Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Γυναίκες

Γυναίκες, που τα μάτια σας χαϊδεύουν τα ωραία κορμιά
σαν οι τελευταίες φλόγες λαμπαδιάζουν
στης ψυχής σας το σκότος,
τα χέρια σας, δεμένα απ’ τις προγονικές διδαχές της ηθικής
δεν θα τα οδηγήσουν ποτέ στα κρεβάτια σας.

***

Πλέον
τα ερωτικά απόβροχο μυρίζουνε στο χειμωνιάτικο δάσος.
Η φιλοσοφία
πάνω απ’ τ’ αγκαλιασμένα ζευγάρια
προσφέρει χαμόγελο συγκατάβασης,
αποκρούει τη νοσταλγία, νανουρίζει την ηθική.
Χαμένοι εραστές,
που τα όνειρα τολμούσαν να σας δοθούν,
περηφάνια που δεν μετάνιωσες
γιατί δεν σπαρτάρησαν στους ώμους τα δάχτυλά τους
σαν της φοινικιάς τα φύλλα
όταν στο χνούδι τους ερωτεύονται τα περιστέρια.
Δειλές
που σαν τελειώσουν οι εποχές
οι νύχτες θα ’ναι πιο νύχτες ακόμα.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Ανάγκη

Με τα διδάγματα των σοφών
τις ευτυχισμένες στιγμές αραδιάζω
για να θαρρέψω
μα σαν τις μετράω μια μια μπερδεύω τον λογαριασμό
γιατί γύρω μου γελάνε με αποσιωπητικά
εκείνοι που σε τούτο τον κόσμο δεν είπανε ποτέ τους
«δεν πειράζει».
Είναι ανάγκη λοιπόν να βγάλω ένα χαμόγελο
στραγγίζοντας την πίκρα,
πέτρα χορταριασμένη είναι άνοιξη
περνάει ο αγέρας κι αναδεύει ζωή
κρατιέται η πάχνη και θρέφεται σπόρος.

Είναι ανάγκη θρέφοντας πίκρα
νά ’βγει ένα χαμόγελο.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Το φόρεμα

Το ’χα ξομπλιάσει το φόρεμα
μ’ όλα εκείνα τα όνειρα που δεν πρόκαναν
να πατηθούν σε μια ξέχειλη σάλα χορού,
χέρια σφιγμένα
ανάσες ενωμένες
μυρωδιές της βραδιάς
μουσική που ’χει καθένας στην ψυχή του
κι έπειτα;
Το ξημέρωμα. Λίγες ημέρες συλλογή κι ονειροπόληση
κριτική που ώρα με την ώρα θα βαραίνει
σαν πονοκέφαλος επίμονος.
Κι έπειτα τίποτα.
Το φόρεμα μάρτυρας της απιστίας του χρόνου
να περιμένει λάμποντας στην κλεισμένη ντουλάπα
αδιάφθορο, νέο κι άφθαρτο.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Κι ακόμα πάμε

Μη μου ζητάς να σου πω πόσο θα κρατήσει το ταξίδι
είναι σα να γυρεύω από τον Θεό τα κατάστιχά Του
για τις ημέρες του καθενός μας.
Αρμενίσαμε σε πέλαγα αναμονής
βυθιστήκαμε στου ορίζοντα το φουντωμένο περίγραμμα,
βλαστήσαμε με την επαφή των χεριών μας
κι ήπιαμε όση δροσιά απόμεινε μέσα μας
πότε λαίμαργα και πότε στάλα στάλα
κι ακόμα πάμε.
Το ξέρουμε. Τα πόδια μας απόστασαν να περπατάνε
πάνω στον ίδιον έρωτα
έτσι καθώς μέσα στα σπασμένα μάτια μας
τα ξυλοδεσίματα της αγαπημένης γνωριμίας σάπισαν.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Άσκοπη πορεία

