Νομίζω ότι αν θες να βρεις το κοινό στοιχείο αυτών των συγκροτημάτων, θα πρέπει να είναι το grand orchestre. Το πάντρεμα του εξαιρετικά ρυθμικού χαρντ ροκ με τις πιο περίφημες μελωδίες. Όπως τα σπουδαία συμφωνικά έργα παντρεύουν το δυνατό, το μεγαλειώδες, το σαρωτικό, με το καταπραϋντικό ξαπόσταμα, οι παραπάνω το έχουν κάνει για μένα καλύτερα από άλλους. Θεωρώ μακράν το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών το Wall (No 87 στο
Rolling Stone 500 Greatest Albums of All Time, αλλά δεν ξέρω ποια βλακόμετρα συντάσσουν αυτές τις λίστες), καλύτερο ακόμα κι από το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band ή το White Album.
Όταν λέω ότι ακούω όλα τα άλμπουμ αυτών των συγκροτημάτων, σημαίνει ότι μου αρέσει το στιλ τους, όχι ότι προτιμώ όλα τα άλμπουμ τους από άλλα άλμπουμ άλλων συγκροτημάτων. Ειδικά πάντως των Pink Floyd, χοντρικά με αυτή τη σειρά:
The Wall (November 30, 1979)
The Dark Side of the Moon (March 24, 1973)
Wish You Were Here (September 15, 1975)
The Division Bell (March 30, 1994)
Atom Heart Mother (October 10, 1970)
A Saucerful of Secrets (June 29, 1968)
The Piper at the Gates of Dawn (August 5, 1967)
και τα υπόλοιπα μετά.
ΥΓ. Θα πρόσεξες επίσης ότι, με εξαίρεση τους ευρύτερα άγνωστους Γερμανούς Amon Duul, οι υπόλοιποι είναι Εγγλέζοι.