Γιώργος Καλιεντζίδης, Πορεία I & Σονάτα III
Πορεία I
Τα ποτάμια σιγότρωγαν τις κοίτες. Με χέρια απλωμένα στον καιρό ένα σύννεφο ακόνιζε το αύριο, για νά ’ρθει ο Αϊ-Φωτιάς, με μυρωδιές και μουσικές της Άνοιξης, να μας γνέψει, όπως η μάνα τον πατέρα σαν έφευγε στην ξενιτιά, βαστώντας δυο βαλίτσες πάνινες, με το λουρί στη μέση τους δεμένο, κρατούσε μια ανείπωτη υπόσχεση, πως τάχα τ’ αύριο το δικό μας θα ’ναι.
Κι εκείνο να κυκλώνει το χρόνο και να καρφώνει τα δόντια του στο χθες. Να ερμηνεύει με το σάλιο του τις μνήμες, π’ αναζητούν μικρές χαραματιές, να δώσουν χρώματα στο γκρίζο που περίσσευε.
Σονάτα III
Ένας κόμπος να πνίγει το αύριο.
Ποιος άνεμος φωλιάζει στα όνειρά σου
και παίρνει μαζί του τόσους καημούς
και τόσα μικρά και μεγάλα αχ;
Από τη συλλογή Η ένδοξη αναχώρηση του Αϊ-Φωτιά (2008)