Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το σπίτι βρέθηκε στη θάλασσα
                                                             
Θυμάμαι τότε ευθυμούσαμε
άγγελοι μπαινόβγαιναν στο σπίτι
τρώγαν μαζί μας βραδινό
την ίδια έρημο μ’ εμάς βαδίζανε
και όλες οι αναχωρήσεις αναβάλλονταν για κάποιο ξημέρωμα
που θα μας είχε κλειδώσει απ’ έξω το όνειρο.
Οι σημασίες της αφής ήταν ακόμη αμετάφραστες
στο σαλόνι ηχούσαν πορσελάνες και η κουρτίνα στο πλάι τραβηγμένη
τον δρόμο επιτηρούσε και τη θάλασσα
μην τύχει και παρασυρθούν
ακυρωθεί η πράξη και ψάχνουμε πλοία στους σταθμούς
και στα πελάγη δέντρα.
Ο Κόλλιας, όπως μου ’λεγες, την είχε ικανή για όλα.

Κι ύστερα, μου διαφεύγει πώς
–όμως χωρίς προειδοποίηση–
θες κάτι λέξεις εμπύρετες
εμπιστευμένες στη «μεγάλη εμβέλεια» της ύστατης συγκομιδής
θες κάποιων χειλιών εργατικών η ανάσα
εντεταλμένη στον θάνατο να επικαθίσει
θέλεις η ευπιστία
γνώρισμα των αγράμματων και των μικρών παιδιών
πάντως το σπίτι βρέθηκε στη θάλασσα
κάτωχρο μα ανθεκτικό το ’δαμε να επιπλέει
από τις λέξεις σώθηκαν μόνον οι δοτικές
κι εμείς οι δυο αγνοούμενοι
λίγα μόλις τετράγωνα μακριά από τους αγίους
στην άσφαλτο αναίτια πνιγμένοι.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η θέση πάντοτε παράθυρο
                                                             
Αμαρτωλή υπόθεση κι ο γυρισμός.
Σκοτάδια χυμένα από φθινόπωρα παλιά
σκοτάδια που τυφλώνουνε
όπως ρουφάει ένα τούνελ το τοπίο
λιβάδια αποκόμματα
κειμήλια ομοιώματα μιας άχρηστης αστραφτερής στιγμής
που εκτίναξε το ποίημα
και ήσυχη οπισθοχώρηση ανθρώπων κι ουρανού

η θέση πάντοτε παράθυρο
να ’ναι εύθραυστη η απόσταση απ’ ό,τι ξεμακραίνει
μα η πλάτη ασυναίσθητα στο μέλλον γυρισμένη

ώσπου άξαφνα
σε ξένης χώρας παλαιοπωλείο να βρίσκεσαι
τη βυσσινιά να παζαρεύεις πολυθρόνα
που κάποτε –σου φάνηκε–
ένας λυγμός ανίατος για μέρες σ’ είχε ρίξει.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ένοικοι απουσιολογίων
                                                             
Αργότερα κατάλαβα πως ό,τι συνομιλεί στην κάμαρα με τους τριγμούς του ξύλου
τον θάνατο αποστρέφεται
και να σκεπάσει προσπαθεί στον διάδρομο τα βήματα
γι’ αυτό
το ν’ αποφύγω με ξόρκια και προσχήματα
όσα μιλιούνται ερήμην μου μες στο παλιό το σπίτι
μάλλον αδύνατο μου φαίνεται

κι έτσι απόψε στο υπόγειο λέω να κατεβώ
την ανάπηρη να επιδιορθώσω πολυθρόνα
να ξαποσταίνουν πού και πού κι εκείνα τα φαντάσματα
που πήγαιν’ έλα μες στον τρόμο
ένα ομιχλώδες σταλάζουν βιολετί σε πάθη νωθρά
που αβοήθητα μαραίνονται

γιατί –όπως όλοι ξέρουμε–
ένα κλουβί μ’ ερωδιούς είναι ήδη μια διαμαρτυρία
μια άηχη ορχήστρα αποδημητικών καιρών
κι ό,τι κρυφοκοιτάει πίσω απ’ τα χαλάσματα
δεν είναι παρά τα γέρικα νεκρά παιδιά
–η Σελίκα, η Ναθαλία κι η γιαγιά μου–
που έδωσαν μια και άνοιξαν το ξύλινο μακρόστενο κενό τους
και τρέξαν να συνεχίσουν το κρυφτό
που μια υποχρέωση ζωής τούς έκοψε στη μέση.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το σκοινί
                                                             
