack.us%2Fimg88%2F3966%2Farxaiaagora2.jpg&hash=d6dab86b024b17e39fa5377d0651055055991444)

Εικόνα από την Αρχαία Αγορά της Θεσσαλονίκης.

Θεσσαλονίκη Ιστορία της πόλης και του Δήμου, Ιστορικοί συγγραφείς, Εποπτεία Ν.Κ. Μουτσόπουλος, Φωτογραφίες Εκδ. Αλέξανδρος, Αρχείο καρτών Ν. Χόρμπου, Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης και άλλες, Εκδ. Αλέξανδρος
Πηγή: Δήμος Θεσσαλονίκης (http://www.thessaloniki.gr/portal/page/portal/PhotoGallery/Thess2021/ArxaiologikoiXwroi/ArxaiologikoiXwroi2)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Τις νύχτες
Post by: wings on 12 Nov, 2007, 20:05:21
Ανέστης Ευαγγέλου, Τις νύχτες

[Ενότητα Μετά την καύση]
 
Σαν τα πουλιά που φέρνουνε την άνοιξη
και το φθινόπωρο τραβούν για το νοτιά,
ανάλαφρα, χορευτικά, μες στο σοφό ένστικτό τους-
σ’ έχασα πάλι.
Όμως τις νύχτες
σ’ ανακαλύπτω έκθαμβος στις κρύπτες του ύπνου
ή έρχεσαι εσύ με τα μαλλιά σου κυματίζοντας
αποδημητική
και βρίσκω πάλι το δέρμα σου
ζεστό
και σε εισπνέω
κι ως το πρωί μοσχοβολάει παράξενα το σώμα μου
σαν τρυφερό της άνοιξης βλαστάρι.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Τις νύχτες
Post by: banned on 13 Nov, 2007, 00:23:15
Νομίζω ότι αυτό είναι ένα από τα ωραιότερα ερωτικά ποιήματα της ανθολογίας.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Τις νύχτες
Post by: wings on 13 Nov, 2007, 00:50:44
Κι εγώ έτσι νομίζω.
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Έλευση
Post by: wings on 24 Nov, 2007, 18:43:19
Ανέστης Ευαγγέλου, Έλευση

[Ενότητα Στο καμίνι]
 
Χρόνια της πέτρας, δύσκολα, καιροί
σκληροί, σε βράχον απάνω άνυδρο, φαρμακερό
γρανίτη, με σαύρες ολόγυρα κι ουδ’ ένα
πράσινο φύλλο, σ’ έχτισαν, ψυχή μου.

Πόσος καιρός επέρασε δεν ξέρω,
χειμώνα καλοκαίρι, γυμνός και πένης,
σε τούτη την ξερολιθιά της συμφοράς.

Κι ήρθες εσύ
έτσι αναπάντεχα, βούλα της άνοιξης, σώμα
ανάερο της αυγής, και αξιώθηκα
για μια στιγμή να σε κρατήσω τρυφερά
στην αγκαλιά μου. Μες στο σκοτάδι
άκουσα την καρδιά σου να χτυπά∙ σε πήρα,
καθώς που παίρνουν τα πουλιά, στα χέρια μου.

Αχ, δεν το φανταζόμουνα πως μια στιγμή
μονάχα πάθους, ένα μόριο χρόνου,
θα ’φτανε να ζεστάνει όλη τη ζωή μου.

Πώς πρέπει τώρα
να προσέχω, Θεέ μου.
Και μία μόνον
αδέξια κίνηση, εμέ του αμάθευτου, του στερημένου,
μπορεί να σε πληγώσει.
                               
Δεν είχε,
λοιπόν, παγώσει όλο μου το αίμα;
Είχε απομείνει,
σε τούτη την ξερολιθιά της συμφοράς, μια κρύπτη;

Έλα να σε φιλήσω, βούλα της άνοιξης,
σώμα ανάερο της αυγής,
αγάπη–

πρώτη φορά τρελαίνονται τα λόγια μου,
κι όλα αυτά τα παράξενα συμβαίνουν
πρώτη φορά.

Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Τώρα που γήινο στήριγμα
Post by: wings on 11 Dec, 2007, 18:08:24
Ανέστης Ευαγγέλου, Τώρα που γήινο στήριγμα
 
Τώρα που γήινο στήριγμα δε με κρατεί
πάρεξ η θαμπωμένη μνήμη του σπιτιού∙
τώρα που εσπάσαν ανεξήγητα μία μία
(ή εγώ τις έσπασα) όλες οι γέφυρες∙
τώρα που και η πλέον δύσβατη ατραπός που απέμεινε
από εχθρικά και άγρια χόρτα έχει φράξει–
καιρός πλέον να μιλήσουμε εμείς οι δύο
καιρός σαν παλιοί φίλοι να δώσουμε τα χέρια
να συνεννοηθούμε επιτέλους.
 
Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Τα υλικά της χαράς
Post by: wings on 15 Dec, 2007, 23:44:06
Ανέστης Ευαγγέλου, Τα υλικά της χαράς

[Ενότητα Μετά την καύση]
 
Ανάμεσα από σωρούς σκουπιδιών, ερειπίων, θανάτων
και ποταμούς δακρύων,
λάμπουνε καταχωνιασμένα, ελάχιστα,
τα υλικά της χαράς.
Ψάχνε
με υπομονή και πίστη απέραντη
καθώς τα πετεινά τ’ ουρανού σε χιονισμένον
έρημο κάμπο
και μάζευέ τα πετραδάκι πετραδάκι.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Αυτά
Post by: wings on 19 Dec, 2007, 01:42:53
Κλωστές τα μαλλιά σου......Χρήστος Θηβαίος - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=ZFjIoMU72NI)

Βασίλης Δημητρίου & Μάνος Ελευθερίου, Κλωστές τα μαλλιά σου
(ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος / δίσκος: Ο μεγάλος θυμός (1998))


Ανέστης Ευαγγέλου, Αυτά

[Ενότητα Στο καμίνι]
 
Αυτά τα μάτια, έτσι καθώς
αδιόρατα σου χαμογελούν και σε ανακρίνουν
εισδύοντας από τις αφύλαχτες ρωγμές στα ενδότερα,
λάμποντας εκτυφλωτικά,
αυτά τα μάτια είναι μαγνήτες καταστροφικοί–
μια μέρα θα σε κάψουν.

Ετούτα τα μαλλιά, έτσι όπως
μέσα τους χάνεσαι μεθώντας απ' την ευωδιά,
εισπνέοντας άπληστα, ως την τρέλα, το φαρμάκι τους,
και στο λαιμό σου τυλίγονται βαλσαμικά
και σε ναρκώνουν,
ετούτα τα μαλλιά είναι πλοκάμια–
μια μέρα θα σε πνίξουν.

Αυτά τα χέρια, έτσι καθώς
απαλά περπατούν επάνω στο κορμί σου
και τρυφερά σου κλείνουν μία μία τις πληγές,
αδιάκοπα, κιόλας, ταξιδεύοντας στον ύπνο σου, τυραννικά,
και καθώς κύμα πονετικό, της άνοιξης, σε νανουρίζουν–
θα ’ρθει μια μέρα που θα σε σκοτώσουν.

Αυτά τα μάτια, αυτά τα μαλλιά, κι αυτά τα χέρια.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Η ομίχλη
Post by: wings on 20 Dec, 2007, 17:11:12
Ανέστης Ευαγγέλου, Η ομίχλη

Να μιλήσω για την ομίχλη
να πω για τον λασπωμένο καρόδρομο μέσα στην καταχνιά
καθώς κολλούνε τα βήματά μας και δε βλέπεις
παρά μόνον ακούς, των άλλων τις φωνές, των πορευομένων–
δεν είναι ένα σχήμα λόγου ούτε πια υπάρχει
διάθεση για παραδοξολογίες.

Μιλώντας, ακόμα, για την ομίχλη, καταλαβαίνετε,
δεν κάνω λόγο για τις καιρικές συνθήκες–
όλοι έχουνε δει κάποτε ομίχλη
η ομίχλη είναι παλιά όσο και ο κόσμος.

Εκείνο που θέλω να πω είναι άλλο κι ίσως μόνο
όσοι πλάι μου βαδίζουνε και δεν τους βλέπω
καταλαβαίνουνε καλά ομίχλη τι σημαίνει:

αφανιζόμαστε, αδέρφια, αφανιζόμαστε,
βαθμηδόν βουλιάζουμε μες στην ομίχλη
μας αφομοιώνει η καταχνιά έναν έναν.

Παράξενα αντηχούν οι φωνές μέσα στη σιωπή
κι ακόμα πιο παράξενοι οι σύντροφοι που βαδίζουν με τυφλά χέρια.

Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Θηρίο αγαπημένο
Post by: wings on 22 Dec, 2007, 23:59:51
Ανέστης Ευαγγέλου, Θηρίο αγαπημένο

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Θηρίο αγαπημένο, πόσα χρόνια
περάσαμε μαζί, τι νύχτες
και τι αυγές, τι μεσημέρια,
τι απόβραδα.
Τι αίμα ήπιες,
θηρίο μου, τι σάρκα έφαγες,
τι σπλάχνα σπάραξες ζεστά,
αχόρταγο πάντοτε και διψασμένο,
ακόρεστο–
κι εγώ ο τρελός ακόμα σ’ αγαπώ.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ο Ιησούς εγκαταλείπει τον πατέρα του
Post by: wings on 25 Dec, 2007, 13:30:58
Ανέστης Ευαγγέλου, Ο Ιησούς εγκαταλείπει τον πατέρα του
 
Βρήκα χτες βράδυ το Χριστό,
ρακένδυτο, σε μια γωνιά να ζητιανεύει.

Ήταν ισχνός και κάτωχρος, μες στο δριμύ
ψύχος του φετινού χειμώνα, αξύριστος,
τα δόντια του χτυπούσαν, βήχας φριχτός
του ξέσκιζεν αλύπητα το στήθος.

Καθίσαμε σ’ ένα παγκάκι κι έβγαλα
κονιάκ από το πανωφόρι μου και του έδωσα.

Μάλωσα με το γέρο μου, αδελφέ μου,
τα βρόντηξα όλα κι όπως όπως τώρα
στου λιμανιού τα στέκια αυτά τη βγάζω,
μου είπε και μου ζήτησε τσιγάρο.

Από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Χέρια
Post by: wings on 10 Jan, 2008, 00:01:43
Ανέστης Ευαγγέλου, Χέρια
 
Χέρια του έρωτα ανυπόμονα, όλα
να τα γνωρίσουνε, για ν’ απομείνουνε και πάλι άδεια

χέρια που υψώνονται γροθιές σε διαδήλωση, ενωμένα
και φεύγει νικημένη η μοναξιά

χέρια που με τα νύχια χάραξαν στους υγρούς τοίχους
των φυλακών ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ και τώρα
εγγράφουν κέρδη και ζημίες σε λογιστικά βιβλία

χέρια των νηπίων σπαραχτικά γιατί όταν
μεγαλώσουν θα γίνουν χέρια συναλλαγής
και χέρια
άπρακτα των ανθρώπων όταν αμίλητοι
κάνουνε το σταυρό τους ή βγάζουν το καπέλο τους
μπροστά στο μυστηριακό και το αναπότρεπτο.

Από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Το χιόνι
Post by: wings on 19 Feb, 2008, 15:59:08
Ανέστης Ευαγγέλου, Το χιόνι

[Ενότητα Το χιόνι (1987-1990)]

Στον Κρίτωνα Ζωάκο
 
Χιονίζει πάλι σήμερα.
Απ’ το παράθυρό μου
βλέπω τα δέντρα, τις στέγες των αντικρινών
σπιτιών, όλα μες στ’ άσπρα.
Θυμάμαι
ένα πρωί, σαν ήμασταν παιδιά –χαράματα ήταν
κι έτσι και τότε χιόνιζε– βγαίνω στον κήπο
και βρίσκω τ’ αδερφάκι μου.
Είχε ανοίξει
μια τρύπα μες στο χιόνι κι είχε μπει
μέσα κι έπαιζ’ εκεί με τ’ αρκουδάκι του.
Τι κάνεις
εδώ, του λέω, μονάχος, δεν κρυώνεις;

Δεν θα ξαναγυρίσω σπίτι σας, άκουσα τη φωνή του
οδυνηρά αινιγματική, γεμάτη πείσμα
και μια κακία που δε θα λησμονήσω
–κι έλαμπαν στο μισόφωτο τα ωραία του μάτια–
για ν’ απομείνει εκεί στους άθλιους πάγους
για ν’ απομείνει εκεί ανεξήγητα
παρ’ όλες έκτοτε τις συνεχείς εκκλήσεις μου.

Τη μέρα εκείνη μίσησα το χιόνι
κι ορθός, σε στάση προσοχής, μπρος στ’ αδερφάκι μου
ορκίστηκα να το πολεμώ μέχρι θανάτου.

Αυτά ήτανε τα πρώτα μου μαθήματα
πολύ προτού μάθω την αλφαβήτα.
Αργότερα,
όσο ο καιρός περνούσε κι ένιωθα
να μου έχει δωρηθεί από τους θεούς
της ομιλίας η χάρη, είναι γνωστό το χιόνι
πως όχι μόνο το κατάγγειλα με χίλιους τρόπους
παρά πως του αφιέρωσα για να το στιγματίσω
τις πιο παράφορες, πιο ρωμαλέες στροφές της ποίησής μου.

Σήμερα ωστόσο,
μισό σχεδόν αιώνα απ’ το πρωί εκείνο
των πρώτων παιδικών μου χρόνων,
χιονίζει πάλι.
Απ’ το παράθυρό μου
βλέπω τα δέντρα, τις στέγες των αντικρινών
σπιτιών, όλα μες στ’ άσπρα.

Πέφτει το χιόνι τώρα και σκεπάζει
με μια δική του απόρρητη δικαιοσύνη
τις πράξεις και τις παραλείψεις μας
τις χαρές και τις λύπες μας
τα μεγαλόπνοα σχέδια και τις μικρότητές μας
τους έρωτες
τις φιλίες
τα λάθη μας και τις εξάρσεις.

Κατευνάζει την αλαζονεία∙
διδάσκει την ισότητα∙
χορηγεί την ειρήνη.

Χιόνι της Ευσπλαχνίας –όχι της Ορφάνιας.
Χιόνι της Συγκατάβασης –όχι της Τιμωρίας.

Χιόνι της μυστικής αγάπης πια.
 
Από τη συλλογή Το χιόνι και η ερήμωση (χειρόγραφα, 1994)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Σαν τα παλιά εικονίσματα, Ι
Post by: wings on 25 Feb, 2008, 18:40:20
Ανέστης Ευαγγέλου: Σαν τα παλιά εικονίσματα, Ι

[Ενότητα Μετά την καύση]
 
Σαν τα παλιά εικονίσματα που ανάμεσα
απ’ τα φθαρμένα χρώματα και το λιωμένο ξύλο
απ’ την πικρήν αρπάγη του καιρού
κρατάν ακόμα απείραχτα τα μάτια
και βουρκωμένα σε θωρούν, σοφά
από πολλήν επίγνωση μες στη σιωπή τους
από πολλήν ακινησία κι από μόνωση-
 έτσι
μέσ’ από τον καιρό μού έρχεσαι τώρα
και τα μάτια σου πονεμένα με θωρούν.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)


Υπενθυμίζω ότι πέρυσι δημοσίευσα το δίδυμο ποίημα του σημερινού με τίτλο Σαν τα παλιά εικονίσματα, ΙΙ (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8467.msg87493#msg87493).
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Δεν ξέρω
Post by: wings on 28 Feb, 2008, 00:02:44
Ανέστης Ευαγγέλου, Δεν ξέρω

[Ενότητα Μετά την καύση]
 
Δεν ξέρω τι στο διάβολο
φταίει
τι έκανα
ή
τι παράλειψα να κάνω
(ή μήπως οι άλλοι,
η μοίρα
ή ο Θεός;)
και κάτι δεν πάει καλά
εδώ και καιρό
κάτι στράβωσε
και κακοφόρμισε
λίγο λίγο
και χάλασε
η ζωή μου.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Το φως
Post by: wings on 09 Mar, 2008, 23:11:03
Ανέστης Ευαγγέλου, Το φως
 
Και στα πιο σκοτεινά λαγούμια
τα πιο βαθιά
τα πιο λησμονημένα
έρχεται κάποτε
ωσάν σε διάλειμμα
κι όταν κανείς πια τίποτε δεν περιμένει
θαυματουργό
παρήγορο
το φως.

Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Κέντημα
Post by: wings on 17 Mar, 2008, 23:18:37
Ανέστης Ευαγγέλου, Κέντημα
 
Καθώς χαράζουνε το δέντρο της μαστίχας
με ξυραφάκι ή με μαχαίρι κοφτερό
και κέντημα το λεν
κι εκείνο βγάζει δάκρυ που ευωδάει
και το μαζεύουν κόμπο κόμπο–
όμοια
με ξυραφάκι και μαχαίρι κοφτερό
χαράχτηκε απ' τα χρόνια η ζωή μου
κι απ’ του κορμιού μου τις ρωγμές ανάβλυσαν
σταλιά σταλιά οι λιγοστοί μου στίχοι.

Από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)


Στο βιβλίο Ποίηση για την ποίηση (εκδόσεις Καστανιώτη, 2006), ο Αντώνης Φωστιέρης και ο Θανάσης Θ. Νιάρχος ανθολόγησαν περίπου 150 ποιήματα με θέμα την ποίηση και, φυσικά, συμπεριέλαβαν το ποίημα του Ανέστη Ευαγγέλου με τον τίτλο Ars poetica (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8467.msg127946#msg127946).

Μέρες που είναι, λοιπόν, και κοντοζυγώνει η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης (21 Μαρτίου, ανήμερα της εαρινής ισημερίας), διάλεξα και προτίμησα να διαβάσουμε ένα κέντημα με τα χρώματα και τις βελονιές αυτού του σπουδαίου ποιητή μας.

