Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, κρυστάλλινη σφαίρα

χάλασε το φλοτέρ της καρδιάς του
κι από τα μάτια τρέχουν ασταμάτητα
δάκρυα μεγάλα
σαν τους πολύχρωμους χαρταετούς
που κάποτε ξεφεύγουν και υψώνονται
μέχρι τα κρόσσια και τα μυστικά κράσπεδα τ’ ουρανού

μέσα απ’ αυτά τα κρύσταλλα
κάποτε ίσως στιγμιαία
να διακρίνει την πατρώα γη

Από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης (1994)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το έσχατο ίσως κύτταρό μου

κάτι ακαθόριστο
το έσχατο ίσως κύτταρό μου
αρνείται πάντοτε ν’ αποδεχτεί τον θάνατο
κάθε προσωρινή παρηγοριά
κάθε προσωρινή αγάπη

κάτι στις ρίζες των ματιών μου
τώρα και πριν
κι ίσως μετά από μένα
αρνείται αμείλιχτα ν’ αποδεχτεί τη λογική
τα λάθη μου κι αυτά τα δάκρυά μου

κάτι ελάχιστο
μοναχικό
πανίσχυρο κι ανυπεράσπιστο
κάτι εξόριστο πλασμένο από το φως
ορθώνεται και λάμπει απελπισμένα
και στρέφεται προς την πηγή
και την πατρίδα του

Από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης (1994)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, πηχτή σταγόνα

παράξενο πυρωμένο πουλί
ή δροσερό ένα φύλλο
έστω πηχτή σταγόνα χρώματος
να υπήρξα
να γίνω κάποτε άραγε
στα φωτεινά λιβάδια των ματιών σου
Μαρκ Σαγκάλ

με μιαν ανάσα πάλι
ζητώ τα πάντα
ή το τίποτα
τα πάντα μέσα από το τίποτα
καταποντίζομαι στο πριν και το μετά
στον ακατάτμητο παρόντα χρόνο

ψυχή αχόρταγη είναι το χάος
αφετηρία και τέρμα, διάρκεια
πατρώα γη

Από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης (1994)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, μνήμη της βροχής

μνήμη της βροχής γεύση της τέφρας
ένας πυρακτωμένος άνεμος
σηκώνει ξερά φύλλα στον ουρανό

ποιος έκαψε το πλατάνι
ως την τελευταία στάλα
ποιος στράγγισε το νερό
απ’ τα γυμνά πόδια ποιος σέρνει
μακριά το πτώμα του δασοφύλακα

μνήμη της βροχής γεύση της πέτρας
ένας πυρακτωμένος άνεμος
σηκώνει νεκρά πουλιά στον ουρανό

ποιο έκαψε τα σύννεφα
ως το τελευταίο κατάρτι
ποιος τουφέκισε τ' αστέρια
από τα ξύλινα μαλλιά ποιος σέρνει
μακριά το χλωμό πρόσωπό μας

μνήμη της βροχής γεύση της τέφρας
ένας μοναχικός διαβάτης στην πλαγιά
πέφτει, σηκώνεται
χαϊδεύει τα λερωμένα γένια
αγκαλιάζει το έρημο τοπίο με υγρά μάτια

λαμπερά, ακτινοβόλα, εκθαμβωτικά
απορρίμματα καταυγάζουν τον ουρανό

Από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης (1994)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, έλεος της νύχτας

εξαϋλώνοντας το υπαρκτό των αισθήσεων
προσφέρει το δικό της υπέρτατο έλεος

η νύχτα επουλώνει κάθε πληγή
σβήνει απαλά κάθε μνήμη
μέσα στην παγκόσμια συνείδηση

στο άφθαρτο βελούδο της
η ψυχή αιωρείται σαν πούπουλο
υπερβαίνει την ανθρώπινη αγάπη
και ταξιδεύει στους μυστικούς δρόμους του γαλαξία
με μιαν εκθαμβωτική ακεραιότητα

