Μαρία Τζίκα

wings

Μαρία Τζίκα

[Πηγή για τη φωτογραφία: Ποιητικοί διάλογοι]

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσε και κατοικεί στον Πολύγυρο Χαλκιδικής. Σπούδασε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο Πατρών. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά.

Ποιητικές συλλογές:
«Ελαττωματικό χώμα», εκδ. Το Κεντρί, Θεσσαλονίκη, 2015

Ανθολογημένα ποιήματα:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

wings

Μαρία Τζίκα, Άσχημες γυναίκες

Μια άσχημη γυναίκα
αδιάφορα εντυπωμένη
στην επιφάνεια του αέρα,
οι τρίχες της κομμένες κλωστές
άτσαλα κεντούν το κρανίο,
μάτια μικρά
στενεμένα από ανία,
κρατήρες παγιωμένης λάβας,
δεν απειλούν καμιάν υπόσταση με φλόγα,
αναγερτή στις πτυχές της μητρότητας
κακοτυχίζει κάθε ιδρωμένη επαφή.
Αδιαφορώντας για ατυχείς ασυμμετρίες
της διαλεγμένης ανοσίας
αυτοανακηρύχτηκε
η όμορφη για πάντα.

Μια άσχημη γυναίκα,
μια ενοχλητική σκίαση
της ορθής επιλογής,
του αγαθού έρωτα,
το πνεύμα της δέσμιο
μυθωδών πραγμάτων
μιαν άδηλη προσποίηση
διαβρώνει το αμιγές μυαλό,
εν τέλει
δεν αποτραβήχτηκε ποτέ
από την επίκτητη συνθήκη
της δύσμορφης ανο-η-σίας της.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Ατελεύτητη μητρότητα

Ονειρεύτηκα την κόρη μου
γριούλα,
κάτω από άγριες ρυτίδες
αναίτια να πληγώνεται
το ευλογημένο σώμα
του ποιητή Θεού εντός της,
ονειρεύτηκα να αποχωρίζομαι
το παντοτινά αφημένο στη μητέρα χέρι,
να σωριάζεται η αγάπη μας σκόνη
μες στην άδεια κοιλιά μου.
Όσο λιγόστευαν οι αξύπνητοι φόβοι
τεντώθηκε πάλι,
παιδί,
χαϊδεμένο απ’ την καθάρια αφή
της ψυχής μου,
μυημένο στον ατέρμονο σφυγμό
της αγκάλης.

Την κράτησα
μικρό θεμέλιο του στήθους μου,
της εξιστόρησα με ανακούφιση
τον ανύπαρκτο χρόνο
την ατελεύτητη μητρότητα.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Εξίτηλος έρωτας

Μοναχική γυναίκα
το εξίτηλο φιλί σου
περιγράφει
απόμακρη τελειότητα
και τα χείλη του τυχαίου εραστή.
Γλιστράς τις εξιδανικεύσεις σου
στους ψηφιδωτούς πόρους των απολαύσεων,
σκληρή ερωμένη
επικάθεσαι στον φανελένιο θώρακα,
ακούς το ράθυμο ψιθύρισμα του έρωτα
να σε αψηφά.
Μακρολογείς μιαν ένσαρκη επίθεση,
χτυπάς τον οργασμό,
κακουργείς τα ανυπάκουα αισθήματα
μιας ταγμένης ηδονής,
ενόσω εκείνος
με κατάκλειστο βλέμμα
απωθεί τις απροσποίητες εμμονές
σε πενιχρά αγκαλιάσματα
της σαγήνης.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Ερωτευμένοι απόντες

Ένα πομπώδες άρπαγμα
την αποθέτει αγαλμάτινη στο κρεβάτι.
Μια αρσενική εικόνα
βόσκει το ασάλευτο σχήμα της,
μέχρι εκεί που η αίσθηση εκλείπει.
Αποδιδράσκουν τα δεμένα χείλη
ίσως να φταίει
που λίγο πριν
χάραξε πάνω τους
το σώμα ενός κούρου
ολοζώντανου.
Ίσως να φταίει που λίγο πριν
το αμέτοχο δέρμα
επινόησε έναν ερωτευμένο
την μεταμόρφωσε σε θελκτική
μπροστά στον όλβιο πόθο
της φυγής της.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Η φυσική εντελέχεια της ματαιότητας

Φυλλαράκι τυχάρπαστο
σε αγέρωχο δέντρο,
με εκβάλλει γλοιώδες
το στομάχι μιας κάμπιας.

Τώρα
υπόλειμμα αδιάφορο
κινούμαι
κάτω από περαστικά παπούτσια,
στα πατάκια εξόδων
με το στίγμα του λεκέ
ως μόνη υπόσταση.