Και κρίμα που δεν ζει πια για να μπορέσω από τη μια να τον ευχαριστήσω για όλη αυτή την ομορφιά που μας πρόσφερε όσα χρόνια έγραφε κι από την άλλη για να μαλώσω μαζί του. Μα τι είναι αυτά που λέει; «Οι λιγοστοί του στίχοι»;
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Κέντημα
Post by: banned on 17 Mar, 2008, 23:49:21
Νομίζω ότι ο Ανέστης το λέει αυτό από επίγνωση, επιθυμία και δέος. Την επίγνωση του πόσο σύντομη είναι η ζωή μας και πόσο περιορισμένες οι δυνατότητές μας. Την επιθυμία να τα πει όλα, να μην αφήσει τίποτα ανέκφραστο. Το δέος μπροστά στον ωκεανό της ποίησης, μέσα στον οποίο ο κάθε ποιητής είναι ένας κόκκος άμμου. Όλα αυτά οδηγούν στη σεμνότητα που ονομάζεται και λογοτεχνικό ήθος.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Κέντημα
Post by: wings on 18 Mar, 2008, 00:12:28
Το ξέρω, αλλά εγώ θα μάλωνα μαζί του. Τα ίδια λέει και σε άλλα ποιήματα και πάντα το ίδιο νιώθω.

Σ' άρεσε το «κέντημά» του; Εμένα πολύ. Γιατί πάντα βρίσκει κάτι μικρές φρασούλες ή λεξούλες που κρύβουν τόση τρυφεράδα, ακόμα κι όταν αυτό που λέει είναι ουσιαστικά πολύ σκληρό. Το κάνει και σ' αυτό το ποίημα και με συγκινεί με μερικές λέξεις του.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Κέντημα
Post by: banned on 18 Mar, 2008, 00:19:58
Ναι, μου άρεσε πολύ. Είναι ένα ποίημα βιωματικό, αληθινό και εμπνευσμένο.
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Καθίζηση
Post by: wings on 27 Mar, 2008, 19:52:23
Ανέστης Ευαγγέλου, Καθίζηση

[Ενότητα Ερήμωση (1989-1993)]

Στον Γιώργο Αράγη
 
Αυτός ο δρόμος έπαθε καθίζηση.

Ήταν που ήταν πρόχειρα φτιαγμένος
απ’ την αρχή
ήταν που κλέψαν οι εργοδηγοί
και οι εργολάβοι
που βάλανε λειψό χαρμάνι
οι αχρείοι

ήρθε από πάνω και η βροχή
κι ανοίξανε τα ουράνια
και κάθισε
και βούλιαξε
και γέμισε ρωγμές βαθιές
ωσάν πληγές
κι ωσάν κραυγή διαμαρτυρίας προς τα άστρα.

Αυτός ο δρόμος έπαθε καθίζηση.
Σαν τη ζωή μου.
 
Από τη συλλογή Το χιόνι και η ερήμωση (χειρόγραφα, 1994)
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Καθίζηση
Post by: banned on 27 Mar, 2008, 20:08:42
Μερικές πληροφορίες για τους αναγνώστες της ανθολογίας. Ο Ανέστης Ευαγγέλου έγραψε αυτό το ποίημα λίγο πριν τον θάνατό του. Ο Γιώργος Αράγης, στον οποίο είναι αφιερωμένο, είναι γνωστός κριτικός της ποίησης που ζει στα Ιωάννινα. Ο Αράγης έγραψε την εισαγωγή στην ανθολογία του Ανέστη «Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά», εκδόσεις Παρατηρητής (1994).
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Καθίζηση
Post by: wings on 27 Mar, 2008, 20:14:01
Θα προσθέσω ότι στην τελευταία αυτή συλλογή του Ανέστη Ευαγγέλου με τον τίτλο «Ερήμωση» υπάρχουν ορισμένα εξαιρετικά αλλά πολύ σκληρά ποιήματα, όπου είναι εμφανώς επηρεασμένος από την αρρώστια και το τέλος που βλέπει να τον πλησιάζει. Είναι «χρέος τιμής» προς τον ποιητή να δημοσιεύσω ορισμένα απ’ αυτά τα ποιήματα και θα το κάνω τους επόμενους μήνες.
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Τώρα να γίνεις ταπεινός
Post by: wings on 12 Apr, 2008, 03:59:12
Ανέστης Ευαγγέλου, Τώρα να γίνεις ταπεινός

[Ενότητα Το πανδοχείο]

Τώρα να γίνεις ταπεινός, ν’ αφήσεις
τη μάταιη σοφία των βιβλίων και στης πράξης
το μεγάλο σχολείο να μαθητέψεις.
Εκεί να δεις
πόσο λίγο μετρούν, πόσο φτωχά φαντάζουν
όλα τα χρόνια που έχασες γνώσεις μαζεύοντας,
όλα σου τα χαρτιά μαζί πως δεν βαραίνουν
στη δίκαιη πλάστιγγα που όλους τελικά θα μας μετρήσει
–όχι την υπερβατική εκείνη αλλά την άλλη,
την πιο ταπεινή, που καθημερινά, ωστόσο, μας ελέγχει–
όσο μια μόνο απλή χειρονομία ζεστής
αλληλεγγύης προς τ’ αδέλφια σου, μια ανώνυμη,
ανάμεσα σε χιλιάδες παρόμοιες ολόγυρά σου,
πράξη θυσίας.
 
Από τη συλλογή Απογύμνωση (1979)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Της αγάπης (7, 8)
Post by: wings on 22 Apr, 2008, 03:34:57
Ανέστης Ευαγγέλου, Της αγάπης (7, 8)

[Ενότητα Της αγάπης]

7

Μάλλινο ρούχο,
ζέστανες τη ζωή μου
τη στερημένη.

8

Μια στιγμή μόνο
χαράς κι έλαμψε όλη
μεμιάς η ζωή σου.

Από τη συλλογή Τα Χάι-Κάι (1978)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Εδώ
Post by: wings on 07 May, 2008, 03:14:01
Στις λασπωμένες γειτονιές - Σωτηρία Μπέλλου - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=wNA1fzAOsKA)

Ηλίας Ανδριόπουλος & Στέλλα Καλαβίτη (Μιχάλης Μπουρμπούλης), Στις λασπωμένες γειτονιές (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/05/23/kostas-papadopoulos-stis-laspomenes-geitonies-ilias-andriopoulos-sotiria-bellou-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%80%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF/)
(τραγούδι: Σωτηρία Μπέλλου / δίσκος: Λαϊκά προάστια (1980))


Ανέστης Ευαγγέλου, Εδώ

Εδώ που βρίσκομαι τώρα, μέσα σ’ αυτούς
τους σκοτεινούς λασπωμένους δρόμους όπου προχωρούμε,
όλο προχωρούμε μέσ’ από γούβες ψηλαφώντας,
τυφλοί μες στο σκοτάδι και την καταχνιά
βουτώντας ως τα γόνατα στην παχιά λάσπη –
εδώ που βρίσκομαι σε σας μιλώ
εγώ ο φτωχός καθώς εσείς, ο έρημος,
γυμνός μέσα στα βρόμικα νερά σε σας μιλώ
εδώ που τώρα βρίσκομαι, εδώ
που τα κοράκια διεκδικούν το σώμα μου και την ψυχή μου.

Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Τα ποιήματα
Post by: wings on 06 Jun, 2008, 17:37:20
Ανέστης Ευαγγέλου, Τα ποιήματα
 
Α, τα ποιήματα
που έπαψαν να σαλεύουν στην ψυχή
σ’ έκπαγλη νιότη
 
που γράφτηκαν
που τέλειωσαν
που κρυσταλλώθηκαν σε λέξεις
 
που κάποτε
–σπανίως–
αγγίζει την ακινησία τους μια αληθινή καρδιά.
 
Σαν τους ωραίους, απαρηγόρητους νεκρούς,
όταν, καμιά φορά, αναδύονται στον ύπνο μας
με λίγη γύρη αθανασίας στα χείλη.
 
Από τη συλλογή Το χιόνι και η ερήμωση (1994)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Του χρόνου λάφυρο
Post by: wings on 09 Jul, 2008, 00:14:50
Ανέστης Ευαγγέλου, Του χρόνου λάφυρο

[Ενότητα Στο καμίνι]
 
Στιγμή μοναδική
του χρόνου λάφυρο.
 
Σε κράτησα νυχτερινή
απτή
κι όνειρο δεν ήταν
πλάνη δεν ήτανε της στέρησης
αντικατοπτρισμός της παιδεμένης
φαντασίας
 
που μπλέχτηκαν τα σώματά μας
που πάλεψαν
που ο θάνατος για μια στιγμή
μοναδική
είχε καταργηθεί.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Έλα να καούμε
Post by: wings on 02 Aug, 2008, 23:48:19
https://www.youtube.com/watch?v=aXJQmTSptCc

Σταύρος Ξαρχάκος & Νίκος Γκάτσος, Καίγομαι καίγομαι
(τραγούδι: Σωτηρία Λεονάρδου / έργο: Ρεμπέτικο (1983))


Ανέστης Ευαγγέλου, Έλα να καούμε

[Ενότητα Στο καμίνι]
 
Έλα να καούμε
να γίνουμε παρανάλωμα
να σε καταστρέψω και να με καταστρέψεις
 
είκοσι χρόνια περίμενα τη στιγμή αυτή
είκοσι χρόνια χωρίς να το ξέρω ετοιμαζόμουν
χρόνια της πέτρας όμως στα ενδότερα
καιόμενος με σιγανή φωτιά,
κι εσύ να περιμένεις από τα γεννοφάσκια σου,
πιο πίσω ακόμα, από τη μήτρα της μάνας σου,
σε κρύα δωμάτια, άξενα, λησμονημένη,
και να ’χεις γίνει έλασμα ως τον παροξυσμό
 
έλα να καούμε λοιπόν,
ακόμα πιο ψηλά, ακόμα λίγο,
να μπούμε μέσα στην καρδιά του ήλιου
να γίνουμε παρανάλωμα
να σε καταστρέψω και να με καταστρέψεις –
αλλιώς δεν είναι δυνατόν να γίνει
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)


Είμαστε στο 1976, λίγο μετά τη μεταπολίτευση, και ο Ανέστης Ευαγγέλου, σχεδόν στη μέση της ποιητικής του πορείας, κάνει ένα πραγματικά ξεχωριστό Διάλειμμα και μας δίνει μια σειρά από γλυκύτατα ερωτικά ποιήματα. Η συλλογή αυτή είναι από τις αγαπημένες μου και γι’ αυτό έχω δημοσιεύσει αρκετά ποιήματά της.

Μου αρέσει αυτή η στροφή του Ευαγγέλου από τα γραπτά με «κοινωνικό» περιεχόμενο στον έρωτα και τα «άκρα» ή τις «ακρότητές» του. Γίνεται απίστευτα τρυφερός, ερωτικός, άλλος άνθρωπος. Είναι ένα διαφορετικό πρόσωπο του σημαντικού αυτού ποιητή της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς που πρόλαβε να μας χαρίσει οκτώ (8) ποιητικές συλλογές και μια σημαντική ανθολογία των ποιητών της γενιάς του προτού φύγει, δυστυχώς για όλους μας, τόσο νωρίς.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Έλα να καούμε
Post by: banned on 03 Aug, 2008, 01:12:25
Nα που βρισκόμαστε λοιπόν και πάλι στους χλοερούς λειμώνες της ανθολογίας σου, Βίκυ. Έκανα μια γρήγορη ανασκόπηση των όσων είχαμε πει για τον Ανέστη και το έργο του και πρέπει να προσθέσω τώρα ότι, όπως έμαθα από τη Ντίνα Παπαδοπούλου, τη γυναίκα του, ετοιμάζεται μία συμπληρωμένη και επαυξημένη επανέκδοση της ανθολογίας του για τη δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά.

Την επιμέλεια θα έχει ο μελετητής της γενιάς μας και κριτικός Γιώργος Αράγης, που είχε γράψει την εισαγωγή στην αρχική έκδοση. Όπως είναι φυσικό, εμείς οι άλλοι που είχαμε την τύχη να επιζήσουμε, έχουμε εκδώσει αυτά τα 14 χρόνια από τον θάνατο του Ανέστη (1994) αρκετές ποιητικές συλλογές, οι οποίες θα ανθολογηθούν στο παράρτημά της.

Το διάλειμμα ή το ξαφνικό ερωτικό παραλήρημα ας μην ξαφνιάζει κανένα. Ιδίως όταν γίνεται με ωραία ποιήματα. Έτσι είναι αυτές οι βασανισμένες ψυχές. Προβληματίζονται, αγανακτούν, οργίζονται με τα πράγματα συτού του κόσμου και κάποτε αισθάνονται τη βαθύτατη ανάγκη να ανατρέξουν στις πηγές της ύπαρξης και στο μεθυστικό άρωμα της ζωής. Που είναι ο έρωτας. 'Οταν λοιπόν ερωτεύονται και καίγονται, νομίζω ότι δροσίζουν όλους εμάς τους άλλους με την αύρα μιας έστω και προσωρινής αληθινής ζωής.



Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Έλα να καούμε
Post by: wings on 03 Aug, 2008, 01:35:04
Welcome back to civilization, Τόλη! Ελέω Ανέστη Ευαγγέλου μάλλον φλεγόμενος είναι ο λειμώνας μας απόψε. Ή, σε πιο απλά Ελληνικά, όπως ακούω αυτή τη στιγμή να τραγουδά ο Κώστας Μακεδόνας στη ΝΕΤ, «έπεσε έρωτας». :-)

Και δεν ξέρω αν είναι αύρα ο άνεμος που πνέει από αυτά τα ερωτικά ποιήματα του Ευαγγέλου, γιατί εμένα μου θυμίζει περισσότερο κάτι «σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά». Και το δικαιούται. Είκοσι χρόνια περίμενε ο ήρωας του ποιήματός του - όσο για το κορίτσι, από τα γεννοφάσκια του κι απ' τη μήτρα της μάνας του περίμενε υπομονετικά στα κρύα δωμάτια ώσπου να φτάσει στον παροξυσμό. Και μετά, μοιραία ήρθε η φωτιά.

Ναι, δεν έχεις άδικο, όλοι όσοι διαθέτουν αν μη τι άλλο κοινή λογική και μάχονται για τις βασικές αρχές μιας καλύτερης κοινωνίας ξαναγυρνάν στον έρωτα, στο νάμα της ζωής, να πάρουν δυνάμεις και να συνεχίσουν, όπως και όσο μπορούν. Κι ο Ανέστης Ευαγγέλου, όντως, μας δίνει ωραία ποιήματα σ' αυτό το ερωτικό παραλήρημα στα μισά της σύντομης ζωής του. Γι' αυτό την αγαπώ πολύ αυτή τη συλλογή. Η αύρα που λες είναι ο άνεμος της ζωής (του έρωτα) που διαπνέει όλα της τα ποιήματα. Τούτο εδώ δεν είναι το καλύτερο ποίημα της συλλογής, όπου ξεχωρίζει το αγαπημένο μας (δικό σου και δικό μου, όπως δηλώσαμε στο παρελθόν) «Τις νύχτες (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8467.msg104608#msg104608)», αλλά είναι αντιπροσωπευτικό της φωτιάς του ποιητή.

Τέλος, χαίρομαι πολύ με τα νέα που μας έφερες. Καλοδεχούμενη η αναθεωρημένη και ενημερωμένη ανθολογία του Ανέστη Ευαγγέλου. Η επιμέλεια του Γιώργου Αράγη θαρρώ πως αποτελεί εγγύηση για τα αποτέλεσμα της προσπάθειας.



 
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Έλα να καούμε
Post by: banned on 03 Aug, 2008, 14:47:11
Ε, ναι, επέστρεψα από τη μονοτονία της ερήμου στην πανδαισία χρωμάτων της ανθολογίας. Πώς να γνωρίζει όμως ένας κοινός θνητός σαν κι εμένα τι άνεμοι φυσάνε στα υψίπεδα των ξωτικών; Υποθέτω σιμούν, χαμσίνι και άλλες πυριφλεγείς παραλλαγές. Κατά παράδοξο όμως τρόπο, από τη μια σε καίνε αυτοί οι άνεμοι κι από την άλλη σε δροσίζουν. Καθώς διατηρούν ακέραια μέσα τους τη μνήμη της θάλασσας και το άγγιγμα τ' ουρανού.

Διερωτάται κανείς εύλογα τι να έχει γίνει το κορίτσι αυτό και μέσα σε ποια θλίψη να επιβιώνει. Όταν έχεις γνωρίσει τη φωτιά, δεν είναι εύκολο να τη βγάλεις με τον χυλό της καθημερινής ζωής. Με τα χρόνια που περνάνε, με το κορμί που βαραίνει, με την ερωτική σύνταξη που ήδη έχει αρχίσει να καταχωρείται στα μυστικά κιτάπια της ψυχής. Ας της ευχηθούμε καλή τύχη.

