Αλεξάνδρα Μπακονίκα

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Οι δυο μας στη βέσπα

Δεινοπάθησε η βέσπα σου
από τις πέτρες και την ανηφόρα
στον απόμερο χωματόδρομο που πήρες.
Με σκοπό τον πήρες,
αφού γνώριζες ότι μέσα στην ερημιά
θα διαλύονταν οι αντιστάσεις μου.
Ένα φανελάκι φορούσες
και δεν άργησα να κάνω την αρχή∙
παράφορα σε φιλούσα
καθώς καθόμουν από πίσω σου κι εσύ οδηγούσες.
Εκδηλώθηκε το σπαρτάρισμά μου.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Πολύτιμα

Αξεπέραστα πολύτιμα για μένα τα μάτια σου.
Μια απτόητη ζωηράδα λάμπει μέσα τους,
λάμπει η δίψα σου για ζωή και συνεχή ανανέωση.

Μανιωδώς σε αποκρυπτογραφώ
η ιδιοσυγκρασία σου και τα μάτια σου ερωτόληπτα.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Συνομιλία

Χάρμα το γραφείο σου
έτσι όπως το έστησες και το διακόσμησες.
Οι δύο μικρές βιβλιοθήκες με το ασυνήθιστο
λουλακί χρώμα τους δεσπόζουν.
Κάποια αντικείμενα από τα υπερπόντια ταξίδια σου,
κι ένα παράξενο υφαντό κρεμασμένο στον τοίχο,
είναι κομμάτια κάλλους από το αλάνθαστο
αισθητήριό σου επιλεγμένα.
Είμαι ερωτοκτυπημένη μαζί σου,
με τα μάτια ανοίγω συνομιλία
και με το πιο μικρό στολίδι στο γραφείο σου.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Συνειρμικά

Σκαμπανεβάζει και πέρα δώθε μας λικνίζει
το μεγάλο αμάξι σου, που το οδηγείς στην κατηφόρα
με τις λακκούβες και τη φθαρμένη άσφαλτο.
Απόψε για να γίνει κάτι, και για να με προσέξεις,
πρέπει να σε ικετέψω και να προσπέσω,
να σου εξομολογηθώ την καύλα μου.
Μόνο που εγώ είμαι καλομαθημένη, είμαι συνηθισμένη
να με ικετεύουν οι άλλοι, και το ενδεχόμενο
ότι ίσως με απορρίψεις με τρομάζει.

Οι λακκούβες, έτσι όπως πηγαίνει το αυτοκίνητο,
δημιουργούν σκαμπανεβάσματα και κραδασμούς,
συνειρμικά με παραπέμπουν στα λικνίσματα
που διακαώς γυρεύω από την αγκαλιά σου.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ο συνταξιδιώτης

Πριν ξεκινήσει το τρένο, βρήκε τη θέση του
αντικριστά στη δική μου.
Αντισυμβατική η εμφάνισή του, αλλά και ο τρόπος ζωής του,
όπως κατάλαβα από τα λεγόμενά του όταν ανοίξαμε κουβέντα.
Είχε γένια και πολύ μακριά μαλλιά
που σε μέρη ήταν πλεγμένα σε κοτσίδες.
Από ένα κτήμα με ελιές έβγαζε ένα μικρό εισόδημα,
και τον περισσότερο καιρό τον περνούσε
ψαρεύοντας με το βαρκάκι του.
Είχε γυρίσει όλη την Ελλάδα για να βρει
το πιο ωραίο μέρος να μείνει.
Τελικά αποφάσισε να εγκατασταθεί κοντά στην Κατερίνη
γιατί συνδύαζε τις ομορφιές του Ολύμπου και της θάλασσας.
Ένας μποέμ ήταν, διόλου αναρχικός ή επαναστάτης.
Όμως διέθετε μια αφοπλιστική, λεπτή ειρωνεία
όταν καυτηρίαζε διάφορες υποκρισίες του κόσμου που ζούμε,
και την ωμή πραγματικότητα όπου το χρήμα
ανέκαθεν κυβερνούσε και θα κυβερνάει.
Τρισχαριτωμένος στη λεπτή ειρωνεία του.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Απόμακρος