Δεν έχω προοπτική
να γίνω πάλι φύλλο,
να επιλέξω ένα αιωνόβιο κλωνάρι,
να πρασινίσω το άχρωμο σύμπαν
αψηφώντας την άδικη φύση του.
Κάτω από αναγκαία πατήματα,
νωθρό κατάντημα,
ανασκάβω άγνωστους προορισμούς
ενθαρρύνω μεταλλάξεις
παραδίνομαι σε άσκοπες ανακυκλώσεις.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Ο γιος μου δεν είναι πολεμιστής

Ο γιος μου δεν είναι πολεμιστής,
τα δάχτυλά του δεν είναι σπαθιά
τα νύχια του δεν είναι μαχαίρια,
στους μικρούς ώμους του
δεν εξογκώνεται ο όλεθρος.
Ο γιος μου μάχεται τον ήλιο του μεσημεριού
ασκέπαστος
ξυπόλητος συντάσσεται με το γυμνό καλοκαίρι
απλωτός στρατεύεται με την πυκνή βροχή
κηρύττοντας πόλεμο μόνο στις άγονες στεριές.
Στη θάλασσα αποπλέει με αθώες αναζητήσεις,
σε βουνά στην κάθοδο αντιστέκεται,
κορφές των βράχων κυριεύει.
Ο γιος μου δεν είναι κυνηγός
δεν σφίγγει ξένους χτύπους
δεν καταπατά υψωμένα σώματα,
η ανέμελη προώθηση του βέλους του
στοχεύει το απρόσβατο χώμα.
Με μιαν απόχη μεταφέρει ωραίες εντυπώσεις,
τις αποθέτει πλούσιες
επάνω σε φιλέριδες εκφράσεις,
και τις χαλά.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Οι χορευτές

Κλωθογυρίζουν τα χρόνια
βαλσαμωμένα,
κερνούν την παρουσία τους
στη νωχελική μοίρα
μιας αιώνιας διαδοχής.
Σε κάθε στριφογύρισμα,
σε ένα σφοντύλι
οι άνθρωποι τυλίγονται,
τους χάνει μια φρενήρης παραζάλη,
κομπάρσοι δυσδιάκριτων εικόνων
πιάνουν φτηνό αέρα.
Σε κάθε στριφογύρισμα των πράξεων,
ψηλώνω τη σκυφτή υπεροχή,
ακουμπισμένη στο τραπέζι του Θεού,
ψυχαγωγώ με τη συνέχεια,
με ανεξήγητη συνέπεια,
τις βαρετές στιγμές Του,
γιατί μες στη ζωή βρέθηκα,
χορεύοντας την πιο σπουδαία ανακάλυψη,
κι αυτό είναι το μεγαλύτερο προνόμιο απ’ όλα.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Άρρητος πόθος

Όμορφος, γέρος
θα με χαιρετάς,
άκλητος από πάθη
θα απολαμβάνεις τα πεπραγμένα σου
σαν πεπρωμένα,
θα προσπερνάς την αύρα μου
με όλα τα μυστικά της,
που αρνήθηκα να πω.
Έκλεισα την αγάπη σε ένα χαλασμένο ρολόι,
κι ελευθερωνόμασταν άχρονοι της ύπαρξης,
ακοίμητα φαντάσματα
αγκαλιαζόμασταν
κάτω από ένα μοιρασμένο λεπτοδείκτη,
τα θέλγητρά μας κοφτερά από ορμή
διαμελίζανε την αυστηρή ώρα του ανθρώπου

Έτσι θα ήταν,
αν είχα προλάβει να σου μιλήσω.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Προδοσία

Δεμένα άλογα στην πόλη
δόντια που τρίζουνε ανελευθερία,
πόδια σκληρά κλοτσούν ασυναίσθητα
τη θηλιά στο λαιμό,
σε γυάλινη κατατομή
τρεμοπαίζει
–εικόνα απομονωμένη–
το αποχαυνωτικό χορτάρι.

Τυχαίες πέτρες μοναρχούν
το σφριγηλό τρίχωμα,
γύρω απλώνονται
κι ο κόσμος
κι ο Θεός
κι αυτά δεμένα σε μια ματωμένη παπαρούνα
παραδομένα σε μιμητικούς ορίζοντες
με παρωπίδες του προσώπου απορροφημένες
μπερδεύουνε θανάσιμα τα βήματά τους,
σφίγγουν σκοινιά κρύφιων απαγχονισμών,
ώρες που μεταμορφώνονται
σε μαύρο πανί.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Σαρκοβόρες λέξεις

Δεν θα χρίσω με αίμα τον λόγο μου
άλλοι γιορτάζουν τις πληγές με τέχνη
άλλοι διδάσκουν πόνο.
Εγώ τις λέξεις μου
θα τις χαμογελάσω στον Θεό,
με τις βελούδινές τους κόχες
θα αμβλύνουνε τις άκριες της γης
να παχνιστεί με αβρά ξυπνήματα
το πρωινό αντάμωμα των οδυρμών μας
«Δεν θα δαγκώσω ξένη φλέβα ή δική μου
για να χορτάσω το ποίημα, όχι»
είπα
ενόσω κατασπάραζα θλιμμένη
εποχικά ψοφίμια
και δερμάτινες ψυχές.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Στον ήλιο

Τον ήλιο που δεν κοίμισα ποτέ
στο κίτρινο δωμάτιο
έκρυψα επιμελώς μες στη βαριά κουρτίνα
διαμοιρασμένη αχτίδα
τον σπατάλησα
στο μουχλιασμένο διαφραγμάτων λογισμών.