Από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης (1994)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, έσχατη λάμψη των ματιών

με την έσχατη λάμψη των ματιών
εισπλέουμε στον άπειρο χρόνο
στο έλεος που συνθέτουν τα φωνήεντα της σιγής

σε μιαν άλλη διάσταση ανήκουμε τώρα
προσπελάσαμε το απαγορευμένο υψίπεδο
που εκμηδενίζει την ανθρώπινη οδύνη
κατακτήσαμε τη θάλασσα της ουτοπίας
ακούσια εγκαταλείποντας στον γρανίτη
το οπτικό πεδίο της οπισθοφυλακής

από μας δεν μπορείτε πια να ζητήσετε
ούτε μία προσωρινά παρήγορη αυταπάτη
η ψυχή μας πάλλεται και δονείται
σε χώρο της αιώνιας απουσίας
υπήρξαμε ένα παιδικό μυστικό
που συγχέεται με τ’ όνειρο
και παραμένει ανεξιχνίαστο

Από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας (1997)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: μαθητεία, 1

μαθαίνω μια ζωή την αλφαβήτα
γλιστράω στην επιφάνεια των γραμμάτων
με την παρήγορη ψευδαίσθηση
ότι θα φτάσω στο ωμέγα κάποτε
όπου ενεδρεύει όμως αναπόφευκτα
το ωκεάνιο και πάλι άλφα

με τις καμπύλες του
τον κύκλο του
τον πρώτο κι ίσως τελευταίο βηματισμό του
τις απροσμέτρητες στον χωροχρόνο
διαστάσεις του

γύρω απ’ το άλφα περιστρέφομαι
στο αιμοσφαίριο αυτό βυθίζομαι
όπως σε αιώνια μήτρα
πύλη του κόσμου και του άδη
έσχατο όριο της δικής μου επίγνωσης

η αρχή της μαθητείας μου
δεν έχει τέλος

Από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας (1997)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, να μη φοβάστε λοιπόν τον θάνατο

γαλήνιοι και σιωπηλοί
όταν θα διαπλέετε τα άγνωστα νερά
σφιχτά στα δόντια σας κρατήστε
ένα μικρό αγαπημένο ποίημα
σαν νόμισμα αστραφτερό
για τον ψηλό και σκοτεινό πορθμέα

γιατί το ποίημα είναι ένα αχ
που αποκρυπτογραφεί με τρόπο μαγικό
το μυστικό εξαίσιο όνομα
μέσα στον πέτρινο ήχο του θανάτου

γιατί το ποίημα είναι ένα φως
που στιγμιαία αναδύεται από την απουσία
κι η τελευταία του λάμψη
είναι το πρώτο άλφα της αγάπης

γιατί το ποίημα είναι μουσική
από τα έγχορδα του κάτω κόσμου
που ζωγραφίζει με διαδοχικά φωνήεντα
μικρές σκιές από το πρόσωπο του απείρου

γιατί το ποίημα είναι εσύ
το ποίημα είναι εγώ
αυτό που μας συνθέτει και μας υπερβαίνει

να μη φοβάστε λοιπόν τον θάνατο
όταν στα δόντια σας κρατάτε την ψυχή σας
για τον ψηλό και απόμακρο πορθμέα
που αιφνιδίως μέσα στο σκότος
θα χαμογελάσει

Από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας (1997)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, δωρεά

τίποτα και ποτέ δεν μου χαρίσατε
τίποτε και ποτέ εγώ δεν θέλησα

άλλος σε μένα δώρισε
σ’ άλλον οφείλω
όσα σ’ εσάς απλόχερα επιστρέφω

από την εύνοια και τον έπαινο
εγώ που διάλεξα την εξορία
ζω στη δική μου χώρα

αυτή που αύριο εσείς θα ονομάζετε πατρίδα

Από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας (1997)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, επικίνδυνα έως απαράδεκτα αθώος

