Θωμά μου, ο Χριστιανόπουλος δεν λέει ότι το έργο τους είναι ανύπαρκτο, αλλά ότι θα ήταν πολύ σπουδαιότερο αν είχαν μπει στον κόπο να δουλέψουν, δηλαδή να ζυμωθούν με τον απλό κόσμο μέρα-νύχτα και να νιώσουν τον καημό του μεροκαματιάρη, γιατί δύσκολα γεννιέται μεγάλο έργο (εκτός αν είσαι εξαιρετικά ταλαντούχος όπως ο Ελύτης), αν δεν έχεις κακοπεράσει έστω και για ένα μικρό διάστημα στη ζωή σου - άμα δεν ζήσεις τον πόνο, πώς διάολο θα τον διατυπώσεις μέσα από τα γραφτά σου και πώς θα προσεγγίσεις τον αναγνώστη που τον ταλανίζουν χίλιες έγνοιες και άλλα τόσα δεινά;
Κι αυτό, να με σχωρνάς, δεν το λέει μόνο ο Χριστιανόπουλος, το έχουν πει πολλοί και ενδεχομένως πολύ σπουδαιότεροι καλλιτέχνες και κριτικοί από κείνον.