Κι εγώ περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον την επανέκδοση της ανθολογίας του Ανέστη. Μια ανθολογία είναι εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα και απαιτεί άκρα ευσυνειδησία, βαθιά γνώση, σκληρή δουλειά και αμεροληψία. Και μερικές ιδιότητες ακόμη. Οι δεκάδες ανθολογίες που έχω δει εγώ, έχουν σοβαρότατες ελλείψεις, παραγκωνισμούς, εύνοιες, και διάφορα άλλα δύσοσμα άνθη. Του Ανέστη πιστεύω ότι υπήρξε μία από τις καλύτερες. Ο Γιώργος Αράγης είναι ένας από τους σοβαρότερους μελετητές και κριτικούς, γνωρίζει άριστα τη γενιά μας και, είμαι βέβαιος, ότι θα μας δώσει μια ακόμη καλύτερη παρουσίαση του έργου των ποιητών της. Ποιητών που συναποτελούν την σημαντικότερη ίσως γενιά στην ιστορία της ελληνικής ποίησης.
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Έλα να καούμε
Post by: wings on 03 Aug, 2008, 19:12:19
Το κορίτσι; Ήταν καλότυχο αφού κάποιος του φώναξε «Έλα να καούμε...». Να 'ναι θλιμμένο, λες; Θαρρώ πως θα 'ναι γλυκιά η θλίψη του αφού ευτύχησε να γίνει «έλασμα ως τον παροξυσμό» και να ξεφύγει από τα «άξενα» κρύα δωμάτια παύοντας να 'ναι «λησμονημένη». Ναι, ας της ευχηθούμε καλή τύχη στη σημερινή της ζωή με την ελπίδα ότι μπορεί να δει κάποτε αυτά που γράφουμε εδώ και να μας αποζημιώσει μ' ένα της γλυκό ή σκανταλιάρικο χαμόγελο, ε;

Όσα για τα υψίπεδα... ποιητή μου, μάλλον δεν έλαβες υπόψη ότι είναι καλοκαίρι και τα ξωτικά πλανιούνται στις παραλίες. Μελτέμια φυσάνε γύρω τους, αύρες θαλασσινές και πού και πού κάνας λίβας. Τα ξωτικά μπορεί να 'ναι φλογισμένα, αλλά ποτέ πυριφλεγή. Τέτοια εποχή ελλοχεύει ο κίνδυνος της πυρκαγιάς και δεν ρισκάρουν. Αγαπάνε τη φύση όσο και τους ανθρώπους. :-)
Title: Re: Ανέστης Ευαγγέλου, Έλα να καούμε
Post by: banned on 03 Aug, 2008, 23:39:27
Τότε γιατί έχουν κάψει κόσμο και κοσμάκη; Σε κάθε τόπο και εποχή; Παρόντες και απόντες και ετεροδημότες; Ποιητές, πεζογράφους, μελετητές και κριτικούς;

Εσύ είσαι καλοπροαίρετη, όμως εγώ δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στα ξωτικά. Όσο σαγηνευτικά είναι, άλλο τόσο είναι άστατα από τη φύση τους. Θα σου πω κι ένα μυστικό, εδώ που δεν μας ακούει κανένας άλλος. Χρώμα τους είναι το κόκκινο της φωτιάς. Πώς λοιπόν να μην είναι επιρρεπή σε πάσης φύσεως εμπρησμούς;

Όσο για το κοριτσάκι της προηγούμενης θλιμμένης ιστορίας, νομίζω ότι ξέρει εκείνο πολύ περισσότερα απ' όσα φαντάζεσαι. Κι αυτά που γράφουμε εμείς εδώ και πολλά άλλα. Κι αν από τη θλίψη έχει περάσει στη σκανταλιά, τόσο το καλύτερο για κείνην.



 
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Παράξενο πουλί μου
Post by: wings on 04 Sep, 2008, 01:20:01
Ανέστης Ευαγγέλου, Παράξενο πουλί μου

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]
 
Παράξενο πουλί μου, μαθημένο
στα σκοτεινά
 
σου στήσανε παγίδες, σε κυνήγησαν
σου ’κοψαν με γυαλιστερά στιλέτα τα φτερά
νόμισαν πως σε σκότωσαν.
 
Έσκυψα ταπεινά, με δάχτυλα που τρέμαν,
το στήθος μου άνοιξα κι ευλαβικά
σε πήρα κι σε απίθωσα βαθιά.
 
Η φωνή σου
θαυματουργά ραντίζει τώρα τις πληγές μου
γίνεται φίλτρο μαγικό
 
παράξενο πουλί, μαθημένο
στα σκοτεινά.
 
Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Παντού το κλέβουν το ψωμί
Post by: wings on 09 Oct, 2008, 22:24:15
Ανέστης Ευαγγέλου, Παντού το κλέβουν το ψωμί

[Ενότητα Ανάβαση]
 
Παντού το κλέβουν το ψωμί.

Τ’ αρπάζουν χέρια τοκογλύφων,
το παίρνουν Γραμματείς Εντεταλμένοι,
το χώνουμε σε υπόγεια, το στοιβάζουν.
Εκεί τ’ αναλαμβάνουν ηλεκτρονικοί εγκέφαλοι
και στα σοφά των δάκτυλα Ειδικοί,
χείλη ποιητών, αβρά, το κάνουν ύμνο
να τον μαθαίνουν τα παιδιά,
του πλέκουν φωτοστέφανο να λάμπει.

Εκεί αρχίζει η λεπτή διαδικασία,
οι απαραίτητες διεργασίες συντελούνται,
επέρχονται οι εκπληκτικές διαμορφώσεις

για να βγει θάνατος μια μέρα
για να βγει αίμα.

Παντού το κλέβουν το ψωμί
Θεέ μου, παντού.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη, ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ένα παιχνίδι σικέ
Post by: wings on 22 Nov, 2008, 16:11:55
Ανέστης Ευαγγέλου, Ένα παιχνίδι σικέ

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Θέλω να πω η ζωή σου έγινε πια σαν ένα παιχνίδι σικέ.

Σηκώθηκες χαράματα, να πούμε, όλος λαχτάρα,
κι έπιασες μια γωνιά μες στο μεγάλο γήπεδο.

Πλήθος
πηχτό εκεί, χαλασμός, στοιχήματα εκατομμυρίων,
φωτορεπόρτερ, συνεργεία τηλεοράσεως.
Σήμερα είναι μια μεγάλη μέρα για την πυγμαχία:
θα χτυπηθούν ο Τζόε Λιούις, ο δυναμίτης,
με το καινούριο αστέρι, τον άσπρο πάνθηρα, Τόνυ Φερνάντο∙
και το ακλόνητο, το μέγα φαβορί, είναι ο Λιούις,
όλοι ποντάρουνε σ’ αυτόν∙ βάζεις
όλο το βιος σου για μια νίκη του, ό,τι
σιγά σιγά, με τον ιδρώτα σου έφτιαξες σε τόσα χρόνια,
κι όμως κερδίζει ο άσημος Φερνάντο ανατρέποντας όλα τα προγνωστικά,
κι έξω μαθαίνει έκπληκτος τις φήμες ότι τάχα
ο αγώνας ήτανε σικέ, το αποτέλεσμα
συμφωνημένο εκ των προτέρων, για να σου κλέψουν
τα λεφτά σου, να σ’ εξαπατήσουν.

Κι οι φήμες γίνονται σε λίγες ώρες βεβαιότητα,
όλοι το ξέρουν πια, κανείς δεν αμφιβάλλει –
ήταν βρομοδουλειά των μάνατζερ,
των σκοτεινών παρασκηνίων της πυγμαχίας.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ωραία που λάμπει
Post by: wings on 13 Dec, 2008, 04:40:20
Ανέστης Ευαγγέλου, Ωραία που λάμπει

[Ενότητα Το πανδοχείο]

Ωραία που λάμπει σήμερα ο ήλιος.
Σημαίες κυματίζουν στα μπαλκόνια,
ακούγονται εμβατήρια, κι ο κόσμος
ξεχύθηκε έξω πάλι, εαρινός.
Το βράδυ
μετά από την παρέλαση, τους λόγους,
στη φωταγωγημένη πόλη μας θα μας δεχτούν
(τι εκλεκτά φαγιά, τι μουσικές, τι λάμψη!)
χαμογελώντας, μ’ όλα τους τα επιτελεία, οι Αρχηγοί,
κι ως το πρωί στους δρόμους θα κρατεί ο χορός.

Όμως εγώ
που ξόδεψα τα χρόνια μου, νύχτες ατέλειωτες,
ολόμονος να μελετώ πίσω από την επίσημη
των λόγων εκδοχή τι αναδεύεται κάθε φορά,
ν’ αποκρυπτογραφώ χαμόγελα και στάσεις,
εγώ
που ήδη τους βλέπω να τρέχουνε στα ενδότερα
και τα χέρια, χαιρέκακα, να τρίβουν,
τα κέρδη λογαριάζοντας με τους σοφούς τους υπολογιστές
σε χάρτες σκυμμένοι, σε διαγράμματα και σε καμπύλες
αλάνθαστες, και να τσουγκρίζουν τα ποτήρια–

εγώ σας εξορκίζω, φίλοι μου, τη νύχτα
αυτή μη γελαστεί κανείς και ξεκινήσει
κανείς πια να μην πάει στη γιορτή παρά
να μαζευτούμε όλοι μαζί, σαν ένας άνθρωπος,
να δούμε τι μπορεί να γίνει με τους Αρχηγούς,
μ’ όλους, χωρίς εξαίρεση, τους Αρχηγούς,
γιατί ακονίζουν κιόλας τα μαχαίρια, αδέλφια μου,
και νευρικά τα ρολόγια τους κοιτάζουν,
–λάμπουν παράξενα τα μάτια τους, σημαδιακά–
γιατί, άλλη μια φορά, μας ετοιμάζουν για σφαγείο.
 
Από τη συλλογή Απογύμνωση (1979)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ο έφηβος άνεμος
Post by: wings on 09 Jan, 2009, 02:03:50
Ανέστης Ευαγγέλου, Ο έφηβος άνεμος

[Ενότητα Στο καμίνι]
 
Καθώς ο έφηβος άνεμος σηκώνεται τη νύχτα
και στη λεύκα μπαίνει βαθιά πλάι στο ποτάμι
κι εκείνη ανατριχιάζει σύγκορμη και σειούνται
όλα μεμιάς τα φύλλα της κι αναριγούν
κι οι πιο κρυφές της ρίζες–
όμοια
μπήκα και βγήκα μέσα σου νυχτερινός,
ακούραστος,
κι αναριγήσανε τα πιο βαθιά σου φύλλα.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Άγαλμα ή η εξαγορά
Post by: wings on 11 Mar, 2009, 00:14:15
Ανέστης Ευαγγέλου, Άγαλμα ή η εξαγορά
 
Θα περάσουν χειμώνες, καλοκαίρια
ανοίξεις με τις ευωδιές, με τα πουλιά
και μαλακά φθινόπωρα–
θα περάσουν τα χρόνια.

Εγώ θα στέκω ασάλευτος μες στο κλουβί μου.

Τις Κυριακές, στο επισκεπτήριο, θα ’ρχονται πάντα
μητέρες με μικρά παιδιά, με βίους αγίων
οι αδελφές του ελέους και κάθε βράδυ
μειδιώντας αινιγματικά οι γιατροί
για τις διατριβές τους.

Εγώ θα στέκω ασάλευτος μες στο κλουβί μου.

Ο ήλιος θα με πυρπολεί
η βροχή θα με ξεπλένει
ο αέρας θα με δροσίζει ή θα με παγώνει
το χιόνι θα με σκεπάζει αθόρυβα.

Εγώ θα στέκω ασάλευτος μες στο κλουβί μου.

Με τον καιρό θα πέσουν τα μαλλιά μου
θα θολώσουν τα μάτια μου
τα παιδάκια θα μεγαλώσουν, θα παντρευτούν
θα φέρνουν τα δικά τους παιδιά τώρα
τις Κυριακές–
θα περάσουν χρόνια.

Εγώ θα στέκω ασάλευτος μες στο κλουβί μου.

Ένα πρωί θα ’ρθουν και θα με πάρουν
θα ’χει συντελεστεί η εξαγορά
θα συσκευάσουν σε κιβώτιο το κορμί μου
στις αποθήκες τ’ ουρανού θα μ’ απιθώσουν.

Εγώ θα έχω γίνει πια για πάντ’ αηδόνι.

Από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ars poetica
Post by: wings on 21 Mar, 2009, 19:11:18
Ανέστης Ευαγγέλου, Ars poetica
 
To ποίημα δεν είναι τραγούδι,
ανάερη θλίψη για κάτι μακρινό, χαμένο,
έστω με την πιο τέλεια μουσική∙ δεν είναι
αναμονή του άγνωστου, γοητευτική,
μες στην αβεβαιότητά της, προσδοκία.
 
Το ποίημα είναι μια ανοιχτή πληγή που τρέχει –
όσο πιο ανοιχτή τόσο καλύτερα∙ κάνω ποίηση
θα πει τρυπώ το θώρακα μ’ ένα νυστέρι
ψάχνω με χέρι σταθερό όπως οι χειρούργοι
γυρεύω την καρδιά και την τρυπώ, χύνω το αίμα
άφθονο μες στις λέξεις – κόκκινο,
ζεστό, το αίμα, όλοι το ξέρουν,
το πιο θαυμαστό, το πιο όμορφο πως είναι πράγμα.
 
Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Αγάπη
Post by: wings on 18 Apr, 2009, 12:13:41
Ανέστης Ευαγγέλου, Αγάπη
 
Όρμηξαν και τον ξέσκισαν στα δυο
η λέαινα η μεγάλη κι η λέαινα η μικρή
με νύχια κόκκινα, με δόντια αστραφτερά.

(Και όλο αυτό στη γλώσσα τους το λένε αγάπη.)

Τη σάρκα σπάραξαν και μόνο στην καρδιά
και στο μυαλό σαν έφτασαν χυμήξανε
η μια στην άλλη μήπως κι αστοχήσουν
στη δίκαιη μοιρασιά.

(Και όλο αυτό στη γλώσσα τους το λένε αγάπη.)

Τέλος ριχτήκαν λιμασμένες και του λιάνισαν
τα κόκαλα κι ηδονικά τα τραγανίσανε
ως το μεδούλι κι έγλειψαν το χυμένο αίμα
μην απομείνει τίποτε να τον θυμίζει πια.

(Και όλο αυτό στη γλώσσα τους το λένε αγάπη.)

Από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Υπεραστική συνδιάλεξη
Post by: wings on 12 May, 2009, 19:31:19
Ανέστης Ευαγγέλου, Υπεραστική συνδιάλεξη
 
Εχτές το βράδυ μου τηλεφώνησε
ο πατέρας μου.
Στείλε μου μερικά
πενηνταράκια ούζο, μου είπε,
και καναδυό κούτες τσιγάρα
σέρτικα, να κάθουμαι τα βράδια
να σας συλλογιέμαι.
Και –να μην
το ξεχάσω– και πεντέξι δίσκους
φωνογράφου μ’ εκείνα τα παλιά, ξέρεις,
ποντιακά τραγούδια, τα λυπητερά.

Εδώ στα ξένα δύσκολα περνούν οι μέρες
και πού να βρεις τσιγάρα, ούζο και τραγούδια
της πατρίδας, στα μαγαζάκια τ’ ουρανού.

Από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ποιος μπορούσε λοιπόν να φανταστεί
Post by: wings on 02 Jun, 2009, 23:40:26
Ανέστης Ευαγγέλου, Ποιος μπορούσε λοιπόν να φανταστεί

Ποιος μπορούσε λοιπόν να φανταστεί
τη βίαιη έξωση από το προγονικό σπίτι,
με τα παλιά έπιπλα πεταμένα στους δρόμους, σπασμένα,
όταν ακόμα το παιδί αμέριμνα έπαιζε
τους πρώτους μήνες του καλοκαιριού.
Κι όμως ο Θεός το ήξερε: το σπέρμα του κακού
υπήρχε από τότε ακόμα, αθόρυβα, μυστικά
απεργάζονταν το πεπρωμένο μου.

Κυκλοφορώ σ’ ένα χώρο αφηρημένο
κινούμαι σε μια περιοχή φανταστική
ο κόσμος μου είναι καμωμένος από υλικά του ονείρου.
Γνωρίζω καλά το παρόν, διαρκώς βεβαιούμαι
απέκτησα τη βεβαιότητα των πεθαμένων
ομιλώ με σταθερή φωνή για τις ερχόμενες μέρες.

Εποχή του θρύλου, ω πόσο χαμένη,
απίθανη φαντάζεις, απρόσιτη
και στην πιο τολμηρή φαντασία.

Δεν έχω μια παλιά φωτογραφία να ζεστάνω τη μνήμη.

Πού είναι τα μάτια μου και τα παλιά μου τα ρούχα.
Πού είναι το πρόσωπό μου και τα τρύπια μου παπούτσια.
Τι έγινε η φωνή μου, ποιος την έκλεψε
πού είναι τα μεγάλα παλαιικά δωμάτια που φύλαξαν την άγνοιά μας.

Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Το φεγγάρι
Post by: wings on 18 Jun, 2009, 01:28:32
Ανέστης Ευαγγέλου, Το φεγγάρι
 
Πότε θα κουραστείς και θα με λησμονήσεις;
ρώτησα το φεγγάρι.
Δεν τιμωρήθηκα αρκετά;
Άλλος δεν είναι
που όμοια να σε προκάλεσε για ν’ αποσπάσει
την προσοχή και τα χτυπήματά σου;

Δεν θα σου ξαναρίξω πέτρες –σου τ’ ορκίζομαι
θα είμαι καλό παιδί
και θα κοιτάζω μόνο τα μαθήματά μου.

Εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους, είπε αργά
και βαθιά λυπημένο το φεγγάρι,
εσύ έχεις αίμα φεγγαρίσιο
εσένα πάντοτε θα σ’ αγαπώ.

Από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Η εξήγηση
Post by: wings on 04 Aug, 2009, 21:21:16
Ανέστης Ευαγγέλου, Η εξήγηση

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Όλοι την αποστρέφονται τη νύχτα, τη φοβούνται.
Έχει παγίδες ύπουλες, ρουφήχτρες σιωπηλές,
τη νύχτα βγαίνουν πεινασμένα, άγρια θηρία,
–λάμπουν μες στο σκοτάδι τ’ άσπρα δόντια τους–
και στις γωνίες συνωμοτούν σκοτεινοί δολοφόνοι.

Η νύχτα είναι αμείλικτη, δεν έχει έλεος,
σου βγάζει ένα-ένα αλύπητα τα προσωπεία,
συντρίβει όλες τις αυταπάτες της ημέρας,
είναι τρομακτικός καθρέφτης, δεν ξεφεύγεις.