Τον ήλιο που δεν μόνοιασα
στον φυλαγμένο κήπο
με τα μελλοντικά λουλούδια
έσπρωξα να εναγκαλιστεί
την υγρασία του δρόμου
ώρες που οι θνητοί
ζυμώνουν το χρυσάφι
για το ξεγέλασμα της μέρας.
Ώρες που δύει ο Θεός
μες στις σκυφτές τους πλάτες.

Λίγο ήλιο χθεσινό
μες στο πτώμα μιας ανοιξιάτικης πεταλούδας
συντηρώ στην κατάψυξη,
εξάπτει την ολιγόνοια της ύπαρξης
υποθάλπει ίριδες
στα κερωμένα αχνάρια των χεριών.

Μια φορά
τολμήσανε τα βλέφαρα
να έλξουν ένα διάφωτο ξημέρωμα
να ομοιωθούν με τον ουράνιο καταρράχτη
κι είναι από τότε
που μου φαίνονται όλοι σκοτεινοί,
στο αποτράβηγμα
πήραν το αληθινό τους χρώμα.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Το φιλί

Φίλησέ με,
σε φιλώ, μου απαντάς,
μα ακουμπάς σκέψεις μπερδεμένες στα χείλη.

Φίλησέ με
όταν στεγνώνεις τα ιδρωμένα από πόθο
ρούχα σε νέφη,
όταν αρπάζεσαι από μια καρδιά
που στάζει χτύπο ακοίμητο στο χάδι,
όταν ξυπόλητος από επιθυμίες
μεριμνάς χαμόγελα
στην πεδιάδα του προσώπου,
όταν περικυκλώνεις με αφανέρωτη σάρκα
τους βαθείς πυρήνες των αγγιγμάτων.

Φίλησε με,
αν δεν παραδίνεσαι τυφλό κορμί
στο εφήμερο περίγραμμα,
αν δεν χάνεσαι στα άγρια αρώματα των πόρων,
αν δεν ξεσηκώνεις άκρα
που διαλύονται
στα σύντομα χνώτα της σφοδρότητας.

Φίλησέ με,
σου το ορκίζομαι
δε θα ζητήσω τίποτα άλλο
πέρα από το ουράνιο
κι απερίσπαστο φιλί σου.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Τρελός του δρόμου

Είδα έναν άνθρωπο
να αντηχεί αδηφάγα γέλια,
εγκλωβισμένος στον λαβύρινθο του δρόμου,
τσίριζε υποσυνείδητες κενότητες
σε λαμαρίνες και ψυχές,
ακίνητος,
στη δίνη της ρέουσας ύπαρξης,
αφουγκραζόταν
τους βίους των δέντρων,
τον καθαρό ψίθυρο των βουνών,
τη νεκρή άσφαλτο του μυαλού.

Δεν γέλασα.
Δεν γελώ πια με τους τρελούς.
Ίσως κάποια ημέρα
στον ίδιο δρόμο
θα περιφέρομαι
χάρτινη σημαιοφόρος των ονείρων,
με ανυπάκουα στην ευταξία φωνάγματα
θα με χλευάσουν για το ανάσκητο κεφάλι
και για αδόκιμους ήχους της αφροσύνης
που ξεφεύγουν σαν εκπνοές θανάτου.
Ίσως κάποια ημέρα
στον ίδιο δρόμο
λιθοβολήσουν το στόμα μου,
από φόβο
μήπως και καταλάβουν τι θέλω να τους πω.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Φύσει καλλονή

Μια πέτρα δελφική
συνάθροισα κρυφά
στον δρόμο τον λαχανιασμένο
για το Στάδιο,
μια από τις αδέσποτες
του ναού του Απόλλωνα
που τις παραπατούνε οι τουρίστες
γιατί θυμίζουνε πέτρες κοινές
των χωραφιών και των χωματόδρομων,
τυχαία σχηματισμένες από τη φύση
κι όχι σαν των κλασικών γλυπτών,
με άκρες τιθασευμένες από τη δεξιότητα.
Λακτίσματα, αδιάφορα τις ευτελίζουν,
στη γη βαθαίνουν το προορισμό τους,
χάνονται.

Όμως εγώ, σαν ιερό αποτύπωμα του χρόνου,
τη συνέλεξα,
ανθεκτική στην ταπεινή της μοίρα,
όμορφη κοιμωμένη
την παρέδωσα στις τσέπες της επιστροφής.
Και τώρα στο συρτάρι μου,
εξιστορεί σοφίες από το χιλιόχρονο βουνό,
τα ιερά μυστήρια της σκέψης,
που αβίαστα ρούφηξαν μέσα τους τον δελφικό ήλιο
που άγγιξα πρώτη,
και καπηλεύτηκα τη δύναμη
μες στην απλότητά της.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)