Με την αμεσότητα που τη χαρακτήριζε μου είπε:
«Μετά τον έρωτα με κέρασε καφέ.
Δεν ήταν τρυφερός μαζί μου, απόμακρος μου φάνηκε.
Περισσότερο ψυχράθηκα όταν κάποια στιγμή
μου μιλούσε για τη γυναίκα του,
για προβλήματα υγείας και τα επαγγελματικά της.
Δεν παρέλειψε και τις φιλόδοξες εξελίξεις της καριέρας του
που τον απασχολούσαν.
Φοβόταν πως θα ήμουν απειλή
στην τακτοποιημένη ζωή του,
θα του χαλούσα τη σειρά και την ηρεμία του.
Δεν κατάλαβε πως περιστασιακά, κι επειδή με φλέρταρε,
λίγες φορές πήγα μαζί του,
και δεν είχα σκοπό ή ανάγκη να τον ξαναδώ.»

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Η πιο κατάλληλη ώρα

Με είχε από κοντά,
με λιάνισε τα δάκτυλα να τα χαϊδεύει στα δικά του.
Στην ατέλειωτη βόλτα μας στην αγορά και στα πάρκα
κάθε λίγο με ρωτούσε πότε θα πηγαίναμε στο κρεβάτι,
ποια ώρα θα ήταν η πιο κατάλληλη:
αργά το απόγευμα ή τη νύχτα.
Αυτή η επιμονή του για το κρεβάτι
έκρυβε κάποια ανησυχία του μήπως τελικά
θα τον απέφευγα και δεν θα του δινόμουν.
Ήθελε να βεβαιωθεί ότι τον αποδέχομαι.
Αλλά κι ένα ατιθάσευτο ξελόγιασμα ενστάλαζε
η επιμονή του, που ολοσχερώς με κατακτούσε.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το προβάδισμα

Η ακτινοβολία του Πολιτιστικού Κέντρου
με το εξαιρετικό επίπεδο των εκδηλώσεων
οφειλόταν, κατά κύριο λόγο, στον εραστή της
που το διηύθυνε.

Σε σύγκριση μαζί του ως προς τις γνώσεις,
τη διαίσθηση και την πνευματική καλλιέργεια
ήταν αντάξιά του.

Τη δέχτηκε στο πολυδαίδαλο κτήριο.
Της έκανε ξενάγηση στην καινούρια πτέρυγα
με τις αίθουσες συνεδρίων και τις βιβλιοθήκες.
Ήθελε να την εντυπωσιάσει με την αισθητική,
την αίγλη του χώρου.
Με φροντίδα, με σεβασμό την ξενάγησε.

Η σαρκική έλξη άοκνη,
αλλά και μια απροσδιόριστη ένταση
χαρακτήριζε τη σχέση τους:
ποιος θα καταγοητεύσει, θα κυριαρχήσει στον άλλο
έστω και με ένα μικρό προβάδισμα.
Απολάμβαναν την ένταση.
Η ξενάγηση ένα μέρος των εντυπώσεων.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Οι καπνεργάτριες

Γύριζε στο παρελθόν του και ανάμεσα σε άλλα
μου τόνισε επί λέξει:
«Έμαθα τον έρωτα νωρίς,
στα δεκαπέντε χρόνια μου, το ’46.
Έξω από τα κάγκελα του σχολείου
περίμεναν οι καπνεργάτριες.
Έπαιρναν εμένα, ήμουν ήδη ανεπτυγμένος
και μου είχαν αδυναμία,
καθώς και δυο φίλους μου.
Το βράδυ πηγαίναμε στο παρκάκι
κοντά στον Λευκό Πύργο.
Την επόμενη χρονιά πάλι με τις καπνεργάτριες.»

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Οι στάσεις

Ταίριαζαν κι αγαπιόντουσαν.
Όταν ανέβηκαν στην γκαρσονιέρα του
ο άνδρας πήρε την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Κατέβασε το ρολό στο παράθυρο για να γίνει σκοτάδι
και έδειξε στη γυναίκα ποιο πορτατίφ να ανάψει
που έδινε αδύναμο, χαμηλό φως.
Στις περιπτύξεις στο κρεβάτι
–ήδη ρούχο δεν έμεινε επάνω τους–
της υποδείκνυε να γυρίζει πότε μπρούμυτα,
ανάσκελα ή επάνω του –
και η γυναίκα γινόταν προκλητική στο έπακρο.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Εποχή

Τον απολογισμό της έκανε χωρίς αυταρέσκεια.
«Ερωτικά μου βιώματα ασύλληπτα στη μοναδικότητά τους,
που με σημαδεύουν, καλοκαίρι συμβαίνουν.
Είναι πάντα η εποχή μου.
Χαράς ευαγγέλια για τον οίστρο μου το καλοκαίρι,
μια συναισθηματική πληρότητα και ευδαιμονία.
Βέβαια, σε αυτό συμβάλλουν και οι περιστάσεις
και δεν ξέρω πόσο θα κρατήσουν.»