Διαφύλαξες τόσο φροντισμένα
τον νεανικό σου έρωτα
και σπατάλησες την ομορφιά του ψάχνοντας
πού να τον δώσεις.
Ούτε το άγριο αγκάλιασμα του πολέμου δέχτηκες
ούτε το φιλί της ειρήνης.
Σ’ ένα ποτάμι ξέχειλο από προδομένες πεθυμίες
πέταξες τον ώριμο καρπό σου
κι εσύ θρηνείς την εξαντλημένη ομορφιά σου
δίχως μια μέρα αρκετά φωτεινή
να βοηθήσει με την αλαφράδα της,
δίχως ένα εικόνισμα αρκετά στερεό
να σηκώσει το βάρος
δίχως το τέρμα να κάνει ένα βήμα πιο μπροστά
να ελεήσει την άσκοπη πορεία.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Άτομο

Να σμιχτώ με τους αγέρηδες
όταν έξω η νύχτα λέει
τα ποιήματά της τα παλιά
και με τα φτερά της ερημιάς
τραγούδια ν’ αντιγράψω.

Παλιοί μου φίλοι ποιητές
θέλω να σας ρωτήσω για τα σύννεφα
που γιόμισαν καπνούς δηλητηριασμένους
για τους ανθρώπους που καμαρώνουν την πρόοδό τους
που διασκεδάζουν με τον τρόμο των ειρηνικών ματιών μας
για τις πολυτελείς εκδόσεις που αφάνισαν τις φυλλάδες της γραφής.

Παλιοί μου φίλοι ποιητές
θέλω να σας ρωτήσω για τη λησμονημένη ψυχή
μέσα στους μαύρους μανδύες της επιστήμης
που δεν μας αφήνει να ονειρευτούμε
ούτε τον ωραίο θάνατο των πατέρων μας.

Η ματαιότητα του ονείρου μικραίνει
μιαν απόσταση αβύσσου.

Με τη ζεστασιά του δικού σας χεριού
πιάστε το χέρι του κόσμου κι αποκριθείτε
παλιοί μου φίλοι ποιητές
μπορώ να ελπίζω πως δεν κιτρίνισαν τα γραφτά σας;

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Τα μυστικά

Μ’ αρέσει να κρυφακούω τα μυστικά των ανθρώπων.
«Όταν είμαστε μέσα στον κόσμο
μου φτάνει ένα ιδιαίτερο χαμόγελο
που να ’ναι μόνο για μένα.
Μου φτάνει ένα βλέμμα
που να δείχνει πως είμαι μέσα σου.»

***

«Όταν θέλω να σ’ αγκαλιάσω
αρνούνται τα χέρια μου να σχηματίσουν έναν κύκλο
κι όταν τα χέρια μου εξευτελίζουν την πεθυμιά μου
με πιότερη γνώση
απ’ τον καθωσπρεπισμό του μυαλού μου
βρίσκω χίλιους δυο τρόπους να δικαιολογηθώ
σάματις και δεν είμαι ο καθοδηγητής
κι ο αντιμαχόμενος δέχτης.»

***

«Είχες κλειστά τα μάτια
και δεν μπόρεσες να εκστασιαστείς
μέσα στην φωτοχυσία της έκφρασής του,
να εκμηδενιστείς στην τρυφερότητά του.
Απόλαψες μονάχα τον αισθησιασμό του φιλιού του
καθώς έσκυβε το κεφάλι του στο πρόσωπό σου.»

Δεν φτάνει που κρυφακούω τα μυστικά των ανθρώπων
αλλά τα λέω και σ’ εσάς.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Στην πόρτα σου

Κάθε φορά που στέκομαι στην πόρτα σου
περιμένω τον χτύπο της καρδιάς σου να μ’ ανοίξει
τον ακούω σα βήματα ηχογραφημένα.
Δεν ξέρεις πώς να μου φερθείς
πώς να δικαιολογήσεις τα κηρύγματα, τη ζωή σου.
Όμως εγώ στέκομαι στην πόρτα σου γιατί ξέρω.
Έχω αρκετή κακία μέσα μου για ν’ απολαμβάνω
το καθρέφτισμα του εαυτού μου στα μάτια σου.