Να γιατί κυνηγούν τους ποιητές –παιδιά της νύχτας
παράνομα, προκλητικά–
γιατί τους στέλνουν στα νησιά,
τους κάνουν πλύση εγκεφάλου,
κι όταν πια κουραστούν –γιατί ως γνωστόν
οι ποιητές είναι αγύριστα κεφάλια–
τους εκτελούν.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Είναι πολλοί
Post by: wings on 31 Oct, 2009, 00:32:20
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ - ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΟ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=yQTFSKyL65k)

Μίκης Θεοδωράκης, Είμαστε δυο
(τραγούδι: Αντώνης Καλογιάννης / δίσκος: Τα τραγούδια του Αντρέα (1968)

 
Ανέστης Ευαγγέλου, Είναι πολλοί

Είναι πολλοί που ουρλιάζουνε τις νύχτες
κι άψογοι, την ημέρα, περιφέρονται ανάμεσά μας,
πολλοί μ’ έν’ αναμμένο σίδερο μες στο μυαλό
κόκκινο σίδερο κάτω απ’ το δέρμα.

Είναι πολλά τ’ αδέρφια μου. Δεν είμαι μόνος.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Της αγάπης (3, 4, 5)
Post by: wings on 18 Feb, 2010, 19:18:44
https://www.youtube.com/watch?v=QHXZkFAVLI0

Μίκης Θεοδωράκης & Μιχάλης Γκανάς, Σημαδεμένος απ’ την αγάπη
(τραγούδι: Βασίλης Λέκκας / δίσκος: Ασίκικο Πουλάκη (1996))


Ανέστης Ευαγγέλου, Της αγάπης (3, 4, 5)

[Ενότητα Της αγάπης]

3

Τρυφερά χέρια,
δε λησμονούν οι πληγές
τ’ απαλό χάδι.

4

Πώς κλείσαν όλες
θαυματουργά οι πληγές σου
με την αγάπη.

5

Τις παλιές κλείνει
για να χαράξει άλλες
πληγές η αγάπη;

Από τη συλλογή Τα Χάι-Κάι (1978)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Αν θρηνώ
Post by: wings on 02 May, 2010, 22:26:04
Kostas Xatzis-Stasou Pou Pas - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=XWIWqMlb_O8)

Κώστας Χατζής & Σώτια Τσώτου, Στάσου πού πας (ερμηνεία: Κώστας Χατζής)

Ανέστης Ευαγγέλου, Αν θρηνώ
 
Αν θρηνώ
δεν είναι τόσο γιατί έχασα το σπίτι μου
και δεν έχω πια πού την κεφαλήν κλίνη
(σ’ αυτό ίσως κι εγώ να φταίω εν μέρει)
δεν είναι τόσο για το σύννεφο που μου τυλίγει το πρόσωπο
που μου νυχτώνει την όψη∙
είναι που είμαι γεμάτος από λέξεις,
βάρος αβάσταχτο από λέξεις, λόγια, φράσεις
έτοιμες από καιρό, νοήματα
που δεν μπορούν να βγουν
αφού εσύ
δεν μπορείς πια ν’ ακούς ανθρώπινες ομιλίες.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Από τις σχάρες
Post by: wings on 22 Sep, 2010, 20:28:15
80 (Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Τριπολίτης) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=JPhDh1IoHRE)

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Τριπολίτης, 80 (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/08/21/kostas-papadopoulos-80-mikis-theodorakis-kostas-tripolitis-maria-farantouri-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-80-%CE%BC/)
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Ο επιβάτης (1981))


Ανέστης Ευαγγέλου, Από τις σχάρες

[Ενότητα Το πανδοχείο]

Στον Τόλη Καζαντζή

Άρρωστα χρόνια
λύκοι φυλάν τα πρόβατα
κι όσο θυμάμαι
μέσα στη λάσπη πάντα κολυμπούσες
και πού να βγάλεις φωνή, δε βγαίνει
με το στόμα γεμάτο από σκατά
κι αν βγει

κανείς δε θα σ’ ακούσει.

Αχ, πού μας οδηγούν
ποιοι και προς τα πού τα νήματα κινούνε,
βρώμικο, χοντρό παιχνίδι, στο καταγώγιο του αιώνα,

τα μάτια μου προσπαθώ να καθαρίσω, να δω –
τίποτα:
Στη Νέα Υόρκη, στη Μόσχα, στο Πεκίνο,
λύκοι φυλάν τα πρόβατα παντού.

Από τις σχάρες γαντζωμένος του υπόνομου
εδώ είμαι, αδέρφια μου, κι απόκριση ζητώ.
 
Από τη συλλογή Απογύμνωση (1979)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Στην καταφρόνια και στη φτώχεια
Post by: wings on 03 Feb, 2011, 22:56:18
ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΧΑΣΚΙΛ-ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=PKL1eibSRkY)

Βασίλης Τσιτσάνης, Της φτώχειας τα κουρέλια (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=3323.msg93463#msg93463)
(τραγούδι: Στέλλα Χασκήλ, Βασίλης Τσιτσάνης & Αθανάσιος Γιαννόπουλος (1952))


Ανέστης Ευαγγέλου, Στην καταφρόνια και στη φτώχεια

[Ενότητα Μετά την καύση]
 
Στην καταφρόνια και στη φτώχεια πέρασες τα χρόνια σου–
μην το ξεχνάς.
Κι αν τώρα
τόσο αναπάντεχα εγύρισε ο τροχός
και βρήκες ρούχα κι έντυσες τη γύμνια σου
και σπίτι και φωτιά να ζεσταθείς
και δυο γλυκές κουβέντες–
μη λησμονείς ποτέ την προσφυγιά
και μιαν αγάπη για τους στερημένους.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Οι πράξεις
Post by: wings on 05 Oct, 2013, 22:51:37
Ανέστης Ευαγγέλου, Οι πράξεις
 
Αρχίζω πια να δυσκολεύομαι με την ομιλία
να χάνω λίγο λίγο το δώρο που μου χάρισαν οι θεοί.

Περίσσεψαν οι πράξεις, φίλοι μου, μας πλάκωσαν,
μας σύντριψαν με το περίσσιο βάρος τους∙
δε φτάνουν πια τα λόγια, δεν επαρκούν,
δε βγαίνουν καν κάτω απ’ το βάρος
των πράξεων.

Ήδη μπερδεύονται τα λόγια μου, τραυλίζω,
χάνουν σιγά σιγά τη συνοχή τους
χάνουν τη δύναμη και το ζεστό τους αίμα
ακόμα λίγο και θα γίνουν άναρθρες κραυγές.

Οι πράξεις μας,
όγκοι χωμάτων, μπάζα και σιωπή,
μας έπνιξαν.
 
Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Στους δρόμους
Post by: wings on 17 Dec, 2014, 01:09:32
Ανέστης Ευαγγέλου, Στους δρόμους

[Ενότητα Το πανδοχείο]

Ό,τι πιο πολύ αγάπησες στη ζωή τόσα χρόνια,
το σπίτι σου, τα βιβλία σου, τα έμπιστα
πράγματα που ένα κομμάτι τούς έδωσες
απ’ την ψυχή σου, και κρυφά τα καμάρωνες,
και με στοργή, τις νύχτες, τα ταξινομούσες,

τώρα που τρίζουν τα δοκάρια, οι σοβάδες
πέφτουν, η οροφή χάσκει ανοιχτή
στον ουρανό και καταχθόνιο το σκοτεινό
νερό εισβάλλει από παντού–

ανάγκη να τα παρατήσεις και να βγεις στους δρόμους
και μην κοιτάξεις τίποτε να διασώσεις
τώρα που ένα ένα χάσανε το νόημά τους
και τόσοι φίλοι, που δεν τους λογάριαζες ως τώρα,
σε περιμένουνε στους δρόμους, τόσοι σύντροφοι,
σ’ έχουν ανάγκη, και τους έχεις, σε καλούν.
 
Από τη συλλογή Απογύμνωση (1979)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Καθώς μέσα στο χρόνο προχωρείς
Post by: wings on 12 Jul, 2015, 00:06:46
https://www.youtube.com/watch?v=wEEG6U08x-w

Σταύρος Ξαρχάκος & Νίκος Γκάτσος, Εμείς που μείναμε (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2011/10/25/stavros-xarhakos-emeis-pou-meiname-nikos-gatsos-vicky-moscholiou-%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82/)
(τραγούδι: Βίκη Μοσχολιού & χορωδία / δίσκος: Νυν και αεί (1974))


Ανέστης Ευαγγέλου, Καθώς μέσα στο χρόνο προχωρείς
 
Καθώς μέσα στο χρόνο προχωρείς και βλέπεις
μέρα τη μέρα να πληθαίνουνε τα ερείπια,
να πέφτουν ένα ένα τ’ αγκωνάρια
που απάνω τους είχες χτίσει τη ζωή σου,
καταλαβαίνεις ολοένα πιο πολύ, διδάσκεσαι,
πως μόνο εσύ τον ορίζεις το χώρο σου:
είναι δικά σου τούτα τα ερείπια κι είσ’ εσύ
που πρέπει να σηκωθείς, να πάρεις
νερό και λάσπη, με τα ίδια
υλικά να ξαναχτίσεις τους τοίχους σου.

Τώρα που βλέπεις καθαρά, που ξέρεις επιτέλους
πως από πουθενά βοήθεια δεν μπορείς να περιμένεις.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ανέστης Ευαγγέλου, Τα ποιήματα (1956-1986) [Θεσσαλονίκη, εκδ. Παρατηρητής, 1988)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Υπάρχουν άνθρωποι
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 00:08:08
Ανέστης Ευαγγέλου, Υπάρχουν άνθρωποι
 
Υπάρχουν άνθρωποι που και μόνον επί τη θέα τους τρομάζεις:
δε χρειάζεται καν να σου αποκαλύψουν την ψυχή τους,
πρόσωπα με σταματημένη την κίνηση, απολιθωμένα,
φαγωμένα, βαθουλωμένα σαν τις θαλάσσιες πέτρες,
–πνοή ζωής δεν περνάει ποτέ απ’ αυτά τα μάτια–
άλλοτε πάλι παραμορφωμένα οικτρά, αγνώριστα,
δίχως μύτες, στόμα, παρειές, και στα μάτια
δυο άδειες τρύπες.

Καμιά φορά τους συναντάς στο δρόμο
κι έντρομος το πρόσωπο αλλού στρέφεις ή αρχίζεις
να τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς για ν’ αποδιώξεις
έτσι το απαίσιο θέαμα.

(Τίποτα, τίποτα δε φτάνει
την οξύτητα της οδύνης στα πρόσωπά μας.)
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Έλα λοιπόν μέσ' από τα χαλάσματα
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 00:15:27
Ανέστης Ευαγγέλου, Έλα λοιπόν μέσ’ από τα χαλάσματα
 
Έλα λοιπόν μέσ’ από τα χαλάσματα και τα ερείπια,
μορφή μικρή και τρυφερή, σταματημένη στην πρώτη ηλικία,
έλα, πνεύμα του καλού, μυθικό πρόσωπο,
όταν στους δρόμους βρέχει μοναξιά
κι η νύχτα πέφτει νωρίς δίχως ύπνο και όνειρα,
πλύνε το σύννεφο που μου τυλίγει το πρόσωπο,
καθάρισε τον ουρανό, προχώρησε,
άνοιξε δρόμο μέσ’ από τα χαλάσματα και τα ερείπια,
κάνε μου ένα χώρο να σταθώ, να κινηθώ,
να μπορώ να υπάρξω πιο ανθρώπινα.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Μα πώς λοιπόν μεγάλωσε τόσο
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 00:21:16
Ανέστης Ευαγγέλου, Μα πώς λοιπόν μεγάλωσε τόσο
 
Μα πώς λοιπόν μεγάλωσε τόσο η απόσταση μεταξύ μας
η ορισμένη απ’ του Θεού το χέρι την ημέρα εκείνη
και πήρε τεράστιες διαστάσεις και δε δύναται
το φτωχό λογικό να τη συλλάβει.

Άγνωστη δύναμη, ακατανόητη,
συνεχής κι επίμονη μου συνθλίβει
το μικρό μου σώμα.
Τι να πω άλλο γι’ αυτή την κατάσταση τη θλιβερή,
πώς να μιλήσω, να εκφραστώ με ανθρώπινα λόγια,
για πράγματα τόσο απίθανα και φοβερά
τόσο ανεξήγητα για την ανθρώπινη μπόρεσή μου.

Όμως εσύ που όλα τα ξέρεις κι όλα τα καταλαβαίνεις
προσευχήσου για μάς τούτη την ώρα
πες δυο λόγια στον καλό Θεό
δώσ’ του να καταλάβει, εξήγησέ του
παρακάλεσέ τον για μάς με το άγιό σου στόμα,
πες μια μικρή, όπως εσύ μόνο γνωρίζεις προσευχή –
γιατί εμείς πια δεν μπορούμε να προσευχηθούμε
δεν έχουμε ούτε λόγια ούτε καρδιά για προσευχή
δεν μπορούμε να σηκώσουμε τα πληγωμένα μέλη μας
και τα γονατισμένα πρόσωπά μας.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Η σήραγγα
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 00:27:20
Ανέστης Ευαγγέλου, Η σήραγγα
 
Όταν μπήκα στη σήραγγα
(χωρίς να θέλω μ’ έσπρωξαν και μπήκα
ή η τύχη το ’φερε ή μήπως
κι εγώ βοήθησα σ’ αυτό δίχως να το καταλαβαίνω;)
υπολόγιζα μια πιθανή έξοδο οπωσδήποτε·
ήταν η αρχή, όσο να πεις, το έξαφνο του πράγματος,
η φυσική αντίδραση ή ό,τι άλλο.

Πού είναι τώρα η έξοδος κι η πιθανότητα της εξόδου
όταν η κάθε μέρα σε πείθει λογικά για το αντίθετο·
εγώ δεν ξέρω, βαδίζω τόσα χρόνια,
ανοίγω δρόμο κάθε στιγμή μες στο σκοτάδι,
εκτελώ τη θητεία μου και δεν ελπίζω·
κατά διαστήματα μόνο κοιτάζω προς τα επάνω,
ένα φεγγίτη ψάχνω να βρω μέσα στ’ όνειρο,
ένα φεγγίτη, το τρυφερό σου πρόσωπο να μου φέγγει,
να μου φέγγει το τυλιγμένο στο παιδικό το σύννεφο
απ’ τον χειμώνα εκείνο τον χαμένο μέσα στα βάθη του χρόνου.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Δεν την αρνιέμαι την οδύνη
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 00:35:10
Δημήτρης Λάγιος - Ωδή οδύνης - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=-koASEqSsUo)

Δημήτρης Λάγιος, Ωδή οδύνης (http://littlenautilus.blogspot.gr/2010/10/blog-post_11.html)
(μουσικοί: Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πάτρας, διεύθυνση: Θανάσης Τσιπινάκης / δίσκος: Ρωγμές (1992))


Ανέστης Ευαγγέλου, Δεν την αρνιέμαι την οδύνη
 
I

Δεν την αρνιέμαι την οδύνη, δε φυγομαχώ
θα μπορούσα ν’ αντέξω τον μεγαλύτερο πόνο, όμως κάπως,
να βρεθεί κάπως ένας τρόπος να εξανθρωπίσω τον πόνο μου,
να μη με κυνηγούν φαντάσματα. Όλα θα μπορούσα
να τα υποστώ τ’ ανθρώπινα μαρτύρια, όλα για να μπορέσω
πλήρης, επιτέλους, να πορευτώ, να υπάρξω
θέλω να πω, να διανύσω συμπαγής
την περιοχή που μου δόθηκε.

II

Δεν είναι η οδύνη που μου παραμορφώνει το πρόσωπο,
που μου στερεί την ισορροπία, που ανοίγει
χάσματα διαρκώς κάτω απ’ τα πόδια μου-
είναι το ανάνθρωπο της οδύνης, η οδύνη
δίχως την ήμερη ανθρώπινη ζέστη· εκείνη
είναι άγια, μεγάλη κι υψηλή- όχι το ψυχρό αυτό
πράγμα, σαν ερπετό κάτω απ’ τα ρούχα σου.

III

Πότε θα πέσει το παραπέτασμα απ’ τα μάτια μου
ν’ ανοίξει ο ουρανός, να γίνει φως,
να ’ρθω μ’ όλες μου τις πληγές και να μιλήσω,
ταπεινά να συνδιαλεχτώ με το γείτονα
να τείνω πάλι τα χέρια μου στους αδελφούς μου.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Μ/Σ Νικόλα Βαπτσάροφ
Post by: spiros on 11 Dec, 2017, 14:12:36
Ανέστης Ευαγγέλου: Μ/Σ Νικόλα Βαπτσάρωφ
 
Πρωί στο πολυθόρυβο λιμάνι πάλι βρέθηκα
ανάμεσα σε τσιμινιέρες που καπνίζαν,
σε γερανούς και σε καμιόνια φορτωμένα.

Στο χέρι χαρτοφύλακα κρατώ γεμάτον
μ’ έγγραφα τελωνειακά.
Ιούλιος μήνας
και ο ήλιος ανάλγητος στην άσφαλτο που λιώνει.

Περπατώντας βιαστικός, με το μαντίλι μουσκεμένο
στο λαιμό, ξάφνου διακρίνω ανάμεσα
στο δάσος των καταρτιών και των φουγάρων
σκαρί ολόλευκο, παράξενα υπερήφανο
και ωραίο. Στην πλώρη του με κόπο ξεδιαλύνω
συλλαβίζοντας συγκινημένος –τρέμουν
τα χείλη μου, υγραίνονται τα μάτια–
σε δύστροπη, κυριλλική γραφή, με κόκκινα γράμματα.
τ’ όνομά του: ΝΙΚΟΛΑ ΒΑΠΤΣΑΡΟΦ.
Όνομα
όχι ενός άγιου της χριστιανοσύνης, καθώς
συνηθίζεται, αλλά ενός όσιου κι ενός μάρτυρα
της Ποίησης και της Επανάστασης.
Συντριμμένος
παίρνω το μουσκεμένο μου μαντίλι και σφουγγίζω
τα δάκρυά μου· στοχάζομαι το παλικάρι.
Εκείνος
διάβηκε τον σύντομο έστω βίο του, φλεγόμενο άστρο
και κάηκε τέλος μες στην πίστη του, ωραίος.
Δεν ήτανε γραφτό του να επιζήσει και να δει
πώς εκποιούνται τα όνειρα, πώς αποφέρει
σε συμπαιγνίες στυγερές υπεραξία το αίμα
και να πεθαίνει λίγο λίγο σε φριχτή απιστία.
 