του πηγαδιού
που κατεβάζει στη θάλασσα την κιβωτό του κήπου

του καραβιού
που ανεβάζει την άγκυρα και τον βυθό ακυρώνει

του ακροβάτη ποιητή
πάνω απ’ το άχραντο κενό
την άφιξη του αγγέλου που εποπτεύει

του ορειβάτη χαρταετού
πίσω απ’ τα τζάμια του Θεού
την εύθραυστη ελαφρότητά μας υπενθυμίζοντας

της καμπάνας
όταν τον θάνατο του αυτόχειρα διστάζει να θρηνήσει

της σημαίας
που υποστέλλει την έπαρση
και αναγγέλλει την ήττα

της αιώρας
που προσποιείται τη γέφυρα
λες κι η χαρά θα περάσει
–ή μια σελήνη πάνινη σε νυχτωμένο κήπο–
της μέσης του καλόγερου
της ράχης των βιβλίων
αυτό που δυο παιδιά γυρνούν
πάνω απ’ τα χάχανα ενός τρίτου

κι αυτό που κατεβάζει τον νεκρό
τραβώντας αμετάκλητα του τρόμου την αυλαία.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ερασιτέχνες θεατρίνοι
                                                             
Το απόγευμα εκείνο έβρεχε λύπη ακατέργαστη
μια αυτονόητη βροχή που διοχέτευε τη γυάλινη ανία της
σ’ όλες τις Κυριακές των μυθιστορημάτων.
Κάπως έτσι, να ξέρεις, πολλαπλασιάζονται οι απουσίες.
Γι’ αυτό κι η φωτεινή εξαίρεση του έρωτα
μια σκευωρία είναι, για να ασκεί την εποπτεία του ο χρόνος
σ’ ό,τι η εγκατάλειψη αφήνει να θριαμβεύει αζήτητο
στο ψύχος του καθρέφτη.

Και η νύχτα;
Ποια αυτάρκεια θα κατακλύσει ποτέ
τη θρηνώδη βασιλεία της ώχρας
όταν εισβάλλει ο Σεπτέμβρης με τα παλιά ρολόγια του
και το τσάι δε σερβίρεται πια με την άφιξη
μόνο καμιά φορά μπορεί και να παρευρεθείς άθελά σου
στην ανάγνωση παράδοξων επιστολών
που αγγέλουν το απροσδόκητο.
Κι επειδή κάπως πρέπει να συντηρηθούν και οι υποβολείς
καλό είναι τα μεσάνυχτα ν’ ανοίξουν οι καταπακτές του στήθους
παγιδευμένες αλληγορίες να αναμετρηθούν
με όλα τα λάγνα ψέματα κάποιας παράστασης ζωής
που ερασιτέχνες θεατρίνοι ερήμην σου ανεβάζουνε
παίζοντας και χάνοντας για σένα.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γυάλινες προθήκες

Πίσω απ’ τις γυάλινες προθήκες
απογευματινών φιλοφρονήσεων
η άλλη γλώσσα θρυμματίζεται.
Όσο για το ανέκφραστο
που ο φόβος φιλοτέχνησε
δεν είναι πια αυτό που κίνησε απροσποίητο
τη συμπαγή αγάπη ν’ αποδώσει.

Το ανεστραμμένο είδωλο
έχει δική του καλοσύνη
ούτε πενθεί μα ούτε κι αντιστέκεται.
Σαν πεταλούδα αλκοολική
αδέξια στροβιλίζεται γύρω από τη σκιά του
ώσπου με τρεις φιγούρες ξεκαρδιστικές
–δίκην επιχειρήματος–
όσους επωφελούνται και ληστεύουνε τον ύπνο μας
ευθύς τους αθωώνει.

Όμως εγώ αδιάκοπα μικραίνω
έντρομο γίνομαι έντομο μέσα στον πυρετό
μικραίνω και ζαλίζομαι
σβήνει το φως σαν αστραπή

κι ας βεβαιώνουν τώρα πια
αυτόπτες μάρτυρες νεκροί
πως φαναράκια έφεγγαν
το κατρακύλισμά μου.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μια εκκρεμότητα

Πρώτα ήρθε το ελαφρό εκείνο σφίξιμο
που επινοούν τα άρρωστα πουλιά
όταν το κίτρινο χιόνι της καρδιάς
για ένα άλλο φως εγκαταλείπουν.

