Ακριβέστατα μιλάς. Τα τζαμιά ήταν από τα πρώτα που έκλεισαν (και στην Αθήνα... το ένα). Αλλά βέβαια θα δίναμε έμφαση σε αυτά, και οποιονδήποτε άλλο «ευκτήριο οίκο» μη επικρατούσας δοξασίας, αν υπήρχαν σε κάποιο αξιόλογο αριθμό και δεν θα έπρεπε να... πάρουν άδεια από τον μητροπολίτη της περιοχής τους για να λειτουργήσουν (μοναδική, ελληνική πατέντα επιβολής της κυρίαρχης δοξασίας, βέβαια, στις πατέντες σκίζουμε σαν έθνος). Και στην Ιταλία φυσικά οι εκκλησίες. Ο πάπας άλλωστε μίλησε εδώ και αρκετές μέρες μέσω γιγαντοοθόνης.
Η Ελλάδα δυστυχώς έχει παρά πολλές έντονες αναχρονιστικές αγκυλώσεις που, ίσως εσύ θα ξέρεις καλύτερα, έχουν να κάνουν με την πολυπλοκότητα της ιστορίας της, την έντονη διαπλοκή κράτους-εκκλησίας και το γεγονός ότι «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει» και, φυσικά, κάνει ό,τι του γουστάρει αδιαφορώντας παντελώς για τους άλλους. Με άλλα λόγια, άλλοι λαοί, ίσως με λιγότερη ιστορία, να έχουν ένα αίσθημα κοινότητας που δεν έχουμε εμείς, όπου το λαμόγιο και ο μαγκίτης αποθεώνονται ως μοντέλα προς μίμηση και οι γνωριμίες καθορίζουν ποιος θα πάρει μια θέση κύρους και όχι το πόσο αποδεδειγμένα άξιος είναι γι' αυτό (βλέπε:
Αξιοκρατία, Αξιολόγηση, Αριστεία, εναντίον κομματικής διαφθοράς).
Αλλά πάλι, είναι θέμα ελλείμματος παιδείας και «τρόπων» (
maleducazione που λένε οι Ιταλοί, με ένα σμπάρο, δηλαδή, δύο τρυγόνια).
Το κράτος, αυτός ο απρόσωπος μηχανισμός, έχει μια και μόνο τεράστια ευθύνη. Και αυτή δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι δεν εκπαίδευσε ποτέ τους Ελληνες στο να έχουν πάνω απ’ όλα την ατομική ευθύνη.
https://www.in.gr/2020/03/15/apopsi/eixe-o-ellinas-pote-atomiki-eythyni-gia-na-ti-vrei-tora/Τώρα για την ομαδοποίηση της «αντιεκκλησιαστικότητας» (παρεμπιπτόντως, ένα θεάρεστον ανάγνωσμα:
Ρασοφόροι, η συμφορά του έθνους, αν και η «αντιεκκλησιαστικότητα» εδώ δεν είναι το θέμα, αλλά η μη συμμόρφωση εκκλησιαστικών θεσμών με το κοινό καλό, δηλαδή μια εν δυνάμει εγκληματική πολιτική και πράξη ενός ολόκληρου οργανισμού που επηρεάζει μεγάλο αριθμό του πληθυσμού — τα ίδια άλλωστε θα λέγαμε αν αντίστοιχες πρακτικές προωθούσε η Ένωση Φιλοτελιστών Ελλάδος ακόμη κι αν δεν είχε αντίστοιχη απήχηση) με την ελευθεριότητα στο σεξ (και χωρίς προφυλάξεις μάλιστα), εδώ ας γελάσουμε και ας παραθέσουμε τους άπειρους ιερείς βιαστές παιδιών στην ευρύτατη γκάμα των χριστιανικών εκδοχών, με ή άνευ φιλιόκβε (μια συζήτηση με έμπειρους ψυχιάτρους/ψυχολόγους στην Ελλάδα είναι αρκετή για να καταδείξει το πλήθος των εγχώριων περιστατικών).
Λες και η ηθική και η προσωπική ευθύνη συνάγεται από τη δηλωμένη και καλά πίστη σε έναν Θεό ή μία εκκλησία. Μάλλον το αντίθετο, εκεί εμφιλοχωρούν, ανθούν και ευημερούν οι μεγαλύτεροι υποκριτές (π.χ. το γεγονός ότι η εκκλησία καταδικάζει συχνά την ομοφυλοφιλία είναι από τα πιο... αστεία και ενδεικτικό του ψυχολογικού φαινομένου με το όνομα
αντισταθμιστική συμπτωματολογία). Και η εγκληματική και παραβατική σεξουαλική προσωπικότητα διαμορφώνεται από την καταπίεση που υφίστανται τα άτομα σε υποκριτικές και άρρωστες κοινωνίες. Δεν είναι τυχαίο για παράδειγμα που τα περισσότερα βίαια εγκλήματα στην Ευρώπη λαμβάνουν χώρα στη Βρετανία, όπου λένε από μικρά στα παιδάκια να μην... αγγίζουν τα άλλα παιδάκια.
Η
ιδιοποίηση της ηθικής βέβαια από τις θρησκείες είναι ένα από τα
πολυάριθμα εγκλήματά τους και λειτουργεί συχνά ως συγκάλυψη παρουσιάζοντας τη διαστρεβλωμένη λογική: η θρησκεία υπερασπίζεται το καλό, άρα, ό,τι κάνουν οι εκπρόσωποί της (που είναι και απευθείας εκπρόσωποι του... Θεού) είναι καλό! Στην ουσία παντού οι θρησκείες δημιούργησαν ένα συμπαγές εξουσιαστικό-πολιτικό ιδεολόγημα σε σημείο που να γίνουν αδιαχώριστες από τους φορείς πολιτικής εξουσίας (ανώτατος πολιτικός άρχων να είναι δηλαδή και ανώτατος θρησκευτικός άρχων). Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που όχι μόνο τις επικαλούνται οι μεγαλύτεροι δικτάτορες και ολοκληρωτιστές του κόσμου αλλά και ό,τι αυτές, διά των αγίων εκπροσώπων τους, ανταποκρίνονται θερμά στο κάλεσμα. Ας μην ξεχνάμε και την πρόσφατη δική μας δικτατορία.