ο καλοκαιρινός μου ίσκιος
μακρύς, λεπτός κι αγέρωχος
ούτε μια μέρα πάνω απ’ τα δεκαοχτώ

αν το παιδί πράγματι είχε πει
ο βασιλιάς είναι γυμνός
μετά την πρώτη έκπληξη
τον πρώτο ίσως θαυμασμό και φθόνο
θα επέπιπτε ως είθισται η εξουσία
με τους λακέδες και τις πόρνες της
να το κατασπαράξει

ως είθισται αιώνες τώρα

καμία έκπληξη λοιπόν
όταν καλείται η αθωότητα να απολογηθεί
καμία έκπληξη όταν δοξάζεται η ατιμία
ούτε ίχνος παραπόνου
γι’ αυτά και τα χειρότερα
να βλέπουμε μονάχα και να ξέρουμε
και να μην επιτρέπουμε την αυταπάτη

και να κρατάμε ακέραια
στο στήθος μας την έκρηξη

ο καλοκαιρινός μου ίσκιος
μακρύς, λεπτός κι αγέρωχος
ούτε μια μέρα πάνω απ’ τα δεκαοχτώ

Από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας (1997)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: απλά λόγια, 2

όπως το αθέατο είναι η μήτρα του ορατού
αυτά που λέμε σήμερα
είναι πράγματα απλά
που αύριο θα είναι αυτονόητα
χωρίς η λάμψη τους να θαμπώνει
χωρίς να χάνεται η μουσική
χωρίς στο αυτονόητο να διαλύεται
η μαγεία των καθημερινών πραγμάτων

στη διάλεκτο του σήμερα
λέμε το πάντα
στη γλώσσα μιας μικρής πατρίδας
προφέρουμε το όνομα της οικουμένης
προσθέτουμε τη δική μας οδύνη
στον μέγιστο ωκεανό των δακρύων

γιατί στ’ αλήθεια είναι πράγματα απλά
όπως κάθε άνθρωπος στην ερημιά του
που ακόμα ονειρεύεται το φως

Από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας (1997)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: ποίηση, 1

δεμένο παλαμάρι σ’ ένα σύννεφο που σφίγγεις με σακατεμένα δάχτυλα, στη μαύρη άχνα που ανεβαίνει από τη θάλασσα να ζωγραφίσεις με τα μάτια τον θεό

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, σαν πυροτέχνημα στον ουρανό

κοίταξε πώς διαλύομαι σαν πυροτέχνημα στον ουρανό και κατακλύζω με τα θραύσματά μου τον επίγειο χώρο, πώς παραδίδεται η ψυχή μου στον άτμητο χρόνο και κάποτε σαν από θαύμα αναδύεται ανεξερεύνητη στο στήθος σου, πώς ζωγραφίζει με χιλιάδες χρώματα τα ίδια πάντα αινίγματα σε χώμα και νερό

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως

προφέρετε τις λέξεις απαλά σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως και σταθερά σαν μια μπουκιά ψωμί στα δόντια, ύστερα αφήστε τες να περιπλανηθούν στην ερημιά, για λίγο σ’ άγριες γειτονιές κι εκεί που ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά στο χώμα, προφέρετε τις λέξεις απαλά με τα δικά τους σχήματα, με τις δικές τους μουσικές και εικόνες, σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως ή την ψυχή του ναυαγού όταν μοναχική επιστρέφει στην πατρίδα

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα

την ώρα που ένιωθα ασφαλής στην πέτρινη σιγή του κόσμου, άνοιξαν ξαφνικά οι μυστικοί κρουνοί το απομεσήμερο και η αυλή πλημμύρισε κίτρινες πεταλούδες, γιορταστικά, πολύφωτα, ιπτάμενα ίχνη του απρόσιτου που ενεδρεύει. την ώρα που ένιωθα ασφαλής, με ξύπνησε το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα κι είδα μέσα στο φως να ξεπροβάλλει η τίγρη

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)