Εκεί το τέλος των φιλιών
κανέναν δεν πανικοβάλλει
αφού την τέφρα του καθρέφτη
η αταραξία των αγρών συναγωνίζεται.

Ίσως αυτή να είναι η αιτία
που κάθε απομεσήμερο
αγνώστων παραμιλητά
στον θάλαμό σου προσαράζουν
ραντίζοντας με ομίχλη και με πυρετό
τη χάρτινή σου μοίρα.

Γιατί κι η ύπαρξη μια καταδίκη είναι
μια εκκρεμότητα με πλάνες στολισμένη
μια διαρκής αναβολή
– θα φεύγαμε, αλλά μείναμε
κάποια συνωμοσία, ξέρετε
μας παίδευε από παλιά
και μήπως άραγε γνωρίζετε
ποιος τάχα να ευθύνεται
γι’ αυτές τις βροχερές
μονότονες διαδρομές
στο πίσω μέρος της ζωής;

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Να είναι οριστικό

Μ’ άρπαζαν απειλητικά απ’ τον λαιμό
όλα εκείνα που φοβόμουν.
Κι αυτό αν το καλοσκεφτείς
ήταν λιγάκι διφορούμενο.
Έμοιαζε πως εγώ ακολουθούσα
με κάποια απόσταση ασφαλείας φυσικά
εκείνους που μετέφεραν
έναν βρεγμένο κήπο
– άνθρωποι τρομαγμένοι, σκοτεινοί
που παραμέριζαν τον ίσκιο τους
και στην αληθινή τους ιστορία
θριαμβικά εισέρχονταν.

Εκεί
έχοντας πρώτα διά παντός απαρνηθεί
τις παιδικές τους βεβαιότητες
ατάραχοι ξανάμπαιναν στον χθεσινό τους εφιάλτη
για να τραβήξουν απ’ την τράπουλα
και πάλι το κακό χαρτί
αυτό που κάνει τις βελόνες στις πυξίδες
να τρελαίνονται

κι όσοι είναι έτοιμοι στη σκάλα γι’ αναχώρηση
– βοηθήστε να πεθάνουμε, να εκλιπαρούν
αλλά φροντίστε, όσο γίνεται, να είναι οριστικό
αφού απ’ το ημίψηλο δε βγαίνουν περιστέρια
κι όλες οι διευκρινίσεις
δεν αναφέρουν πουθενά τους ψευδομάρτυρες
που διαβεβαίωσαν πως στον κατακλυσμό
θ’ ακούγονταν καμπάνες.

Συνήθως έτσι γίνεται
και τελικά υπερισχύει η βροχή
που φτάνει πάντα τελευταία
και σαν Ημέρα Κρίσεως
μεμιάς όλα τα εγκλήματα αθωώνει.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Φιλάνθρωπος θάνατος

Δεν είναι που τα σκιάχτρα
προαισθάνονται τα χρόνια
– αέρηδες που σκορπίζουν
απ’ τις σχισμένες τσέπες τους
την κιμωλία του Σεπτέμβρη.

Άνοιξε τρύπες η καρδιά
και πια κανένας όμοιος με χτες
και τίποτα ολόιδιο με τη σκουριά μας
γιατί αυτή είναι ο θρήνος μας
αυτή αμετανόητη
στα πέρατα του βλέμματος ειδοποιεί
όχι για το αμετάκλητο
αλλά για ό,τι δε θα μάθουμε ποτέ.

Ξέρω, βασανισμένοι είμαστε
πολύ βασανισμένοι
κι ο θάνατος φιλάνθρωπος
– γιατί κι αυτή την ξενιτιά
στον θρίαμβο του ορατού
πόσο να την αντέξεις
πόση ομορφιά να πεις
ότι χωρά στα πεπρωμένα;

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η εξαγορά

Τόσο πολύ μας τρόμαζε εκείνη η ξενιτιά
που ειλικρινά δεν ξέραμε
αν οι χειρονομίες κι οι φωνές
κι ο αποκλεισμένος τόπος
όριζαν την απόσταση
ή μήπως οι άθλιοι εμείς
υπονομεύαμε το παρελθόν
ξεπροβοδίζοντας σκιές
σαν ήρωες θεατρικού
στην τελευταία πράξη.