Σου ’δωκα πολλά και πολλά γυρεύω πίσω.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Βάρβαρος

Κι εσύ θα γίνεις βάρβαρος.
Βλέπω τα ωραία δάχτυλά σου
έτοιμα να ξεριζώσουν το μούσκλι
απ’ τις κοιλότητες του πανάρχαιου κάστρου.
Κι εσύ θα ’ρθεις γιομάτος κουρασμένη περιπλάνηση
με τους προσώπου σου την ομορφάδα
δίχως να νοιαστείς αν κελαηδάει νερό
ή λιμνάζει ο βάλτος.
Την ευδαιμονία της αισθησιακής στιγμής ν’ αρπάξεις
μ’ ένα κατάλοιπο ευαισθησίας ν’ απολογηθείς.

«Εδώ είναι ζωή
δεν είναι εξομολογητήριο.»

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Το ταξίδι

στους γονείς μου

Όλο τον δρόμο που ερχόμουν
πολλαπλασίαζα τη χαρά της αντάμωσής μας.
Είχα φύγει πριν ξεκινήσω
με το χτυποκάρδι μου να δείχνει τον δρόμο
στην ατμομηχανή.

Περίμενα να εκραγώ
σαν ανέβηκα το τελευταίο σκαλοπάτι
της ετοιμόρροπης σκάλας.

Είχα τόσο λαχανιάσει
να τρέχω μπρος απ’ την ατμομηχανή.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Λευτεριά

Σαν έλεγες πως ήθελες να γίνεις πόρνη
υπόγραφες τη σκλαβιά του πνεύματός σου.
Σαν σ’ έβλεπαν οι πόρνες
τύλιγαν τα πρόσωπά τους με σκοτάδι
και ζήλευαν τον καθωσπρεπισμό σου.
Μια λευτεριά σαν έλασμα τεντώνοντας ανάμεσά μας
και δεν άγγιζε την αγωνία των δαχτύλων σας
την απεραντοσύνη της
την έκρυψε μια σκιά της πετρίτσας
που πάνω της ισορροπούσε ένας κάνθαρος.

Ο κάνθαρος δεν ήθελε τίποτα.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Λιγούστρες

Ήρθε ο κηπουρός με την ψαλίδα του και
τρακ τρακ
πέταξε στο πεζοδρόμι της λιγούστρας τα βλαστάρια
που ’χαν ξεφύγει τον νόμο του κήπου.
Κι ο κηπουρός ομαδική θέλει την ομορφιά και
τρακ τρακ
ο πόθος για τη λευτεριά, η ανάταση στον ήλιο
κάθε φύτρα, κάθε γέννα πάνω στην αιώνια ρίζα και
τρακ τρακ
πένθιμα κροτεί
στης λιγούστρας το κορμί
του κηπουρού η ψαλίδα.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Είναι

Είναι που ’χεις μέσα σου το πρωί
και μπορείς να ζήσεις το βράδυ.
Είναι που το παράθυρό σου γεμίζει βοήθεια
και γίνεται πλατύτερο απ’ τον ουρανό
όταν στη σιγή του καλντεριμιού
αντηχούν τα κουρασμένα βήματα.
Ζεις με μένα και με σένα και με κείνους
πολλές ζωές, αλλιώτικες ζωές
που όμορφες δεν είναι για την τόση σου αγάπη.

Σάματις κανείς αγαπά μόνο τα ωραία του αδέρφια;

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Ρομαντισμός

Απ’ τον σανιδένιο μεσότοιχο του ψιθύρισε
«Ποιητή, πες μου ένα ποίημα».
Κι εκείνος της σφύριξε ένα σκοπό τζαζ.

«Τι βάρος είναι η αγάπη των συγγενών
δεν σ’ αφήνει λεύτερον να πεθάνεις.»

Ξάπλωσε στην ετοιμόρροπη καρέκλα της
κι άνοιξε τα χέρια της
να υφάνουν στις μασχάλες της
οι αράχνες το προικιό τους.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

wings

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Σύνθεση

Ανήκει στην αδιαφορία του
στα χέρια του, όταν δεν εκδηλώνονται,
στ’ ανέκφραστα χάδια των ματιών του.
Ερωτεύεται την άρνηση
τη συντριβή της σερνικής κατάχτησης
και ψιθυρίζει.
«Να μου χαϊδέψεις το μάγουλο
σα να ’μαι ένα μικρό κορίτσι
στη μεγάλη αγκαλιά σου.
Ν’ ακολουθώ τις πλάτες σου
στη σιωπή του σκοτεινού δρόμου.»

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)