Από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)


https://www.youtube.com/watch?v=6Ns-AcKpnBc
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Με μικρά βήματα
Post by: wings on 31 Dec, 2017, 12:41:20
Ανέστης Ευαγγέλου, Με μικρά βήματα
 
Με μικρά βήματα μέσα στη μνήμη περνάς,
μακρινή μουσική, ήχοι ενός άλλου κόσμου,
ως εσύ, αθόρυβη, ανοιχτή πάντοτε πληγή
γι’ αυτούς που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους ή τα ’χασαν ανεξήγητα,
για όσους δεν έχουνε πού την κεφαλήν κλίναι,
καθώς όταν σου ρίχνουνε φαρμάκι στο ποτήρι
και δεν έχεις πια γεύση παρά μόνο για πίκρα,
καθώς ένα παιδί που του αρπάζουνε το παιχνίδι του
και το αφήνουν με άδεια χέρια σε μια έρημη σάλα–
με μικρά βήματα μέσα στη μνήμη περνάς
σταλάζεις ένα σύννεφο στην καρδιά, θολώνεις τη μέρα
τυλίγεις με ομίχλη τα πρόσωπα, παιδεύεις
τα τελευταία που μας έμειναν όνειρα.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Μέσα στον ύπνο
Post by: wings on 31 Dec, 2017, 12:43:26
Ανέστης Ευαγγέλου, Μέσα στον ύπνο
 
Τοπίο υγρό, ακαθόριστο, μες στην ομίχλη,
αίσθηση φευγαλέα πραγμάτων λησμονημένων μες στο χρόνο∙
φωνές ανασυρμένες από σκοτεινά βάθη,
κομματιασμένες, μισοφαγωμένες,
ποντισμένες βαθιά σ’ αβέβαιη καταχνιά
κι εκείνοι οι ερειπωμένοι τοίχοι
με πλούσια, πυκνή βλάστηση, στους πρώην διαδρόμους.

Έτσι έρχονται κάποτε μέσα στον ύπνο
τα εξαίσια πράγματα της πρώτης αίγλης:
το σπίτι με τον καλό καπνό που ανεβαίνει,
η στέγη και το κατάλυμα.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Το πρόσωπό σου
Post by: wings on 31 Dec, 2017, 12:48:25
https://www.youtube.com/watch?v=A-hzfzE1rfU

Σπύρος Παπαβασιλείου & Νίκος Βρεττός, Έχω εσένα ν’ αγαπώ
(τραγούδι: Βίκη Μοσχολιού / δίσκος: Σ’ ένα κόσμο σαν κι αυτό (1982))


Ανέστης Ευαγγέλου, Το πρόσωπό σου
 
Το πρόσωπό σου είν’ ένα άστρο
ένα άστρο μικρό και καθαρό πάνω από τα ερείπια
ένα άστρο από πρόσωπο παιδιού πάνω απ’ το γερασμένο χρόνο.

Το πρόσωπό σου είν’ ένα κλεφτοφάναρο μέσα στη νύχτα
φωτιά για να ζεσταίνουν τα χέρια τους οι μοναχικοί
για όσους τους βασανίζει κρίση στέγης.

Το πρόσωπό σου οδυνηρή γωνιά μέσα στη μνήμη
χώρος ιερός επιστροφής, πληγή της σκέψης
όταν απ’ το φθαρμένο κόσμο λείπει, άφθαρτο, το πρόσωπό σου.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Ω εσύ, πράγμα αρπαγμένο
Post by: wings on 31 Dec, 2017, 12:51:26
https://www.youtube.com/watch?v=Lib33rS_OPo

Διονύσης Τσακνής, Μια ζωή αλλού (δίσκος: Μια ζωή αλλού (2003))

Ανέστης Ευαγγέλου: Ω εσύ, πράγμα αρπαγμένο
 
Ω εσύ, πράγμα αρπαγμένο από το σκοτεινό χέρι του Θεού,
με πόση απόγνωση έκτοτε αναζητημένο,
με βλέπεις λοιπόν; Όταν κάποτε έρθει το πλήρωμα του χρόνου
κι άγνωστος μες σ’ αγνώστους κινήσω προς συνάντησή σου
μην εκπλαγείς, κι ακόμα, μην τρομάξεις:
τα χρόνια που μεσολάβησαν, ο θάνατος
μέσα στη ζωή, με ρήμαξαν· βάλε τα χέρια σου
εκεί που κάποτε ήταν πρόσωπο, πλευρά, χέρια και πόδια,
τύλιξε, ως ξέρεις, με μαλακά δάχτυλα την άμορφη μάζα,
γίνου ο επίδεσμος στις ανοιχτές πληγές που τρέχουν–
πάντα στη γη τον γύρευαν και δεν τον βρίσκαν.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Πόσες φορές
Post by: wings on 31 Dec, 2017, 17:53:30
https://www.youtube.com/watch?v=HRNn8phwR8c

Σταμάτης Μεσημέρης, Πόσες φορές
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Χορεύω (1991))


Ανέστης Ευαγγέλου, Πόσες φορές
 
Πόσες φορές δε σ’ αναζήτησα μέσα στον ύπνο,
παλιά, ξεχασμένη μορφή, αγλαϊσμένη από το χρόνο·
πόσες φορές καραδοκώντας στις σκοτεινές γωνιές της μνήμης
πέφτοντας πάνω μου μ’ όλο το αιθέριο βάρος σου
δείχνοντας αδυσώπητα το σκεπασμένο πρόσωπό μου
σαρκάζοντας τα συντριμμένα μέλη.

Πόσες φορές,
παλιά, ξεχασμένη μορφή, ανάμνηση
του τι υπήρξαμε κάποτε.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Θέλω, ακόμα, να πω
Post by: wings on 31 Dec, 2017, 17:56:09
Ανέστης Ευαγγέλου: Θέλω, ακόμα, να πω
 
Θέλω, ακόμα, να πω για μιαν εικόνα φρίκης
κάτι σαν φίδι, να πούμε, ή μια σαύρα πάνω στο σώμα μου
καθώς ξυπνάς το πρωί και το νιώθεις
μέσα στα ρούχα σου να γλιστράει κι όλη τη μέρα
στην αγορά, στους δρόμους, στις πλατείες,
μαζί σου να το φέρνεις, να κουλουριάζεται
σε μια γωνιά του σώματος, ακίνητο, τόσο
που νεκρό να το νομίζεις κι ωστόσο μην ξεχνώντας
κάθε λίγο την παρουσία του να σου θυμίζει
με μια κίνηση, μια μετατόπιση,
σ’ άλλη γωνιά του σώματος.

(Με πόσο θάνατο κερδίζεται η λίγη, η ελάχιστη ζωή μας.)
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Πρόλαβε, ποίηση
Post by: wings on 31 Dec, 2017, 17:59:15
Ανέστης Ευαγγέλου: Πρόλαβε, ποίηση
 
Τούτη την τελευταία ώρα που νιώθω κιόλας
να τρίζουν τα θεμέλιά μου, που ακούω
οι μυστικοί μου αρμοί να παίζουν, απειλώντας με
κάθε στιγμή να πέσω και να σωριαστώ–
τούτη την ύστατη ώρα
πρόλαβε, ποίηση
λέξεις
αίμα από το αίμα μου
από τη σάρκα μου σάρκα
πρόλαβε, ποίηση
πριν έρθει η νύχτα
να διασώσω κάτι από το πρόσωπό μου.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Τούτο τον κίνδυνο
Post by: wings on 31 Dec, 2017, 18:01:43
Ανέστης Ευαγγέλου, Τούτο τον κίνδυνο
 
Τούτο τον κίνδυνο πρέπει πολλές φορές ακόμα να τον αρθρώσω,
έστω με άλλα λόγια το ίδιο πράμα να πω,
πρέπει άπειρες φορές και μ’ όση δύναμη έχω να μιλάω γι’ αυτόν
ώσπου να γίνει βουή μεγάλη, συνεχής, στα τύμπανά μου–
κι όχι για να τον κάνω πιο οικείο, να τον συνηθίσω,
αφού για την περιουσία μου δεν πρόκειται,
το σπίτι μου, την υπόληψη έστω, τα υπάρχοντά μου
μα για τα πιο βαθιά μου κύτταρα, τα μυστικά
αγκωνάρια που στηρίζουν την ύπαρξη.

Πρέπει πολλές φορές ακόμα να τον αρθρώσω για να σηκώνονται
εκείνες οι κρυφές, άγιες φωνές, μέσ’ απ’ τα κόκαλα
μέσ’ απ’ τα κόκαλα να σηκώνονται και ν’ αγρυπνούν.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Τελευταία λόγια
Post by: spiros on 31 Dec, 2017, 18:59:07
Ανέστης Ευαγγέλου, Τελευταία λόγια

[Ενότητα Ανάβαση]
 
Τώρα που το καράβι βουλιάζει αύτανδρο στα σκοτεινά
και το νερό —το νιώθεις— ανεβαίνει,
προσπάθησε μες στις κραυγές του πανικού και την αλλοφροσύνη
να συναρμολογήσεις τα λόγια σου· να πεις
για το ναυάγιο αυτό και να το μνημονέψεις,
για την καταστροφή και για το μακελειό των χρόνων μας,
για όσα δε λεν οι επίσημες αναφορές,
και πιο πολύ να πεις για τους ενόχους,
βάζοντας όλη σου την αντοχή για νάβρεις τους ενόχους —
σαν να σ’ ακούει κανείς μέσα σε τούτο το χαλασμό,
σαν να ’χει τον καιρό, σαν να προφταίνει,
σαν να μην είναι να ρουφήξει η θάλασσα σε λίγο
και πλοίο κι εσένα και όλους τους συντρόφους.
 
Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Πού οδηγούμαι λοιπόν, Θεέ μου
Post by: wings on 31 Dec, 2017, 19:17:10
https://www.youtube.com/watch?v=KwPif1vLilY

Σταύρος Ξαρχάκος & Νίκος Γκάτσος, Ποιος θεός το θέλησε (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2011/10/08/kostas-papadopoulos-poios-theos-to-thelise-stavros-xarhakos-nikos-gatsos-nana-mouskouri-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%83/)
(τραγούδι: Νάνα Μούσχουρη / δίσκος: Νάνα Μούσχουρη | σπίτι μου σπιτάκι μου (1972))


Ανέστης Ευαγγέλου: Πού οδηγούμαι λοιπόν, Θεέ μου
 
Στον Τάκη Καΐση
που πρώτος μίλησε για ακροβασίες.


Πού οδηγούμαι λοιπόν, Θεέ μου, ή πού με οδηγείς;
Ο μέγας κίνδυνος την ισορροπία μου να χάσω
στο τεντωμένο αυτό σχοινί όπου μ’ έταξε
ν’ ακροβατώ η ανεξιχνίαστη θέλησή σου
χωρίς να με ρωτήσει αν θέλω ή αν μπορώ
θα με κερδίσει ή επιτέλους θα μπορέσω
στο τέρμα να φτάσω του σχοινιού, ή ακόμα, μήπως
το θέλημά σου δε μου έχει ετοιμασμένο
κανένα τέρμα;

Πολύ το κατατρέχεις
το τέκνο σου, Κύριε. Η φωνή μου δε φτάνει
να σου ζητήσω να με βγάλεις πέρα:
είσαι πολύ μακριά για να μ’ ακούσεις.
Τούτο μόνο: δείξε μου πού πηγαίνω…
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ενδοστροφή
Post by: wings on 31 Dec, 2017, 19:28:31
Ανέστης Ευαγγέλου, Ενδοστροφή
 
Ποιος είμαι λοιπόν εγώ και ποιον
σκοπό εξυπηρετεί η ύπαρξή μου;
Η άγνωστη δύναμη που απ’ το βαθύ
σκότος μάς σπρώχνει σε διάλειμμα φωτός
για να μας πάρει πάλι το σκοτάδι
γατί το ’κανε αυτό για μένα.
Την παρουσία μου τι δικαιολογεί
ποιος απόκρυφος σκοπός, ακατανόητη
βούληση ποια, ικανοποιείται και πώς
το ακατανόητο τούτο νοητό να το κάνω
για να καταλάβω τη σημασία μου και να υπάρξω.

Αν τρόπος υπάρχει να μου φανερωθεί το μυστικό
θα ’στεργα σ’ όλα τα μαρτύρια, την πάσα
αθλιότητα πρόθυμος να δεχτώ· θα τα ’δινα
όλα, κι αν όλα ωστόσο δεν έφταναν, και το πιο
πολύτιμο: την ψυχή μου.

Αλλά μήπως
δεν είν’ έτσι τα πράγματα, μήπως
μυστικό δεν υπάρχει κι ό,τι ως τώρα
μυστικό λέγοντας εννοούσα δεν είναι
παρά της φαντασίας μου πλάσμα, ή ακόμα, μήπως
το ίδιο αυτό που με κάνει να ρωτώ
κι αιτία έγινε να γραφούν αυτοί οι στίχοι
είναι το ίδιο, που γυρεύω να βρω, μυστικό;

Κόκαλά μου
σώμα μου θαυμαστό που υπάρχεις και σε ψηλαφώ
μέλη που με τη βέβαιη σας ψαύω αφή μου, κι εσύ
δύναμη μυστική που όλα τα κύτταρά μου διατρέχεις,
αφού πια δεν υπάρχουν θεοί για να μ’ ακούσουν
βοηθήστε με, τούτη την έσχατη ώρα, της ύπαρξής μου
την ισορροπία μη χάσω, μη διαλυθώ.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Μην απορείς, μητέρα
Post by: wings on 31 Dec, 2017, 19:32:07
https://www.youtube.com/watch?v=1XTvD3DuHZo

Μίκης Θεοδωράκης: Μανούλα μου, ο γιόκας σου (ορχηστρικό) (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/10/14/kostas-papadopoulos-manoula-mou-o-giokas-sou-mikis-theodorakis-orchestra-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%85/)
(δίσκος: Χρυσοπράσινο φύλλο (1966))


Ανέστης Ευαγγέλου: Μην απορείς, μητέρα
 
Μην απορείς, μητέρα, μην τρομάζεις
τούτα τα ποιήματα διαβάζοντας. Θα τα βρίσκεις, βέβαια,
λίγο στενάχωρα, σάμπως να θέλουν
από τις λέξεις μέσα να βγουν. Ίσως, ακόμα,
το γιο σου μέσα τους να μην αναγνωρίζεις. Κι όμως
δικά του είναι, μητέρα· αυτόν εικονίζουν.
Πάσχουν κι αυτά όπως κι αυτός από ασφυξία,
χάνονται μέσα τους, γυρίζουν, επιστρέφουν,
πάσχουν να βγουν από τις λέξεις όπως κι εκείνος
πάσχει να βγει από το πετσί του μέσα.

Μην απορείς, μητέρα, μην τρομάζεις· προ παντός
μη σε κυριέψει απελπισία· κάτι στηρίζει
το γιο σου, που εσύ δε βλέπεις:
μέσα του, από τα πόδια ως την κορφή, είναι μια κολόνα
που τον στυλώνει, τον κρατά μ’ όρθιο το κεφάλι,
που τον ψυχώνει, βήμα με βήμα, αγκώνα με αγκώνα,
μέσ’ απ’ ερείπια ν’ ανοίγει δρόμο και να προχωράει.
 
Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Εγκώμιο
Post by: wings on 01 Jan, 2018, 23:54:22
Ανέστης Ευαγγέλου, Εγκώμιο

Αν άρχιζα να ιστορώ τη γέννησή σου
δε θα μπορούσα αφού απ’ τον ουρανό
κατάγεσαι κι αγέννητο σε λογαριάζουμε
πνεύμα καλό που μέσα μας σε κουβαλούμε
δίχως να το καταλαβαίνουμε απ’ την πρώτη
στιγμή της γέννησής μας· δε θα μπορούσα
ακόμα με τη μικρή του λογικού δύναμη
που ο κοινός πατέρας μας μ’ έχει οπλίσει
για να μετρώ, να εννοώ τον καθημερινό μου θάνατο
τη δική σου υπέρτερη δύναμη να εννοήσω.

Πώς να σε ειπώ, λοιπόν, με τι
να σε καλέσω όνομα για να μη χάσεις
τίποτ’ απ’ ό,τι αληθινά είσαι κι ακέριο
στα φτωχά τούτα λόγια να υπάρχεις;

Τις καλές μέρες του καλοκαιριού, το γλυκύ έαρ
εξαφανίζεται, κανείς δε σε γυρεύει. Άλλοτε
είναι η ώρα σου. Όταν βρέχει, ομίχλη
όταν τυλίγει τα σπίτια κι έρχεται η νύχτα
κι όλα χαμένα φαίνονται, τότε
καθώς γυναίκα ετοιμόγεννη που ώριμο εντός της να κλοτσά
το παιδί αισθάνεται, να σαλεύεις σε νιώθουμε, να ζωντανεύεις
σε μια κρυφή γωνιά των σπλάχνων.

Όλοι
σ’ ανακαλύπτουνε μια μέρα, σε γνωρίζουν
όμως απ’ όλους πιο πολύ αγαπάς τους πρόσφυγες,
τους άστεγους, αυτούς που ζουν κάτω από τρώγλες
ή όλη τους τη ζωή ως το λαιμό πνιγμένοι από τις λάσπες,
σε σκοτεινούς υπόνομους, παλεύοντας ανοίγουν δρόμο·
απ’ όλους πιο πολύ αγαπάς τους ταπεινούς
όσους δεν έχουν ρούχα, κρυώνουν και τους κυνηγάνε.