Φεύγαν οι μέρες
μας έδιωχνε και η ζωή
κι όμως εμείς κοιτούσαμε αλλού
βέβαιοι πως για τον θάνατο
τα δάκρυα θα μας είχαν προγυμνάσει.
Ωστόσο
όλες αυτές οι αναίμακτες πληγές
στένευαν –όσο να πεις– το αγνάντεμα
κι η εξαγορά των τύψεων
ούτε που μας γαλήνευε.

Όσο για τις φήμες ότι κάποιος
αποταμίευε τις προθέσεις μας
αβάσιμο ακουγότανε
κι αδύνατο να μας καθησυχάσει.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Έβαφε με σκουριά

Κάθε πρωί ένα αναιδές φθινόπωρο
μπήγει θαρρείς στο στέρνο μου
ξύλα αγριοτριανταφυλλιάς και πρωτοβρόχια.
Νοτισμένη απ’ το άδειο
κατοπτεύω την κάμαρη
–κάπου εδώ
μπορεί και να ξεχάστηκαν τα γόνατά σου–
τους τοίχους
με καρφωμένο πρόχειρα
τον ίλιγγο των διλημμάτων
να ρίχνουνε τα κάδρα τους
να ταξιδέψουν τα παστέλ
στα έπιπλα και στα χαλιά
κι ελπίδες γενναιόδωρες
πίσω απ’ την τυραννία του χιονιού
το Πάσχα των σωμάτων να μαντεύουν.

Όμως τις νύχτες
σε ξάστερη λήθη αποσύρομαι
τριγυρισμένη μάσκες παγερές
αλλόκοτες γκριμάτσες φιλόπτωχων κυριών
παιδιά που λούζουν με τα δάκρυά μου
τα μαλλιά τους.

Στην αρχή φοβόμουν.
Ένα καβούρι αιμάτινο
έβαφε με σκουριά τα σπλάχνα του πατέρα μου
κοπάδια λύκων ξεχειμώνιαζαν
στα μάτια αυτών που μ’ ερωτεύονταν
και οι σωστές επιλογές
τραβούσαν το σκαμνάκι από τα πόδια μου.

Ύστερα, δε συνήθισα.
Κάποτε θα με πάρω αγκαλιά να με παρηγορήσω
έτσι λεπτά ντυμένη που γεννήθηκα.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ιατρική επίσκεψη

Θα ’λεγα πως πηγαίνετε καλά!
Ως την επόμενη εξέταση
δεν αποκλείεται να ’χετε γίνει άγγελος.
Βλέπετε, πολλοί οι υποψήφιοι
και πόσες υποσχέσεις αναβολής να δώσεις;

Μα, μην το παίρνετε προσωπικά!
Και βέβαια το ξέρω
πως μόνο σ’ εσάς δε θα συμβεί.
Εσείς απλώς θα επαναλαμβάνετε
στον ρυθμό της ατμομηχανής τη φράση:
Σε τρία καλοκαίρια θα επισκεφθώ το Μόναχο
και εναλλακτικά:
Θέλουνε άλλαγμα οι μεντεσέδες της ντουλάπας.

Όσο για τις φοβίες σας και τα κακά σας όνειρα
ας μη συγχέουμε την υστερία με το ένστικτο.
Ανώδυνα, ό,τι συμβεί, θα το αντιμετωπίσουμε
σε σταδιακές μικρές απώλειες καταφεύγοντας:
πρώτα μαλλιών
–να μη σκαλώνουν οι μορφές κατά την έξοδό τους–
μετά κιλών
–καμιά βαρύτητα δεν εγγυήθηκε ποτέ
μια δεύτερη ανάγνωση του βίου–
και τέλος χρώματος
– αυτό έχει σχέση με τον ήλιο
αλλά πού να σας το εξηγώ ακριβώς.