Από τις συναναστροφές μου με τον κόσμο
ακούω διάφορους απολογισμούς,
και ίσως στο βάθος το επιδιώκω.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ταξίδι

Από τις διηγήσεις της Αλίκης:
«Στο γκρουπ ταξίδευε μόνος του όπως κι εγώ.
Με πολιόρκησε. Το όλον του απέπνεε μια ώριμη
αρρενωπή σαγήνη.
Το τελευταίο βράδυ μπήκαμε σε μια πιτσαρία.
Ήμασταν στο Λονδίνο, οι δυο μας Έλληνες
και η πιτσαρία ιταλική.
Οι σερβιτόρες μιλούσαν συνέχεια μεταξύ τους στα Ιταλικά.
Για εκείνη που μας πήρε παραγγελία παρατήρησε:
"Πλούσια τα μαλλιά της, με σωστές αναλογίες το κορμί.
Από ανάγκη σε αυτή την κοπιαστική δουλειά.
Ασφαλώς και δεν είναι στην πρώτη νιότη της.,
παρατημένη ίσως από τον άνδρα ή τον εραστή της."
Ως προς το "παρατημένη" τα λόγια του
μπορεί να ήταν μια απλή εικασία
–άραγε τι θυμήθηκε;–
όμως επιβεβαίωναν κάτι που εδώ και μέρες διαισθανόμουν:
ότι ήταν συναισθηματικός στον ανθρώπινο πόνο,
στοχαζόταν λεπταίσθητα.
Βέβαια, με έναν τρόπο συγκρατημένο ο συναισθηματισμός του
που και την αρρενωπότητά του ομόρφαινε.»

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Κάτι παραμένει

Βιαστικό και σύντομο το φιλί
που μου έδωσες στο στόμα.
Όμως φιλί δυνατό και βαθύ.
Τα χείλη και η γλώσσα σου μέσα στο στόμα μου
με εκπόρθησαν, με αποδεκάτισαν να σε επιθυμώ.
Δυνατό, τέλειο φιλί,
κάθε μέτρο σύγκρισης ξεπέρασε.

Μεσολάβησε καιρός και χάθηκες,
κάποιες προφάσεις χρησιμοποίησες για να δικαιολογηθείς.
Απότομα έγινες παρελθόν.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα: Σε φιλική συγκέντρωση, 1986

«Τέλη του ’50, όταν περιφερόμουν
στις δυτικές, λαϊκές συνοικίες,
άγνωστες, νεαρές κοπέλες της γειτονιάς
μου ρίχνονταν κατευθείαν για έρωτα.
Αυτές τις βόλτες μου
συνθηματικά τις ονόμαζα περιπολία.»

Δεν αμφέβαλλα για την αλήθεια της εμπειρίας του,
άλλωστε έμοιαζε με καταγραφή εποχής.
Σαν Άδωνις η όψη του, άνθρωπος της πιάτσας
και τώρα επιτυχημένος επιχειρηματίας,
με μεγάλη άνεση λόγου,
συνηθισμένος να μονοπωλεί το ενδιαφέρον.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ο διηγηματογράφος

Ήσουν λιγομίλητος, κάτι κρυφό σε απασχολούσε.
Την αμηχανία της σιωπής ανάμεσά μας
πάσχιζα να την καλύψω με ένα από το λογοτεχνικό σινάφι.
Δυσοίωνα τα σημάδια της συμπεριφοράς σου,
όμως τα αγνόησα.

Κάναμε έρωτα.
Μετά καθώς φορούσες το παντελόνι
ένα εκρηκτικό ξέσπασμα σ’ έπιασε και είπες:
«Σκούριασα από την τεμπελιά,
πρέπει να το πάρω απόφαση να ξεκινήσω
το καινούριο μου βιβλίο.
Το μάζεμα από φοβερά βιώματα
που σαν γάγγραινα κουβαλάω μέσα μου
πρέπει επιτέλους να το βγάλω,
να το κάνω τέχνη.»
Έφυγες σχεδόν αμέσως, κλεισμένος στις έγνοιες σου –
ούτε με αναζήτησες ξανά.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)