Γι’ αυτούς, σκέφτομαι τώρα, θα σ’ έκαμε ο κοινός πατέρας μας
και μες στη νύχτα μικρές φωτιές ανάβεις· γι' αυτούς —
για να ζεστάνουν τα χέρια τους. Γι’ αυτούς, ακόμα,
κρυφούς φεγγίτες που μόνο εσύ τους ξέρεις
ανοίγεις τα μεσάνυχτα στον ουρανό — για να βλέπουν,
ν’ ανοίγουν δρόμο μέσ’ απ’ τα νερά, να προχωράνε.

Πώς να σε ειπώ, πώς να σε ονομάσω,
πνεύμα καλό που κατοικείς μες στην καρδιά μου
αφού τούτες οι λέξεις καμωμένες είναι
τα εγκόσμια πράγματα για να μετρούν, για να ονομάζουν,
κι εσύ κατάγεσαι απ’ τον ουρανό;

Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Σαν τους ξενιτεμένους
Post by: wings on 02 Jan, 2018, 00:01:26
Ανέστης Ευαγγέλου, Σαν τους ξενιτεμένους

Όπως ξενιτεμένος ή ταξιδιώτης
που την πατρίδα άφησε πίσω και γυρίζει
από τόπο σε τόπο, μακριά
από το πάτριο χώμα, και δίχως
να το καταλαβαίνει η νοσταλγία
του τρώει τα σωθικά, τον φθείρει,
και κάποτε, σαν από ύπνο βαθύ ξυπνώντας
να γυρίσω, φωνάζει, πότε θα γυρίσω —
έτσι κι εσύ πώς μοιάζεις, ψυχή μου,
που από θάνατο σε θάνατο γυρνώντας
σε χώρες σιωπής περιδιαβάζοντας
από τον ένα τον χαμό στον άλλο τον χειρότερο
ξάφνου θυμάσαι αυτή τη γη, αυτόν
τον δίχως τέλος ουρανό, τον ήλιο
τη γήινη γεύση των καρπών στον ουρανίσκο
κι όταν
καμιά φορά επιστρέφοντας όπως ταιριάζει
σ’ αυτούς που πολύ προχώρησαν στο θάνατο και τη ζωή
με μάτια νέα αντικρίζεις, ακριβώς όπως
ο ταξιδιώτης, ο ξενιτεμένος την πατρίδα —
πώς το φως, τη γη, τον ουρανό, με πόση
λαχτάρα τα δέχεται όλα αυτά, σαν βρέφος
που από τη σκοτεινή βαθιά σπηλιά της μάνας βγαίνοντας
πρώτη φορά τον κόσμο βλέπει.

Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Προετοιμασία και ώρες αναμονής πριν από μακρύ ταξίδι
Post by: wings on 02 Jan, 2018, 00:18:29
Ανέστης Ευαγγέλου, Προετοιμασία και ώρες αναμονής πριν από μακρύ ταξίδι

I

Στη σειρά καθόμαστε και περιμένουμε:
έτοιμες οι βαλίτσες, οι αποσκευές.
Βλέπεις την ώρα, βηματίζεις,
όλο αναμονή ’σαι, ανησυχία,
κι οι μελλοντικοί σύντροφοι, όλοι
σιωπηλοί, μοναχικοί, σαν χαμένοι
μέσα τους, μιλούνε και στη στιγμή
αισθάνεσαι στην αδιάκοπη απουσία:
μόνοι, πικροί και σαν υπνωτισμένοι.

II

Δεν σε αρνούμαι, ζωή, με όσα κι αν φέρνεις
όμως πολύ, με θάνατο, μου έρχεσαι αλλοιωμένη.
Πολλές παραχωρήσεις έκαμα, δείχτηκ’ απέναντί σου
συγκαταβατικός, στην οδύνη κατεύνεσα,
αγάπησα σχεδόν τούτους τους στενούς
λασπωμένους δρόμους, τη νύχτα, την ομίχλη και τα τρωκτικά —
όμως μη με εξαντλείς, στο έσχατο
μη με φέρνεις σημείο.

III

Αφού το ξέρεις πως δε σε σηκώνει αυτός ο τόπος
ετοίμασε τα πράγματά σου και να περιμένεις
υπομονετικά μ’ όλους τους άλλους:
μας αναμένει χώρος ευρύτερος, πλατύς από μουσική
και μια μορφή από νέφος διάφανο που περιέχει το φως.

IV

Σάμπως μερικοί γέροι ναυτικοί
που όλους τους πόντους γύρισαν και τώρα
σ’ ένα λιμάνι απορριγμένοι, ξέμπαρκοι
(βαθύς καημός τους τρώει και τους παιδεύει)
γυρνάν στα ντοκ όλη την ώρα, στα μουράγια
κι όλο τα μάτια στη γραμμή του ορίζοντα στυλώνουν
κάτι προσμένοντας ολοένα νά ’ρθει κι οι άλλοι,
οι στεριανοί, δεν τους καταλαβαίνουν και περίλυπα
την κεφαλή κινούν νομίζοντας τρελοί πως είναι —

έτσι πώς μοιάζουμε κι εμείς που εδώ
συναγμένοι, όλο και τα ρολόγια μας κοιτούμε
σιωπηλοί, με γλυκιά ’παντοχή, οι κατατρεγμένοι,
οι πρόσφυγες, οι δίχως στέγη, όμως και με πόσο
βαθύ, μυστικό πόνο για την ώρα που έρχεται:
οι στενοί δρόμοι που περπατήσαμε κι ο έναστρος
ουρανός από πάνω, τα ερημικά δέντρα,
το ήσυχο περπάτημα του ήλιου πάνω στο κορμί,
το καλό χώμα, η βροχή, τα ήμερα απογέματα,
όλα αντιστέκονται και μας κρατούν και πώς
έτσι άξαφνα να τα παρατήσεις.

(Είμαστε σαν τα δέντρα που τα ξεριζώνουν,
τα στέλνουν σε τόπο πιο εύφορο, να ευδοκιμήσουν.)

Από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως (1960)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Δε μίλησα ακόμα
Post by: wings on 02 Jan, 2018, 00:24:23
Ανέστης Ευαγγέλου, Δε μίλησα ακόμα
 
Δε μίλησα ακόμα όσο έπρεπε
έχω πολύ απόθεμα που με βαραίνει
πολλές ακόμα λέξεις, πολλά λόγια
άπειρο πλήθος από φράσεις κι από λόγια
όμως μη με κατηγορείτε φίλοι μου που αργώ
που δυσκολεύομαι τόσο να μιλήσω —
πρέπει να βρω τα σύμβολα που πρέπουν
τις σκοτεινές μου αλληγορίες.

Πώς να μιλήσεις, πώς να εκφραστείς
πώς να δεχτείς έτσι γυμνό το θάνατο.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Το ξέρεις, Θεέ μου
Post by: wings on 02 Jan, 2018, 00:30:34
Ανέστης Ευαγγέλου: Το ξέρεις, Θεέ μου
 
Το ξέρεις, Θεέ μου, πως δε θέλω
πολλά πράγματα για να ζήσω· ξέρεις
πόσο ολιγαρκές είναι το τέκνο σου.
Χρήματα δε σου ζήτησα ποτέ
να με βοηθήσεις ν’ αποκτήσω, μήτε
ωραία γυναίκα, να ζηλεύουν οι άλλοι.
Τίποτα δε σου ζήτησα κι όχι μονάχα
τώρα που δε μ’ ακούς παρά και πρώτα.
Να σ’ απασχολήσω δεν τόλμησα με το άτομό μου
να σου μιλήσω, να σου πω για το χαμένο σπίτι.
Όμως τώρα σ’ το ζητάω, Θεέ μου, δεν μπορώ
απόκαμα να τριγυρνώ στους δρόμους σαν αλήτης
έκανα υπομονή όσο μπόρεσα
άλλο δεν έμεινε κουράγιο στην καρδιά μου:

βρες μου ένα σπίτι, χτίσε μου ένα σπίτι —
δεν μπορώ έτσι άστεγος να ζήσω.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Τι άλλο πρέπει
Post by: wings on 02 Jan, 2018, 00:34:16
Ανέστης Ευαγγέλου, Τι άλλο πρέπει
 
Τι άλλο πρέπει να σου δώσω, ζωή, τι να σου προσφέρω
ύστερ’ από τόσες παραχωρήσεις· ό,τι απόμεινε
ανάμνηση μοιάζει της ζωής,
φωτογραφία παλιά κι απόμακρος ήχος.

Τι άλλο να κάνω να σε εξευμενίσω, έτσι φτωχός
που απόμεινα, έτσι γυμνός, μ’ ένα άλλο
πρόσωπο στη θέση του προσώπου, μ’ ένα ξένο
σώμα, ξένα μέλη, ξένη φωνή.

Τι άλλο πρέπει να σου δώσω, ζωή, τι να σου προσφέρω.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Το βαρύ μαχαίρι
Post by: wings on 02 Jan, 2018, 00:39:18
Ανέστης Ευαγγέλου, Το βαρύ μαχαίρι
 
Όταν έπεσε το βαρύ μαχαίρι
και μου άνοιξε τη βαθιά πληγή που έχω στο στήθος
δεν μπορούσα, βέβαια, να καταλάβω τη σημασία του:
έπρεπε ο χρόνος να διαγράψει την τροχιά του.

Έκτοτε έπαθα και έμαθα πολλά — κυρίως
αυτό: πως πρέπει πλέον να συνηθίσω
να αγαπήσω την πληγή
να αγαπήσω το βαρύ μαχαίρι.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Υποθήκη πατρική
Post by: wings on 02 Jan, 2018, 00:44:51
Ανέστης Ευαγγέλου, Υποθήκη πατρική
 
Να το ξεγράψεις πια το σπίτι, να το σβήσεις
από τη μνήμη σου εντελώς· είναι καιρός
να τ’ αγαπήσεις πια αυτά τα έπιπλα
που άλλοι πριν από σένα τα μεταχειρίστηκαν,
με τα σπασμένα πόδια, το σωρό τη σκόνη,
τις ξεχαρβαλωμένες σούστες τους, να τ’ αγαπήσεις
σαν να ’τανε δικά σου από τα παιδικά σου χρόνια·
είναι καιρός να συνηθίσεις τα χοντρά ποντίκια
που τριγυρίζουν στις γωνίες, να γίνεις φίλος
με τους ρουφιάνους και τους χαρτοκλέφτες, ν’ αγαπήσεις
σαν να ’ταν σπίτι σου το πανδοχείο αυτό.

Να το ξεγράψεις πια. Είν’ επικίνδυνη
και μόνο η σκέψη του σπιτιού, η ανάμνηση —
πρέπει να ζήσεις, βέβαια, είσαι νέος.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Θεέ μου, όταν τελειώνει
Post by: wings on 02 Jan, 2018, 00:51:24
Ανέστης Ευαγγέλου: Θεέ μου, όταν τελειώνει
 
Θεέ μου, όταν τελειώνει μια καινούρια μέρα
κι ένα καινούριο, σταθερό, έχω κάνει βήμα
προς τη μεγάλη νύχτα που πλησιάζει
όλα με ωθούν κάθε φορά, με σπρώχνουν
ν’ απευθυνθώ, επιτέλους, αποκλειστικά σε σένα.

Θα ’θελα, βέβαια, αυτό να γίνει με τ’ αδέρφια μου —
το πόσο θα ’θελα μόνον εσύ το ξέρεις. Πόσες
φορές δεν το επιχείρησα, με πόσους τρόπους,
πόσα δε σοφίστηκα τεχνάσματα
γράφοντας στίχους, χτίζοντας σκηνοθεσίες,
κρύβοντας-φανερώνοντας το πρόσωπό μου.

Όμως η ομιλία μου με τ’ αδέρφια στάθηκε λειψή —
περίσσεψαν σιγά σιγά τα στοιβαγμένα λόγια
πλημμύρισε το στόμα μου, γέμισε λέξεις
ωρίμασε ο καιρός, έφτασε η ώρα:

άσε μια καινούρια μέρα μου ν’ αρχίζει
με μια προσπάθεια κάποτε να συνεννοηθούμε
να σου μιλήσω επιτέλους και να μου μιλήσεις
να δώσουμε τα χέρια σαν εγκάρδιοι φίλοι
γιατί άλλο δεν μπορώ, άλλο δεν αντέχω —
αν δε μιλήσω τώρα, θα πεθάνω.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Θύματα απάτης
Post by: wings on 02 Jan, 2018, 00:57:09
Ανέστης Ευαγγέλου, Θύματα απάτης
 
Θε μου η ζωή, ξέραμε, είναι κάτι χωριστό
απ’ το θάνατο, πράγμα διαφορετικό, αντίμαχο —
κυρίως αυτό. Έτσι κινήσαμε αθώοι και πλήρεις
ανύποπτοι και δυνατοί, ανοιχτήκαμε
στην άπλα του πελάγου, στον πολύβουο πόντο,
δίχως προφύλαξη καμιά, καθώς ταιριάζει
στους αθώους, στους ανύποπτους και δυνατούς,
ανοιχτήκαμε
όσο βαστούσε η δύναμη κι η μπόρεσή μας.

Τώρα
μετά από τόσα χρόνια ταξιδιού
μετά από τόση περιπλάνηση, από τόση πάλη
με τα στοιχεία της θάλασσας, με τον αέρα
καταλαβαίνουμε το νόημα της περιπέτειας
το νόημα του ταξιδιού, πως θύματα
απάτης πέσαμε, πως ξεγελαστήκαμε
αφού εκείνο που ζωή ονομάζαμε
δεν ήταν (τώρα το βλέπουμε) παρά
η άλλη όψη του θανάτου.

Θε μου, πέσαμε θύματα απάτης.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Δυο τρία γερά χτυπήματα
Post by: wings on 02 Jan, 2018, 01:01:31
Ανέστης Ευαγγέλου, Δύο τρία γερά χτυπήματα
 
Δυο τρία γερά χτυπήματα ακόμα
δυο τρεις ακόμα μαχαιριές στο στήθος
ζωή μη μ’ εγκαταλείπεις στα μισά του δρόμου
σκλήραινέ μου το δέρμα, κάνε μου πέτρα το κορμί
μαύρισε μαύρισε ακόμα την καρδιά μου
μην το λυπάσαι πια το τέκνο σου εδώ που έφτασε
συμπλήρωσε το έργο σου όπως εσύ μονάχα ξέρεις.

Δυο τρία γερά χτυπήματα ακόμα
δυο τρεις ακόμα μαχαιριές στο στήθος
ακόμα λίγο και δε θα αισθάνομαι τα τραύματα
ακόμα λίγο και θα γίνω άτρωτος.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Γενναιότης
Post by: wings on 02 Jan, 2018, 01:14:03
Ανέστης Ευαγγέλου, Γενναιότης
 
Έλα, λοιπόν, τέρας με τα πολλά κεφάλια, το άγριο στόμα,
ύπουλο τρωκτικό που από τα μέσα τρως τα σωθικά μου,
χθαμαλό φίδι, εργατικό και ακούραστο,
που αθόρυβα μου φαρμακώνεις την καρδιά με μικρές δόσεις·
έλα, κοράκι αχόρταγο με τ’ άγρια νύχια
τέρας με τα πολλά κεφάλια, το άγριο στόμα,
έλα και σήμερα να πάρεις ματωμένη σάρκα
να πιεις αίμα ζεστό και κόκκινο,
έλα, δε σε φοβάμαι πια, δεν κρύβομαι —
δεν έμειναν πια σωθικά, δεν έμεινε αίμα,
δεν έμεινε άλλη σάρκα, άλλη καρδιά,
έλα να μετρηθούμε πια στήθος με στήθος.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Μην πουν οι ερχόμενοι
Post by: wings on 02 Jan, 2018, 01:19:06
Ανέστης Ευαγγέλου, Μην πουν οι ερχόμενοι
 
Μην πουν οι ερχόμενοι πως στάθηκα ποιητής
πως έγραψα ποιήματα.
Όλη μου η έγνοια, όλος μου ο καημός
να βρω έναν άνθρωπο να του μιλήσω.
Όλος μου ο βίος μια προσπάθεια συνεχής
για συνεννόηση — εξόριστος
σε τόπο άγνωστο, μακριά απ’ τη γη μου
μακριά από τους ομόφυλους, τους αδελφούς μου
μιλώντας μια διάλεκτο άγνωστη
για τους αυτόχθονες, του γηγενείς.

Όμως η συνεννόηση στάθηκε αδύνατη —
δε βρέθηκε άνθρωπος, δε βρέθηκε ψυχή
κι είχα πολλά να ειπώ, πολλά να εκφράσω.

Κάθομαι και τα γράφω, λοιπόν, στο χαρτί — αυτό είναι όλο.
Ούτε ωραίες εικόνες ξέρω να συνθέτω
ούτε και να μιλώ για ωραία πράγματα.
Όχι, δεν είμαι ποιητής.
Όχι, δεν έγραψα ποιήματα.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Τις νύχτες, όταν όλοι κοιμούνται
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 00:46:58
Ανέστης Ευαγγέλου: Τις νύχτες, όταν όλοι κοιμούνται
 
Τις νύχτες, όταν όλοι κοιμούνται
κι εγώ γελιέμαι πως ο Θεός μ’ ακούει και προσεύχομαι,
πόσες φορές δε ζήτησα
πόσες φορές δεν παρακάλεσα:

Θεέ μου, κάνε πιο απλόν
πάρε αυτό το κορμί και τσάκισέ το
σπάσε τα κόκαλά μου, αφάνισε το δέρμα μου
πάρε αυτήν την πολύπλοκη καρδιά και κάν’ τη στάχτη
κάνε μου λιώμα το κρανίο
δώσε ένα τέλος στο τυραννισμένο αυτό μυαλό —
κι ύστερα πάρε κάνε με από την αρχή,
γέννησέ με ξανά όπως δε μ’ έκαμεν η μάνα μου,
κάνε με απλόν και μονοκόμματο
όπως κομμένον άγριο βράχο σε φαράγγι.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Τι 'ναι η ζωή δεν ξέρω πια
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 00:51:29
Ανέστης Ευαγγέλου, Τι ’ναι η ζωή δεν ξέρω πια
 
Τι ’ναι η ζωή δεν ξέρω πια και ’ναι ο θάνατος.
Τα χρόνια που περνούν ένα ένα
λάσπη πολλή και πέτρα επισωρεύουν στη ζωή μου
τη χτίζουν ανεπαίσθητα
σιγά σιγά αλλοιώνουν τα συστατικά της
σβήνουν τη γεύση της, τη δύναμή της,
συγχέονται οι γραμμές, μπερδεύομαι —
τι ’ναι η ζωή δεν ξέρω πια και τι ’ναι ο θάνατος.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Φορές φορές συλλογίζομαι
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 00:54:39
Ανέστης Ευαγγέλου, Φορές φορές συλλογίζομαι
 
Φορές φορές συλλογίζομαι τι χρειάζονται όλ’ αυτά
τι χρειάζεται η ξοδεμένη δύναμή σου
η μετρημένη σου χαρά και η βαθιά σου οδύνη
το πιο πολύτιμο που έκανες, η ποίησή σου.