Κι άλλωστε
σας μιλώ ως ιατρός
ανίατων ψευδαισθήσεων
και πόθων που ασεβώς κακοφορμίζουν.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Όροφος μείον ένα

Ο θάνατος αποβραδίς μας έφραζε τον δρόμο
κι εγώ που από μικρό παιδί
τα έτρεμα τα καλοκαίρια
θα έφτανε, έλεγα, μία χειρονομία
ένα ανέλπιστο κλείσιμο λογαριασμών
όπως
όταν γυρίζει το φλιτζάνι του καφέ
κι όλα τα φίδια, οι εχθροί και οι κλεισμένοι δρόμοι
λιωμένες απειλές κατρακυλούν
μέσα στον νεροχύτη.

Όμως σιδηρουργείο η ζωή
και βάρος αμετάθετο η τελευταία λέξη
όταν σε αίθουσες αναμονής ηλεκτρικές
αδύναμα κορμιά κρέμονται στους καλόγερους
και πανωφόρια αδειανά
μπαίνουν ν’ ακτινοβοληθούν.

Τους μήνες που κοιμάται ο κάβουρας
κοντεύω να πιστέψω
πως ίσως και να με ακούς
πως κάπως Σε συγκίνησα κι εγώ.
Ύστερα, λέω, θα φταίει που δε γνωρίζω
τη διάλεκτο των περιστεριών
μπορεί το ασταθές του χαρακτήρα μου
ίσως κι εκείνη η καθ’ έξιν υπνηλία μου
τις Κυριακές στον όρθρο.

Όμως κακά τα ψέματα
ήρθε ο καιρός
τον πετροπόλεμο να συνηθίσουμε
τώρα που χτύπησαν μεσάνυχτα
κι η χρυσαφένια άμαξα
ξανάγινε κολοκύθα.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Χημειοθεραπεία

Μπορεί να έφταιγε
εκείνο το χυδαίο πλήθος των τύψεων
που απεγνωσμένα μ’ έψαχνε
στην άκρη της γιορτής
ξεθωριασμένα ρούχα να με ντύσει.

Και δε μιλώ γι’ αυτό που
η παιδική απελπισία επινοεί
όταν σαν από γλύκισμα κλεμμένο
τρίμματα ερήμου προσπαθείς
κάτω απ’ τη γλώσσα σου να κρύψεις.

Τις αμαξοστοιχίες με τα σβηστά βαγόνια
πολύ μετά θα ανακάλυπτα.

Μιλώ για όσα προηγήθηκαν
στους κάτασπρους διαδρόμους
που βγάζουνε σ’ ανηφοριές
με οιδήματα λουλούδια
φαινόλης και ιωδίου ευωδιές
και δάση
με φορητούς μεταλλικούς κορμούς
–τσαμπιά του αλουμινόχαρτου–
να στάζουν τα φαρμάκια τους
στο αφελές σου αίμα
να μάθει αυτό που ήθελε οικειότητες
και άλλα τραταρίσματα
μ’ αυτόν τον ψεύτη θεατρώνη
που πάνω που τα λόγια σου
φαρσί τ’ αποστηθίζεις
έρχεται και –κακήν κακώς–
έξω σε βγάζει από το έργο.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ξύλινα συρτάρια

Όλα θαρρείς
τ’ απορροφάει ο κραδασμός

–στιγμιαία εξαίσια οικουμένη
που ιερουργεί τον θάνατο
μια πνιγηρή αντιφεγγιά
που εισέρχεται στο χόρτο
με δακρυγόνα κι ουρλιαχτά–

ώσπου η συγκομιδή του ουρανού
αδιάκοπα πληθαίνει
και έντομα γεμίζουν τα κρεβάτια μας.

Ίσως γι’ αυτό κι επείγει
να σκάψουμε τις σήραγγες.
Τα νυχτικά του πάνω κόσμου
φρεσκοσιδερωμένα
σε ξύλινα συρτάρια να τα κρύβουμε
να συνηθίζουν τα σατέν
σε κρεβατάκια πιο μικρά πια να ξαπλώνουν
να μάθουνε και τα βαμβακερά
πώς είναι να πλαγιάζεις με αγνώστους
–γαμπριάτικα κοστούμια ντεμοντέ
και καθημερινά φορέματα για τσάι
την ύπτια αποσύνθεση
ασάλευτα να περιμένουν.

Λίγη λεβάντα
πάντοτε σε τούλι τυλιγμένη
αθώος μοβ υπαινιγμός
για να ευωδιάζει κήπος στην κλεισούρα.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)