Τι θ’ απογίνουμε, τι θ’ απογίνουν.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Χρόνια στην εξορία
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 00:56:52
Ανέστης Ευαγγέλου, Χρόνια στην εξορία
 
Χρόνια στην εξορία δύσκολα,
δίχως πατρίδα, ξένος μες στους ξένους,
άστεγος και γυμνός, με τσάκισαν.

Το μέλλον μου ασφαλές:
ότι είχα μου το πήρεν η ζωή
και του θανάτου δεν αφήκε τίποτα να πάρει.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Τα ποιήματα
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 00:59:35
Ανέστης Ευαγγέλου, Τα ποιήματα
 
Φαρμακερά λουλούδια, σαρκοβόρα,
ρουφάν αχόρταγα το αίμα απ’ την καρδιά.

Αλλιώς δεν τρέφονται, αλλιώς δε μεγαλώνουν.

Παράξενες βλαστήσεις, τερατώδεις,
αλλιώς δε δίνουν το άρωμά τους.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ενδιαίτημα πικρό
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 01:02:40
Ανέστης Ευαγγέλου, Ενδιαίτημα πικρό
 
Συστάδες λέξεων,
άγριοι θάμνοι των λόγων,
σκοτεινό δάσος, επικίνδυνο, όλο παγίδες,
πικρό μου προσφιλές ενδιαίτημα
όπου περίτρομο καταφεύγει,
όμως μ’ εμπιστοσύνη κιόλας,
το άσπρο πουλί του στήθους, το φυλακισμένο.

Κερδίζω την αναπνοή μου.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ο εχθρός
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 01:12:12
Ανέστης Ευαγγέλου, Ο εχθρός
 
Όταν αποφάσισα να μιλήσω
δεν ήξερα τι η απόφαση αυτή σημαίνει.
Όμως δεν άργησα και να το καταλάβω —
άρχισαν λίγο λίγο οι φίλοι να μ’ εγκαταλείπουν
να κόβουνε την καλημέρα, να κουμπώνονται
να προφυλάγονται απ’ τον επικίνδυνο εχθρό.

Με χίλιους τρόπους θέλησαν να με σωπάσουν
τι δε σοφίστηκαν:
τη σιωπή, την καραντίνα και το φόβο,
να με συντρίψουν θέλησαν, να γονατίσω.

Γιατί η ποίηση —όλοι το ξέρουν—
είναι ο μέγας κίνδυνος που μας βρίσκει απροετοίμαστους,
ο αδιάλλαχτος εχθρός που μας παραμονεύει
και πρέπει πάντα να φυλάγεσαι απ’ την ποίηση.
 
Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ο ποιητής
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 01:17:33
Ανέστης Ευαγγέλου, Ο ποιητής
 
Είχε ανέβει στην πιο ψηλή κορφή
κι η φωνή του, λευκό πουλί στον ουρανό.
Στους πρόποδες μυρμήγκιαζε πλήθος αμέτρητο
άκουγαν τη φωνή κι ολοένα ανέβαιναν
μίκραινε ο κύκλος και κρατούσαν ξύλα
μαχαίρια κράταγαν και πέτρες και πλησίαζαν
ακούγονταν κραυγές σκοτώστε τον
να πέφτουν άρχισαν μετά οι πρώτες πέτρες
λάμψαν στον ήλιο τα μαχαίρια
κατάλαβε το τέλος του.

Όμως η φωνή του
λευκό πουλί πέταγε πάνω απ’ τα κεφάλια τους
και δεν τη φτάναν οι κραυγές και τα μαχαίρια.
 
Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Το δικαίωμα να μιλήσω
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 01:21:45
Ανέστης Ευαγγέλου, Το δικαίωμα να μιλήσω
 
Το δικαίωμα να μιλήσω πάλι μου ’δωσε
απόθεμα βαρύ και πλούσιο του θανάτου.
Θηρία αρπακτικά καραδοκούνε το χαμό μου,
διεκδικούν το σώμα μου και την ψυχή μου,
ζητάνε πάνω απ’ όλα τη φωνή μου.

Όμως εγώ είμ’ εδώ και κάνω πόλεμο
παίζω διαρκώς κορόνα γράμματα τη ζωή μου
πολλές φορές τ’ άκουσα μες στ’ αυτιά μου τα ουρλιαχτά
είδα τα δόντια και με ζέσταναν τα χνότα τους
όμως την τελευταία στιγμή
έρχεται πάντα η ομιλία και με σώζει.
 
Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ένας που πείστηκε
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 21:55:27
Ανέστης Ευαγγέλου, Ένας που πείστηκε

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Σώπασαν μέσα του πια οι κραυγές του σπαραγμού
κι οι τελευταίες εστίες αντιστάσεως.
Δεν πάσχει πλέον, δεν επαναστατεί,
τα ρούχα του δε σκίζει ουδέ χτυπιέται,
τις νύχτες δεν ουρλιάζει απελπισμένα.

Ακόμα και σ’ Αυτόν, όπου συχνά στο παρελθόν
σαν τελευταία ελπίδα είχε προσφύγει,
δεν έχει πια καμιάν εμπιστοσύνη —
άλλωστε είχε κωφεύσει συστηματικά.

Φρόντισε, βέβαια, η ζωή στο μεταξύ και με σοφές
δόσεις τού στράγγιξε μεθοδικά όλο το αίμα,
τον έπεισε τελειωτικά.

Ένας παραιτημένος τώρα, ένας σιωπηλό,
δίχως σκληρές γραμμές, δίχως χαρακτηριστικά,
με μια αδιόρατη, πικρή γραμμή, μόνο στα χείλη,
αδιάφορος, γαλήνιος κι ευτυχισμένος.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Της ζωής δεν κρατώ
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 22:00:26
Ανέστης Ευαγγέλου, Της ζωής δεν κρατώ

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Της ζωής δεν κρατώ παράπονο κανένα·
και αν μ’ έμπλεξε σε τούτο το κακό παιχνίδι
δίχως να με ρωτήσει αν θέλω ή αν μπορώ,
κι αν, στην αρχή, με γέλασε μ’ όλες τις μαγγανείες της
και με παρέσυρε με τα τεχνάσματά της
κι όλα μου χάρισε, έναν καιρό, τα δώρα της
— ή έτσι νόμιζα; —
και τώρα ένα ένα μου τα παίρνει πίσω
δίχως προσχήματα, ανενδοίαστα και προπαντός
τόσο νωρίς —
της ζωής δεν κρατώ παράπονο κανένα.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Νύχτα περίλαμπρη
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 22:05:39
Ανέστης Ευαγγέλου, Νύχτα περίλαμπρη

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Νύχτα περίλαμπρη με τα βεγγαλικά,
με φωταψίες, τραγούδια, μέθη και χορούς,
ωραία παγίδα στολισμένη μ’ άνθη,
δόκανο σίγουρο κι αλάθητο για τους αθώους,
μην ανυπομονείς, λοιπόν, μη βιάζεσαι —
τον έχεις στο χέρι σου κι αυτόν.

Ήτανε βέβαια λίγο δύστροπος, σε κούρασε,
όμως δε σου ξεφεύγει πια είναι δικός σου
— και ποιος σου ξέφυγε, άλλωστε, ποτέ —
μόνο που δε σου δίνει τώρα τη χαρά του θρίαμβου —

μόνος του σου προσφέρεται, σπεύδει σχεδόν,
έτοιμος για όλα τα ενδεχόμενα, αποφασισμένος,
βεβαιωμένος, πια, βεβαιωμένος,
κάτοχος του πολύπλοκου μηχανισμού της σκευωρίας.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Οικοδομή
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 22:10:25
Ανέστης Ευαγγέλου, Οικοδομή

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Απρόσιτοι σχεδιαστές και σκοτεινοί μηχανικοί
κάναν αυθαίρετα τα σχέδια και τις μελέτες
και μοχθηροί εργολάβοι ανάλαβαν να τα σαρκώσουν.

Όγκοι μπετόν σωριάζονται και σίδερα καλά μπλεγμένα,
τόνοι τσιμέντου συμπαγούς πάνω σε τόνους
πέτρας, ασβέστη και αμμοχάλικου που ανεβαίνουν.

Στη μέση, θεατής αυτός, ενσφηνωμένος,
τα μέλη του παγιδευμένα
και μόνο το κεφάλι του ακόμα ελεύθερο.

Φίλοι που δεν ακούτε, σύντροφοι του ταξιδιού,
σε λίγο δε θα υπάρχει στόμα να κραυγάζει
τα μάτια θα βουλιάξουν μαλακά στη λάσπη
μέτωπο και μαλλιά θα σκεπαστούνε —

φίλοι, βοήθεια,
κλείνει τον κύκλο της οριστικά,
χτίζεται
η ζωή του.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ζωή
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 22:15:08
Ανέστης Ευαγγέλου, Ζωή

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Γριά φτιασιδωμένη,
με κούφια δόντια,
βήχοντας και καπνίζοντας,
με χνότα που βρομούν,
πίνοντας αλκοόλ και βλαστημώντας,

άπιστη ερωμένη μου παλιά,
κακεντρεχή συντρόφισσα, υποκρίτρια,
εγώ, το πιο ανύποπτο απ’ τα θύματά σου,
γριά φυματική μου πόρνη,
ξοφλημένη τώρα,
εγώ
σ’ αγαπώ.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Κάποτε πρέπει
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 22:23:48
Ανέστης Ευαγγέλου, Κάποτε πρέπει

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Κάποτε πρέπει να κάτσω σ’ αυτές τις πέτρες,
σε τούτο τον παλιό σωρό από παλιά υλικά,
χώματα, μπάζα, κεραμίδια κι έπιπλα σπασμένα,
πρέπει να κάτσω κι όχι να κλάψω πια,
όχι να διαμαρτυρηθώ, όχι να κραυγάσω,
μόνο να στοχαστώ την έκταση, το χώρο,
που έπιαναν κάποτε όλ’ αυτά μες στην καρδιά μας,
το βάρος να σταθμίσω το σημερινό
όσων εβάραιναν έναν καιρό ανυπολόγιστα μες στη ζωή μας.

Ήρεμα να καθίσω και να στοχαστώ,
να δω τι απόμεινε,
να το μαζέψω στοργικά και να το σώσω,
να το καταχωνιάσω μέσα μου βαθιά —
γιατί έρχονται ραγδαία μοχθηροί καιροί
θα τον σαρώσουν όπου να ’ναι τον παλιό σωρό
θα εκποιήσουν ό,τι έμεινε απ’ τα έπιπλα
θα αξιοποιήσουνε αλύπητα το χώρο,
κι άντε συ που αναστήθηκες στο σπίτι εκείνο,
που μέσα του ζέστανες τα πιο τρελά όνειρά σου,
άντε να ζήσεις σε μια πολυκατοικία.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Η κατάληξη
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 22:28:30
Ανέστης Ευαγγέλου, Η κατάληξη

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Είναι μια διαδικασία σταδιακής εξαπατήσεως.
Σ’ τα δίνουν πρώτα όλα: νεότητα, σφρίγος, γονείς, φίλους, αγάπη,
και πριν προλάβεις καν να καταλάβεις τι σημαίνουν όλ’ αυτά,
αρχίζουν να σου τα παίρνουν μέσ’ από τα χέρια, να σε κοροϊδεύουν.

Χάνουμε, χάνουμε ολοένα: σαν να μας κλέβουν στα χαρτιά.

Είναι μια, βασανιστικά αργή, διεξοδική ιστορία πτωχεύσεως.
Ένα ένα πέφτουν τα λογής περιβλήματά μας,
πέφτουν τα ωραία, απατηλά στηρίγματα της νιότης,
γίνεται άγριο, ανελέητο κοσκίνισμα.

Τέλος,
μένουν ελάχιστα, δυο τρία πράγματα, σε μιαν ολάκερη ζωή,
αληθινά δικά μας.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Απολογισμός
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 22:32:14
Ανέστης Ευαγγέλου, Απολογισμός

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Τι αίμα, Θεέ μου, πόσος πόνος,
τι δάκρυα καυτά,
πόσο
ν’ αναλωθώ έπρεπε,
πόσο, σαν τους ερωτευμένους,
όλος λαχτάρα,
με κρυφή προσμονή,
να σπεύδω κάθε φορά προς τη βέβαιη καταστροφή μου,
να πέφτω γυμνός, δίχως προφύλαξη, σ’ όλες τις φωτιές.

Πόσο έπρεπε, λοιπόν, η φτωχή σάρκα να ταπεινωθεί,
να γίνει άθυρμα και ανώνυμος κονιορτός,
ετούτα τα γυμνά, τα ελάχιστα,
τα πιο δικά μου οστά για να κερδίσω.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ανάβαση
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 22:41:04
Ανέστης Ευαγγέλου, Ανάβαση

[Ενότητα Ανάβαση]
 
Σπίτι μου πατρογονικό, σ’ αφήνω πια.
Όχι που σε ξεχνώ, που σε ξεγράφω,
— φέγγουν εντός μου τα ερείπιά σου και με ζεσταίνουν,
θησαυρισμένα με καημό και υπομονή,
λάμπουν μέσα στο αίμα μου — όμως τώρα
σ’ αφήνω πια.

Φόβοι μου σκοτεινοί για τη ζωή,
φθορά των ημερών μου ανεπαίσθητη,
τρόμε του καθημερινού θανάτου,
όχι που δεν υπάρχετε, που σας αρνούμαι —
το μαρτυράει κάθε πρωί το σώμα μου,
φέρνει τα ίχνη ματωμένα η ψυχή μου — μα τώρα
σας αφήνω πια.

Ήδη εννοώ: τα ερείπιά μου
τμήμα απειροελάχιστο των ερειπίων, κι ο θάνατος
τμήμα καθολικότερου θανάτου.

Με τι φωνή να πω για σένα, σπίτι μου
όταν γύρω γκρεμίζονται χιλιάδες σπίτια,
και πώς για τους καθημερινούς μικρούς θανάτους μου
και τους μικρούς μου τρόμους να μιλάω ακόμα,
τώρα που ένα ένα σκοτώνονται τ’ αδέρφια μου,
πέφτουνε δολοφονημένα απ’ τους Ενόχους;

Από τη συλλογή Αφαίμαξη, ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Σιγά σιγά θ' ανάψει η φωτιά
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 22:47:12
Ανέστης Ευαγγέλου, Σιγά σιγά θ’ ανάψει η φωτιά

[Ενότητα Ανάβαση]
 
Σιγά σιγά θ’ ανάψει η φωτιά —
μεμιάς μην περιμένεις, φίλε, να φουντώσει.
Να δεις τον ουρανό μια νύχτα να φωτίζεται,
σαν μέρα να γίνεται, παράξενα, εκπληκτικά —
μην περιμένεις.

Όταν ένα πρωί, το πιο απόμακρο
ασήμαντο κλαδί του δέντρου σου πάρει φωτιά,
μην πεις: κλαδάκι είναι φτενό κι ας καίγεται,
μην πεις: είναι μακριά πολύ,
το δέντρο μου
δεν κινδυνεύει.

Σιγά σιγά θ’ ανάψει η φωτιά.
Το ’να φτενό κλαδί θα κάψει τ’ άλλο,
από τη μια κορφή στη διπλανή η φλόγα θα πηδήξει,
κι όταν το δέντρο σύγκορμο θα λαμπαδιάσει,
δεν θα ’ναι, φίλε μου, καιρός, δε θα ’ναι.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη, ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Σ' ό,τι έχω γράψει ως τώρα
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 22:51:01
Ανέστης Ευαγγέλου: Σ’ ό,τι έχω γράψει ως τώρα

[Ενότητα Ανάβαση]
 
Σ’ ό,τι έχω γράψει ως τώρα, ό,τι έχω κάνει, ό,τι έχω πει,
κι εκεί ακόμα όπου είναι δύσκολο να ξεχωρίσει,
όπου, αντίθετα, δείχνομαι τόσο διαφορετικός,
μοναχικός και άγριος μες στις κραυγές μου,
απρόσιτος με τις μεγάλες μου φωνές μέσα στη νύχτα —

όχι μονάχα τώρα αλλ’ από πάντοτε,
σ’ όλο το δρόμο που έκανα, δεν ήταν ούτε μια στιγμή
που να μην είχα επίμονα, καρτερικά απλωμένα
τα χέρια μου σε σένα, γείτονά μου και αδελφέ μου.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη, ’66-’70 (1971)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Τώρα που βγάζω φτερά
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 23:01:17
Ανέστης Ευαγγέλου, Τώρα που βγάζω φτερά

[Ενότητα Στο καμίνι]
 
Τώρα που βγάζω φτερά
και ένα ένα μεταμορφώνονται τα κύτταρά μου
μη με κοιτάς έτσι έκπληκτη —
δεν ξέρεις

πάγωσα τόσα χρόνια στα σκοτεινά
έβγαλε αγκάθια το κορμί μου
αγρίεψαν τα μάτια μου μες στα θηρία

φοβάμαι σε τρομάζω
αλλά
μη με κοιτάς έτσι έκπληκτη
τώρα που ξέρεις
που βλέπεις να μεταμορφώνονται τα κύτταρά μου
και να φυτρώνουνε φτερά στους ώμους μου
και με φωνή πουλιού να σου μιλώ.

Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Μ' ελαφρά βήματα
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 23:05:30
Ανέστης Ευαγγέλου, Μ’ ελαφρά βήματα

[Ενότητα Στο καμίνι]
 
Μ’ ελαφρά βήματα έρχεται η αγαπημένη μου,
χαράματα, όταν ξυπνάνε τα πουλιά.
Την παίρνει
αγιάζει τρυφερό, το εύθραυστο σώμα,
κι έρχεται να συνάξει τ’ άνθη
κι ανάμεσα στη χλόη να πλανηθεί
κι απ’ την πηγή
γαλάζιο, αμόλυντο, να πιει νερό.

Μ’ ελαφρά βήματα έρχεται η αγαπημένη μου
κι εγώ,
το πιο τρελό από τα πουλιά, την τραγουδώ.

Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Σαν το παλιό δαδί
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 23:10:08
Ανέστης Ευαγγέλου, Σαν το παλιό δαδί

[Ενότητα Στο καμίνι]
 
Αν ήθελες να μ’ αγγίξεις λίγο
και τα χέρια να φέρεις απαλά επάνω στις πληγές
θα ’βλεπες πόσο εύκολα θα πετούσα
κλαδιά και φύλλα.

Πόσο,
σαν ελατήριο συσπειρωμένος, τόσα χρόνια,
είμαι έτοιμος να τιναχτώ·

και προπαντός,
σαν το παλιό δαδί, το στεγνωμένο,
ή σαν τα δάση τα ξερά στον κατακόρυφο
ήλιο του Αυγούστου,
φωτιά ν’ αρπάξω μ’ ένα τίποτα
και να καώ.

Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Έξοδος
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 23:16:10
Ανέστης Ευαγγέλου, Έξοδος

[Ενότητα Στο καμίνι]
 
Αχ, σκοτεινό λαγούμι μου, σ’ αφήνω πια.
Περάσαμε πολύν καιρό μαζί
σ’ αγάπησα.

Όστρακα απόκρημνα, πονετικά
αιχμηρά γυαλιά κι εσείς, αγκάθια μου
αγαπημένα, καλά με προστατέψατε
ως εδώ, καλά με κρύψατε:
χέρια
και πόδια και στήθος και πλευρά,
και τα μάτια να λάμπουν, άγρυπνα πάντα,
πίσω απ’ τις πολεμίστρες.
Καλά ως εδώ. Γιατί ήρθε
με τα φτερά της τρέλας και καθώς μπόρα καλοκαιρινή,
αγάπη ήρθε αναπάντεχη, ιαματική, και με μαλάκωσε
λάδι γλυκό πότισε το κορμί μου.

Ένα ένα
πέφτουνε τώρα, ξεκολλούν άχρηστα πια τα όπλα μου.
Καιρός
να βγω στο φως. Γυμνός· ανθρώπινος πια· ημερωμένος.

Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Ψυχή και σώμα
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 23:20:01
Ανέστης Ευαγγέλου, Ψυχή και σώμα

[Ενότητα Μετά την καύση]
 
Ψυχή και σώμα διαρκώς έτοιμα, ανοιχτά,
και σ’ επιφυλακή κράτησα πάντα
(κι ας ήτανε για να καταστραφώ)
όλος εμπιστοσύνη μέσα μου για να δεχτώ,
και να ’μαι άξιος γι’ αυτό, την άγια,
την αναπάντεχη επίσκεψη της έκπληξης.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Η ζωή μας δεν πάει χαμένη
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 23:24:28
Ανέστης Ευαγγέλου, Η ζωή μας δεν πάει χαμένη

[Ενότητα Μετά την καύση]
 
Η ζωή μας δεν πάει χαμένη.

Τα δάκρυα
που ολημερίς χύνουν οι ζωντανοί, τώρα το βλέπεις
πως τα συνάζει στοργικά ο ουρανός
για να ξαναγυρίσουν δρόσος της αυγής
ή αγαθή βροχή που τα σπαρτά μεστώνει.

Ποιος είπε πως τα σώματα αφανίζονται
τελειωτικά, πώς δεν το πρόσεξες
πως στη ζεστή αγκαλιά της γης τρέφουν
το σκουληκάκι, συντηρούν τη χλόη και στους καρπούς
δίνουν τον πιο γλυκό χυμό;
Όχι,
η ζωή μας δεν πάει ποτέ χαμένη.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Η πληγή
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 23:29:27
Ανέστης Ευαγγέλου, Η πληγή

[Ενότητα Μετά την καύση]
 
Εδώ
λίγο πιο κάτω απ’ το λαιμό
στο στήθος
παίζοντας σχεδόν
ανύποπτη
ανέμελη
άφησες το βαθύ σου σημάδι
με χάραξες παντοτινά.

Πέρασαν τόσα χρόνια, βέβαια, από τότε
αλλά
φεγγρίζει, ξέρεις, κάτω από τα ρούχα ακόμα
παράξενα
δεν μπορώ να κρυφτώ, με βλέπουν
να ο σημαδεμένος λεν και με το δάχτυλο
με δείχνουν.

Τα βράδια, ωστόσο,
βγάζω τα ρούχα μου ένα ένα και στο φως
της λάμπας, γυμνός,
χαϊδεύω τρυφερά την πληγή
την προσκυνώ
και με κρυφή περηφάνια τη φροντίζω.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Το μαύρο χέρι
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 23:34:55
Ανέστης Ευαγγέλου, Το μαύρο χέρι

[Ενότητα Μετά την καύση]
 
Γύρισε πάλι.
Κάθε βράδυ
ένα χέρι κακό μπαίνει στο σπίτι μου,
αναποδογυρίζει τα έπιπλα, βάφει
μαύρους τους τοίχους, ξηλώνει τα σανίδια
από το δάπεδο, ξεσχίζει τις κουρτίνες,
σπάνει τις λάμπες μία μία, θολώνει
τους καθρέφτες, ρίχνει φαρμάκι στο νερό,
ανοίγει το ψυγείο και μαγαρίζει
όλα τα τρόφιμα, καίει τα χαρτιά μου.

Μαύρο χέρι.
Τα ξημερώματα, αποκαμωμένο,
έρχεται στο λαιμό μου να κουλουριαστεί,
με πνίγει.
Μην αργείς άλλο, λοιπόν.
Βλέπεις;
Δεν έχω περιθώριο, εξάντλησα
και το πιο ελάχιστο, το τελευταίο
απόθεμα της αντοχής μου: γύρισε πάλι.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Νεκροί του Νοέμβρη
Post by: wings on 03 Jan, 2018, 23:48:02
Ανέστης Ευαγγέλου, Νεκροί του Νοέμβρη

[Ενότητα Νεκροί του Νοέμβρη]

1

Ωραία που λάμπουν
ματωμένα τα στήθη
των αδελφών μου.

2

Αχ, το αίμα, το αίμα
αδέρφια μου, που εχύθη
πού να το κρύψω.

3

Ω, να προσπέσω
στα κάγκελά σου, Πόρτα,
τα στρεβλωμένα.

4
Κ.Ρ.
Τα πόδια ετούτα
να προσκυνήσω, κόρη,
που σ’ τα ετσακίσαν.

5

Το χώμα τούτο
Έλληνες κλείνει εφήβους.
Διαβάτη στάσου.

6

Ε, μαυροπούλι!
Πες τους πως στην καρδιά μου
τους έχω κλείσει.

7

Απ’ τους νεκρούς πιο
αμείλικτο δικαστή
ξέρεις κανέναν;

8

Χάδι μητέρας
αττικό χώμα γίνου
για τον Διομήδη.

9

Λάμψαν τα ουράνια —
ψηλά ανεβαίνει ωραίος
ο Διομήδης.

10

Αυτοί ’ναι οι άγιοι
που πίστεψα, παιδί μου.
Μην το ξεχάσεις.

11

Μάταια φωνάζεις —
οι νεκροί δεν ακούνε,
δεν ζωντανεύουν.

Από τη συλλογή Τα Χάι-Κάι (1978)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Άρρωστα χρόνια (1-12)
Post by: wings on 04 Jan, 2018, 00:00:12
Ανέστης Ευαγγέλου: Άρρωστα χρόνια (1-12)

[Ενότητα Άρρωστα χρόνια]

1
Μπουμπουλίνας 18
Σ’ εκκλησιές, άλλοι.
Εγώ σ’ εσένα θά ’ρθω
άγια Ταράτσα.

2

Παιδί της Κύπρου
μη με κοιτάς στα μάτια,
μη με ανακρίνεις.

3
Μέρες του ’76.
Αχ, πώς γελάνε
και στα κρυφά για σφαγείο
μας ετοιμάζουν.

4

Βρες μου έναν τόπο
όπου να μη ματώνουν
τους ποιητές του.

5

Το σπίτι πήρε
φωτιά, της οικουμένης,
κι εσύ κοιμάσαι;

6
Α.Π.
Πώς ευωδιάζει
το χώμα που σε σκέπει
Αλέξανδρέ μου.

7

Στόμα αδηφάγο
θηρίου, τούτος ο τόπος
τρώει τα παιδιά του.

8

Σπίτι, καλύβι,
εδώ μη χτίσεις, ξένε —
βουλιάζει ο τόπος.

9

Αυτός εκεί είν’
επικίνδυνος· κάνει
όνειρα ακόμα.

10

... κι οι ποιητές να εκ-
λείψουν, πάση θυσία —
μας ξεσκεπάζουν.

11

Εδώ μιλάνε
όλοι· για το καλό σου
λέγε τι ξέρεις.

12

Σκοτάδι πέφτει
βαρύ, στον κόσμο πάλι.
Προσευχηθείτε.

Από τη συλλογή Τα Χάι-Κάι (1978)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Άρρωστα χρόνια (13-24)
Post by: wings on 04 Jan, 2018, 00:09:57
Ανέστης Ευαγγέλου: Άρρωστα χρόνια (13-24)

[Ενότητα Άρρωστα χρόνια]

13

Τι να σου κάνει
κι η ποίηση σ’ έναν τόσο
βρόμικο κόσμο.

14

Άγιο μαχαίρι
της πράξης, πώς σκουριάζεις
φτωχό σε μιαν άκρη.

15

Α, πώς σκουριάζεις,
μαμή της ιστορίας,
λησμονημένη.

164

Οι καλύτεροι
φίλοι σου κινδυνεύουν.
Εσύ τι κάνεις;

17

Τ’ αδέρφια δίνουν
το αίμα τους κι εσύ λόγια
μάταια μονάχα;

18

Απ’ όξω πάντα.
Βολικό καταφύγιο
κι άλλοθι η ποίηση.

19

Ποιον κοροϊδεύεις;
Τα λόγια σου δεν κρύβουν
τη μέσα γύμνια.

20

Όταν μας κρίνουν
αύριο, η ποίηση μόνη
δε θα σε σώσει.

21

Καλά οι μεγάλοι.
Απ’ των παιδιών τα μάτια
πώς θα γλιτώσεις;

22

Ένα σπιτάκι,
η άσπλαχνη να μη φτάνει
βουή των δρόμων.

23

Γι’ αυτό ζητούσες
τόσα χρόνια ένα σπίτι;
Για να ησυχάσεις;

24

Πώς θα γλιτώω
απ’ την ντροπή: πάντα είχα
τη βόλεψή μου.

Από τη συλλογή Τα Χάι-Κάι (1978)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου, Άρρωστα χρόνια (25-36)
Post by: wings on 04 Jan, 2018, 19:54:50
Ανέστης Ευαγγέλου: Άρρωστα χρόνια (25-36)

[Ενότητα Άρρωστα χρόνια]

25

Τα σπαραγμένα
λόγια μας ποιος θ’ ακούσει
και δε θα κλάψει.

26

Ανάσα ανθρώπου
λαχτάρησα να νιώσω
σ’ αυτή τη ζούγκλα.

27

Φύσα αεράκι
να μαλακώσει λίγο
η σκληρή καρδιά τους.

28

Τρυφερό βρέφος,
για την καταστροφή σου
ήδη φροντίζουν.

29

Θα δεις να βγαίνουν
στ’ άπραγο σώμα νύχια
και φριχτά δόντια.

30

Μες στα θηρία
έζησα τόσα χρόνια.
Μην το ξεχνάτε.

31

Δεν ουρλιάζουνε
λύκοι. Τ’ αδέρφια σου είναι
που τα στρεβλώσαν.

32
Αυγή
Χάραξε η μέρα:
βιάσου για να χτυπήσεις
και να χτυπηθείς.

33

Θα σε συντρίψουν
φουκαρά μου, όπως είσαι
φτωχός και αθώος.

34

Ο αδερφός βγάζει
το μάτι του αδερφού σου
για λίγο κέρδος.

35

Κι ο που τολμήσει
κόντρα να πάει στο ρέμα,
αλίμονό του.

36

Με βία πια όχι.
Τρόπους να σ’ αχρηστέψουν
πιο ύπουλους έχουν.

Από τη συλλογή Τα Χάι-Κάι (1978)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Άρρωστα χρόνια (37-45)
Post by: wings on 04 Jan, 2018, 20:01:21
Ανέστης Ευαγγέλου: Άρρωστα χρόνια (37-45)

[Ενότητα Άρρωστα χρόνια]

37

Χαμογελώντας
με γαλιφιές και δώρα
θα σ’ ευνουχίσουν.

38

Αλίμονό σου
την εύνοια άμα δεν έχεις
των δεινοσαύρων.

39

Από τα δόντια
των δεινοσαύρων, Θε μου,
προφύλαξέ μας.

40

Άλικό μου αίμα,
στις φλέβες μου που αφρίζεις,
κατάγγειλέ τους.

41
Σούρουπο
Ουρλιάζει ως φεύγει
η αποτρόπαια μέρα,
μοχθηρός λύκος

42
Νύχτα
Παραμονεύουν
να σε σπαράξουν άλλα
τώρα θηρία.

43

Ήλιε μου γιάνε
τα βαθιά μας σημάδια.
Αθώωσέ μας.

44

Αδικημένος,
πλάι στους αδικημένους
η θέση σου είναι.

45

Με τη φωνή μου,
ανάπηρη έστω, εδώ είμαι
πάντα αδερφοί μου.

Από τη συλλογή Τα Χάι-Κάι (1978)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Της αγάπης (15-28)
Post by: wings on 04 Jan, 2018, 20:11:58
Ανέστης Ευαγγέλου: Της αγάπης (15-28)

[Ενότητα Της αγάπης]

15

Οι στερημένοι
αντέχουν μια στάλα
χαράς για χρόνια.

16

Θεέ μου σπλαχνίσου
και λίγη αγάπη στείλε
στους στερημένους

17

Α, πώς φυτρώσαν
—θυμάσαι;— κείνα τα ωραία
φτερά στους ώμους.

18

Ω, μη μιλάς πια
για φτερά — είναι καιρός
να τα ξεχάσεις.

19

Τα γυμνά δέντρα
ν’ αποφεύγεις: θυμίζουν
την ερημιά σου.

20

Ω, μη σκαλίζεις
παλιές φωτογραφίες —
θα μετανιώσεις.

21

Δε θα γλιτώσω:
τα μάτια σου δε σβήνουν
ούτε στον ύπνο.

22

Λάμπουν στον ύπνο
αμείλικτα φεγγάρια
τα δυο σου μάτια.

23

Στο λαιμό γύρω
θηλιά έγιναν που σφίγγει
τα ωραία μαλλιά σου.

24

Τις νύχτες βγαίνει
το χέρι σου και δείχνει
τη γύμνια μου όλη.

25

Νύχτα δεν είναι
που να μη με δικάζει
χλωρή η φωνή σου.

26

Φεγγαράκι τής
κόλασης ανατέλλει
το πρόσωπό σου.

27

Πότε, επιτέλους,
θα πεθάνει η μορφή σου,
θα μ’ αθωώσεις;

28

Λάμπεις αγάπη
πολύ για των ανθρώπων
τ’ άπραγα μάτια.

Από τη συλλογή Τα Χάι-Κάι (1978)
Title: Ανέστης Ευαγγέλου: Άστεγα (10-20)
Post by: wings on 04 Jan, 2018, 20:21:43
Ανέστης Ευαγγέλου: Άστεγα (10-20)

[Ενότητα Άστεγα]

10
Υπόγειο παλαιοβιβλιοπωλείο στο Μοναστηράκι.
Των ξεχασμένων
ποιητών ο θρήνος —ακούς;—
βγαίνει απ’ τα ράφια.

11

Αχ, απ’ όσα έχω,
κι ελάχιστα να εκφράσω
η ζωή δε φτάνει.

12
Οδηγίες για να διαβάζουμε την ποίηση
Ποτέ μη σπάνει
το κέλυφος των λέξεων —
θα μετανιώσεις.

13
και τρόπος για να την αποφεύγουμε
Διάβαζε πρόζα —
στις φυλλωσιές των λέξεων
θηρία δεν κρύβει.

14

Α, τι καθρέφτης
τρομαχτικός η ποίηση.
Έλεος δεν έχει.

15

Η ποίηση πόσο
αίμα και δάκρυ θέλει
το εσυλλογίστης;

16

Να καείς πρέπει,
να γίνεις στάχτη πρώτα,
για να ’ρθει η ποίηση.

17

Τα πράγματα είναι
αλύπητα μαχαίρια:
σ’ έχουν χαράξει.

18

Βαριά λιθάρια,
σωρός, έχουν συνθλίψει
τη μικρή ζωή σου.

19

Οι ματωμένες
γούβες θα μαρτυράνε
το πέρασμά μας.

20

Ιεροί δείκτες
ματωμένης πορείας
τα ποιήματα είναι.

Από τη συλλογή Τα Χάι-Κάι (1978)